30-06-2006 om 00:14 geschreven door BOJAKO  

Kamiel schrijft in zijn blog over de reacties op mijn vorig  artikel.

Ik wou eerst bij hem antwoorden, maar het werd een vrij lange reactie daarom zet ik het antwoord terug hier in mijn blog.

Kamiel, je moet begrijpen dat in blogreacties mensen soms gewoon even hun frustratie willen uiten,  wat de gewone man/vrouw-van-de-straat bijna nooit kan.

Onze mening wordt nooit gevraagd op TV, men hoort de meningen van Brice en andere 'geleerden', Siegfried Bracke, politiekers allerlei etc.etc...

Lezersbrieven naar kranten worden ook geselecteerd op basis van hun nieuwswaarde voor de krant zelf, niet interessant genoeg - de vuilbak in.

Er zijn bij de bloggers rijke intellectuelen die het hele gebeuren op macro schaal mondiaal bekijken,  maar de meesten onder ons zijn gewone, middelmatig geschoolde arbeiders die wellicht de wereld bekijken vanuit ons klein mini, micro perspectief.

Voor mijn vader - een ongeschoolde mijnwerker - zou het antwoord heel wit/zwart geweest zijn.
"Al die gasten naar den troep en een paar jaar strenge discipline en 't zou ineens opgelost zijn" zou zijn stelling geweest zijn, daar ben ik van overtuigd.

Ik had het trouwens in mijn blogstukje helemaal niet over vreemdelingen, hoe zou ik?  Ik ben er zelf een.  Ik schreef over de moed van één uitzonderlijke man.

Maar ik zal trachten op je vraag te antwoorden:

Hoe kan iemand zoals onze premier of bv. Milo, een arts, die waarschijnlijk in een riante villa woont in een mooie, groene omgeving - waar al jaar en dag zijn oude vertrouwde Belgische buren en vrienden wonen - de wereld door dezelfde bril bekijken als iemand in een kleine rijhuis,  in een arbeiders wijk, waar op een tijdspanne van tien jaar elk vertrouwd gezicht werd vervangen door een weliswaar vriendelijk en lieve, maar onverstaanbare Turks/Marokkaanse gebuur met een totaal verschillende cultuur en taal?

Hoe kunnen we met onze nieuwe buren in contact komen als we elkaar niet verstaan of indien hun cultuur niet toestaat dat onze buurvrouw binnenkomt wanneer onze man of volwassen zoon thuis is? Dit is geen veronderstelling maar een feit, mijn jonge, vriendelijke, mooie, Turkse buurvrouw mag bij mij niet binnenkomen als mijn mannen in huis zijn, dus dan maar liever helemaal niet:  zegt "haar man".

Ook wij hebben zelf tijd nodig om deze heel snelle evolutie te verwerken. Het is voor ons een even moeilijke aanvaardings- en gewenningsproces als voor de nieuwe immigranten.

Ik mis ook mijn oude buren rechts die naar een rusthuis zijn en waar we gezellig mee over de tuinmuur konden keuvelen.

Links mis ik de buren van de hoek die me altijd vriendelijk groetten en waar ik elke dag een gezellig babbeltje mee deed. De nieuwe Turkse bewoner kijkt stuurs naar de grond als ik hem groet, hij is het niet gewoon dat een vreemde vrouw hem recht in de ogen kijkt, hem een goeiedag wenst, knikt en glimlacht. Wat bij ons beleefd is, is in zijn cultuur naar ik verneem, heel onbeleefd.

Begrip moet dus komen van de "twee" kanten en momenteel hebben velen onder ons het gevoel dat er enkel van onze kant geduld en begrip moet komen.

Waarschijnlijk vloeien de reacties op mijn blog voort uit zulke minieme, kleine maar ingrijpende veranderingen in ons dagelijks leven. Niet meer, niet minder.

We zijn nog niet zo snel of ver geëvolueerd als Darwin dacht; net zoals de apen waar we van afstammen moet een potentiële indringer in onze groep zich eerst bewijzen voor we hem toelaten en tolereren.

De film "Bij de beesten af" van Bert Haanstra gaf een goede weerspiegeling van de overeenkomsten tussen mens en dier (voor diegenen die zich die film nog herinneren): ....

° De drang van het leven is "het blijven bestaan", soms zelfs ten koste   van andermans leven. 
° Het mannelijke geslacht wil indruk maken op het vrouwelijke geslacht.
°Graag een eigen plek in de maatschappij willen hebben. 
° Behoefte aan respect. 
° Overbevolking leidt tot agressie. 
° Het tot een bepaalde groep willen horen, waar buitenstaanders maar beter afstand van kunnen houden. 
° Een groep heeft belangen. Hoe groter de groep, hoe meer belangen.

Ik vrees dat we op een oplossing voor de huidige problemen  nog heel lang zullen moeten wachten Kamiel, evolutie heeft tijd nodig ...
jij die vroeger zo goed je spreekwoorden kende: laat ons allemaal beginnen met het volgend spreekwoord:

"als iedereen voor zijn eigen deur veegt is de hele straat schoon!"

28-06-2006 om 00:18 geschreven door BOJAKO  

Maar lievemensendeugd toch, wat gebeurt er met de wereld, waar gaan we naartoe? Ik voel me net alsof ik midden in een gangsterfilm zit uit de jaren vijftig in Chicago.

We hadden dit weekend over de grens het nieuws niet gevolgd en vernamen pas gisteren dat er weer een vreselijk drama is geweest in onze mooie stad.

Een moedige man Guido Demoor, kwam tussenbeide als burger in een ruzie op een bus en werd vermoord.

Nog maar pas – 14 juni - las ik op het blog van Titipoes dat teveel mensen doen alsof hun neus bloedt als er hulp nodig is en ik was het volkomen met haar eens.

Ik zou me hoogstwaarschijnlijk net zoals Guido Demoor ertussen gegooid hebben indien ik zag dat er onschuldige mensen aangevallen werden, zo zit ik in elkaar. Ventje heeft al dikwijls gezegd dat ik nog klop ga krijgen. Een heel lieve vriendin van me die op werpafstand woont van de plaats waar de tragedie plaatsvond is net zoals ik, ze kan ook haar ‘teut’ niet houden als ze onrecht of brutaliteit ziet. Ze is klein en fijn, één klopke zou volstaan om haar van kant te maken, maar ze redeneert net hetzelfde als ik, als je bang bent krijg je ook klop! Als jonge ettertjes op straat brutaal zijn durft ze heel goed de scherpe kant van haar tong laten zien.

Maar het zal voor de familie van Guido Demoor geen troost zijn wanneer hij posthuum als held wordt vereerd, zij krijgen hem daar niet mee terug.

Onze mooie, prachtige stad, waar ik altijd zo graag gewoond heb, met al de toffe mensen wordt stilaan een stad vol loslopende gekken.

