this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
30-10-2006
HET WOORDSPELLETJE
jullie kennen het spelletje, kopiëren, ernaast zetten wat het woord in je oproept en terug bij de reacties plakken.
t Is vandaag mijn laaste full-time dag bij nana.Papa zette me zoals gewoonlijk in mijn maxi-cosi op de dorpel en belde aan om dan snel uit de auto de rest van mijn bagage te halen.
Een buurvrouw van nana liep net voorbij en vroeg wie ik was.Nana zei dat ze een vondeling aan haar voordeur hadden neergezet. Mijn nana probeert soms grappig te zijn.
Ik probeer dat ook. Ik liet nog in de maxi-cosi een ferm protje en een dikke boer want ons nana en bompa moeten daar altijd mee lachen.Ik doe die mensen graag een plezier.
Nana en bompa hebben me veel op de arm gedragen vandaag, waarschijnlijk omdat ik niet meer zoveel ga komen.Ik ben nog nooit zoveel gekust en gekieteld geweest als vandaag.Ik lach en giechel dan luidop want ik heb dat graag en dan doen ze verder.
Mama had besloten dat het tijd was om te beginnen met eten in een potteke inplaats van in een fles.Het was rood.
Nana deed me een reuze bavet aan en zelf knoopte ze een grote keukenhanddoek rond haar nek.Dat was pas een raar zicht.
Toen nam ze me in een worstelgreep en ik kon mijn beide armen niet meer bewegen.
Wat toen gebeurde was verschrikkelijk.Ik had reuzehonger en verlangde naar mijn fles pap maar ik kreeg een raar voorwerp in mijn mond geduwd met daarop een vreselijk smakende rode brij.
Er restte me maar één mogelijkheid.Slikken of spuwen, ik opteerde voor spuwen.
Dat was ook heel grappig.Nana had ineens allemaal rode sproeten op haar gezicht en op die handdoek en het regende ook rode druppels op mijn hoofd.
Maar om te winnen tegen mijn nana moet ge wat vroeger opstaan denk ik, want toen ze de volgende schep van dat vreselijk goedje in mijn mond deed, duwde ze onmiddellijk daarna mijn tutter in mijn mond en toen moest ik wel slikken.
Bwaaaa..... vreselijk, dat had ik nooit verwacht van mijn lieve nana.Lepel na lepel en tut na tut, het spul bleef komen.
Eindelijk, toen we allebei Halloween oranje waren stopte ze en liet ze me eindelijk rechtzitten om een goei boer te laten.
Om me te troosten denk ik kreeg ik daarna nog een beetje pap uit mijn trouwe fles.
Ik moet zeggen dat ik me wel heerlijk voldaan voelde, dus ik nestelde me lekker achterover in haar arm, keek haar diep aan, gaf haar weer een van mijn grote grijnzende, tandeloze glimlachen omdat ik weet dat ze dat graag heeft,maar omdat ik ook wat van haar genen heb besloot ik dan ook nog steeds grijnzend een ferme hoop in mijn pamper te doen.
Nana moest er mee lachen, die lacht nu met alles wat ik doe, ze is wel rap tevreden vind ik.
Ze moest wat later iets minder lachen omdat ze vond dat het nog nooit zo hard had gestonken. Ik heb nog getracht om er weer eens lekker met mijn voeten in te trappelen, maar dat truukje heeft ze al door want ze hield stevig mijn voeten omhoog.
Ik heb dan maar een beetje overgegeven om haar te plagen.
Nana en bompa zijn dan een lange wandeling met mij gaan doen.Ik had de rust nodig en het zonnetje scheen lekker.
Wat is baby zijn toch een leuke tijd.Voor mij zou het gerust wat langer mogen duren.
Voor nana ook denk ik, want toen ik die avond vertrok stonden er tranen in haar ogen en had ze maar een waterachtig lachje.
Ik kreeg ook een overdosis zoentjes.
Ik heb dan maar beloofd dat ik dinsdag nog eens een hele dag naar haar zal komen en dan fleurde ze onmiddellijk weer op.
Dada
Seppe
ik moet van nana zeggen dat hieronder nog iets van haarzelf staat, twee dinges, het is altijd alles of niets bij haar. seppe X
Eindelijk wat goed nieuws. Ze heeft al een beetje kunnen eten. Ze kan terug vrij goed ademen en praten. Haar arm is terug geopereerd om de doorgesneden pees te hechten. Ze heeft al een tiental minuten in een zetel moeten zitten, maar had nog veel pijn. Een MRI scan moet nu nog uitwijzen hoe het er vanbinnen nu uitziet. Zijzelf is nog ongerust omdat haar linkerbeen voos aanvoelt.
Ze ligt nog wel op intensieve zorgen maar haar man mag nu naar huis, hij is die hele tijd bij haar in het ziekenhuis gebleven.
De sensatiepers was om meer details komen vragen bij de naaste familie. Die wilden geen verdere informatie geven om de kinderen te beschermen.
Wat die sensatiepers toen gedaan heeft grenst aan het ongelooflijke. Ze hebben bij alle buren in de dichte omgeving een kaartje in de bus gestoken met de vraag om hen op te bellen met meer details over het verhaal.
Ja Thea, het boek werd vertaald in het Nederlands, hopelijk hebben ze het goed vertaald. Ik merk al een verschil in de korte inhoud die ik op het net vond. In de engelse versie is hij vernoemd naar een zwembad in Parijs en niet een zwembad in India. Hierna een woordje uitleg over de inhoud:
Het leven van Pi Yann Martel Bert Bakker, 2003, 317 p.
Wie denkt dat Het leven van Pi over wiskunde gaat, heeft het mis. Pi is de afkorting van Piscine Patel het hoofdpersonage van dit boek. Hij is naar een zwembad in India genoemd. Na een bootramp op de oceaan komt de zestienjarige Pi in een bootje terecht met als enige reisgenoot een hongerige tijger. Zo moet hij meer dan 200 dagen zien te overleven. Het eerste deel van dit boek is vooral spannend en tragikomisch, in het laatste hoofdstuk krijgt het hele verhaal dan weer een onverwachts filosofische wending. Pi gaat niet alleen over de overlevingstocht van een jongen op zee, het is ook een boek over de kracht van verhalen en fantasie. Terechte winnaar van de Booker Prize in 2002.
Gisteren was het grootouder feest in de eerste kleuterklas van kleinzoon 2.
Om tien uur werden we verwacht en binnengelaten in een klasje vol kleine heksen en tovenaars. Het feest stond in het teken van Halloween.
Grootva en grootmoe waren er ook. Grootva en ventje zaten samen aan de ene kant van de klas en grootmoe en ikzelf namen plaats op de piepkleine kleuterstoeltjes. Grootmoe en ik hebben Rubensiaanse vormen en we keken allebei bedenkelijk naar het stoeltje. Denkt ge dat het zal houden? vroeg grootmoe. Laten we samen gaan zitten, als we er dan doorzakken ist met twee en dan voelen we ons niet zo belachelijk antwoordde ik. Gelukkig voor ons waren het stevige stoeltjes en ze hielden stand.
De twee juffen (duo baan) vertelden aan de kleuters, die met open mond in een kring op de grond zaten te kijken en te luisteren, een heel spannend heksen verhaal. Kleinzoon 2 kroop zachtjes achteruit tot hij veilig en wel tussen de benen van grootva zat. Pas toen ze allemaal met hun toverstok in de hand hun heksen-bezem bij de juf mochten komen halen, kwam kleinzoon ook zijn bezem halen. De lokroep om rond de klas te vliegen was té groot.
De als heks/tovenaar verkleedde kleutertjes zoevden en zwermden heen en weer door de klas op hun bezemsteeltjes en brachten terwijl een cadeautje naar hun respectievelijke bomma of bompa. Een mooie foto, zelf gekleefd op een zelf geschilderd papieren bord.
De bezemtjes werden vrij snel terug veilig opgeborgen nadat er ongewild hier en daar kindjes gebotst of gestoken werd door de bezems van de nu over-enthousiaste Harry Potters in spé. Nadien kregen we nog een lekkere traktatie aangeboden en dan mochten we kleinzoon mee naar huis nemen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik een grenzeloze bewondering heb voor kleuterjuffen en ik vind dit een zeer ondergewaardeerd beroep.
