foto van mijn schattebolleke,  even op klikken en het wordt groter.

Hebben jullie dat soms ook dat je niet kan slapen omdat je zo moet piekeren?
Wel ik heb het vannacht. Ik was zodanig aan’t piekeren dat ik maar opgestaan ben om te stoppen met piekeren.

Hoe stop je met piekeren?
Bij mij stopt het als ik het opschrijf, dus dat ben ik hier aan’t doen in het holst van de nacht.

Waarover was ik aan’t piekeren? Over vanalles en nog wat.
‘Kiekenstront’ noemen ze dat in Antwerpen.

Eerst en vooral over ons Seppeke die weer eens in’t ziekenhuis ligt.
Elke keer het ventje een bronchitis heeft (en hij heeft er veel) moet hij van’t hoesten altijd zoveel braken dat hij begint uit te drogen en als het te erg wordt aan een infuus moet.
Niet echt levensbedreigend, maar een baby in’t ziekenhuis is nooit leuk, noch voor de baby, noch voor de ouders. (noch voor de nana ...)

Bovendien brengt het bij mij alle diep begraven trauma’s terug naar boven. Zijn papa lag als baby ook verschillende keren in het ziekenhuis om ongeveer dezelfde redenen.
Het groot verschil was dat ik hem toen altijd alleen moest achterlaten omdat het toen helemaal niet gebruikelijk of gewenst was om bij je baby te blijven, met als resultaat dat ik als moeder toen vreselijk heb afgezien. Ik dacht dat ik dit alles ergens heel ver weg had verstopt in een vakje in mijn hersenen, maar dat vakje is vannacht weer opengesprongen en alle verdriet en frustraties van toen kwamen weer naar boven. Ik werd wenend wakker.
Zo zie je maar dat je nooit iets echt volledig verwerkt.

We hadden lang tijd terug voor dit komend weekend een huis gehuurd in de Ardennen en daar gaan we elk jaar naartoe met de kinderen en alle kleinkinderen, wat heel plezant is.
Wij vertrekken morgen, nemen alles mee en sluiten maandag de boel af. Nu maar hopen dat Seppe snel geneest zodat hij eventueel toch nog een dagje kan meepikken met zijn mama, papa en zusje. Het zou voor iedereen spijtig zijn als ze niet meekunnen.

Nog een frustratie, maar dan veel minder erg was mijn PC.
Alles blokkeerde voortdurend. Ik kon niet in mijn Outlook, ik geraakte niet op mijn blog ingelogd...niets scheen te lukken.
Het is een oud tweedehands bakje van Oxfam maar tot nu toe mocht ik er niet van klagen.
Maar het zal niet veel meer moeten tegensputteren of het vliegt een dezer dagen door het raam want ik begin het op mijn heupen te krijgen.

Ik hoef geen nieuwe zaken te hebben, noch mijn auto, noch mijn PC, noch ... enfin zeg maar, ....men noemt mij niet voor niets ‘Second hand Rose’, maar mijn gerief moet wel goed gerief zijn en het moet werken want anders krijg ik de williewobbels.

Voilà zie, dat lucht al op omdat ik gewoon even al die frustraties kon opschrijven.
Begrijpen jullie waarom ik al sinds mijn veertien al een dagboek bijhoud?
In feite is het geen dagboek maar een frustratieboek.
Heel therapeutisch en ik kan het iedereen aanbevelen.

Ik lag bovendien ook nog te piekeren over iets vreselijk onnozel....de rode schoentjes die ik vanmiddag in de etalage zag.
Ik heb al heel mijn leven een zwak voor rode schoentjes, maar nu pieker ik of ik er niet te oud voor word.

Enfin daar zal ik het over hebben wanneer ik terugkom van de Ardennen.

Tot dinsdag allemaal en een fijn weekend!

30-03-2007 om 07:51 geschreven door BOJAKO  

Vanuit mijn kamertje waar ik ‘werk’ – what’s in a name - zie ik aan de overkant van de straat Marie-Jeanne zitten op haar dorpel.

Marie-Jeanne moet nu ergens dik in de tachtig zijn, maar ze ziet er nog net hetzelfde uit als twintig jaar geleden toen we hier ons huis kochten.
Zij was de vrouw die toen met vuilblik en stoffer deed alsof ze haar vensterbanken proper maakte. Heel snel daarna wist ik dat dit haar reden was om op straat te staan en zo met iedereen een klapke te doen.

Ook met ons dus, want we vroegen van wie het huis was en of het hier gezellig wonen was in de buurt en binnen het kwartier wisten we alles over iedereen in en rond ons huis, over de hele buurt in feite.

We wisten snel na onze aankoop dat indien we iets wilden weten we ofwel bij Marie-Jeanne, Justine of Annie terecht konden.
Justine is inmiddels al enkele jaren dood, Annie is nog vinniger dan vroeger maar Marie-Jeanne is aan’t begeven.
Ik had het onmiddellijk door toen ze niet meer met haar stoffer en blik op straat kwam of met haar emmer en schuurborstel. Nu komt ze enkel nog bij zonnig weer op haar dorpeltje zitten.
Natuurlijk doe ik dan de moeite om even met haar te praten, want uiteindelijk is dat de reden waarom ze daar zit. Ze wil op de hoogte blijven.

Alhoewel ze er nog uitziet en ook praat als iemand van zestig komt er sleet op haar knoken. Haar benen willen niet meer mee zegt ze.
Ze vertelde ook dat men er weer had willen inbreken. De vorige keer waren ze toch met redelijk veel geld weg en nu was ze bang. Ik zou van minder bang zijn.

Bovendien had er onlangs ’s avonds nog iemand heel laat aan de deur gebeld, maar ze had niet opengedaan, zei ze.
Vroeger zou ze dat gedurfd hebben maar nu niet meer.

Haar kleindochter wou haar nu liefst weghalen en in een service flat steken in de buurt waar zij woont, maar een oude boom wordt niet graag verplant en Marie-Jeanne wil niet weg uit haar huis.

