Hèhè, ik heb al drie dagen mijn nieuwe medicatie genomen en ik functioneer nog, goed hé?
Nu maar hopen dat ze snel beginnen te werken, dat zou nog beter zijn.
Tot eergisteren had ik nog regelmatig ' the hippy hippy shakes ' maar sinds gisteren enkel nog wanneer de medicatie uitgewerkt is.
Ik ben benieuwd hoe mijn handschrift er zal uitzien met zo'n bibberhandjes, ik heb het nog niet uitgeprobeerd.
Het is wel een pak stiller nu mijn tanden niet langer klapperen als Spaanse castagnetten.
Op Facebook kan ik -nu mijn ogen terug in focus staan,-  weer zien welke tekens er op de Mahjong blokjes staan, dus mijn tegenstrevers gaan het nu wat moeilijker krijgen

Mr. Silver loopt weer ontspannen rond nu zijn eega  achter de kookpotten staat.
De diepvries maaltijden die hij voor zichzelf kocht terwijl ik strijk lag, waren veel te kleine porties, maar twee porties waren dan weer net iets teveel.
Toch heeft het hem nog niet aangezet tot koken, ik moet besluiten (na 41 jaar) dat hij er écht een hekel aan heeft.

Zondag werden we vertroeteld door broer 2 en mijn lieve schoonzus,  met een bijzonder lekkere BBQ en de volgende dag met een ontbijt met kakelvers gelegde tikkeneikes van de kippen die er rondliepen.

Maandag avond moesten zij dan weer een trauma verwerken.  
Hun dochter, schoonzoon en kleinkind werden een tijdje gegijzeld tijdens een bankoverval in onze buurt. 
Het is toch een vreselijke tijd dat we nu doormaken.

Ik herinner me nog niet zo lang geleden dat er op het nieuws gezegd werd dat een enquête bij de bevolking had uitgewezen dat 'onveiligheid op straat' primeerde boven de financiële crisis.
Vervolgens werd dit weggelachen door een hooggeplaatste politieman.
Hij beweerde dat dit gevoel enkel leefde bij oudere dames.

Ik ben nu 61 en reken me bij de oudere dames, maar het is toch de eerste keer dat ik meemaak dat er kort bij huis een gewapende overval gepleegd wordt op een bank en mensen worden bedreigd.
Kleine criminaliteit en gelegenheidsboefjes zijn er inderdaad altijd geweest, maar we leven nu precies in het Chicago tijdperk van Al Capone - iets dat we vroeger slechts in de film zagen en dat heel ver van onze bed was.

We zijn in de stad ook niet onveiliger dan mensen die in de rust en stilte van de buiten wonen.
Tenslotte sloeg de baby moordenaar Kim de Gelder ook toe in de landelijke woning van Elza van Raemdonck.

Maar kom, ik ga de morbide toer niet op.  
We gaan proberen nog het beste te maken van de tijd op deze wereld die ons nog rest.
Toch moeten we allemaal bij de 'hogere instanties' blijven aan de alarmbel trekken en blijven volhouden dat de criminaliteit wel degelijk toeneemt en geen fictief denken is van paniekerige oudere dametjes.

Bovendien voel ik me, nu ik weer wat strijdvaardig en gezond word, me helemaal geen beverig oud dametje meer, maar komt mijn Britse Bulldog mentaliteit weer zijn kopje opsteken.
Grrrrrr......

30-07-2009 om 11:37 geschreven door BOJAKO  

29-07-2009 om 01:16 geschreven door BOJAKO  

... en gelukkig maar hé
Ik dacht verdorie dat mijn laatste uur geslagen was.
Eerst een gedicht schrijven dat ik niet te verslaan was en dan ... pfft... volledig geveld door een onnozel pilletje.

Efkes wat meer uitleg:

zoals veel van jullie vermoeden zat ik met (een voor mij) serieus probleem en deed ik mijn uiterste best om het te verwerken.

Het verwerken lukte me niet zo heel goed, enfin het lukte me zo slecht dat een doktersbezoek nodig was.
De brave man keek me aan en besloot dat het tijd was voor een ondersteunende medicatie.
Vrijdag was dat.  Hij gaf me de medicatie mee omdat de apotheken al gesloten waren en ik slikte die avond een eerste pil.

Zaterdagavond gaf ik een etentje voor enkele vrienden en zondag ochtend werd ik misselijk wakker.
Schoonzus,  die ook op het feestje was, belde me even op om te zeggen dat ze zich goed geamuseerd hadden en zei lachend: "ach.. uw zelfgemaakte Calvados sorbet met appeltjes was excellent, maar misschien hebt ge daarna bij de koffie nog wat teveel Calvados gedronken, morgen zal het wel beter zijn."
Ik hoopte het ook.

Maandag was het echter nog slechter.   Nu was ik niet enkel misselijk maar het leek alsof ik een griepje te pakken had, rillen en duizelen, ik kon niet uit m'n bed.
Dan maar blijven liggen, afzien, en hopen dat het zou overwaaien.
Hoe zoudt ge zelf zijn?

Tegen Mr. Silver zei ik wel,  dat indien het de volgende dag nog zo was,  of erger, ik de dokter zou bellen.
Ik zei dat het aanvoelde als een erge griep omdat ik me nog nooit zo ziek had gevoeld.  
Vrezend dat het de beruchte aankomende Mexicaanse griep zou kunnen zijn,  zei ik bibberend dat hij best in de logeerkamer zou slapen zodat één van ons te been bleef.

Dinsdag was het nog slechter met me gesteld.   Ik vroeg of hij onze huisarts wou bellen, maar kreeg toen te horen dat het een feestdag was.
Dus nog maar flink afwachten en hopen dat het niet zou verergeren.

Woensdag: na een vreselijke nacht belde ik om zeven uur 's morgens met mijn GSM naar Mr. Silver in de logeerkamer -ik kon amper nog spreken laat staan roepen- om hem te zeggen dat hij dringend de dokter moest bellen, want ik was nu doodziek en overtuigd dat het die vreselijke griep was.

Mr. Silver, normaal niet gauw van z'n melk (overstuur Thea) liep in z'n flikkie naar beneden om de nummer van de huisdokter te zoeken en vermits miserie altijd met bakken op je afkomt - onze telefoon werkte niet !

Gelukkig leven we in de tijd van de GSM en kon hij zo de dokter bellen.
Die nam niet af, hij sliep waarschijnlijk nog.
Klappertandend zei ik dat hij misschien met vakantie was of zelf de griep had.

Mr. Silver trok vliegensvlug een short en een T shirt aan en reed  met de auto langs de praktijk om te zien of er een briefje uithing.
Niets.

Totaal ontmoedigd zat hij op het uiteinde van m'n bed,  niet wetend wat hij nog moest of kon toen plots zijn GSM rinkelde.  
De dokter belde terug om te vragen wat er was en Mr. Silver zei dat hij dringend moest langskomen.

Om 12 uur 's middags was de dokter nog steeds niet geweest en toen smeekte ik om hem nog eens op te bellen om te vragen waar hij bleef,  want inmiddels verlangde ik enkel nog naar een spuitje om me naar Never Never Land te verplaatsen.

Ik herinner me nog maar vaag het bezoek van de dokter, ik weet enkel dat ik zelfs niet kon blijven stil liggen om onderzocht te worden.
Ik kronkelde en kromp voortdurend in elkaar, echt een hoopje miserie.

De dokter en Mr. Silver verdwenen uit m'n slaapkamer nadat ik iets van medicatie had moeten doorslikken en verder herinner ik me niet veel meer van de dag of nacht die erop volgde.

Donderdag - een mirakel - ik voelde me een ietsiepietsie beter, nog wel steeds zoals het gezonken, gehavend wrak van de Titantic op de bodem van de oceaan, maar het vreselijk ziektegevoel was iets beter.

Mr. Silver die in mijn ogen steeds meer op nurse Nightingale begon te lijken, ondersteunde me om wat water te laten drinken en hij zei me dat de dokter griep uitsloot omdat ik geen koorts had en niet de juiste ziekteverschijnenselen vertoonde.
De dokter dacht dat ik slecht gereageerd had op mijn nieuwe medicatie en vermits het elk uur beterde moet het dit wel geweest zijn.

Vrijdag hielp de zilveren Nightingale me de trap af en kon ik beneden al in de zetel zitten, een enorme verbetering,  hoewel ik nog steeds bibberhandjes, zenuwtrekjes en een bevend stemmetje had.

Zaterdag - vandaag dus:   ik denk (hoop) dat het vergif eindelijk bijna uit mijn lijf en leden is.
Ik ben tenminste in staat om hier even al mijn lieve vrienden gerust te stellen dat ik niet kapot te krijgen ben.
Wij - de generatie van tijdens en na de oorlog - zijn niet zo gemakkelijk te vloeren, waarschijnlijk omdat we als kind een enorme weerstand hebben opgebouwd.
Ik vrees echter dat iemand met een zwak hart bij zo'n slechte reactie op medicatie er wel veel erger aan toe zou zijn.

Zo, ik voel dat ik nu toch lang genoeg bezig ben geweest, ik ga me terug even in de zetel leggen....

Toch wil ik nog even mijn lieve man hier nogmaals bedanken voor zijn liefhebbende verzorging, ik weet echt niet wat ik zonder hem zou gedaan hebben deze week.

Ik dank ook nogmaals al mijn lieve vrienden die zo bezorgd om me waren.
Jullie steun wordt ongelooflijk op prijs gesteld en verwarmt de puttekes van mijn hart, wees daar maar zeker van!

25-07-2009 om 14:50 geschreven door BOJAKO  

.

18-07-2009 om 00:43 geschreven door BOJAKO  

...

18-07-2009 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

13-07-2009 om 15:21 geschreven door BOJAKO  

Met de hulp van Natoken, die dan weer hulp kreeg van Ani,  ga ik nu ook een test doen en proberen om een tekst op een mooie ondergrond te plakken en dat vervolgens hier op mijn blog te krijgen.

(Normaal gezien moet dat een prachtig gedicht zijn, maar dat is niet mijn sterkste kant, dus het worden slechts een paar bekende quotes)

't Is tenslotte maar een test hé. ;-)

Wat moet een mens anders doen in komkommertijd?

Ik zou kunnen kuisen, juist ... maar pffft... niet bepaald mijn lievelingsjob en dat gaat niet lopen.

Ik moet wel absoluut de struiken in de voortuin snoeien en de zon staat er nu niet op, dus het zit erin dat ik dat straks toch nog even ga doen. (zei ze fier en ze hoopt dat die donderwolk reden zal zijn om het niet te doen   )

Mr. Silver is nog een kinderkamer op de zolder mede aan't creëren bij zoon 2, want eind augustus wordt nummerke drie verwacht.   Er waren wel voldoende slaapkamers, maar in deze tijd heeft elk kind 'zijn/haar ruimte' nodig.

Waar is de tijd dat kinderen bijna in stapeltjes te slapen gelegd werden?

Net zoals jullie heb ik ongelooflijk genoten van het prachtig zomerweer,  in- of uit mijn zwembadje.

Voor mij mag het best nog even blijven duren, maar een beetje frisser zoals vandaag is wel heerlijk.  

 Allez, bon,  hier komt mijn eerste probeersel, hoedoevast aan uw bretellen ....

06-07-2009 om 15:37 geschreven door BOJAKO