’t Is herfst dus we eten:

Paddestoelen in een zakje

Nodig:

Paddestoelen - alle soorten, en veel, tel de mensen die eten, denk eraan : ze krimpen veel, de paddestoelen natuurlijk, niet de mensen.

Flink wat halfvoorgekookte patatjes in stukjes – nen hele grote in bv. acht stukjes, ne middelmatige in vier en ne kleine in twee of op z’n eentje, ook genoeg zodat iedereen een portie in zijn zakje heeft.

Een kippenborstje per persoon, waar je inkervingen in maakt zodat de smaken er goed kunnen in dringen,
en goei glas goei witte wijn
een slokje mandarin likeur
een slokje pernod
een heel fijn gesnipperde ui
een heel fijn gesnipperde teen look
Tijm
Peper en zout
Een losgeklopt tikkeneike en een patisserie borstel
(een bijeen gefrommeld proper stukje keukenrol kan ook als je geen borsteltje hebt)
Genoeg Aluminium folie om een zakje te maken voor elke persoon aan tafel.

In een grote kom doe je de paddestoelen, daarbij de halfgaargekookte aardappeltjes, ui en look, de tijm, peper en zout, het glas wijn en andere drankjes, de kip filetjes en dan,  
netjes en zachtjes alles voorzichtig onderscheppen met je proper gewassen pollekes.

Het aluminium papier dient om een zakje te maken.
Dat zakje moet ruim genoeg zijn want dat gaat nog wat opblazen in de oven.
Ge neemt een groot rechthoekig stuk en vouwt dit al dubbel, da’s een beetje sterker, dan smeert ge langs de kanten uw losgeklopt tikkeneike met een borstel – dan plakken de kanten wat beter.
Ge vouwt uw alu-papier tot een vierkant zakje, let goed op dat de kanten plakken, en plooit de kanten dan ook nog eens een paar keer om, het zakje mag niet lekken – hou er rekening mee dat ge één kant moet openlaten, want uw paddestoelmengsel moet er nog in met het stuk kip.

Als ge een mooi zakje gemaakt hebt, schept ge een mooie portie paddestoelen en aardappel mengsel in uw zakje, en zorg ervoor dat er in elk zakje natuurlijk een kippenborstje zit.

Dan vouwt ge de bovenkant nu ook goed toe nadat ge de randen ook met het eimengsel bestreken hebt, nog een paar keer de rand goed omvouwen zodat het niet gaat lekken, hou er rekening mee dat het zakje door de stoom wat gaat uitzetten, dus een beetje plaats laten!

Uw oven is inmiddels hoop ik al voorverwarmd tot 200°C en daar legt ge nu de gevulde aluminium zakjes in op een bakplaat of in een ovenschaal (ze moesten eens lekken) en laat ze lekker stoven voor een 25 à 30 minuten.

De zakjes worden nog altijd gesloten op een groot bord opgediend en pas aan tafel met veel flan-flan opengeknipt.

Mmmmmmm.......ruikt ge de heerlijke herfstgeur die uit de zakjes opstijgt?

30-09-2006 om 22:39 geschreven door BOJAKO  

• Elf :
• Troll :
• Duivel :
• God :
• Fee :
• Geest :
• Hobbit :

Jullie weten hoe het gaat nietwaar, gewoon de woordjes kopiëren en daarna terug plakken bij de reakties. 

PS.   Staan er bij jullie ook nu zo van die onnozele, grijnzende smileys wanneer je een bericht toevoegt?  Ze staan bij mij bij 'Inhoud van uw bericht' en ik probeer al een hele avond om ze uit mijn bericht te houden, net als die vervelende prefix.... ik geef het op, doe maar alsof je het niet ziet!

 

29-09-2006 om 00:08 geschreven door BOJAKO  

Ge moet eigenlijk een hondenmens zijn om te begrijpen hoe ik me nu voel.

Verleden week zaten ventje en ik ons nog heel boos te maken op dat dat madammeke van Blankenberge met haar dik Jack Russeltje in het nieuw TV programma ‘de hondenfluisteraar’.

Voor haar was haar hondje een kind, maar wel een heel stout kind, want het plaste overal in huis en beet iedereen, tot de dierenpsycholoog (jaja, die bestaan blijkbaar ook) uiteindelijk zo moedig was om haar te zeggen dat het beter zou zijn voor het hondje indien ze het wegdeed naar een andere familie, of gewoon liet inslapen.

De dierenpyscholoog voorspelde dat in de nabije toekomst het hondje hoogstwaarschijnlijk iemand zou bijten en dan zou moeten afgemaakt worden.

Maar enfin, ik dwaal zoals gewoonlijk weer af.

Ventje en ik zijn dus van een heel ander slag hondenliefhebbers.

Onze hond kende zijn plaats, helemaal onderaan in de rangorde van onze familie en dat is altijd zo geweest, met als gevolg dat we hem ook altijd en overal konden meenemen. Op reis, op restaurant, of op bezoek. Je hoorde of zag hem niet.

Zo lang hij mijn knoesels ( ‘enkels’ for ze dutch and ze westvlamingen) in de buurt van zijn snuitje voelde was het goed.

Ik heb altijd voor zover ik me kan herinneren een hond gehad als kind, mijn zus had een kat, zij was een kattenmens, dan waren er verder nog kippen en konijnen, maar die waren er voor de eieren en het vlees, dus we probeerden ons daar niet te erg aan te hechten.

Verder hadden we nog een paar peruchkes (parkieten), waarvan ene zo tam dat die vrij thuis mocht rondvliegen.

Dat alles én vier kinderen, ge begrijpt, het was bij ons een heel drukke menagerie.

Maar om terug op onze hond te komen.

Mijn ouders waren niet rijk, enfin om een kat een kat te noemen, ze waren straatarm en op een bepaald moment zijn we verhuisd naar een sociale woning, een prachtig appartement in’t midden van een park, met een echte badkamer. Pure luxe .... ge kunt u voorstellen hoe we voordien woonden als we een sociale woning pure luxe vonden.

Het enige verschrikkelijke aan die verhuizing was dat we onze toenmalige hond moesten wegdoen. Honden niet toegelaten!

Weken aan een stuk heb ik geweend, maar hij kreeg een goede thuis en we mochten hem zelfs komen bezoeken.

Toen nam ik me voor om nooit meer dieren te houden.

Maar ja, zoals ik zei: eens een hondenmens, altijd een hondenmens. Engelsen zijn er voor bekend, of zijn dat nu paardenmensen, ik wil het kwijt zijn. Milo zal het wel weten.

Zo lang we in een appartement woonden hadden we dus geen hond, maar toen kochten ventje en ik ons huisje met een tuin en ja, .... wat dacht ge? Bibieke wou terug een hond.

Bij een huis met tuin hoort een hond. Hondenliefhebbers logica.

Toevallig bracht een kennis rond die tijd een puppy mee dat hij gered had van een verdrinkingsdood op een boerderij in Frankrijk, de puppy was maar enkele weken oud, eigenlijk te jong om al van zijn moeder weg te zijn, en zijn lijfke krioelde van de parasieten.

Mijn hart smolt en ik kreeg van hem het hondje. Zelfs de dierenarts had nog nooit zoveel parasieten op één hondje gezien, normaal mag het niet, maar deze moesten we stante pede een bad geven met een shampoo tegen parasieten.

Ik wou het beestje – geloof het of geloof het niet – Kamiel noemen, maar onze jongste zoon vond dat geen hondennaam en koos de naam Flor.

Als ik eerlijk moet zijn, Flor was een ongelooflijke schat, maar hij was een volslagen neuroot. Op onze voordeur hangt wel een grote sticker: BEWARE OF DOG, maar als de bel ging kroop hij onmiddellijk ver weg onder de zetel, moed was niet zijn sterkste karaktertrek.

Als er iemand hard riep of er was plots lawaai dan moest hij van’t verschieten braken. Tijdens een onweer zat hij altijd in mijn nek te bibberen en alhoewel hij beneden sliep, waren we verplicht om hem dan boven te halen, waar hij zo ver mogelijk onder ons bed kroop en we voelden hem nog trillen door ons matras.