De rekening zal in oktober gepresenteerd worden vrees ik Mijnheer de Burgemeester...ik denk met heel veel spijt dat een zoveelste rouwregister niet veel meer zal helpen!

Toch wil ik ondanks alles blijven geloven dat Antwerpen nog te redden valt.

Met hulp van The Strangers op de achtergrond probeer ik de krop in mijn keel door te slikken.

Guido Demoor, alhoewel het je niet terug zal brengen wil ik je toch zeggen: je bent een held en je verdient een standbeeld. Slechts heel weinig mensen durven nog doen wat jij gedaan hebt, je medemens helpen.

Iedereen in Antwerpen, toch nog altijd onze prachtige, mooie stad weent bittere tranen voor je en hoopt dat je dood niet voor niets is geweest...

(orig.: Si tu t'appelles mélancolie van Joe Dassin)

de lichtjes op de Schelde
den beiaard van den tore
mensen op 'n bank
'n ons Lievrouwke. . en de Vlaaikesgânk
de straat waar 'k vreuger katteke spelde

Antwârpe. . gij zè ga veur mij
toch de stad waar azzek zèn gebore
de Groenpleuts, de Meir. . de Keyserlei
daar hemme kik m'n hart verlore
Antwârpe. . waar da'k ik ook ben
ik kan nievrans mijnen draai ni vinde
'k weet het 't is flaa. . mor ik beken
bij aa zèn 'ik thuis. . en onder vrinde

'n zeemanskroeg. . de dokken
de Vogelemart op Zondagmorge
't tjing-tjangsplein
en brabo zie van ze fontein
ne joenge fluite nor e mokke

Antwârpe. . gij zè ga veur mij
toch de stad waar azzek zèn gebore
de Groenpleuts, de Meir. . de Keyserlei
daar hemme kik m'n hart verlore
Antwârpe. . waar da'k ik ook ben
ik kan nievrans mijnen draai ni vinde
'k weet het 't is flaa. . mor ik beken
bij aa zèn 'k thuis. . en onder vrinde
Antwârpe. . gij zè ga veur mij
toch de stad waar azzek zèn gebore
de Groenpleuts, de Meir. . de Keyserlei
daar hemme kik m'n hart verlore ....

(tekst van en gezongen door The Strangers)

26-06-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Oef...terug thuis aan mijn PC’ke. Ik heb hem ( voor mij is’t een hem ) vastgepast, kuskes gegegeven en ben hem nu aan’t strelen op zijn gevoelige toetsen met mijn zachte vingertopkes.

Op de camping waar we staan zijn ze eindelijk de éénentwintigste eeuw binnengeraakt en hebben ze ‘buiten’ een soort computerconsole gezet ‘onder een afdak’ waar je ‘staande’ aan kan werken tegen de democratische Hollandse prijs van 7 euro per uur...jawatte! ’t is dan verdorie nog een Qwerty inplaats van een Azerty en als je dan typt kan je het vergelijken met een pianist die aan een piano zit waarvan ze enkele toetsen hier en daar verlegd hebben.

Om compleet gadgadada van te worden.

Uit je rechterooghoek zie je de eurocent teller elke seconde zakken en dan begin je nog meer te foeteren. Het eerste uur ben je dan ook bijna kwijt aan het ontdekken van het verdomd ding.

Uiteindelijk gaf ik me gewonnen en droop ik terug af naar onze caravan, letterlijk en figuurlijk want het regende weeral voor de zoveelste keer.

Daar in de caravan stond mijn vertrouwd laptopke me aan te staren, trouwens ook een Qwerty maar omdat het de mijne is heb ik het toetsenbord gewoon gewijzigd naar Azerty want ik typ toch blind.

Voor andere mensen die op mijn laptop willen werken is dat dan wel heel frustrerend want als ze op de Q drukken krijgen ze een A, maar ja... ’t is tenslotte de mijne.

Zuchtend zei ik veel later tegen een van de eigenaars van de camping dat het toch spijtig was dat ze zo’n spel daar hadden gezet inplaats van gewoon een hotspot te voorzien, en of ze misschien dan toch ook een barkruk aan die hoge computer konden zetten, want een uur staan had mijn rug helemaal geen goed gedaan.

“Maar er is daar ook een Hotspot Mefrouwtje” kreeg ik als antwoord. “Oh ja? Waar dan?” vroeg ik verbaasd. “Nou daar aan die andere computer, dr staat selfs è bankje en dr kun je op zitte met je leptopje op je schoot as je wil, daar mut je binne wel è kaartje feur keupen, dat werkt niet met euro’s hoor! ”.

Akkerdjie akkerdjie....ik liep terug om een studie van mijn laptop te maken die ook niet meer van de jongste is en zag in het configuratiescherm toch dat ik er via een hotspot zou moeten kunnen mee werken.

Om zeker te zijn belde ik neef 1 op van wie ik de laptop overgekocht had, om hem om wat meer uitleg te vragen.

“Sorry tantelief, die kaart die je nodig hebt zit er niet meer in, ik had die nodig in mijn nieuwe, maar als je terug thuis bent kom ik het wel voor je in orde brengen zodat je de volgende keer via je laptop kan werken”.

Dus....een hele week PC-loos. Een vreselijke, echte ontwenningskuur, maar het was dringend nodig want ik moest toch bijgelezen geraken en trouwens er was zoveel voetbal op TV.

Jaja, zover hebben ze me gekregen, ik volg af en toe nu voetbal. Ik begrijp er niks van, maar die mannekes kunnen nogal over en weer lopen en af en toe is het soms zelfs een beetje spannend. ’t Is wel moeilijk want tegen dat ik doorheb wie de bal in welke goal moet stampen, draaien ze de hele boel om en lopen ze weer naar de andere kant. Onbegrijpelijk. Maar al dat stampen, trekken, klauwen, spuugen, boksen, tussen elkaars benen glijden, pootje lap doen enz, maakt het toch interessant. Al dat mannelijk testosteron op één veld, ‘t jongens toch....uiteindelijk is dàt de geschikte plaats om het kwijt te geraken.

Ik kon in een caravan natuurlijk ook niet naast de TV kijken. Voor diegenen onder u die het niet kennen, een caravan heeft een vrij beperkte ruimte.

Thuis ontsnap ik naar mijn kamertje, maar ontsnappen in een caravan is onmogelijk.

Aan de camping Bar gaan hangen bij de knappe venten heeft ook geen zin want daar wordt ook enkel naar voetbal gekeken en er wordt ook over niets anders gepraat. Op zo’n momenten mag Pamela Anderson op de toog gaan zitten dan duwen ze haar gewoon achterover de grond op. Haar twee voetballen kunnen niet op tegen die ene wit-zwart geblokte.

