helpende handjes bij het opzetten van tent ....

De zon was er gisteren wel, maar haar warmte was ze duidelijk vergeten in Zuid-Europa!

Mijn mooie party tent stond nu netjes over mijn zwembad opgespannen, hier en daar hing er nog een pand te fladderen omdat ventje nog niet alles goed vastgemaakt heeft en ik trippelde met de elegantie van  een baby-olifanten-fee  blootvoets over het gras er naartoe en dipte mijn pinkie even in het water, klaar om te zwemmen.

Huh....mijn pinkie verschoot zich een ongeluk en kwam er donker mauve uit.  Negentien graden buiten en negentien graden in het water!

Een ijzige wind blies nog door de kieren van de tent en ik kon met de beste wil van de wereld de moed niet bijeen rapen om in’t water te gaan om mijne zilveren een plezier te doen.

En nee Ludovicus, er zijn geen bovenflappen om de overtollige warmte te laten ontsnappen, ik overweeg integendeel verwarmingselementen rond het zwembad,  en ja Pedro, alle onderdelen zaten erbij, geen slecht woord van ons over ’t Amerikaantje!

Toen ik dan maar overwoog om me uit de wind in mijn knuffelstoel te krullen met een goed boek,  besloot de zon dan nog maar eens om voor de zoveelste keer piepedada te gaan en grote zwarte regenwolken kwamen overwaaien.

Wat zegt dan een normale vrouw op zo’n voorlaatste soldendag, nèt voor de braderij.

Juist : “Kom shoeke, we vliegen er nog eens in, op zoek naar wintergerief!”

Zoals jullie weten is mijn ventje nog een grotere shopaholic dan ik, dus een kwartier later liepen we al rond in de winkelstraat.

“Ik heb niets nodig hoor, enkel een bus haarlak!” zei ik vrij overmoedig.

Maar wie kan er nu weerstaan aan kleding dat –70% en –80% geprijsd staat?  Ikke niet.

Maar ik heb me toch ingehouden en verstandig geshopt.

Ik heb deze keer ‘donkere’ kleuren gekocht, zaken die ik in de herfst en de winter kan dragen.

En natuurlijk ook mijn buske haarlak!

We waren nog maar net thuis en ventje was de patatjes aan het schillen,  toen we een paniek telefoontje kregen van schoonma.

“Shaakie kom schnell, ich bin iel misselaaik, pfwtttt.... en de hoorn werd ingelegd”.... het klonk zo alarmerend dat we alles lieten vallen en met twee als de wind naar schoonma vlogen, ze is tenslotte al 84.

Ze lag op de sofa uitgestrekt en zag er inderdaad uit alsof haar laatste ogenblik geslagen was.

Ze had haar huisdokter opgebeld en via zijn antwoord apparaat om een huisbezoek gevraagd.

Wat doe je nu op zo’n ogenblik? 
We weten dat ze soms een heel hoge bloeddruk heeft en dan is er altijd gevaar voor een beroerte.

Ik stelde voor om onmiddellijk de 100 te bellen,  maar daar wou schoonma niets van weten, toen had er bij mij al een belletje moeten rinkelen.

“ Neeje as maain oer gekeumen is oem te staarve, dan staarf ich, ich bin toch alt” zei ze.

Ik zei haar, nog altijd vreselijk ongerust, dat men na een beroerte niet altijd stierf maar wel soms vreselijke complicaties kon krijgen zoals verlammingen.

Maar nee, ze wou en ze zou géén ambulance! 
Toen maar terug haar huisdokter opgebeld en wonder boven wonder, de man was nèt thuisgekomen. 

Ik drong aan dat hij onmiddellijk kwam en legde hem uit dat ze zo vreselijk ziek was, dat wij dachten dat een spoedopname nodig was.

Vijf minuten later stond de lieve, jonge,  langharige hippie daar. 
Een dokter die, ondanks zijn prille leeftijd, héél goed wist hoe hij oude mevrouwtjes moet aanpakken.
“A good bedside manner”  zeggen ze dan in de Joekee.

Bloeddruk normaal, tikker normaal, alles normaal, schoonma fleurde op als een verwelkte tulp dat eindelijk wat fris water kreeg. 
Haar misselijkheid werd met de minuut beter.

De dokter kon geen duidelijke diagnose stellen, misschien evenwichtstoornissen, misschien iets fout gegeten... hij zou woensdag na de middag voor alle veiligheid even terugkomen en nee, hij vond een ziekenhuisopname niet nodig, maar hij vond het wel niet raadzaam om haar alleen te laten.

Schoonma glunderde...

Mijne zilveren met zijn gouden hart heeft zich dan maar opgeofferd en is gisteren uit voorzorg bij zijn mama blijven slapen.

Vanmorgen was alles terug normaal  zei hij, dus ik moet enkel voor vanavond wat eten voor haar klaarmaken, maar hij komt wel vanavond vast en zeker terug thuis slapen zei hij vervolgens heel kordaat !

31-07-2007 om 13:26 geschreven door BOJAKO  

30-07-2007 om 11:30 geschreven door BOJAKO  

30-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Mijn specialist, mijn huisdokter en ook mijn kinesist zeggen dat je ondanks je hernia toch zoveel mogelijk in beweging moet blijven, maar liefst bewegingen die zo weinig mogelijk schokken toebrengen aan de ruggewervels.
Dus: niet joggen en niet springen, maar liefst zwemmen.
Verdorie toch, en ik die elke ochtend tien kilometers jogde, daarna twintig kilometers fietste, om daarna een half uur te springen op mijn trampoline.

Maar mijn ventje, altijd bezorgd, zorgde er vorige zomer voor dat er in de tuin een zwembad kwam, zodat ik toch de nodige beweging had.

Vorige zomer, kennen jullie dat woord nog - ‘zomer’  - dan schijnt de zon en dan is het warm ... juist ja .... vorige zomer was het inderdaad zo zonnig en warm en kon ik genieten van mijn openlucht zwembad.

Dit jaar ben ik er al meermaals ingedoken om er na een half uur blauw verkleumd terug uit te komen, mijn haren kletsnat van de regen en mijnen onderkant nat van het zwembad water.

Op mijn voorstel om er een mooie serre over te bouwen, kwestie van het wat droog en wat warm te krijgen, ging mijne zilveren niet in, maar hij kwam, zoals trouwe lezers weten, op de proppen met het lumineus idee om er tijdens de zomer een heel grote party tent over te zetten.

Deze week kregen we een telefoontje van een goede vriendin die eenzelfde zwembad in haar tuin heeft staan als wij en die mijn blog leest.
“Potverdorie zeg, dat was een heel goed idee van uwe zilveren” zei ze “ mijn ventje is onmiddellijk een party tent gaan kopen en die staat nu over ons zwembad, ideaal! “

Mannen kunnen soms toch ongelooflijk inventief zijn.
Die partytent kon trouwens ook goed van pas komen bij een eventueel feestje in de tuin.

Nu hij van onze vrienden hoorde dat zij het ook een goed idee vonden, begon hij serieus rond te kijken.

Zoals jullie al gemerkt hebben heeft mijn ventje nu ook eindelijk het Internet ontdekt en surft hij voor alles en nog wat.
“Shoeke kom eens kijken!” riep mijne surfer en hij wees me op de computer verschillende party tenten aan.
“Welke wilt ge?” vroeg hij.

Ik koos de grootste die langs alle kanten open kan, want stel je voor dat het ooit nog zo warm wordt dat ik wil zwemmen om wat af te koelen.

“Goed, maak je klaar, we gaan er eentje kopen” zei his Master’s voice.

Vijf minuten later stond ik gepakt en gezakt aan de voordeur, klaar voor de rit.

“Waar moeten we zijn?” vroeg ik toen we in de auto zaten.

“Bij ’t Amerikaantje in Belsele want daar zijn ze het goedkoopst, ik heb de prijzen vergeleken op het Internet” zei hij fier en we vetrokken richting Kennedy tunnel.
“Weet ge waar Belsele ligt?” vroeg ik.
“Ja, ik heb het thuis opgezocht, ergens tegen Sint Niklaas, we moeten eraf aan afrit 14” antwoordde hij.