Je gelooft je ogen niet als je ziet wat die leerkrachten moeten doen ter voorbereiding van een schooldag. Elke dag weer, twintig of meer kleutertjes opvangen en hen elke dag nog iets bijleren, tussendoor nog een troostend woordje voor eventuele traantjes, daarenboven nog even snel kindjes op de WC zetten en poepkes afkuisen....je moet het maar kunnen volhouden.
Ik hou vrij regelmatig onze kleinkindjes bij en dan pas besef je, alhoewel je ze doodgraag ziet, hoe vermoeiend het is om slechts enkele kleutertjes een tijd actief bezig te houden. Natuurlijk zijn wij geen twintig meer, maar er zijn ook oudere kleuterjuffen. Ik hoor regelmatig op het nieuws dat ze overwegen om ook kleuterjuffen langer dan 58 jaar te laten werken.
Ik moet eerlijk toegeven, ik ben nu 58 jaar oud en ik zou het écht niet meer aankunnen. Met alle respect voor alle andere leerkrachten, ik weet het - als regent lesgeven aan opstandige pubers is ook heel zwaar, maar volgens mij is niets te vergelijken met het werk dat kleuterjuffen doen, en toch gaat men er dikwijls van uit dat die slechts toezicht houden op een groep spelende kindjes en heel veel vakantie hebben.
Mijn hoed af aan alle kleuterjuffen! Van mij krijgen jullie allemaal een gouden medaille en jullie zouden veel meer moeten verdienen dan een prof. aan de universiteit.
Ventje en ik hebben dan uiteindelijk toch besloten om onze caravan niet langer aan zee te laten staan,we gingen er nog zelden naartoe en het kostte een bom geld om daar op een paar vierkante meter gras te staan.Tenslotte heb ik thuis gras genoeg.
Gisteren hebben we onze woonwagen naar de Ardennen gereden en neergepoot achter in de grote tuin van broer 1.
Het staat ermooi, veel mooier dan aan zee, zicht op de vijver en de paarden van de rijke buurvrouw en dan nog complètement gratuit, wat kunnen we nog meer willen.
Vandaag zagen we op het nieuws dat er een fameuze storm aan zee is geweest dus we waren net op tijd weg.
Zon paar dagen in de Ardennen vind ik heel plezant maar ik zou er echt niet kunnen wonen.Broer 1 en zijn vrouw hebben drie jaar geleden hun huis hier verkocht en hebben er voor gekozen om naar daar te emigreren.
Ok,ik geef toe, t is een heel mooi huis en een mooie lap grond en heel landelijk, maar ik zou na een week doodgaan van eenzaamheid.
Zij zijn ondertussen toch al heel goed geïntegreerd in de kleine gemeenschap.
Met klein bedoel ik dat het dorp zo klein is dat er zelfs geen straatnamen zijn.
Op een brief naar hen hoef ik enkel naast de naam van het dorp hun huisnummer te vermelden.
Leuke meegenomen is wel dat we nu alles vers van de boer hebben.
Vlees van bij de biologische boer achter hen, wortels en prei van de boer over hen ... het heeft wel zn voordelen.
Maar àl dat verhuizen, wat is dat toch voor een afwijking inmijn familie,ik ben de enige die honkvast is.
Ik ben weken ziek geweest toen we van de ene kant van de straat naar de ander verhuisd zijn.
Het avontuurlijk gen zijn ze vergeten bij mij vrees ik.
Onze mooie nazomer is preciesvoorbij,spijtig want we genoten er nog met volle teugen van. Op het verjaardagsfeestje van kleindochter vorige zondag hebben de kindjes nog de hele middag lekker buiten kunnen spelen, dat maak je zelden mee eind oktober.
Op de terugweg naar huis hebben we vandaag alle mogelijke natuurelementen getrotseerd, zelfs een koe midden op de weg die wreed ambetant deed. Gingen wij naar links dan ging madam ook naar links, gingen we naar rechts, de koe van t zelfde...het was dan nog op een heuvel zodat je niet zonder gevaar links kon rijden want je zag het aankomend verkeer niet.
Wij stadsmensen zijn dat zo niet gewoon hé die koeien op straat, alhoewel... een goede vriendin van me heeft op de weg naar het shopping center van Wijnegem toch ooit eens tegen een loslopend paard gereden. Wreed accident ! Haar auto en het paard waren allebei perte totale.
Met dat in ons geheugen waren we daarom extra voorzichtig met die koe daarstraks.
De laatste berichten over mijn nichtje zijn godzijdank redelijk optimistisch. In het ziekenhuis zeggen ze nu dat het ernstig maar stabiel is. Ze ligt nog steeds op deintensieve afdeling en moet morgen terug geopereerd worden,ze is af en toe bij kennis maar heeft nog niet veel gesproken, waarschijnlijk omdat ze zoveel pijnstillende medicatie krijgt.Er waren vier specialisten nodig om het mes uit haar ruggewervel te krijgen!
Mijn neef, haar broer, was naar de eerste hoorzitting geweest en vertelde dat de aangehouden man, vader van de probleemleerling, meer dan twee meter groot is en heel fors gebouwd,en die valt dan zon klein, teer poppemieke aan, ongelooflijk nietwaar?
Gelukkig kan ik mijn zinnen ook verzetten omdat ik een buitengewoon, ongelooflijk goed boek aan het lezen ben. Het is zo ontzettend goed dat ik het iedereen wil aanraden: Life of Pi geschreven door Yann Martel. Ik weet niet of er een nederlandse vertaling is, indien wel dan hoop ik dat het goed vertaald werd zodat er niet teveel verloren is gegaan.
Spijtig dat Milo er niet meer is want vandaag las ik een stukje in dat boek dat me écht, maar dan ook écht aan hem deed denken.
Dat doet me eraan denken dat ik nu dringend mijn blog moet bijwerken, de buttons van Milo en van Kamiel moeten spijtig genoeg weeral verwijderd worden en ik moet mijn loep er goed opkrijgen, bedankt trouwens lieve loepzender(s).Ik heb van meerdere mensen goede raad gekregen hoe ik het er goed kan opzetten. De eerste keer had ik er niet veel van gebakken.
De muziek die je nu hoort is Autum leaves van Roger Williams
Vanavond als de kindjes weg zijn kan ik het vertalen naar het nederlands. Toch snel eventjes op mijn blog zetten. Het gerecht werkt er blijkbaar sneller dan bij ons! Ik hoop dat ze hem opsluiten en de sleutel weggooien.
School knife attack suspect in court
A MAN appeared before magistrates charged with the attempted murder of a social worker.
East Durham man Graham Burton appeared before Peterlee magistrates and was remanded in custody. Mother-of-three Clare Sellwood suffered stab wounds to her chest, back and forearm during the alleged attack at Glendene School and Community Arts College, Easington Colliery, last Friday, the court heard. She was taken to the University Hospital of Hartlepool and, following emergency surgery, was transferred to the James Cook University Hospital, in Middlesbrough, where her condition has been described as serious but improving. Burton, of Hill Crescent, Murton, is yet to enter a plea to the charge and the case was adjourned until next Monday, October 30, for a preliminary hearing at Newcastle Crown Court. The 40-year-old was remanded in custody until then.
23 October 2006
Man charged with attempted murder
A MAN was due in court today charged with attempting to kill a social worker.
The 40-year-old was due before Peterlee magistrates charged with the attempted murder of a social worker at Glendene School, in Easington Colliery. The mother of three, who works for Durham County Council's social services, was due to attend a meeting with a pupil, family members and school staff, when she was stabbed several times. The 36-year-old, from Chester-le-Street, was taken to the University Hospital of Hartlepool with the knife still embedded in her back. Following emergency surgery she was transported to the James Cook University Hospital, in Middlesbrough, in a critical but stable condition. The man, from Murton, was arrested and, after questioning at Peterlee Police Station, was charged. A spokesman for Peterlee Police said: "The man arrested in connection with the incident at Glendene School, in Easington, on Friday has now been charged with attempted murder and will appear before North Durham Magistrates sitting in Peterlee."
De achtbaan van mijn leven zendt me vandaag weer met een roetjsh de hoogte in, vandaag vieren we het tweede verjaardagsfeest van kleindochtertje zie prachtige foto rechts even stoefen mag.
Haar papa had die dag haar vlechtjes gemaakt, daarom dat zij een punk kapseltje draagt voor de gelegenheid.
Mijn oogleden zijn vandaag nog wel wat gezwollen van al het gebleit van gisteren (geween for ze dutch) maar mijn neus heeft gelukkig weer haar gewone, ampele proporties aangenomen.