De Duitse kampeerders hadden grote duitse vlaggen op hun caravan en Holland werd steeds meer oranje. Het zal er vanavond nogal aan toegaan, misschien best dat we even terug thuis zijn.

Ik heb wel mijn best gedaan en één TV tegen de vlakte gesmeten door mijn draai in de caravan wat kort te nemen, ik was die kleine ruimtes nog steeds niet gewoon en... gedaan TV.... R.I.P.... dat Jefke ging voor ons geen kommissies nie meer doen.

Ventje was in de GB van Knokke (het dichtst bij Cadzand) zijn voorraad pintjes gaan halen en ik heb nog getracht om hem per GSM van het noodlottig gebeuren op de hoogte te brengen maar ventje nam niet op. Ventje kwam terug op de camping aan. Ventje zag de kapotte TV. Ventje werd rood. Ventje ziet graag TV en voetbal. Ventje werd purper. Ventje kreeg TV niet meer aan de praat.

Ventje vertrok als een wervelwind terug naar Knokke voor de GB sloot en kwam een uur later terug met een nieuwe TV.

Gelukkig....ik was gered....’t was bijna ‘Moord op een Camping door voetbalgekke man’. Hij zou verdorie nog vrijgesproken worden ook.

Nu ga ik nog snel wat blogjes lezen want ik heb daarnet op het blog van ons Musje gezien dat ze een explosief kannetje wormen heeft opengedaan.

Moet kunnen, zeggen ze in Antwerpen...en ons Musje is van Antwerpen, zodus.....

Trouwens ik moet zien dat we op tijd gedaan hebben met eten voor de match straks begint!

25-06-2006 om 17:33 geschreven door BOJAKO  

Gisteren een volledig stress-vrije dag gehad.  Niets,  of toch zo weinig mogelijk gedaan om eindelijk van die vervelende keelpijn af te geraken want ik wil onze Seppe graag terugzien.

Gewoon in mijn cocoon zetel gelegen/gezeten/gehangen en beginnen lezen in ‘Tijd van leven’ van Dean Koontz.  Af en toe een goei thriller mag ook eens. Alhoewel...dit is een heel andere Dean Koonz dan anders, ik ben nu aan blz 95 en ik heb nog niet anders gedaan dan gelachen, het spannende deel zal nog moeten komen denk ik.  Ofwel was ‘den Dean’ bij het schrijven van dit boek in een heel grappige stemming,  ofwel kan hij zich nu permitteren om  ghostwriters in te schakelen.  Maar een goede schrijver moet waarschijnlijk net zoals een goede acteur alle kanten uit kunnen.

We hebben een hele dag geen bezoek gehad zodat ik me kon permitteren om gewoon in mijn badpak te blijven rondhangen met mijn ‘borstjes’ op mijn rug open en bloot,  en ik kon op regelmatige tijdstippen als het te warm werd mijn plonsbad in en uit om af te koelen.

Ventje heeft het toch maar weer klaargespeeld om het net op tijd voor de warmteperiode gemonteerd en gevuld te krijgen.   Wel gemakkelijk als je zo’n handige Harry hebt rondlopen.

Vanavond komen zoon 2 en zijn vrouwtje en de kindjes eten en dan kan ik weer het ongelooflijk lekkere Mustella geurtje van onze Seppe opsnuiven.  

Toen ik daarnet telefoneerde om ze uit te nodigen zei schoondochter dat hij een droombaby is, de hele dag en nacht braaf slapen en goed eten en als hij wakker is rustig om zich heen kijkend... ( zijn vader was ook zo’n baby  ).

Indien de weerman voor de volgende dagen geen stortbuien voorspelt dan zijn we van plan om er eens een paar dagen tussenuit te trekken naar onze caravan aan zee.

We hebben er de hele maand mei en het grootste deel van juni niet naartoe kunnen gaan omwille van – verjaardagen – geboortes – oogoperaties – ziek – slecht weer, er was altijd een reden om niet te gaan.

Ik zie ook dat mijn agenda de week daarop helemaal volgeboekt staat, dus het wordt nu of nooit.

Ik zal er wel mijn PC’ke missen.  Ik kan mijn laptop wel meenemen om te schrijven en verder te leren werken met mijn fotobewerkingsprogramma,  maar ik heb er geen internetverbinding.  Er staat op de camping welgeteld één computer die je tegen betaling kan gebruiken, maar dat wordt dan wel aanschuiven vrees ik,  ik begrijp echt niet waarom ze er gewoon geen hotspot hebben geïnstalleerd.

Het is toch verbazend hoe snel ik aan dit medium verslaafd ben geworden.  Ik zou het echt niet meer kunnen missen.  

’s Morgens na de koffie en de krant, PC opzetten, de mail openen inplaats van je brievenbus,  eventuele mails beantwoorden,   dan even mijn dagboek bijschrijven en mijn favoriete blogjes lezen en mijn dag kan beginnen.  Tegen dan is er al wel een flinke hap uit. 

Als ik tijdens de dag geen tijd heb gehad dan ga ik ’s nachts in alle rust achter mijn PC zitten.

Het groot voordeel van de nacht is dat je door niemand gestoord wordt, op de achtergrond hoor ik dan enkel het gesnurk van mijn Handige Harry die met een grote smile op zijn gezicht droomt van drilboren, slijpschijven en Brico centers....

Ieder zijne meug zeggen ze hier in Antwerpen!

19-06-2006 om 13:08 geschreven door BOJAKO  

17-06-2006 om 14:01 geschreven door BOJAKO  

16-06-2006 om 15:07 geschreven door BOJAKO  

Lap, dat komt ervan als ge met iemand lacht zoals ik met ons Myette! Eergisteren stond ik op, deed mijn mond open om zoals steeds met een stichtende opmerking mijn dag te beginnen en ..... niets, noppes.....slechts een hees gemompel kwam eruit.

“WATTE?” riep mijn ventje van de andere kant van de keuken waar hij mijn taske koffie aan het schenken was.

Nog harder – maar raar genoeg – nog stiller riep ik : “IK BEN MIJN STEM KWIJT”, maar het klonk meer als   ik ben mijn stem kwijt....

Ventje kwam naar me toe, gaf me mijn koffie en zei: “tch,tch,tch – amaai dat gaat hier stil worden, hoe hebt ge dat nu weer gedaan?”.

Geef toe dat mannen soms rare vragen kunnen stellen!

Het erge van hees zijn is dat ge u nog meer inspant om geluid voort te brengen wat tot gevolg heeft dat ge nog heser wordt.

En nu...net op het ogenblik dat iedereen me telefoneert om ons geluk te wensen met onze Seppe kan ik niet praten.

Ik durf ook niet naar Seppe gaan want stel je voor dat het iets besmettelijk is. Het zal natuurlijk besmettelijk zijn want ik heb het gekregen na het lezen van het blog van Myette.