Ik gaf haar groot gelijk want ik zou Marie-Jeanne, mijn goede bron van buurtinformatie heel erg missen. Ik hou ook van een vertrouwd straatbeeld en Marie-Jeanne op haar dorpel hoort daarin thuis.
Ik vroeg haar waarom ze geen videobel liet plaatsen zoals wij gedaan hebben.
Marie-Jeanne hoorde het in Keulen donderen. Een videobel dat kende ze niet! Ik legde haar het systeem uit en ze vond het een prachtig idee.

Ventje kwam gisteren binnen en zei dat hij met Marie-Jeanne gesproken had, natuurlijk ... het zonnetje scheen heerlijk, ze had nog eens op haar dorpel kunnen zitten.

Hij vertelde me dat ze een videobel ging laten plaatsen.

Hèhè, blij dat ons Marie-Jeanneke blijft, ik hoop dat ze honderd wordt.

28-03-2007 om 11:01 geschreven door BOJAKO  

Hmmm....ik lees nu pas wat mijn halve trouwboek hier op mijn blogje heeft geschreven en denk er het mijne van, jullie ook zeker ?

Moest ik meer tijd hebben ik zou er nog kompassie mee krijgen. Rotverwend is hij en hij beseft het niet. Elke dag haute cuisine op tafel (buiten af en toe de Cassoulet en de fritjes van de frituur en de chinees van – euh .. de Chinees natuurlijk).

Ik mopper nooit als hij zijn actie films wil zien, neeje...ik bol het braafjes af naar mijn Pc’ke en schrijf of lees of leer iets bij.

Ik denk dat er veel dames zijn die een heel andere manier zouden zoeken om zich te entertainen, maar ja – de nonnekes hebben me vroeger gebrainwasht. Véél te braaf om iets fout te doen ben ik!

Maar ik heb toch wel heerlijk genoten van mijn dagje shoppen in’t stad met mijn goede vriendin. Ze stond er op dat ik een verjaardagsgeschenk kreeg. Het stopt maar niet hé? Wat ben ik toch een gelukkig mens met zo’n lieve vriendinnen.
Daarna trakteerde ze me op een lekker etentje en ik was zoals altijd heel braaf op een degelijk uur in een degelijke toestand thuis, wat van mijne 'zilveren surfer' niet kan gezegd worden.
De keren dat ze hem om vier uur ’s morgens van een schip hebben moeten dragen zijn niet te tellen.

Trouwens dat brengt me op het verjaardagsfeest van gisteren.
Broer werd zestig.
Voor hem en voor hem alleen heb ik drie maanden lang mezelf powerpoint zitten aanleren. Alle oude foto’s van vroeger zitten inscannen, knippen, plakken en bijwerken.

Zestig jaar van zijn leven in woord en beeld.

En al zeg ik het zelf...het was om duimen en vingers af te likken.
De foto’s flitsten, zoemden, fladderden. De tekst idem dito, maar niet teveel om zeeziek te worden, nét genoeg om actie in de presentatie te brengen.
De muziek bezorgde me inderdaad op het laatst bijna een infarct, maar toen kwam de redder in nood opdagen, mijn neef.

Op een –ik en een gij- downloadde hij een bestand en koppelde hij al de muziekjes van mijn presentatie in één enkel bestand en daarna verliep het vlekkeloos.

Mijn hart liep gisteren avond over van pure contentement toen de hele zaal op het einde van de presentatie een ovatie gaf en driekwart van hen zat te snotteren.
’t Ja wat moet ik zeggen.
Ik had er een echte ‘chick-flick’ van gemaakt. Een lach en een traan.
’t Moet niet altijd actie à la Jean-Claude Vandamme zijn.
Zelfs de kleuters waren stil en dat wil wat zeggen.

De rest van het feest heb ik achter mijn kleindochter van twee aangehold. Het feest vond plaats in een mini gehucht in de Ardennen, in een schooltje. De kinderen konden allemaal buiten op de speelplaats spelen. Schoondochter was thuis moeten blijven want Seppe had zijn eerste erge aanval van pseudo-kroep gehad de avond ervoor.
Hij heeft inderdaad al de genen van zijn papa geërfd. De goede maar ook de slechte vrees ik.

Diezelfde zoon 2 was ooit in een vroeger leven 'af en toe' DJ en had aan zijn meter beloofd dat hij die avond muziek zou draaien, dus nana moest op kleindochter letten want papa stond achter zijn installatie.

Nana heeft met de kleinkinderen op de tonen van Kabouter Plop en Thor gedanst tot haar hernia het niet meer aankon.

Grootvader hing waar hij gewoonlijk hangt op een feest. Eerst voor de toog, daarna achter de toog. Meestal valt hij daarna onder de toog, maar mijn ijzige blikken deden hem af en toe naar een Colafles grijpen. Of hij ervan gedronken heeft zal voor eeuwig en altijd een misterie blijven.

Ik had me voorgenomen om niet te drinken zodat ik in het donker terug naar het huis van broer kon rijden. Schoonzus had me voordien gezegd dat het schooltje heel dichtbij was.

Hàhàhà....dichtbij voor hen ja...voor mij leek het op een eindeloze tocht door de jungle tijdens het heenrijden, ondanks alle moeizaam aan de bomen bevestigde pijltjes.

Ik was gelukkig niet alleen, de andere Vlamingen hadden ook moeite met het vinden van de lokatie. Er waren er zelfs die teruggekeerd waren uit het Groot Hertogdom Luxemburg.

Naarmate het einde van het feest en dus ook het uur van vertrek naderde zakte mijn moed om door die donkere bossen te rijden hoe langer hoe meer in mijn schoenen.

Ventje zei toen moedig zoals altijd als hij zat is : “ shniks shoeke ... ikkan ng goe rije zenne, zallekik wel rije...”
Ik moest nu kiezen, een zatte man achter het stuur of zelf de moed vinden.

Ik keek in mijn schoenen en ze waren leeg, er zat geen moed in.
Ik koos wat op dat ogenblik het minst erge leek en liet ventje rijden.
Nog grappiger was dat de andere (nog zattere) mensen die in het hotel verbleven ons met hun auto’s in stoet gingen volgen. Ze hadden schrik om in het holst van de nacht weer in het Groot Hertogdom te belanden.

