mammy en daddy

Na het lezen van het artikel ‘Dossier Hooggevoeligheid’ in de Humo deze week, besloot ik om naar hun website te gaan en even uit te testen of ik hooggevoelig was of niet, ik wil mezelf altijd beter leren kennen.

Ik schrok me rot, ik was zo hooggevoelig dat ik er zelf mottig van werd.
Wie had dat ooit gedacht?
Ik zeker niet.
Ik voel al heel mijn leven wel de pijn van anderen aan en ik verafschuw geweld en conflicten, maar hooggevoelig....hm...ik dacht dat ik bij de vrij normale groep hoorde – gewoon gevoelig - .
Té is namelijk nooit goed, zei ooit Zuster Treezebees op school!

Maar ja, nu ik er wat verder over nadenk:  wanneer één van mijn broers of zus vroeger van vader een draai rond zijn of haar oren kreeg (dat mocht toen nog) dan weende ik inderdaad altijd flink met hen mee.
Ik herinner me nog dat vader me toen altijd heel verwonderd aankeek en vroeg : “waarom ween jij, ik heb u toch niets gedaan of verweten!” en ik snotterde altijd terug “ik wèèèèèèèèèt het niet ...... bleit bleit....”

Dus jullie zijn gewaarschuwd.
Je bent hier op een hooggevoelig blogje!

Van hooggevoelig gesproken.

Morgen is het weer die unieke Belgische dag ‘Allerheiligen’.
Uniek omdat ik geen enkel ander land ken waar men massal op dezelfde dag naar het kerkhof gaat om geliefden te herdenken.
Sommigen vinden het onnodig – je kan tenslotte elke dag naar het kerkhof, maar ik vind het een prachtige traditie.
Britten zijn heel traditioneel en ik ben half Brits hé, dat verklaart veel.

Mijn ouders kozen allebei voor crematie en as-verstrooïng.
Moeder vroeg wel om haar as op dezelfde plaats te strooien als vader, wat ook gebeurde.
Het enige dat me stoort is dat er geen gedenkplaatje is voor hen.
Bij mijn Britse grootmoeder is er rond de strooiweide een kringvormige, lage, schuin afhellende muur en daar zijn de gedenkplaatjes op bevestigd.
Allemaal dezelfde, heel sober met enkel hun naam, geboortedatum en datum van overlijden erop vermeld.

Op het kerkhof in Londen waar de as van mijn nicht gestrooid werd, werd voor elke overledene een rozenstruik geplant.
De strooiweide verandert dan langzaam in een groot rozenperk en bij elke struik staat een klein gedenkplaatje, ook heel mooi.

Morgen sta ik weer zoals elk jaar voor het plekje van mijn ouders.
Zonder bloemen voor vader, want die had ons dat strikt verboden.
“Geef jullie geld liever aan een goed doel” zei hij op zijn sterfbed, maar we nemen wel een mooi bloemetje mee voor moeder, voor haar was alles wat we deden altijd goed.

Die zee van bloemen op het kerkhof, al is het maar één dag op het jaar, is prachtig om zien.
Natuurlijk denk ik elke dag aan mijn lieve ouders, maar op Allerheiligen heb ik dan nog het gevoel dat ik hen ècht een bezoekje breng.

’t Ja ik ben nu eenmaal hooggevoelig.
Ik kan er ook niets aan doen.

31-10-2007 om 12:20 geschreven door BOJAKO  

30-10-2007 om 01:38 geschreven door BOJAKO  

28-10-2007 om 17:58 geschreven door BOJAKO  

Net nu ik een beetje tijd heb om eens een serieus stukje te schrijven besluit mijne Zilveren om de logeerkamer te veranderen en mij te ambeteren.
Om de vijf minuten komt hij vragen of ik nog niet gedaan heb met het lezen en schrijven, want hij wil mijn huidige PC tafel (een oude schraag) vervangen door een antieke tafel dat in de logeerkamer in de (zijn) weg staat.
Action man is weer in aktie.

Mijn antwoord was: “ zeg hé, ambetant ventje!... astemblieft, ik heb nu net inspiratie en tijd om een serieus stukje te schrijven voor mijn blog, kan dat nu ècht niet op een ander ogenblik?”

Zijn antwoord was: “jaja natuurlijk 'shoeke mijn' (en gijle gelooft dat zeker? ) ge moet u niet afjagen 'licht van mijn leven, appel van mijn ogen', schrijf gerust, neem uw tijd, ik kom binnen een kwartierke terug” – begrijpen jullie nu waarom er zo weinig grote vrouwelijke kunstenaars zijn?
Stel u voor dat de echtgenote van  Bach of Mozart tijdens één van hun grandioze inspirationele opstoten kwam vragen of ze misschien efkes wilden stoppen omdat ze de kamer anders wilden inrichten!

Hoort ge de vrouw van Mozart het al zeggen : “ Pakt uwen tijd Amedeus mijn zoeteke, ik kom binnen een kwartierke wel terug en dan is uw muziekstukske wel af zeker?”

Maar ja, ik ben niet voor niets de dochter van mijn moeder, dus ik ga hier proberen om binnen het kwartier mijn stukje te schrijven.

A journey of discovery

BBC1 Woensdag 24.10.2007

Dit was de titel van een schitterende documentaire op BBC 1.

De BBC slaagt er steeds weer in om over zeer gevoelige onderwerpen buitengewone programma’s te maken die tegelijk boeiend, leerrijk en ontroerend zijn, zonder melig, saai of degoutant te worden.