Zoon 2 brengt seffens nieuwe foto’s want nu heb ik de kleine al twee dagen niet gezien en hij verandert zoals elke pasgeborene constant.

Hees zijn heeft ook zijn amusante kanten, toen ik gisteren toch trachtte om iets uit te leggen aan ventje begon hij hoe langer hoe harder tegen mij te roepen. Ik heb hem proberen duidelijk te maken dat ik niet doof was maar enkel hees.

Toen gisterenmiddag daarentegen de twee kleinzoontjes hier waren en ik heel stil tegen heb sprak, had het als resultaat dat ze me allebei met heel grote ogen verwonderd aankeken en zich de hele middag voorbeeldig hebben gedragen.

Trouwe lezers weten dat ik volgens Paz een stem heb als een klok zoals ‘The Nanny'.

Deze stille kant van de nanny kenden de kleinzonen niet en ik merkte dan op dat ze veel sneller reagereerden op gefluister dan op een luide opmerking.

Over ‘The nanny’ gesproken. Leren jullie ook zo veel bij van die opvoedkundige programma’s op TV. Ze zijn niet allemaal even goed maar één ding blijkt toch overduidelijk: slecht gedrag van de kinderen is altijd te wijten aan de foute aanpak van de opvoeders, en ik ben het hier helemaal mee eens.

Ik wil niet zeggen dat wij ouders het slecht bedoelen, maar we moeten toch durven toegeven dat we het heel dikwijls fout aanpakken of aangepakt hebben in het verleden.

Net zoals de nanny op TV buk ik me nu bv. elke keer tot op ooghoogte van mijn kleinkinderen om hen dan op zachte maar duidelijke wijze te zeggen dat iets niet mag en ik moet zeggen het heeft effect.

’t Is natuurlijk meer dan hoogstwaarschijnlijk dat mijn schoondochter haar kinderen goed opvoedt en dat die van haar veel beter luisteren dan mijn twee bengels vroeger.

Vandaag heb ik wat extra tijd om mijn favoriete blogs te lezen want ventje is tot morgen weg. Schoonma moet vandaag aan één oog geopereerd worden voor ‘staar’, ik durf het moeilijker en correcte woord beginnende met ‘Cat.... ‘ niet schrijven want mijn spellchecker werkt al lange tijd niet meer en ik ben eerlijk gezegd te lui om een woordenboek te gaan zoeken.

Vermits er na de operatie op regelmatige tijdstippen oogdruppels moeten toegediend worden, gaat ventje er een nachtje slapen en vanaf morgen schakelen we een verpleegster in om het te doen.

Als alles goed verloopt dan wordt binnen twee weken het ander oog gedaan.

Dit is de allereerste operatie van schoonma die nu 83 is en ze is er al maanden van overstuur, en ik geef jullie op een briefje, je weet pas wat overstuur is als je ‘slavisch’ overstuur bent.

Roepen en tieren en aan je haren trekken hoort er bij, want naar het schijnt lucht dat enorm op.

Misschien is het beter dan een kalmeerpilletje... wie weet? Ik ben toch benieuwd om te horen hoe het daar in de operatiekamer gegaan is. Ze gingen het doen met lokale verdoving ondanks het feit dat ik gewaarschuwd had om schoonmama ( een héééél slavische ) volledig onder narcose te brengen of écht plat te spuiten. Maar ja.... die dokters kennen schoonma niet hé?

Enfin straks weten we meer.... ik ben benieuwd.

Ik ga ook weer voor de zevenenzevenstigste keer proberen om op het blog van ons aller Chia te geraken. Misschien nu het niet langer zo warm is dat het zal lukken. Hoop doet leven.

Ons Paz’ke heeft ook moeilijkheden met haar blog, nu heeft ze een spiksplinternieuwe computer en ze kan geen blogberichten toevoegen. Ik vraag me af hoe dat aan de computer kan liggen?

15-06-2006 om 12:47 geschreven door BOJAKO  

(dit is geen foto van Seppe, ik moet ze nog downloaden!)


Zoon 2 straalt, schoondochter straalt, de grootouders stralen en allen hebben we een brede, gelukkige grijns op ons gezicht dat zich strekt van het ene oor naar het andere.

Met z’n vieren kunnen we eindelijk onze  nieuwe aanwinst bewonderen.

"Amaai wat een knap ventje, en ne grote en ne lange en heeft hij zijn ogen al opengedaan, en welke kleur hebben ze?" een spervuur van vragen wordt op de jonge ouders afgevuurd.

Al die vragen worden kalm beantwoord door de fiere moeder en vader.

De vader: ” ja hij ziet er nu eindelijk wat presentabel uit, toen hij eruit kwam zat hij helemaal ineen gefrommeld en zag hij blauw, op dat moment was hij niet bepaald knap te noemen, maar nu is, zoals ge ziet, alles een beetje rozer aan’t worden en ziet hij er niet langer uit alsof hij uren onder water heeft gelegen." (een heel nuchtere kijk op zaken heeft onze jongste zoon - maar alles wordt wel met heel veel trots gezegd).

De kleine zijn oogjes zijn nog dicht en gezwollen zoals die van Mr. McGoo van de tekenfilmpjes en ik meen me te herinneren dat dit bij zijn papa ook zo was.

Om al de grootouders een fijn gevoel te geven bekijken en draaien en keren en keuren we onze nieuwe kleinzoon langs alle kanten en zeggen vervolgens :

"zie, als ge hem zo langs deze kant bekijkt dan trekt hij wat op de Boempa", maar als we een studie van zijn neusje maken komen we tot het besluit dat het niet identiek het neusje van zijne papa is (we hebben foto’s bij ter vergelijking). Draaien we hem om en bekijken we hem langs een andere kant dan heeft hij toch weer wat weg van zijn zusje.

Wanneer hij verschoond wordt gaan we even piepen, roepen dan allemaal dat we nog nooit vanzeleven zo’n grote .......hebben gezien en alle aanwezig mannen glunderen en zeggen dat hij dit zeker van hen heeft.

De zon schijnt op zijn kleine pasgeboren hoofdje en zo op het eerste gezicht lijkt het alsof hij zilverblonde haartjes heeft die in zachte krulletjes tegen zijn hoofd kleven. Dit heeft hij dan weer zeker van zijn doeshka (ventje) want volgens schoonma was die was blijkbaar blond met krulletjes maar in een oorlogskamp werden geen babyfoto’s genomen.

Ik hou het warm, slapend bundeltje Seppe in mijn armen en hij is de rust zelve, hij heeft zijn eerste nacht helemaal doorgeslapen zonder wenen en al flink gegeten (helemaal zoals zijn vader denk ik dan weer trots bij mezelf, maar ik zwijg).

Schoondochter heeft deze bevalling zonder epidurale verdoving doorstaan en is heel fier dat ze dit heeft kunnen doen.