Door de pikkedonker zijn we huiswaarts gekeerd. Geen wegmarkering, niets, nada, nul, enkel diepe grachten links en rechts van het landweggetje, geen licht buiten onze koplampen die weerkaatsten op de dikke nevel die tussen de bomen hing. Een setting voor een horror film.

Onze auto ‘kroop’ vooruit, waarschijnlijk omdat ik zo hard in de rechterbil van mijne zilveren zat te knijpen terwijl ik ondertussen in paniek riep: “naar links idioot, naar links, ik zit bijna in de gracht. Daarna weer, ‘naar rechts imbeciel, naar rechts, nu zitte gij bijna in de gracht!”.

Tien jaren van mijn leven ben ik tijdens de rit van die enkele kilometers verloren. Ik had uiteindelijk toch beter zelf gereden, dan waren het er maar vijf geweest.

Broer, die gisteren als rode lantaarn achter de stoet auto’s reed om eventuele verloren gereden schapen toch op het rechte pad te zetten zei deze ochtend tijdens het ontbijt tegen mij: “zeg zus, gij waart gisteren zo zat als een kanon zeker, die auto’s gingen als een polka van links naar rechts over de baan terwijl ze u in het donker volgden.”

Ik heb natuurlijk onmiddelijk rechtgezet dat niet ik, maar zijn geliefde schoonbroer aan het stuur zat.

Goed voor ons dat er in de bossen van de Ardennen geen Wodka controles zijn!

Het was een fantastisch feest trouwens.... nu op naar de volgende.

25-03-2007 om 17:23 geschreven door BOJAKO  

Ik heb mijn madam van de computer weggesleurd en haar bevolen om vandaag een stadje te gaan doen met haar goede vriendin. “Ga, koop, babbel en drink, doe terug wat normaal” zei ik haar.

Als ge u afvraagt waarom, dan zal ik u dit even kort en bondig uitleggen.

Mijn madam kreeg vierkante ogen van achter de PC te zitten, ik zweer het u. ’s Nachts in het echtelijk bed lagen haar vingers nog altijd door te tokkelen op een imaginair toetsenbord.

Al drie maanden lang was ze als bezeten aan een powerpoint presentatie aan het werken en ze was echt niet meer genietbaar. Slechts een hap en een snauw kon er nog af als ik in haar buurt kwam.

Gisteren liep het echter de spuigaten uit, ze wou muziek op haar presentatie krijgen en dat lukte maar niet. Het schuim stond op haar mond en daarom vond ik de tijd gekomen om in te grijpen. A man’s gotta do what a man’s gotta do.

Maar inplaats van een dankwoord kreeg ik dan nog naar mijn voeten.

Ze zei kwaad: “ziet ge nu waarom er geen grote vrouwelijke componisten of schilders zijn! Die moeten niet altijd stoppen met het werken aan een kunstwerk om eten klaar te maken of om te gaan winkelen, nee...die worden gerust gelaten, weken aan een stuk. Eten en drinken wordt hen gebracht! De wereld om hen heen stopt tot hun werk af is. Maar als een vrouw iets doet, o wee.... dan moet ze tussendoor nog stoppen om de patatten schillen.” (ze kan soms echt vreselijk theatraal zijn).

Maar enfin toch, alsof ik geen patat kan schillen, dat is nu het enige wat ik wel goed kan, enfin het is het enige dat ik kan in de keuken en dan durft ze er nog opmerkingen over maken. Dat vond ik een slag onder de gordel.

Ik maak dus van de gelegenheid gebruik om hier vandaag ook nog eens mijn zegje te doen, want ik verzeker u lieve mensen, het is niet gemakkelijk om een man te zijn in deze tijd.

Goed kunnen we toch nooit doen.

Een mannelijke rivaal zou ik nog baas kunnen, die krijgt een dot op zijn oog, maar als ik de computer in het zwembad zwier dan ben ik verplicht om weer een nieuwe te kopen, dan straf ik mezelf.

Alsof die powerpoint presentatie nog niet genoeg was wou mijn madam ook nog een eigen website aanmaken.

Waarom is in hemselnaam een website nodig? Ze heeft toch “haar Blog” en daar heb ik ook mijn bedenkingen bij, God en klein Pierke weten tegenwoordig alles wat er zich afspeelt in ons huis. Elk woord moet ik wikken en wegen of het staat de volgende dag op het internet. Het woord ‘privacy’ staat niet meer in haar woordenboek.

Ik zeg u, het zijn de vrouwen van vroeger niet meer.

Waar is de tijd dat mijn eten op tijd klaargemaakt werd, de tijd dat mijn sloefen gebracht werden? De tijd waar mijn madam gewoon foto’s in een album plakte inplaats van ze op een CD te branden? De tijd dat haar dagboek privé was?

Ik verlang zo terug naar die tijd .... de pre-computer tijd!

Groetjes van een computer weduwnaar,

De zilveren surfer.

23-03-2007 om 17:56 geschreven door BOJAKO  

Gisteren was het Vaderdag in Antwerpen en ik vond het zo ongelooflijk lief dat onze twee zonen tijd hebben uitgetrokken in hun drukke dagschema om hun vader even te komen knuffelen.

Vandaag hebben we dan weer de elementen getrotseerd en waren we aan zee bij schoonbroer en schoonzus na een rit door vervolgens zon, regen, hagel en rukwinden,  en toen we daarstraks terug thuiskwamen stond er een volle bak Duvel in de gang.
De zonen weten waar ze hun vaderke een groot plezier mee kunnen doen, liever een Duvel dan een bloemeke ....

Ik kreeg op de verjaardag van schoonma ook een prachtig boeket van schoondochter en toen ik vroeg waarom zei ze: "omdat je zoveel voor ons doet " op zo’n momenten krijg ik een krop in mijn keel van dankbaarheid dat ik zo’n lieve kinderen heb.

Zelf heb ik niets speciaal gekookt voor ventje...’t is tenslotte mijn vader niet en trouwens we konden geen van beide nog eten zien na al dat gefeest.
’t Was dan maar Cassoulet omdat ventje dat heel graag lust.
Ik krijg er alleen maar wind van, dus ik pass als er Cassoulet op tafel komt en ik at maar een boke.

