this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
30-09-2008
geschenk van onze kleinzonen ....De Efteling!
Om onze veertig jaren wel en wee te vieren hebben ventje en ik met onze kinderen en schoonma bijzonder lekker gegeten in een heerlijk restaurant centrum Koekenstad.
We werden overladen met prachtige bloemen en geschenken en de speech van zoon 2 hebben jullie al kunnen lezen.
Kleinzonen 1 en 2 hadden al lang besloten dat een mooi geschenk voor hun grootouders een bezoek aan de Efteling was. Iets was je zelf enorm leuk vindt zullen je grootouders vast en zeker ook wel fantastisch vinden hebben ze waarschijnlijk gedacht.
We vertrokken allen samen in de grote auto van de ouders van schoondochter. Ik zat achteraan bij kleinzoon 2, die met het plan van de Efteling op zijn schoot zat en mij het hele parcours met z'n vingertje aanwees. Hij vond het wel vreselijk dat hij nog steeds geen meter twintig was en daarom nog niet op de meer gevaarlijke attracties kon. Ik bood aan om hem wat meer stampen onder zijn achterwerk te geven om het proces te bespoedigen, maar met een onzeker lachje zei hij nee en besloot om maar de natuurlijke groei af te wachten.
We bezochten eerst de lievelings attractie van zoon, de Fata Morgana, maar enkel omdat de wachtrij elders toen al vijftig minuten bedroeg. Het was vorige zondag prachtig weer, met als gevolg heel veel bezoekers en overal heel lange wachtrijen. Kleinzoon 1 is nu WEL groter dan één meter twintig en hij wou me deze keer absoluut meekrijgen in de Vliegende Hollander en de Python. Maar eerst zijn we toch maar De Pirana binnengegaan omdat de wachtrij daar ook vrij kort was. Wild water rafting op grootouder- en kinderniveau? Heerlijk! Deze keer waren we voorzien, we hadden allemaal een regenjas aan met kap. Mr. Silver kreeg op het einde van de rit toch een waterstraal over zich heen zodat hij nog een tijdlang met een natte broek rondliep. Eindelijk werd het geduld van kleinzoon 1 beloond en stonden we voor de Vliegende Hollander met een wachtrij van slechts vijfenveertig minuten.
Het lipje van kleinzoon 2 begon te beven omdat hij niet mee op deze attractie mocht om veiligheidsredenen.Zijn mama ging om hem te troosten terug naar de Bobslee.
Action man - Mr. Silver - besloot dat de Pirana al voldoende was geweest, zeker toen hij het ijselijke gegil hoorde uit de wagens van de Vliegende Hollander, die met een razende snelheid uit het gebouw werden geslingerd, vervolgens door bochten tegen warpsnelheid omlaag vlogen, om daarna op het water neer te storten.
Zoon, kleinzoon 1 en ikzelf schoven braaf vijfenveertig minuten in de rij aan, om uiteindelijk plaats te nemen in een boot in een grote, donkere ruimte, dat vervolgens in inktzwarte duisternis tegen een ijselijk tempo omhoog ging, dan met een ruk stopte, en vervolgens ik wist niet dat het kon, nog sneller naar beneden denderde, maar nu in de buitenlucht op een kantelende, draaiende railway, om uiteindelijk met een smak in het water terecht te komen.
Zoon en ik gilden de longen uit ons lijf, maar kleinzoon zat gewoon heerlijk te genieten. Ik moest na het uitstappen even bekomen en bedankte feestelijk voor de rit op de Python, de railway waar je enkele keren ondersteboven gaat.
Herniaretta vond dat het al welletjes geweest was!
Zoon nam zijn plaats in de wachtrij voor de Python met kleinzoon 1 en schoondochter ging naar de grote houten railway met kleinzoon 2 en wij, de oudjes, namen met plezier plaats aan een tafel in het lekker najaarszonnetje en we dronken er eentje en daarna nog eentje voor de dorst die nog komen moest!
Het Spookslot hebben we deze keer ook bezocht,bij ons vorig bezoek durfden de kleinzonen er nog niet in. 'De Pandadroom' stond ook terug op ons verlanglijstje.
Met je coole bril zie je dan alles driedimensioneel en ik genoot er nog extra van omdat kleinzoon 2 die naast me zat, steeds weer probeerde om de visjes of de dieren aan te raken. De bijkomende speciale effecten geven het nog een extra dimensie, je voelt de wind in je nek blazen, nevel vult de zaal, de bank waarop je zit begint te schudden en wanneer een reusachtige boom in het oerwoud omgehakt wordt en omvalt, komt het hele dak in de zaal naar beneden zodat je ongewild je nek intrekt omdat je echt het gevoel hebt dat het gevaarte op je hoofd gaat vallen.
Omwille van de honger en dorst werd er nog een zeer kort pitstopje ingelast en kleinzoon 1 wou me in het grote Piratenschip krijgen. Mr. Silver offerde zich weer moedig op om bij de zakken te blijven. Toen ik zei dat ik wèl meewilde, maar in het midden en niet boven in de top van de boot, zei kleinzoon dat hij dan liever alleen ging.
Oef ik was gered.
Als laatste grote attractie gingen we nog in de Villa Volta, een oud behekst huis dat helemaal om je heen begint te bewegen. Je weet na een tijdje niet meer waar de vloer of waar het plafond zich bevindt. Ik probeer nog steeds uit te dokteren hoe ze dat voor elkaar gekregen hebben.
Via het sprookjesbos trokken we dan richting uitgang en als kers op de taart mocht er nog dertig cent in de poep van ezeltjestrekje om er één schitterend plastic glittercent voor terug te krijgen!
Moe, maar heel voldaan, hebben we nog een lekkere, vette, ongezonde hamburger met fritjes, doorgespoeld met een even ongezonde reuze Cola voor we terug naar huis reden.
Met een gelukzalige grijns op hun gezichtjes vielen de twee kleintjes bijna onmiddellijk in slaap. Kleinzoon 2 droomde waarschijnlijk van een toverfee die hem tegen zijn volgend bezoek één meter twintig lang zal maken.
Een pastoor zei ooit : het huwelijk is een instelling !
Wie wil er nu heel zijn leven in dezelfde instelling wonen?
Blijkbaar is er toch een aantrekking,anders hou je het geen veertig jaar uit.
Als kind dacht ik soms: zou het bij een ander beter zijn?
Telkens kwam ik tot dezelfde conclusie.
Nee! Want dikwijls moest ik zeggen : vader blijf van ons moeder.