‘Maar pijn, amaai mannekes pijn.....ik wist niet dat er zo’n pijn bestond’ zegt ze erbij.

Ik denk daarbij terug aan vroeger en herinner me inderdaad die laatste vreselijke contracties die aanvoelen alsof  ge gevierendeeld wordt.

“zoudt ge het nog eens doen zonder verdoving?” vraag ik. “zeker en vast, bij de volgende ga ik het weer proberen!” antwoordt ze, één dag later en ze spreekt al van de volgende, een moedig vrouwtje.

Dan komt de grote zus van anderhalf jaar binnen en volgt .......de grote kennismaking.

De grote bult in mama’s buik is nu een baby geworden. Probeer dat maar te vatten op die leeftijd.

Grote zus is bekend als ons lopend wervelwindje. Ze kan geen ogenblik stilzitten maar doet alles met een zo’n grote, lieve grijns op haar gezichtje dat ge er niet boos op kunt zijn.

Mama houdt broertje vast en we zetten zus op het bed erbij voor een foto en ik spreek tegen haar zoals ik doe als ze in de buurt van onze oude hond komt: “zachtjes hé lieveke, heel zachtjes aaien want anders doet ge het boeleke pijn, geef maar een heel zacht kusje”.

Ze bekijkt de baby heel verwonderd, denkt bij zichzelf dat hij er helemaal anders uitziet dan onze hond maar onder luide aahhhh’s en oooooh’s van alle aanwezige grootouders en ouders bukt ze zich voorover en plant en smakkerd op het hoofd van Seppe. De camera’s flitsen en het moment wordt vereeuwigd.

Waarop ze dan onmiddelijk rechtveert, hem met zijn pyama vastpakt en probeert uit het bed te zwieren als een pop waarmee ze even niet meer wil spelen.

“Edaan.....” zegt ze tevreden en weer met die grote lieve smile en we zien dat ze applaus verwacht.

We brengen de baby onmiddellijk in veiligheid terwijl zij zich nu in het bed dicht tegen haar mama nestelt voor de lange tijdspanne van exact drie seconden, en ik zeg tegen zoon 2 dat hij maar beter de baby de eerste tijd op een wat veilige hoogte legt zodra hij thuis is,  want voor kleindochter is hij op dit ogenblik niet meer of minder dan een bewegende pop.

Zoon 2 kijkt me aan zoals alleen zonen dit kunnen met een blik van :
“ moeder: zie ik er nu zo dom uit of denk je dat alleen maar? “ waarop ik wijselijk besluit om mijn goede raad maar voor mezelf te houden, ondervinding zal hen wel alles leren.

De verpleegster komt en de hele santeboetiek, schoondochter in bed incluis wordt naar een veel ruimere kamer gereden, ' Thank Boeddha ' denk ik met deze hitte. Ze had een grote kamer voorzien maar de vorige dame was nog maar net vertrokken en de kamer moest eerst gepoetst worden. Er wordt in dit ziekenhuis aan de lopende band bevallen.

We zijn nog maar net ter plaatse en gesetteld en er komt tot onze grote verbazing een volledige TV ploeg de kamer ingestapt, voorop  een jonge man met een grote, pluizige microfoon aan een stok van één meter lang, die hij onder de neus van schoondochter steekt.
Even flitst Candid Camera door mijn hoofd, maar die komen gewoonlijk niet binnen met hun camera's.

Een jonge dame  zegt dat ze van VTM zijn en even een korte reportage maken voor het nieuws om te zien welke invloed de hitte heeft op mensen in allerlei verschillende omstandigheden.

Al goed dat ze het niet gedaan hebben tijdens de bevalling zelf denk ik bij mezelf!

Schoondochter blijft ijzig kalm en sereen en antwoordt op alle vragen die gesteld worden alsof ze al haar hele leven interviews geeft.

Ik sta tegen een muur geplakt naast een andere man van VTM en vraag hem wanneer het zal uitgezonden worden.

“Tijdens het nieuws” fluistert hij in mijn oor “maar ’t is niet zeker of het er in komt hoor....er wordt een montage van alle opgenomen items gemaakt en er wordt veel geknipt”.

Gisterenavond hebben we natuurlijk naar het nieuws gekeken op VTM en nada, noppes, niets, dan later terug naar het laat -avondnieuws, en weer niets.

Ik geef niet op, staks ga ik weer naar het  journaal kijken, wie weet? Mijn kleinzoon één dag oud en al op TV.

Andy Warhol eat your heart out!


aan alle lieve blogvrienden en vriendinnen die ons hun lieve wensen toestuurden - bedankt en een dikke zoen.  't was fijn dat jullie zo meegeleefd hebben...

13-06-2006 om 14:01 geschreven door BOJAKO  

 

seppe

11.6.2006
53 cm
3.900 kg

12-06-2006 om 02:17 geschreven door BOJAKO  

11-06-2006 om 19:56 geschreven door BOJAKO  

 

 

en nee....spijtig genoeg nog niets gehoord van vierde kleinkind, het zal te warm zijn denk ik! We wachten vol ongeduld.

11-06-2006 om 19:05 geschreven door BOJAKO  

als je op de foto klikt zie je het beter - niet geschikt voor vegetariërs....


Laatste update kleinkind nr 4: de contracties zijn nu volledig gestopt.... slecht voor de zenuwen van de bomma’s maar nog slechter voor schoondochter die héél graag zou bevallen!

Ik heb net even mijn blogronde gedaan en Ludovicus begon weer over zijn gemarineerde gamba’s à la plancha en ’t water kwam weer in mijn mond. Ik kan er maar van dromen want ventje heeft een afschuw van alles wat met vis te maken heeft. Indien ik ze samen op de BBQ zou leggen zelfs ver van zijn vlees dan nog beweert hij dat hij de smaak in zijn vlees proeft!

Wat me dan weer terug zin doet krijgen in de gebakken haring met ajuinsaus, nee toch niet, ik krijg die gamba’s maar niet uit mijn hoofd, da’s nog lekkerder.

Dan lees ik bij Chia RT2 het verhaal over Turks brood als basis voor pizza en plots weet ik weer wat klaarmaken straks.

Ook Turks brood. Ik snijd die middendoor, leg ze onder de grill tot beide binnenkanten licht geroosterd zijn, neem dan een paar teentjes look en wrijf ermee over het brood, dan flink besprenkelen met olijfolie, daarop tomatenschijfjes, schijfjes mozarella kaas, flink wat peper en zout en dan terug onder de grill tot de kaas gesmolten is.

Daar gescheurde blaadjes basilicum op en serveren met een lekker glaasje wijn.

mmmm....ook lekker, maar niet zo goed als de gamba’s.

Vegetarisch genoeg Chia? Ge ziet dat we soms ons best doen hé?