Ik begrijp niet hoe sommige mensen, meestal in films natuurlijk, kunnen wenen en er dan nog goed uit zien. Ik kan normaal gezien niet meer onder de mensen komen. Zelfs schmink helpt niet, integendeel, ik had me gisteren gelukkig niet geschminkt voor de begrafenis omdat ik al gewoon als ik aan Eric dacht spontaan begon te wenen. Toen s morgens dat telefoontje dan nog kwam over Claire was het hek helemaal van de dam. Ik kwam al wenend de kapel in en heb geweend tot ik terug thuis was en dan s avonds toen ik belde met mijn nicht begon het weer. Ik begrijp niet dat mijn hoofd zoveel water kan produceren.
Gelukkig waren de berichten gisterenavond voorzichtig optimistisch. Claire moest niet meer beademend worden en is eventjes bij kennis geweest. Nu is het nog afwachten of er geen verlammingen zullen optreden want het mes stak diep in een wervel.
Wat de paramedics eerst niet gezien hadden, want ze werd op haar zijkant vervoerd omdat het mes in een wervel stak, was dat ze onder haar arm nog vier diepe messteken had gekregen die een long hadden doorboord en ze had veel inwendige bloedingen en dat werd pas veel later ontdekt.
Vijf messteken in de rug van een piepklein, frêle blond vrouwtje van zesendertig, hoe kan het vraag ik mezelf steeds weer af.
Mensen die dan nog een sociale functie uitoefenen, die mensen proberen te helpen. Werk maar in een school tegenwoordig! De vader is wel gearresteerd en wordt onder beschuldiging van poging tot moord vastgehouden. De naam van Claire werd in de kranten niet gepubliceerd omdat ze drie kleine kindjes heeft die eerst op een gepaste manier het nieuws moesten vernemen, en op verzoek van mijn nicht omdat onze familie zo verspreid woont. Mijn nicht wou niet dat we het via de pers zouden vernemen.
Ik kreeg het nieuws via Australië. Om zeven uur s morgens belde mijn nicht uit Brisbane, de mama van Claire had mij niet willen bellen omdat het hier nog nacht was en had toen de nichten in Australië opgebeld omdat die wel wakker waren, ze moest het aan iemand kunnen vertellen en haar zoon werkt en woont in Japan. Toen ik haar dan nadien onmiddellijk zelf opbelde om zeven uur dertig, in Engeland is het dan nog maar zes uur dertig, dan zei ze me dat ze naast de telefoon zat te wachten om me te bellen, de lieve schat, ze wou ons niet wakker maken.
Nu wordt er natuurlijk duchtig heen en weer gemaild en ge-chat, wat zouden we toch doen zonder die moderne mogelijkheden.
Toen haar oudste dochter anno 1930 naar Australië vertrok, moest mijn grootmoeder erin berusten dat ze haar nooit meer zou terugzien en ze heeft haar ook nooit teruggezien. Toen er uiteindelijk per vliegtuig inplaats van per schip kon gereisd worden was ze te arm en te oud.
Brieven en fotos waren hun enige communicatie mogelijkheden en het duurde weken vooraleer nieuws je bereikte.
Om mijn gedachten te verzetten heb ik weer een prachtig geslaagde biscuit gebakken en versierd en die staat nu klaar want seffens vertrekken we.
Na al die spanningen ga ik me straks lekker eens laten gaan op het feest, daarom schrijf ik nu snel mijn dagboekje want er zal later waarschijnlijk nog weinig zinnigs door mijn hersenen geproduceerd worden.
Je denkt steeds: bij ons gaat het niet gebeuren, maar het is nu wel gebeurd. Vandaag net voor we naar de begrafenis van onze neef gingen kreeg ik telefoon uit Engeland, mijn nichtje, een maatschappelijk werkster 36 jaar oud vecht nu voor haar leven, ze is in de rug neergestoken door een vader van een leerling op de school waar ze werkt. Kan iemand me uitleggen wat er fout gaat in deze wereld? Ik begrijp het niet meer.
Man quizzed after social worker stabbed at school
A MAN was being quizzed by police today after a social worker was stabbed in the back in a school.
The 36-year-old was rushed to the University Hospital of Hartlepool for emergency surgery with the knife embedded in her back, as revealed on the Mail's website yesterday. The Durham County Council employee was due to attend a meeting at Glendene School and Community Arts College, in Crawlaw Road, Easington Colliery, when the attack happened. A 40-year-old man was arrested on suspicion of attempted murder and continues to be questioned at Peterlee Police Station today. The social worker, from Chester-le-Street, was operated on yesterday and has since been transferred to the James Cook University Hospital, in Middlesbrough, where her condition was described as critical, but stable. A spokesman for Durham Police said the woman had been due to take part in a pre-arranged meeting about a pupil at the school, along with staff and members of the pupil's family. The spokesman added: "The exact sequence of events are still being established, but it would appear, prior to the meeting getting underway, she was attacked and stabbed, which left her with a knife embedded in her back." The social worker was treated by paramedics at the scene, before being taken to hospital. It is not thought any pupils witnessed the incident and a suspect was arrested in the school. A major inquiry is now underway and the room in which the attack happened, shortly after 10.30am yesterday, was cordoned off for a full forensic examination. An incident room has also been set up at Peterlee Police Station. Police were interviewing the suspect, a man from Murton, today. The school, which is a day special school that caters for children with a broad range of special educational needs, remained open yesterday. Detective Chief Inspector Alan Veitch, of Peterlee Police, said: "This was a very serious assault, but I must stress that this type of incident is, thankfully, very rare. "Inquiries are at an early stage and we are working with the school, social services and health professionals to establish all the facts." School headteacher, Eric Baker, said: "The incident took place well away from any areas occupied by our children and no children, or school staff, were involved. "Our thoughts are with the social worker and her family."
Villagers tell of their shock THE stabbing of a social worker at a special school in a former east Durham mining village has rocked the community. The Glendene School and Community Arts College, which caters for 150 children, aged from just two to 19, is a focal point for many people in Easington Colliery. And yesterday's events rocked the village to its very core. Miriam Winthrop, 65, from nearby Londonderry Bungalows, said: "I'm really shocked, it's an awful shame. "You never see any trouble at the school. "You're not safe, are you? This is the third stabbing in the area in the last few months." The mothers of two children at the school, who live nearby, said they couldn't believe what had happened. One, who did not wish to be named, said: "We don't know whether our children were there when it happened. "We haven't really been told what's gone on. Another added: "You don't expect this sort of thing to happen round here. "Glendene is an excellent school. For this kind of thing to happen in any school is shocking. Charlotte Heckles, who accompanies some children to school with Murton-based taxi firm Bobby Dove Taxis, said: "I don't really know much. We were told to pick the children up early because there'd been an 'incident'. "We usually pick them up at 3.20pm but had to come at 2.45pm instead." Mary Wilson, 47, lives in nearby George Avenue and escorts some of the children to and from school. She said: "All I know is there's been an incident and the children are coming out of the building one by one."
'Security taken seriously' EDUCATION chiefs say they take security at schools "very seriously". Neil Charlton, deputy director of education at Durham County Council said: "The county council is doing all it can to assist the school at this extremely distressing time. "Education and social care specialists, including counsellors, are working with staff at the school, and social work colleagues, to give help where it is needed. "Our thoughts are particularly with the social worker, her family and her colleagues at this most distressing time. "Schools and the county council take security very seriously and measures are in place to safeguard children. "But we cannot turn our schools into virtual prisons, making it an uncomfortable learning environment for pupils and staff." Glendene's headteacher, Eric Baker, said: "The incident took place well away from any areas occupied by our children and no children, or school staff, were involved. "Immediate action was taken and emergency services were on the premises within minutes of our call. "The safety of the children and staff is our major priority and will always remain so. "Our thoughts are with the social worker and her family."
'A dangerous job' SOCIETY does not realise the dangers social workers face, it was claimed today. Stan Smith, chair of the North-East branch of the British Association of Social Workers, said attacks on social workers are on the increase. Reacting to yesterday's attack he told the Mail: "First and foremost it is a terribly sad incident. "Social workers do deal with difficult situations on a day-to-day basis. They attend to the best needs of a child and will be at odds with families from time -to-time. "Society as a whole do not realise the dangers that social workers face. The work they carry out can be dangerous, but that is not made clear to the general public." "I get the impression that attacks on social workers are on the increase."