Bovendien was mijn mond nog helemaal voos van mijn bezoek aan de tandarts.
Een verdwaalde olijf ‘met pit’ had me weer zitten gehad.
Ik koop ze altijd ontpit, maar ik denk dat ze er steeds opzettelijk eentje laten inzitten met een pit om de tandartsen werk te bezorgen.

De pit in kwestie deed een stukje van mijn wijsheidstand afbreken en een bezoek aan de tandarts was nodig vooraleer ik in een pijnlijke ‘Huismusje’ situatie kwam - (wekenlang vreselijke pijn heeft dat kind moeten doorstaan).

Mijn vertrouwde knappe tandarts was er niet meer en een nieuwe heer boog zich over mijn wijdopengesperde mond.

Hij hm’de en ha’de en zei dat hij de tand nog kon redden.
Hij wou eerst zonder verdoving trachten te vullen en als het te erg werd dan zou hij pas verdoven. Ik moest dan maar met mijn hand teken doen als het pijn deed.

Hahahahahaha..... mijn hand vloog de lucht in vooraleer hij een eerste folter instrument kon vastpakken.

"Is er iets madammeke?" vroeg hij.
"Jazeker meneer, ik zou graag hebben dat u een spuitje geeft vooraleer u begint" was mijn antwoord.
"Maar ik moet waarschijnlijk niet diep boren hoor" zei hij vriendelijk.
"’t kan me niet bommen" antwoordde ik op een even vriendelijke toon,  "ik heb mijn kinderen zonder verdoving gebaard en nu wil ik nooit meer iets aan mijn lichaam laten doen dat pijn kan veroorzaken, die twee bevallingen waren genoeg om een leven lang verder te kunnen, dankuwel als’t voor u hetzelfde is."

Ik zag hem denken dat hij weer een gestoorde, vreemde oude tante op zijn stoel had liggen en met een diepe zucht gaf hij me een spuit die een olifant kon verdoven. Ik voelde mijn rechterkaak gewoon per seconde verdwijnen.

Hij en zijn bevallige assistente bogen zich vervolgens over mijn open mond en de drilboor deed zijn werk.

Halverwege stak ik mijn hand omhoog.
De boor stopte onmiddellijk, de zuiger ging uit mijn mond en vanachter zijn masker vroeg hij : "doet het pijn?" waarop ik antwoordde: "nee ’t is maar om te zeggen dat ik helemaal niets voel, maar als ge nog veel water vanachter in mijn keel spuit ga ik stikken dankuwel" waarop ik weer braafjes achteruit ging liggen.

Een dik half uur later was de klus geklaard en mijn wijze tand was gered van de ondergang.

Met een half lam gezicht mompelde ik toen kwijlend : " bedankt hoor dokter, blij dat ge mijn tand hebt kunnen redden en wat betreft de verdoving ...." hij liet me niet uitspreken en zei : " ja nu vindt ge het vervelend dat ge niets voelt zeker ?" chagrijnig manneke hé? ...

Toch bleef ik zoals steeds mijn ongelooflijk lief en charmante zichzelve en ik kwijlde rustig verder: " maar neeje ... ik wou u net zeggen dat ik heel blij was met de verdoving en het altijd wil, zet het maar op mijn fiche!  Ge kunt héél goed spuitjes geven, ik heb helemaal niets gevoeld."
Een beetje flemen moet bij een tandarts, want dat is een persoon die, als hij het wil, u écht pijn kan doen.
Ver in mijn geheugen zie ik nog flarden van een film met Dustin Hoffman en een tandarts....ik ben de naam kwijt.

’s Avonds thuis druppelde de koffie nog kwijlend over mijn bloes omdat ik nog steeds geen gevoel had in mijn lippen maar ik was gelukkig, ongelooflijk gelukkig.

Ik vroeg me zelfs af of hij nog iets extra in het spuitje had gedaan, gewoon voor de lol.

’t Is gene gewone mijn nieuwe tandarts, maar dat vindt hij waarschijnlijk van mij ook!

20-03-2007 om 18:41 geschreven door BOJAKO  

Héhé...ik voel me net een vetgemest varkentje...ik zie er ook uit als een vetgemest varkentje.
Het kan ook niet anders want ik eet al dagen als een vet varkentje.

Vorige week,  tijdens het bakken van mijn cakes en biscuits,  kon ik het toch niet laten om af en toe deeg en slagroom van mijn vingers te likken en tijdens het voorbereiden van het buffet voor mijn verjaardag kon ik het ook niet laten om te proeven of alles wel à point was, alle goede koks zeggen dat je regelmatig moet proeven,  dus ik doe dat trouw zoals het hoort.

Dan volgt vanzelfsprekend het opeten van je verjaardagsmaal en natuurlijk een stuk van je verjaardagscake nadat je al die kaarsjes heb uitgeblazen.
Eén keer per jaar moet je jezelf toch eens laten gaan en dan hoort daar natuurlijk ook wat lekker wijn drinken bij.
Bovendien vieren we thuis,  dus er moet niet gereden worden en dan kan je eens wat meer drinken dan anders.
Een lekkere pousse-café nadien is een 'must' om te bekomen na een leuke, drukke dag.

De volgende dag moet je weeral eten,  je kan de overschot van je lekker buffet toch niet in de vuilbak kieperen, -waste not, want not- was een motto van moeder zaliger.
Krabsla en garnaalsla invriezen gaat trouwens niet en de kinderen hadden al een deel meegenomen.

Vervolgens was er de dienst ‘fourage’ tijdens de tuinwerkzaamheden.

Beide zonen kwamen hun vader helpen en schoondochter kwam ook even kijken naar de vorderingen in de tuin met de kleinzonen,  ze had genoeg koffiekoeken bij voor een klein legertje.
Zeg nu zelf,  verse koffiekoeken op een frisse lentedag kunnen toch zo lekker smaken bij een lekker tasje dampende koffie.

Twee dagen hebben mijn noeste werkers onze tuin omgeploeg met een vervaarlijk ogend machine.
Alle kleinkindjes stonden in de veranda met hun neus tegen het raam geplakt,  dat nét voor de verjaardag met zoveel zorg was proper gemaakt.