Nu snel naar mijn tuin, het zwembad is vol, de pomp en filter moeten nog geplaatst worden en hopelijk kan ik er dan in voor het warme weer gedaan is.

een heel gelukkige verjaardag lieve zoon! 31 jaar geleden was het mijn beurt.

10-06-2006 om 14:41 geschreven door BOJAKO  

Oh my, oh my,..... ( ‘t is vandaag dialectendag las ik in de krant) en nu ik mijn eerste woorden zie staan denk ik, zou daar nu het antwerps woord ‘amaai’ uit ontstaan zijn?

Maar ik dwaal weer af.

Ik moet u vertellen dat ondanks alle valse alarmen van de laatste week ik nog steeds geen vierde kleinkind heb.

Zoals ik in mijn vorig stukje zei heb ik zelf twee heel gewone, snelle gemakkelijke bevallingen gehad.

Zoon en schoondochter zijn al twee keer terugkomen van het moederhuis omdat de contracties elke keer weer afnamen.

Buiten mijn ‘bijbel’ van de jaren zeventig, namelijk Dr. Spock, wist ik niets meer van bevallen dan wat daar in stond. Babybevallingen waren nog niet op TV te zien (stel je voor -toen was dat nog porno-), en mijn moeder is in Engeland gewoon thuis vier keer in het ouderlijk bed bevallen en kreeg daar in de jaren stillekes van haar huisdokter al verdoving, dus zij kon me ook niet veel vertellen, want alles was een beetje ‘woozy’.

Ik herinner me nog haar complete verbazing toen ik zei dat mijn gynaecoloog geen verdoving gebruikte en dat we in België alles ‘au naturel’ moesten doen.

Het menske moest gaan zitten om te bekomen en ze keek me aan met een blik van ‘ochgod ochhere, arm kind’.

Toen mijn contracties (toevallig bij hen thuis aan tafel) begonnen wou moeder me wat raad geven maar ze werd uit de weg geduwd door vader die zei: “shut up woman what do you know about it? “ vrij vertaald...“zwijgt mens, wat weet gij er van?” waarop ons moeder antwoordde “ik heb ze gebaard” en dan weer ons vader: “gij waart buiten westen, IK stond erbij en heb alles gezien, dus ik weet best wie hier de uitleg moet geven!”

De twee schatten waren natuurlijk volledig over hun toeren, hun oudste dochter die voor de eerste keer ging bevallen!

Gelukkig waren ze er niet bij in het moederhuis en is alles gewoon volgens de regels van de kunst verlopen.

Toen ik vanochtend bij het ontwaken nog steeds geen bericht had ontvangen over een geslaagde bevalling belde ik zelf zoon 2 op om een laatste stand van zaken te vernemen.

Heel kalm wist hij te vertellen dat schoondochter inderdaad nog steeds contracties had, maar niet voldoende om terug naar het ziekenhuis te gaan. Blijkbaar zijn het geen heel pijnlijke contracties want ze slaapt goed en was nog aan het poetsen.

Ik ben daarnet dan even op Internet gaan kijken – had ik dat maar dertig jaar geleden kunnen doen – en nu weet ik er alles van.

Ze heeft zo denk ik althans het volgende:

Voorweeën ofte Braxton-Hicks contracties

Vanaf ongeveer de 20e week van de zwangerschap kunnen veel vrouwen lichte contracties waarnemen. Dit worden de Braxton-Hicks contracties genoemd. Dit zijn de zogenaamde harde buiken. Bij deze contracties gaat het om meerdere spiercellen die per toeval tegelijkertijd samentrekken.Deze contracties zijn echter niet regelmatig! Dit komt omdat er nog geen samenwerking is tussen alle spiergroepen. De tijd tussen twee samentrekkingen wisselt dus, en ook de duur van de harde buik zelf.

Hoe verder de zwangerschap vordert, hoe vaker Braxton-Hicks contracties optreden. Vaak is de drukverandering die hierdoor in de baarmoeder ontstaat nog niet zo groot dat de vrouw ze als pijnlijk ervaart. Maar vaak is niet altijd.
Aan het einde van de zwangerschap kunnen er langere perioden van contracties zijn. Dit is een soort generale repetitie. Deze kunnen weer stoppen, en zich nog eventueel herhalen.

Voilà nu weet ik het: we zijn met een generale repetitie bezig! Nu ben ik gerust.

Ik ben wel benieuwd wanneer de première zal plaatsvinden want die beide keren dat ze me ’s nachts hebben gebeld om te zeggen dat ze naar het Moederhuis vertrok heb ik wel heel slecht geslapen.

’t Is veel te mooi weer om hier nog veel langer aan de PC te zitten dus ik ga kijken hoever het staat met mijn zwembadje, het is aan het vollopen met water en dat zal nog een tijdje duren denk ik, maar ik kan al wel in mijn mooie cocoonstoel wat gaan zonnen en lezen....

een weetje: het liedje dat ge nu hoort is "I'm on my way" van The Proclaimers en wordt gezongen in mijn engels Geordie dialect...

09-06-2006 om 17:07 geschreven door BOJAKO  

 


Vannacht weer telefoon van zoon 2 : "mama, we vertrekken naar 't moederhuis, 't is nu goed bezig hoor!" ( zondag was het ook bezig, maar is't gestopt...)
Zou ik nu gaan slapen of niet?  Nog maar wat aan de PC zitten spelletjes spelen om mijn gedachten te verzetten, en dan een uurtje later een SMS:  "...zijn terug thuis, gaan hier nog wat wachten".

't is nu de volgende dag en ze zitten nog altijd te wachten, maar de weëen zijn nog altijd bezig, terug om de twintig minuten en niet langer om de drie minuten.

Spannend zeg nu zelf. 
Ik kan er niet van meespreken, ik ben een echte 'oer' moeder:   hurken, drukken en floep eruit... alles op tijd van een paar uurtjes. 
Enfin, eruit zal de baby toch wel moeten, maar als het wacht op de afgesproken datum van 11 juni dan zal ik maar shoshonnekes beginnen breien tegen de zenuwen.

08-06-2006 om 14:55 geschreven door BOJAKO  

07-06-2006 om 15:05 geschreven door BOJAKO  

Menslievendeugd wat een weekend...ik zat precies op een achtbaan. Alle emoties hebben door mijn lijf gegierd, angst, verdriet, pijn, plezier...noem maar op.

Bij mijn lieve vriendin Mieke die een levertransplantatie moest ondergaan hebben ze uiteindelijk een experimentele operatie uitgevoerd en het is wekenlang ‘touch-and-go’ geweest maar ik kreeg bericht van haar man dat ze nu uit de intensieve afdeling mag en we kunnen haar straks eventjes bezoeken.