Hij was puur vuilbak-ras. Inteelt in zijn ergste vorm. Maar toch was hij een knap ventje geworden.

Iedereen sprak ons aan om te vragen welk ras het was en toen we antwoordden: “vuilbak want zijn moeder hing in de vuilbak en heeft nooit de vader gezien” waren er velen die zeiden dat ze zeker waren dat hij een Tibetaanse Terriër was.

Voilà, dat was onze Flor. Zo zot als een achterdeur, volslagen neurotisch maar ongelooflijk knap.

Ik nam hem vroeger mee naar mijn werk in een kartonnen doos tot hij die ontgroeid was, van toen af lag hij aan mijn voeten onder mijn bureau en hij is blijven meegaan tot ik stopte met werken.

Mijn bazin werkte beneden en aan haar voeten lag haar grote hond, een kruising Briard/Labrador en boven lag mijn pseudo Tibetaanse Terriër.

Dikwijls lagen ze naar elkaar te kijken, de ene onderaan de trap, de andere boven, precies Romeo en Julia.

Ik wil jullie bedanken voor de reakties en mailtjes, ze waren hartverwarmend en ik heb hier gisterenavond aan de computer gelijk een klein kind zitten wenen, enfin ventje en ik hebben de hele dag zitten wenen en we hebben het nog steeds heel moeilijk.

De nuchterheid van kleinzoon 1 deed ons daarnet dan echter toch weer in de lach schieten.

“Nu gaat het hier tenminste niet meer zo hard stinken hé nana” was zijn allereerste, troostende opmerking. Flor had de laatste paar jaar de bijnaam Stinkywinky gekregen omdat hij de meest afgrijselijke winden kon laten.

Nadien zei kleinzoon 1 weer even nuchter “ en ge gaat veel geld sparen ook nana, want nu moet ge die speciale worst niet meer kopen voor Flor, en weet ge nu moeten we niet meer oppassen in de tuin want er zullen geen strontjes meer liggen die ge vergeten op te rapen zijt“.

Toch zijn al zijn vragen nog niet beantwoord, die gaan nog komen, ik voel het in mijn knoken....ik ken mijn kleinzoon!

Zoon 2 heeft Flor naar de dierenarts gedaan en is erbij gebleven, ventje en ik konden het niet opbrengen. Zoon 1 wou ook meegaan, maar de dierenarts wou het liever tijdens de dag doen als er geen mensen in de spreekkamer waren.

Ik wou Flor in onze tuin begraven maar ventje zag dat niet zitten, dus we hebben besloten om hem in het dierencrematorium van Boom te laten cremeren en zijn as daar te verstrooien.

Toen zoon 1 gisterenavond afscheid nam van ons, drukte hij me iets klein in mijn hand en fluisterde in mijn oor: “dit moest ik u van de dierenarts geven”.

Toen hij weegreed keek ik naar mijn hand, in een heel klein plastic zakje had ze een plukje haar van Flor gestoken.

Lap....daar komen de waterlanders weer.

27-09-2006 om 17:35 geschreven door BOJAKO  

26-09-2006 om 22:50 geschreven door BOJAKO  

Al heel lang vraag ik me af waarom sommige mannen ‘HET’ of m.a.w. de X-factor hebben en anderen niet.
Terzelfdertijd vraag ik mezelf dan ook af wat “HET” eigenlijk is.
Je kan er niet zo onmiddellijk je vinger op leggen.
Het is geen duidelijk iets, het is ondefinieerbaar.
Menig uur is hier al met vriendinnen en vroegere collega’s over gepraat.
Kwam er een man binnen op ’t werk,  dan bekeken wij elkaar en knikten ofwel met grote ogen “JA” en we stuurden telepatisch het signaal naar elkaar : “Hij heeft duidelijk HET”...of met onze neus opgetrokken zonden we even duidelijk signaal: “NEE”.

We hebben dikwijls gepraat en geprobeerd om uit te zoeken wat die X-factor ‘HET’ nu wel was, want het waren niet altijd grote, knappe, rijke, succesvolle mannen die de stempel van hij heeft “HET” van ons kregen.

Ik herinner me bv. dat toen ik de allereerste keer Koen Wouters ‘Anne’ zag zingen op TV, zei tegen mijn ventje, dat manneke heeft “HET,  die gaat het nog ver brengen, en mijn woorden zijn waarheid geworden.
Op dat moment was hij nog helemaal niet beroemd, hij was heel jong en zelfs ik als oudere vrouw voelde het onmiddellijk aan.

Ik geloof ook niet dat “HET” iets is dat je kan aanleren, je hebt het of je hebt het niet. Je wordt ermee geboren.

Ik voel “Het’ aan als een emotionele ervaring. Het overstijgt het knap of succesvol zijn.
Ik spreek nu natuurlijk hoe ik ‘Het’ of de X-factor als vrouw ervaar bij mannen.
Voor mannen kan ik niet spreken, zij zullen zelf hun definitie van de vrouwelijke X-factor moeten geven.

Indien de man die ‘HET’ heeft ook nog knap is, dan is dit gewoon mooi meegenomen maar niet van enorm groot belang.
Naar een knappe man kan je kijken en bij jezelf denken, hm.... heel appetijtelijk,  maar er roert niets in je, maar als je een man ontmoet die ‘HET’ heeft, dan kijk je nog eens extra naar hem om, en hij blijft lang in je gedachten hangen zonder dat je in feite weet waarom.

Ik denk dat zulke mannen een heel magnetische persoonlijkheid hebben, een combinatie van persoonlijke karaktertrekken zoals zelfvertrouwen, ze zijn sociaal, charmant, ze stralen een innerlijke vrede uit, voelen zich goed in hun vel, zijn meestal intellectueel en soms wat rebels, ze bekijken de wereld vanuit een ander perspectief dat soms heel uniek is.
Ze kunnen heel intens zijn en stralen een vorm van autoriteit uit, ze hebben meestal ook een goed gevoel voor humor.

In feite is het dus heel moeilijk in één woord samen te vatten.
Maar als ze ‘HET’ hebben, dan wordt het door de meeste vrouwen ook onmiddellijk aangevoeld.
Nog een kwaliteit van mannen met ‘HET’ is dat ze heel goed weten hoe ze vrouwen psychologisch kunnen bespelen.
Ze weten precies hoe of wat ze moeten zeggen of doen zodat we onszelf goed in ons vel voelen, ze kennen al onze knopjes, ze weten ook zeer goed hoe ze ons kwaad kunnen krijgen. Maar zelfs als ze ons kwaad krijgen beroert hun ‘X-factor’ toch nog altijd iets in ons.

Diezelfde X-factor zorgt er ook voor dat mannen die ‘HET’ hebben meestal ook succesvol zijn, wat hen enkel nog boeiender maakt.
Volgens mij heb je het ‘HET’ van jongsaf aan, heb je het niet, dan geloof ik niet dat het iets is dat je later kan verwerven.
Het magnetisch element van een man met de X-factor komt of verdwijnt ook niet later door de maturiteit. Het is iets voor het leven. Mannen die het geluk hebben om over de X-factor te beschikken, dragen het met zich mee tot het graf.
Zelfs indien ze geen grote carriere maken, een slecht huwelijk hebben, niet beroemd worden, weinig geld hebben, niets van dit alles kan ‘HET’ van hen wegnemen. ‘HET’ is geen houding, het is geen kracht, het is niet tijdelijk, het is wel iets heel subtiel en steeds aanwezig.

“HET” of de X-factor, is naar mijn mening een ondefinieerbaar iets dat wel door bijna alle vrouwen aangevoeld wordt, het is een enorme voordeel factor waar maar weinig mannen over beschikken. Zij die “HET” hebben mogen zich gelukkig prijzen.

25-09-2006 om 11:41 geschreven door BOJAKO  

Vrijdag hadden zoon 1 en zijn vrouwtje ons getrakteerd op een dagje Efteling. Een ideale plaats om met het hele gezin een uitstap te maken. We namen een picnic mee, want er is zoveel te doen en te zien dat we amper toekomen met één dagje.