Afrit 14 kwam in zicht en ik toen spiltste de weg zich op.
Ik vroeg of we naar links of naar rechts moesten.
“Euh....ik ben niet meer zeker, kijk eens op de kaart” zei hij.
“Waar is onze GPS eigenlijk?” vroeg ik verbaasd terwijl ik zocht naar een kaart van België, tevergeefs, want de kaart lag namelijk nog op onze keukentafel, mooi opengespreid.
De GPS hadden we aan onze jongste uitgeleend om op reis te gaan, ik was het vergeten.

Dus op de goede, ouderwetse manier van vroeger begonnen we al rondrijdende Belsele en ’t Amerikaantje te zoeken.

Als er nu iets is waar mannen een hekel aan hebben, dan is dat stoppen en aan iemand de weg vragen, vraag me niet waarom, ik zal het nooit begrijpen.
Na Belsele doorkruist te hebben op zeventien verschillende manieren zagen we eindelijk het gebouw in de verte.

Ik ga niets negatief over ’t Amerikaantje zeggen .... het is iets dat je moet gezien hebben om het te kunnen geloven.
Laat ons zeggen dat de lage prijs van hun artikelen mogelijk wordt gemaakt door de inrichting van hun winkel.
Ik kon niet snel genoeg terug buiten staan, want ik lijd aan claustrofobie.

Ventje wurmde zich door alle gangen en ik vroeg me af waar ze daarbinnen een party tent zouden kunnen tentoon stellen.
Niet dus ... en buiten ook niet.

Ventje kwam terug naar buiten in het gezelschap van een vriendelijke juffrouw en samen begonnen ze wat verder onder een heel groot zeil te graven.
Het vriendelijk kind zei dat mijn ventje er de twee dozen moest uittrekken die ze aanwees, wat hij dan ook deed.
Het waren héél zware dozen!

Ik droeg mijn mini-steentje bij door te zeggen dat hij misschien een hartinfarkt zou kunnen vermijden indien hij de zware dozen op één van de vele kruiwagens zou laden die er te koop stonden,  inplaats van ze naar de auto te dragen die wat verder op de parking stond.

Puffend en zwetend wist mijne superman de dozen allebei in de auto te krijgen.
Om hem tijd te geven om terug wat op adem te komen stelde ik voor om in een nabijgelegen taverne een Duveltje te gaan drinken, wat hij heel dankbaar aanvaarde.

“Morgen ga ik de tent opzetten voor u” pufte hij vol goede moed toen hij eindelijk terug kon spreken.

Vanmorgen keek ik echter door het raam naar buiten en ik dacht : “ ’ t zal dan toch niet voor vandaag zijn vrees ik ! “ de hemel kleurde weer voor de zoveelste keer grijs,  afgewisseld met zwart en de regen viel met bakken uit de lucht.

Maar ach .... ze beloven weldra wat zon .... hoop doet leven nietwaar?!

29-07-2007 om 11:31 geschreven door BOJAKO  

Soms is vredelievend blijven een héél moeilijke opdracht....maar van nature uit ben ik een pacifist.

In’t kort gezegd, indien men mij gerust laat, dan leef ik een onbezorgd en heel rustig leventje in volledige deugddoende vrede met iedereen om me heen.

Toch betrap ik er mezelf op dat wanneer men mij of één van de mijnen tergt of aanvalt, er een snauwende, klauwende, briesende leeuwin in me wakker wordt, een deeltje van mezelf waarvan ik me meestal niet bewust bent.
Je kan het vergelijken met een vulkaan in rust, met in de kern een flinke dosis hete, borrelende lava dat slechts om de zoveel jaar eens uitbarst.

Waarschijnlijk ligt dit grotendeels aan de opvoeding die ik als kind van thuis kreeg.

We waren met vier kinderen en zoals in de meeste gezinnen met meerdere kinderen zat het er onderling regelmatig tegen en werd er met de regelmaat van een klok flink gebekvecht.

Mijn vader was een rechtvaardig man.
Was er ruzie, dan vroeg hij zelfs niet wie er schuldig was, we kregen alle vier terplekke een oorveeg, hij vroeg zelfs niet om uitleg.

Indien we daarna mopperden of tegenspraken dan zei hij : “da’s voor de keren dat ik je niet betrapt hebt” en voor hem was daarmee de kous af.  Hij had de raad van Supernanny niet nodig!

Vader zei ook nooit bij ruzie met leeftijdsgenoten : “doe zoals Christus en bied je andere wang aan” integendeel, hij zei : “als je aangevallen wordt, vecht dan terug en indien jij één blauw oog hebt, dan wil ik dat je tegenstrever er twee heeft”.

Toen we hier in België aankwamen en ik nog geen woord nederlands sprak, kwam die aangeboren of aangeleerde strijdlust me meermaals goed van pas.

Werd ik uitgelachen op de speelkoer op school omwille van mijn zeer gebrekkig nederlands, dan ging ik niet in een hoekje zitten wenen, ik werkte eraan tot ik binnen de korste tijd evengoed ‘plat Antwerps’ sprak als de beste.
Werd ik gepord of geduwd of geplaagd, dan mocht mijn tegenstrever zelfs een halve meter groter zijn dan ikzelf, ik sprong erop en klopte verbeten terug.
Slechts één keer was dat nodig en de bully’s liepen nadien met een ruime boog om je heen.
Met twee broers in huis leer je je als meisje flink verweren, dat geef ik je op een briefje.

Later op het werk is die assertiviteit me ook meermaals goed van pas gekomen.

Zelf zeg ik nu ook tegen mijn twee oudste kleinzoontjes, net zoals vroeger tegen mijn twee zonen:  ‘je mag nooit zelf aanvallen, maar indien je fysiek aangevallen wordt dan ben je moreel verplicht om terug te vechten en nog liefst te winnen’, misschien is dit volgens sommigen fout, maar later in hun leven zullen ze zich, spijtig genoeg, ook flink moeten kunnen weren op de werkvloer,  want ook daar gaat het er soms hard aan toe.

En toch .... ik heb een vreselijke hekel aan ruzie in eender welke vorm, ik probeer het zo goed ik kan te mijden, maar spijtig genoeg kom je altijd weer mensen tegen die er een vreemd plezier scheppen om andere mensen te sarren en te pesten, zelfs op onze leeftijd, zelfs hier op seniorennet.
Je vraagt je af hoe zo iets mogelijk is bij 'volwassen' mensen, en zeggen dat het leven al zo kort is.

Waarschijnlijk zijn dat de karakters die oorlogen doen ontstaan, de mensen die, zoals men in de volksmond zegt, twee stenen met elkaar kunnen laten vechten.
Mensen die stiekem plezier scheppen in het pesten van anderen en leedvermaak hebben wanneer ze iemand moedwillig kwetsen.

Gelukkig zijn ze in de minderheid, de mensen die zo graag oorlogje voeren.

Naar mijn gevoel zijn er toch nog altijd veel meer mensen op de wereld die het goed met elkaar menen en in vrede en vriendschap met elkaar willen leven.

27-07-2007 om 22:53 geschreven door BOJAKO  

25-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

24-07-2007 om 20:21 geschreven door BOJAKO  

Gisteren ging ik nog wat oefenen aan de computer en wat ik toen las op ons madam haar blog grensde aan het onwaarschijnlijke.
Ik kreeg bijna een attack.

Ik vroeg haar of ze wel besefte hoe belachelijk ze mij gemaakt had ten aanschouwe van de ganse wereld.

Met haar -onschuldig, ik weet totaal niet waar ge het over hebt- gezicht vroeg ze wat ik bedoelde.

Ik zei haar dat iedereen nu zou denken dat ik niet meer goed functioneer, nu zij zo uitgebreid over de penopauze begint te schrijven, de mensen gaan denken dat ze affectie van mijnentwege tekort komt.

Ik moet toegeven dat het niet meer is zoals veertig jaar geleden, toen was het natuurlijk overal en altijd, en nu is het nog maar soms en dan nog liefst in’t bed op een zacht matras, maar ik lijk helemaal niet op die oude vent op dat prentje.

Spijtig dat ik nog niet weet hoe ik een foto op haar blog moet zetten, want mijn zelfbeeld heeft een vreselijke deuk gekregen.