Doe mee aan de enquete en geef uw dialect woorden op voor allerlei kinderspelletjes die we ooit gespeeld hebben!
Bovendien wil ik van de gelegenheid gebruik maken om twee blogs in de kijker zetten die naar mijn mening veel te weinig gekend zijn en ze zijn echt een regelmatig bezoekje waard hoor!
Woensdag namiddagwaren kleinzoon 1 en 2 bij ons, mama had late shift.
Kleinzoon 1 is nu zes jaar oud en zit in het eerste leerjaar.
Omdat hij vrij laat wordt afgehaald door zijn papa vroeg ik of hij iets moest doen voor school.
Hier volgt ons gesprek:
Kleinzoon: Ja nana, ik moet lezen èn schrijven
Nana: Ga dan uw boekentas eens uit de gang halen zoeteke en breng het naar hier
Kleinzoon: Gaat gij dat maar halen nana want ik ben moe...
Nana: Schattebol, ik ben uw meid niet hoor, ga zelf maar
Kleinzoon: Wat is een meid?
Nana: Een meid dat is iemand die alles voor u doet, maar die moet ge daarvoor betalen en dat kost heel veel geld.
Kleinzoon: Hoeveel?
Nana: Awel, om bv. nu uw boekentas te gaan halen zou die twintig euro vragen
Kleinzoon: Pffft....ik heb meer in mijne spaarpot zenne! Ik zal u twintig euro geven.
Nana: Amaai gij hebt veel geld, beseft ge wel hoeveel twintig euro is jongen?Uw meester geeft u altijd punten die ge moogt opsparen als ge flink werkt hé, hoeveel hebt ge er nu?
Kleinzoon: Ik heb al elf goede punten!( ze moeten een punt terug afgeven als ze stout zijn)
Nana: Wel, zoudt ge die elf goede punten aan uw meester geven om uw jas van de kapstok te halen?
Kleinzoon keek me met grote ogen aan, dacht heel diep na, stond op en ging naar de gang en kwam met zijn boekentas terug en nam zijn kaft met huiswerk eruit.
Nana: Goed ventje, nu hebt ge net twintig euro gespaard, is dat niet plezant?Kom laten we nu al beginnen met het lezen, je moet volgens je agenda blz. 14 lezen.
Kleinzoon: Maar nee nana, das veel te gemakkelijk dat ken ik al van buiten, ik lees al van achter in mijn boek waarop hij blz 28 met gemak voorlas.
Ik slaakte een enorme zucht van opluchting.....
ik denk (hoop) niet dat hij het dyslectisch gen geërfd heeft.
Je kan soms zonder enig merkbaar signaal een dreiging voelen aankomen. Ik heb nu dat gevoel, een bang, onheilspellend gevoel.
Ik beleef weer een zoveeltste buitenechtelijke passionele liefdesrelatie, mijn vierde als ik me niet vergis.
Wanneer ik hem zie en in mijn armen neem, dan krijgen zelfs de vlinders in mijn buik op hun beurt vlinders.
Ik betrap me erop dat ik de uren zit af te tellen tot ik hem eindelijk weerzie.
Ik ben ervan overtuigd dat hij mij ook oprecht liefheeft, alhoewel hij het nooit heeft gezegd. Hij is een man van weinig woorden, weinig haar en weinig tanden, maar mijn liefde voor hem overwint dit alles. Zijn blikken alleen spreken boekdelen, meer hoef ik niet.
Deze relatie gaat stuk omwille van het leeftijdsverschil tussen ons beiden. Ik kan zon intense, hevige relatie niet meer aan, ik ben veel te oud voor hem. Hij is pas in de lente van zijn leven en ik heb de winterperiode al bereikt. Mijn hart en mijn hersenen voelen zich nog twintig maar mijn lijf wil verdorie niet meer meewerken.
Hij is heel veeleisend en vergt onwillend, onwetend, te veel van mijn lichaam.
Het is ook deels mijn schuld. Ik kan het niet laten en wil hem zo veel mogelijk in mijn armen houden, knuffelen, zachtjes in zijn hals knabbelen, met mijn mond zijn buik kriebelen, zijn voeten kussen, één voor één zijn tenen ....met mijn lippen zacht over zijn schaarse haardos strelen.
Als ik verliefd ben, ben ik altijd halsoverkop verliefd en ken ik geen grenzen of limieten. Ik hou van hem met een ongelooflijke passie.
Maar ik voel het afscheid naderen, ik merk het in de ogen van anderen dat zij het ook zien aankomen, maar ze durven er nog niet over spreken, ze weten dat mijn hart waarschijnlijk bij het afscheid gaat breken.
Hijzelf verlaat me ook uit liefde, bezorgd dat hij teveel voor me wordt. Liefst zou hij ook onze relatie laten voortduren zoals het nu is. Hij begrijpt niet waarom het moet veranderen.
Maar anderen beslissen voor ons...ze trekken ons met liefde uit elkaar...."we denken aan u, aan uw gezondheid" zeggen ze dan vriendelijk en bezorgd, "ge zijt geen twintig meer, het leeftijdsverschil, je moet daar rekening mee houden, nog even en hij breekt je rug!"
Bah....wat kan mij mijn rug schelen.... pijn verdwijnt in het niets als ik over hem gebogen, diep in zijn prachtige blauwe ogen kijk en mijn lippen weer een zoveelste zachte kus op zijn voorhoofd drukken.
Er zullen weldra tranen vloeien, veel tranen, mijn tranen en zijn tranen.
Jonge Romeo en oude Julia ... een onmogelijke liefdesverhouding, van bij de aanvang gedoemd om snel te eindigen.
Ach, ik zal me er wel doorheen slagen. Hij zal me nog wel regelmatig komen bezoeken, daar ben ik van overtuigd, maar toch...deze zalige periode in mijn leven nadert stilaan zijn einde.
De herfstvakantie is op komst en dan volgt de onherroepelijke scheiding... daarna gaat Seppe naar de kribbe....
Ik ben er al gaan kijken en zie tot mijn ontzetting dat niemand daar een weelderige, zachte boezem heeft zoals zijn nana om zijn hoofdje op te leggen! Wie gaat er zijn hoofdje kussen terwijl hij luid smakkend zijn flesje drinkt?
Toen ik onlangs in mijn blogstukje schreef dat ik altijd nog snel inkopen ga doen in Engeland voor we de trein terug nemen naar België, was er een reaktie van Huismusje
....Wat ik mij ook al een tijdje afvraag, en wat ik je vergeten te vragen ben toen, is, hoe komt het dat jij zo van typsch Engels voedsel houdt? Je roots, natuurlijk, maar je bent toch reeds van je negen hier! Nierpasteitjes, brrrr. De rest moet je mij (ons bloggers) bij gelegenheid eens uitleggen wat het is....
Ok Musje, hier ga ik dan even op proberen te antwoorden.
Ik weet dat het voor jullie onbegrijpelijk is dat er iemand van de Britse keuken kan houden, ik ken de reputatie van Brits eten, maar net zoals zoveel toeristen hebben jullie waarschijnlijk nooit de échte Britse keuken gesmaakt en daarmee bedoel ik dan wel de keuken van iemand die goed kon koken.
Ik ben hier in België inderdaad al sinds ik negen was, maar mijn vader was Brits, mijn moeder Belgisch, en iedereen zal begrijpen dat in mijn jeugd vaders wil de wet was, en wat vader lustte kwam dan ook dikwijls op tafel. Ik veronderstel dat in een Italiaans gezin er veel Italiaanse gerechten op tafel komen, ook al wonen ze hier al bijna veertig jaar.
Het eerste wat mijn moeder dus moest leren toen ze in Engeland aankwam in 1946, was op zn Brits koken, en dan nog mijnwerkerskost. Ik verzeker u dat een mijnwerker in die tijd s morgens vertrok met ongeveer 4 à 5000 calorieën in zijn maag, wat hij ook nodig had voor dat zware werk. Bovendien werden mijnwerkers toen in Engeland slecht betaald en men moest heel inventief zijn om met heel weinig middelen, maaltijden te bereiden met zoveel calorieën.
Ik herinner me als kind dat het ontbijt van vader bestond uit : een bord dikke havermout pap waar je lepel in rechtstond, bereid met water (goedkoper dan melk), daarna werd er suiker op gestrooid en dan pas melk erover, de room bovenop de melk was altijd voor vader.