Tijdens de rustpauzes van de tuinwerkers moesten ze allemaal hun rubber laarsjes aan en hun papa’s en grootvader wat gaan helpen ploeteren in het slijk.
Reuzeplezant met de rollende pletwals en de mini voetjes de grond helpen platdrukken en platstampen.

Daarna kwamen ze terug binnen met vuurode wangen en hun slijkvoetjes lieten de nodige sporen na op de vloer die de dag ervoor ook netjes was gekuist met het oog op de verjaardag van hun nana.
Ach.... wat is een beetje slijk tussen vrienden? Vroeger werd er met zand gekuist, zo heb ik toch ooit ergens gelezen.

Net op mijn verjaardag besloot nichtje om haar zoontje ter wereld te brengen en dat moest natuurlijk gisteren ook gevierd worden, eindelijk een zoon na drie dochters, hun geluk kon niet op. 
De champagne vloeide rijkelijk in het moederhuis en omdat ik daarna totaal geen zin meer had in koken zijn ventje en ik maar uit eten gegaan.  Lekkerrrr.... maar o zo calorierijk.

Vandaag was het dan weer de beurt van schoonma.
Zij verjaart op 24 maart maar dan moeten we broer vieren die dit jaar zestig wordt, dus vandaag zijn we met schoonma en de ganse familie ook nog maar eens lekker gaan eten.

Nu ga ik proberen om een hele week te vasten om me voor te bereiden op het Ardens festijn dat volgend weekend voorzien wordt bij broer.

Begrijpen jullie nu waarom het voor sommige mensen zo moeilijk is om slank te blijven? Als je deel uitmaakt van een grote familie dat dolgraag samenkomt en feest,  dan is dàt een utopie – zeg dat ik het gezegd heb.

Ach ja...en dan vergeet ik nog bijna dat we morgen hier in Antwerpen Vaderdag vieren. We kunnen die arme hardwerkende schat toch niet vergeten! 

Bon, het dieet zal dus pas dinsdag beginnen, of nee, woensdag want dinsdag zijn we uitgenodigd bij schoonbroer en schoonzus aan zee.

Ik geef het op ... het gaat me niet lukken, ik voel het in mijn knoken.

18-03-2007 om 17:01 geschreven door BOJAKO  

16-03-2007 om 21:05 geschreven door BOJAKO  

16-03-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

15-03-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Mensenlief wat doet dat eerste lentezonnetje toch deugd aan die oude knoken hé...op de middag ben ik toch even lekker buiten gaan zitten in de tuin en die eerste zalige zonnestralen op mijn gezicht voelden heerlijk aan.

Dat vind ik nu net het mooie aan ons klimaat, je begint na een tijdje altijd naar ander weer te snakken.

Na de winter kijk je uit naar het eerste lentezonnetje, daarna naar de hopelijk warme, zonnige zomer, wanneer het dan weer te warm wordt kijk je al verlangend uit naar de herfst en dan is het cirkeltje mooi rond.

Alhoewel, een échte winter hebben we dit jaar wel niet gehad. Ik geloof dat ik mijn dikke winterjas zelfs niet uit de kast heb moeten halen. De dikke handschoenen en de muts ook niet nu ik er goed over nadenk.

We hebben thuis centrale verwarming, maar mijn ventje houdt van gezelligheid en steekt regelmatig graag de kachel aan.

Waar we het meestal niet over eens zijn is de temperatuur in huis, ventje heeft een volledig andere thermostaat in zijn lichaam dan ik, ik val van mijne sus rond dertig graden en hij begint zich dan pas goed te voelen.

Het werd gisteren in de living steeds warmer en warmer. Ik stroopte het éne kledingstuk na het ander af. Toen ik bijna op ontploffen stond ging ik even naar de thermometer kijken en zag dat het 27°C was.
Ventje vond het zalig maar ik moest gewoon de kamer uit, ’t was veel te warm.   Ik zal maar denken dat het een voorbereiding is op een lange hete zomer ...

Ach, de temperatuur in- en buitenhuis zal bij ons altijd een discussiepunt blijven. Ik vind dat het best wat frisser mag zijn en ik zal een warme trui dragen, maar ventje zit liever in een warme omgevingstemperatuur in zijn T shirt.

Ik had dan ook wel een hele namiddag in een warme keuken biscuits en cakes gebakken want ik moet voorzien zijn tegen mijn verjaardag.
Als ik begin te bakken doe ik net hetzelfde als met koken. Ik maak het dubbele klaar en vries dan een deel in, altijd gemakkelijk als je onverwacht bezoek krijgt. (gouden raad van Tante Kaat)

Na de middag heb ik weer zitten ploeteren aan mijn computer, ik wou absoluut een website aanmaken. Niet dat ik een website nodig heb, maar stel dat onze jonge Patrick bij Sennet het ooit voor bekeken houdt en ik mijn blogje moet opgeven, waar ga ik dan mijn foto’s van de kleinkindjes plakken?

Nu kan ik aan mijn wijd verspreide familie zeggen dat ze af en toe te bewonderen zijn op mijn blog, maar het zou toch plezanter zijn op een website. Familiefoto’s zijn tenslotte enkel voor de naaste familie leuk.

Holàba....het belletje gaat in de keuken, mijn erwtensoep zal klaar zijn!

Mmmmm.......Lekker! .... bij warm weer krijg ik altijd zin in zo’n winterkost, hoe zou dat nu komen?

13-03-2007 om 23:34 geschreven door BOJAKO  

Ventje en ik hebben een heel andere smaak wat betreft televisie programma’s, maar één programma zien we beiden graag: op BBC - ‘Crufts’- een soort miss Universe verkiezing voor honden.

De honden zelf vinden we prachtig en wij proberen altijd te raden wie de grote prijs zal winnen want we vinden ze allemaal mooi.  
We kunnen ook eens goed lachen  met de wijze waarop de eigenaars de honden presenteren, hun manier van rondjes lopen met de hond netjes en strak aan de lijn.