Ik heb haar dat dan ook heel duidelijk gezegd. Ik ben nog altijd in mijn gat gebeten.

Er is tenslotte niets erger dan een man die niet altijd kan. Wanneer uw vrouw dan zo’n zaken in’t lang en in’t breed beschrijft op haar blog dan moet dat rechtgezet worden.

Bij deze ga ik dat dan ook doen:

1. Dat ventje op die foto ben ik niet!

2. ‘de mijne’ heeft geen naam, hij is anoniem!

3. erectiele disfuncties zijn er enkel tengevolge van een Duveltje teveel en dan omdat ik gewoon in slaap val, niet omdat ik niet functioneer!

4. ik heb nog altijd veel zin, maar ik vergeet tegenwoordig vrij snel en ik val gemakkelijk in slaap!

5. vermoeidheid: ja natuurlijk, ik heb nog nooit zo hard moeten werken dan sinds ik gepensioneerd ben, ik val na het nieuws uitgeput als een blok in’t slaap!

6. vergeetachtig: altijd geweest, ik herinner me totaal niets meer van de tijd voor ik mijn vrouwke leerde kennen! Volledige black-out.

7. afname van spierkracht: en wie heeft er dan dat zwembad voor madam ineengestoken?

8. toename van vetmassa: ik weeg geen gram teveel, ik was vroeger gewoon veel te mager! Ik kan het ook niet helpen dat het vet zich enkel op mijn buik zet.

9. afname van botmassa: ik zou het niet weten, hoe kunt ge dat nu zien? Rond mijn botten hangt vlees, ik zie mijn knoken niet.

10. dunner worden van huid en haren: laat me niet lachen, ik heb meer haar op mijn hoofd dan zij en het zijn dan nog krulletjes als ik het laat groeien.

11. transpireren en flushes: dat komt dan uit de mond van de vrouw die regelmatig ons bed uitdrijft, ik heb last van ‘haar’ flushes ja.

12. depressief, nerveus, agressief: maar enfin toch, ik ben de kalmte in persoon, ik word enkel agressief als iemand tegen mijn kar rijdt zoals elke gezonde man.

13. rokers en drinkers een afname van Testosteron: mijn hoela, ik drink al mijn hele leven en ik heb er nog nooit last van gehad! Ge moet wel zorgen dat ge een gezonde pint drinkt, ik raad iedereen Duvel aan!

14. erectiestoornissen omdat ze geen maatje 38 heeft, ik moet oppassen wat ik hier nu zeg, maar tussen ons gezegd en gezwegen, ze heeft nooit een maatje 38 gehad!

15. mijn viriliteit willen bewijzen door een jonge vrouw te nemen? Hmmm....daar valt over na te denken!

16. nog kinderen willen maken: geen krul op mijn hoofd dat daar nog aan denkt, die slapeloze nachten van vroeger ben ik nog steeds niet te boven.

17. Viagra: ik zou ze wel eens willen uittesten, wie weet hoe plezant het dan pas wordt, ik zal ons madam eens vragen om er bij den apotheker te gaan halen, benieuwd wat voor een gezicht ze dan zal trekken als we de klok veertig jaar terug draaien! Haha, wedden dat ze het op een lopen zet na de derde keer !

23-07-2007 om 13:15 geschreven door BOJAKO  

Andropauze, penopauze, mannen en de overgang, prostaat probelemen, erectiestoornissen,Viagra...

Heb ik uw aandacht dames? 
Al van bij de titel van dit stukje zeker
Ik dacht het, en ik ben zeker dat de enkele heren die mijn blog bezoeken ook geïnteresserd zullen zijn.

Op veel dames blogs lees ik over hun problemen voor/bij/tijdens en na de menopauze, maar bij de enkele mannelijke blogs die ik bezoek lees ik nergens iets over hoe zij het ouder worden ervaren op hormonaal gebied.

Misschien worden mannen gewoon niet oud?

De fallus – penis (waarom geven mannen hun penis trouwens een naam, en meestal dan nog een stoere? ) bevindt zich tegenwoordig als symbool in een heel diepe crisis en dat heeft waarschijnlijk alles te maken met de veranderende rol van de man in de huidige samenleving.

Vrouwen hebben hun menopauze, maar hebben mannen iets vergelijkbaars?
Er wordt wel verondersteld dat hormonale veranderingen ook bij mannen op middelbare leeftijd een soort overgang veroorzaken.
Ik ging op zoek naar een duidelijke uitleg op het internet maar vond niet zo onmiddelijk een pasklaar antwoord.

Ik ging tegelijkertijd ook op zoek naar een gewone naaktfoto van een wat oudere man om bij dit stukje te plaatsen en dat was ook niet zo evident.
Naakte vrouwen vond ik in alle maten en modellen, maar zoek maar eens een ‘gewone’ naaktfoto van een man op middelbare leeftijd.

De term ´andropauze´, ´mannelijke menopauze´, mannelijk climacterium´, ‘penopauze’:  het zijn allemaal termen die gebruikt worden voor de beschrijving van het verouderingsproces bij mannen wat bij de vrouw als algemene term 'de menopauze' heeft. 

Alle volgende symptomen zouden te wijten zijn aan de geleidelijke afname van het testosterongehalte van de ouder wordende man.

-erectiele disfunctie, (hij krijgt hem niet meer omhoog)

-afname van libido, ( hij heeft niet veel zin meer)

-snel optredende vermoeidheid, ( hij heeft niet veel zin meer)

-verlies aan concentratie en vergeetachtigheid, (oef, wij vrouwen hebben dit ook )

-afname van spiermassa en kracht, (hij wordt net als wij dames gewoon een dagje ouder)

-toename van vetmassa aan het bovenlichaam en rond de buik, ( komt ook bij dames voor)

-afname van botmassa, (idem dito)

-dunner worden van de huid en haren, (velen hadden al lang geen haren meer, maar toen werd ons gezegd dat het kwam door een teveel aan testosteron, maar dat laten we dan maar even buiten beschouwing)

-vasomotorische symptomen zoals transpireren en flushes (vapeurkes) ,

-symptomen zoals depressies, nervositeit, snel geïrriteerd zijn en agressie. (hmmm...werd vroeger ook aan een teveel van Testosteron toegeschreven)

Alhoewel men beweert dat de menopauze bij een vrouw abrupt optreedt, denk ik dat men hiermee het stoppen van de menstruatie bedoelt, want de ganse menopauze-periode overspant wel enkele jaren.

Bij de ouder wordende man zou er een 'langzame' afname zijn van de productie van het hormoon Testosteron plaatsvinden.
Bij vrouwen treedt de menopauze op rond de vijftig en bij mannen zou de periode variabeler zijn, van achter in de dertig tot midden zeventig... da’s wel héél variabel vind ik.

Bij vrouwen is de oorzaak van de menopauze heel duidelijk.
Je  hormoon huishouding stopt met werken, je produceert geen tikkeneikes meer, je kiekenkot doet dan maar haar deuren toe.
Punt ander lijn.
De leeftijd waarop dat gebeurt varieert,  maar het einde meldt zich op een heel duidelijke manier: je menstrueert niet meer (niet veel vrouwen die ik ken zijn daar rouwig om).

Waarom bij een man het testosteron gehalte begint af te nemen, zou aan een heleboel factoren te wijten zijn: ziekte, gebruik van cortisonen, erfelijkheid enz.
Hun winkel blijft dus nog wel open, maar het verkoopcijfer daalt zienderogen, de beurs crasht.

Verder zou hun levensstijl bepalend zijn voor de afname van het hormoon.
Bij rokers en drinkers en dikke mannen of gestresseerde mannen treedt vaker een verlaagde testosteronspiegel op,  wat natuurlijk als gevolg heeft: een verminderde interesse in seks en potentie, maar ‘dit is niet bewezen’ beweert men – ah nee hé... het idee van de viriele vent moet blijven !

Hij heeft waarschijnlijk erectiestoornissen omdat zijn vrouw geen twintig meer is en geen maatje 38 meer draagt!

Hoe dikwijls lezen we niet dat een tachtigjarige man met een jonge sexy vrouw trouwt?
Naar mijn mening wil hij hiermee enkel zijn viriliteit bewijzen, want ik kan met de beste wil van de wereld niet geloven dat hij niet beseft dat hij enkel omwille van zijn dikke portefeuille of status zo gewild is.
Als je zo iets beweert komt iedereen natuurlijk onmiddellijk met Charlie Chaplin op de proppen, die ruim in de tachtig nog een kind produceerde.

