this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
31-12-2009
Mr. Silver krijgt een appelflauwte ...
Een paar dagen geleden was zoon 2 alleen thuis met zijn drie kindjes en wat kan je dan beter doen dan bij je ouders langs gaan? Alle hulp is dan welkom.
Kleindochter had haar lievelingspop 'Robbie' meegebracht en Robbie mocht van haar een tijdje komen logeren bij nana en doeshka* (*Mr.Silver).
's Avonds toen de rust in huis weer was nedergedaald en doeshka al in zijnen beddenbak lag te snurken, vond nana dat het tijd was dat Robbie moest slapen.
Ze wikkelde hem lekker warm in, gaf hem een teder nachtzoentje op zijn neus en legde hem te slapen in de box.
De volgende ochtend :
Nana was al uren op en zat rustig de krant te lezen toen doeshka eindelijk ook opstond en 'de blaffeturen*' (*rolluiken) omhoog trok.
Hij draaide zich om, liep voorbij de box en riep toen luid:
"GODVERDOEMME ZE ZIJN DE KLEINE GISTEREN VERGETEN MEE TE NEMEN".
Met een lijkbleek gezicht stond hij aan de box met zijn hand op zijn hart te hijgen van 't verschieten.
Ik lag in een deuk van't lachen.
Het zijn die kleine dingen die het leven toch soms zo plezant maken nietwaar?
Mr. Silver aan het werk ( zie video ...... hahahahahaha) .....
Halookes,
Zoals velen al dachten ... 't is hier tenhuize Bojako weer wreed druk en daarom blijft er natuurlijk bitter weinig tijd over om aan de computer te komen.
Wij feesten er hier op los dat het niet meer gewoon is!
De vierentwintigste kwamen alle kinderen en kleinkinderen hier bij ons eten en 's morgens moest ik nog eerst voor een EMG naar het ziekenhuis. Ik was niet zeker wat een EMG was, maar ik vermoedde dat het iets te maken had met naalden en mijn vermoeden werd bevestigd.
Ik begrijp nu waarom ik onmiddellijk een afspraak kreeg toen ik telefoneerde naar het ziekenhuis ... er zat geen kat, ik was binnen en buiten in een half uur.
Hoewel ik aan 'meneer doktoor' trachtte uit te leggen dat mijn rugpijn zich situeerde ergens boven mijn staartbeentje en dat de pijn uitstraalde naar mijn rechter bil (ofte hesp) begon de lieve man toch maar naalden in mijn enkel en rechter onderbeen te prikken. Ondanks mijn protest dat mijn onderbeen nog behoorlijk functioneerde en vrij pijnloos was, bleef hij stoïcijns verder prikken.
Het eindresultaat was zoals verwacht : " ik vind niets mevrouwtje, misschien moet u een botscan overwegen, of wacht even, ik merk in de computer dat u al een botscan heeft gehad, maar dat is al vier jaar geleden, misschien kunt u nog eens een botscan laten doen, er is inmiddels misschien wat veranderd aan de toestand. En mevrouw, vergeet niet, we worden allemaal een dagje ouder hé ... misschien wat artrose hier en daar en misschien wat euh ...overgewicht ...."
jajajajaja ... alsof magere mensen geen pijnlijke rug of hernia krijgen! Kom zeg, ik begin het beu te worden.
Ik vroeg of hij mij geen spuitje kon geven op de pijnlijke plaats zodat ik een tijdje verder zou kunnen, maar hij beweerde dat dit beter zou gebeuren na de botscan.
Enfin, Bojako naar huis, nog maar een pijnstiller genomen en verder het feest voorbereid met hulp van hare Zilveren, die ondertussen bij de Fons van blog 'Keukenweetjes' iets was gaan halen. (Bedankt hoor Fons, ge zijt een schat, maar dat wist ge al zeker!)
Met Kerstdag zijn we verder gaan feesten bij zoon 1 en schoondochter en gisteren hebben we hier dan weer Kerstmis gevierd met Schwiegermutti en schoonbroer en schoonzus zee.
Vandaag gaan we Kerstmis vieren bij neef en zijn vrouwtje en oudejaar gaan we vieren bij broer 2 en schoonzus met onze beste vrienden. Nieuwjaarsdag dan weer bij zoon 2 en schoondochter.
HOE WILLEKEKIK NU VERMAGEREN ???????