Vervolgens kwam pas het écht ontbijt: ettelijke gebakken eieren, veel vet spek, bonen in tomatensaus, of/en als ze er waren: gebakken worsten, niertjes, champignons, en een grote in twee gesneden gebakken tomaat. Het brood dat je erbij kreeg werd ook in het spekvet gebakken. Waren er wat gekookte aardappels over van de dag ervoor, dan werden die ook gebakken en mee geserveerd. Deze maaltijd was meestal de zwaarste van de dag. Het Engels ontbijt is dan ook wereldberoemd, je kan er een ganse dag mee verder! Had je dan nog honger of zin, dan kon je om af te sluiten nog een paar boterhammen met marmelade krijgen.
Voilà, met deze maaltijd in zijn maag kon vader naar de mijn vertrekken. Maar....niet zonder zijn schoofzak. Omdat er onder de grond in een mijnschacht niet veel plaats of hygiëne is, bestond dit eten meestal uit iets dat de mannen uit de vuist konden eten, dus de beruchte pies spreek uit als paais -. Ik heb er hierna enkele beschreven. Met hetzelfde piedeeg kon je dan natuurlijk ook zoete pies maken, je deed wat suiker bij het deeg en vulde het met seizoen fruit en dan bakken in de oven.
In de mijn werd dit allemaal koud opgegeten, dat verklaart waarom we net zo goed een pie warm of koud lusten. Een quiche kan je ook warm of koud eten, het is maar wat je het lekkerste of het gemakkelijkste vindt.
Toen we naar België kwamen stond vader er op dat er op tijd en stond Brits eten op tafel kwam, dus we aten regelmatig ook de beruchte fish and chips. Het vis wordt eerst in batter een vloeibaar deegje - gedaan en ook in fritvet gebakken, alles wordt daarna flink bestrooid met zout, peper en met mout azijn, veel minder sterk dan de witte azijn die we hier kennen. Bij de pie of de gebakken vis horen natuurlijk, fritten (goei, grote dikke fritten zodat je de aardappel nog proeft) en de grote marrowfat peas, hier in België geeft men de voorkeur aan extra fijne doperwtjes, maar bij een pie horen grote, dikke, groene, zachte kanonbal erwten zoals mijn ventje ze noemt. Mushy peas dus, of peas pudding dat je maakt van gedroogde erwten en boter.
Wegens het beperkt huishoudelijk budget werden de andere vleesmaaltijden meestal aangevuld met maagvullers zoals dumplings ik denk dat Duitsers het knoedels of noedels noemen. Bij ons thuis (een groot gezin) ging er bij de stoofvlees altijd een lading dumplings mee in de saus. Deze gekruide deegbolletjes namen de smaak van de saus aan en zorgden ervoor dat we als kind nooit met honger van tafel gingen.
Altijd was er een dessert, dat was meestal een zoete fruit pie met daarover custard, (warme lopende vanillepudding), of een spotty dick, weer een deegbereiding met suiker en rozijnen en dat werd ook steevast geserveerd met warme vanillepudding of room niet geklopt. Nog een typisch dessert was Bread-and-butter pudding, ook heel lekker, daarvoor gebruikte moeder de eventuele resten van het oud brood, de sneden brood kregen een laagje boter, werden dan in laagjes in een ovenschotel gedaan, bestrooid met veel suiker, rozijnen erbij en dit alles overgoten met melk en zo de oven in.
In Engeland is er nog lang na de oorlog rantsoenering geweest en ik herinner me dat er nooit een grote keuze broodbeleg was. Enkel kaas of hesp. Een typisch voorbeeld van een broodmaaltijd is een ploughmans lunchwaarvan ik hierboven de foto zet en hierna het recept.
Er kwam bij ons thuis nooit haute cuisine op tafel want daar was geen geld voor, maar wat is in feite de definitie van haute cuisine als het maar lekker is, nietwaar?
Elke dag werd thuis een grote emmer vol aardappelen geschild voor de warme maaltijd en waren er verschillende grote broden nodig voor de broodmaaltijd. Mijn oudste broer nam naar zijn werk een volledig groot brood mee. Alle brooddozen werden heel spaarzaam door moeder s morgens klaargemaakt. Je moest je buikje rond eten aan brood en aardappelen ... boter, beleg en jam werden héél spaarzaam gebruikt.
Vrijdag was het meestal puree dag, dan kregen we op ons bord een berg puree en daar mochten we als kind eerst een fort van bouwen en versieren met erwtjes, en toen legde moeder bovenop onze burcht één zachtgekookt ei, dat prikten we kapot en we lieten het eigeel langs onze burcht naar beneden lopen om dan met smaak de hele boel op te eten. Fishcakes waren ook een traditioneel vrijdags gerecht. Weer heel veel puree met heel weinig vis eronder, je maakte daar pasteitjes van (de vorm van een hamburger) draaide de fishcakes vervolgens door geklopt ei en dan door paneermeel en dan zachtjes bakken aan beide zijden in de pan. mmmm....lekker.... en weer kwam dan de mout azijn er aan te pas. Azijn, citroen...veel verschil is er niet, het is allebei zuur en ze horen allebei bij vis. Kijk maar naar Kamiel zijn gebakken haring met ajuinsaus, in ajuinsaus zit ook veel azijn nietwaar?
Fruit was er ook altijd, maar ik heb voor de eerste keer een volledige appel, een volledige appelsien en een volledige banaan gegeten nadat ik trouwde, voordien was het altijd de helft.
Enfin, ik kan uren doorgaan over de lekkere Britse keuken. Ik heb dan nog niet eens geschreven over de uitgebreide sunday dinner maar dat zal voor een andere keer zijn.
*°*°*°*°*°*
Verklarende woorden:
mushy peas: heel grote dikke erwten, wordt gegeten ofwel bij fish and chips, ofwel bij de steak and kidney pie of de andere pies. Moet niet, maar mag!
mint sauce: zoetzure geconcentreerde saus van gesnipperde munt, vermengd met suiker en wat azijn, dat vooral gegeten wordt bij lamsvlees.
pork pies: een pie kan van alles zijn, het is te vergelijken met een quiche of een niet zoete taart, dus ook aan de bovenkant afgesloten met deeg om al de smaken erin te houden, een pork pie heeft wel een ander soort deeg en is voornamelijk gevuld met een mengeling fijngehakt, gekruid varkensvlees, en het wordt nadat het deegdekseltje erop gezet is, na het bakken, door een gaatje in dat deksel heel zachtjes bijgevuld met vleesbouillon, de inhoud wordt dan een vaste massa wegens de gelatine wanneer de pie koud is, dan lijkt het op bv. een paté en croute,
cornish pasties: dus ook een deegbasis, maar dit nu gevuld met een mengsel van vlees, ui, aardappelstukjes, wortelstukjes enz. De Cornish pasty komt uit Cornwall. Elk deel van Engeland is fier op zijn pies of pasties en je kan alle mogelijke soorten vullingen bereiden, mince pie: gebakken gehakt met ui en gravy (saus); ham and egg pie: hesp en geklopte eiren tomato and onion pie: uiringen en tomaten... enz. eindeloze variaties zijn mogelijk.
dropped scones: kan je zelf ook heel gemakkelijk maken, het zijn kleine dikke, zoete pannekoekjes (model blinis) die op een heel zacht vuurtje aan beide zijden gebakken worden en warm of koud kunnen gegeten worden, de kinderen en kleinkinderen zijn er zot van.
steak and kidney pie: ja, jullie zullen het nu intussen wel begrepen hebben, een deegtaart gevuld met op voorhand bereide stoofvlees met niertjes.
Branston pickels: een donkerbruine zoet-zure pickels, Branston is wel een merknaam, er bestaan andere supermarkt merken nu ook.
*°*°*°*°*°*
Recept voor een ploughmans lunch:
zie foto hierboven, druk erop en dan zie je het groter!
Nodig: een dik stuk kaas, Cheddar, Stilton of ander kaas. Pickels, meestal Branston Pickels en/of zure uitjes een appel, een paar stronkjes witte, rauwe stoofselder, zonder de groene bladjes! een hardgekookt eitje zoetzure rode biet schijfjes, opgelegd in moutazijn met suiker eventueel wat sla en rauwe ui ringen
brood en boter
Smakelijk eten... ik ga uit de diepvries nu een pork pie halen Huismusje!
Deze link heb ik gezet na het lezen van de blog van -
- maar misschien zijn jullie ook benieuwd, druk dan maar even op het plaatje....wel best even de muziek afzetten!
Elk jaar weer komen ze allen samen op het familiefeest.
De allereerste keer zaten ze met vijf aan tafel, nu zijn ze al met achttien, de leeftijden variërend van tachtig tot enkele maanden.
Toch vinden ze allemaal een plaats aan de steeds langer wordende tafel in de living.
Ieder jaar wordt het drukker en rumoeriger, er wordt veel gepraat en gelachen en als het te bont wordt kunnen de kinderen de tuin in en uit rennen om wat stoom af te blazen. Gelukkig is het dit jaar mooi weer.
Aan de ene kant van de lange tafel wordt het mooie servies en de kristallen glazen gebruikt, aan de ander kant staan en hangen kinderstoeltjes en is het bestek iets minder breekbaar en kostbaar en ongevaarlijk voor de grijpgrage en onhandige kleine kinderhandjes.
Helemaal in het midden van de lange tafel zit de laatste nieuwkomer, het nieuw lief van de jongste dochter des huizes, zij zit tegenover hem aan de andere kant.
Ze hebben elkaar leren kennen op reis. Zij is slank en lijkt klein en frêle ondanks haar één meter zeventig naast zijn flink uit de kluiten gewassen twee lange, volle meters.
Over de tafel heen kijken ze elkaar verliefd in de ogen. Al de drukte en het lawaai ontgaat hen. Ze voelen zich alleen op hun liefdes-eiland temidden al die drukte.
Heel zachtjes schuift haar linkerhand over de tafel naar hem toe. Hij legt er zijn grote hand teder over en streelt zachtjes wrijvend over haar vingers, haar tweede hand volgt en zijn hand neemt die ook in bescherming.
Zo zitten ze, met hun beidjes een hele tijd verlegen diep in elkaars ogen te kijken. Hun blikken spreken boekdelen en ze vertellen uiterst stil, de meest romantische gedichten aan elkaar, gedichten over een liefde die met woorden niet te omvatten is.
Deze video zal niet door iedereen geapprecieerd worden, maar door mij des te meer. Het doet me helemaal terugdenken aan mijn vader met een goed stuk in zijn frak (for ze dutch : dronken). Het dialect klinkt ongeveer zoals die van de streek waar ik geboren ben en thuis werd er ook à peu près steeds dit taaltje gesproken, zonder de f***k woorden natuurlijk want dit was 'not done if there were ladies present'... vergeet niet om eerst de muziek af te zetten!!!!
Iedereen beleefde de grote verkiezingsdag gisteren op zijn manier. Ventje en ik stapten lekker langs de zonnige kant van de straat naar het gemeente schooltje waar we al jaar en dag in hetzelfde lokaal electronisch stemmen.
Verrassend deze keer was wel de half om half mix van allochtone Belgen en autochtone Belgen die aan tafel zaten.( indien deze twee woorden niet langer politiek correct zijn, neem me dit dan niet kwalijk, ik weet niet langer welke woorden gebruiken). Dit was een primeurtje. Couleur locale en moet kunnen zoals we hier in nu in bepaalde districten van Antwerpen zeggen.
Onze keuzes waren al lang gemaakt en met de computer hadden we al verschillende keren voordien gestemd, er was geen wachtrij, dus ventje en ik waren op een ik-en-een-gij buiten.
Toen begon pas het echte stemwerk: schwiegermutti....
Schoonma had al weken vreselijk last van de zenuwen omdat ze ongelooflijk bang was van de computer, voor haar was dit nieuw, zoals waarschijnlijk voor veel mensen.
Begrijpelijk ook, het menske is 83 en heeft al jaar en dag overmatig last van haar zenuwen en moest dus ook al lang op voorhand meermaals gerust gesteld worden.
Al zeker twee weken zeggen we elke keer: ge moet niet ongerust zijn ma, t is spotgemakkelijk, t is net zoals geld uit de muur nemen, dat kunt ge nu ook! Wij gaan u wegdoen en begeleiden u naar binnen. Binnen wordt ge opgewacht door een vriendelijke mijnheer of mevrouw en die gaan u uitleggen hoe de computer werkt.
Schoonma is echter niet snel gerustgesteld en toen we gisteren rond tien uur belden om te zien of ze al klaar was, hoorden we nog de zenuwen via de telefoon door haar lijf gieren.
Wacht ma, ich bin nok nie klor, ich weit nie wa ondoen, ich bien soe senuwachtig, booshma booshma...du vershtots nie oe moeilak da is vur die aawe mens.
Ik stelde haar voor de elfendertigste keer gerust dat ik dit wel verstond en noteerde dat we twee uur later haar pas mochten komen ophalen, want zoveel tijd was nodig om te beslissen wat ze die dag qua kledij moest dragen. t Ja wat is nu de gepaste etiquette kledij om te gaan kiezen?
Twaalf uur klokslag stonden we met de auto haar op te wachten.
Zoals steeds was ze gekleed om door een ringetje te halen. Haren netjes in de krul, de gepaste juwelen aan en...
Ich habe maain roede trooi ongedon...oeioei....noe ich bin precies ein communist, waarop ik zei: troost u ma, de kleur van de socialisten is ook rood, ze gaan het u zeker niet kwalijk nemen want ik had schrik dat ze terug naar binnen wou om een ander truitje aan te doen.
Aangekomen aan haar stemlokaal, ondersteund door ventje aan de ene arm en ik aan de andere, staken de zenuwen met geweld hun kop weer op.
Goshpodin, aaiaaai, ich weit nieks, ich weit nie oep wie ich mut schtemmen.
We stopten dus in het stembureau voor de lange lijsten die uithingen voor het stemlokaal waarop alle nummers en namen vermeld stonden.
Kijk ma, hierboven staat een nummer, daaronder staat de naam van de partij, kijk nu naar de partij waarvoor ge wilt stemmen en onthoud die nummer voor seffens.
Moh Shaakie.....ich kan nicht so lang onthouwen, ich bin so senuwachtig, ich weit nie oep wie ik muss schtemmen, ich wil oep die schoene joengen schtemmen.
Waarop ik natuurlijk met verbazing vroeg: welke schone jongen bedoelt ge precies ma?
Awel die schoene...oep die fotos....ich kenne noam nicht meer van die zeenuwe.
Bedoelt ge misschien Patrick Janssens ma? Jaaaahhhh..... die ist....is hiel schoene, liefe joenge en iel friendelaaik, oep welke noemer moest ik dan schtemme?
Ja ma, als ge Patrick Janssens bedoelt, dan is dat de SPA" "Wa ist da SPA?" - "dat zijn de socialisten van vroeger ma en ik wees de lijst met de nummer erboven aan, die schone jongen staat daar op die lijst.
Ventje voerde daarop zijn gerustgestelde moeder mee tot aan de deur van het stemlokaal en toen nam iemand haar van hem over.
Ik zette me intussen even buiten op de speelplaats op een bank in het zonnetje.
Een klein half uur later kwam schoonma stralend minus haar zenuwen terug buiten.
Niet zo moeilijk hé ma? Viel het mee? zei ik opgewekt.
Ach....Shaakie....zoen schoen joengen hat maai geholpen, zoe friendelaaik....
Schoonma straalde.... het was achter de rug, de zenuwen konden weer eventjes bekomen. Twee schoon jongens op één dag, wat kan een drieëntachtige dame nog meer wensen.
Ik hoop dat Patrick Janssens beseft dat hij minstens één stem extra heeft gewoon omdat hij zon schoon joengen is....
Dat is waarschijnlijk de verklaring voor zijn talrijke voorkeurstemmen: hij ligt heel goed in de markt bij de oude madammekes...
Patrick man, volgende keer zeker niet vergeten om de bejaardenhomes te bezoeken, ge doet de oude hartjes sneller slaan!
Sorry voor het ongemak lieve vrienden, maar ik heb bij de reakties de veiligheidscode er terug ingezet omdat ik weer reklame kreeg voor viagra en andere leuke pillen, spotgoedkoop maar nog niet broodnodig! Het maakt het een beetje moeilijker om te reageren, maar het is ook toch ook niet leuk om spam berichten te krijgen. Er stond zelfs een prachtig roosje bij van ons musje uit 2005, hoe ze dat geflikt hebben weet ik ook niet hoor. Schrijven voor mijn blogje zal weer nachtwerk worden vermits kleinzoon 2 op bezoek is, da's mijn grote knuffelbeer en die heeft zijn nana nodig. Zijn school werd gisteren gebruikt voor de verkiezingen en natuurlijk dient alles nu weer opgeruimd te worden... Van verkiezingen gesproken....nee...da's voor straks.....
Mijn ventje is een man van weinig woorden, maar een man van grote daden.
Wanneer hij merkt dat ik in een serieus dipke zit,dan schiet hij in aktie.
Meestal probeert hij het probleem op te lossen op een manier waar hij ook wat plezier aan beleeft en trouwens, deze keer zat hij mee in de dip, hij mist Flor net zoveel als ik.
Shoeke, hebt ge geen zin om een paar dagen mee te gaan naar Londen met neef 1? vroeg mijn teerbeminde.
Ik keek omhoog van mijn boek, dat ik trouwens ondersteboven hield, over mijn brilleglazen heen,en zei volledig futloos: huh???
Ja shoeke, neef 1 moet weeral in Londen zijn voor zijn werk en dan kunnen we enkele dagenmee, wat vindt ge ervan? s Lekker shoppen, eten, musea bezoeken, ....ge weet wel, ons gedachten eens verzetten!
Deze zin was een van de langste dat mijn ventje ooit aaneengeregen heeft,een overduidelijk teken dat hij héél graag zou willen dat ik met hem meega.
Ik antwoordde dus maar: huhuh, s goe, sal me goeddoen zeker, een van mijn meer kortere en bondige zinnen.
De dag voor het vertrek waren de kleinkindjes hier allemaal en bleef iedereenspagetti eten.
s Avonds om tien uur plofte ik pompaf in de zetel en ventje vroeg bezorgd: zoudt ge uw valieske niet maken shoeke, we moeten morgenvroeg wel om zes uur vertrekken hoor.
Ik keek hem met heel vermoeide ogen aan en zei: uhuh en trok naar boven, gooide verveeld wat kleren in de reiszak, kwam een kwartier later terug beneden en zei: t is klaar, ik ga dan nu maar slapen als ik er morgen zo vroeg uit moet.
Meestal zit ik dan nog een tijdje te bloggen, maar de fut was er helemaal uit.
Ik kon amper een letter schrijven.
Mijn biologische wekker liep de volgende ochtend af om vijf uur, ik heb nog nooit in mijn leven een echte wekker nodig gehad, en om tien voor zes stond ik gepakt en gezakt klaar.
Zelfs na veertig jaar vindt ventje dit een wonder, een vrouw die op een kwartier klaar staat en daarbovenop nog een picnic en koffie heeft klaargemaakt voor de reis.Zijn moeder heeft hier minimum een maand planning voor nodig.
Ik kom uit een groot gezin en werd opgevoed door de moeder van alle moeders! Goede organisatie was een must!
Enfin, vijf na zes 's morgens, alles nog heel donker en stil en wijle weg in de luxe-car van neef 1, de autotrein op en daar in de auto ons ontbijt opgegeten.
Doorgezoefd naar Londen, de jeugd van tegenwoordig heeft alles, dus ik kreeg een persoonlijke DVD speler en kon kijkennaar The Aviator vanop de achterbank, trouwens een vreselijk saaie film, geen aanrader.
Ventje mocht vooraan zitten en mee genieten van de prachtige muziek van de Rooie, Hete, Chili Pepers of zo iets....
Dan verder snel ingecheckt in het hotel, neef weg naar zijn werk en wij met de taxi naar Oxford Street.
Gelukkig waren ze in Engeland niet enkel in Halloween stemming, maar ook al in Kerststemming, dus ik kon mijn broodnoodzakelijke kerstinkopen doen: crackers en christmas pudding en al wat kadootjes voor onder de kerstboom. Weer de organisatie van ons moeder: op tijd met alles beginnen!
Kleinzoon 1 is al helemaal doordrongen van de Britse traditie, voor we vertrokken zei hij: nana ge gaat toch met kerstmis die knallers weer doen waar een papieren hoedje en een geschenkje inzit hé?....
Tuurlijk ging ik die kopen, kerstmis is kerstmis niet als we niet allemaal met een stomme papieren hoed aan tafel zitten in een kamer vol glitterende slingers en onze crackers met luid geknal opentrekken.
Ventje en ik hebben dus een weekendjegehad van:
shop till you drop,
eat until defeat,
drink till you sink....
en daarboven op, toch nog een vrij kort bezoekje aan het Victoria en Albert museum omeen beetje cultuur op te snuiven.
Op de terugweg was ik weer zoet met de draagbare DVD speler en deze keer heb ik een betere film bekeken, The Thomas Crown affair met Pierce Brosnan, een appetijtelijk ventje dat zeker thuishoort in mijn rijtje rechts!Moet ik onthouden.
Ik kon de film op mijn gemak uitzien want het was file van Londen tot Ashford,waar we altijd nog even van de snelweg afrijden om in een grote supermarktBrits eten te kopen dat ik hier in de supermarkten niet vind, mushy peas, mint sauce,pork pies, cornish pasties ... dropped scones, steak and kidney pies, mijn vriezer zit weer vol.
Netjes op tijd de trein weer op,en om elf uur gisterenavond waren we terug thuis, een flink pak armer, maar met mijn dipjewas het al veel beter gesteld, ik had het achtergelaten in een boutique in Oxford Street.
Alhoewel het al heel laat was zette ik toch even de PC aan om mijn mails te bekijken en ja, lap, ik had het beter niet gedaan, ik kreeg bijna op slag mijn dipje terug.
Milo en Kamiel geven er voor de tweede keer de brui aan.
Twee heren die met hun gouden pen veel vrouwenharten sneller doen kloppen...
Zij hebben allebei wat mijn vader zou noemen: the gift of the gab.
Ik vertaal het niet want ik weet dat Milo graag een uitdaging heeft anders zou hij geen Egyptische hiërogliefen ontcijferen. Laat hem als straf maar even zoeken.
Kamiel/Milo Milo/Kamiel- t is precies een siamese tweeling, ze schrijven samen en verdwijnen steeds samen.
We zullen het weer eens zonder hen moeten doen, dat is al de tweede keer, en ik was nog niet bekomen van het feit dat Chia geen blog meer heeft.Drie lievelingsblogs weg op korte tijd, een mens zou van minder wit haar krijgen.
Al goed dat er nog trouwe blogs zijn waar we op kunnen rekenen.
Ik weet waaraan het ligt hoor, het was de vorige keer toen ze verdwenen net hetzelfde, ik had ze toen ook net allebei bij mijn favorieten gezet!Ik had dit onlangs weer gedaan.....grove fout....nooit meer doen Bojako...!!!
Vandaag moesten we dan weer vroeg vertrekken naar een familiefeest aan zee, dus weer geen tijd gehad om goed te lezen waarom ze er eigenlijk de brui aan geven, dat ga ik nu eens doen, blogjes lezen en kijken wie van mijn lievelingsauteurs er nog wèl schrijft.
PS.Als jullie mijn button-linknaar jullie blog niet mooi of leuk vinden, dan moet je het maar zeggen hoor, ik gooi het er onmiddellijk weer af, als je maar allemaal blijft schrijven!
Mijn lieve blogvriendin Hotlips °°°° °°°° had dit ook op haar blog gezet, ik vond het grappig en met haar toestemming zet ik het hier vandaag ook voor diegenen onder u die het gemist hebben.
Kijk zelf maar eens wat de letters van je naam van je zeggen en laat het ons weten via de reakties! Wij lachen ook al eens graag. Ik zal beginnen met mijn naam:
Ik voel me vandaag herfstachtig, net zoals het weer, grijs, somber....
Het triest gevoel begon gisteren toen we naar het dierencrematorium reden om de as van ons Florreke uit te strooien.
Ik zag er precies een pieteklein stukje rib tussen en kreeg meteen een enorme krop in mijn keel en dat is sindsdien niet meer weggegaan.
De leegte die hij nalaat in huis weegt ook heel zwaar.
s Morgens niemand die je tegemoet komt, tongetje uit zijn muil, en die dan je met vragende ogen naar de koelkast doet uitwijken zodat je hem zijn stukje worst kan geven en daarna eens achter zijn oren kriebelen.
Ik betrap me erop dat ik nog steeds eerst door het glas van de keukendeur kijk om te zien of hij er niet tegen ligt, want anders moest ik langs de livingdeur naar binnen.