Soms zaagt moeder over vader, soms zaagt vader over moeder.
Meestal gaat het over details en dan weet ik weer: ze zien elkaar toch graag.
Een paar keer moest ik als crisis manager optreden.
Telkens ging het weer over details, appartement verkopen, geld beleggen, wie de was en afwas doet enz.
Als de storm geluwd was, dacht ik telkens, ze zien elkaar weer graag.
Moeder ziet vader graag, want ze heeft al zoveel dingen tegen haar goesting gedaan omdat hij het plezant vond: kamperen, op reis gaan naar de zon en dat moeten we vaak horen!
Vader ziet moeder graag, want hij doet van alles om goede punten te scoren.
De was,afwas, winkelen, kleinkinderen afhalen, tuin onderhouden alles zou hij voor haar doen, . als het maar niet te veel kost!
Als twee mensen in een instelling zoals het huwelijk constant iets willen doen voor de andere tegen hun goesting
Geld maakt niet gelukkig zegt men, maar t is verdorie toch gemakkelijk als je wat geld hebt.
Het moet niet overdreven veel zijn, maar toch liefst voldoende om je rekeningen te kunnen betalen, genoeg overschot voor eventuele onverwachte rekeningen en liefst nog een beetje om je te laten genieten van je vrije tijd en als het kan je kinderen indien nodig uit de nood te helpen.
Weinig of geen geld brengt heel veel zorgen met zich mee, maar op dit ogenblik hebben mensen met veel geld precies evenveel zorgen.
Hoe meer je hebt, hoe meer je kan verliezen.
Voor mensen met een hogere welstand is de val naar beneden veel groter en moeilijker te verwerken dan bij de doorsnee burger die zon welstand nooit gekend heeft en altijd de eindjes aan elkaar heeft moeten knopen.
Wanneer je op korte termijn je fortuin drastisch ziet verminderen, dan kan ik me voorstellen dat het koud zweet je uitbreekt.
Om één of andere mysterieuze reden zijn de beelden van Wall street in de jaren dertig, toen failliete zakenlui uit het raam sprongen, in mijn geheugen opgeslagen.
Ik weet eigenlijk niet waarom, want thuis hadden we geen geld en het beetje dat we nu hebben bijeengespaard door zuinig te leven en hard werken, dient om ervoor te zorgen dat we later onze kinderen niet tot last zullen zijn.
Maar of het nu over veel of weinig geld gaat, het beetje dat we hebben zou ik ook niet graag kwijtspelen!
Zelfs op Seniorennet gaat vandaag de Poll over de huidige financiële onrust.
t Ja wat moet je doen om je spaarpotje in zon kwakkel financieel klimaat veilig te stellen?Ik zou het begot niet weten.
De grote crisis van de jaren dertig begon ook in Amerika op de aandelenbeurs toen de koersen in elkaar klapten.
Mensen gingen toen in paniek massaal hun spaarcenten van de banken afhalen, met als gevolg dat de banken allemaal failliet gingen en veel andere mensen daardoor hun spaargeld verloren.
Het gevolg van al die faillissementen was dat de koopkracht van iedereen verminderde omdat men sterk moest bezuinigen.
Dat had dan weer tot gevolg dat er firmas failliet gingen, wat dan weer tot gevolg had dat heel veel arbeiders ontslagen werden.
De crisis bleef ook toen niet beperkt tot de VS.Het werd daarna een internationale bank crisis.
Amerikaanse banken begonnen de schulden van alle landen op te eisen wat de economie wereldwijd ineen deed storten met massale werkloosheid en armoede tot gevolg.
Iemand zonder spaargeld die veel geleend heeft kan zich nu misschien enigzins gerust voelen, maar als we naar de vorige crisis kijken, dan zien we dat ook die mensen slachtoffer werden. Ze konden hun leningen niet meer afbetalen omdat ze werkloos werden.
Ook in de jaren dertig greep de president van de VS in en diende bij het Congres een noodwet in,bedoeld om grote banken niet verder mee te sleuren in de faillissementen van de kleine banken.
Toen werd dit voorstel onmiddellijk aanvaard, maar uiteindelijk herstelde de economie zich pas na een tweede wereldoorlog.
Het Amerikaanse Congres is deze keer niet zo happig om het voorstel van President Bush klakkeloos en snel te aanvaarden.
Vandaag lees ik dat er weer een heel grote spaarbank failliet is gegaan, WaMu (Washington Mutual). De genadeslag kwam naar het schijnt omdat spaarders hun geld massaal van hun spaarboekjes afhaalden.
Als we even de Poll van Seniorennet van vandaag bekijken :
Met het huidige onzekere klimaat rond de banksector. Doet u hier iets speciaals voor uw spaargeld? Of laat u alles zoals het was?
Ik heb al m'n geld naar een andere bank gezet die minder in opspraak komt
Ik heb een deel van m'n geld naar een bank gezt die minder in opspraak komt
Ik verdeel m'n geld over verschillende banken
Ik heb een deel van het geld afgehaald
Ik heb met een deel van het geld anders belegd, bvb. goud of zilver voor aangekocht
Ik doe niets speciaals, ik hou hoe het was
Dan merk ik dat op dit ogenblik 845 stemmen hebben geantwoord :
Ik doe niets speciaals, ik hou hoe het was
79.6%
Ach, ik ben een fatalist wat moet gebeuren zal gebeuren, erover piekeren lost de zaak toch niet op,want onze toekomst ligt uiteindelijk zoals het altijd geweest is, in de handen van de grote Multinationals en rijke economen.
Maar . als we even de tijd nemen om de geschiedenis van de vorige crash te bestuderen, dan merken we dat een massale geldafhaling bij de banken de zaak nog verergerd en bespoedigd heeft.
Het beetje dat we op de bank hebben zullen we dan maar laten staan zeker?
Om op een leukere noot af te sluiten :
vanavond gaan ventje en ik lekker uit eten met onze kinderen om onze veertigste huwelijksverjaardag te vieren.
Dàt zullen ze ons dan toch niet meer kunnen afpakken.
Gisteren hoorde ik al op het nieuws dat de moordenaar van Joe Van Holsbeek geen moordenaar blijkt te zijn.Hij liep wel rond met een mes, stak zeven keer dat mes in Joe, per ongeluk want hij wilde niet doden ! !
Ik begin echt te denken dat ik op een ander planeet leef.