Dan belde mijn zus uit Engeland, we bellen meestal eens per week maar ik hoorde onmiddellijk dat er iets was aan haar stem....; op mijn vraag: “Hoe is’t ginder?” kreeg ik niet het gewoon antwoord “Alles goed” waarna we dan een uur lang zitten te tetteren over god en klein pierke, maar ze zei deze keer: “ik ben net terug uit het ziekenhuis, ik ben geopereerd aan mijn knie”.

Ik weet dat ze al jaren met haar rug sukkelt en de laatste paar jaren begonnen haar knieën het ook te begeven, maar ze kan er altijd om lachen, dat zit zo’n beetje in onze familie. We verwerken heel veel moeilijke momenten met een morbide gevoel voor zwarte humor en antwoorden dan met zinnen zoals: “och uw knie...da’s ver van uw poep, daar moet ge niet op zitten! ”.

Om een lang verhaal weer heel kort te maken, op een bepaald moment kreeg ze haar geplooide knie niet meer recht, ze had dit al meermaals gehad en meestal na een tijdje kreeg ze het zelf met wat moeite gedeblokkeerd, maar nu lukte het niet, het zat muurvast en het deed zo’n vreselijke pijn dat haar man haar uiteindelijk toch naar spoed heeft gereden.

Nu moet je weten dat je ziekenhuizen, dokters en spoedafdelingen in Engeland niet kan of mag vergelijken met onze diensten hier in België. Bid maar op uw blote kniekes dat het hier bij ons blijft zoals het is en dat we niet overschakelen naar Britse medische toestanden.

In Engeland moet ge echt bijna dood zijn voor ge behandeld wordt en dan nog...

De eerste dokteres kreeg de bewuste knie niet geplooid en later kwam er een andere chirurg aan te pas en die besloot om over te gaan tot een kijkoperatie.

Ze hebben toen uit haar knieholte een tumor gehaald die zo groot was als de duim van een man.

Ik heb ze daarnet terug aan de telefoon gehad en ze zal pas binnen een klein maand uitsluitsel hebben over de tumor. Het is ook een heel zeldzame tumor zei ze. “Pigmented villonodular synovitis”, ja wablief… dus nu maar afwachten en hopen dat het daar allemaal goed afloopt.

Ik zal dringend nog eens naar Engeland moeten vliegen. Dat is het nadeel als uw enige zus zo ver weg woont. Ze woont dan ook helemaal tegen Wales, dus ik kan niet gewoon even de Thalys nemen.

Enfin, ‘life must go on’ er waren twee verjaardagsfeesten gepland. Kleindochtertje kwam vrijdagavond slapen en ze was goed en wel vertrokken toen net op dat moment de voor ons overwachte Marokkaanse bruiloftstoet van onze overburen arriveerde.

Voor diegenen onder u die dit niet kennen: alle auto’s kwamen heel luid toeterend door de straten gereden en stopten allen aan de overkant van onze straat waar het feest plaatsvond, nog steeds luid toeterend terwijl de gasten uitstapten. De vrouwen stonden in groep en brachten een soort binnenmondse vreugdevolle jodelgeluid voort dat je mijlenver kon horen, de jeugd zong een soort eindeloze Marokkaanse mantra, heel spectaculair en vrolijk. Normaal gezien zou ik mee op straat zijn gaan staan en zou ik uit volle borst hebben meegejodeld: maar NU SLIEP MIJN KLEINDOCHTER, enfin tegen dan sliep ze allang niet meer.

Ze is zodanig verschoten en was zo bang van al dat lawaai dat ik ze niet meer gesust kreeg. Uiteindelijk heb ik ze bij mij in bed genomen en getracht om toch een beetje te slapen.

Ik gun het jonge koppel al het mogelijke geluk maar ze hadden voor mij beter een ander weekend gekozen om te trouwen.

Enkel de zonnegoden waren dit weekend met ons....het eerste verjaardagsfeest van zoon 2 en zijn vrouwke was heel plezant en ik ben in een soort waas door het verjaardagsfeest van ventje gezweefd gisteren – bij gebrek aan slaap denk ik.

Toen onze heel hoogzwangere schoondochter 2 aankwam zei ze dat ze al sinds ’s nachts weeën had. Ze is voorzien om rond 11 juni te bevallen dus ik had al een tweede slapeloze nacht ingecalculeerd.

De bekende zwarte humor stak zijn kop weer op.

Iemand merkte op: “oeioei.....morgen bevallen? Dat is op 6.6.6.... .duivelsdag....boe....bwaaa....” en nog van die vieze horror geluiden !

Waarop zoon 2 heel nuchter antwoordde: “ja nu ge het zegt, da’s waar, als het een jongen is zullen we dan nog verdorie verplicht worden om hem Damien te noemen....”, schoondochter begon er de kriebeltjes van te krijgen en dan zijn ze maar opgehouden met plagen.

Ik heb daarnet gebeld om te horen hoever de zaken staan, maar ik denk dat ze uit pure wilskracht het kind erin houdt tot later want haar weeën zijn gestopt.

Mijn schoondochter is er eentje met karakter!

Nu ga ik Internet afschuimen op zoek naar alles wat ik kan vinden over die tumor van mijn zus en het haar doormailen want zij surft nog op een telefoonlijntje.

Ik zal tot mijn grote spijt mijn voorziene artikel over het “F....woord” op een latere datum moeten schrijven, er gebeurt hier al veel te veel in huis.

06-06-2006 om 14:06 geschreven door BOJAKO  

deze grappige 'vinger'wijzing ontving ik al van een goede blogvriendin... die kon er nog door.  Hierna de link van 'Chia'....ook een heel goei, even klikken en kijken, 't stond een beetje verscholen bij mijn reakties.

’t Is weer een feestweekend bij Bojako,  zoon 2 en zijn vrouwtje vierden gisteren hun verjaardag en vandaag is het hier feest voor de verjaardag van ventje.

Blijkbaar was ik op het kasteel van “Ernst” uitgenodigd, de uitnodiging moet echter verloren gegaan zijn omwille van onze steeds minder goed functionerende posterijen (cfr. De kranten). 
Nu Ernst vernomen heeft dat ik ook van adel ben heeft hij mij ook toelating gegeven om hem bij zijn voornaam te noemen, bedankt hoor Nestje (koosnaam).

Toch lees is op de blog van Ernst dat daar een vrouwelijk persoon zich uitgeeft voor mezelf!

Wie daar in mijn plaats rondloopt is een groot vraagteken, ’t is niet moeilijk dat Ernst niet op de naam van mijn ventje kon komen, mijn ventje was bij mij....hoed u voor indringers in uw kasteel Ernst!

Met al dat gefeest en het bakken van mijn inmiddels beroemd geworden verjaardagscake ben ik nog niet veel verder geraakt met mijn 'ernstig' (sorry for the pun Ernst...) blogstukje  ‘bedenkingen – de oorsprong en het gebruik van obscene woorden en gebaren.’