Dikwijls zijn het al ietwat oudere en gezette dames en heren,  maar de grappigste vanavond was een dame in een rode smalle rok,  met split vanachter en van voor, platte stevige schoenen aan,  en met de elegantie van een baby olifant liep ze met grote verende stappen naast haar grote hond de ring rond.  Gelukkig voor haar deed de hond het goed.

Dit jaar genoten ventje en ik nog meer dan anders want de winnaar was een prachtige Tibetaanse Terriër met de naam ‘Fabulous Willy’. 

Onze onlangs overleden hond Flor leek op een Tibetaanse Terriër. 

Flor kwam van een franse boerderij en was pure inteelt ras, ik geloof dat hij de zoon van zijn moeder en zijn broer was.  Het was er ook een beetje aan te zien, niet uiterlijk, maar hij was heel nerveus en bang. 
Maar hij was mooi, heel mooi en heel lief.

We kenden het ras niet toen we hem kregen, maar iedereen sprak ons aan op straat en in het park en zei : “ooo....wat een mooie Tibetaanse Terriër”, men zei het zo dikwijls dat wij het op de lange duur bijna zelf geloofden.

Alhoewel we ons hebben voorgenomen om de eerstvolgende jaren geen hond meer te nemen (tot we uit de kleine baby’s zijn) kreeg ik daarstraks toch zin om weer op zoek te gaan naar zo’n lieve huisgenoot. 

Maar nee...we hebben het zo afgesproken ventje en ik, het zal nog wat moeten wachten.

Wat later op de avond keken we naar Canvas en hoorden we de Moslima’s voor de tweede keer aan het woord, deze uitzending ging over hun belevenis van sex in en rond het huwelijk, een onderwerp dat voor hen moeilijk bleek om over te praten.

Eén geëmancipeerde dame die een zaak uitbaat stal mijn hart door haar openhartigheid en humor, een ander, een islam lerares geloof ik,  deed me terugdenken aan de nonnetjes van de jaren vijftig en de meest ergerlijke uitspraken kwamen uit de mond van een ‘bekeerde’ vlaamse dame. 

Om de avond even af te ronden keken we naar het einde van Open en Bloot, we waren nu toch al op de sex toer.  Een mens is nooit te oud om bij te leren.

Daarna, heel laat,  kwam Joan Rivers nog op BBC, ze is  een vrouwelijke amerikaanse komiek die ik ontzettend leuk vind.  Ze is al vrij oud, vreselijk grof, niet meer te herkennen door de vele plastische ingrepen, maar haar zelfspot en humor is subliem.

Om af te sluiten hierna enkele quotes.

12-03-2007 om 02:32 geschreven door BOJAKO  

Trouwe lezers weten hoe het gaat, gewoon kopïëren, naast het woord schrijven wat er in je hoofd op komt en terug plakken bij de reakties.

Om acht uur opgestaan. De badkamer even bezocht voor het hoognodige plasje en dan de tanden gepoetst.

In kamerjas naar beneden (een luxe na al die jaren haasten om te gaan werken) de koffie opgezet en terwijl het pruttelt de krant gelezen.

Stukje eruit geknipt over gevaar van GSM voor kleine kindjes, mag ik niet vergeten te vertellen aan kinderen.

Ventje komt eraan en ik krijg een dikke smakkerd. Da’s weer mooi meegenomen.

Kijk bewonderend naar ventje die ’t vuil buitenzet. What a man ! …

Ga naar boven om de computer aan te zetten, de mails te lezen, de kwis van Hotlips proberen op te lossen, enkele favoriete blogjes lezen en dan proberen om muziek op mijn powerpoint presentatie te krijgen.

Sakker de sakker... lukt niet.

Snel naar beneden, nog steeds in kamerjas maar nu met schort.

Moet voorbereidend koken voor straks, straks geen tijd want twee kleinkindjes komen. Mama van kleinkindjes moet naar de dokter.

Maak Shepherd’s pie voor zes personen dan hoef ik dit straks maar in de oven te steken.

Snel terug naar boven en nu eerst naar de badkamer om me toonbaar te maken voor de rest van de wereld. Heel moeilijk, lukt elke dag wat minder.

Terug naar de computer om te proberen muziek op pps te krijgen, hoera....het lukt!

Nu even zoeken hoe ik er bewegende tekst op kan krijgen.

Staar een half uur naar het hulp programma, probeer vanalles maar het lukt niet.

De bel gaat.... schoondochter en kleinkindjes zijn er.

Sluit programma af, vergeet te saven, sakker tussen mijn tanden en loop snel de trap af.

In de gang staat dubbele kinderbuggy met schoondochter en kindjes.

Kindjes gekust en geknuffeld. Baby in box, kleindochter wil Teletubbies zien.

Nana heeft een kast vol kinder video’s en DVD’s maar geen Teletubbies.

Turbo kleindochter gaat dan maar spelen met poppen en kinderwagen.

Ik babbel met haar mama en we trekken om de haverklap tijdig onze voeten omhoog om niet overreden te worden door een poppenwagen.

Mama vertrekt naar dokter, grootouders verschonen kleinkinderen, doen hun winterjassen aan, zetten kindjes in de dubbele buggy en zijn al moe en bezweet voor ze nog vertrekken voor de wandeling.

Wandelen snel, want straks moeten ze op tijd terug zijn want broer en schoonzus komen ook eten.

Tijdens wandeling dan toch snel snel een DVD gekocht van Teletubbies, koop lipgloss voor mezelf in Kruidvat met etiket “ min drie euro “. Juffrouwtje aan de kassa doet de drie euro er niet af.

Vraag waarom de drie euro er niet af zijn, juffrouw trekt schouders op, weet het niet.

Op de vraag “Bent u hier verantwoordelijk? “ roept ze een ietwat ouder meisje dat ook net van school komt. Krijg als antwoord dat die korting voor Nederland telt en niet voor België.

Wil van mijn oren maken maar zie ventje ongeduldig heen en weer lopen buiten met dubbele buggy.

Bijt mijn tanden bijna stuk maar betaal en loop terug naar buiten.

Buiten besef ik dat ik naar het Kruidvat ging om brilpoets doekjes te kopen, rats vergeten.

Stop nog bij de bakker voor taart.

Dan in sneltrein vaart naar huis want baby moest al lang fruitpap hebben.

