this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
29-04-2009
een van mijn helden valt van zijn sokkeltje....
waarom zeg mij waarom .....
Ik merk dat het hoog tijd is voor een bedenking. Ik kan tenslotte niet altijd over drank en kleinkinderen schrijven, want dan lijkt het alsof ik tussen de soep en de patatten nooit iets anders doe.
In retard ( een beetje later Thea) keek ik naar een van mijn favoriete TV programma's Nooitgedacht met Rik Torfs en Helmut Lotti.
Ik kijk meestal later en meestal ook alleen naar zulke programmas omdat ik nooit kan zwijgen wanneer ik TV kijk.
Ik lever - wanneer ik TV kijk - zo beweren mijn familieleden toch, voortdurend commentaar en dat werkt blijkbaar op de zenuwen.
Enfin de Rik interviewde deze keer den Helmut.
Tot nu vond ik mijnen held de Rik een zeer goede interviewer.
Nooit op sensatie belust, meelevend, diepzinnig, grappig en altijd met die deugniet twinkeling in zijn pret-oogjes wanneer hij zich voorzichtig permitteerde om ondeugend te informeren naar de sexuele voorkeuren of naar het geloof van zijn geïnterviewde.
Deze keer ging mijnen held tot mijn ontzetting helemaal de foute richting uit.
Hij dierf (durfde?)begot te insinueren dat enkel oude bommas fan waren van Helmutje. Mais enfin toch Rikske!
Wat is er nu best, een oude fan van ongeveer mijn leeftijd, of eentje zonder schaamhaar zoals de fans van K3 of Clouseau destijds. Als ik schrijf zonder schaamhaar, dan bedoel ik zonder schaamhaar, niet gewaxt, geschoren of geplukt, maar meisjes die nog moeten puberen.
Ter illustratie toonde Rik met een gemelijk lachje een stukje film.
Men zag een jonge zanger een oudere dame (fan) zo ongeveer mijn leeftijd - ontvangen in zijn kleedkamer.
De dame in kwestie kwijlde bijna van de goesting en ze verklaarde haar liefde aan haar jonge idool, daarbij zijn hand grijpend en dit in haar kruis ( ik vermoed dat bij een dame dit lichaamsdeel ook het kruis heet ) enfin, haar schoot, maar dan een beetje verder/hogerop, drukt.
De jonge zanger reageert ontzet.
Einde filmfragment:
Camera terug op Helmut, die zich even geen houding wist te geven.
Je merkte aan zijn ogen dat hij wel onmiddellijk begreep waar Rik naartoe wou en hij begon dan maar onwennig te lachen om zich daarna onmiddellijk weer goed te praten: t is eigenlijk zielig hé ! zei hij daarna, waarschijnlijk omdat hij zijn oudere fans van het vrouwelijk geslacht niet wou kwijtspelen.
Zijn platen moeten tenslotte verkopen nietwaar?
Rik Torfs vroeg, zoals ik verwacht had, of Helmut het niet erg vond dat zijn publiek grotendeels uit oudere dames bestond.
Nu zullen jullie waarschijnlijk denken : ahaaa ons Bojako is als oudere dame op haar korte teentjes getrapt! maar nee hoor.
Ik kan Helmutje wel waarderen, maar ik zalgeen zuurverdiende centen uitgeven om naar een concert te gaan. Indien ik zijn CD als geschenk krijg, dan zal het een plaatsje krijgen tussen mijn andere CDs maar niet voortdurend gespeeld worden.
Het zal echter ook niet in de zak van de Kringloopwinkel belanden. De jongen kan zingen, ik krijg er geen hoofdpijn van,wat van meerdere jonge zangers niet kan gezegd worden.
Nee, ik erger me omdat ik me niet kan voorstellen dat Rik Torfs een dergelijk stukje film met dezelfde inhoud zou tonen aan bv. Free Souffriau. ( Ik ken ze ook niet hoor, maar ze is jong, mooi en een Vlaamse BV, ik heb het even opgezocht, want ik ben niet meer bij de tijd qua moderne muziek.)