Chia zond me al een goede link die ik nog kan gebruiken maar mijn andere lieve blogvriendinnen mogen me ook helpen als zij bijkomende informatie of foto’s hebben die ik in dit toekomstig artikel zou kunnen gebruiken.

Ik ben aan het opzoeken hoe de schuttingswoorden zoals bv.
F**** You en  ook ‘het vingertje’ ontstaan zijn. 

Maar zoals steeds lieve vriendinnen,  en dat weet iedereen, zijn we als we samenwerken veel sterker, het moet een degelijk artikel worden.  Het ontstaan van vlaams/nederlandse schuttingswoorden interesseert met ook want die ken ik niet en jullie wel.  Welke zijn toelaatbaar op een blogscherm en welke niet?
 

Ik hoef er natuurlijk niet bij te zeggen lieve blogvriendinnen/vrienden dat ik wel heel streng en zeer selectief te werk zal gaan.  Alles wat té obsceen is komt niet op mijn blog.   Laat ons niet vergeten dat dit een deftig damesblogje is en mijn kinderen en kleinkinderen moeten het kunnen lezen zonder zich te schamen.  
Humor wordt nog het meest op prijs gesteld.

Uw inzendingen zijn heel welkom op mijn mail adres want ze moeten eerst nog gescreend worden.

En nu lieve blogvriendinnen/vrienden ga ik verder mijnen zoveelste biscuit van het jaar versieren en ventje ook....J

05-06-2006 om 11:32 geschreven door BOJAKO  

OK, dat schijnt al te lukken, goed zo... morgen de rest....

04-06-2006 om 10:49 geschreven door BOJAKO  

03-06-2006 om 13:23 geschreven door BOJAKO  

Oei...ondanks al mijn moeite van gisteren om dat clipje erop te zetten hebben er maar enkelen het kunnen openen. Ik zal er nog een studie van moeten maken vrees is. Nu moet ik nog uitzoeken wat ik moet doen zodat het niet spontaan begint te spelen als je op mijn blog komt.

Maar dat is voor sebiet.....nu even wat tekst....

Mens-lieve-deugd gaat het nu nooit ophouden met regenen? Ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik zeg dat we snakken naar een open blauwe lucht met wat zon. Het moet zelfs geen 25° zijn, ik ben al tevreden als we de verwarming kunnen afzetten.

Het gras in de tuin staat al tot aan ons kniekes en is gewoon te nat om afgereden te worden. Ventje is een buitenmens en begint hier stilaan de muren op te lopen. ’t Is al zover gekomen dat hij ook wat komt surfen op het internet en dat wil heel wat zeggen, normaal krijg ik hem met geen stokken aan de computer.

De twee kleinzoontjes waren hier gisteren namiddag met hun mama en de natte speeltuigen in de tuin stonden er zielig bij te kijken terwijl zij binnen dan maar naar wat kinderprogramma’s keken op TV en zich stierlijk verveelden.

Kleinzoon 1 kwam heel fier vertellen dat hij net had leren fietsen zonder zijwieltjes. Toch een ‘krakske’ hé?

Ik had zo gehoopt dat ze nu al lekker zouden kunnen rondplenzen in mijn zwembadje, maar er kan amper voortgewerkt worden.

Gisteren heeft ventje tussen de buien door met broer 1 het laatste stukje grond genivelleerd zodat hij – wanneer het weer ooit betert – onmiddellijk aan de slag kan met het opzetten van het zwembad. Zwemmen zelf zal iets voor volgende zomer zijn vrees ik of we moesten tropisch weer krijgen in het najaar.

Zoon 2 was tussen de middag hier een boterhammeke komen eten en polste diplomatisch of we onze auto konden missen voor enkele uren. Bij het terugbrengen ervan deelde hij terloops tussen neus en lippen mee dat hij een klein accidentje had gehad.

Nu is zoon 2 in onze familie bekend voor zijn ‘kleine accidenten’. Zolang ik me kan herinneren hebben we via hem heel wat dokters een ferm pak rijker gemaakt.

De gezegde: “elk kind kost een eigen huis” moet voor hem veranderd worden in “dit kind kost twee villa’s, een buitenverblijf in Spanje en een Rolls Royce”.

Als hij op tocht of kamp ging met de scouts en de telefoon ging dan hield ik altijd mijn hart vast.

Ik vergeet nooit de keren dat ik telefoon kreeg: “Mevrouw, u spreekt hier met het ziekenhuis ...., ik schakel u door” waarop ik dan een leider met bevende stem aan de telefoon kreeg :

“ge moet niet te hard schrikken hoor mevrouw, ’t is alleen maar zijn knie, voor de rest is alles blijkbaar OK maar zijn fiets is perte total, maar kunt ge naar hier komen om hem te halen?”.

Zevenentwintig draadjes om de knieflap terug in positie te krijgen, been helemaal in plaaster want er was een pees gedeeltelijk over en voor eeuwig en altijd een groot litteken als een treurige smile op zijn knie.

Of een andere keer: “mama....ik bel hier vanuit een garage in Hove, ik ben overhoop gereden op mijn brommer, met mij is alles OK maar mijn brommer is perte total” waarop later bleek dat hij een trombose in zijn arm had en maandenlang bloedverdunners moest nemen.

Ik hield dus mijn hart vast toen ik gisteren met een klein stemmetje vroeg: “en is’t erg, vertel maar...”.

“’k heb gebotst met een fietser” zei hij en ik sloeg al bleek uit, een ongeval met een zwakke weggebruiker oeioei... “en is’t erg?” vroeg ik.... “nee, een bult op mijn hoofd voor de rest niks” was zijn antwoord, “met de fietser jongen, met de fietser? Hoe is’t daarmee en hoe is het gebeurd?”.

En daarop volgde weer het verhaal van een typisch ongeval van zoon 2:

“’t Ja, ik had net jullie auto geparkeerd en ik stapte daarna tussen twee auto’s door om te kijken of ik kon oversteken en plots komt er een fietster uit een enkelrichtingstraat en die had niet gezien dat mijn hoofd daar tussen die auto’s uit stak en ze rijdt me aan, valt met haar fiets en ‘boink’ botst met haar hoofd tegen mijn vooruitstekend hoofd. Zij had ook een bult op haar hoofd. We wisten niet goed wie er nu in fout was, zij verontschuldigde zich omdat ze mij niet gezien had en ik omdat ik haar niet gezien had en we hebben dan maar elkaars adres en telefoon nummer opgegeven voor’t geval er iets moest zijn.”

’t Ja .... wie is nu de ‘zwakste’ weggebruiker, de voetganger of de fietser? Ik weet het ook niet, ik hoop dat ze er allebei slechts een beetje hoofdpijn aan overhouden en niets meer.

01-06-2006 om 14:24 geschreven door BOJAKO