Korte inhoud:

De vijfentwintig jarige Asta Philipot werd geboren met arthogryposis, een gewrichtsziekte waardoor hij zich bijna niet kan bewegen.
Met de hulp van zijn ouders had hij vorig jaar eindelijk de kans gekregen om een vrouw te leren kennen in de letterlijke zin van het woord en zijn maagdelijkheid te verliezen in een Spaans bordeel.
Het was voor hem zo’n unieke, goede ervaring dat hij het wou delen met andere lichamelijke gehandicapte heren.
De documentaire volgt zijn ontmoeting met twee andere mannen;  Lee, ongeveer vijfendertig en sinds zijn geboorte blind, en de ongelooflijk tedere, knappe Shah, vooraan in de twintig, die na een ongeval op de leeftijd van zestien gedeeltelijk verlamd werd.

Samen vertrekken ze met de ouders van Asta en een vriend per bus naar een villa in Spanje, niet ver van het bordeel.
Omdat het voor de andere beide mannen een eerste sexuele ervaring zal zijn gaat Asta eerst met hen het bordeel verkennen.
De eigenaar en de prostituees hebben ervaring met mindervaliden en alles is zo discreet gefilmd dat er niets shockerend overkomt, integendeel. Mijn sympathie en mijn hart ging uit naar de dames van plezier, en ik gebruik hier het woord ‘dames’ met alle respect omdat zij ook zoveel respect en vriendelijkheid toonden voor hun potentiële ‘klanten’.
De mannen kregen een rondleiding in het bordeel, de kamers werden getoond, de dames maakten met hen kennis en prijzen werden afgesproken.
Een gewone kamer, met service, kon je krijgen voor 125 € per uur en een meer luxueuze kamer met service voor 250 € per uur.

De blinde man Lee was net zoals Asta heel enthousiast, maar de jonge Shah kon het allemaal niet verwerken, hij kreeg het moeilijk en moest naar buiten.
Tegen de reporter zei hij dat hij zich zijn ‘eerste keer’ toch iets anders had voorgesteld.
Hij hoopt nog steeds een lieve vriendin te ontmoeten en hij hoopt ook dat zijn ‘eerste keer’ iets meer zal zijn dan een uurtje pure sex.

Terug thuis in de villa van de ouders van Asta kan hij naar hartelust zwemmen in hun privé zwembad.
Hij houdt zich vast aan de rand en ‘staat’ in het water in de stralende Spaanse zon,  een tijdlang op zijn beide voeten.
“Deze ervaring, op mijn voeten staan in een zonnig zwembad, maakt deze reis voor mij al uniek” zegt hij.
Asta en hij praten daarna samen uitgebreid over zijn aversie tegen het bordeel en de reden waarom.
Ik begreep hem en ik begreep ook Asta en Lee.
Lee is ondanks zijn blindheid heel zelfstandig, maar Asta is volledig van afhankelijk van zijn ouders.
Op de dag van het bordeelbezoek zien we beide mannen zich klaarmaken voor hun uitstapje naar de ‘nachtclub’.
Asta wordt door zijn moeder gewassen, geschoren, aangekleed en een vleugje lekkere aftershave is de kers op de taart.
Hij straalt van anticipatie,  want voor hem is het niet de eerste keer, hij weet wat hem te wachten staat en hij kijkt er reikhalzend naar uit.

Zijn moeder zegt vervolgens: “Verder dan hem wassen en aankleden kan ik niet gaan, vanaf hier nemen zijn vader en vriend van me over.”

De blinde Lee praat ook heel openhartig terwijl de camera hem filmt tijdens het aankleden.
“Ik besef nu dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit een echte vriendin zal hebben, alhoewel ik dat nog steeds hoop, maar ik ben nu vijfendertig en ik vind dat de tijd gekomen is om mijn maagdelijkheid te verliezen, ik kijk er echt naar uit. De dames gisteren waren ongelooflijk lief en vriendelijk, ik heb zelfs al een voorkeur voor eentje en ik hoop dat ze er straks zal zijn.”

Vervolgens krijgen we kort de aankomst in het bordeel te zien.

De vader van Asta en een goede vriend dragen hem, buiten beeld, naar de kamer om hem op het bed te leggen en uit te kleden en komen daarna terug naar buiten. Vervolgens zien we weer heel discreet een jonge dame de kamer binnnengaan.

De gelukzalige blik in beider ogen en hun commentaar wat later in de documentaire is zo mooi en ontroerend dat ik er een krop van in mijn keel kreeg.

Het is te hopen dat Canvas ooit deze documentaire van de BBC uitzendt.

Aan alle mindervaliden met een gezonde sexuele appetijt wens ik een even fijne tijd toe in zo’n toffe ‘Nightclub’.

Ik wens Asta, Lee en Shah ook alledrie een ontzettend lieve vriendin toe, zodat ze inderdaad niet enkel de seks mogen ervaren maar ook de liefde die erbij hoort.

26-10-2007 om 20:46 geschreven door BOJAKO  

26-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Pffft....een hele namiddag naar de koekenstad geweest en vol bewondering gekeken naar de prachtige restauratie van onze Stadsfeestzaal.  
Massa's volk....slecht voor mijn claustrofobie en mijnen tikker.
Uren rondgeslenterd in de 'Saturn' winkel met ventje,  op zoek naar een nieuwe TV USB stick die deze keer mijn laptop niet naar de 'chokkedijzen' helpt.
Uiteindelijk eentje gevonden die zou werken met Vista (de oorzaak van het vorige falen) maar ventje wou er na al die moeite nog eens over "nadenken".
Bij ventje moet het lang sudderen vooraleer hij iets koopt, hij is niet zo impsulsief als ik.