Het was prachtig weer en we hadden besloten om vroeg te vertrekken, maar zodra we de ring opreden hadden we prijs, bijna stilstaand verkeer.  De radio meldde een zwaar ongeval tussen Berchem en Borgerhout. We konden er nog net af in Berchem en de Singel op.
Via de GSM spraken we met de kinderen af om aan het Erasmusziekenhuis in Borgerhout terug de ring op te rijden en van daar af ging het vlotjes.

Aangekomen op de parking van de Efteling gingen de kinderen elk in een buggy en..... START.
Schoondochter is verpleegster en ge kunt zien dat die gewoon is van veel kilometers op een dag af te leggen in een snel tempo.
Ze weet ook waar alle lievelingsattracties van de kinderen zijn, en we spurten er naartoe zodat we geen uren moeten aanschuiven.

Onze eerste stop was de ‘Den Bob’ een bobsleebaan en er was maar een wachtrijtje van vijf minuten.
Nu dacht ik, en jullie andere senioren ook waarschijnlijk, dat zo’n bobslee ritje in de Efteling gemaakt is voor kindjes ...’ kalmkes aan en niet te snel ‘.... wel, als je ooit erin gaat zet je dan maar schrap, het moet niet onderdoen voor een ritje op de railway van de Sinksenfoor.

Mijn gegil moest ook niet onderdoen voor dat van kleinzoon 1, die met mij vooraan zat. Mijn hernia vroeg zich af of ik gek geworden was om mezelf zo door elkaar te laten schokken en schudden!
Maar plezant, mannekes toch.... ik hoop dat ik het de volgende keer nog aankan.

Ietsiepietsie rustiger, maar even leutig was dan ‘De Pirana’ een wildwater tocht waar je kletsnat kan worden als je niet snel genoeg opzij springt. In onze boot werd dan zoveel heen-en-weer gesprongen dat we daar al nat van werden.
Gelukkig was het zalig warm weer voor de tijd van het jaar en droogden we snel op.

We picknickten in de buurt van Holle Bolle Gijs en alle papiertjes werden bijna uit onze handen gesleurd om in zijn mond te steken.
Ik begrijp niet waarom de stad niet overal van die dingen zet, in de hele Efteling ligt geen enkel papierke!
Misschien iets voor de volgende verkiezingen?!

“Ikke wil naar de slakken” zei kleinzoon 2 voor de elfendertigste keer. Ik had geen flauw benul waar hij het over had, maar het bleek een mini railway te zijn bij ‘Het Volk van Laaf’ en de karretjes in de lucht zijn slakken.
Omdat mijn knoken nog aan het bekomen waren van de Bobslee en de Pirana, gaf ik nu even forfait.

In het spookslot wilden de kindjes niet in, ze kwamen allebei heel snel terug buiten gelopen en zeiden dat het vèèl ‘te spannend’ was.

In tempo ging het dan verder naar de ‘Doolhof met spuitwater’.
Ik hou écht niet van een doolhof, want zelfs al zie ik de lucht, dan nog krijg ik last van claustrofobie, dus ik was heel blij dat de ingang slechts 1.50 meter hoog was om de ‘grote mensen’ buiten te houden.
Mama ging voor alle veiligheid toch mee binnen.

Vanaf de kant van de weg zagen we dan de beruchte ‘water-spuit-brug’ en kleinzoon, samen met nog heel veel andere kindjes, was niet van die brug weg te krijgen. Over de brug springen op de meest onverwachte ogenblikken,  buisvormige watermassa’s.
Diegenen onder u die het  shopping center van Wijnegem kennen zullen begrijpen wat ik bedoel.
Daar staat ook zo’n fontein met spuiterkes.
Kletsnat maar dolgelukkig kwamen ze eindelijk buiten.

Om even tussendoor wat uit te blazen gingen we kijken in de ‘Pandadroom’.
Je krijgt er een speciaal brilletje, zodat je de film driedimensionaal ziet. Dit is echt een ‘must’ als je er nog niet geweest bent.
Met dat brilletje op zit je écht onder water tussen de vissen, de kwallen, of in het bos tussen de dieren en de vallende bomen. Ongewild spontaan gaan je handen omhoog om zo’n kwal aan te raken of om je af te schermen voor een noot,  dat door een aap naar je geworpen wordt.
In de zaal zijn er dan ook nog de nodige speciale effecten die het allemaal nog échter maken, wind blaast in je nek, nevel vult de zaal, je bank dat plots schudt, en als er een reusachtige tropische boom omvalt, dan komt in de zaal het hele dak naar beneden op je af.... gewoon prachtig.

Vermits we nu genoeg gerust hadden konden we de ‘Monsieur Cannibal’ op... ik zette me samen met mama tussen de kleinzoontjes in een grote theekop...en draaien maar!
Een half uur daarna zag ik nog scheel. Kleinzoontjes vonden mijn gegil weer heel 'cool'.

‘De droomvlucht’ mochten we ook niet overslaan....ik was er al eens ingeweest en was er toen zo van onder de indruk dat dit zeker op het agenda stond.
Je stapt in een gondel die je opwaarts meevoert door een sprookjesland bevolkt door faunen, elfen, bosgeesten en trollen.
Eerst zweef je omhoog door het Kastelenrijk waar alle kastelen van de elfjes en faunen zijn en daarna bij de afdaling kom je door het ongelooflijk mooie Wonderwoud, en je ruikt er echt de geuren van de bloemen en de bomen. Veel te snel word je uit die mooie fantasiewereld gerukt.

Het sprookjesbos mag natuurlijk ook niet vergeten worden en de kleinkindjes legden hun oortjes tegen dezelfde grote muzikale paddestoelen net zoals jaren voordien hun ouders en net zoals heel veel jaren daarvoor hun nana.

Dertig cent in de poep van ‘ezeltjestrekje’ om er één chocolade glittercent voor terug te krijgen, maar ik zie mezelf nog altijd als klein meisje vol verukking hetzelfde doen.

De Efteling sluit om zes uur en we waren al de hele dag aan het spurten om toch maar zoveel mogelijk te doen.
Puffend kwamen we aan bij de ‘Fata Morgana’, dit is de lievelingsattractie van zoon 1, een gondelreis doorheen het oude Midden-oosten.
Maar tot zijn ontsteltenis was de attractie gesloten: kaput!
Het gezicht van zoon 1 ( 35 jaar oud ) betrok en ik zag bijna tranen in zijn ogen komen en een krop in zijn keel, ocharme dat baaske, ik troostte hem met een dikke knuffel en een kusje ... het kind in ons blijft toch altijd wat hangen denk ik bij mezelf.

Er was nog even tijd over vooraleer de deuren sloten en ventje en ik ploften neer op een bank en dronken een lekker fris pintje terwijl de kinderen en kleinkinderen nog snel-snel even over-en-weer zoveel mogelijk trips op de ‘Bob’en op de ‘Pirana’ meepikten, want er stonden geen wachtrijen meer.

We vertrokken moe maar voldaan,   na vijf minuten rijden zagen we een MacDonalds....  daar aten we nog een goei, vette, ongezonde hamburger met fritjes, doorgespoeld door een even ongezonde reuze Cola.

Met de buikjes vol konden de kleinkindjes, met een gelukzalige grijns op hun gezichtjes,  in de auto in slaap vallen, daarna konden ze uit de auto slapend hun bedje in,  want de dag erna trouwde Tante Truus en Oom Martin.  
Voor deze trouw moet iedereen gekleed zijn zoals in de Middeleeuwen.....wat hebben onze kinderen toch allemaal een ongelooflijke fantasie.

Het was een prachtige dag kindjes....bedankt hoor!

Een gelukkige maar geradbraakte nana.....

23-09-2006 om 17:25 geschreven door BOJAKO  

21-09-2006 om 23:28 geschreven door BOJAKO  

20-09-2006 om 19:53 geschreven door BOJAKO  

20-09-2006 om 10:00 geschreven door BOJAKO  

Vorige vrijdag avond ben ik dan uit eten geweest met broer 1 en zijn vrouw die in de Ardennen wonen en mijn zus en haar man, net aangekomen uit Engeland.
’t Was weeral twee jaar geleden dat ik mijn zus nog gezien had.