De uitzondering bevestigt inderdaad de regel en waarschijnlijk had hij toen als multimiljardair een prototype van het wonderbaarlijk geneesmiddel Viagra of een standby donor.

Dat is nog zo iets dat mij verbaast.
Voor vrouwen worden pillen uitgevonden om geen kinderen te krijgen, en voor mannen wordt nijverig gezocht naar pillen om kinderen te kunnen maken.

Enfin... ik ga hier geen wetenschappelijk werk schrijven, ik wou enkel een tussentijdse bedenking kwijt.

**

21-07-2007 om 12:55 geschreven door BOJAKO  

20-07-2007 om 20:37 geschreven door BOJAKO  

(geen flauw idee hoe ik die kleine foto er terug moet afkrijgen

Héhé, twee dagen hebben we onze twee kleinste kapoentjes op bezoek gehad, dat was weer even wennen.

Kleindochter kan nu honderduit praten – ze heeft een aartje naar haar nana – en Seppe, de lieve, kleine schat, loopt met een grote, brede grijns al flink waggelend rond.

Hij beseft nog niet dat je na het kruipen, wanneer je dan eindelijk kan stappen, toch nog een beetje voorzichtig moet zijn.
Nee hoor, mijn kleinkinderen doen het anders ... “ahaaaa” denkt onze Seppe:  ”ik kan lopen, dan kan ik nu ook klimmen” wat hij dan ook weer prompt doet natuurlijk.
Niets is hem te hoog.
Hij kruipt even, trekt zich recht, waggelt van de grond naar de stoel, kruipt dan van de stoel op de tafel, en wordt daar natuurlijk onmiddellijk afgepakt door een waakzame nana.

Vervolgens wordt hij gedropt in de tuin, waar hij weer kwakkelend loopt (rent) naar de zandbak, daar even proeft of hij zand wel lekker vindt, hij spuugt het uit en loopt dan naar de glijbaan en klimt daar vliegensvlug de trappen op, waar hij alweer tot zijn groot verdriet afgeplukt wordt door diezelfde wrede, oude nana.

Maar hij blijft niet lang boos op zijn nana’ke hoor.

Zodra hij iets anders ziet, krijg ik weer die stralende lach van hem en hij kan één woord heel goed en heel dikwijls zeggen, raad eens : juist .... “naaaannaaaaaaa”......

Dit volgend weekend komen onze oudste schatten weer terug van hun reis, ze zullen wel heel veel te vertellen hebben.
Via SMS hebben we ze gevolgd van Milaan naar Venetië, dan naar Pisa en vervolgens naar Kroatië en nu zijn ze in Slovenië.
Ik zal pas blij zijn als ik ze weer allemaal in mijn moederkloek armen kan sluiten wanneer ze veilig en wel terug thuis zijn.

Om de lege ogenblikken wat te vullen is ventje tussendoor met schoonma naar spoed geweest omdat ze vanuit de stoel op de bus naar voor gekatapulteerd werd toen de chauffeur bruusk moest remmen, gelukkig zonder zwaar letsel.

Verder probeer ik tussen de buien door wat te zwemmen, wat soms leidt tot misverstanden met mijne zilveren.

Eergisteren was ik in de vroege namiddag wat baantjes gaan trekken en toen ik ’s avonds de patatjes opzette dacht ik dat ik nog even tijd had om nog wat te zwemmen. (ja,  je bent een visje of je bent er geen hé ! )

Ik doe mijn zwempak terug aan en Pietje Just (mijne zilveren dus) had alweer alles super netjes opgekuist en er de ‘boebeldoek’ terug opgelegd.
Even verklaren: de ‘boelbeldoek’ bedekt de hele oppervlakte van het zwembad en houdt de warmte erin (sic).

Daar stond ik dan... klaar om te zwemmen, maar nu voor een mooi proper maar volledig bedekt, geboebeld zwembad.

Zoals ik jullie al meermaals heb gezegd is mijn ventje een action manneke.

Toen hij mijn beteuterde teut zag, trok hij zonder tegenpruttelen het enorme broebeldoek er onmiddelijk terug af en bibieke kon terug wat aan haar conditie werken.
Diezelfde Bibie zat welgeteld twee minuten in’t water toen de hemelsluizen zich openden.
Eerst waren het kleine druppeltjes, dan grote en vervolgens kleine maar venijnige hagelbollen.

Van eerlijke schaamte durfde ik amper uit het zwembad komen nadat ik ventje zo hard had laten werken.
Op de lange duur kwam hij toch bezorgd, schuilend onder een grote paraplu,  afgelopen om te kijken of ik niet verzopen was.

Kloddernat, in de gietende regen,  kroop ik gedwee uit ons zwembad.
Net op tijd, want het wekkertje liep af om te verwittigen dat de patatjes klaar waren.

Hij heeft inmiddels heel hard nagedacht over mijn voorstel van de ‘serre’ over het zwembad.
Weet ge wat ‘hij’ een goede oplossing vindt ?
Een heel grote party-tent over het zwembad.
Da’s veel goedkoper zegt hij.

Wat kan ik daarop nu als tegenargument inbrengen?

Graag raad ....

PS. Dank zij al de goede raad die ik van iedereen kreeg zijn mijn tapijten nu mooi proper en volledig reukloos en dankzij de tip van Fred – azijn – ook terug mooi glanzend. Bedankt allemaal !

18-07-2007 om 21:38 geschreven door BOJAKO  

Eén van de nadelen van ouder worden is dat alles begint te zakken en te hangen. De elasticiteit verdwijnt zienderogen uit je huid na de menopauze.

Nu ben ik het al bijna gewoon dat mijn borsten bij het uitdoen van mijn BH met een plof even mijn navel goeiedag zeggen, maar het grootste probleem tegenwoordig zijn mijn oogleden.

Ik heb me nooit uitvoerig geschminkt, maar ik ging niet buiten zonder lippenstift èn mijn ogen moesten hun lijntje hebben en mijn wimpers wat mascara.

Ik was tenslotte een tiener geweest in de good old sixties en dan hadden we allemaal panda ogen à la Dusty Springfield.

Ik hield het toen op een fijn lijntje, maar ik herinner me dat één van mijn collega’s een streep van een halve centimeter dik boven haar wimpers trok, met een punt dat bijna tot aan haar haargrens kwam.

Dat fijn kohl lijntje boven de ogen en de mascara ben ik blijven doen, oude gewoontes leer je niet snel af.

Toch merkte ik de laatste tijd, zeker als het warm was, dat door het zakken en uitrekken van mijn oogleden, mijn kohl lijntje zich verdubbelde naarmate de dag vorderde, net alsof er een carbonneke had tussengezeten. Idem dito met de mascara.

Mijn mooi aangebrachte oogschmink hing dus niet langer enkel tegen mijn wimpers, maar plakte nu als een tweelingversie ook halverwege mijn ooglid onder mijn wenkbrauw. Vreselijk om aan te zien. Ik leek op een Panda.

Ik vond het op de duur zo lelijk dat ik mijn ogen niet meer durfde schminken.

Maar, als ge al zoveel jaren uw ogen schminkt, dan vindt ge dat ge eruit ziet als een levend lijk zonder.

Toen ik onlangs weer naar een feestje ging besloot ik om even binnen te springen in de dure parfumeriezaak in onze winkelstraat. Meestal geven ze u daar ook tekst en uitleg bij de producten.

Ik legde mijn probleem van de panda-ogen uit aan de lieftallige dame die me te woord stond en zij wist onmiddellijk de oplossing. Ze wees naar haar eigen ogen, die inderdaad prachtig opgemaakt waren.

Nu weet ik dat die dame slechts een ietsje jonger is dan ikzelf, maar haar ogen hadden niet enkel schmink gezien, maar ook de schaar van een of andere andere plastische chirurg.

Tactvol vermeed ik dit onderwerp en ik keek vol belangstelling naar de potjes en stiftjes die ze één voor één voor me neerlegde op de toonbank.

Het waren prachtige potjes, verpakt in prachtige doosjes, maar met een inhoud van slechts enkele milligram.

Toen begon de demonstratie.

Het eerste potje diende als ondergrond – de basis waarop het kunstwerk geschilderd wordt.

Toen een ‘highlighter’ – een borsteltube (hoe vinden ze het toch uit) als je eraan draait komt er een duppeltje op het borsteltje en daarmee moet je dan bepaalde delen van je ogen ‘highlighten’(?!), ze wees me welke delen ze bij zichzelf gehighlighted had.

Vervolgens nam ze een kohl potlood en wees me waar ik mijn lijntje over de nu gehighlighte basis moest trekken.

Met haar prachtig gemanicuurde valse French nails nam ze toen nog twee miniscuule potjes: één met lichte en één met donkere oogschaduw.

Eerst moest de lichte schaduw over het lijntje, en dan de donkere, maar dan wel van de andere kant te beginnen.

En dan, om dat prachtig geheel af te maken was er ‘waterproof’ mascara nodig.

Ik kreeg de garantie dat indien ik alles erop smeerde wat daar voor me uitgestald lag en het deed op de wijze waarop ze het me getoond had, ik nooit of vanzeleven nog pandaogen zou hebben.

Zonder nadenken knikte ik gewoon en zei haar dat ze de hele rim-ram maar moest inpakken.

Met een brede, vriendelijke glimlach gooide ze allerlei mini-staaltjes bij in het zakje.

Een crème voor ’s morgens, eentje voor ’s avonds, ééntje om niet uit te drogen, ééntje om onder je ogen te smeren, ééntje voor de rimpels en om af te sluiten een mini buisje gevuld met één of ander parfum.

Toen gaf ze me de rekening.

Aangezien ik tot dan mijn oogschmink in de lokale supermarkt gekocht had was het goed dat ik die ochtend mijn hartpilletje genomen had.

Maar ik liet me niet kennen. Ik ben half Brits en vrij flegmatiek.

Met een stalen blik en een grote smile, alsof ik elke dag zo’n fortuin uitgaf aan oogschmink, nam ik mijn Visa kaart en ik betaalde zonder verpinken het astronomisch bedrag.

De smile had zich door de schok blijkbaar krampachtig vastgezet op mijn gezicht want toen ik de taverne binnenkwam waar ventje op me zat te wachten, vroeg hij of ik weer last had van mijn hernia.

Ik zette het minizakje op de tafel en zei achteloos dat ik een beetje schmink had gekocht.

Over de prijs repte ik met geen woord, hij zou het wel merken als de Visa rekening aankwam.

17-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

16-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Dit weekend hadden ze ons heel zwoel zomerweer beloofd.... ha, ha, en nog eens ha .....

’t zal dan toch niet voor Antwerpen geweest zijn.

Gisteren was ventje vol goede moed vroeg opgestaan, een hele prestatie aangezien we de avond ervoor uitgenodigd waren bij vrienden en hij na de wijn nog zijn gewoon aantal Duveltjes achterover gekieperd had.

Hij had het gras afgereden, de knuffelstoel opengezet, de kussens op de houten stoelen gelegd, de BBQ in gereedheid gebracht voor die avond, mijn zwembad dermate gekuist dat het nu bijna steriel zwemmen is ...’t is verdorie een actief manneke.

En tegen de middag aan kroop ik dan ook maar naar buiten, ... ik was tenslotte ook op dat feestje geweest hé

Ik bewonderde onze prachtige kortgeknipte pelouse, mooi dik en diepgroen dankzij het dagelijks bad dat ze vanuit de hemelsluizen krijgt.

Daarna nestelde ik me met een handwerkje in de knuffelstoel en wachtte af tot de zon me zondanig zou opwarmen dat ik naar een duik in het helder fris water van het zwembad zou snakken.

Dat snakken liet op zich wachten, net zoals de zon.
Af en toe piepte ze ondeugend van achter een wolk om zich onmiddellijk daarna weer te verschuilen.

Maar ik klaag niet...het bleef droog en redelijk warm.

Om ventje niet teleur te stellen liet ik me dan toch maar voorzichtig millimeter per millimeter in het koude water van het zwembad zakken.
Het puntje van mijn neus werd even paars als mijn lippen, om van de toestand van mijn tepels dan nog te zwijgen.
Eens erin was het toch leuk zwemmen, maar ook niet zó leuk dat ik er lang wou in blijven.

Het bleef nadien ook droog en warm genoeg om eindelijk weer eens te BBQ’en.
Iedereen in de omringende hoven dacht er net hetzelfde over, want de typische geur van houtskool en kruiden hangt nog steeds boven onze buurt.

Ach, dachten we, dat héél warm weer zal pas voor morgen zijn en ja hoor .... deze ochtend keek ik naar buiten door het raam van de slaapkamer en ik zag inderdaad een stralende zon en een helblauwe lucht.

Misschien had ik dan onmiddellijk naar buiten moeten rennen, want toen ik wat later een voet buiten zette was de lucht weer lichtgrijs en de temperatuur zeker niet zwoel genoeg om me snel het zwembad in te krijgen.

Nee, dan maar terug naar een programma op TV gekeken terwijl ik een boke at....villa’s te koop op de Cayman eilanden, en maar lekker wegdromen ....zunde dat het zo ver is.

Maar door dat TV programma kreeg ik plots een lumineus idee.

Eureka.

Ik sprong onmiddellijk recht, liep naar mijn ventje en legde hem dit prachtidee voor.

-Over en rond het zwembad een grote, hoge serre bouwen-

Binnen wordt het dan lekker warm, je zit uit de wind, er vallen geen blaadjes van de bomen meer in, minder kuis dus,  en door het glas lijkt het alsof je toch in openlucht zwemt en we kunnen her en der eventueel nog een tomatenplantje zetten...

Ik keek vol spanning, met afwachtende blik naar mijn handige Harry en ik zag en hoorde al de radertjes in zijn hersenen rondzoemen.

Hij zei niet nee en hij zei niet ja ... hij is nog altijd aan het zoemen, denk ik.

Wie weet .... als de zomer blijft zoals nu, is het misschien toch nog zo geen slecht idee.

Tot eind april was ik even in de veronderstelling dat België een tropisch klimaat kreeg, maar nu besef ik maar al te goed dat dit een traditionele, typische Belgische zomer is en dat we die waarschijnlijk nog dikwijls zullen krijgen.

Al Gore of geen Al Gore.

15-07-2007 om 14:40 geschreven door BOJAKO  

14-07-2007 om 14:04 geschreven door BOJAKO  

13-07-2007 om 11:18 geschreven door BOJAKO  

Mijn tandpijn is eindelijk wat beter, denk ik toch, want de pijnstillers die ik voor mijn hernia neem, verdoezelen natuurlijk de tandpijn ook.

Met knikkende kniekes was ik dinsdag naar Juffrouw Hyperspraak gegaan.
Ik was ervan overtuigd dat de tand nu, na al mijn moeite en geld, onherroepelijk verloren was en eruit zou moeten.

Juffrouw Hyperspraak is jong, mooi en flitsend en ze was dat weekend uitgeweest denk ik,  en haar exctasy pillen waren nog niet helemaal uitgewerkt.
Nu praatte ze niet enkel snel en verward, maar haar handelingen waren ook hyperactief.

Ze liet mij en een andere wachtende sukkelaar tegelijk binnen, wees ons elk naar een aparte stoel en wipte als een neurotische hinde van de ene stoel naar de andere.

Mijn moed zakte toen helemaal in mijn Crocskes.

Met een bibberstemmetje zei ik: “Ge hebt het precies nogal druk, als ge wilt kom ik wel eens op een kalmer moment terug hoor”.

In mijn gedachten was ik eerlijk gezegd al een andere tandarts aan het overwegen.

“Neeneeneee.... ‘k zal es onmiddellijk kijken sé Mevrouwtje, ’t is vandaag een beetje hectisch maar ’t zal wel lukken, doet uwe mond es even open, ahaaa.....’k zie het al .... ahaaaa..... ‘k geef uw even een spuitje zie...zo zie....”

Ze spoot en floep... ze vloog naar de andere afdeling waar de andere sukkelaar met zijn mond wijdopengesperd zat te wachten.

Twee tellen later stond ze terug bij mij en riep haar assistente om de zuiger te komen vasthouden.
De assistente zei met een heel diepe zucht dat ze toch al gezegd had dat die kapot was en dat het pas de volgende dag ging hersteld worden.

“niet erg, niet erg, ik los het wel op zie” zei ze en ze begon aan mijn tand te keuteren.

Mijn gorgelende, slikkende, stikkende geluiden lieten haar syberisch koud.

“Voilà zie, ’t is gebeurd zie, ’t is in orde zie, ‘k heb het gezegd hé, dat gaat nog meevallen denk ik zie, nu nog even wat boren en dan is gedaan zie, ’t gaat nog een tijdje pijn doen en wat bloeden, maar da’s niks zie, dat valt nog mee...”

Ik antwoordde : ".... aaarrrrchhhh.....glugg......” en blijgemutst wipte ze weer even naar de andere patient om te zeggen dat ze onmiddellijk ging komen.

Toen ze uiteindelijk de hele santeboetiek uit mijn mond haalde en ik terug kon spreken, vroeg ik wat ze nu gedaan had.

Ze toonde me een stuk tand dat was afgebroken.
Tegelijkertijd schreef ze het briefje voor de ziekenkas, maakte ze een nieuwe afspraak en zei ze dat een kroontje misschien de oplossing zou zijn.

Toen ik vroeg wat ze bedoelde met een kroontje, toverde ze in een flits een pseudo gebit uit een schuif waarop allelei metalen en porseleinen onderdelen en tanden bevestigd waren. 
Ze wees er eentje aan.
Een 'kroontje' bleek uiteindelijk een soort stift tand te zijn.

Ik zei dan ook: "da’s toch geen kroontje, da’s een stift tand."

Niet gewoon van tegenspraak te krijgen zei ze: "ja, maar wij noemen dat een kroontje, maar ’t is wel nogal duur zie, dat kost zo ongeveer vijfhonderd euro zie, en spijtig zie, maar ge trekt niets terug van de ziekenkas, sorry zie."

Toen ik mijn onderlip terug van haar bureau had geplukt en op zijn juiste plaats had geduwd tegen mijn bovenlip, kon ik met moeite nog zeggen:
“Ik heb al bijna evenveel uitgegeven om mijn tand te redden en nu spreekt ge van een 'kroontje' van vijfhonderd euro, ik denk dat ik het maar wat ga afwachten hoor.

Lustig brabbelde ze verder:   “Ja maar ’t is misschien niet nodig zie, dat ge een kroontje nodig hebt zie, als ge binnen veertien dagen terugkomt dan kunnen we zien hoe alles verloopt zie, ge kunt hem zelfs laten trekken zie, want daar vanachter in uwe mond kunt ge die tand eigenlijk best missen zie, weet ge, denkt er eens over na zie, en weet het de volgende keer te zeggen zie, sorry maar ik moet nu dringend naar mijnheer zie “ en met een lieve glimlach sprong ze weer dartel recht en ging ze de andere nog steeds wachtende sukkelaar verder helpen.

Ik heb dus nog driekwart mooi gevulde tand in mijn mond zitten en wacht nu geduldig af om te zien of de pijn zal wegebben nu het kapotte stuk verwijderd is.

Als ik vroeger op TV mensen zag die tanden misten dan dacht ik altijd, maar enfin, laat uw gebit toch verzorgen, da’s toch niet mooi!

Maar nu ik weet wat het kost kan ik best begrijpen dat een groot deel van de bevolking verplicht is om met de lippen stijf op elkaar geklemd te spreken.

12-07-2007 om 16:36 geschreven door BOJAKO  

12-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

11-07-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Ik leg mijn hand in zijn hand, eventjes maar. Het is een sterk, warm, gevoelig hand.

Hij kijkt me vriendelijk aan en zegt : “je had veel sneller moeten terugkomen”.

Ik antwoord: “ja ...het was heel verleidelijk maar ik moet proberen om zonder je te leven. Mijn gezin, het werk ... het slorpt me volledig op.”

“Kom, kleed je uit en leg je neer” zegt hij op een zachte, gebiedende toon, “op je buik!”

Zijn stevige, zachte handen raken me aan op de meest gevoelige plaats. Ik kreun.....

Hij doet nog wat olie op zijn handpalmen en duwt en streelt nog intenser.

“Hoe is het mogelijk dat jij mijn gevoelige plaatsjes zo goed weet liggen?” vraag ik hem.

Ik hoor zijn glimlach.

Ik druk mijn hoofd diep in het kussen, mijn rug kromt zich als vanzelf omhoog, naar zijn handen toe. Heerlijk ... Ik voel de stress uit mijn lijf wegsijpelen.

Hij stopt even en ik kijk sluiks door mijn wimpers achterom naar hem. Hij glimlacht weer en zachtjes gaan zijn handen van mijn rug naar mijn benen en heupen. Bij elke beweging kreun ik zachtjes. “Als ik je pijn doe zeg het dan” zegt hij....”nee...doe maar verder, een beetje pijn kan ook best leuk zijn” mompel ik glimlachend.

Even stopt hij en is het stil en dan hoor ik een zacht gezoem. Ik kijk niet en schrik even als ik de prikkelende vibraties voel op mijn uiterst gevoelige plek. “Gaat het?” vaagt hij

Ik mompel een bevestiging, praten gaat nu bijna niet meer. De vibraties worden sterker en sterker en maken een steeds weerkerende cirkelbeweging. Hoe lang kan ik dit nog volhouden?

Net als ik het niet langer kan verdragen en het wil uitroepen stopt hij....een lange, diepe zucht ontsnapt me.

“Gaat het?” vraagt hij. Ik antwoord een beetje beverig : “ja hoor” meer kan ik op dat ogenblik niet zeggen.

“Goed dan” zegt hij: “neem je tijd en kom dan nu maar van de tafel, kleed je aan en dan gaan we een nieuwe afspraak maken”.

Ik wacht tot hij achter het gordijn verdwijnt en kruip op een vreselijk on-elegante manier van de massage tafel, wring me terug in mijn gemakkelijke jogging pak en probeer mijn schoenen terug aan te krijgen. “Dedju...volgende keer eraan denken – geen veters” denk ik bij mezelf.

Ik strompel naar zijn bureel, plof neer in een stoel en mijn kinesist slaat zijn agenda open....

10-07-2007 om 14:30 geschreven door BOJAKO  

Niet alleen tante Kaat maar ook tante Bo geeft goede raad:

“koop geen lichtroze tapijten indien je een langharige zwarte hond hebt”.

Zeker niet indien de hond in kwestie ook nog uiterst zenuwachtig is, wat heel vaak leidt tot braken en buikloop.

Tante Bo kan er van meespreken.

Ze kocht de tapijten wel vóór ze het hondje kreeg, zo dom was ze nu ook weer niet.

Toen de tapijten uiteindelijk meer begonnen te lijken op een impressionistisch werk van roze, gele en lichtbruine vlekken,  werd besloten om de dure aankopen in de kelder op te bergen tot een veel latere tijdstip.

Gelukkig, want toen kwamen de kleinkindjes, die nu – samen met de hond – lustig mochten braken en morsen waar en wanneer ze wilden.

De houten vloer kon ertegen, even een sopje en klaar was Kees.

Een tijdje geleden overleed onze lieve, trouwe viervoeter en drie van de vier kleinkindjes waren inmiddels de papfles ontgroeid. Eten en morsen kon nog rustig op de betegelde keukenvloer.

Uit de kelder klonk toen plots een zacht gefluister van de lichtroze, gevlekte tapijten.

“Mogen we nog niet terugkomen?”

Ventje en ik keken elkaar diep in de ogen en de tapijten werden terug bovengehaald en neergelegd.

Niet om aan te zien!
De achtergelaten genetische restjes van onze lieve hond waren overal nog duidelijk merkbaar.

Besloten werd om een industrieel machine te huren en de roze tapijten een flinke wasbeurt te geven.

Stoer liep mijn wederhelft heen en weer achter het imposante, spuitende, tegelijk zuigende ding en we keken naar de donkere kleur van het spoelwater en we waren tevreden.

Het vuil verdween traag maar zeker in de riool.

Een volgend dilemma.

Twee vrij propere, maar nu vochtige tapijten beperkten onze bewegingsvrijheid door het huis.

De Zilveren, die nu de smaak te pakken heeft, begon te surfen en tikte op zijn lievelings-google de magische woorden ‘tapijten reinigen’ in.

Met stralende ogen deelde hij me even later mee dat hij de oplossing gevonden had.

Niet tante Kaat maar een andere slimme huisvrouw stelde voor om op de nog vochtige tapijten propere lakens te leggen zodat je zonder problemen over de tapijten kon lopen.

De prachtig gesteven geborduurde lakens, ooit een geschenk van een oude tante, werden onmiddellijk bovengehaald en op de tapijten gelegd.

Alhoewel de tapijten nu gereinigd en bedekt zijn, komt toch op misterieuze wijze de geur van onze trouwe hond ons nog heel subtiel tegemoet.

’t Is precies alsof hij ons nog een laatste groet komt brengen vooraleer de tapijten opdrogen en hij voor eeuwig en altijd verdwijnt.

09-07-2007 om 10:46 geschreven door BOJAKO  

08-07-2007 om 11:01 geschreven door BOJAKO  

Gisteren ben ik ons madam weer gaan afhalen aan de taverne waar ze maandelijks samenkomt met haar blogvrienden om eens bij te praten.

Ze had toen ze buitenkwam weer een grote grijns op haar gezicht. Ik vroeg haar, zonder enige bijbedoeling, of ze grijnsde omdat het zo plezant geweest was, of omdat ze een Triple teveel had gedronken.

Als dank kreeg ik een vieze blik.

Ze had zich blijkbaar uitstekend geamuseerd en vertelde me honderduit over Lou’ke, Huismusje, Hotlips, Myette, Paz en Lea. Lea is tenminste één naam dat ik normaal vind. De andere namen vind ik zo artificieel, precies pseudoniemen.

Toen we thuiskwamen zei ik tegen mijn madam: “schatje ik heb de tafel al gedekt hoor, ge moogt gerust beginnen koken”, en weer kreeg ik zo’n vieze blik.

Iets voorzichtiger vroeg ik dan: “ en, wat gaan we eten, hebt ge iets voorzien?”

’t is niet omdat een vrouw op de lappen gaat dat haar echtgenoot moet verwaarloosd worden, zeg nu zelf!

Ze stond in de keuken te treuzelen en na te denken en dook daarop in de ijskast.

Vlam...op het aanrecht vlogen twee steaks en een hoop groen, wat aardappelen en toen trok ze met de keukenschaar naar de tuin om kruiden te knippen en die gooide ze bij het ander groen.

“Steaks dus” zei ik, “met sla en patatjes, gaat ge de patatjes bakken of worden het fritten?”

Ze zette haar handen op haar heupen en gaf me weer die ‘blik’ en zei:

“Ik moet dringend regimen na ons verlof, dat weet ge, dus het is inderdaad steak – gegrild op onze nieuwe grill en sla en gekookte patatjes!”

Dedju zeg, weer dat konijneneten en de flauwe aardappelen, ik heb wel graag een slanke vrouw, maar ik vind niet dat ik daarom moet afzien.

Trouwens ik weet waarom ze absoluut steaks wou, omdat ze haar nieuwe grill wou uitproberen.

Het waren weer koopjes in de Ikea en ons madam is uit de bol gegaan, maar denkt ge dat we nu één ding in solden hebben gekocht?

Nee, alles volle pot, maar daar staat ze niet bij stil!

Als ze zo blijft uitgeven moet ik als gepensioneerde nog een job gaan zoeken.

We zaten aan tafel eindelijk te eten rond acht uur (bijna nacht dus) en ik probeerde haar op te fleuren omdat ze zo triestig naar buiten keek.
Ik zei haar dat de regendruppels nu toch al wat kleiner waren en de lucht iets minder grijs en dat ons Juju’ke volgend jaar wel zou winnen op Wimbeldon, maar ze zat daar te staren met tranen in haar ogen.

Ik kreeg er al echt medelijden mee en troostte haar door te zeggen: “ zo erg is het ook weer niet, morgen komt er nog een dag ...”
Ik weet als man nooit hoe ik moet reageren als mijn vrouw triestig is, meestal omdat ik niet weet waarom ze triestig is.

Ze keek me gepijnigd aan en zei: “ kwem wr oepmn tndgebten tskpt “.

Dat laatste glaasje rode wijn boven op haar Triples was iets teveel van het goede geweest dacht ik en toen begreep ik haar plots en zei: “ watte...hebt ge weer een tand kapot gebeten? Hoe hebt ge dat nu weer geflikt?”

“Drzt wr nolijf indsla” mompelde ze “en tistrg dezlfde tnd”.

Verdorie da’s tegenslag, weer een olijf en net dezelfde tand.

Om haar wat te doen lachen zei ik : “nu moet ge terug naar uwe vriend Dokter Mengele of Juffrouw Hyperspraak, die zullen wel blij zijn, want met de verdienste van die tand van u zijn ze dit jaar op reis geweest naar de Seychellen!”

Ons madam vond dit helemaal niet leuk, ze keek me aan en zei: 
"* *&$£//**!!$ “

Ik denk dat ze kwaad was.
Ik heb ze dan maar braaf en wijselijk verder met rust gelaten, maar ik heb ze wel eerst een Dafalgan gegeven en een glaasje water.

groetjes van de Zilveren Surfer

07-07-2007 om 09:55 geschreven door BOJAKO  

’t Ja lieve mensen, dit is de dagboek categorie, dus jullie moeten niet enkel mijn up’s, maar ook mijn downs mee verwerken vrees ik, die horen nu eenmaal bij het leven.
De ene dag is alles rozengeur en maneschijn en de andere dag val je plots in een metersdiepe put.

Er zijn mensen die heel standvastig door het leven stappen, zonder al die up’s en downs, maar ik behoor niet tot die groep.
'Au contraire' zoals ze in Engeland zeggen.
Er is weinig nodig om me helemaal van slag te brengen.

Toch heeft deze karaktertrek ook zijn positieve kanten.
Om hoogtes te kennen moet je af en toe ook kunnen kennismaken met de dieptes van het leven.
Standvastige mensen voelen deze extremen niet aan.
Ze hebben nooit dieptepunten, maar langs de andere kant ervaren ze ook nooit het ultieme geluk van de hoogtepunten.

Als een dieptepunt van mij wat te lang dreigt te duren hoor ik wel altijd in gedachten mijn vader spreken : “zal’t gedaan zijn ja?   ’t Is al goed geweest hoor juffrouwke,  uw tijd van treuren is om, trekt uw sokken op en nu wil ik onmiddellijk terug een lach op uw gezicht zien!” en hij plaagde me toen zo lang tot ik eindelijk terug begon te lachen.
Vermits lachen endorfines aanmaakt in je hersenen (zo heb ik ooit toch ergens gelezen) werkt dit positief op je humeur en fleur je automatisch weer op.

Mijn vader wist dit niet, hij was een mijnwerker en hij had geen hoge studies gedaan, maar instinctief wist hij blijkbaar toch hoe hij de zaak moest aanpakken met zijn overgevoelige dochter.

Ik las daarnet al de bezorgde reakties van mijn lieve blogvrienden en ik dank jullie wel oprecht voor die bezorgdheid.

Maar nu even serieus.

Het is hoog tijd dat ik even een bedenking maak, ’t is trouwens veel te lang geleden.
Wat iK heel dikwijls vergeet is dat het hier ook de categorie ‘bedenkingen’ is.
Mijn bedenking van vandaag heeft te maken met :

05-07-2007 om 11:23 geschreven door BOJAKO  

Verloren zonder jou

hoe voelt dat

je liefhebben

 koesteren

omarmen

strelen

kussen

hoe voelt dat

gevoelens

sterker dan ik wil

hopeloos

verloren zonder jou

zo voelt dat

03-07-2007 om 23:57 geschreven door BOJAKO  

Ik vertelde het daarnet nog bij Myette op haar blog, ik zit ook met een postzonale depressie.
Ik voel me sinds gisteren om allerlei redenen vreselijk humeurig en krikkel.
Het weer van de voorbije maand zal er zeker mee te maken hebben.
We werden arrogant, we begonnen al zuiderse trekken te krijgen.
We waren ervan overtuigd dat die stralende zon gewoon heel de zomer ging blijven schijnen, net zoals in het zuiden.