Ik wou vandaag schrijven over de schitterende documentaire gisteren avond op BBC 1 "One Life".
't zal voor morgen zijn, mijn pijp is uit.
Dus ... wegens oververmoeidheid van ondergetekende enkel een beetje zever hieronder vandaag.


We kennen allemaal wel die kleine symbooltjes gemaakt met de toetsen van het klavier : de "smileys"

                             EEN GLIMLACH

                             EEN TRIEST GEZICHTJE


Maar kennen jullie ook de 'assies':


             (_!_)          EEN NORMALE KONT

             (__!__)      EEN DIKKE KONT .

             (!)             EEN MAGERE KONT .

              (_._)         EEN PLATTE KONT

              {_!_}         EEN "BLUBBER" KONT .

              (_o_)         EEN KONT MET VEEL KILOMETERS OP DE TELLER

              (_O_)         ENE MET NOG MEER KILOMETERS ...

              (_X_)         EEN GECENSUREERDE KONT

              (_$_)         EEN WAARDEVOLLE KONT ..

             [_T_]          EEN VIERKANTE KONT

              (_:_)         EEN ZEER BIZARRE KONT .

              (_@_)         EEN CYBERKONT .

              (_?_)         EEN MYSTERIEUZE KONT .

              (_#_)         EEN GEBLESSEERDE   KONT .

              (__)          EEN GESLOTEN KONT

              (_%_)         EEN KONT MET SPEEN


er zijn dan ook nog de "titties":

            (o)(o)           PERFECTE BORSTEN

             ( + )( + )        SILICONEN BORSTEN

             (*)(*)           BORSTEN  MET HOOGSTAANDE TEPELS

            (@)(@)         BORSTEN MET GROTE TEPELS

            (oYo)           "PUSH-UP" BORSTEN

             (^)(^)          " KOUD WEER HE ? "- BORSTEN

            (o)(O)          ONGELIJKE BORSTEN

           (:o)(o)           BORSTEN GEBETEN DOOR EEN VAMPIER

            VV            DE GROOTMOEDER -BORSTEN

        ( - )( - )           BORSTEN PLATGEDRUKT TEGEN DE DOUCHEDEUR

         |o||o|                ANDROÏDE - BORSTEN

            ()()               DE BORSTEN VAN KATE MOSS

          ( o Y o )         BORSTEN VOOR " PLAYBOY "


            .   .             BORSTEN VAN JUSTINE HENIN









 

25-10-2007 om 20:40 geschreven door BOJAKO  

• -Pompoenen:
• -Zombies:
• -Griezelen:
• -Halloween:
• -spinnen:
• -heksen:

24-10-2007 om 11:12 geschreven door BOJAKO  

24-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

22-10-2007 om 17:38 geschreven door BOJAKO  

’s Zondags krijg ik af en toe van mijne zilveren ontbijt op (aan-in-???hellup Kommaneuker) bed.
Ik word rot verwend, ik weet het!
Ik vraag me zelf soms af waar ik het aan verdiend heb.

Vanmorgen was het iets later dan gewoonlijk na het verjaardagsfeestje van onze klein driejarig prinsesje.
Een twaalfjarig neefje van haar vond mijn biscuit ‘fantastisch !!! lekker’. Moesten mijn borsten niet hun huidige XXXL formaat hebben, dan had ik ze fier vooruit gestoken, maar uit veiligheidsoverweging voor de wijnglazen op tafel heb ik het niet gedaan.

Maar ik dwaal weer af.

Niets is dus zo zalig als een lekker verwen-ontbijt in bed en meestal kijk ik dan naar ‘Wakker op Zondag’ op ATV.
Vandaag was schepen voor cultuur Philip Heylen van "A" aanwezig.

De lieve jongen (op onze senior leeftijd zien ze er toch heel jong uit) heeft in een vruchteloze poging om er wat stoerder uit te zien nu een fatterig dun ringbaardje laten groeien en zijn haar wat modieuzer in een pieken kapsel laten knippen à la Jef Vermassen.
Pieken zijn blijkbaar nog altijd ‘in’.
Als ik hem wat goedbedoelde raad mag geven:  het is enkel ‘de mond’ die hij moet verbergen
Zijn mond is de oorzaak van zijn baby face, het is prachtig gevormd, een kusmondje waar elke vrouw jaloers op zou zijn.
De enige manier om dat vrouwelijke te verbergen en er iets ‘macho’ van te maken is een grote dikke volle Turkse snor dat de bovenlip volledig drapeert.
Het extra-superfijne Zorro snorretje en baard van nu accentueert nog meer zijn diepe, prachtig gevormde Cupid’s bow.

Het programma was vandaag niet bijster interessant qua inhoud, dus ik zapte over en weer tussen ‘Martha’ die me op Vitaya aanleerde hoe ik pompoenen moest versieren voor Halloween, ook niet bepaald leerrijk, en het saai betoog van de aanwezigen op ATV.
Na een tijdje begon mijn steeds aanwezige hernia uit verveling wellicht, pijnsignalen naar mijn enkele wakkere hersencellen te zenden.
Tijd om op te staan.

Ik was net op tijd beneden om daar naar ‘De zevende dag’ te kijken.
Ook daar was het weer dikke zever nu we nog steeds geen kibbelende, regerende politici te zien krijgen.

Als de inhoud fleps is begin ik naar het publiek op de achtergrond te kijken en ik vraag me af wie het ooit in zijn hoofd gehaald heeft om achter de interviewer en de geïnterviewden een publiek te plaatsen.

Wat zitten die mensen daar in hemelsnaam te doen?