Ventje was er niet bij, want die had al heel lang geleden afgesproken om met zijn ex-collega’s op stap te gaan.

Ik heb maar één zus en we hebben nooit echt veel aan elkaar gehad tot mijn grote spijt, alhoewel zij maar twee jaar jonger is dan ik.
We hebben heel andere karakters en waren vroeger ook qua uiterlijk twee heel verschillende types, ik had heel donkerbruin haar en donkerbruine ogen en zij had sneeuwit haar en lichte bruine ogen.
We leken niets op elkaar. Mensen geloofden niet dat we zussen waren.
Vader zei altijd dat zij eentje van de melkboer was.
Ze leerde haar man kennen op de Britse basis in Grobbendonk en trouwde de dag voor ze negentien werd.
Hij was zeven jaar ouder en wou er geen gras laten over groeien.
Ze waren amper getrouwd en ze moesten al vertrekken naar het buitenland. Eerst Duitsland, dat was nog te doen voor een weekend bezoekje, maar toen ging het alsmaar verder.
Eerst een paar jaren in zuid-west Engeland, dan twee jaar naar Malawi, dan weer een tijdje in Noord Duitsland en vervolgens een paar jaartjes Hong Kong enz.

Met zussen en broers die heel veraf wonen smeed je geen echte familiebanden. Je schrijft elkaar regelmatig en je telefoneert, maar die hechte band die zussen normaal hebben is bij ons nooit gesmeed kunnen worden.

Wat wel heel bizar is, is dat we geleidelijk aan met het ouder worden meer en meer op elkaar zijn beginnen lijken.
Op de trouw van neef vorige zaterdag, waren er zelfs mensen die zich vergisten van persoon. Ik heb het ook meegemaakt toen ik op een trouwfeest van haar zoon was in Engeland, daar kwam één van hun vrienden ook naar mij omdat hij dacht dat ik mijn zus was.

Zij is altijd hetzelfde gebleven, ze was altijd blond.
Ik veronderstel dat ik het meest veranderd ben, mijn donker haar is grijs en dat kleur ik nu blond omdat ventje geen oude vrouw in huis wil en ik sta soms zelf versteld als ik in de spiegel mijn zus zie staan.

Ik heb ze tijdens het trouwfeest van zaterdag niet veel kunnen spreken, er waren zoveel mensen waarmee je een babbeltje deed en de dag na de trouw vertrok ze met broer 1 naar hun huis in de Ardennen, want daar was ze nog niet geweest.

De trouw van neef vorige zaterdag was gewoon prachtig...een stralende zon, een even stralende bruid en bruidegom.
Hun zevenjarige zoon mocht op het gemeentehuis samen met hen vooraan zitten en werd door de ambtenaar mooi bij de ceremonie betrokken.

Na de trouw hebben we een boottocht van drie uur gemaakt op de Schelde, aan boord kregen we lekker eten en drinken, iedereen had natuurlijk enorme dorst met zo’n hitte.
Na de boottocht kregen we allemaal even tijd om snel thuis een beetje op te frissen en dan naar de feestzaal.

Neef en zijn vrouwtje hadden er ook een echt kinderfeest van gemaakt.
Een grote zaal was voorzien waar de kinderen konden spelen, een volle aanhangwagen stond er met speelgoed, en er was een groot springkasteel. Ze hadden twee monitors besteld om op de kinderen te letten maar die zijn spijtig genoeg niet komen opdagen, het enige minpuntje in hun prachtige georganiseerde dag.

Ik hoef je niet te vertellen dat we enorm genoten hebben.
De DJ speelde spijtig genoeg wel voor een bijna lege zaal want iedereen trok naar buiten voor wat afkoeling en het avondfeest zette zich daarbuiten in de frisse lucht verder.

Ventje had nog groter dorst dan ik en hij was gelukkig niet de enige man die later op de avond met een idiote Duvel grijns op zijn gezicht rondliep.

Toen ik het voor bekeken hield vroeg ik ventje of hij mee wou naar huis, of nog wat wou blijven want zoon 2 zou hem dan naar huis voeren.

Neenee....hij ging mee met mij naar huis!
Hij ging terug de zaal in en vloog al meteen weer op de dansvloer, armen zwaaiend in de lucht en zijn Duvel grijns weer breed uitgesmeerd op zijn overgelukkig gezicht.

Nu moet je weten dat een dansvloer de laatste plaats is waar je ventje op krijgt als hij nuchter is! Als hij nuchter is en nog maar denkt dat hij zal moeten dansen dan is hij foetsjie.

Ik danste hem op de dansvloer met de autosleutels tegemoet en zei: “als ge wilt blijven, doe maar hoor, maar volg anders deze sleutels....” dansend heb ik hem zo naar de auto gelokt waar hij met een plof in de passagierstoel viel.
Gelukkig moesten we niet ver rijden en zoals gewoonlijk was er in onze straat weer bijna geen plaats om te parkeren.
Nu moet ik toegeven dat ik qua parkeerkunst ben  zoals de meeste vrouwen:  parkeren is een probleem, ik heb normaal gezien de plaats van een vrachtwagen nodig om gemakkelijk te maneuvreren.
Ventje daarentegen kan parkeren op een postzegel, hoe hij het klaarspeelt ik begrijp het niet.

Nu was er precies zo’n klein plaatsje voor onze deur en ik dacht: “so what...zo laat op de avond ziet niemand me knoeien, ik ga proberen ertussen te geraken”.
Net op dat ogenblik gingen de oogkleppen van ventje open, hij zag wat ik van plan was en zei: “drgddegij nietjtussegerokke zjenne”.

Meer heb ik natuurlijk niet nodig als uitdaging, ik zette met netjes klaar om achteruit de plaats in te rijden en de goden stonden me bij, van de eerste keer erin met één centimeter plaats vooraan en achteraan...waarop ventje me vol bewondering aankeek en zei: “ddjukot noeitgedochtdagget gjing kunne, plofisiatshoe”... en hij strompelde zalig gelukkig ons huis binnen en plofte ondanks het late uur neer in zijn zetel.

“Zoudt ge niet beter ineens gaan slapen?” vroeg ik en hij antwoordde: “sjiejekejesebietefkesruste”.
Ik ben dan maar alleen gaan slapen. Ik kan me niet meer herinneren om welk uur hij dan toch de trap opgekropen is, maar ’s morgens lag hij toch in ons bed.

Ventje heeft het geluk of het ongeluk dat hij nooit een kater heeft en toen hij wakker werd sprong hij net zoals alle dagen monter en fris recht, strekte zijn armen en keek me aan en zei: “goe feestje gisteren hé, ‘k heb me goed geamuseerd” en fluitend ging hij de trap af om koffie te zetten. Niet te geloven.....

18-09-2006 om 20:26 geschreven door BOJAKO  

17-09-2006 om 13:05 geschreven door BOJAKO  

Puf.... Ik ben daarnet mezelf op de trap tegengekomen denk ik. Kleinzoon 3 ligt als een voldaan engeltje te snurken, buikje vol en pamper nog eventjes leeg.

Terwijl ik hem daarnet zijn papflesje gaf heb ik naar ‘Thuis’ gekeken, naar ons Paz’ke.

Ik durfde het haar niet zeggen, maar vermits we verleden week in een opwelling vertrokken waren naar zee, was ik het vergeten op te nemen en ze had het op mijn speciaal verzoek nog laten weten dat het ging uitgezonden worden.

Als ik kleinzoon zijn flesje geef dan zit ik gewoonlijk in mijn relax zetel, voetjes lekker omhoog, kleine knus in mijn armholte, naar het nieuws van gisteren te kijken en toen viel plots mijne nikkel.

De digibox.....we hebben al ruim een jaar een digibox van Telenet en ik gebruik het meestal enkel om naar het nieuws te kijken op een uur dat me schikt, zoals vanmorgen.