Fictie :Free Souffriau (°1980) zit zich in haar kleedkamer te ontschminken en plots opent de deur enSean Connery (° 1930) komt binnen. Hij zet zich neer, grijpt haar lieflijk handje, legt dit in zijn kruis en zegt met ogen vol adoratie dat hij Freetje aanbidt.
- The end -
Wedden dat geen enkele man, zelfs de Rik zon scène aanstootgevend zou vinden, ondanks het enorm leeftijdsverschil.
Sean Connery is voor zover ik weet misschien nog steeds gelukkig getrouwd met zijn originele vrouw, maar er zijn voorbeelden legio:
Woody Allen (°1935) huwde zijn stiefdochter Soon-Yi-Previn (°1970) , Frank Sinatra (° 1915) huwde Mia Farrow (°1945) etc. etc.
Kan iemand me uitleggen waarom Rik Torfs en Helmut Lotti de adoratie van een oudere fan van het vrouwelijk geslacht zo belachelijk vonden?
Het wordt wel algemeen aanvaarddat oudere mannen met veel jongere vrouwen samen zijn, maar anno 2009 wordt er nog steeds meesmuilend gelachen en gegrinnikt om een relatie van een oudere vrouw met een jongere man.
Wat is het verschil waarom wordt er gemeten met twee maten en twee gewichten ???
Oef, das gelukkig weeral van mijne lever.
Ik had mijn opmerkingen al tegen de Rik geroepen terwijl ik naar het TV programma keek, maar het leek alsof hij mij niet hoorde.
Indien iemand weet waar ik mijn ei wel kwijt kan en het hem wel kan vertellen, dan zou ik dit ten zeerste op prijs stellen.
Toemaatje:
Voor alle bizarre of niet correcte woorden die ik gebruik, bestaat er wellicht een goed Nederlands woord, maar ik ben nog maar pas abonnee van Taalpost, dankzij onze blogvriend Kommaneuker, en ik moet er nog een studie van maken.
Steendood moe, maar paradoxaal toch ongelooflijk uitgerust, zijn we gisteren laat op de avond terug thuis gekomen van ons vierdaags Moezel reisje.
De eigenaar van het hotel waar we verbleven was tevens wijnboer. De eerste dag werden we vergast op een rondrit in een huifkar, doorheen de wijngaarden op de steile heuvels aan de Moezel.
De wijnboer/hotel eigenaar stopte regelmatig om ons deskundige uitleg te verschaffen over de wijnteelt. Omdat de velden zo steil zijn gebeurt alle werk nog manueel.
Bij elke halte kwamen kruiken en glazen boven en mochten we zijn verschillende wijnsoorten proeven en de heerlijke hapjes ontbraken ook niet.
Terug in het hotel kregen we - bij wijze van aperitief - elke dag vier verschillende wijnsoorten aangeboden. Om de smaak volledig te kunnen waarderen, spoelden we als echte wijnproevers elk glas weg met een stukje brood, dik belegd met reuzel en stukjes spek.
In tegenstelling tot de echte proevers slikten wij de wijn wel in, we vonden het zunde om zo'n godendrank te verkwisten.
Aan tafel en later op de avond was er wijn à volonté en bij de koffie of zonder de koffie - ook lekkere Schnaps of bier zoveel je maar wou.
Onnodig te zeggen dat ik heerlijk geslapen heb.
Mr. Silver bleef met de mannen nog verder genieten en de eerste nacht schrok ik me rot toen ik door onze hotelkamer een piepklein blauw lichtje zag ronddwalen.
Toen ik het nachtlampje aanknipte bleek het spook slechts mijn benevelde halve trouwboek te zijn, die om me niet te wekken de WC trachtte te vinden met behulp van een sleutelhanger waaraan een blauw lichtje bevestigd was.