Ze zeggen niets, ze reageren niet....ze zijn volkomen overbodig.
Indien ze mochten reageren met een eventueel boe-geroep of gejuich, dan dienden ze nog voor iets, maar je ziet dat ze zelfs totaal hoest of nies-verbod hebben gekregen laat staan de toelating om te spreken.
Laat ze nu nog aanwezig zijn uit interesse, waarom moeten ze dan in beeld?
Misschien zitten ze daar om zoals vandaag voor de kijker een afleiding te vormen voor de saaiere momenten in het programma.
Ik betrapte mezelf erop dat ik inderdaad weer niet meer luisterde zoals bij ATV, maar de kapsels, de schmink en de kleding van het publiek bestudeerde.

Enkelen die beseften dat ze op dat ogenblik in beeld waren,  probeerden om er hun vijtien minuten Andy Warhol bekendheid te bekronen en lieten hun ogen en wenkbrauwen overuren doen.
Een verbaasde blik – wenkbrauwen omhoog.
Een boze blik, wenkbrauwen diep gefronst, een verontwaardige blik... zouden ze die blikken thuis voor de spiegel ingeoefend hebben?
Publiek is naar mijn bescheiden mening enkel nodig wanneer er enige inbreng van hen verwacht wordt, al was het maar hun handen opsteken bij een vraag of ze “akkoord” of “niet akkoord” zijn met de mening van de geïnterviewde.

Enfin, mijn zondag ochtend zit erop. Ik ben er niets wijzer van geworden.

Vandaag is het nog steeds droog buiten, dus hernia-pijn of niet ... we gaan seffens even wandelen en daarna nog maar eens op ziekenhuisbezoek.

21-10-2007 om 13:34 geschreven door BOJAKO  

20-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

20-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Vandaag toch snel even tijd maken om mijn dagboek bij te schrijven.

De dagen vliegen zo snel voorbij, het is avond voor je het goed en wel beseft.
Gisteren hebben we de auto weer zonder knipjes door de controle gekregen, dus we kunnen gelukkig weer een jaartje verder.
Da’s al één pluspunt.

De minputen:

De zieken zijn nog steeds ziek.
De één al wat meer ziek dan de ander.
Schoonma belde gisteren ochtend, helemaal in de put.
Ze voelde zich zo mogelijk nog slechter. Ik raadde haar aan om haar huisdokter terug op te bellen en ventje ging er naartoe om te kijken hoe het met haar gesteld was, en wachtte vervolgens tot de dokter geweest was om haar medicijnen te halen.

Oud en helemaal alleen op een appartementje, het doet je wel even stilstaan en nadenken.
Men wil oude mensen tegenwoordig zo lang mogelijk alleen thuishouden, maar ik vraag me af of men rekening houdt men de eenzaamheid van oude mensen die weinig familie hebben.
Schoonma is zoals jullie weten Russische en ze heeft helemaal geen familie hier, geen zussen, broers, neven of nichten... gelukkig heeft ze nog twee lieve behulpzame zonen.

Ik vraag me af hoe eenzaam iemand moet zijn zonder enige familie.
Je zal daar maar thuis helemaal alleen ziek in je bed liggen.
Ik ga al beginnen rondkijken naar een mooie service flat voor later.
’t Moet er wel eentje zijn met een computer en internet verbinding op de kamer!

Na de middag hebben ventje en ik een tijdje in het ziekenhuis op het zoontje van neef gepast,  zodat nichtje naar het ander ziekenhuis kon om haar pas geopereerde man (onze neef) te bezoeken.
Hij was nog heel suf en leed veel pijn zei ze bij haar terugkomst.
Straks gaan ventje en ik hem bezoeken.

Verder ga ik me vandaag nog bezig houden met het maken van de verjaardags biscuit voor kleindochtertje want morgen is het weer feest. Ons prinsesje wordt al drie jaar!

Ach …. Zo blijven we jong nietwaar ?

Zeg nu zelf .... beter druk bezig dan zelf ziek in bed te liggen.

19-10-2007 om 11:36 geschreven door BOJAKO  

18-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

prentje ..... de aanloop naar Halloween .....

Er is een oud engels gezegde:
 
“IT NEVER RAINS BUT IT POURS” – ofwel : "One stroke of good (or ill) fortune is often followed by many other instances of luck (or misfortune) when you least expect them.
Oftwel à la Bojako, “het regent bij ons hier nooit, het giet altijd” - ofwel gebeurt er weinig (hm-zelden toch?!) ofwel gebeurt er zoveel dat het bijna niet meer te omvatten is.

De appelpluk-pers-vul dag bij broer 1 in de Ardennen was onverwacht en nam een plotse hap uit onze lopende week.
Toen we thuiskwamen bleek zoon 1 ziek te zijn en vingen we tijdens het weekend de twee oudste kleinzonen op terwijl hun mama werkte, maar dat weten jullie al.
Schoonma is al een hele week ziek en wordt tussendoor geholpen door ventje, maar dat weten jullie ook al.
Maandag – maar dit stond al lang op de agenda genoteerd – kwamen Seppe en zijn zusje en ik had destijds gevraagd aan hun mama en papa om meteen 's avonds te blijven eten.
Voor hen is het ook eens leuk dat ze met hun beentjes onder tafel mogen aanschuiven.

Eergisteren kwam dan plots telefoon van neef die vlakbij woont.
Zijn zevenjarig zoontje moest hoogdringend het ziekenhuis in voor een acute appendix operatie. De appendix was al gesprongen, dat wordt waarschijnlijk een weekje ziekenhuis.