Verder, bij gebrek aan tijd, want seffens komt zoon 2 met de drie kinnekes, wat sfeerbeelden....
Zalig Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar aan al onze lieve blogvrienden van ons en van al onze kleinkindjes!
dit jaar hebben de jongens toch een prachtige sneeuwman kunnen maken in de tuin , maar zoals je hieronder kan zien ...
ook de sneeuwman heeft nu blijkbaar last van artrose en overgewicht.... huh !
Opwarming van de aarde... pffft... al eens door het raam gekeken ja ?
Neeje ???
Wel, bij ons hier in de koekenstad ligt er het grootste pak sneeuw dat ik al in jaren heb gezien.
Ik zit met een deken rond mijn benen te typen om mijn voeten en mijn rug warm te krijgen.
Kan iemand me uitleggen waarom men altijd een koude rug heeft wanneer het sneeuwt?
Mr.Silver heeft net de kachel aangestoken omdat ik zo zit te klappertanden. Met zo'n weer gaat er niets boven een haardvuur met dansende, warme vlammetjes om het warm te krijgen.
Sneeuw is mooi, sneeuw is prachtig
maar het heeft ook wel z'n nadelen,
zo'n stuk of tachtig.
(tot daar mijn poging tot dichten)
Eergisteren heb ik 's morgens veertig, ja u leest het goed, veertig lange minuten staan bevriezen aan de tramhalte omdat heel Antwerpen besloten had om gebruik te maken van het openbaar vervoer, vervolgens nog eens veertig minuten wachten om terug thuis te geraken.
‘k Heb vanop de tram twee mensen met een smak tegen de vlakte zien gaan en ik dacht: ocharme, ochheere, ik hoop dat ze er niets van overhouden.
Gisteren ben ik met Mr. Silver verf gaan kiezen voor onze keukenmuur en uiteindelijk heb ik gekozen voor een koele, doch toch nog warme lavendelblauw.
Thuis stopte Mr. Silver voor de deur, ik stapte uit en wie ging er toen tegen de vlakte denkt ge?
Ja natuurlijk, wat had ge gedacht?
Madam Bojako had de ijzelplek niet gezien en maakte, niet bijster elegant, ook met een fameuze smak, kennis met de straatstenen van good old Antwerp.
Even onelegant ben ik rechtgeklauterd en naar binnengesukkeld en daarna Herniaretta maar in haar vuistje lachen...
Mr. Silver begon, na een heel kort woordje troost, de grote keukenmuur te schilderen en ik moet zeggen : het ziet er mooi uit.
Lavendelblauw: je zou denken dat het een koude kleur is, maar er straalt toch een warmte uit en in de zomer mag het in de keuken ook geen al te warme kleur zijn.
Bij deze temperatuur ben je heel snel geneigd om iets rood te kiezen.
Bovendien meen ik ooit gelezen te hebben dat vliegen een verschrikkelijke hekel hebben aan de kleur blauw. Ik heb dan weer een vreselijke hekel aan vliegen in mijn keuken, dus dat komt goed uit.
De kleine keukenmuur wordt pas na Kerstmis geschilderd. Ik denk dat mijnen teerbeminde aan mijn gelaatsuitdrukking zag dat ik niet opgezet was met al die vreselijke rommel in huis zo vlak voor de feestdagen.
Nu alles weer op z'n plaats staat ziet het er al een beetje beter uit.
Nog altijd een beetje ‘trop is teveel', maar Mr. Silver is zo vreselijk gesteld op een huis vol glitterslingers, kaarsjes, grote kerstboom enz. Bij hem staat de uitdrukking : "less is more" helemaal niet in zijn woordenboek.
Vanmorgen hebben we samen alle geschenkjes ingepakt en onder de boom gelegd.
De kleinzonen vroegen zich al af waarom er niets onder de boom lag toen ze hier vrijdag kwamen slapen.
Samen met hunnen doeshka (Russische naam voor Bompa) hebben ze vrijdag, terwijl ik weer op trot was, nog een prachtige sneeuwman gemaakt in de tuin.
Heel de weg naar huis in de auto heb ik moeten horen dat ‘de sneeuw niet goed plakte'. Ik wist zelfs niet dat er 'plaksneeuw' en andere sneeuw was, maar dat je moet blijkbaar van het mannelijk geslacht zijn om zulke dingen te begrijpen.
De meeste kerstkaartjes zijn ook de deur uit. Ze zullen weliswaar misschien een ietsiebietsie te laat aankomen, maar beter laat dan nooit.
Mijn kerstmenu zit gedeeltelijk al in mijn achterhoofd en gedeeltelijk in mijn diepvries, dus dat is ook al in orde.
Met de moed der wanhoop heb ik dan eindelijk - na de val - gebeld naar het ziekenhuis om ene EMG te laten doen en ik geef u te raden welke dag ze me gaan onderzoeken. Juist, jawel: de vierentwintigstedecember! Waarschijnlijk omdat er geen ander zinnig mens op die dag een onderzoek laat uitvoeren.
't Is hier ook de dag dat de kinderen en kleinkinderen komen eten.
Gelukkig is het onderzoek om 11 uur 's morgens en ik hoop dat ik nadien nog in staat zal zijn om te koken.
Maar kom, alle traiteurs maken de dag ervoor hun gerechten om die nadien op te warmen, dus dat zal dit jaar ook hier veiligheidshalve moeten gebeuren.
Vanavond is't hier Chinees. " I like Chinese ... they only come up to my knees..." ( het liedje van Monty Python speelt dan altijd door mijn hoofd.)
Hopelijk gaat Mr. Silver niet onderuit terwijl hij naar de Chinees heen en terug strompelt.
Misschien zou ik best onze oude tennisrackets aan z'n voeten binden zoals in de oude trappers films, maar iets in me zegt dat hij niet zal willen meewerken.
Eergisteren telefoon van zoon 2 : "mama zijde gij thuis?"
mama : " ...ja zeuneke, wat is er?"
zoon 2 : " onze Seppe heeft de Spaanse Spetter en voor alle veiligheid gaan we best met hem naar de dokter, ge weet dat ge met hem niet voorzichtig genoeg kunt zijn hé?"
mama : " en de vraag is ? ...."
zoon 2 : " ah ja, kunt ge ons klein efkes bijhouden, want met drie kinderen bij de dokter, dat is nogal druk hé?"
mama : " natuurlijk bazeke, breng ze maar ".
Na het doktersonderzoek kwamen ze kleindochter ophalen en Seppe keek met verbazing naar de fantastische multi - color - bling - bling slingers die zijn grootvader overal in huis heeft opgehangen.
" En wat vindt ge van nana haar mooie kerstboom?" vroeg ik, want de boom versieren is mijn taak.
Zoon 2 schoot in de lach en zei : " Seppe heeft de boom waarschijnlijk nog niet opgemerkt omdat er overal zoveel slingers en versiering hangen, "
Gisteren :
's morgens rond zeven uur : de telefoon gaat:
zoon 2 : " euh mama, zijde vandaag thuis? "
mama : " ja zeuneke, heel de dag, waarom ? "
( ik was van plan om deze rustige dag te benutten om mijn kerstkaarten te schrijven en mijn foto's van Australië te sorteren.)
zoon 2 : " mijn vrouwke is ziek, voor de eerste keer in vier maanden heeft ze last van mastitis (zie Wikipedia) ons dochtertje kan wel naar school, maar zie je het zitten om Seppe bij te houden, die heeft nog altijd diarree?"
mama : "zeker ventje, kom maar af en breng genoeg reservebroeken en onderbroekjes mee".
Wat later terug telefoon :
"Dag mevrouw, u spreekt hier met de installateur van Scarlet, mag ik binnen een half uurtje al langskomen?"
Oeps .. Holy Moly...bijna vergeten!
Net voor ons vertrek naar Australië belde een lieve dame van Scarlet me op om me mee te delen dat wij nu ook via hen TV konden kijken, en wel 10 € per maand goedkoper dan bij onze huidige leverancier.
Toen ik haar vroeg om zeven weken later terug te bellen, moest en zou ik absoluut die dag toezeggen, of de promotie actie verviel.
Ze verzekerde me dat ik gegarandeerd alles zou krijgen wat ik nu had, maar wel flink wat goedkoper.
Ik zei dus toe, want geef toe, tien euro per maand is niet niks voor ne gepensioneerde den dag van vandaag.
Ik drukte haar nogmaals op het hart dat we zeven weken lang aan de andere kant van de wereldbol zouden zitten, ze moest dus wel geduld hebben.
Ze nam daarvan nota.
Mijn voeten Zjérard : twee keer heeft ze me in 't kot van de nacht in Australië wakker gebeld om te vragen of de installateur mocht langskomen. Duh !!!!
Enfin nu kwamen èn Seppe èn de installateur.
Seppe arriveerde, gekleed als een michelin manneke omdat het zo koud was en hij had een grote zak extra broeken bij. (niet nodig gehad, want zijn buikloop zal een eendags loopje geweest zijn).
Het was lang geleden dat Seppe bij ons geweest was, dus elk stuk speelgoed was terug nieuw voor hem, het werd bekeken, er werd mee gespeeld en vervolgens werd het overal uitgestald op de vloer in de keuken en de living.
Toen de jonge Scarlet installateur arriveerde denk ik dat de arme man spijt had dat hij geen zonnebril bij had.
Stel je voor : een grote versierde kerstboom, overal in huis slingers, elke vierkante centimeter vloer voorzien van een stuk speelgoed en daartussen zat onze non-stop kwetterende Seppe.
"Wat komt die meneer doen? Wie is die meneer. Mag ik meehelpen met die meneer? Krijg ik worstjes? Krijg ik drinken? Mag ik TV kijken? En tel daarbij de gewone duizend andere'waarom' vragen, eigen aan driejarigen.
Na zoveel weken wou ik toch even controleren of die brave man wel alles bij had wat me destijds door de dame aan de telefoon beloofd werd.
Na mijn inquisitie bleek dat enkele - voor mij - belangrijke zaken toch niet helemaal waren zoals ik verwachtte, dus ik moest die arme man teleurgesteld met heel zijn boeltje onverrichter zake terug sturen. Enkel de modem voor onze internet verbinding werd vernieuwd.
Gratis nog wel, en dan zeg je natuurlijk niet nee.
Zoon 2 kwam in de namiddag Seppe terug ophalen en ik schreef vervolgens verder mijn Kerstkaarten, enkelen droegen al sporen van de plakvingertjes van Seppe en nadien werkte ik beneden aan de laptop aan de foto's van Australië.
Ik was zo verdiept in het uitzoeken van de foto's dat ik Mr. Silver uit het oog verloor.
Pas toen ik de dagelijks terugkerende vraag hoorde :
"Wat gaan we vandaag eten shoeke? " keek ik op en ik schrok me rot.
Hij had mijn hele 'grote' keukenkast leeggehaald en de ganse inhoud stond her en der in de living en de keuken verspreid op kasten en tafels.
Pure chaos!
Ik kreeg bijna een appelflauwte maar beet heel wijselijk op mijn tong.
Ik had hem een tijdje terug gezegd dat vòòr Kerstmis de keukenmuren moesten geschilderd zijn. Ik vraag hem dit namelijk al meer dan een jaar.
Maar nooit had ik gedacht dat mijne zilveren zou luisteren en doen wat ik zeg. Meestal knikt hij braafjes ja en doet hij verder leuk zijn goesting.
" Zoon 2 komt morgen de muren plamuren" zei hij, toen hij mijn verschrikte blik zag.
"Morrege?" gilde ik ... " Morrege staat de agenda zo vol als een ei, dat weet ge toch?"
"Ja maar zoon 2 kon enkel die dag komen plamuren, dus ik zet nu alles uit de weg voor hem."
"Euh .. waar staat mijn Tupperware?" vroeg ik, nog altijd niet van de schok bekomen, maar toen hij antwoordde " ergens ", besloot ik dat mijn kip evengoed kon marineren in een kom van ons goed servies als in een Tupperware pot.
Ik kroop 's avonds in mijn bed, zuchtte diep en dacht bij mijn eigen zichzelve :
"tegen Kerstmis zal het wel opgeruimd zijn zeker?"
Donderdag ben ik naar Brussel geweest voor de test van de website van de Europese Unie.
Het was boeiend.
Ik kreeg allerlei vragen en moest vervolgens op de Engelstalige website de antwoorden trachten te vinden, zodat ze eventueel de website kunnen aanpassen.
Nu ik weet dat er een website van de Europese unie is, kan ik daar eens meer gaan kijken. Weten jullie trouwens waarvoor de sterren op de Europese vlag staan?
Voor hen die geïnteresseerd zijn: het antwoord kan je vinden op de website : http://europa.eu/
Had ik echter geweten dat het zo vreselijk moeilijk zou zijn om in Brussel een parkeerplaats te vinden, dan was ik beslist met de trein gegaan.
Vrijdag was het dan weer Schwiegermutti dag. - diepe, diepe, heel diepe zucht !
Haar oogarts was verhuisd naar Lier en ze moest nu naar daar toe om haar cataracts te laten kuisen ??!
Nadien zijn we met z'n driekes naar 'de Loenchgarten' geweest om een hapje te eten, waar ze me tussen twee beten in vertelde ons hoe lief onze kinderen geweest waren om met haar, tijdens onze vakantie, een uitstapje te doen met de auto, maar ze liet me toch weer heel duidelijk horen dat 'de kinderen von fandag' oep Restaurant egt kien manieren hebben.
Toen ik langs mijn neus weg vroeg hoe haar kinderen zich vroeger op driejarige leeftijd gedroegen in een Restaurant keek ze me venijnig met haar boze 'oeuil de Moscou' aan.
Zij en ik weten namelijk heel goed dat ze vroeger nooit met kleine kinderen uit eten ging. “Restaurant” is trouwens een groot woord voor een McDonalds of een Loenchgarten nietwaar?
Gisteren, zaterdag, was het 'X-day' : m.a.w. Xmas-decoration day.
Mr. Silver had een halve kelder naar boven gesleurd en onze living is nu -naar Engelse traditie- één en al bling bling.
Overal hangen kleurrijke, blinkende slingers en er staat een Kerstboom om U tegen te zeggen.
Tussen het versieren in heeft Mr. Silver met broer 2 dan nog een oud, zwaar zetelbed van boven naar beneden geshouwd; vervolgens een dubbel bed, matras en een kar vol hout opgehaald bij broer 2.
Samen met Mr. Silver heb ik het hout naar de tuin helpen dragen en pas na de eerste splinter was ik zo wijs om mijn werkhandschoenen aan te trekken. Vervolgens heeft Mr. Silver in z'n eentje het dubbel bed boven geïnstalleerd en hebben we nu een echte logeerkamer.... (bovendien een vluchtruimte voor 'moi' bij teveel snurk decibels)
Ergens tussendoor heb ik ook nog tijd gevonden om mijn haar te kleuren wat dringend nodig was.
's Avonds had ik ècht niet veel zin meer om te koken, dus ik besloot om beuling met appelspijs te maken.
Er is maar één beuling dat ik lust en dat is de beuling van de GB. Nu had ik me in de Delhaize laten verleiden, maar dat is goed geweest voor één keer. De hele avond heeft die verdraaide beuling bij ons op de maag gelegen. 'k zou klacht moeten indienen bij Delhaize. Jakkes, een echte afrader.
't is héél lang geleden, maar hier volgen enkele bedenkingen, want mijn hersenen draaien op volle toeren tijdens mijn slapeloze nachten:
waarom is de piepjonge a-politieke De Croo verkozen tot voorzitter van de VLD? Toch niet omdat zijne papa den Herman De Croo is zeker ?!
Waarom heb ik vandaag zo'n koude voeten? Toch niet omdat de winter begint zeker?!
Waarom word ik 's nachts elk uur wakker? Toch niet omdat Mr. Silver zo hard snurkt zeker?!
Waarom val ik altijd in slaap op 't einde van een spannende film ? Toch niet omdat Mr. Silver me elke nacht wakker snurkt zeker?
Waarom heb ik die ene Schwiegermutti getroffen die alles altijd zo negatief bekijkt en dat al bijna zeventachtig jaren lang?!
Waarom is het zo moeilijk om 200,000 punten te halen bij Bejeweled op Facebook?
Waarom is het zo moeilijk om 4000 punten te halen bij Mahjong op Facebook?
Waarom kan ik een boek zoals 'A child named IT ' van David J Pelzer niet neerleggen en moet ik het in één ruk uitlezen? Noemen ze zo'n boek nu een 'page-turner'?
Zoals Eddy Wally het altijd zo welsprekend zegt: "wow zech .... ongeloofleik hoe snel de teid voorbei fliegt ... wow ..."
Ik ben nog helemaal uit mijne cadans, zelfs 's nachts.
Dit kan toch geen jetlag meer zijn hé, het zijn nu naar mijn zeer bescheiden mening gewoon slaapstoornissen aan het worden.
Om vier uur 's morgens word ik nog steeds wakker, met als gevolg dat ik om acht uur 's avonds als een blok in slaap val.