Mijn nichtje in Engeland overleefde gelukkig twee jaar geleden zeven messteken en bij haar werd de man wel veroordeeld als moordenaar hij had volgens de jury de intentie om te doden en zijn vonnis was levenslange opsluiting. De intentie was er, zo werd geoordeeld,omdat hij verdorie met een mes rondliep en die ook zeven keer in mijn nichtje stak.
Wetende dat de moordenaar nu voor heel lange tijd achter slot en grendel zit zal haar toch een beetje kunnen helpen met de verwerking van haar trauma.
Hoe de jury ooit tot hun besluit is gekomen in het proces van Joe zal voor mij en waarschijnlijk voor vele anderen altijd een raadsel blijven.
Mijn hart bloedt voor de ouders van Joe die deze uitspraak nu weer moeten verwerken.
Iets anders:
Toen ik eindelijk, na tien jaar huwelijk, als nieuwe Belg het recht kreeg om te mogen stemmen kende ik niets van de Belgische politiek.
Ik nam me voor om mezelf goed te informeren vooraleer ik naar de stembus trok. Vrouwen hebben tenslotte moeten wachten tot het jaar dat ik geboren werd om te mogen stemmen en ik vind dat men daar niet lichtzinnig mee mag omspringen.
Ik las veel, luisterde naar iedereen, wikte en woog en geloofde niet iedereen of alles klakkeloos.
Elke bladzijde heeft twee kanten heeft men mij ooit geleerd en ik probeer zo goed mogelijk de programmas en het ideeëngoed van elke partijte bekijken en te begrijpen.
Na alles wat ik dit weekend heb gezien en gehoord op TV moet ik net zoals hiervoor bij Joe besluiten dat ik politiek nooit zal begrijpen.
Ik zie het zo :
Twee partijen besluiten om samen in zee te gaan en worden in die context verkozen.
Samen proberen ze maandenlang te onderhandelen met God en klein Pierke om een regering samengesteld te krijgen om hun beloftes aan hun kiezers te kunnen waarmaken.Hun kiezers rekenen daar namelijk op.
Ze worden van alle kanten in dat opzet gedwarsboomd, wat ik enigszins verwacht, want waarvoor dient anders de oppositie, indien het niet is om dwars te liggen omdat zij niet verkozen werden?
Eén deel van de Siamese tweelingpartij houdt zich rigoureus aan de beloftes die ze samen hun kiezers voorschotelden.
De andere helft van de Siamese tweeling vindt uiteindelijk dat men bepaalde beloftes met een zeer grote korrel zout moet kunnen nemen. Daarom zijn politieke uitspraken waarschijnlijk zo opgesteld dat men er later alle kanten mee uitkan.
Dat heb ik inmiddels ook al goed begrepen.
Het politiek taaltje is al even erge 'gobbledygook'* als het gerechtelijk taaltje. Hoe minder we ervan begrijpen, hoe liever ze het hebben, want dan kan men ze nooit op hun woord pakken.
Dat men ook niet snel afstand doet van een ministerwedde en al wat er bijhoort, dat heb ik ook al begrepen. Het stempelgeld is voor iedere werkloze gelijk zeker?
Maar goed, tot hier ben ik nog mee: de Siamese tweeling is door de verkiezing verbonden, maar omdat ze niet meer overeenkomen besluiten ze nu elk hun eigen weg gaan.
Chirurgie is nodig en ze worden gescheiden.
Ik ben nog altijd mee! (denk ik)
Het geheel : de partij die als 'een kartel' door het volk werd verkozen bestaat nu niet meer, of begrijp ik dat fout?
Eén deel van de gescheiden Siamese tweeling wil (of moet) om die reden ontslag nemen.
Kan iemand mij nu (in gemakkelijke woorden lekentaal aub ) uitleggen waarom de andere helft van de tweeling niet moet opstappen?
Vanaf hier begrijp ik er niets meer van! Het zal aan mijn beperkt verstand liggen zeker?
Soms ben ik het niet eens met wat er in mijn krant De Frut (GVA) geschreven wordt en dan schrijf ik dat hier.
Fairplay gebiedt me om te zeggen dat ik het vandaag helemaal eens ben met Paul Geudens enPatrick Van de Perre, alhoewel de laatste over een heel andere, maar niet minder interessante kwestie schrijft. (GVA 24.9.2008 blz. 16)
*Gobbledygook is een Engelse term dat gebruikt voor een verwarrende, onbegrijpelijke taal.
Ik las daarnet MANNEN op het blog van TROUBADOERKE.
Met het eerste deel van wat ze schrijft ben ik het volledig met haar eens.
Wat Mr. Silver bijhoudt en naar huis brengt grenst, net zoals bij haar Dutch Lover, aan het ongelooflijke.
Heel veel zaken die bv. onze ver-bouwende zoon naar het containerpark wil doen, zie ik mijn ventje door onze gang naar de tuin dragen, van dakgoten, buizen tot deuren toe.
Als ik dan vraag wat hij er in hemelsnaam mee gaat aanvangen, dan mommelt hij iets onverstaanbaar terug.
Nu de vakantie van zoon 2 afgelopen is, gaan ze slechts drie dagen per week verder aan het huis verbouwen en is ventje af en toe terug thuis.
We zien elkaar niet dikwijls, want ofwel zit hij in de kelder of verdwijnt hij ergens achter in de tuin.
Hij kwam eergisteren met een fiere uitdrukking op zijn gezicht vragen of ik even mee naar achter in de tuin kwam kijken.
Wa vindde der van? vroeg hij trots. Ik keek in de richting waar hij wees, en vroeg: Wat vind ik van watte? Hewel, van mijn nieuw kot en van mijn nieuw afdak voor het hout zei hij beteuterd.
Ik bekijk de wereld waarschijnlijk heel anders dan hij,want ik zag slechts een afschuwelijke, van afval ineengeprutste Vlaamse koterij.Het zag er vreselijk uit.
Hij heeft dit kunstwerk gemaakt uit allerlei gerecycleerd materiaal, met een dakgoot die nu in het midden afloopt via een buis dat uiteindelijk uitmondt in mijn zwembad ( zuinig omspringen met regenwater hé, voegde hij er met een brede smile aan toe ! ) Daarnaast stond een afdak, gemaakt van de restanten van een oud veranda dak dat zoon 2 ook afgebroken heeft en op het stort wou gooien.
Ik heb geen woorden om te beschrijven hoe afschuwelijk lelijk het kot eruit ziet (zie foto hierboven) en mijn kinderen, vrienden en kennissen zullen u verzekeren dat ik geen moeilijke of veeleisende vrouw ben.