Kleinzoon in de linkerarm maneuvrerend, flesje gekneld tussen mijn kin en zijn mond, bestelde ik met mijn rechterhand via de digibox ‘Thuis’ van 8 oktober. Nog nèt op tijd, één dag later en ik had het gemist. En helemaal in het begin kwam ons Pazke op de TV – digitaal, prachtig beeld, prachtig geacteerd Pazke, proficiat! Slechts één euro en ik kan het keer op keer terugzien tot morgen, straks als iedereen hier is zet ik het nog eens op.

Het stukje met haar was dan ook wel het enige wat ik wou zien, want ik volg de serie niet, niet omdat ik het niet goed vind, maar ik heb gewoon geen tijd.

Pazke, nu begrijp ik uw uitleg in uw blogstukje .... maar hebt ge er al aan gedacht dat ze misschien een vervangster ‘full time’ zoeken voor An Petersen, en die was twee keer uw maat, zeg nu zelf, dat was een heel mooie madam, ik vond dat toch, alhoewel ze heel erg leek op mijn schoonmoeder, maar dat is ook een heel mooie madam, dat weet ge. Ze speelt wel niet met een volledig boek kaarten, maar daar kan zij niet aan doen.

Enfin, nu snel verder dit stukje typen want ik heb al veel tijd verspeeld aan het passen van mijn kledij voor morgen voor de trouw van neef, petekind van ventje.

Nooit gedacht dat we dat nog zouden meemaken. ’t Is tegenwoordig wel de omgekeerde wereld.

Eerst wonen ze tien jaar samen, dan krijgen ze kinderen, de kinderen kunnen nu bijna als getuige fungeren en nu wordt er getrouwd.

Ik moet het allemaal nog gewoon worden. Misschien is het veel beter dan de vroegere manier, eerst trouwen, dan kinderen krijgen en dan scheiden. Och...als ze maar gelukkig worden de schatten.

Het zal weer een heel fijn familiefeest worden, op die feesten kom je allemaal nog eens lekker bij elkaar. Iedereen komt in de beide families van heel ver dus ze hebben bijna een volledig hotel moeten afhuren.

Mijn zus zou nu ongeveer moeten landen in Zaventem, ik vraag me terloops af of ze nog altijd hun handbagage in een plastiek zakje moeten dragen op het vliegtuig, straks eens vragen.

Broer uit de Ardennen gaat ze afhalen. De familie van de toekomstige bruid komen allemaal uit Holland en straks gaan we allemaal samen lekker eten. Kwestie van training voor het huwelijksfeest van morgen.

Ventje kan vanavond niet mee...ventje heeft vanavond zijn speciale reunie met ondermeer zijn Charlotje. Ik heb er alle begrip voor, je leuke collega’s nog eens zien krijgt voorrang. Hij ziet de familie morgen toch.

Voilà, indien dit een vrij onsamenhangend stukje is dan ligt het aan de snelheid van het intikken.

Ik moet mijn dagboek toch bijhouden voor het nageslacht nietwaar, morgen ben ik misschien de helft alweer vergeten.

15-09-2006 om 14:52 geschreven door BOJAKO  

Petverdekke wat een week...vliegt de tijd bij jullie ook zo snel? Ik heb amper door dat het maandag is en dan is het alweer bijna vrijdag.

Ik begrijp mensen niet die vinden dat de dagen eindeloos lang duren. Sorry hoor... misschien gebeurt het bij mij ook nog wel eens, maar ik kan me nog geen ogenblik in mijn leven herinneren dat ik me verveelde.
Steeds weer vind ik iets nieuws dat me intrigeert.

Wanneer kleinzoon 1 – vijf jaar oud – zegt dat hij zich verveelt, dan vraag ik me af hoe dat mogelijk is. Zelfs toen ik vijf was verveelde ik me nooit. Altijd was ik aan het lezen of aan het tekenen of spelen, want de machtige TV/PC bestond toen nog niet.
Ok, ik geef toe, we waren met vier kinderen thuis en dan wordt het al wat moeilijker om je te vervelen, er is altijd iemand bereid om een spelletje mee te spelen.
Maar nu, op mijn gezegende oude dag, zelfs nu verveel ik me geen seconde.
Ik zit soms echt te twijfelen wat ik eerst wil doen,
 
*mijn spannend boek verder lezen (is trouwens uitgelezen, en de ontknoping was heel verrassend – fijn hé, als ik het al lang op voorhand weet wie de schuldige is dan geniet ik niet van een thriller),
*of een film zien dat ik opgenomen heb ( lang geleden hier op mijn blogje aanbevolen: ‘My son the fanatic’)
*of gewoon kijken wat er die avond op TV is,
*of...ga ik liever na mijn kamertje wat aan de PC frullen, blogje schrijven of blogjes lezen?

Nu wil ik mijn CD muziek leren omzetten in mp3 omdat de nieuwe autoradio een USB slotje heeft en dan kan ik al mijn lievelingsmuziek op een stickje zetten...

Ik schrijf in mijn blogje over de Chuzzles en Lipske zegt dat Bejuweled veel plezanter is.
Fijn, dat proberen we dan ook eens maar...nee Lipske....de Chuzzles vind ik toch leuker hoor, misschien omdat ze zo’n schattige smoelekes hebben. Of Blokken, ik wil en ik zal voor ik ga slapen niveau 10 bereiken!

Enfin, ik kom gewoon tijd tekort om alles te doen wat ik graag zou doen.

Nu, op dit ogenblik, ruik ik mijn kip dat beneden lekker staat te braden, ik heb ze deze keer volgestopt met look, ui, citroen, boter, dragon en op de grill gelegd.... ach ja...koken is ook nog een hobby en mijn bakkunst wil ik ook verbeteren.

Ik vrees dat mijn dag enkele uren tekort is om alles te doen wat ik graag doe.

Vandaag wou ik even zwemmen, eindelijk terug goed weer en zwemmen in mijn zwembadje.
Na een heel inerte maand augustus zag het water weer heel groen.

Ventje had weer een goed idee: “ga erin shoeke, ik geef je de waterstofzuiger, (of hoe dat ding heet), en je zuigt van de bodem de algen af!”.... 22°C en meer dan een uur later kwam bibieke bevrozen uit ons zwembadje. Maar de bodem is weer proper, laat nu de kou en de regen maar weer terug beginnen! Ik heb mijn abonnement al gekocht voor het gemeentelijk zwembad.
Nu nog aan Titipoes vragen waar ik dat zwemvestje voor ruglijders kan kopen dat zij aanbeveelt, en dan kan ik daar mijn rugoefeningen doen. ‘Aquagym’ heet het volgens haar. Op z’n Russisch marcheren door het water.... ik zie het al voor mijn ogen en krijg al op voorhand de slappe lach.

Verveling? Wat is dat? Kennen jullie dat woord?

13-09-2006 om 21:29 geschreven door BOJAKO  

Vorige week donderdag zei de man aan wie ik bijna veertig jaar geleden eeuwige trouw en gehoorzaamheid heb beloofd:  “Kom vrouw, inpakken en wegwezen!”
“heuu...moet het écht?” vroeg ik een beetje uit mijn lood geslagen, ik was die claustrofobische week in augustus nog niet vergeten.
“ze voorspellen bijna een week zomerweer, we betalen ons blauw voor dat plekje gras waar de caravan staat, move woman....!” zei mijn Fuhrer.

Onderdanig zoals altijd en zoals iedereen me kent, begon ik heel gedwee en met volle goesting de nodige kledij en spijs en dranken klaar te zetten.
Pffft...het zoveelste weekendje pure luxe. Met een oude hond en een oude man in een heel kleine ruimte.

Na de eerste nacht in ons mini bed was mijn rug weer naar de knoppen, mijn enige troost was dat ventje zijn rug ook naar de knoppen was.
Daar stonden we de volgende dag, ik kreupel, ventje precies Quasimodo, want niet alleen zijn rug deed pijn, hij had ook nog wreed last van zijn hielspoor.