Ach de Moezelstreek ik word er zowaar bijna lyrisch van:zo dichtbij, zo prachtig en toch was ik er nog nooit geweest. Ik beveel het iedereen aan!
De blauwe lucht en het heerlijk warme zonnetje hielpen de natuur om zich aan ons in al zijn pracht en praal te tonen.
Onze gids heeft er ook voor gezorgd dat we tijdens onze dag uitstappen meermaals en veelvuldig kennis maakten met de, wat zeg ik, met alle Moezel wijnen!
We bezochten ondermeer een glasblazerij en ik heb daar mijn verzameling paperweights met twee prachtige exemplaren uitgebreid.
Een edelsteen fabriekje hebben we ook bezocht.
De slimme eigenaar gaf ons allen 'als aandenken' een prachtige steen en wonder boven wonder konden we 'indien we dit wilden' boven in de winkel van deze steen een hangertje laten maken.
Mr. Silver ruilde zijn steen om en ik kwam - een stel oorhangers rijker - daarna nog een wijntje proeven in de drankgelegenheid, palend aan de winkel.
Die hele Moezel moet naar mijn mening van één en dezelfde familie zijn, want onze hoteleigenaar kwam ons daar ter plaatse een warme maaltijd brengen.
Toen begonnen we ons te realiseren dat zelfs de glasblazer op onze hoteleigenaar leek!
Maar : vanaf vandaag sta ik op een dieet van droog brood en water.
Elke dag waren er naast een uitgebreide Frühstück twee warme Duitse maaltijden voorzien en al die Jägerschnitzels, Bratkartoffeln, Knödels, Schokoladeneis èn drank waren funest voor mijn alreeds bolronde body.
De Duitse cuisine is niet bepaald calorie arm, o kontreeir! De wijnboeren die de ganse dag heuvel op heuvel af moeten werken het vet er natuurlijk af.
Voor we vertrokken kon al dienen als model voor de oermoeder, maar nu ben ik zelfs die grens overschreden. Ik ben de oermoeder geworden.
Nochtans heb ik mijn uiterste best gedaan om de calorieën er zo goed mogelijk af te dansen zoals jullie kunnen zien op de foto.
Volgend jaar overwegen we een reisje naar de Champagne streek .
Bubbeltjes zijn, naar men zegt, héél gezond en ge wordt er niet dik van
Hij eet als een beer en de NKO arts was tevreden bij het laatste onderzoek.
Zoon en schoondochter hebben terwijl we weg waren om beurt sociaal verlof genomen en volgende week komt hij nog een weekje naar ons zodat hij nog niet terug naar school hoeft.
Bedankt lieve Willy voor de hulp, het is gelukt om de video op m'n blog te krijgen
Seppe laat weten dat het steeds betert, morgen nog bloed nemen ter controle en als de uitslag goed is dan zal hij waarschijnlijk naar huis mogen!
Wij gaan vanaf morgen alle Moezelwijnen uittesten, misschien ook flink wat biersoorten, en hoogstwaarschijnlijk zal het elke dag een traditioneel Duitse menu zijn! Sauerkraut.... here we come!
Bij onze thuiskomst begin ik nogmaals met een water dieet.
Sinds gisteren is de hoge koorts bij Seppe geminderd en vanmorgen was het normaal.
Dagenlang had hij over de 40°C en moesten er zelfs ijszakjes op hem gelegd worden om te proberen om de koorts omlaag te krijgen.
In het bloed werd een serieuze infectie vastgesteld en hij kreeg intraveneus antibiotica toegediend.
Platen werden genomen en hij bleek ook nog een longontsteking te hebben.
Ik begrijp nog steeds niet waarom men hem niet preventief antibiotica heeft gegeven na het verwijderen van zijn amandelen en poliepen vorige vrijdag.
Tenslotte was het net omwille van de veelvuldige streptokokken infecties dat zijn amandelen zo snel mogelijk dienden verwijderd te worden.
In de medische wereld lijkt alles altijd van het ene extreme standpunt naar het andere over te hellen.
Vroeger gaf men voor een banale verkoudheid antibiotica, wat helemaal niet nodig was, dat geef ik grif toe. De bacteriën werden resistent en met grote middelen werd toen een tegenoffensief ingezet.Nu geeft men echter nog heel zelden antibiotica.
Maar de grijze zone, het gulden middenweg, het gezond verstand . dat lijkt ook samen met het badwater verdwenen te zijn
Ik ben geen dokter, maar ik probeer altijd te redeneren met mijn gewoon gezond boerenverstand.
Wat mij vroeger en nu zo dikwijls stoort aan de medische wetenschap is dat ze altijd maar één deel onderzoeken en beoordelen.
De ene onderzoeker is gespecialiseerd is de voet, de ander in het hoofd, de ander in de longen maar geen van allen zien ze nog de hele mens.
Net daarom zouden dokters wat meer rekening moeten houden met het oeroud gezond moeder verstand / instinct, de moeder die nog wel het hele kind ziet
Enfin, het is bij Seppe aan het beteren, dus ik ben gelukkig. Elf keer in het ziekenhuis en nog geen drie jaar oud.Hij heeft het record van zijn vader gebroken !
Bij mezelf kwamen alle oude traumas van vroeger de kop opsteken.Ik sliep nog amper en speelde tot een gat in de nacht computer spelletjes om mijn verstand op nul te zetten.
Godzijdank mogen de ouders nu dag en nacht bij het kind op de kamer. Vroeger, toen de dokters een nog meer goddelijke status hadden,mochten we slechts lijdzaam toekijken van achter het glas, een mens of een kind zou van minder een trauma krijgen.
Donderdag hebben we kleindochtertje de hele dag opgevangen en s avonds is ze met haar oom en tante naar zee vertrokken voor enkele dagen.
Ik moet nu wel beginnen nadenken over de inpak voor ons reisje volgende week.
Vier dagen naar de Moezel, alles georganiseerd en met een leuk stel goede vrienden.
Ik ga proberen om tijdens dit reisje mijn tilt geslagen hoofd en hart terug rustig in orde te krijgen.
Mijn lieve vriendin M. is de trotse grootmoeder geworden van een tweeling.
Twee voldragen meisjes Beatrice en Alexandra.
Bij schoondochter 2 is van ons volgend kleinkindje nog niet veel te merken hoewel ze al vijf maanden zwanger is.
Meisje of jongen, het is me gelijk, als het maar gezond is!
Zaterdag hebben we Pasen gevierd bij zoon 1 en schoondochter, zondag bij zoon 2 en schoondochter....en lap, daar gaat mijn dieet weer!
Met kleine Seppe gaat het wonder boven wonder goed. Na een vreselijk pijnlijke dag, dachten we dat hij gisteren avond nog naar het ziekenhuis zou moeten, maar hij heeft vrij goed geslapen en vanavond vloog hij eindelijk uitgehongerd op de aperitief hapjes. Alles ging erin: paprika chips, nootjes, kaas, chocolade paaseieren, garnaal kroketjes en vogelnestjes. Het ergste leed zal geleden zijn denk ik.
Mr. Silver, mijnen halve trouwboek, my ball and chain, mijn man van héél weinig woorden, vroeg me net voor we vertrokken naar zoon 2 of ik niet vergeten was dat we morgen, maandag, naar broer Ardennen gingen voor een paar dagen.
Na meer dan veertig jaar ben ik zulke verrassingen gewoon en blijf ik ijzig kalm. Hij is er toch altijd van overtuigd dat hij het me wel gezegd heeft, maar het stond niet vermeld op de agenda.
Blijkbaar moet onze caravan naar de controle en die staat bij frère 1 dans les Ardennes.
Mais enfin (ik moet al een beetje oefenen) , als het een beetje goed weer is zullen twee dagen zuivere lucht in the middle of nowhere ons eens goed doen. Blijf ik langer dan een paar dagen, dan begin ik te snakken naar drukte, volk, straten vol bakstenen huizen, voortuintjes en stadslucht. Ik beken.... ik ben een echt stadsmens.
Zee en strand kunnen me nog bekoren, waarschijnlijk omdat ik een 'vis' ben, maar bomen en groen en nog meer bomen en nog meer groen doen me heel snel wegkwijnen. Die bomen zeggen zo weinig terug nietwaar en in de bossen is het griezelig stil en er zijn zo weinig gezellige tavernes ginder in het gat van Fluto. In bossen geraak ik helemaal gedesoriënteerd en na een tijdje lijken de bomen op me af te komen. Wanneer ik rondkijk denk ik altijd, potverdekke, hier kunt ge gemakkelijk een lijk begraven en dat wordt nooit teruggevonden. De Stephen King in mij wordt wakker in een bos.
Bovendien word ik raar maar waar ook zeeziek in bossen. Ik moet altijd goed opletten waar ik mijn voeten zet op die boswegeltjes - er zijn daar geen straten zie je, en vermits het onderste deel van mijn brillenglazen het leesgedeelte is, lijkt het alsof de grond beweegt wanneer ik voortdurend omlaag kijk.
Dinsdag heb ik al mijn moed bijeen geschraapt, ben in mijn vwoituurke gestapt en helemaal op mijn eentje naar de Kempen gereden, natuurlijk met de goede begeleiding van ons Ttttommeke.
Vroeger reed ik elke dag en was er geen vuiltje aan de lucht, maar nu ik niet meer werk lijkt het heel normaal dat mijn heer en meester steeds het stuur in handen heeft.
Het gevolg is dat ik nu nog heel weinig zelf met de auto rijd, tenzij diezelfde heer en meester een Duvel teveel op heeft. Zonder enig protest krijg ik dan de toelating om huiswaarts te keren. Ik krijg dan ook nooit commentaar op mijn rijstijl omdat hij binnen de minuut naast me ligt te ronken.
Enfin, ik dwaal weer af.
Zonder veel moeite geraakte ik bij ons Pazke in het mooie Kempenland en samen brachten we een heerlijke babbeldag door.
Herman echgenoot van Paz verdween de hele dag ( misschien was hij verbannen naar elders in huis ) en verscheen slechts s middags aan tafel om een lekker tomat crevetje te eten.
Toen ik aan Paz terloops vertelde dat ik zon pieteklein beetje verslaafd was aan een woordspel op Facebook dankzij Lieve !!! - zei ze me dat zij veel liever het spelletje Chainz speelde op Seniorennet.
Ik merkte de volgende dag onmiddellijk dat Paz uit nieuwsgierigheid toch het woordspelletje had gespeeld en me al had verslagen.
Natuurlijk ging ik toen kijken naar het spelletje Chainz en potverdekke, miljaarde, miljaarde...is dat een verslavend spelletje zeg! Ik speel dat zelfs nog verder in mijn dromen.
Gisteren werden bij onze lieveling Seppe de amandelen en poliepen verwijderd en er werden ook buisjes in zijn oren gestoken, dit allemaal in de hoop dat hij nu eindelijk voor een lange periode gezond zal zijn.
Toen we hem gisteren gingen bezoeken, met een geschenkje voor de doorstane pijnen en smarten, lag hij nog altijd onrustig slapend op het buikje van zijn zwangere mama.Zijn ademhaling was een mengeling van luid gekreun/geronk/gesnurk.
Daarnet heeft zijn papa gebeld dat het vandaag helemaal niet goed gaat met hem, hij heeft nog heel veel pijn ondanks de pijnstillers en weigert te drinken, wat bij een klein kindje wel moet omdat ze zo snel uitdrogen.Het zou te mooi zijn indien ook deze ingreep zonder complicaties zou aflopen. We zullen maar duimen!
Mijn amandelen werden slechts verwijderd toen ik twintig was en de pijn daarna staat met een beitel in mijn geheugen gegrift.
Tien vreselijk lange dagen heb ik afgezien en kreeg ik absoluut niets door mijn keel.
Mijn ouders waren van mening dat je altijd flink moest zijn, nooit mocht klagen over pijn en altijd op je tanden moest bijten.
We hadden nooit meer in huis dan een aspirientje en toen ze me dat aanboden kon ik het niet doorgeslikt krijgen.
Van een ander soort pijnstiller, zoals bv. een poepsnoepje , hadden ze blijkbaar nooit gehoord en ik natuurlijk ook niet.Ik heb dus 'vrouwmoedig' tien dagen helse pijnen doorstaan.
Bovendien was door de operatie de linkerhelft van mijn tong verlamd en sprak ik met een vreselijk spraakgebrek, voor zover ik geluid kon uitbrengen
Het heeft nog zes weken geduurd vooraleer mijn tong terug normaal functioneerde en ik zat met de schrik dat ik er voor de rest van mijn leven mee zou zitten.
Mijne zilveren en mijn zonen zullen denken wanneer ze dit lezen: het was beter zo gebleven, dan zou het hier een pak stiller zijn in huis!.
Mr. Silver is nog steeds bezig met de verbouwing van de zolder bij zoon 2 en morgen zijn we daar uitgenodigd om samen Pasen te vieren, natuurlijk indien Seppe weer niet in het ziekenhuis belandt.
Zoon 2 en familie zijn heelhuids terug thuis na een korte vakantie en dit op dezelfde dag dat we hun postkaartje ontvingen.
Er stond op het kaartje een lachend ventje van kleinzoon 1 met de woorden : Het is hier heel leuk.
Kleinzoon 2 had een wenend ventje op de kaart getekend met de tekst (door zijn mama geschreven natuurlijk) : ik mis je een beetje.
Dat missen is wederkerig.
Kleinzoon 2 is mijn grootste knuffelaar en leeft net zoals ik in een eigen fantasie wereldje.Wij begrijpen elkaar heel goed.
Maar elk kleinkind heeft zijn eigen plaatsje in mijn hart.
Kleinzoon 1 weet dat hij heel speciaal is : omdat hij mijn eerste kleinkind is.
Kleinzoon 2 weet het om voornoemde reden.
Kleindochter weet dat zij heel speciaal is omdat ze mijn enige en liefste kleindochter is en Seppe tja Seppe die is heel speciaal omdat hij sinds zijn geboorte zoveel bij ons geweest is. Bovendien is hij nog helemaal niet geïnteresseerd waar hij in de rangorde van mijn liefde staat, want tot nu zou ik ook kunnen zeggen: omdat hij de jongste is, maar eind augustus zal dit ook niet meer zijn.
Ik heb zelf nooit mijn grootouders gekend.
MijnBelgische grootouders heb ik slechts enkele keren gezien en daar heb ik helemaal geen goede herinneringen aan.
Daarom ga ik ervan uit dat elk kleinkind of kind omwille van zijn eigenheid,een zeer speciaal plaatsje in je hart moet krijgen en ze moeten dat ook weten en horen.
Oei, hoog tijd om mijn dagboek snel even bij te werken. Ik merk dat het al vrij lang geleden is en dat is niet van mijn gewoonte.
t Ja, wat wil je, die eerste zon lokt je voortdurend in de tuin of naar buiten hé.
Vervolgens was Seppe vorige week, na één dagje school, voor de elfendertigste keer weer ziek.
De kinderarts heeft hem eindelijk diezelfde dag nog doorverwezen naar een NKO specialist en die wou hem vorige vrijdag al onmiddellijk opereren om zijn zeer grote ontstoken amandelen en poliepen te verwijderen en buisjes in zn oren te steken.
Vrijdag kwam echter heel slecht uit voor beide ouders, maar de operatie staat nu gepland voor vrijdag a.s.
Laten we nu maar hopen dat het helpt en dat hij daarna eindelijk wat gezonder wordt, het arm schaapje.
Vrijdag namiddag was het blogmeeting en Mr. Silver nam vrijwillig de taak van babysitter op zich voor die namiddag, want hij weet hoe graag ik mijn lieve vrienden elke maand terugzie.
Ik hield mijn hart vast, want hij is niet gewoon om helemaal alleen de verzorging van kleine kindjes op zich te nemen. Maar, er is altijd een eerste keer en hij heeft het er goed van af gebracht.
Seppe was gelukkig in de auto int slaap gevallen toen ventje me naar onze ontmoetingsplaats reed en daarna is hij verder naar een park gereden, heeft de slapende Seppe in de buggy gelegd en die heeft nog een hele tijd rustig verder geslapen.Toen was het tijd om hem naar zijn mama te voeren.
Na de blogmeeting kwam Mr. Silver me halen zijn we nog iets gaan eten en zoals vrij vaak gebeurt, ( zoals bv. wachtkamer dokter) waren we snel gezellig aan de praat met de mensen aan het tafeltje naast ons.
Gisteren was het tamelijk miezerig weer en ik vond het niet erg om binnen te blijven. Ventje was, samen met de andere grootvader, bij zoon 2 nu aan de verbouwing van de zolder begonnen.
Net toen ik wou beginnen schrijven voor mijn blog, kwam er een mailtje van een vriendin, met de vraag of ik misschien een korte dialoog voor een filmscenario wou schrijven.
Ik heb zo iets nog nooit gedaan, maar het prikkelde onmiddellijk mijn schrijf-inspiratie en voor ik het wist was de dag bijna om.
Na uiteindelijk drie versies verzonden te hebben ben ik nu wel wreed benieuwd naar het eindresultaat.
Vandaag schijnt het zonnetje weer, ik ben daarnet even in de tuin gaan voelen of het warm was, maar t is nog een beetje te fris naar mijn goesting.
Vanmorgen kreeg ik eerst een telefoontje van mijn lieve vriendin en zon gesprek kan vrij lang duren,vervolgens belde zus Engeland me voor een praatje en voor ik het wist was het al namiddag, een dag is niets meer hé? Ik heb meer uren nodig.
Ventje begrijpt niet wat wij altijd te vertellen hebben aan de telefoon, maar ja, wat wilt ge, wij zijn èchte vrouwen hé.
Wij zijn 'die stereotype vrouwtjes' zoals ze voorgesteld worden inhet nieuw komisch (sic) programma M!LF (= Man Liberation Front) met Filip Geubels en Jan Van Looveren, twee èchte venten die ijveren om van de nieuwe mannen terug èchte alfa-macho-mannen te maken.
(voor hen die het programma nog niet kennen vanavond wordt het tweede deel heruitgezonden rond elf uur op 2BE)
Ik doe mijn uiterste best om die macho humor te begrijpen, misschien lukt het me ooit nog eens.
'Snelle Eddy' van Chris Van den Durpel, wel dat personage is zo ongelooflijk 'over de top' dat je er wel moet om lachen. Maar ..... M!LF moet me nog over de streep trekken, bij dat programma heb ik nog steeds het wrevelig gevoel dat elke zot al lachend de waarheid zegt !
Enfin, indien je een man ongelooflijk grappig vindt, omdat hij op zn rug liggend, op commando scheten kan laten die toefkes talkpoeder omhoog doen spuiten, dan is dit zeker een programma dat je niet mag missen!
Waarschijnlijk snap ik als superbrave, welopgevoede, volgzame, niet feministische , fantastische Stepford wife, die macho humor niet.
Lieve mensen, ik ga nu snel snel naar de tuin, om zoals het hoort, aan mijn geliefde te vragen of hij een koud pintje wilt .
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
, 