Het werd trouwens keer op keer door onze strot geduwd door de media: DE WERELD IS AAN HET OPWARMEN!
ALLE ZONNE- EN HITTERECORDS WORDEN GEBROKEN...NOG EEN PAAR JAAR EN HOLLAND IS ONDERGELOPEN .....en wij onnozelaars beginnen dat te geloven!

Ik vond het wel heel erg voor de Hollanders, maar langs de andere kant vond ik het niet zo vreselijk erg dat België het klimaat van het zuiden van Frankrijk ging krijgen.  De Hollanders mochten bij ons komen en meegenieten.  Er is nog veel plaats in de Ardennen.

Ik werd ongelooflijk optimistisch en onze tuin kreeg een zuiders karakter toegemeten.  Er werd vorig jaar een zwembad geplaatst door mijn teerbeminde zodat ik op tijd en stond even kon afkoelen.

Een extra grote parasol werd gekocht omdat we van plan waren om zoveel mogelijk in de tuin te eten en te feesten.  Enfin, we gingen er de ganse zomer praktisch in wonen.  Iedereen heeft recht op zijn utopische dromen.

In mijn verbeelding zag ik de zomer voor mij zoals op TV :
.... een grote lange tafel in de tuin, la mamma (ikke dus) die met de spagetti met tomatensaus van Fritolia breed (letterlijk en figuurlijk) lachend  rond de tafel loopt en tijdens het voorbij lopen een klets op haar Rubensiaanse poep krijgt van een grijzende, grijnzende la pappa (ventje dus) terwijl de la kinderen en kleinkinderen allemaal lachen en plezier maken.
Op de achtergrond hoorde je zuiderse muziek weerklinken.

Pats....al mijn mooie heerlijke dromen spatten tegenwoordig uiteen als zeepbellen. Huh...en nog eens Huh... en voor de aardigheid nog een extra Huh!

Gisteren kwam die smerige ros toch nog eens piepen, gewoon om ons heimelijk wat te treiteren en om ons net genoeg tijd te gunnen om het gras af te rijden en de woekerende tuinplanten bij te snoeien.
Mijn blauwe regen  wou langs de slaapkamer al naar binnenkomen. Het begon op een griezelfilm te lijken.
Als je een maand weggeweest bent, dan verandert je tuin door zoveel regen snel in een jungle.

Tussen het snoeien en het maaien door was mijn ventje achter in de tuin druk bezig met het zuiveren van het zwembad water.
Ik dacht bij mezelf : “ach de lieve schat ... kijk eens hoe bezorgd hij is, hij weet dat ik straks een duikje wil nemen.”

Trouwens mijn ventje kocht dat zwembad voor mij, maar alhoewel hij zelf een aversie heeft van zwemmen is hij er niet van weg te slaan.
Hij is verzot op techniek, dus hij haalt zijn hartje op door voortdurend alle mechanische stukken van het zwembad in- en uit elkaar te halen.
Zodra de zon even schijnt schiet hij als de bliksem naar achter en begint eraan te tantefeiren.

Rond vier uur,  toen mijn gevecht met de blauwe regen gewonnen was besloot ik om toch nog een duikje te nemen om me wat op te frissen en ik begaf me naar achter in de tuin.

Tararaboemsadeekes ...ik zag de paniek al van ver in zijn ogen en werd op slag achterdochtig.

Hij stond tot aan zijn knoesels in het water, vraag me niet hoe hij dat klaargespeeld heeft.
Hij had ook een ongelooflijk schuldige blik.
“Wat komt ge doen?” vroeg hij, wat op zich een heel stomme vraag is als ge uw vrouw in zwempak naar uw zwembad ziet komen.

“Zwemmen natuurlijk, wat dacht ge, viskes vangen?” ja, goed,  ik beken, ik heb ook mijn sarcastische momenten, het moeten niet altijd dezelfde zijn en té braaf zijn is ook geen goede eigenschap.

Ventje plensde door de enorme plas naar me toe en sputterde: “Maar dat gaat niet, ik heb er juist producten ingedaan en er goed in geroerd en nu moet het twee dagen lang filteren vooraleer ge kunt zwemmen.”

Op mijn gewone rustige, bedaarde wijze gilde ik luid : “zijde gij nu helemaal geflipt...één halve dag zon, één povere kans om te kunnen zwemmen en gij kapt een hoop chemicaliën in mijn zwembad.”

Mopperend en vloekend ben ik terug naar binnengelopen. Ik gunde hem zelfs geen weerwoord.

Ik ben wel van plan om hem seffens een briefke te laten tekenen dat hij nog enkel op regenachtige dagen zoals vandaag aan mijn zwembad mag prutsen en er op zonnige dagen met zijn pikkels moet afblijven zodat ik kan zwemmen.

Hij moet maar een andere hobby bedenken.

Ik denk dat onze slaapkamer hoognodig aan verandering toe is!

02-07-2007 om 13:00 geschreven door BOJAKO  

Vier uur ’s morgens en hier zit ik lustig achter mijn scherm te tokkelen.
Klaarwakker, en deze keer niet van het gesnurk van mijne zilveren.
Ik kan als ik wakker word niet in mijn bed blijven liggen en geef toe, om vier uur ’s morgens is er weinig te beleven.

Het geschikte moment dus om een blogstukje te schrijven.

Als je na een maand vakantie thuiskomt dan duurt het even om je draad terug te vinden.

De inhoud van de auto koffer wordt door je hele huis verspreid.
Eten en drinken moet terug in kasten, vuile was moet gewassen worden. Propere kleding moet terug in de kleerkast.
Valiezen worden netjes terug opgeborgen.
Je leest de post van een hele maand.
Post is tegenwoordig pover en meestal enkel nog slecht.

Rekeningen en doodsbrieven.
De doodsbrief lag er inderdaad bij. Een heel lieve tante is overleden.
Brieven worden er niet meer geschreven.
Er wordt getelefoneerd, ge-chat of gemaild.
Ik vind dit erg voor onze nakomelingen, want zeg nu zelf, wat is er leuker dan oude brieven herlezen.
Ik herlees nog dikwijls oude brieven, ze zitten mooi opgeborgen in een kaft.
Ik kan er echt van genieten.
Brieven van de kinderen die op kamp waren, oude brieven van mijn overleden moeder of vader.
Moeder schreef met de regelmaat van een klok, ze had een prachtig handschrift.
Vader daarentegen schreef met grote hanepoten en niet dikwijls, maar hij kon wel ongelooflijk leuk schrijven.
Nog steeds moet ik lachen als ik zijn brieven voor de elfendertigste keer herlees.

Enfin, zoals gewoonlijk dwaal ik weer af.

Ik was aan’t zagen over het thuiskomen na de vakantie.

Vermits je een lege ijskast hebt achtergelaten moeten er dringend inkopen gedaan worden.
Gisteren hebben we dat allemaal gedaan en we zullen de eerste dagen niet omkomen van honger of dorst.

Na het avondeten stond ik recht om een tas koffie te halen en ik zwalpte tot mijn verbazing de kamer door als een dronken matroos.
Moest ik dronken geweest zijn dan was dit niet verontrustend, maar van één glas wijn bij het eten ga ik normaal gezien niet zwijmelen.

Maar...als je zwijmelt is er maar één optie. Liggen of je valt.
Ik ging dus braaf op mijn bed liggen om vandaar uit TV te kijken.

Dat bleek een slecht idee, want als je zo tegen de zestig bent en je gaat liggen dan val je gegarandeerd in slaap, wat natuurlijk ook prompt gebeurde.

Ik werd verschillende keren wakker en kon me helemaal niet orienteren. Na een maand vakantie was het weer even wennen aan de lay-out van onze slaapkamer.

En daarom, om een lang verhaal kort te maken, zit ik nu om vier uur ’s morgens klaarwakker te schrijven.
Waar een blog al niet goed voor is.
De geschikte opvangplaats voor mensen die om vier uur ’s morgens niet goed weten wat doen.

01-07-2007 om 12:21 geschreven door BOJAKO