Het is ons beiden toch nog gelukt om zonder krukken op het strand te geraken toen zoon 1 die dag op bezoek kwam met de twee kleinzonen.
Ventje heeft zelfs nog een reuzegroot zandfort kunnen bouwen dat hij samen met de kleinzonen daarna manhaftig verdedigde tegen het opkomend zeewater.

The only difference between a man and a boy is the size of the toy....

’s Avonds, toen we allebei onze pijnstiller binnen hadden en buiten op het gras in het licht van de avondzon zaten, bekeken we elkaar.
“Vindt ge nu echt niet dat we hier al een beetje te oud voor geworden zijn?” vroeg ik.
Ventje wees naar de ons omringende caravans, allemaal mensen die minstens tien jaar ouder waren dan wij.
Deze oude mensen komen vanaf pasen en blijven tot eind oktober non-stop op dat plekje groen aan zee in de kleine caravan wonen.
Ik vraag me af hoe ze er niet gek worden. Ik veronderstel dat het allemaal koppels zijn die door het jarenlang samenzijn zodanig met elkaar vergroeid zijn dat ze een eenheid vormen.

Ik denk dat ventje en ik nog niet lang genoeg bij elkaar zijn, want ik heb ruimte nodig.

Als we thuis zijn zoals nu, en ventje is achter in de tuin bezig en ik boven in mijn kamertje, dan kan het gebeuren dat we elkaar een hele dag bijna niet zien.

Vandaag hebben we elkaar al wat meer gezien dan anders want kleindochtertje is ziek en werd deze ochtend gebracht door haar papa.
Omdat ze ziek is draait ze vandaag slechts op warp speed 2 inplaats van de gebruikelijke 4.
Snot overal, tot in haar dikke blonde lokken, we zullen maar denken dat het gel is.

Een half uurtje geleden zat bompa op de mat samen met haar een torentje te bouwen, enfin, hij bouwde, zij smeet de blokken door de kamer.
Plots sprong bompa sprong recht en zei: “dedju ze stinkt, ik denk dat haar pamper vol zit”.  Bij nader inspectie – via de zijkant van de pamper – bleek het toch nog niet gevuld te zijn.
“Zou ze al op een potje gaan, ze is tenslotte bijna twee” vroeg ik aan ventje.
Zoals steeds kijkt hij mij bij zo’n vraag aan als een koe die voor het eerst een trein ziet voorbij rijden.

Ik besloot om het potje toch maar in de keuken te zetten, deed de pamper uit en kleindochter wist blijkbaar heel goed waar het voor diende,  want ze ging onmiddellijk zitten en liet met een zelfvoldaan gezicht een ferme prot.
Ze sprong toen recht, we keken met z’n drie tegelijk in de pot: nada, niks, noppes.
De pamper wou ze daarna niet meer aan. Potje zitten vond ze leuk, ziek of niet ziek.

“Laat maar, misschien gaat ze er seffens terug op zitten” zei ik aan ventje en inderdaad een kwartier lang ging kleindochter met regelmatige tussenpozen op haar troontje zitten glunderen.
Toen, zonder waarschuwing,  sprong ze eraf, zette het op een loopje naar de veranda, kroop daar helemaal onder de tafel en een seconde later lag daar een mooi, stinkend hoopje.
Heel fier keek zo ons aan.  "Bravo" zei ik, want ik kijk ook naar Supernanny, "goed gedaan schattebol, wel volgende keer in de pot mikken als het gaat."
Ik greep haar vast vooraleer ze de veranda of zichzelf kon vol kliederen en bompa had voor de tweede keer die dag latrine dienst.

Ach ja...dat was ik nog vergeten te vertellen.

Onze zestien jaar oude schat van een hond is serieus aan het dementeren en wist weer niet of hij thuis was of aan de caravan,  en ook hij had deze ochtend ook heel de tapijt ondergesch........n.
Dat is wel het bewijs dat hij nog niet helemaal dement is, hij doet het niet op de keukenvloer, maar op het tapijt want dat voelt meer aan als gras, toch een slimme hond!
Voor de hond alleen al denk ik dat we best niet meer kamperen, het dier geraakt er helemaal van in de war, enfin....elk argument is meegenomen hm?

Misschien nog één keertje per jaar kamperen, en dan nog liefst in zuid Frankrijk, een kasteelcamping met een goed restaurant en een zwembad .... zou ik ventje hiermee kunnen sussen?

Ik hou jullie op de hoogte.

12-09-2006 om 12:47 geschreven door BOJAKO  

Zoveel te doen en zo weinig tijd om het allemaal gedaan te krijgen!

We zijn net terug van een tropisch weekendje aan zee en ik weet weer niet wat eerst doen.

• Alles netjes uitpakken en op z’n plaats terug leggen
• Blogje schrijven
• Blogjes lezen
• Spannende thriller verder snel uitlezen
• Kijken naar Lost op TV
• Met de chuzzles spelen
• Op tijd gaan slapen want morgen komt zieke kleindochter

OK....alles moet wijken, ik moet en zal vanavond nog weten wie de moordenaar is!

Spannend boekje hoor:

                        THE TORMENT OF OTHERS – Val McDermid

12-09-2006 om 00:37 geschreven door BOJAKO  

Ik heb weer eventjes terug tijd om na te denken.
De kindjes zijn allemaal naar hun ouders en in huis heerst een zalige rust en stilte.
Ventje heeft liever dat ik niet zoveel nadenk want dan zit ik me de meest bizarre zaken af te vragen waar hij geen antwoord op heeft, zoals bv. nu:

Welk onderzoek is het intiemste? Het onderzoek bij je gynaecoloog of het onderzoek bij je oogarts?

Er is geen simpel antwoord op hé?

Nu is mijn oogarts een wreed knappe vent en als hij mijn ogen onderzoekt dan moet hij diep in mijn ogen kijken, ik bedoel heel diep en hij doet dat niet één keer, maar meerdere keren tijdens een onderzoek. Zijn neus raakt bijna mijn neus en ik voel zijn adem op mijn gezicht.
Hij komt zoals men zegt: “in mijn space”, of was het nu “in mijn face”...enfin soit.

De dag voor het onderzoek bij hem zorg ik al dat ik zeker geen look eet of iets anders dat niet lekker ruikt. Ik was mijn haar met een fris shampoo’tje, neem kort voor mijn visite nog een douche en doe proper kleren aan, spuit nog eens flink met deodorant onder mijn oksels, parfum achter mijn oorlellen en in het putteke van mijne nek en, ge weer maar nooit waar het goed voor is, in mijn décolleté.

Hij ruikt zelf ook altijd fris en lekker en is eigenlijk om in te bijten, maar dat heb ik ooit nog maar tegen één dokter gezegd, ’t was eruit voor ik er erg in had. ’t Was ook heel warm die dag.

De gynaecoloog daarentegen.... hmmm.... ik heb jaren een vrouw gehad omdat ik dacht dat zij op z’n minst zou begrijpen waar ik het over had wanneer ik zei dat ik krampen had van mijn maandstonden, ik dacht dat een man het in Keulen zou horen donderen.

Daarenboven dacht ik ook nog dat een vrouwelijke gynaecologe waarschijnlijk zelf minstens één kind zelf zou gedragen hebben en met pijn en smarten zou gebaard hebben; had ik het even mis....

Mijn vrouwelijke gynaecologe was toen, we spreken late jaren zestig een van de weinige vrouwelijke gynaecologen hier ten velde, en toen ik haar wat beter leerde kennen hoorde ik dat ze niet gehuwd was, geen kinderen had of wou èn ze kon niet om met flauwerikken.
Indien je kloeg van pijn of krampen dan antwoordde ze steevast:
“ja madammeke, wemme allemol al ies krampen, oep a taande baaite gelak iederien eh...”

De enige medische uitrusting waar ze over beschikte waren haar handen, meer bepaald twee vingers, en elke vrouw weet wat ik hiermee bedoel, èn een vreselijk soort metalen bankschroef om u open te spalken, verder heb ik haar nog een trompet weten gebruiken om naar de hartjes van mijn kinderen te luisteren.

