Nog altijd met Knuffel van Huismusje in mijn hoofd zit ik te denken aan de tijd dat ventje en ik kettingrokers waren.

Als ik door onze oude fotoalbums blader zijn bijna al de foto’s die getrokken werden op feestjes eind jaren zestig, begin jaren zeventig, grijs en bewolkt.

Bij het inscannen van enkele vroeg ik me af of er toen iets mis was met onze camera tot ik besefte dat het rookwolken waren.

Wij twee, en onze beide ouders – moeders en vaders – waren allemaal kettingrokers. De foto’s die ik vasthad waren rond de eindejaarsfeesten getrokken dus waarschijnlijk waren alle ramen ook dicht voor de kou.

In zo’n rokers klimaat liepen onze twee zonen de ganse tijd rond. Ik kon zelfs tijdens mijn zwangerschap het roken niet laten. Bij de oudste zat ik op mijn werk voortdurend naar de klok te kijken. Men begon toen (1970) te zeggen dat roken schadelijk kon zijn voor de baby. Ik had me daarom voorgenomen om maar om het uur een sigaretje te roken, wat al een hele inspanning was.

Zelfs in het moederhuis mocht je toen op de kamer roken als je een kamer alleen had. Dat was voor mij dus een belangrijke vereiste. Gelukkig/ongelukkig voor mijn baby lag die niet bij mij maar in de couveuse, want hij was te vroeg geboren.

Ik had al veel vrouwen horen zeggen dat ze geen sigaret konden zien of ruiken als ze zwanger waren en toen ik de tweede keer zwanger werd hoopte ik fervent dat ik ook die afkeer zou krijgen. Ik nam me voor om dan, indien ik negen maanden niet had gerookt, écht een poging te doen om te stoppen.

Maar.....zoals gewoonlijk reageer ik niet zoals de doorsnee vrouw en had ik tijdens de zwangerschap van zoon 2 nog meer goesting dan anders in een sigaret. Aftellen naar mijn uurlijks sigaretje was toen echt een pijniging. Ik zou er toen als ik had gekund met gemak tegelijk vier in mijn mond en twee in mijn oren hebben kunnen steken. Maar met enorm veel moeite hield ik het bij één per uur (soms toch).

Daarna rookte ik weer volle pot, lekker mijn twee pakjes per dag. Als we met ons deux cheveautje rondreden met de kindjes achteraan in primitieve kinderzitjes, zonder gordel – wat hebben wij onze kinderen toch allemaal aangedaan? – de ramen toe voor kou en regen en ventje en ik maar lekker paffen vooraan en al de rook ging naar achter en de kindjes maar lekker meeroken!

Toen greep het lot toe, onze jongste zoon begon toen hij ongeveer één jaar was voortdurend te hoesten. Na een eerste zware bronchitis/bijna longontsteking begon de kinderarts op ons in te hameren.

“Roken jullie?” vroeg hij met een streng gezicht. Natuurlijk moesten we dit toegeven. “Dan wordt het tijd dat jullie ermee stoppen, besef je dan niet dat die kinderen de hele tijd mee jullie vuile lucht aan’t inademen zijn?” zei hij weer. Beschaamd moesten we toegeven dat we dit inderdaad beseften maar dat stoppen toch vreselijk moeilijk was.

De hoest van zoon 2 ontwikkelde zich in een vreselijke allergie en na twee ziekenhuisopnamen besloten we toen om de raad van de kinderarts te volgen en te stoppen met roken, niet voor ons, maar voor onze kinderen.

Er bestonden toen nog geen pleisters of tuttefrutten dus het moest ‘cold turkey’ zijn. We besloten om te stoppen tijdens onze vakantie omdat we dan toch uit onze gewone doen waren en we besloten om het samen te doen omdat het anders niet veel zin zou hebben.

Ik geef u hier op een briefke dat het de slechtste vakantie was die we ooit samen gehad hebben. Dat we toen niet gescheiden zijn is ongelooflijk. Dat we allebei nog een neus hebben ook.

In mijn vorig blogstukje schreef ik hoe mijn lieve moeder veranderde in dokter Jekyll, maar toen ik stopte was ik dokter Jekyll in’t kwadraat.

Ventje had er minder moeite mee. Hij had de ganse dag een zwart plastieken sigaret houdertje in zijn mond – zonder sigaret natuurlijk – en ik schilde dunne wortels en hield die als een sigaret tussen mijn vingers en trok er eerst aan vooraleer ik er een stuk afbeet. Na onze vakantie had ik een mooi caroteen kleurtje. Na drie maanden was ik ook tien kilo zwaarder en dat is sindsdien nooit verbeterd, integendeel.

Maar het is gelukt, na die vakantie waren we erdoor. De goesting was er nog, bij mij althans maar ik pakte het aan zoals alcoholiekers doen, één dag met de keer. Elke dag stond ik op en zei ik tegen mezelf: “ bon, ge zijt goe bezig maske, doorbijten, probeer nu nog een dag door te komen zonder sigaret “ en na een drietal maanden begon de goesting stilletjesaan weg te ebben.

Maar net zoals Michelly zegt in haar reaktie bij mijn vorig stukje, durf ik ook niet voor welke reden dan ook nog een sigaret in mijn mond steken. Alhoewel ventje en ik nu al vijfentwintig jaar rookvrij zijn ben ik ervan overtuigd dat als ik één sigaret rook, ik weer terug verkocht ben.

Als er dus één ding in mijn leven is waar ik fier op ben dan is het dat ik ben kunnen stoppen met roken, nu nog enkel de alcohol en de seks en ik ben perfect!

31-03-2006 om 11:56 geschreven door BOJAKO