'k zit vast in een vicieuze cirkel waar ik niet uit geraak.
Alles lijdt eronder. Zelfs mijn dagboek blogje, mijn blogbezoekjes, mijn mail en mijn Farmke op Facebook.
Tijdens de dag gaat het nog goed, alles is weer normaal ... kindjes komen, kindjes gaan, bezoek komt, bezoek gaat ...
Koken, wassen en plassen, enfin de gewone dagelijkse sleur hé.
Ik wou daarnet weer eerst iets anders gaan doen, maar ik besloot na diep nadenken om nu toch eerst mijn mails te lezen en mijn dagboek aan te vullen, foert!
Vorige vrijdag (da's al lang geleden, maar mijn dagboek moet bij blijven) was het een heel gezellig weerzien met mijn lieve blogvrienden (behalve ons Pazke) en zaterdag trokken Mr. Silver en ik voor twee dagen naar de Ardennen naar broer 1 en schoonzus. Ons biologisch vlees lag nog in hunnen diepvries. Het was er vreselijk weer, miezerig, regen... bjakkes, ne mens zou er nog depressief van worden.
Ik ben de laatste tijd al zoveel mensen 'met snot' tegengekomen dat ik nu natuurlijk ook 'met snot' zit. Plezààààànt. Maar kom, zo lang het daarbij blijft zullen we maar niet klagen zeker?
Gisteren kreeg ik eerst een bezoekje van zoon 2, vervolgens van neef 1, dan enkele 'lange' telefoontjes met zus Engeland en twee vriendinnen.
Mr. Silver was gaan lampetteren mijn zijn ex-collega's. Ik bereidde het eten voor die avond, vervolgens kwamen broer Ardennen en schoonzus op bezoek en rond een uur of vijf kwamen zoon 1 en de twee kleinzoontjes eten. Wat later kwam zoon 2 met twee van zijn kindjes en dat kwam goed uit, want DIE GOEDE LIEVE SINT had hier speculaas en Clementijntjes achtergelaten, toch ne lieve Sint hé? Zoals ge ziet loopt hier alles weer normaal.
Toen nadien heel de bende vertrokken was, was het weer hoog tijd voor mij om dodookes te doen.
Herniaretta liet ook een hèèl diepe zucht van verlichting toen ze zich plat neervleide in het echtelijk ledikant.
Ik heb daarnet het twee jaar oude doktersbriefje van mijn prikbord genomen en ik ga nu - met de moed in mijn schoenen - toch eindelijk een afspraak maken om een EMG te laten nemen.
Het doktersbriefje hangt er al bijna twee jaar omdat ik vrees dat het een onderzoek is waarbij men dikke naalden in zenuwen prikt om te zien of en waar je pijn hebt.
Nu begint de pijn mijn vrees voor naalden te overheersen, dus ik ga mezelf dwingen om een afspraak te maken, maar .... ik ga eerst nog efkes wachten.
Vandaag heb ik namelijk een afspraak in Brussel.
Via neef 1 kreeg ik een mail van een firma die Engelstalige mensen zocht voor een enquête.
Curieus gelijk altijd zond ik een mailtje terug, met als gevolg dat ik deze namiddag een Engelstalige Europese website mag komen uittesten op gebruiks vriendelijkheid.
voilà 't is weer eens wat anders hé en zo verveel ik me niet
Ook nog eens de moeite gedaan om een kaderke en een beeleke hier te plakken voor ik vergeet hoe het moet.
Zo op het eerste zicht ziet het er niet goed uit, de linkse kant van de donkerblauwe kader ziet er dunner uit dan de rechtse, maar het zal toch zo moeten blijven want 'k heb geen tijd meer
De week is weer half en het lijkt alsof het enkele ogenblikken geleden nog maar zondag was.
"Dat is nu oud worden " zei mijn moeder zaliger altijd en mijn moeder had altijd gelijk.
Snel even recapituleren wat er ondertussen gebeurd is.
Zoals ik jullie al verklapt had : ik ben naar mijn allereerste Red Hat bijeenkomst geweest.
Ik heb kennisgemaakt met Queen Florry, onze mascotte Flo-Flo en alle andere Ladies en ik moet zeggen : het is me ongelooflijk meegevallen.
Ik had me al wel vanaf het begin als Red Hat Lady ingeschreven, maar het was me tot nu nog altijd niet gelukt om naar een bijeenkomst te gaan omwille van een overvolle agenda.