Ze was waarschijnlijk een minimaliste.

Ze sprak in elk geval geen AN, als je binnenkwam dan kreeg je een korte, krachtige handdruk, en voor je de kans had om iets te zeggen zei ze in het antwerps: “ go mor nor de kliedkamer, doed alles uit, go nor de wc en komt dan mor op de tafel liggen en legdoe voeten mor iniens in de beugels”.
Ik vond de afstand van de kleedkamer naar de onderzoektafel een vrij lange afstand om in je flikkie af te leggen, maar het feit dat ze een vrouw was maakte dat het iets minder genant was.
Je klauterde dan zo goed en zo elegant mogelijk op de tafel legde je benen braaf in de beugels.

Klaar voor de strijd.

Hmm’end en Haa’end begon ze dan elke keer haar onderzoek op dezelfde manier, beginnend via je borsten, dan afdalend naar de dieper gelegen regionen.
Elke keer zei ze ook weer: “’k gon oe nie zier doen zenne, ge mut nie verschiete” en dan wist je dat het moment er was waarop ze de kouden stalen bankvijs ging inbrengen.
Als ze goed gezind was en een beetje tijd had,  dan kon er nog een “Gogget madamme, ’t is direct verbaai zenne?” af.

Ze is nu met pensioen de lieve schat, ik ben bij haar geweest van mijn zeventien jaar tot enkele jaartjes terug en toen moest ik naar een “man”.....wat een stap, altijd voor alles onder de gordel bij een vrouw geweest en nu naar een “man!”
Zijn “spacestoel” was mijn redding en waarschijnlijk de reden waarom ik niet verder op zoek ben gegaan naar een andere vrouwelijke dokter.

Hij sprak wel AN en had een blik die waarschijnlijk enkel en alleen aan gynaecologen en proctologen wordt aangeleerd. Het is alsof hun gedachten op nul staan en hun blik op oneindig.

Met een vriendelijke, zachte stem zei hij: “doe maar enkel je slipje uit en kom dan in de stoel zitten”, oef...ik moest geen afstand naakt lopen.
In zijn stoel hoefde ik niet onelegant te klauteren, ik zette me gewoon neer  en die begon vanzelf naar alle kanten te bewegen.
Vooraleer ik er erg in had lag ik op mijn rug, waren mijn voeten op mysterieuze wijze op de hoogte van de schouders van de dokter gekomen,  en zat hij recht voor het gebied van mijn lichaam dat slechts door intimi bezocht wordt.
Hij werkte niet met zijn handen, nee... hij had een instrument, ik merkte het onmiddellijk op, hij werkte met een reuze dildo.

Nog steeds met zachte stem, met zijn ogen zedig opzij kijkend zei hij: “ik ga dit nu inbrengen mevrouwtje, ge moet niet schrikken”....

...niet schrikken, ik vond het al een hele verbetering in vergelijking met de koude metalen schroef, maar ik wist op dat ogenblik niet dat die nog later ook nog zou komen.
“Als u nu opzij kijkt mevrouwtje, dan ziet u alles op de monitor”
– zo lossen ze dat tegenwoordig op, ge krijgt een rechtstreekse TV uitzending van uwen binnenkant om u af te leiden.
Nog een mooi muziekje erbij en dan is het helemaal af.
De dildo floepte hij dan inwendig eerst naar links en dan zegt hij:
“en als u nu kijkt op de monitor mevrouw dan ziet u nu uw linker eierstok” alsof hij een rondleiding gaf als gids in een autobus.
Samen hebben we de hele santeboetiek bekeken en goedgekeurd. Van links naar rechts, van onder naar boven en hupsakee...

Toen hij vond dat ik al genoeg plezier had beleefd zette hij de spacestoel weer aan, en op een ik-en-een-gij  zat ik terug gewoon netjes recht voor hem en stonden mijn voeten op hun plaats en hingen ze niet langer rond zijn schouders. Tof space-stoeleke.
Oef... afgelopen ik kon gaan dacht ik: ....mis poes....
“en nu mevrouwtje gaan we even uw borsten onderzoeken”...
doeme toch, ik was het vergeten want daar begon mijn vorige dokter altijd mee, bij deze dokter was dat het einde van zijn onderzoek.
Hij prefereerde waarschijnlijk hangende borsten inplaats van liggende borsten.
Dit is dus weer zo’n heel intiem moment, want om aan je borsten te komen zet hij zich terug heel dicht bij je, zet wel zijn blik terug op oneindig en het onderzoek herbegint.
Ook hij hmmmm’de en haaaa'de  tijdens het onderzoek net zoals mijn vorige dokteres, dus ik besluit daaruit dat ze dat ook aangeleerd krijgen tijdens dezelfde les van ‘de blik’.

Op dat moment ben je wel blij dat je zo kwistig met deodorant en parfum bent omgesprongen want van ambetantigheid loopt er nu al een klein riviertje zweet van je af.

En dit is dan het moment van mijn hamvraag.

Tijdens welk onderzoek ben je het nu het meest intiem met je dokter?

Tijdens het oogonderzoek wanneer de neuzen en lippen elkaar bijna voortdurend raken en je elkaars warme adem op je aangezicht voelt?

Of tijdens het gynaecologisch onderzoek waar ’t ja.... ook neus en een ander paar lippen elkaar bijna raken en enkel jij de warme adem voelt.

08-09-2006 om 03:43 geschreven door BOJAKO  

07-09-2006 om 21:32 geschreven door BOJAKO  

Verdorie, verdomme, nondepippel…..eergisteren begon het nieuw seizoen van Lost op TV. Saïd, die zoals jullie weten in mijn reeks appetijtelijke mannen valt, kan je rechts op mijn blog bewonderen.

Ik had echter al het werk dat komt kijken bij een klein boeleke weer fameus onderschat of vergeten.
Alhoewel kleinzoon 3 een droombaby is ben je er toch veel mee bezig. Knuffelen, verschonen, papjes maken en geven, jullie kennen het verhaal.

Bovendien had ik na de middag een lange wandeling gemaakt en toen, omdat het laat werd, was ik in ijltempo terug naar huis gesneld omdat ik op tijd thuis wou zijn toen zijn papa hem kwam halen.
Ik denk dat ik het wereldrecord snellopen met kinderwagen heb gebroken.

Later, toen het avondnieuws gedaan was, lag ventje zoals gewoonlijk in zijn zetel al te snurken. Ventje doet dit elke dag. Op een rare manier werkt een maaltijd op zijn oogkleppen. Maar... hij kan na een uurtje slapen terug fris en monter wakker worden en gewoon verder TV kijken.
Bij mij lukt dit niet. Als ik moe ben moet ik horizontaal liggen, liefst nog in een zacht bed en maak me dan aub niet wakker want dan voel ik me vreselijk.

Ik ging achter mijn PC zitten met de bedoeling te bloggen, bloggen is al een werkwoord geworden heb ik gemerkt, enfin ik besloot te bloggen tot “Lost” begon gewoon om wakker te blijven.

Maar ik had helemaal geen rekening gehouden met Klaas Vaak. Ik kon me aan de computer amper concentreren en toen ik besloot om dan maar met de chuzzletjes te spelen om toch maar wakker te blijven lukte dit ook niet, ik crashte al bij niveau 4. Een vreselijke afgang! Kleinzoon moest het weten!

Toen besloot ik dat het misschien toch wijselijk was van me al in nacht-tenu te zetten en op het bed te gaan liggen om naar Lost te kijken op de TV in de slaapkamer.
Lekker opgepropt tegen een stapel hoofdkussen was ik net zachtjes aan het indommelen toen ventje me kwam zoeken en in mijn oor brulde “shoeke….wakker worden, Lost gaat beginnen”.
Ik schrok wakker, uitte mijn dank,  want ik wou écht Lost zien en ik had er zelfs een slaapkater voor over.

Ik zette me weer mooi recht in bed en dwong mezelf om TV te kijken en …..werd de volgende ochtend fris en monter wakker.
Ik kan me zelfs niet herinneren of ik het begin van Lost heb gezien.