Beide kindjes liggen gelukkig nog lekker te slapen.

Thuis wordt fruitpap baby wakker, krijgt dit onmiddellijk ondanks het feit dat ik dringend moet plassen, baby komt eerst.

Kleindochter slaapt verder in buggy.

De bel gaat....roep ventje om open te doen, ventje is vanachter in de tuin, schept luchtje... laat baby even alleen, worstel me voorbij de dubbele buggy met nog steeds slapende kleindochter, het is zoon 2, papa van de kindjes.

Ventje vertrekt naar garage – auto heeft nazicht nodig.

Zoon 2 moet vrouwtje even afhalen in’t ziekenhuis.

Kruis vingers en tenen dat kleindochter nog even blijft slapen. Twee kindjes nog wat moeilijk, want hand doet nog steeds pijn.

Gisteren venijnige cortisone prik gehad in palm van hand, zou nu toch stilaan moeten beginnen helpen.

Zoon en schoondochter komen terug, vertellen wat dokter gezegd heeft.

Andere schoondochter belt. Kleinzoon 2 is ziekjes van school gekomen, of ik eventueel morgen kan oppassen.

Natuurlijk...ge kunt een ziek knuffelbeertje toch niet naar school sturen.

Ventje komt terug thuis. Hij zal tafel dekken. Ik werk het eten verder af.

Kleindochter is nu wakker en krijgt fruitpap en wordt verschoond door haar mama.

Ventje en zoon zijn aan’t babbelen. Baby zit in box. Ik begin tafel te dekken.

Ventje protesteert – hij zal tafel dekken! Hij babbelt verder.

Broer belt dat hij en vrouw wat later zullen zijn, grote file van en naar Wommelgem.

Kinderen kunnen niet zo lang wachten, kindjes moeten straks op tijd in bad en bed.

Ik dek dan toch maar tafel...ventje is nog steeds aan’t babbelen.

Wij eten samen met de kinderen en als we aan de taart beginnen komen broer en schoonzus eraan.

Eten is gelukkig nog warm. Ovenschotel is heel praktisch.

Kinderen en kleinkinderen vertrekken.

Broer en schoonzus blijven nog wat praten. Vertrekken seffens nog naar huis in de Ardennen.

Kijk om negen uur naar nieuws van zeven uur op TV – praise the digibox!

Wil naar een programma kijken op BBC maar ventje wil Schwarzennegger zien.

Heb al drie keer Schwarzenegger gezien, ventje ook, maar die valt altijd in slaap dus hij herinnert het zich niet.

Ik ga terug naar boven aan de computer, nog wat blogjes lezen en eventueel nog proberen om mijn pps op punt te krijgen.

Een kwartier later komt ventje boven...gaat slapen, is moe.

Ik vraag hoe het zit met Schwarzennegger. Hij zal het op een andere keer wel zien, was weer in slaap gesukkeld!

Lap, dat wordt een vierde keer dat ik die film zal moeten opzetten.

Ik besluit mijn dagboek bij te schrijven.

Ventje snurkt luid .... ventje is gelukkig.

Vandaag was het ‘Vrouwendag’.
Ik wens mezelf proficiat.

08-03-2007 om 23:57 geschreven door BOJAKO  

Ventje is net vertrokken naar de supermarkt.

Bovenaan de boodschappenlijst staat in ’t groot ‘bollekes in tomatensaus’.

Zeker niet te vergeten met drie uitroeptekens. !!!

Woensdag op de middag is het hier altijd vollen bak.

Zoon 2 komt eten, neef meestal ook als hij in België is,  en regelmatig de twee oudste kleinkinderen wanneer hun mama late shift of nacht heeft gehad.

Woensdag moet er dan ook voor een stevige koffietafel gezorgd worden.

Zachte broodjes liefst voor de kindjes, zelf opgelegde zoetzure rode biet mag niet ontbreken voor zoon en neef, maar wat zeker niet mag ontbreken zijn : bollekes in tomatensaus voor de oudste kleinzoon.

Vorige woensdag zat iedereen netjes aan tafel en plots weerklonk de beteuterde vraag: “nana...waar zijn de bollekes in tomatensaus?”
euh.... ik keek naar ventje, ventje haalde zijn schouders op en zei: “oeps...vergeten”.

De teleurstelling in de ogen van kleinzoon was onmetelijk.
Hij kon bijna niet meer eten, wat moest er nu in zijn broodje?

Zoon 2, zijn oom,  begreep het heel goed want hij zei : “toen ik vroeger naar mijn grootouders ging wist ik ook dat ik daar altijd na het eten een Chocotof kreeg, ik zou het ook vreselijk gevonden hebben indien ze er geen in huis hadden gehad, ik rekende er gewoon op” .

Als troost voor de vergeten bollekes in tomatensaus beloofde ik kleinzoon dat hij onmiddellijk na het eten op de laptop mocht spelen en toen stemde hij moedig in, zijn tranen verbijtend, met een broodje kaas en eentje met choco.

Daarom .... vandaag mogen we zeker de bollekes in tomatensaus niet vergeten.

Twee keer na elkaar vergeten wordt ons niet vergeven denk ik.

Nu snel de tafel dekken want seffens staan ze hier allemaal....de koffie pruttelt al.

07-03-2007 om 11:46 geschreven door BOJAKO  

06-03-2007 om 02:34 geschreven door BOJAKO  

Af en toe zijn er zo van die dagen dat een mens moet bezinnen, alles eens goed op een rijtje zetten, een “Bonux” rijtje zoals de Kotmadam.

Gisteren was voor mij zo’n dag, mijn piekerdag, mijn baaldag zoals de Hollanders zeggen.
 

Ik baalde van het puntje van mijn kleinste teen tot het puntje van mijn langste haar.

Dus...

Mijn botten aan en een dikke jas en een flinke wandeling doen, dat helpt altijd om de muizenissen uit je hoofd te helpen.

Efkes nadenken over alles, ben ik goed bezig?  Denk ik genoeg aan anderen?  Doe ik voldoende voor anderen?

Doe ik genoeg voor mezelf?  Doe ik genoeg voor mijn ventje?