Wat al heel lang vaststond is dat de papa, Neef zelf,  aanstaande donderdag moet geopereerd worden.
Vierendertig jaar oud en zijn heupen zijn dringend aan vervanging toe. Jawatte, dat kan tellen !
Hun grootouders wonen in de Ardennen en in Nederland.
Nu is het alle hens aan dek geblazen, want het vrouwtje van neef zal tussen twee ziekenhuizen moeten pendelen en nadien zullen er thuis twee zieken moeten verzorgd worden.
Dat gaat moeilijk worden!

Vanmorgen zijn ventje en ik naar de begrafenismis van Suske van Hotlips geweest.
Myette en Huismusje waren ook aanwezig.
Ik denk dat Pietje Bob ook aanwezig was, maar ik heb hem zelf niet gezien.
In de kerk, tijdens het spelen van hun lievelingsmuziek, liepen de koude rillingen me over de rug.
Gelukkig wordt Lipske omringd door een heel grote lieve familie.

Myette en Huismusje gingen nadien nog een kop koffie drinken om wat op te warmen, maar ik moest naar huis,  want ventje moest na de mis naar zijn wekelijkse toog-afspraak met zijn vrienden ex-collega’s en ik, ik wist thuis niet meer waar kruipen van ambetantigheid.

Een vrouw die vol ambetantigheid zit moet dat kwijt en doet rare dingen, ikke toch, dus ik toog (nog altijd een mooi woord hé?) voor de eerste keer dit jaar naar de kapper.
“En voor mevrouw?” vroeg hij, want als ge uw klanten maar één keer per jaar ziet kent ge ze niet goed hé?
“Een Franse carré astemblieft, goed kort !”
Ik had dringend een nieuw hoofd nodig.
Toen ik afrekende met de kapper riep een dame die met haar hoofd nog in de wasbak lag: “heel mooi Mevrouw, véél jonger”.
Ik voelde me op slag een stuk beter.

Toen ik deze ochtend buitenging was het ijskoud en ik was daar naar gekleed.
Toen ik bij de kapper buitenkwam was het veranderd in een heel warme ”été Indien” en ik was veel te warm aangekleed.

Daarnet is ventje terug thuisgekomen en hij is nu weer onmiddellijk vertrokken naar schwiegermutti met een bord eten voor vanavond.
Hopelijk heeft ze haar boodschappenlijstje klaar,  want morgen doen we inkopen.

Nu moet ik seffens nog snel naar meneer doktoor voor mijn voorschriftjes, hopelijk zit er weinig volk en dan.... dan plof ik hopelijk ongestoord een hele avond neer voor de TV.

Puf.....

16-10-2007 om 16:34 geschreven door BOJAKO  

15-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

15-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Ja lap ....’t is weer die tijd van’t jaar.
De Kuch-Kuch-Snotter-tijd.
De steeds weerkerende jaarlijkse verkoudheid.
De vieze virussen kiezen altijd eerst hun zwakste prooien,  de oudjes en de kleintjes.
Vorige maandag had schoonma prijs.
De dokter werd erbij geroepen, er werd gezorgd voor de nodige medicatie en voor voldoende spijs en drank, want wij moesten even weg voor de appelpluk/pers/vul dag.
Toen we gisteren terug thuiskwamen is ventje weer onmiddellijk naar haar toe gegaan om te zien of alles oké was.
Alles was, kuch kuch, snotter snotter, godzijdank oké, het was in elk geval niet nog erger geworden.
Mijne zilveren moest enkel nog wat boodschappen doen en dan kon zij weer even verder.

Vandaag zouden we zelf gaan winkelen, want de muizen vielen dood in de kasten, maar de telefoon rinkelde 's morgens voor tien uur, da's altijd onrustwekkend.
Zoon 1 – kuch kuch snotter snotter – voelde zich helemaal niet goed en of we de kindjes niet even konden opvangen tot zijn vrouwtje gedaan had met werken.

De boodschappen werden dus gedaan samen met de twee kleinzoontjes. Dat was weer even wennen.
Beiden liepen ze door de wandelgangen van de winkels met hun armen wagewijdopen gesperd om met hun vingers alles aan te raken.  Hun tastgevoel moet ook nog bevredigd worden.
Ventje en ik hebben nog nooit zo snel gewinkeld. Ik denk dat we alle snelheid records gebroken hebben.

Voor ons toekomstig prinsesje (kleindochter) moesten we nog een tiara en ‘bling bling’ schoentjes kopen, da’s nu ook in orde.  De prinses outfit is nu helemaal compleet.

Kleinzoontjes hebben daarna even samen met ons de ongezonde ‘rook’ sfeer van onze parochie café opgesnoven terwijl we allemaal onze dorst laafden.
Klaar, luid en duidelijk galmde plots de stem van kleinzoon 2 door het lokaal: “Nanaaaa ik moet kakaaaaa doen!” wat een glimlach op menig oud, gerimpeld gezicht toverde.
Grootvader verdween met hem naar de WC.
Kleinzoon 1 stond geboeid te kijken naar de biljarters.
We wezen hem een veilige plaats aan van waar hij kon kijken zonder een biljartkeu in zijn oog te krijgen, maar als een magneet werd hij steeds dichter en dichter naar de biljart tafel getrokken.

We hebben ze in de late namiddag terug thuis afgezet bij hun mama die inmiddels gedaan had met werken.
Hun papa lag nog steeds uitgeteld in de zetel.

Nu maar hopen dat ze allemaal hun beestjes bijhouden!

Alhoewel .... kuch kuch... snotter snotter....

13-10-2007 om 20:53 geschreven door BOJAKO  

11-10-2007 om 21:32 geschreven door BOJAKO  

Als je op de site  http://www.rachecourt-jus.be/  gaat kijken dan kan je zien hoe het eraan toe gaat.