Vanaf de eerste dag was zijn lievelingsplekje aan mijn voeten, eender waar, als ik de afwas deed, kookte, TV keek, buiten in de tuin zat...altijd moest ik eerst heel voorzichtig zien waar ik mijn voeten neerzette, want daar lag hij.
Een onverwachtse stap opzij of achteruit en gegarandeerd ik trapte op hem.
In mijn achterhoofd ben ik in het asiel al een andere vriend aan het kiezen, maar we hebben samen besloten om dat niet te doen. We zeggen niet nooit, maar niet nu.
Ventje wil absoluut eerst wat lange reizen maken, Australië, Canada.... het kon nooit omdat hij Flor niet naar een kennel wou doen.
Gelukkig voor mij heb ik momenteel mijn handen vol met Seppe ... en dan bedoel ik dat vandaag ook letterlijk, mijn handen hingen daarnet vol.
Wij kloegen soms omdat we zoveel strontjes moesten rapen van Flor in de tuin, maar Seppe zorgt er voor dat we nog ruimschoots op gebied van strontjes gecompenseerd worden.
Ach....het zal wel slijten zegt iedereen en als iedereen dat zegt dan zal dat wel zijn zeker...
Net zoals Titipoes weet ik begot niet op wie ik moet stemmen volgende zondag.Ik ben het volmondig eens met al wat zij schrijft, als je wil weten met wat ik het eens ben, dan moet je bij haar maar eens gaan lezen.
Met bewondering heb ik ooit het boek en de film over Pastoor Daens gelezen en gezien. Een mens, priester, politieker naar mijn hart, in de film toch.Misschien lag het ook aan de formidabele acteerkunst van Jan Decleir.Priester Daens was iemand die zich inzette voor de onderdrukten en van niemand bang was.
Ik dacht bij mijn eigen zichzelve, als er nu één man is die me wat over politiek kan leren dan is het Daens wel, dus ik begon daarnet een korte zoektochtvia Google.
Ik heb hoogstens een kwartiertje gelezen en er natuurlijk geen ellenlange studie van gemaakt, het was niet de bedoeling dat ik een thesis ging schrijven, ik ben gewoon even kort- met stijgende verbazing - van het één woord naar het ander gesprongen,en ik zet het gelezene voor u op een rijtje.
In 1893 stelde Adolf Daens het programma op van de nieuw op te richten Christene Volkspartij. Hij zocht naar samenwerking met de conservatieve Katholieke Partij, die op dat ogenblik het bewind in handen had, maar dit bleek onmogelijk, vooral door de halsstarrigheid van haar voorzitter Charles Woeste. De Christene Volkspartij nam aan de verkiezingen van oktober 1894 deel, met Adolf Daens als eerste kandidaat op de lijst. Wegens 'vergissingen' werd hij niet verkozen, maar de Kamer gelastte een nieuwe verkiezing voor het arrondissement Aalst, waardoor hij op 9 december 1894 kamerlid werd (tot 1898).
....
Reeds jaren lijdend aan een hartkwaal, overleed Daens op 14 juni 1907, na zich te hebben onderworpen aan de beschikkingen van zijn bisschop. De Christene Volkspartij zette de strijd voort tot aan de Eerste Wereldoorlog. Nadien versmolt ze met 'Het Vlaamsche Front'.
°°°°°°°°
dat VLAAMSCHE FRONT intrigeerde me,dus ik tikte het woord in Googleen kreeg de volgende site:
Frontpartij is de officieuze benaming, voor de in 1919 gestichte, Vlaams-nationalistische partij Het Vlaamsche Front. Deze partij ontstond enerzijds uit de VlaamseFrontbeweging en anderzijds uit activisten uit de Eerste Wereldoorlog. Zij kan beschouwd worden als de eerste echte Vlaams-nationalistische partij in Vlaanderen en ijverde onder andere voor amnestie van de activisten. Hoewel het Vlaams-nationalisme even oud is als België, zouden de eerste flaminganten tot 1919 onderdak zoeken bij bestaande partijen. Vooral in de Katholieke Partij waren zij sterk vertegenwoordigd. In 1937 zou de Frontpartij overgaan in het Vlaams Nationaal Verbond. Deze overgang werd o.a. tot stand gebracht door de tussenkomst van de Groot-Nederlandse historicus Pieter Geyl, die een vereniging wou van alle vlaams-nationalistische partijen. Geyl was echter blind voor de nationaal-socialistische banden die het VNV op dat moment vertoonde. Herman Vos, boegbeeld van de Frontpartij stapte bij die beslissing over naar de BWP.
°°°°
Oef, wablieft er u, voor een Britse even een schok....de Christelijke volkspartij was ooit versmolten met Het Vlaamsche Front eenVlaamse Frontbeweging, Vlaams-nationalisme, allemaal woorden waar ik meer over wou weten, ik zocht verder op Google en ik kreeg de volgende uitleg:
Efkes wat dieper graven om goed te begrijpen wat nationalistisch is ( ik ben maar tot mijn zestien jaar naar school geweest) en ik lees:
Nationalisme is een vorm van groepsbewustzijn die zich uit in een sterke voorkeur voor eigen volk en land - "Blut und Boden" - en kan zich uiten in miskenning van andere naties (xenofobie) en een streven naar machtsuitbreiding ten koste van andere groepen en benadrukt dat mensen zich met elkaar verbonden voelen door godsdienst, cultuur, taal, landsgrenzen of gemeenschappelijke voorouders. Het komt zowel voor bij democratische staten, als bij dictaturen en andere autoritaire staten.
Het verschijnsel nationalisme kwam op met de opkomst van de natie (afgeleid van nasci, natum = geboren worden). Vaak wordt dit ook gebruikt door een kleinere groep om zelfstandigheid te vragen en zich af te scheiden van een grotere natie.
Er bestaan grofweg drie vormen van nationalisme. Het staatsnationalisme, het volksnationalisme en het politiek nationalisme
Pogingen, zoals de Vlaamse Concentratie en de Christelijke Vlaamse Volksunie, om met een nieuwe partijpolitieke formatie van wal te steken hadden weinig succes. De in 1954 opgerichte Volksunie had meer bijval en werd een factor waarmee rekening diende gehouden te worden in de Belgische politiek. Ze groeide uit van een zweeppartij tot een beleidspartij.
De rechtse en radicaal anti-Belgische vleugel van de formatie scheurde zich af na de goedkeuring van het Egmontpact. Twee partijtjes, de VNP en de VVP, respectievelijk onder leiding van Karel Dillen en Lode Claes, vormden de basis van wat later het Vlaams Blok zou worden.
De populariteit van de Volksunie bleef in dalende lijn en kon zich niet meer herstellen. In 1992 stapte een deel van de mandatarissen onder leiding van voorziter Jaak Gabriels over naar de VLD. In 2001, na hoogoplaaidende spanningen viel de partij uit elkaar. De Nationalistische vleugel onder leiding van Geert Bourgeois richtte de Nieuw-Vlaamse Alliantie op.
°°°°°
Wablief..... ik ben tien minuten op het internet en ik leg een verband tussen Daens, het ontstaan van de Christelijke Volkspartij enhet ontstaan van het Vlaams belang.... honderd jaar later moet ik dus tot de vaststelling komen dat het Vlaams Belang er niet zou geweest zijn zonder Priester Daens en de Christelijke Volkspartij.
Ik geef het op, ik zie het niet meer zitten, ik ga proberen te stemmen op een partij waarvan ik hoop dat ze niet enkel en alleen uit eigenbelang handelen, een partij waar er mensen zijn die willen luisteren naar wat hun kiezers zeggen en vragen en niet enkel zichzelf mooie woorden willen horen uiten en daarvoor een dikke pree binnenrijven.
Ik moet en wil ook absoluut stemmen,uit respect voor alle vrouwen voor mij, die heel hard gestreden hebben om ons dat stemrecht te geven.
Maar om te eindigen met de woorden van Titipoes:
Wij hebben te weinig echt grote morele leiders. Het zijn conflict vermijders, ijdeltuiten die steekvlammen oplaten omdat ze weten dat juist die goed liggen.
Van Ronald Milo °°°° °°°° - de woordvirtuoos van seniorennet - had ik twee gedichten gekregen bij de geboorte van Seppe. Vandaag wordt Seppe gedoopt en moest ik een keuze maken, wreed moeilijk, maar ik heb uiteindelijk toch voor het tweede gekozen, alhoewel het eerste ook al ingekaderd is. Misschien moet ik de kinderen zelf laten kiezen welk ze het mooist vinden.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