Tot nu vond ik het echter mijn echtelijke plicht om, zelfs wanneer ik iets lelijk vond, minstens mijn mond te houden en slechts 'hmmmmm .. te knorren. Ik doe altijd mijn best om niemand te kwetsen.
Deze keer lukte het me écht niet meer, ik kon niet zwijgen.
Ik keek ventje aan en zei kalm : Wilt ge mijn eerlijke opinie? Wel .het is vreselijk, afschuwelijk, jakkes een echt Vlaams koterijke en godzijdank staat het verscholen achter het zwembad en in een verloren hoek van de tuin zodat niemand het ooit hoeft te zien.
De teleurstelling droop van zijn gezicht en dan begint mijn peperkoekenhart weer te smelten en ik kreeg (een pietelijklein beetje) medelijden.
Hij had er tenslotte die dag hard aan gewerkt.
Ik probeerde mijn dosis venijn wat te neutraliseren door eraan toe te voegen : Kom, als gij gelukkig zijt met uw afschuwelijk kot, dan is dat het belangrijkste.Misschien kunt ge er een haag of een schutting voor zetten om het te verbergen?!
Het was echt niet wat hij wou horen, dat zag ik aan zijn diepbedroefde ogen. Meestal bestoef ik alles wat hij doet uitbundig, want ik weet dat een man daar heel veel behoefte aan heeft.
Nu moet je echter weten dat er vorige woensdag bij zoon 2 een nieuwe voordeur geleverd werd en dat mijn ventje de volledige som niet wou betalen aan de leverancier omdat er krasjes op waren.
Gisteren ben ik met hem even gaan kijken en de krasjes waren zo minuscuul, dat ze met een vergrootglas nog moeilijk te vinden waren.
En deze Mijnheer Pietje Precies zet dan in onze tuin zon vreselijk gedrocht neer en verwacht nog dat ik het mooi zal vinden. Niet te geloven hé.
Mannen, ik zal ze inderdaad ook nooit begrijpen net zoalsTroubadoerke!
Wat het poetsen betreft daarentegen moet ik net het tegenovergestelde van Troubadoerke schrijven.
Mijn ventje leerde wat proper is van zijn perfectionistisch ingestelde thuiswerkende moeder. Ze is nu bijna 86 en tot haar grote ergernis kuist geen enkele poetsvrouw naar haar uitzonderlijke maatstaven. Elk hoekje in huis wordt met een doekje om een lucifer uitgekuist.
Ze is nog echt zo eentje uit de oude doos, die zolang ze dit aankon elk jaar grote kuis deed.
De meeste jonge vrouwen weten niet meer wat die grote kuis van vroeger inhield.
Meestal vond het plaats bij het begin van de lente.
Minstens twee weken lang werd alles, maar dan ook alles onder handen genomen en werd er elke dag van s morgens vroeg tot s avonds laat gepoetst en gewassen, alles moest er voor wijken.Vrouwelijke collegas van mij namen twee weken vakantie om hun moeders bij deze grote kuis te helpen.
Er werd geschilderd en behangen waar nodig en alle kleerkasten werden van de muren weggetrokken zodat men erachter, erboven en achter elke lade kon kuisen. Bedden werden uit elkaar gevezen om stof te kunnen verwijderen van plaatsen waar men anders niet aankon. Matrassen werden naar buiten gesleept, verlucht, uitgeklopt en vervolgens gedraaid.Wat nodig was werd hersteld.
Tapijten werden gekuist, ook in de tuin gesleept, over de draad gehangen en meermaals met een mattenklopper uitgeklopt.
Na weken intensief kuisen ploften deze grote-kuis-vrouwen moe, maar heel voldaan neer.
Ik moet zeggen dat mijn moeder dit wegens tijdsgebrek nooit heeft gedaan en ook ik heb onmiddellijk met deze traditie gebroken, tot grote verbazing en ontsteltenis van mijn halve trouwboek.
Mijn moeder werkte voltijds, had geen poetsvrouw of hulp en had vier kinderen.Geen enkele avond heb ik haar ooit weten neerzitten voor tien uur.Altijd was ze bezig.
Zij had haar wekelijkse rustdag op maandag.
Op die ene dag probeerde zij te doen wat een andere vrouw op een week deed.
Het kuisen werd mij dus niet door mijn moeder aangeleerd maar door een man, mijn vader.
Hij vond dat moeder wat helpende handen kon gebruiken en elke zaterdag zonder uitzondering, vloog onze slaapkamerdeur open en werden mijn zus en ik gewekt door zijn opgewekte kreet : Wakey wakey, rise and shine my darling daughters . time to get up and start cleaning! .
We kregen beiden een beetje tijd om wakker te worden en om iets te eten en dan moesten we aan de slag.
Toen we protesteerden omdat onze twee broers rustig mochten uitslapen en wij wat later ook hun kamer moesten opruimen en kuisen, antwoordde vader altijd : kuisen lieve dochters is vrouwenwerk,dat is niet voor mannen! en vaders wil was wet, hij duldde geen tegenspraak.
Meestergast - vader deelde vervolgens als een sergeant de bevelen uit : doe dit doe dat en hij zei het zo vaak dat hij op de lange duur klonk als de sirene van een ambulance.
Gelukkig voor mijn zus en ik, of ongelukkig - t is maar hoe men het bekijkt moesten we kuisen volgens zijn regels en aanwijzingen.
Hij had zelf nooit hoeven op te ruimen of te poetsen en wist dus helemaal niet hoe het moest.
Als het er nadien maar opgeruimd en proper uitzag was hij al dik tevreden.
Zus en ik leerden dus stofzuigen en opnemen rond de meubelen hoeken en plaatsen die niet zichtbaar waren voor het blote oog hoefden we niet te kuisen.Afstoffen mochten we ook rond de postuurtjes op de kast, enfin om een lang verhaal kort te maken, ik zal nooit werk vinden als poetsvrouw!
Dus in tegenstelling tot Troubadoerke moet ik zeggen dat mijn ventje veel beter poetst dan ik omdat hij thuis gezien heeft hoe het wèl moet.
Het heeft wel héél lang geduurd vooraleer hij zelf ooit begon te poetsen sindshij op pensioen ging om precies te zijn, maar nu hij geen excuus heeft om het niet te doen, poetst hij veel veel beter en grondiger dan ik.Hij poetst in hoeken en kantjes waarvan ik het bestaan nog niet kende.