Daarnet was schoondochter 1 op bezoek en zij heeft het opgenomen want ze is ook een fan en had net nachtdienst, oef....het moet volgens zoon 1 een heel spannende aflevering geweest zijn.

Vandaag hadden we drie kindjes dus het zal seffens ook niet laat worden....
De toestand van je lichaam ’s avonds geeft heel duidelijke signalen dat je jeugdige, vruchtbare periode helemaal voorbij is.
En dàt is nu het grote voordeel bij kleinkinderen, ’s avonds houden ze mama en papa wakker en heb je als nana tijd om te bekomen.

06-09-2006 om 20:03 geschreven door BOJAKO  

05-09-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Donderdag was het oppas-dag voor kleinzonen 1 en 2. Mama en papa moesten werken en school begon pas de dag erna.

Kleinzoon 2 was een beetje pips, hij had de nacht ervoor een zware aanval van pseudo kroep gehad en wou de hele dag alleen maar geknuffeld worden.

Geen probleem, nana knuffelt zelf dolgraag en zeker zo’n teddybeertje. Hij kan zich als een aapje aan je vastklampen en de hele tijd door natte, kleverige kusjes in je nek geven, heerlijk!

Kleinzoon 1 wil enkel nog met de computer spelen. Bij nana mag dat iets meer dan thuis.
Gelukkig voor hem had nana onlangs op seniorennet bij de spelletjes de “Chuzzletjes” ontdekt, een spelletje dat je kan spelen als je echt je verstand op nul wil zetten voor je gaat slapen en alle blogs gelezen hebt.

Tot hiertoe had nana – buiten Blokken en allerhande kaartspelletjes – nog nooit zo iets doms op de computer gespeeld. Nu is nana tijdelijk (hopelijk) verslaafd, waarschijnlijk omdat die lieve Chuzzels zo’n schattig smoeleke hebben en waarschijnlijk omdat nana er niet bij moet nadenken.
Het was dus ook een spelletje van een dergelijk hoog niveau dat kleinzoon 1, vijf jaar oud, het best ook eens kon proberen.
Kleinzoon 1 vond het echter veel leuker om naast me te staan en te roepen, wijzen, bevelen waar de volgende Chuzzle moest staan.

Maar nana moest haar aandacht verdelen tussen knuffelbeertje en Chuzzlespelertje; dan maar bompa erbij geroepen.

Bompa die practisch nooit aan de computer komt tenzij om een oogje in’t zeil te houden wanneer hij vermoedt dat er kans is op een platonische cyberliefde bij nana.
Diezelfde bompa moest nu leren Chuzzle spelen. Bompa vond het heel plezant en tot groot jolijt van kleinzoon 1 geraakte bompa op een veel hoger niveau dan nana.

Kleinzoon 1 kwam elke keer naar mij gelopen om met een verrukte blik te vertellen dat bompa nu 125.000, dan 243.500 punten had, dan weer 245.000 punten .... tot ik hem uiteindelijk vroeg om enkel nog te komen vertellen wanneer bompa op een hoger niveau geraakt was.
Kleinzoon was extatisch en hij bekeek zijn bompa bewonderend aan alsof hij Einstein in persoon was.

Het ruimtelijk zicht van bompa bleek veel beter dan dat van nana en uiteindelijk liet hij het spel zelf crashen (zo beweerde hij toch) omdat het te lang duurde en hij het moe was.

Laat me even kort en bondig lachen: Ha!

Maar ja, hoe moet je met zo’n vreselijk pokkeweer (pokkenweer/pokken-weer) die kinderen een hele dag bezig houden? Het zijn geen spelers, zeker de oudste niet. Als het goed weer is kunnen ze tenminste buiten in de tuin ravotten.

Vrijdag was het dan de eerste keer dat kleinzoon 3 kwam.

Terug zo’n mini mensje mogen verzorgen, ontroerend mooi dat we dit keer op keer mogen meemaken.
Een wolk van een kind en ongelooflijk rustig. Blonde haartjes, blauwe oogjes, een perfect afgelijnd mondje dat onvrijwillig af en toe lacht. Een wonder.
Hij sliep zo vast en stil dat ik hem af en toe aanraakte om te voelen of alles nog wel goed was.
Terug papflesjes geven, 40 seconden in de microgolf, mini pampertjes verschonen, zalf aan het poepje doen.

Het was weer even wennen na een kleindochter, de familiejuwelen van kleinzoon 3 mogen best gezien worden, hij zal later succes hebben bij de vrouwtjes als alles zo blijft meegroeien. Zelfs ventje stond ervan te kijken.
Zelf hebben we twee jongens gehad, dan de twee andere kleinzoontjes, maar kleinzoon 3 krijgt alvast de ere-medaille qua afmetingen en formaat!

Eens verschoond, dat klein, lief hoopje mens dan tegen je borst gevleid, over en’t weer de kamer door wandelend om een boertje te laten of een protje, what goes in must come out... zo heerlijk ruikend naar Mustella, kleinzoon natuurlijk, niet het protje!
Deze zalige periode zou voor mij toch iets langer mogen duren.

Morgen komt hij weer, alles staat al klaar. Nana moet vanavond vroeg gaan slapen. Maar die ‘Chuzzles’.... zal nana er kunnen aan weerstaan???????

04-09-2006 om 00:58 geschreven door BOJAKO  

Je bent niet alleen Thea, George Bush heeft er nog veel meer last van zoals je kan zien op het filmpje. 
Trouwens wist je dat zijn broer Neil dyslectisch is.  Men dacht in het begin dat George het ook was.  Misschien zit het toch een beetje in de familie en heeft hij een milde vorm dat zich uit in die talloze versprekingen.
Je zal het maar hebben!

03-09-2006 om 10:20 geschreven door BOJAKO  

03-09-2006 om 00:43 geschreven door BOJAKO  

dit stukje had ik eruit geknipt maar ik had het er beter laten instaan.
Bojako die ontzettend trots is op wat haar zoon bereikt heeft - against all the odds.

Het moet wel gezegd worden dat deze tekst volledig gecorrigeerd is op volgende wijze:

1) Eerst een notatie op papier,

2) Het intypen in de computer,

3) Het verbeteren door de computer,

4) Het verbeteren door een niet dyslectisch familie lid.

02-09-2006 om 13:17 geschreven door BOJAKO  

Problemen thuis

Al het voorafgaande had toch wel een beetje zijn tol geëist in het gezin, bij mij maar ook bij mijn ouders, grootouders en iedereen had er zo wat zijn zegje over.
Bestond dyslexie nu wel of niet?
Waren mijn ouders niet gewoon wat overbezorgd.
Was dyslexie nu niet gewoon een woord waar ouders zich achter schuilen wanneer ze niet willen toegeven dat hun kind gewoon wat dommer is dan de doorsnee kind?

Er was wrevel tussen moeder en vader, tussen grootouders en ouders. Waren al die therapieën niet gewoon zinloos en nutteloos geldverspilling.

Toen achtte de kinderarts het moment gekomen om mij door te verwijzen naar een kinderpsychiater. Met welke bedoelingen hij me ooit daar naartoe heeft gestuurd zal steeds een raadsel blijven, maar uiteindelijk was het de beste beslissing die ooit genomen is.

 



De psychiater overtuigde mijn ouders dat al de bijkomende therapie zinloos was, ik ging toch tegen mijn zin, en ik kon beter mijn tijd in meer praktische zaken steken en harder werken aan de vakken waar ik wel goed in was en mijn tijd niet verspillen aan iets dat toch niet ging opgelost worden.

In de psychiatrie wordt er ook rekening gehouden met de mogelijkheid dat het kind een trauma zou verworven hebben tijdens de taalvormende periode.
In die zin heb ik enkele jaren met de kinderpsychiater samengewerkt, of ik toen ik heel klein was ooit een trauma opgelopen zou hebben weet ik niet, naar mijn mening komen de trauma’s tijdens je schooljaren en deze heb ik dan toch samen met de psychiater leren overwinnen.

Wordt vervolgd : De school

01-09-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO