Het is zo ver.

Er wordt dit weekend ‘eindelijk’ verhuisd !

Het huis van zoon 2 en schoondochter is op enkele details na af. 

Natuurlijk moet er nog het een en ander afgewerkt worden,  maar met slechts drie maanden vertraging verhuizen ze naar hun tweede verbouwde woning in zes jaar tijd.

Dit is het tweede huis dat de twee bompa’s bijna helemaal mee hebben verbouwd en aan zoonlief werd gezegd (door Mrs. Silver ) dat dit de laatste verbouwing zal zijn waaraan Mr. Silver zal meewerken gezien zijn gezegende senioren leeftijd.

Mr. Silver zag het zelf nog best zitten!  

Indien ze nog eens willen veranderen van woning,  dan zullen ze een aannemer moeten zoeken vrees ik.

Mr. Silver heeft nog geen tijd gehad om
bouw-ontwenningsverschijnselen te vertonen vermits de twee kleinkinderen hier zijn tot morgen avond.  

Hij ondervindt dat op kleutertjes passen even hard werken is dan een huis verbouwen!

Morgen avond worden ze bij mama en papa afgezet in het nieuwe huis, die zijn dit weekend aan de laatste grote opkuis bezig.

Beide kleinkindjes liggen nu allebei vredig te ronken en beide grootouders zullen hen snel volgen na deze hectische dag. 

Ze liggen er vroeg in,  want ze waren allebei uitgeteld, maar ze zullen morgen dan ook vroeg wakker worden.

Kleindochtertje kloeg daarnet weer van hevige oorpijn en had gelukkig medicatie bij in haar valiesje.  Op 23 december worden haar neus poliepen verwijderd en worden er diabolo's in haar oortjes gestoken.

Ik heb veiligheidshalve het kotsbakje maar al naast mijn bed gezet.

Grootvader slaapt in de kamer bij Seppe. 

De twee snurkers samen zoals het hoort!

Der staat geschreven en gedrukt

Dagge moet krabben waar het jukt !

(Antwerps gezegde)

Maandag heb ik de hele namiddag doorgebracht in het ziekenhuis, naarstig op zoek naar de oorzaak van mijn ellendige uitslag en joeksel. (jeuk Thea)

De huisdokter had me doorverwezen om een allergie test te laten doen.  
Bloedtesten hadden tot dusver geen allergie aangetoond,  er moest dus verder gezocht worden.

Geef toe dat het geen zicht is als een dame voortdurend zit te krabben, de mensen zouden op de lange duur nog denken dat je vlooien hebt.

Na een half uur vruchteloos op de parking van het UZA te hebben rondgereden en nog steeds geen parkeerplaats gevonden te hebben,  heb ik mijn auto dan maar ergens gezet waar het niet mocht.  

Vervolgens liep ik op een drafke naar de info balie om te vragen waar ik moest zijn, ’t is daar precies een luchthaven.

Een vriendelijke dame zond me naar de dienst Dermatologie op het eerste verdiep en daar schreef een andere lieve dame mijn gegevens in de computer.

Oef….zwetend (nog meer jeuk ) en puffend zette ik me neer, nèt op tijd voor mijn afspraak.

Vijf minuten later zei de dame plots : “ Oei mevrouw, sorry ik zie nu dat u hier niet moet zijn maar op de tweede verdieping op de dienst Allergologie ! (spreek dat maar eens uit zonder doddelen).

Ik klapte mijn boek toe, nam mijn tas op de schouder en met mijn jas onder de arm liep ik weer op een draf naar het tweede verdiep waar ik een kilometerlange gang moest doorlopen om  nog erger puffend en zwetend voor de tweede keer te worden ingeschreven, maar nu aan het juiste loket.

Wil je onderzocht worden door de Prof. dan moet je héél lang wachten, dus uiteindelijk kies je voor een afspraak bij een assistent omdat je heel goed weet dat de Prof. er toch bijgeroepen wordt indien er echt is mis is.

De assistente was een jonge dame.

Ervaring heeft me al veel geleerd, ik had me goed voorbereid, want meestal ben je de helft vergeten van wat je wou zeggen wanneer je bij de dokter zit.  

Ik had dus alles netjes op papier staan:  welke medicatie ik nam,  de geschiedenis van mij en mijn godganse familie, ik had mijn laatste bloeduitslagen bij en zelfs een prachtige recente close up foto van mijn vuurrode,  jeukende vlekken,  want zoals ik verwacht had, waren die natuurlijk nèt op dat moment niet dik of rood.

Het gesprek verliep vlotjes omdat het goed voorbereid was en zoals verwacht had de arts ook geen flauw idee wat die jeuk en vlekken veroorzaakte.  

Ze nam me vervolgens mee naar een andere wachtzaal waar een verpleegster me zou komen halen om nogmaals bloed af te nemen en allergie testen te doen.

Ik stikte van de dorst (veel gelopen  ) en kon nergens mijn heel dikke warme winterjas kwijt (’t voor en ’t sneeuwde buiten ) – een kapstokje in de wachtruimte zou wel handig geweest zijn.  
Een lieve Florence Nightingale  gaf me een bekertje water om mijn dorst te stillen.

Wat later, in een zeer druk bezette kamer,  gooide ik mijn jas over de stoel waarop ik moest plaatsnemen, mijn handtas geklemd tussen mijn benen op de grond, mijn dikke trui moest uit om bloed af te nemen en de allergieprikjes moesten op de binnenkant van  beide voorarmen gezet worden.

Bloed afnemen is bij mij geen simpele taak.

Mijn aders zitten ergens heel diep verborgen, waarschijnlijk omdat ze net zoals ik een naaldfobie hebben.
Ik heb al menige zeer ervaren verpleegster gefrustreerd zien worden omdat ze zo dikwijls moesten prikken om een ader te vinden.

Veiligheidshalve verwittig ik ze nu al op voorhand,  want dat prikken is voor mij ook geen lolleke.

Omdat ze niet aan hun eigen deskundigheid zouden twijfelen, stel ik ze gerust door te zeggen dat ze me als donor in Gasthuisberg Leuven op de dienst Hematologie zelfs geweigerd hebben.

Die laatste woorden waren amper uitgesproken toen de verpleegster plots tot mijn verbazing riep :  “Niet bewegen mevrouw!  Ik zag daarnet een adertje en ik zal een vlindernaaldje gebruiken!”   

Inwendig gejuich ....voor de allereerste keer in mijn leven werd er bij poging numero uno juist geprikt en hoewel het wat langer duurde dan gewoonlijk,  tapte ze via het baby naaldje toch een paar liters bloed af. (als ge overdrijft liegt ge niet hé).

Vervolgens schreef ze twee mooie rijen met nummertjes op de binnenzijde van mijn armen,  naast elk nummertje druppelde ze een minuscuul beetje vocht uit tientallen verschillende flesjes.
Vervolgens doorprikte ze elk druppeltje met steeds een ander naaldje.
(Een naaldfabriek doet daar gouden zaken, die aandelen gaan nooit zakken!).  

“Voilà, nu mag u terug naar de wachtruimte voor een kwartiertje en dan zien we wel, maar zeker niet krabben hé!” zei de verpleegster.

De onderkant van mijn twee armen leken nu op het buikje van een biggetje met mini tepeltjes.

Hoe ik het gedaan heb weet ik niet, maar het lukte me om mijn handtas op te pakken met één vinger, mijn dikke zware winterjas met een andere vinger en mijn trui met nog een andere.
Dit alles voor me uit balancerend om mijn doorprikte armen te beschermen,  schuifelde ik terug naar de wachtruimte.

Geboeid keek ik naar al de prikjes, stilletjes hopend dat er minstens ééntje zou uitwijzen waar ik allergisch aan was.

Noppes, nougat bollen!  
Geen jeuk, geen zwelling.   Doemme doemme toch!

De verpleegster die nadien de niet gezwollen of jeukende prikjes bekeek zei me dat ze misschien toch nog iets zouden kunnen vinden in het bloed.   
Ik kreeg een nieuwe afspraak voor 15 december.

De assistente gaf me de raad om tot dan elke dag een antihistamine pilletje te slikken.

Toen ik voorzichtig  informeerde of een extra dosis vitamine A misschien niet raadzaam zou zijn,  keek ze me aan alsof ze het in Keulen hoorde donderen. 
“Vitamine A goed voor de huid?!  Dat heb ik nog nooit gehoord!” zei ze.

Nu ben ik maar een leek, maar ik was ervan overtuigd dat vitamine A net heel goed was voor de huid, maar dat je het nooit zelf op eigen houtje mag innemen omdat je er een overdosis van kan opstapelen.

Ik twijfel nu of de assistente misschien een cursus gemist heeft en begin tot mijn spijt haar deskundigheid een beetje in twijfel te trekken nu ze dat gezegd heeft.

Thuisgekomen stond ventje bezorgd te wachten, we hadden geen van beiden gedacht dat het zo lang zou duren.

“De volgende keer gaat ge mee hoor” zei ik tegen Mr. Silver, “Al was het maar om een parkeerplaats te vinden en om als kapstok te dienen!”

Toen kwam de jeuk weer in alle hevigheid opzetten, dat zult ge altijd zien hé !  

Maar nu ik thuis veilig privé tussen mijn vier muren was,  kon ik me overgeven aan een heerlijke lange  krabpartij.

18 november … niet te geloven, het jaar is weer bijna om.

Ik sta ongelooflijk, hopeloos achter.   

Word ik gewoon trager met het ouder worden?
Gaan de dagen sneller, of worden ze korter?  
Ik weet het ècht niet!

Enfin, vooraleer ik met iets anders begin – en geloof me als ik zeg dat ik nog heel veel moet doen – ga ik toch eerst mijn blogje bijwerken.

Vorige week vrijdag heb ik een hele leuke babbelnamiddag gehad met Pazke.  
Natoken had lekkere zelfgekweekte tomaten meegegeven die heel goed gesmaakt hebben. Bedankt hoor Natoken !

Bovendien heeft Paz twee oude video’s van me meegenomen  om ze op DVD te zetten.

In 1997 had ik mijn moeder haar levensverhaal laten vertellen terwijl ik haar filmde en ik vond het zó goed dat ik daarna ook schoonma geïnterviewd heb.

Paz en ik bekeken even samen de tape en het was de eerste keer dat ik mijn moeder terugzag sinds haar overlijden in 2002.  
Ik werd er niet verdrietig om, integendeel, het deed me ongelooflijk deugd om haar weer te horen en te zien.
Ik heb nu wel ongelooflijk spijt dat ik mijn vader ook niet geïnterviewd heb?

Nu de video’s door Paz op DVD gezet zijn, kan ik kopijen maken voor onze kinderen.   Het zal later toch fascinerend zijn voor onze kleinkinderen om hun overgrootmoeders zelf te horen vertellen hoe het vroeger was.

Vorige zaterdag is ventje weer gaan werken bij zoon 2 .   Later op de middag kwamen de twee kleintjes, ze bleven slapen,  want mama en papa moesten naar een huwelijksfeest.

Grootvader had geluk – hij sliep op de kamer met Seppe en Seppe sliep braafjes de hele nacht door tot 8.30 uur. 

Ik had wat minder geluk,  om 5 uur maakte kleindochter me wakker en zei me héél lief dat het tijd was om op te staan. 

Ik verzekerde haar dat dit niet het geval was en zei dat ze best nog enkele uren mocht slapen.

Een kwartier later werd ik terug gewekt en ze vroeg of de TV aan mocht, waarop ik haar zei dat er om 5.15 ’s morgens nog geen kinderprogramma’s uitgezonden werden.

Gelukkig gaf ze het op en sliep ze toch nog één uurtje.

Papa kwam hen ‘ zelf lekker uitgeslapen ‘ terughalen rond de middag.

Ik heb nadien twee biscuits gebakken voor het verjaardagsfeest van zoon 1 en kleinzoon 1 en heb na de middag een dutje gedaan, iets wat ik normaal nooit doe.  
Mijn pijp was uit!

Gisteren is ventje met de andere Bompa weer in het huis gaan werken – de tijd begint te dringen, het huis moet klaar zijn tegen het einde van de maand.  

Ik heb terwijl hij weg was de biscuits verder afgewerkt en  Mr. Silver was net op tijd thuis om te douchen en zich om te kleden want om vijf uur begon het verjaardagsfeest.  
De twee jarigen van de maand november werden deze keer samen gevierd.

De oudste zus van schoondochter kon er deze keer niet bij zijn.   Zij is enkele dagen geleden thuis van de keldertrap naar beneden geduikeld en heeft nu een pijnlijke, complexe beenbreuk.  

Toch heeft ze zichzelf nog de trap opgesleept om te telefoneren om hulp. 

Zij wordt nu thuis verzorgd bij haar ouders en haar zoontje wordt opgevangen door haar zus.

Schoondochter 2 is ook nog altijd ziek, de longontsteking geneest traag maar zeker. 

Vandaag moest ze wel terug naar de dokter want er was nog een extra bloedonderzoek nodig.

Ventje is nu naar zijn wekelijkse 'Duveltjes' bijeenkomst met zijn ex-collega’s en hij moet nadien naar schoonma die ook ziek is…

Morgen ben ik met twee vriendinnen afgesproken om eens lekker bij te kletsen en vrijdag gaan we naar het theater...zo blijven we bezig hé !  

Ik mag er niet aan denken dat het nog maar één maand is vooraleer de eindejaarsfeesten beginnen.  

Zalig zijn de gepensioneerden

want zij hebben geen tijd om zich te vervelen….

Ik had me voorgenomen om eerst en vooral mijn boekhouding te doen, daarna wat op te rommelen en te kuisen,  want straks komt Pazke op bezoek.

Toen dacht ik ‘Foert’ – ik weet dat zij het helemaal niet erg vindt als het hier wat overhoop staat.   Een gezellig babbeltje heeft voorrang.

Ik merkte ook dat ik al enkele dagen achterstond met mijn dagboek en op mijn leeftijd kan ik niet meer zeker zijn of ik morgen nog weet wat er enkele dagen geleden gebeurd is.

Dinsdag was een ongelooflijke dag, eentje die ik voor geen geld ter wereld had willen missen.

Zoon 2 was een tijdje terug gefilmd en geïnterviewd voor de Europese school en dinsdag was hij gevraagd om te komen spreken voor de leerkrachten in diezelfde school.

Ik vind het erg dat ik de video hier niet op mijn blog kan plaatsen, maar ik moet tenslotte discreet omgaan met zijn persoonlijk leven.  Het is tenslotte niet zijn dagboek.

In feite moet ik bekennen dat ik niet weet hoe ik een video moet uploaden zodat ik het op mijn Facebook kan zetten, dan kan het wel door vrienden en familie bekeken worden – indien er iemand mij raad kan geven hoe het moet, dan zou ik dit zeer op prijs stellen.

Het onderwerp dyslexie me blijft nog steeds boeien, ik volg de evolutie omdat ik besef dat misschien ooit één van mijn kleinkinderen het zou kunnen overgeërfd hebben en dan wil ik weten hoe het tegenwoordig op school aangepakt wordt.

Daarom had ik aan zoon 2 gevraagd of ik mee mocht om te luisteren.   Ik beloofde om héél braaf en stil achteraan in de zaal te zitten en mijn mond te houden.

De video met het interview met zoon werd eerst afgespeeld en de zaal werd muisstil.

Daarna mochten de leerkrachten aan zoon vragen stellen.

Alles was in het Engels omdat het voor de Europese school was.  
Ik zat stomverbaasd te luisteren hoe goed zoon 2 nog Engels sprak,  want onderling spreken wij nu altijd Nederlands en er wordt nog bitter weinig Engels gesproken nu mijn beide ouders overleden zijn.

Van alle kanten werden vragen op zoon afgevuurd en ik keek vol bewondering naar de vrucht van mijn schoot.

Hij antwoordde zo ongelooflijk zelfzeker en straalde zoveel zelfvertrouwen uit dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg.  

Voor me zat een jonge vrouw en toen zij het woord kreeg stond ze recht en zei dat ze geen vraag had,  maar dat ze ontzettend blij was dat ze het verhaal van zoon had mogen horen en dat ze er heel veel uit geleerd had.

Nadien werd hij nog door heel veel mensen gefeliciteerd.  

Ik was ongelooflijk blij en trots dat ik het had mogen meemaken.

Nadien kregen we door de school een diner aangeboden en veel mensen hadden hem nog vragen willen stellen,  maar zoon wou zo snel mogelijk vertrekken om verder in hun nieuw huis te werken – de verhuis is gepland voor 29 november.

Gisteren hebben we de hele dag op Seppe gepast – hij was voor één keer gelukkig  eens niet ziek.  De kribbe was gesloten voor een pedagogische studiedag.

Een zieke Seppe is een handvol – een niet zieke Seppe zijn vierenveertig handen vol.   De deugnieterij droop gewoon uit zijn pretoogjes.

Mr. Silver en ik waren gisterenavond doodop.   Indien men de energie van zo’n tweejarige zou kunnen bottelen en verkopen dan waren we op slag schatrijk.

Om half vier hebben we dan kleindochter van school gehaald en hen beiden naar hun nog steeds zieke mama gevoerd.

Kleindochter keek maar sipjes omdat zij niet was mogen meekomen.   Ik stelde haar meteen gerust – ze moest nog maar twee keer slapen,  want zaterdag komen ze allebei naar ons en ze blijven overnachten.

Gisteren kwam broer Ardennen, op de terugweg van een bezoek bij zus Engeland, even langs om naar onze auto te kijken die al een tijdje een raar geluid maakte.

Ik weigerde om er nog grote ritten mee te maken tot ik wist wat het gekletter was.

Broer suste me en zei dat er waarschijnlijk een klepje van de uitlaat doorgeroest was. 

Toen hij echter wat later terug binnenkwam was hij toch geschrokken.

Twee van de vijf bouten in het wiel waren helemaal gelost en kletterden rond onder de hubcap.

Nu herinner ik me dat er ooit op de snelweg een wiel van de auto van Paz is gevlogen en ik ben blij dat ik zo voorzichtig ben geweest om geen lange afstanden te rijden.   

Vandaag las ik in de krant een artikel over een heel moedige man die een kindje uit het water heeft gered.  

Een buggy was de helling afgerold met een kindje erin en was in een diepe vijver gerold.

De man is zonder aarzelen in het koude water gesprongen en heeft het kindje gered.   Nadien heeft zijn vrouw nog heel wat werk gehad om hem en de grootmoeder van het kindje (die even later ook in de vijver was gesprongen), uit het water te sleuren.

Waarom ik dit nu belangrijk genoeg vind om dit hier te schrijven : wel ten eerste omdat ik het heel moedig van de man vind en ook omdat ik heel toevallig vorige zaterdag op een feest naast deze zeer moedige mensen aan tafel zat.

Lees meer hier : (GVA)

Seppeke wordt vandaag voor de elfendertigste  keer ontslagen uit het ziekenhuis.

Vorige vrijdag, (de dag van de tandarts ) was Seppeke weer eens ziek en vroeg zoon 2 of hij naar ons mocht komen.

Volgens de huisarts had hij een flinke keel- en oorontsteking.  

Ik kon mijn afspraak bij de tandarts niet afzeggen en hij ging dus eerst even naar schoondochter 1, waar ik hem wat later ging ophalen.

Medicijnen onderdrukten de koorts en Seppe kwam me tijdens het spelen regelmatig eens knuffelen.

Verschillende keren zei hij : “mondje pijn nana” waarop ik hem een troostkusje gaf en eens over zijn bolleke streek.

Ik gaf hem een ijsje omdat dat zo wat het enige is dat je bij erge keelpijn kan slikken, maar na één  likje wou hij al niet meer en zei hij weer eens “mondje pijn”.  

Nana, die nooit eten weggooit, likte de rest van het ijsje dan maar op!

De woorden “mondje pijn” bleven echter knagen, zelfs in mijn bed lag ik er nog over te piekeren.

Tweejarigen kunnen meestal niet zo specifiek zeggen waar het pijn doet..  

Bij oorpijn grijpen ze naar hun oortjes, maar andere pijntjes wordt meestal omschreven als pijn of buikpijn.

Hij nam ook antibiotica en ik weet dat schoonma daar elke keer een ontstoken tong van krijgt en ik vroeg me af of dat bij hem ook zo was.

Ik belde de volgende ochtend zoon 2 op en vroeg of ze bij Seppe gekeken hadden of zijn tongetje  niet rood of ontstoken was.

Zoon 2 vertelde me dat het nog veel erger was, het tongetje was flink gezwollen en Seppe had de hele nacht gehuild van de pijn, ze gingen met hem naar de kinderarts.

Die zei dat het mond-en-klauwzeer was, er waren al twee heel grote aften te zien op de tong. 
Normaal zwelt de tong echter niet op, er was dus twijfel of het ook bij hem een allergische reactie zou kunnen zijn.

Er is geen behandeling tegen die ziekte – enkel pijnstillers, maar omdat het ventje zo vreselijk afzag en al drie dagen niets meer had kunnen eten,  werd hij eergisteren opgenomen in het ziekenhuis.

Daar kreeg hij via een infuus doorlopend medicatie tegen de pijn en konden hij en zijn papa toch één nachtje ononderbroken slapen.

Die opname in het ziekenhuis gooide natuurlijk de weekplanning van iedereen weer flink overhoop.  

Mond en klauwzeer schijnt ook zeer besmettelijk te zijn

Ik hoop van niet, want ik zou héél graag morgen naar onze maandelijkse blogmeeting gaan en zaterdag is’t groot feest omdat een goede vriend met pensioen gaat.

Maar dat verdomde ijsje hé ….

VERENIGING VAN OUDERS VAN NORMAALBEGAAFDE KINDEREN MET LEERPROBLEMEN

‘De Cluyse’
Kerkhofblommestraat 1
2170 Merksem

Toegang :

Leden: 2,5 euro op vertoon van lidkaart
niet leden: 5 euro
studenten: 1 euro

Info Tel.
03 289 38 17  03 645 76 39

www.sprankel.be

Woensdag avond lag ik (mijn dieet weer volledig negerend ) chips te knabbelen terwijl ik TV keek.  

Ik voelde plots iets heel hard op mijn tong tussen de chips die gemaald werden in mijn aangezichts orifice.

“Tiens tiens…een steentje tussen de chips, in Amerika kunt ge daar voor procederen”; dacht ik,  terwijl ik de boosdoener uit mijn mond viste.

Ik bekeek het steentje en dacht toen: “hèhè - gelukkig dat ik er niet op gebeten heb anders was er weer misschien een tand gesneuveld zoals vorig jaar”.

Plots viel mijne vierkante eurocent en ik liet mijn tong behoedzaam de veelgeplaagde kies achteraan rechts verkennen.

Shit!  Merde!  et Zut alors !  …. Het was verdomme geen steentje, het was de beruchte vulling die me een klein fortuin en onnoemelijk veel pijn heeft gekost.

Mijn tong deelde aan mijn hersenen mede dat er nu enkel nog de wortels van de kies in mijn tandvlees restte,  met daar rond een schelpje met bijzonder venijnige, scherpe kantjes:   de restanten van wat ooit een prachtige kies was.

Ik kan in mijn blog nakijken hoelang de reparatie is meegegaan en hoeveel het me gekost heeft, maar de kosten/baten analyse zal nihil zijn of nog erger : te vergelijken met aandelen van Fortis.

Met de moed in mijn Crockskes heb ik de volgende dag de tandarts opgebeld om een dringende afspraak. 

Donderdag was er niemand maar ik mocht  vrijdag voormiddag komen.

Niet zo vreselijk erg,  vermits de zenuw destijds met enorm veel moeite morsdood werd gemaakt, maar de vlijmscherpe randjes voelden wel aan alsof ik met een scheermesje in mijn mond rondliep.

“Dat wordt nu beslist trekken”, dacht ik bij mijn eigen zichzelve.
 “Al die verdomde moeite en pijn voor niets….”

Tot ik me plots herinnerde dat ons aller Pazke ook geplaagd zit met een dergelijk probleem en als oplossing voor een implantaat heeft geopteerd.

Ik werd zowaar wit rond mijn neus toen ik me de prijs van een dergelijke ingreep herinnerde.

Omdat ik ervan overtuigd was dat mijn tandarts me misschien ook richting tandchirurgie zou doorverwijzen,  belde ik Pazke op om te horen of ik toch geen nulleke teveel had gehoord.

Nee hoor, mijn lange termijn geheugen had me niet in de steek gelaten … zo’n implantaat tand kost wel degelijk een arm en een been.

Moest het vooraan mijn ‘charmante glimlach’ bezoedelen,  dan zou ik ervoor opteren, maar zoveel geld besteden om iets beter te kunnen kauwen zag ik toch niet zitten.

Nog altijd met de moed op een uitermate laag pitje – nu in mijn schoenen en niet in mijn Crockskes,  want het was koud buiten – vertrok ik vrijdag naar de tandarts, benieuwd hoe mijn hyperkinetische tandarts Juffrouw Hyperspraak, me deze keer zou folteren.

Ik moest gelukkig niet lang wachten, de deur ging open en een knappe man keek me lachend aan: “Kom maar binnen madammeke”…
Jawadde - mijn dag zal er al veel rooskleuriger uit.

“Zeg het eens”: zei hij, waarop ik hem het hele gruwelverhaal in geuren en kleuren vertelde,  ’t was tenslotte Halloween.

“Doe uw mond eens open en laat me eens kijken” zei Mr. KNAP en hij boog diep over me heen en keek naar de tand ruïne.   (Gelukkig had ik na het douchen eraan gedacht om mezelf met een wolkje parfum te besproeien! )

Bij een tandarts met een opengesperde mond vol zuigers, toeters en bellen liggen,  is naar mijn mening nog oneleganter dan een onderzoek bij een gynaecoloog.

Wanneer je probeert te antwoorden op vragen,  dan klinkt het alsof je een erge spraakafwijking hebt.

Hij verstond mijn gewauwel niet en viste alle attributen uit mijn mond en ik vroeg hem wat er nog kon gedaan/gered worden.

“Hmmm…..ik ga die scherpe randen gewoon afslijpen tot aan het tandvlees en ik laat het verder zo, met de tijd zal de wortel zich omhoog werken en dan zien we wel verder!” zei hij heel bedaard.

De tandartsassistente hoorde ik het woord : “ stifttand” tussen haar tanden sissen, maar  Mr. KNAP zei tot mijn grote verbazing : “Nee hoor – gewoon zo laten”.  

“Die heeft zijn geld zeker niet belegd in Fortis aandelen” dacht ik terloops.

“Heu … kan ik dan nog kauwen en als die wortel daar zo bloot ligt te liggen, kan dat dan geen ontstekingen in het tandvlees veroorzaken?” vroeg ik hem voorzichtig.

Nog altijd even zeker van zijn stuk zei hij dat een ontsteking heel onwaarschijnlijk was en dat ik nog probleemloos zou kunnen kauwen, desnoods met mijn andere bieterkes.

Ik werd voorzien van een kwijl bavetje (slabbetje Thea)- zuiger, spiegel, licht en vijl/boor machine gingen in mijn mond en ik bespaar u het vreselijk geluid van het afvijlen, maar het was deze keer wel pijnloos!

Ik wou al gezwind van de stoel springen toen hij zei dat hij nog even mijn gebit wou nakijken.

“Ahaaaaaa…..ik zie hier een klein gaatje van boven, wil ik dat ineens vullen?” vroeg hij.

Hij schrok van mijn luide, formele, heel duidelijk gearticuleerde “NEEJE BEGOT” en vroeg me perplex waarom niet.

“Omdat ik niet hetzelfde wil meemaken zoals met die vorige kies”:  antwoordde ik. 

“Dat is ook begonnen met een pieteklein gaatje en één jaar later zit ik met een afgevijlde wortel in mijn tandvlees. “

“Maar allez allez madammeke, ’t is een piepklein gaatje, ’t is direct geflikt, geen pijn, ik garandeer het u !”

Ik keek naar zijn geruststellende, knappe, betrouwbare ogen en liet me natuurlijk verleiden, wat had je gedacht!

“Bzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz….. “ een kwartierke later vertrok ik, met één  afgevijlde, pijnloze kies-wortel en één gevuld pijnloos gaatje en mijne portemonnee weer maar eens vijftig euro lichter.

Toch was ik gelukkig,  want Mr. KNAP is naar verluidt geen vervanger, hij blijft !

Juffrouw Hyperspraak is niet langer in de praktijk  en mijn bieterkes worden van nu af aan door hem verzorgd.

Mijn tong is nu op zoek naar minuscule gaatjes ….