Ik moet hierbij wel vermelden dat het nooit een passionele hobby van hem zal worden, hij doet het enkel net zoals ik trouwens omdat het nu eenmaal moet en we niet Sien en Maria van Schoon en Meedogenloos ooit op bezoek willen krijgen.
Nee zijn échte hobby's zijn te vinden in zijn knutselkelder en zijn Vlaamse koterijen in de tuin .
Afschuwelijke gedrochten, maar elke vijs, schroef, nagel of ondefinieerbaar stukje buis of snoer, ligt inderdaad vrij ordelijk opgeborgen in gerecycleerde kasten, gevuld met gerecycleerde jampotten of kartonnen dozen.
1ste baby: Je draagt zwangerschapkleding van zodra je weet dat je zwanger bent.
2de baby: Je draagt je gewone kleding zo lang mogelijk.
3de baby: Je zwangerschapskleding IS nu je gewone kleding.
Voorbereiding op de geboorte:
1ste baby: Je doet elke dag plichtsgetrouw je ademhalingsoefeningen.
2de baby: Je vindt de ademhalingsoefeningen onbelangrijk, want je weet van de vorige keer dat het niets geholpen heeft.
3de baby: Je vraagt de dokter al van bij het begin om een epidurale verdoving.
Babykleding:
1ste baby: Je wast de splinternieuwe babykleedjes eerst, vouwt ze vervolgens netjes op en legt ze per kleur gecoördineerd in de speciaal aangekochte, spiksplinternieuwe babykast.
2de baby: Je bekijkt de babykleedjes even om te zien of ze wel proper zijn en gooit enkel diegene weg met de donkerste vlekken.
3de baby:Jongens kunnen toch ook roze dragen nietwaar?
Zorgen:
1ste baby: Bij de minste kuch, kreun of frons neem je de baby onmiddellijk in je armen.
2de baby: Je neemt de baby op wanneer het wenen zo luid wordt dat het je ander kind bijna wakker schreeuwt.
3de baby: Je leert je driejarig kindje snel hoe het mechanisme van het muzikale mobieltje boven de wieg werkt.
Fopspeen:
1ste baby: Wanneer het tutje op de grond valt, steek je het weg tot je terug thuis bent en het kan wassen en steriliseren.
2de baby: Wanneer het tutje op de grond valt, spuit je het vuil eraf met een beetje pap uit het babyflesje.
3de baby: Je veegt het vuil af op je T-shirt en steekt het terug in het babymondje.
Luiers:
1st baby: Je verschoont de baby elk uur, of het nodig is of niet.
2de baby: Je verschoont de baby elke twee, drie uur, 'indien nodig'.
3de baby: Je verschoont de baby wanneer iemand begint te protesteren over de vieze geur of wanneer de luier tot aan de knietjes hangt.
Activiteiten:
1ste baby: Je neemt je baby mee naar baby turnen, baby yoga en naar alle mogelijke activiteiten voorzien voor babys.
2de baby: Je neemt de baby mee naar het baby turnen.
3de baby: Je neemt je baby mee naar de supermarkt.
Uitgaan en vrije tijd:
1ste baby: De eerste keer dat baby thuisblijft bij een babysit, bel je minstens vijf keer naar huis.
2de baby: Net voor je weggaat denk je eraan om je GSM nummer aan de babysit te geven.
3de baby: Je zegt aan de babysit dat ze enkel mag bellen indien er bloed vloeit.
Thuis:
1ste baby: Je brengt een groot deel van de dag door met voortdurend vol bewondering naar je baby te kijken.
2de baby: Je brengt een groot deel van je dag door met oppassen of je ouder kindje de baby niet wakker maakt, slaat of port.
3de baby: Je probeert elke dag om de kinderen een tijdje te ontvluchten.
Inslikken van munten:
1ste kind: Wanneer het eerste kindje een centje inslikt, rijd je als een gek naar de spoedafdeling van het ziekenhuis en je staat erop dat men een volledige scan neemt.
2de kind: Wanneer een tweede kindje een centje inslikt, let je goed op of het er wel langs de natuurlijke weg uitkomt.
3de kind: Wanneer een derde kind een centje inslikt trek je het bedrag af van zijn zakgeld.
KLEINKINDEREN:
Zijn je beloning van de Almachtige omdat je jouw kinderen in leven hebt kunnen houden.
Amaai men sjokkedaaize, da moest eris van kôme, mor t is wel spek veur mennen bek zenne.
t Is deiz week de week van t Antwaerps dialect, of wistte geulle da nie?
Da kanna ni mier hee, das ni woareij, mor neije t is ginne flauwekul.
Dieje vanongs zeeget nog :Eddet in de mot, eddet geleeze in de Frut? vroeg em derzjust.
Ik zee : Ela lakkere, assik da niet geloef dan moakte maai wel iet anders waais zeker?
En dieje vanongs zee : gaai zetter ien van bachtendenkuppe zeker gaai se bietekwiet.
En ik zee : Goddis oep enaander me zen voette speele zenne, ge moet nie zoe hoeg van den tore bloaze oemda gaai van ier zed, gaai me aa jannestreken, ik hoop dagge joeksel kregt en een keurt aarmke gaai kiekezonderkop!
Ge zou ver minder niewaar?
Sebiet gon we komisjes gon doeng want de moize valle doed in men kassen.
Gon we derna nortstammeneegon? vroeg em direct.
Dieje wilt na altaaid oep de lappe gôan dad onnoezel manneke.Pertang ik vind da oek al ies plezaant zenne. t Weurt taait da we noggis onder de mensen kome want ik doeng zo geire een sjààweltje.
Ik gon vanavond toch mor stoemppot met draad maake veurt eten.Swengst da haai de toafel dekt met jatte en talloere zeurge kik altaaid veur t eete.
Assem na wer daarft zegge dat nie oiem te freite is de pezewever, dan kregt em motte rond zen oere.
Kzou der iet van kroage en kzenner nie bang van, mor kzent wel zoe muug as kaa pap, awel assem nog is klôagt dan kregt em int vervolg inpleuts van eete ne meter bier, den apsjaar.
Die mokt van alles na ne scheet in een fles.Ik weit dattem liever stoôafkarmenaajen et, mor ik mag toch oek men goesting ies doen zeker?
Ik gon gewoen van krummenaas gebaare en doeng ofda gin vloms verston.
Allee zeg na zellef, waffertoere zen dana?
Amaai zeg, ha is dor beneije van zen oere ont moake, sebiet weurdt zenne frut zuur en is em allien rebbedebie.
Ja mensen, ik zenner na me getraad eh en agge de kont vant vogelke kust dan krijde e vere smoeleke eh?
Mor ja, as ons kat een koej was, koste we ze melleke neffest de stoof niewaar?
Och a kanner nie on doeng stekt dieje zen verstaand inne vogeltje ent vliegtachterôat.
Dieje zit naïs altaet oep maain kap.
Stront wie eedoe geschete? zeggekik dan!
Mengse: ik mut me na dringend gon kleurmoake, mor dagôad oep nen ik enne gaai ba maai zenne.
Mor t is naa ting uur, dus ierst nog een koffeke drinke en dan zen we weg.
k weit nog niet of we nor de Greungpleuts, de Fraaidagsemart of tChingchangsplein gon.
hieronder kan je nu de tekst volgen benieuwd of jullie er dan meer van begrijpen de nederlandse vertaling volgt daarna.
vergeet niet eerst de muziek rechts in mijn blog af te zetten!
A Job Well Done
Gary Hogg
Me seventh birthday wed a party at wor house For eight kids from my class We had charades and cheese, scones and jelly And this bloke* came to cut off the gas
Now me* dad*, like you know, has corned beef in one lug* Cut the grass is what he thought he had said It was Bob-a-Job' week* and Dad being generous Said "Sorry, bonny lad*, go ahead"
This long mac* smelt of stagnant old floorcloths He didnt look nowt* like a scout Nee* short pants, nee berry*, nee badges,nee woggle*, nee nowt*
He went into the cupboard under the stairs Me Da looks and says "Mind your head, If youre looking for the mower weve not got one, Youll have to use clippers instead"
But the bloke seemed to manage with the tools that he had A pair of pliers and a big rusty spanner Me father reached deep in his pocket And fetched outa couple of tanners*
For when me Ma* went to make me Dads* dinner that night she noticed the gas wasnt on Cos* his chips were still white after nearly an hour So he had to have jelly and scones
when he complained me mother went mad thought she was going to kill smacked him round the head with the chip pan Cos it was his job to pay all the bills
next morning I got up for working off school couldnt get out the back door Cos me father had his head in the gas oven his legs stretched out over the floor
I had to climb over to getmeself out Cos he hadnt left over much space I got him a cushion to put under his head Cos he was getting like a ridge on his face
Id to help me Mam make the dinner that night
Even though I wasnt too keen* She was still in a huff* on account of the gas And of course me father was nowhere to be seen.
she was heating up peas in a kettle And I had to stand up a height And I was browning the top of a big shepherds pie By holding it under the light
that night after tea
Ma sat on the piano stool In the place where the piano once stood she was humming Rachmaninovs piano concerto as close to C minor as she could
It was then that we noticed the piano had gone Cos it should have been stood standing there
Ive selt * it to pay that daft * gas bill says dad.
She says " Ill go to the foot of our stairs!"
He says "Dont get yer liberty bodice in a twist,* Its at the pawnshop on Bollingbrook Street,
Ill be up there to pay for it on Friday
And he proved it by showing the receipt
She got up from the stool in a temper* I thought she was going to hit him some more Cos she picked up her banjo by the thin end But he was saved by a knock at the door
It was the boy scout in the long mac and the pliers stood there me dad said Mind, this Boy Scouts willing' He said "You see if you can sort out me gas, son, Ill see if I can find you a shilling"
So that night it was all peace and quiet Me ma, me dad just sat there Listening to Billy Cotton on the wireless
me da suddenly jumps out of his chair.
He said "That bloody Boy Scouts an imposter!, he said : Ive just been sat here working out, That buggers* done me for two shillings, And we never got a sticker nor nowt!
Bloke :(man)
me:(my)
dad:(father)
lug: ( The ear, or its lobe. [Scot. & Prov. Eng.] expression : a bit deaf )
Bob a job week: ( Bob a Job week : Scouts went door to door offering to do household chores for a shilling)
bonny lad :(nice boy)
mac :(raincoat)
nowt :(nothing)
Nee :(no)
berry :(beret)
nowt :(nothing)
tanners :( tanner - a small coin of the UK worth six pennies; not minted since 1970)
ma :(mother)
da: (father)
cos: (because)
keen: ( eager )
in a huff : (angry-annoyed)
the fella : (fellow - man)
selt : (sold)
daft : (stupid)
to get one's liberty bodice in a twist: BritishSlang. to get flustered or agitated
liberty bodice : a boneless training corset for young girls from 1908.
buggers : ( Slang- A contemptible or disreputable person)
vergeet niet eerst de muziek rechts in mijn blog af te zetten!
Vorige vrijdag heb ik weer enorm genoten van onze maandelijkse blogbijeenkomst.
Natoken kon er spijtig genoeg niet bij zijn, maar we hopen allemaal dat ze volgende maand van de partij zal zijn.
We hebben deze maand kennisgemaakt met Nestje van Hotlips en hij viel bij ons allemaal zeer in de smaak, weer een aanwinst voor ons groepje!
Wat hij over ons denkt daar hebben we nog het raden naar, want sinds ons aller Hotlips haar Nestje heeft, begint ze haar blogje wat te verwaarlozen!
Dat gaan we zo maar niet toelaten hoor, want elke ochtend is haar blogje degene die ik onmiddellijk aanklik.
Ik probeer eerst te zijn om mijn eventueel antwoord op het kwisje te geven, maar elke dag zijn anderen me toch altijd voor.
Hotlips heeft kinderen in Amerika en is gefasicineerd door mijn Engels accent.
Ik ben geboren in het hoge Noord Oosten van Engeland, heel dicht tegen de Schotse grens.
Wij spreken daar een dialect dat zelfs een eigen naam heeft : Geordie.
Omdat we, nadat we naar België zijn gekomen, thuis altijd bleven Engels spreken, ben ik dat accent nooit kwijtgeraakt en zelfs nu nog hoort een andere Engelsman onmiddellijk dat ik een Geordie ben.
Vrijdag vroeg Hotlips me om een demonstratie van dit accent te geven voor Nestje.
t Is moeilijk om zo direct iets te zeggen, maar speciaal voor haar heb ik nu een video clipje gevonden waarop een Geordie een verhaal vertelt.
Misschien kunnen de prentjes wat helpen voor diegenen die dit Engels niet begrijpen.
Als ik straks even tijd heb zal ik het verhaaltje opschrijven en morgen hierbij zetten, dan kunnen jullie zien hoeveel je ervan begrepen hebt. Wij werden thuis natuurlijk wel geleerd om een gekuiste versie ervan te gebruiken, zodat anderen ons zouden kunnen verstaan.
Dat doen we nu ook met ons Antwerps dialect - we spreken in gezelschap ook een 'gekuiste versie' ervan, maar niettemin hoort men toch nog steeds die specifieke Antwerpse klanken, net zoals bij mijn moeder de Mechelse a klank nooit verdween.
Wanneer ik Engels spreek zal dus ook nooit mijn 'Geordie' accent helemaal verdwijnen vrees ik. Ik zal ermee moeten leren leven.
Elk jaar in september, bij het begin van een nieuw schooljaar, wil ik even aandacht vragen voor normaalbegaafde kinderen met leerproblemen.
Nog niet zo heel lang geleden vielen deze kinderen uit de boot en werden ze tot hun grote frustratie meestal aanzien als té dom of té lui.
Velen van ons herinneren zich waarschijnlijk nog de hopeloze kindjes in de klas waar niets mee aan te vangen was, die achteraan in de klas werden gezet omdat ze het lezen en/of schrijven ondanks alle moeite niet onder de knie kregen.
Leerkrachten van toen waren niet opgeleid om leerproblemen zoals dyslexie/dysorthografie/dyscalculie te herkennen.
Samen met nog enkele andere ouders en deskundigen werkte ik mee aan de oprichting van de vereniging "Sprankel". Hoewel ik al geruime tijd niet meer actief ben bij de vereniging, probeer ik nog steeds op deze manier mijn mini steentje bij te dragen.
Bij de oprichting dacht ik dat wij slechts een tijdelijk zweepgroepje zouden zijn en daarna niet meer nodig. Ik hield er toen geen rekening mee dat elk schooljaar steeds weer andere kindjes geconfronteerd worden met deze leermoeilijkheden.
Dyslexie/dysorthografie of dyscalculie : allemaal moeilijke, geleerde woorden om te zeggen dat normaal begaafde kindjes soms heel veel moeilijkheden ondervinden bij het leren lezen, schrijven of rekenen.
Mits een vroege herkenning van het probleem en een goede opvang en begeleiding in de school, kunnen deze kinderen nu verder studeren en hoeven ze niet in het waterval systeem te belanden om uiteindelijk totaal gedemotiveerd hun studies op te geven.
Als ouder (of grootouder) weet je waarschijnlijk instinctief of je kind normaal begaafd is of niet.
Bij twijfel kan je dit altijd laten onderzoeken. De school of uw huisarts zullen u zeker zeggen waar uw kind kan getest worden.
Indien nodig zal uw kind 'waarschijnlijk' hulp krijgen van de taakleerkracht op school, maar spijtig genoeg hebben niet alle scholen een taakleerkracht. Het CLB (vroegere PMS) zal u ook meer uitleg kunnen geven over deze specifieke leerproblemen.
Wilt u echter in contact komen met andere ouders die ofwel in dezelfde situatie zitten, of het allemaal al meegemaakt hebben en u veel goede raad kunnen geven, neem dan contact op met Sprankel. http://www.sprankel.be/
het verhaal van onze zoon kan u HIER terugvinden. (of u klikt rechts in mijn blog eind augustus of begin september 2006 aan - daar vindt u het hele verhaal terug.)
SPRANKEL http://www.sprankel.be/ Sinds 1989: De drukkingsgroep van ouders van normaalbegaafde kinderen met leerproblemen, opgericht onder impuls van koningin Fabiola.
SPRANKEL nodigt u uit op de volgende activiteit in de provincie Antwerpen (de activiteiten van de andere provincies vindt u terug op de website.)
17/09/2008
Praatavond: 'Leerproblemen hoe pakken we het aan.'
Twee dagen is Mr. Silver thuis geweest dat was weer eventjes wennen een man in huis.
Dinsdag zijn we samen op stap geweest even naar het toekomstige huis der kinderen gaan kijken, nadien met broer 2 en schoonzus iets gaan drinken en vervolgens hebben we onze maandelijkse grote inkopen gedaan.
De kasten zijn gevuld iedereen kan komen, er is terug eten in huis.
t Is alsof het per tamtam al rondgegaan is, want vanmiddag komt zoon 2 nog eens een boke mee eten.
Gisteren zijn de twee zilveren Bompas met hem nog wat verder gaan werken in het huis en ik heb mezelf een hele middag suf zitten staren op Excel.
Ik ben bijzonder trots op mijn zelf ontworpen boekhoud programma, ( pas véél later zag ik dat ik er een had kunnen maken via de wizard) maar ach, door het zelf helemaal te doen heb ik het programma waarschijnlijk beter leren begrijpen.
Hier en daar zit nog een foutje dat ik niet weg krijg, dat wordt even wachten op de hulp van een zoon.
Ik zal dringend een boek over het programma Excel moeten kopen om de fijnere knepen te leren.
Wat ik nu weet is dankzij een kwartierke uitleg van zoon 1, vijf minuten hulp van zoon 2 en de helpfunctie.
Verder heb ik gisteren heel wat tijd versleten aan de telefoon met een vriendin.
We kwamen na een lange babbel tot de slotsom dat de mening van ons oudere vrouwenhoe langer hoe minder telt.
Ik denk dat we allebei last hadden van het slecht weer, we kunnen het geen van beiden meer op de menopauze steken, die vervelende periode is godzijdank voorbij.
Maar toch ik herinner me iets wat mijn moeder lang geleden tegen me zei.
Wij waren allemaal jonggehuwd met kinderen en elke keer we thuis bij onze ouders waren babbelden we honderduit.
Moeder zat zoals gewoonlijk stil te luisteren. Toen ik daar een opmerking over maakte zei ze: kindje, wanneer je mijn leeftijd bereikt heb, dan is er niemand nog geïnteresseerd in wat je te vertellen hebt.
Ik was van die zin ferm geschrokken, want mijn moeder was een wijze en zeker geen negatief ingestelde vrouw en het was ook geen klaagzang, maar een heel nuchtere vaststelling.
Op een volgend familiefeest waren we weer rond de tafel allemaal door en met elkaar aan het praten.
Ik merkte plots op dat moeder haar mening over het gespreksonderwerp gaf en dat inderdaad, net zoals ze gezegd had, niemand er enige aandacht aan schonk. Ik denk zelfs dat niemand buiten mezelf had gehoord dat ze sprak.
Dat is me altijd bijgebleven.Daarna heb ik altijd mijn best gedaan om er speciaal op te letten dat zij bij een gesprek ook de nodige aandacht kreeg.
Nu hadden mijn vriendin en ikzelf blijkbaar identiek hetzelfde gevoel als moeder toen.
Niemand leek nog geïnteresseerdin wat wij te vertellen hadden en het voelde écht niet goed aan.
Noch mijn vriendin, noch ikzelf,willen enkel nog als een stuk van het meubilair aanzien worden.
Gelukkig heb ik hier mijn dagboek blogje waar ik mijn opinie over alles en nog wat kwijt kan. Daarom vind ik ook de reacties zo fijn, het geeft een goed gevoel te weten dat mensen lezen wat je schrijft en naar je luisteren.
Enkele dagen geleden las ik trouwens bij NATOKENdat goed kunnen luisteren ook heel belangrijk is, en ik ben het daar helemaal mee eens, maar het mag niet enkel bij luisteren blijven ik wil ook nog graag af en toe gehoord worden. Zestig of niet, ik wil mijn mening ook nog af en toe graag kwijt!
Voor Hillary Clinton was dit de laatste kans om president te worden, want bij de volgende verkiezingen zal ze te oud zijn. (nota : ze is geboren in 1947 ) in 2016zal ze dan negenenzestig zijn!
Onmiddellijk dacht ik aan de andere huidige president kandidaat :John McCain geboren in 1936.
Hij is nu 72 en iedereen vindt dat nog een geschikte leeftijd voor een man om president te worden.
Kan iemand me misschien uitleggen waarom een vrouw van 69 te oud is en een man van 72 niet ?
Ongelooflijk toch hoe snel een jaar voorbij vliegt. Nog even en ik moet aan de voorbereidingen voor de feestdagen beginnen denken.
Ik ken mijn pappenheimers eens de vakantie voorbij beginnen ze te vragen wat de plannen zijn voor Kerstmis!
Na een hels werkweekend is het oude huis van zoon 2 dan toch leeggemaakt en zijn ze nu voorlopig bij de schoonouders ingetrokken tot het nieuwe huis bewoonbaar is.
Ik vraag me wel nog altijd af wat onze kinderen onder bewoonbaar verstaan.
Ik herinner me het krakershuisje van mijn ouders in Engeland een kleine houten barak, van buiten bedekt met een laag teer om de regen buiten te houden. De WC buiten, één kraantje met koud water en waarschijnlijkwas er elektriciteit, één eenzaam peertje dat kan ik me niet meer herinneren. Warm was het er wel, want vader werkte in de koolmijn en iedereen had een open kolenvuur.
Toen we naar België kwamen was het aan onze ouders beloofde winkel/huis er ook niet en moesten we een half jaar met zn zessen in een kelderverdieping wonen. Onze bedden waren omgekeerde kratten met een oude matras erop.Oude jassen dienden als dekens.
Verder hadden we een kreupele keukentafel en wat stoelen en wat huisgerief van onze familie gekregen. Zaken die te versleten waren om op hun verhuurappartementen te zetten. In Engeland hadden mijn ouders alles verkocht.We hadden enkel onze kleding bij en wat herinneringen.
Toen vader in Antwerpen eindelijk werk vond, woonden we in een huis dat zo lek was als een zeef en zo koud als een ijskast, maar we hadden een voor onze ouders betaalbaar dak boven ons hoofd.
De paar povere meubeltjes kochten ze op de Vrijdagse markt.
Daarom heb ik het waarschijnlijk zo moeilijk met het begrip bewoonbaar
Toen we veel later naar een appartement in een sociale woning verhuisden, was het alsof ik in een droompaleis binnenstapte.
Er was een aparte badkamer stel je voor wat een luxe - we hoefden niet langer het zinken bad uit de tuin in de keuken te sleuren en water te koken op het gasvuur!
Er was een aparte WC met waterspoeling 'binnen en warm', een kleine maar funcitoneel ingerichte keuken, en ....er was centrale verwarming op alle kamers!
Met open mond liepen we bewonderend van kamer naar kamer.
Zo zie je maar hoe het woord bewoonbaar voor iedereen een heel verschillende betekenis kan hebben hé.
Onze huidige kleine rij woning is in mijn ogen ook mijn klein paleisje, maar andere mensen zouden er waarschijnlijk voor geen geld willen wonen.
Maar soit we leven nu en niet vroeger en nu is alles anders en het blijft ook steeds meer veranderen.
Ik moet me steeds weer aanpassen aan al die luxe!
"And now for something completely different" zou Monty Python zeggen:
Zo was er dit weekend ook ons straatfeest.
Wij, (de oude garde) hadden het al opgegeven wegens te weinig belangstelling, maar de jongere generatie wou het nog eens proberen.
Om de integratie van onze nieuwe Belgen in de straat te helpen,hadden ze zelfs alle vlees voor de BBQ besteld in de Marokkaanse winkel, zodat het zeker Halal was.Het stond zo ook duidelijk vermeld op de uitnodigingen.
Meermaals is men persoonlijk gaan aanbellen om hen ook nog persoonlijk uit te nodigen.
We hadden het weer ook mee: eindelijk een heerlijk zonnetje en de kinderen konden, net zoals wij vroeger, eens onbekommerd op straat spelen hoewel er toch nog altijd mensen waren die hun auto de afgesloten straat in reden om vóór hun deur te parkeren.
Stel je voor dat je tien stappen te voet moet doen!
Nog zo iets ongehoord tegenwoordig .te voet gaan! Als ze naar de bank op de hoek gaan om geld af te halen, parkeren ze op het voetpad ervoor.
Maar ik dwaal af ...
Al onze pogingen tot integratie ten spijt, hadden er weer geen nieuwe Belgen ingeschreven voor het straatfeest.
Enkele kindjes speelden wel na de middag buiten met die van ons, maar geen mamas of papas te bekennen.
Twee vaders (zonder vrouw of kinderen)toonden even hun goede wil en kwamen een Cola drinken.
Er was zelfs rekening gehouden met de datum we wisten dat de Ramadam nog moest beginnen, dus dat kon ook geen excuus zijn.
t Ja Integratie moet van twee kanten komen hé lieve mensen.
Wij kunnen niet meer doen dan onze wees welkom hand uitreiken, maar jullie moeten ons wel halverwege tegemoet komen!
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
- besloot dat de Pirana al voldoende was geweest, zeker toen hij het ijselijke gegil hoorde uit de wagens van de Vliegende Hollander, die met een razende snelheid uit het gebouw werden geslingerd, vervolgens door bochten tegen warpsnelheid omlaag vlogen, om daarna op het water neer te storten.