11-10-2007 om 20:24 geschreven door BOJAKO  

dit is er eentje voor "Computeroma" http://blog.seniorennet.be/computeroma/ van Kommaneuker!

10-10-2007 om 23:22 geschreven door BOJAKO  

10-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Hèhè, de Maalox heeft geholpen, mijn protesterende pizza maag kwam weer tot rust tijdens de nacht.
Vol goede voornemens begon ik gisteren mijn eerste dieet dag.
Karakter, wilskracht, moed, doortastendheid zijn heel mooie eigenschappen.
Ik bezit ze niet.

Toen mijn kopje koffie op was (zelfs zonder toast) en mijn krant uitgelezen, mompelde ik tegen ventje : “ik denk dat ik ga zwemmen, een dieet alleen volstaat niet, ik moet ook nog bewegen.”

Ventje liet van’t verschieten de keukenhanddoek vallen en vroeg : “Wablieft? Zwanst niet hé, ik heb net het zwembad helemaal in orde gebracht voor de winter en daarbij ’t is veel te koud, ge gaat iets opdoen, zijde gij nu helemaal geflipt?”

“Maar nee onnozel manneke (wij gebruiken veel koosnaampjes) ik bedoel dat ik naar het zwembad wil gaan, tussen de middag wanneer het kalm is, maar ik zie er zo tegenop om alleen te gaan.”

Ventje bekeek me en ik voelde zijn ogen van mijn gezicht langzaam neerwaarts over mijn voluptueuze body glijden.
Hij zei toen wat elke vrouw nooit wil horen : “ Maar shoeke, da’s nu een goed gedacht, ik zal u wel wegdoen en in de cafetaria op u wachten, dan zijt ge niet alleen.”
Waarop ik snel antwoordde: “jamaar hélà niet zo rap, ik ben nog niet zeker, ik moet mezelf nog even moed inspreken”.

Ik toog (mooi woord hé – http://nl.wiktionary.org/wiki/tijgen ) naar boven om zoals elke dag even mijn mails door te nemen en mijn favoriete blogjes te lezen en nam toen een zeer moedige beslissing.
Ik nam het snel, want als ik te lang nadacht dan zou het niet lukken.
Zwempak aan, jogging erover, en vijf minuten later stond ik in de keuken.
“Kom we zijn weg!” zei ik tegen mijn personal trainer die zelf nooit traint.
Hij kent me en liet er geen gras over groeien.
Ook hij was binnen de vijf minuten klaar en hij hield de autodeur voor me open.
Ik zag hem denken : “ik moet hier het ijzer smeden terwijl het heet is”

Vorig jaar september heb ik ook zo’n korte, sportieve opwelling gekregen en ik had nog steeds een kaart van het zwembad, zelfs het twee eurostuk voor het kastje zat nog in mijn zwemzak.
Ik hoop altijd dat er bijna niemand in het water is, want ik ben geen held en zwem graag rustig heen en weer aan de kant zodat ik me kan vastgrijpen indien ik dreig te verzuipen.
Er waren gisteren veel gezette dames van mijn leeftijd die net hetzelfde dachten als ik.

De rechterkant van het zwembad was volledig afgebakend en een dertigtal grijze en minder grijze hoofdjes dobberden daar netjes op en neer volgens de aanwijzingen van een magere, oudere senior die aan de kant in zwembroek oefeningen voordeed.
Aquagym voor senioren.

Voorbij zwemmend bekeek ik hem sluiks.
Waarschijnlijk was hij ooit een sportleraar.
Geen gram vet, slank of beter 'mager' en grijs haar.
Toen ik nog eens goed keek besefte ik dat ‘oud- mager' ook niet zo mooi is.
Geef mij maar een man met love handles en wat vlees aan zijn knoken.

Ik voelde me op slag wat beter na deze bezinning en trok welgemutst nog een aantal baantjes, ondertussen al zwemmend korte praatjes makend met de passerende andere oudere dikke dobberende dames.
Eén mollige dame zei plots: “hé ik ken u!” – ze bleek verdorie een klasgenoot te zijn van de middelbare school.
Bengelend aan de kant van het zwembad, in het water, hebben we in sneltempo veertig jaar bijgepraat.
In de cafetaria zou het warmer en veel gezelliger geweest zijn, maar daar zat mijn ventje trots te wachten op zijn sportief vrouwtje..

Ik voelde me na al dat “sporten” heel fris en monter en ik zou gezworen hebben dat mijn buik al iets strakker aanvoelde.

Totaal naast de kwestie.

Bedenking : als de brandweermannen hun Babe foto’s moeten verwijderen, moet ik dan ook mijn knappe macho reeks rechts op mijn blog verwijderen?
‘k zal het eens aan onze Patrick van “A” moeten vragen.

09-10-2007 om 12:42 geschreven door BOJAKO  

Lap...’t is zover... mijn maag protesteert vandaag ongelooflijk fel tegen de vreselijke overdaad van mijn rijkelijk gevuld fest-leven.
Gisteren tafelden we bij zoon 1 en schoondochter.
Deze keer was het een Russisch thema feest.
Schwiegermutti, schoonbroer en zus/zee waren ook aanwezig.

*wodka als aperitief

*toostjes met kaviaar

*Borsjt (Russiche bietensoep) met zure room
*Boeuf Stroganoff
*En als dessert : “Halva” met andere zoete versnaperingen en koffie.

Kleinzoon 1 (bijna zeven jaar oud) zit nu in het tweede leerjaar en liet ons na het eten zijn eerste schooltoetsen zien en zijn dictee schriftje.

“Einstein eat your heart out”, dacht ik en mijn hart zwol met grootmoederlijke trots.
Schoonma gaf hem tot zijn grote verbazing een briefje van twintig euro als beloning voor zijn prachtig rapport.

Hij had niet voor niets tien op tien op zijn rekenproef en ik zag hem met grote verbazing verwonderd kijken naar het geld, vervolgens diep nadenken en plots flitsten er kleine euro-symbooltjes voor zijn ogen en kreeg hij een volwaardig “Aha” moment.

Zonder dralen viste hij onmiddellijk daarop al zijn schriften uit zijn boekentas en toonde ze fier aan iedereen die rond de tafel zat, in de ijdele hoop om zo,  op heel korte termijn,  een fortuin binnen te rijven.
Het mocht niet baten. De geldbeugels bleven hermetisch toe.

Vandaag:

Ik hoopte uit de grond van mijn peperkoekenhart dat ventje het zou vergeten, maar mijn lieve vriendin heeft het verknoeid.
Ze telefoneerde vanmorgen en zei : (Huismusje ogen toe doen aub !) : “Zeg, ge zijt toch niet vergeten dat het dit weekend de grote rommelmarkt is van onze parochie!”

Neeje begot, ik was het niet vergeten, maar ik was helemaal niet van plan om te gaan.
Maar dit was weer buiten mijn ventje gerekend natuurlijk en ’t is tenslotte maar een straatje om, achter onze hoek.
’t Was ook prachtig weer, veel te mooi om binnen te blijven, was zijn argument, dus ik teende weeral braafjes en gedwee als een schaap mee naar de parochiezaal.

God en klein pierke kwamen we daar tegen.
Ventje geraakte nog niet aan het eerste kraampje of hij had al een Duvel vast en hing aan de toog met de schoonvader van zoon 2.
Wat later kwam schoondochter er ook aan met haar mama, Seppe en kleindochter.

Binnenkort verjaart onze kleindochter en ik heb dit jaar voor haar een prachtig princessen jurkje gekocht, met een zijden cape, mooi afgebiesd met pels.
Koningin Fabiola zou jaloers zijn!
Ik moest nog enkel de nodige accessoires kopen zoals een “bling bling” tiara en toverstokje en toevallig zag ik die op de rommelmarkt.

Een andere dame was me echter voor en schepte net voor mijn neus de prachtige tiara weg.
Gelukkig voor haar voelde ze mijn ijzige, priemende, dodende blik niet in haar rug.
Het “bling bling” toverstokje liet ze liggen,  dus dat kon ik wel kopen en ook een even prachtige “ bling bling” handtasje.
Ter informatie: “Bling Bling is in” bij driejarige meisjes !

Vermits ik maar meegegaan was met ventje om de hoop te vergroten, zette ik me daarna ook maar neer in het gedeelte dat als cafetaria afgebakend was en vermits water enkel dient om boten op te laten drijven (cfr mijn vader zaliger) consumeerde ik ook wat.
De pizza die we daarna gegeten hebben ligt nu als een zware baksteen op mijn maag.
“Trop is teveel”: zei Van den Boeynants ooit en de man had groot gelijk

Seffens ga ik een Maalox opzuigen tegen maagzuur en nu meen ik het écht.

Morgen begin ik met een dieet van water en toost !!!!!!

07-10-2007 om 23:30 geschreven door BOJAKO  

Vrijdag was het zoals gewoonlijk onze maandelijkse blogdag.

De zon scheen zalig, maar toch voelden we allemaal een enge kilte door de afwezigheid van onze allerliefste vriendin Hotlips.

Ook op haar blogs is het momenteel muisstil, het is de eerste keer dat we dit ooit hebben meegemaakt.

We vrezen daarom allemaal het ergste en onze gedachten en ons hart waren en zijn nog steeds bij haar en haar Suske.

’t Is moeilijk om hier in vrolijke bui iets neer te pennen want elke keer dwalen mijn gedachten af naar Lipske.

Voor haar zet ik hierna dit gedichtje.

FOR THE LOVE OF MY LIFE

OUR HEAVENLY FATHER UP ABOVE;
PLEASE TAKE CARE OF THE ONE I LOVE.
THE HURT, THE PAIN,
PLEASE TAKE IT AWAY.
I KNOW I'LL BE WITH HIM AGAIN SOME DAY;
PLEASE HELP ME FIND WHICH WAY TO GO,
WITHOUT MY HUSBAND....LORD.....I JUST DON'T KNOW.

WE HAVE BEEN ONE FOR SO MANY YEARS,
I TURN MY HEAD, AND HIDE MY TEARS.
TO WATCH HIM HURT, JUST BREAKS MY HEART;
I HAVE LOVED HIM FROM THE VERY START.
NOT TO BE SELFISH AND ASK HIM TO STAY,
IS WHAT I DEAL WITH EVERYDAY.

IN YOUR HANDS, I KNOW HE'LL BE WELL,
I KNOW IT LORD, I JUST CAN TELL.
DEAR LORD, PLEASE TAKE CARE OF HIM FOR ME,
AND PLEASE HELP ME SO THAT I CAN SEE.
ALL THE LOVE AND BEAUTY OF YOUR HOME.
I KNOW MY LOVE WILL NOT BE ALONE.

PLEASE STOP THE PAIN HE FEELS EACH NIGHT,
IN YOUR ARMS I KNOW HE'LL BE ALRIGHT.
AND UNTIL WE AGAIN BECOME AS ONE,
LET HIM KNOW I LOVE HIM AND I'LL JOIN HIM
WHEN MY WORK HERE IS DONE.

BY JACKIE MC COMBS

06-10-2007 om 21:18 geschreven door BOJAKO  

04-10-2007 om 23:29 geschreven door BOJAKO  

03-10-2007 om 03:08 geschreven door BOJAKO  

Eén oktober,  niet te geloven hoe snel de tijd vliegt.
Het einde van het jaar nadert in sneltreinvaart.  En dan te weten dat ik als kind het jaar 2000 science fiction-klinkend vond.
Als ik nu bedenk dat mijn grootouders geboren werden in de jaren 1800 dan lijkt dit bijna de middeleeuwen.
’t Was dan ook middeleeuws: - geen electriciteit – geen auto’s – geen televisie – geen radio – geen internet – geen telefoon – geen vliegtuigen – geen raketten op de maan – steevast geloven wat mijnheer pastoor vanuit zijn preekstoel verkondigde .
Moesten ze nu terugkomen dan vielen ze gewoon dood van’t verschieten denk ik.

Héhé...tot volgende week zaterdag zijn we weer even uitgefeest, tijd om even te bekomen.
Vrijdag is het wel blogdag met onze trouwe blogvrienden, maar vriend Ollie schreef net in een reaktie dat alcohol goed is tegen onze ‘Oldtimer’. Dat is dus goed om weten.

Schoonma is netjes afgehaald van zee met al haar bagage en terug thuis gedeponeerd. Niet te geloven dat één dame zoveel bagage meeneemt voor een vakantie aan zee.
Natuurlijk heb je hier aan de Noordzee wel gerief nodig voor drie seizoenen. Nat, koud en ‘misschien’ warm weer?
Ondanks haar hoge leeftijd blijft ze op en top een heel fiere dame.
Voor elke dag een andere outfit. Voor elke outfit de nodige accessoires en schoenen. Een beautycase vol verzorgings crèmes, lotions en schmink.
Iets minder fier zou best wel mogen, maar toch liever zo dan onverzorgd.

Zaterdag avond kwamen de twee oudste kleinzonen slapen.
Nu ze wat ouder worden, wordt het allemaal wel veel gemakkelijker en zo mogelijk nog plezanter.
Met een zevenjarige een gesprek voeren over het al of niet bestaan van God en verder leven via de overgeërfde genen is heel verfrissend en aangenaam.

bij de autootjes zijn er nog van grootvader!

Kleinzoon 1 denkt eerst altijd heel diep na met een diepe frons en geeft dan meestal een verrassend volwassen antwoord voor zijn leeftijd.

Kleinzoon 2, de vierjarige die zo fier blijft op zijn ‘volwassen’ onderbroeken met spleet vooraan, met de nodige show erbij hoe de flieter erdoor getrokken wordt,  is en blijft hilarisch.  Hij oefent momenteel op het scheelzien. 

Een zevenjarige filosoof en een vierjarige fantast die eindeloos kan spelen, wat kan een grootouder nog meer wensen.

Ze slapen nu ook allebei uitstekend.  De jongste bij mij in bed en de oudste bij zijn grootvader in de logeerkamer.

Het wordt al niet meer in vraag gesteld, het is al een gewoonte geworden.

Deze keer ben ik slechts één keer moeten opstaan om ventje wakker te schudden en te zeggen dat hij wat stiller moest zijn omdat zijn gesnurk anders de kleine zou wakker maken.

Toch kwam kleinzoon 1  rond zeven uur ook bij mij liggen “omdat grootvader zo’n rare geluiden maakte in zijn slaap”.

Na de middag toen de kleinkinderen door hun mama afgehaald waren,  werd ik naar de zoveelste rommelmarkt meegetroond door mijn fanatieke ‘rommel’ vent.
Gelukkig was het één dag mooi weer!

“The Antique Road show” op BBC is één van onze favoriete TV programma’s en sinds ventje daar gezien heeft dat er soms mensen waardevolle zaken voor een appel en een ei gekocht hadden op rommelmarkten, is hij altijd op zoek naar zo’n schat. 

Alhoewel ik hem al met hand en tand  uitgelegd heb dat alle rommelmarkten nog voor de opening afgeschuimd wordt door antiquairs, hoopt hij toch dat ze ‘iets’ over het hoofd gezien hebben.

Ze hadden deze keer weer ‘niets’ over het hoofd gezien, maar hij was toch gelukkig dat hij de markt voor alle zekerheid nog eens gecontroleerd had.

Meestal komen we thuis met nog wat meer speelgoed om bij onze al niet te overziene hoop speelgoed voor de kleinkindjes te leggen.

Ik moet altijd lachen als de mensen op een rommelmarkt zeggen : “ja maar mevrouw, als ge dit in de winkel gaat kopen kost dat vijfentwintig euro!” 
Steevast antwoord ik dan, “ maar ik ben niet in een winkel, ik ben op een rommelmarkt, dat wil zeggen dat u voor uw rommel die ge kwijt wilt nog een centje wilt”. 
Bovendien vind ik het pingelen plezant. 
Het doet me terugdenken aan de markten in Spanje in de jaren zestig.  Daar stond men erop dat je pingelde.

Vragen ze voor iets vijf of tien euro, dan bied ik onmiddellijk de helft en dan geniet ik van het pingelen zoals op een veemarkt. 

Mijn maternale grootouders waren vroeger marktkramers zie je.  Het zit in mijn genen ingebakken.

Vandaag eens een blanco dag op mijn kalender, dat is heel lang geleden.

Het regent ‘ouw wijven’ hier in Antwerpen,  dus dat wordt gezellig luieren in de zetel met een spannende thriller van Dean Koonz. 

Geen hoogstaande literatuur dat weet ik, maar wel enorm ontspannend!

kijk nana ik kan scheel zien !

01-10-2007 om 14:23 geschreven door BOJAKO