Geef toe : op onze leeftijd is het soms nodig om eens lekker op een deftige manier uit de bol te gaan. Je wordt als groep op straat niet uitgelachen, maar je tovert op alle gezichten wel een lach, da's heel wat anders.
Queen Florry heeft als Antwerpse Lady met veel succes deze eerste groep Red Hat Ladies in België opgericht.
Er waren Ladies uit alle hoeken van België en zelfs van Nederland en ik ben ervan overtuigd dat er nog veel meer Ladies zullen volgen.
Queen Florry
Maandag had ik dan weer een afspraak in het UZA voor mijn nog steeds piepfluitende oren.
Deze keer werden drie testen gedaan.
Een EEG (ik dacht dat ze mijn hart gingen onderzoeken maar het bleken mijn hersenen te zijn).
Een jonge dokter (ze zien er tegenwoordig toch allemaal zo vreselijk jong uit hé?) zette me een antieke, rode zwemmuts op vol gaten, vervolgens werd mijn hersenpan verbonden met een machine via allerlei electroden waar gel of lijm op uitgesmeerd werd en de jonge dokter verzekerde me met zijn hand op zijn hart dat ik niet in een aflevering van 'verborgen camera' verzeild was en dat er stiekem geen foto's gemaakt werden. 't zou de moeite geweest zijn.
Na dit onderzoek trokken we naar een andere kamer waar hij me met een ander machine 'magnetische bursts' op mijn hoofd gaf. Mannekes zeg, plezant is anders!
Voor het derde onderzoek trokken we weer naar een andere kamer en daar kreeg ik twee natte sponzen tegen mijn hoofd, die werden vastgehouden met een brede elastiek, dat werd aan een apparaatje aangesloten en zo moest ik twintig minuten blijven zitten. Het verontrustte me dat ik niets voelde of hoorde, dit integenstelling tot de pijnlijke magnetische bursts, maar hij verzekerde me dat het zo hoorde.
Na al die onderzoeken moest ik hem tot mijn spijt bekennen dat mijn oren nog even lustig floten als voorheen, ik voelde/hoorde geen fluit (no pun intended) verbetering.
Hij zei dat de laatste behandeling 'misschien' enkele dagen later verbetering zou geven, maar ik vrees ervoor. Ik denk dat ik piepfluitend verder door het leven zal moeten.
Enfin, ik heb nog een paar afspraken gekregen voor januari en ik ben benieuwd wat ze nog met mijn hoofd en oren kunnen doen?!
Mijn kapsel was nadien natuurlijk niet meer om aan te zien, overal op mijn hoofd en in mijn haar zaten plukjes gel of gom, maar ventje en ik besloten om die middag toch even naar het Shopping Center te gaan. Na een kwartiertje winkelen gaf Herniaretta me echter duidelijk te verstaan dat zij die dag geen zin had in winkelen en werden we tot onze grote spijt verplicht om terug naar huis te keren.
Zeven weken heeft Seppe het volgehouden, maar wij zijn terug en hij is weer ziek.
We waren net terug thuis toen de telefoon ging. Zoon 2 vroeg of we hem konden depanneren, hij moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, want zijn vrouwtje was daar met Tibo en de zieke Seppe. Men had toen al vastgesteld dat Seppe een longontsteking had en de vraag was of hij moest opgenomen worden.
Op ons voorstel namen we kleindochter mee naar huis, ze is nog niet schoolplichtig en ze kon de nacht en volgende dag bij ons doorbrengen, dat was dan toch al één zorg minder.
Met baby's verwacht je een slapeloze nacht, maar kleindochter bezorgde me er ook een en dit nèt nu ik over mijn Jetlag ben.
Om vier uur zat ze klaarwakker in bed en vroeg ze of ik de TV wou aanzetten. Na twee verhaaltjes sliep ze terug in, maar nana geraakte niet meer in slaap, met als gevolg dat ik gisteren om zeven uur in mijn tram ben gekropen en heb geslapen als een marmot.
PS: update Seppe - het is een bacteriële longontsteking, antibiotica is nodig maar geen ziekenhuis opname, oef ...
kleindochter aan de PC (vroeg begonnen, veel gewonnen)
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
Maandag had ik dan weer een afspraak in het UZA voor mijn nog steeds piepfluitende oren. 