Is mijn tijd aan de computer wel zinvolle tijd?   Zou ik niet beter als vrijwilligster gaan helpen in een ziekenhuis?   Oude mensen helpen eten geven bv.

• Piekeren of mijn kleinzoon zijn allereerste scoutskamp wel leuk vond.
• Piekeren of mijn schoondochter niets al te erg heeft en dat het goed afloopt.
• Piekeren of mijn schoonzus het goed stelt na haar operatie.
• Piekeren of de tumor in de knie van mijn zus aan ’t terugkomen is of niet.
• Piekeren of ik niet te weinig voor schoonma doe.
• Piekeren of mijn hand ooit nog goed komt.
• Piekeren of ik mijn vriendin niet gekwetst heb.
  
  
  Allemaal zaken die ik vroeger lekker in de zetel bij een tasje koffie bij mijn lieve moeder kon uitpraten.

Elke keer suste ze mij en voelde ik me een stuk beter nadien.

Zij wees me op de zaken die ik fout deed en de zaken die ik goed deed.

Nu weet ik het dikwijls pas als het te laat is.

Nu is er niemand meer om raad aan te vragen.

Echt een baaldag. 

Het zal aan’t weer liggen, ik heb dringend de zon nodig.

Enfin, ik heb tijdens die wandeling dan ook mijn nieuwe camera uitgetest en jullie mogen wat meegenieten van mijn wandeling terwijl je mijn gezeur leest.

’t Kan niet elke dag hemel op aarde zijn.

Morgen is de volgende dag van de rest van mijn leven en dan zal het wel beter zijn.

Dat hoop ik toch!

05-03-2007 om 16:41 geschreven door BOJAKO  

Ventje en ik zijn al sinds gisteren een verbeten strijd aan’t voeren met onze PC.

Jaja, mijn ventje eindelijk ook, hij kent er nog minder van dan ik maar hij doet zijn best.

Wat is nu het probleem? Ja vraag liever .... wat is geen probleem? ...ik heb een oude PC van Oxfam en aan die oude PC hangen zoveel andere draden en toestellen dat het niet om aan te zien is.

Een van die aanhangsels is een al even oude DVD writer, die gebruik ik om back-up’s te maken. De intentie was wel om prachtige foto reportages te maken en die op DVD te zetten maar daar heb ik te weinig tijd voor gehad en inmiddels zijn we al enkele jaren verder.

Een ander aanhangsel is een USB ding dat vol steekt met USB kabeltjes, ééntje voor de camera, eentje voor de printer die ook al twee weken niets meer doet, een leeg gatje om mijn USB stick in te steken en er hangt nog een vierde kabeltje voor ???? euh geen flauw idee...waarvoor.

Nu wou ik vandaag toch al mijn foto’s wegschrijven naar een DVD, branden heet dat geloof ik, zodat ik ze eindelijk dan toch op TV kon bekijken, niet enkel daarom, maar ook omdat er om de vijf botten een melding op mijn scherm komt dat “er onvoldoende virtueel geheugen beschikbaar is”.

Ventje had een tijdje terug een DVD recorder gekocht en aan de TV gekoppeld.

Ik was destijds zo in mijn gat gebeten dat Telenet ons eerst die digibox aangesmeerd had om dan twee maanden later met de recorder af te komen, dat ik weiger om nu via hen een recorder aan te kopen tot ik genoeg wear and tear uit mijn dure digibox heb gehad.

Ventje had de DVD recorder aangekoppeld en nu bleek dat ook een soort computer te zijn, hij sloeg bleek uit.

Gewoonlijk duwt hij deze zaken mijn richting uit, maar deze keer niet hoor, met alle chinezen maar niet met dedeze... ik zei hem dat hij dat ding maar aan de praat moest krijgen, wat tot zijn grote verbazing uiteindelijk lukte.

Hij kon iets opnemen van TV en zelfs terugspelen, hij kon zelfs oude video’s overzetten op DVD. Ik overlaadde hem met mijn bewondering.

Nu wou ik, om mijn overvolle PC een plezier te doen, eindelijk mijn foto’s op DVD zetten zodat we deze via de nieuwe DVD recorder kunnen bewonderen via de TV.

Gemakkelijk gezegd .....water en bloed hebben we al gezweet en het wil maar niet lukken.

Ik heb al DVD’s geformatteerd, ge-herformatteerd – ik krijg ze er via de oude DVD writer wel op want ik zie ze staan op mijn PC als ik naar drive E ga, maar wanneer we het dan beneden in de DVD recorder steken niks, nada, rien...PLEASE FORMAT DISK komt er op het scherm,..... neeje begot, ik wil niet terug formatteren, ik wil mijn foto’s op mijn TV zien en niet op mijn computer. Dat lukt bij iedereen waarom bij mij niet?

Ventje geeft niet snel op, deze namiddag vertrok hij richting computerwinkel, want mijn zus in Engeland had me na een telefoontje van meer dan een uur uitgelegd hoe ik het moest doen en zij gebruikte gewone CD’s – geen DVD’s. Ze schreef gewoon via Mijn afbeeldingen van Windows XP de foto’s naar een gewone CD en speelde deze af op haar TV.

Mijn zus is technisch een genie, enfin een all-round genie, had ik maar de helft van haar verstand dan was ik gelukkig.

Vanuit de winkel belde ventje me daarstraks op om te vragen welke nummers er op onze DVD writer stonden.

Even later was hij hier terug met het verdict: onze DVD writer is te oud, ze verkopen die maat van CD’s niet meer hadden ze hem in de winkel gezegd.

Maar ...de aanhouder wint denkt mijn witte ridder en nu is hij weg naar een andere winkel op zoek naar raad en bijstand.

Floep .... dat heb je die vervelende boodschap weer ....jaja ik weet het, ge hebt onvoldoende virtureel geheugen!!!!

Of dat hier ooit nog in orde komt weet ik niet, maar het zal zeker niet zijn omdat we niet geprobeerd hebben.

Twee computer dumbo’s samen moeten uiteindelijk de klus toch geklaard krijgen nietwaar?

03-03-2007 om 17:13 geschreven door BOJAKO  

02-03-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO