this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
30-03-2010
verjaardag, pukkels en koorts ...
.
vervolg sloefen :
Nee Natoken, ik zit niet opgesloten in de kelder. Mr. Silver heeft het altijd zo druk dat hij amper aan de computer komt, laat staan leest wat er op mijn blog staat.
De hele week heeft hij nog vruchteloos lopen zoeken naar zijn espadrilles, maar gisteren zei hij plots onverwacht : "ik heb toch het gevoel dat jij er voor iets tussen zit" waarop ik nog steeds onschuldig antwoordde : "maar allez gij, hoe komt ge daarbij?"
Waar ik geen rekening mee had gehouden is dat er in de lente weinig tot geen espadrilles te koop staan.
Ik stelde tijdens een wandeling in de winkelstraat voor om Crocs te kopen, maar die vindt hij te duur...pffft...hij beweert dat de Crocs die hij aan zee kocht voor 5 euro even goed zijn en dat hij zal wachten tot we daar zijn om nieuwe te kopen.
Zijn vorige goedkope Crocs heeft hij in Australië gelaten omdat onze valiezen te vol zaten.
Tijd om mijn blogje bij te schrijven was er amper de voorbije dagen,
ik was in de greep van een goed boek, altijd gevaarlijk en Tibo was vrijdag bij ons. Toen merkte ik al op dat hij pukkeltjes had en niet in zijn gewone doen was. Hij was die week weer een paar keer naar de kribbe geweest - te goed om waar te zijn.
Zondag was het Schwiegermutti dag - groot feest, want eens de tachtig gepasseerd is iedere verjaardag een feest. Ze wordt er 87 maar ziet er
minstens tien jaar jonger uit en ze is fitter dan ik.
Eerst aperitief bij haar thuis, dan uit eten en dan met z'n allen een wandeling naar het park zodat de kleintjes hun energie kwijt konden. Gelukkig bleef de dreigende regen weg.
Schoondochter 2 had eerst geïnformeerd of ons hoog zwanger nichtje aanwezig ging zijn omdat Tibo nog steeds vol pukkels stond en koorts had. Volgens de dokter waren de pukkels weer het gevolg van een elfendertigste virus.
Naar mijn bescheiden mening, ik ben tenslotte een leek, heeft Tibo de Rode Hond. Ik moet er wel bij vermelden dat hij bijlange zoveel pukkels niet had toen hij bij de dokter was...
Gisteren, maandag :
zoon 2 had nu zelf hoge koorts, kleindochter had ook hoge koorts en Tibo had veel minder koorts maar nog heel veel pukkels.
Open de deuren van Hospitaal Bojako en kom allen binnen
Zoon 2 zit volop in de examenperiode en onder invloed van veel Dafalgan heeft hij samen met Mr. Silver de examens verbeterd terwijl ik me met de twee zieke kindjes bezighield.
Mr. Silver heeft nu een serieuze opfrissing gekregen van de inwendige mens en de spijsvertering. Af en toe lachten we ons allen bijna een breuk met sommige antwoorden van de leerlingen. Hoe komen ze er op?
Het deed me terugdenken aan een examenvraag van onze oudste zoon in het derde leerjaar : hoe noem je een kop zonder oor? waarop hij had geantwoord : een dove.
Toen ik vroeg om dat even uit te leggen zei hij : wel ik zat te denken hé mama : een kop dat is hetzelfde woord als een hoofd en als je een hoofd hebt zonder oor, dan ben je toch doof. Ik heb toen ook gelachen en van mij zou hij punten gekregen hebben voor de moeite, maar van zijn leraar niet
- moest je het antwoord niet weten : een kop zonder oor is een KOM.
Vannacht heb ik weer geen oog dichtgedaan en dit weer dankzij de ongelooflijke decibels van mijn teerbeminde, dus vannacht slaap ik in de logeerkamer.
Morgen gaan we naar broer Ardennen, waar onze caravan staat en die gaan we dan van daaruit donderdag in Nieuwpoort zetten en dan weer naar huis, want er staat nog veel op onze agenda.
Ik kan vrijdag de blogmeeting met mijn blogmaatjes niet missen hé?
zomer 1971 een deux cheveautje, tuffend op Engelse wegen op de terugweg naar Dover na een bezoek aan zus Engeland.
Bojako is zes maanden zwanger.
Ze heeft een dikke buik, want ze draagt alles naar voor in een punt, haar zwangerschapsjurk staat weer strak gespannen.
Haar benen en knoeseltjes zijn dik wegens water retentie en haar voeten puilen met kussentjes uit haar uiterst gemakkelijke schoenen.
De gynaecoloog heeft haar op een zoutloos dieet gezet, maar het helpt niet.
De spanning in haar schoenen neemt toe naarmate de rit vordert.
Op een gegeven ogenblik kan ze het niet meer verdragen en doet ze haar schoenen uit.
Oef ... veel beter, ze wiggelt met haar blote teentjes.
Naast haar zit de jonge toekomstige vader die nog geen zilveren haar heeft.
Hij kijkt plots opzij naar zijn zwanger vrouwtje en zegt : "zeg mor wa stinkt hier na zoe? "
Bojako is zich helemaal van geen kwaad bewust en antwoordt : "waarschijnlijk hebben de boeren de weilanden net bemest, het zal van buiten komen zeker?"
"Mor neeje, het riekt naar stinkende Franse kees.": antwoordt haar teerbeminde.
Al rijdend kijkt hij in de auto om, om te zien of er misschien bedorven etensresten op de achterbank liggen en plots bemerkt hij haar blote voeten.
"Zeg zijn dat misschien uw schoenen die zo stinken?" vraagt hij niet bepaald beminnelijk of galant.
Bojako vraagt zich op zulke momenten af wat ze toch ooit in die man heeft gezien.
Haar halve trouwboek laat niet af en zegt : "het moeten die schoenen zijn, ge draagt die al zes maanden aan een stuk !"
"Ja omdat ze zo gemakkelijk zitten met mijn dikke voeten" antwoordt Bojako defensief.
Dan...geloof het of niet ...
zoef ... zoef ... twee schoenen vliegen snel na elkaar uit de zijraam van de tuffende auto in de berm van het Engels landschap. (jonge mensen denken soms niet na over de gevolgen voor de ecologie)
"Wel godvermiljaardedju! Wat doet ge nu onnozel manneke" : gilt Bojako, haar liefde voor de toekomstige vader is samen met haar schoenen uit de auto gevlogen.
" 't zal nu wel gedaan zijn met stinken!" zegt de schoenenwerper met een wrede grijns.
"Dat waren mijn gemakkelijkste schoenen, ik heb geen andere bij, nu moet ik nondepippel op mijn blote voeten op de Ferry, ik ben verdomme Sandy Shaw niet !" krijst Bojako.
Haar ijzige woorden glijden gewoon van de rug van de vader van haar ongeboren vrucht als water van een eendenrug. Hij tuft lustig verder en wijt het gegil aan haar zwangerschapshormonen.
Mannen vinden altijd snel een logische oplossing voor een bepaald probleem.
oorzaak van de stank : de schoenen
oplossing : schoenen weg
Bojako legt de rest van de reis blootsvoets af, ook op de Ferry, maar zij heeft een olifantengeheugen, maar dat weet haar logisch denkende jonge echtgenoot nog niet.
anno 2010
Bovenstaand koppel heeft alle relatieproblemen waarmee ze tweeënveertig jaar lang geconfronteerd werden getrotseerd en het huwelijk houdt ondanks alles nog steeds stand.
Klein verschil : Bojako heeft nu bijna evenveel schoenen als Imelda Marcos, de jonge bruidegom is nu een oude zilveren geworden en is bijlange niet meer zo ijdel als veertig jaar voordien.
Zijn favoriet schoeisel in huis zijn espadrilles en hij draagt ze tot Bojako het beu wordt om voortdurend stukjes versleten stof en stro te stofzuigen.
Hij heeft ook de onhebbelijke gewoonte aangekweekt om 's avonds, wanneer hij besluit om te gaan slapen, uit die espadrilles te stappen en ze op de plek te laten waar hij zat of stond.
M.a.w. je kan ze overal in huis tegenkomen.
Bojako kwam ze maandag ochtend tegen onder de koffietafel. hèhèhèhèhè..... Haar zilveren lag nog lekker te slapen.
Zonder enig schuldgevoel raapte ze de totaal versleten dingen -die ooit espadrilles geweest waren- op en ze liep ermee naar de vuilbak.
Listig duwde ze het versleten schoeisel met een stuk karton helemaal naar onder zodat ze niet meer zichtbaar waren.
Vervolg :
Mr. Silver komt naar beneden en begint zijn dagelijkse zoektocht naar zijn espadrilles.
Bojako zwijgt en gniffelt.
"Hedde gij mijn sloefen gezien?" vraagt hij onschuldig aan zijn vrouwtje, die met moeite haar lach kan inhouden.
"Neeje, maar ja.. waar hebt ge ze weeral gelaten hé? Ik vind ze altijd op de meest onmogelijke plaatsen.": antwoordt ze met open, onschuldige ogen. "Bovendien waren ze toch helemaal versleten, neem een paar andere sloefen boven".
"Dat zijn leren sloefen en die draag ik niet graag, ik heb graag mijn espadrilles" mompelt de nog steeds zoekende zilveren.
"Dan moet ge er maar nieuwe gaan kopen hé, wedden dat ge dan uw sloefen terugvindt" zegt de sluwe bedriegelijke bedriegster.
Woensdag, vandaag, today ....
...al drie dagen duurt de speurtocht en nog steeds loopt Mr. Silver verwonderd rond op zoek naar zijn lievelings espadrilles.
Aan iedereen die binnenkomt vertelt hij het misterie van de verdwenen sloefen.
Hoelang gaat Bojako nog kunnen zwijgen vraagt ze zichzelf grinnikend af.
of ... hoelang zal het nog duren vooraleer Mr. Silver tijd heeft om de waarachtige waarheid te ontdekken op haar blog.
Nog erger ... welke vreselijke represailles zal hij nemen!
In mijne Cathechismus van vroeger bij de nonnekes stond duidelijk geschreven : "en den zevenden dag zulde gij rusten..."
Enfin, enkel de huismoeders begingen dan geen doodzonde, want tenslotte moest er eten op tafel komen en moesten er kinderen verzorgd worden nietwaar?
In andere religies (ik volg de heerlijke reeks 'In Godsnaam' van Annemie Struyf) hebben de vrouwen het soms beter - bij manier van spreken dan wel.
Wanneer ze in hun onreine periode zijn mogen ze niets aanraken en zeker niet hunnen echtgenoot, m.a.w. elke maand een weekje congé.
Niet slecht gezien van hunnen Almachtige vind ik.
Spijtig genoeg zijn mijn onreine periodes ook geschiedenis, dus van geloof veranderen zal ook niet meer helpen.
Maar zoals gewoonlijk dwaal ik af.
't is zondag vandaag, mijne zevende dag en na een weekje Hospitaal Bojako voelt het aan als een dagje rust.
Mijne zilveren zal vanavond wel zijn eten op tafel willen, maar hij kan tegenwoordig al een patat schillen.
Hij gaat erop vooruit mensen, ge kunt het niet geloven!
Vrijdag avond waren zieke kleinzoon 1 en 4 duidelijk aan de beterhand, wat er van boven inging bleef erin en er kwam een normale hoevellheid en consistentie van onder uit.
Nu zullen we maar vingers en tenen gekruist houden dat ze hun microben niet hebben doorgegeven aan hun siblings (broers en zus, maar ik vind niet onmiddellijk het geschikt nederlands woord).
Maandag gaan we met een groepje vrienden samenkomen en trachten een vaste dag af te spreken om elkaar regelmatig te ontmoeten, op z'n minst één keer per maand zoals vroeger.
Wij (dit groepje vrienden) zijn nu allen met pensioen, maar geloof het of niet, we hebben het nu moeilijker om samen te komen dan vroeger toen we allen werkten en kleine kindjes hadden.
Ik begrijp ook niet hoe het kan maar het is een feit.
Natuurlijk speelt onze rijpe oude dag waarschijnlijk flink mee. De geest is nog wel twintig jaar oud maar de body en de knoken willen niet meer mee.
Na een dagje kinderoppas zak ik 's avonds als een pudding ineen, daar waar ik twintig jaar geleden nog met frisse moed 's avonds op stap ging.
Gisteren ben ik zelfs 's middags ingedommeld, iets wat heel zelden gebeurt, zelfs na mijn slapeloze nachten.
Door dat indommelen heb ik dan weer, spijtig genoeg, de open school dag van onze oudste kleinzonen gemist, maar langs de andere kant was ik na die lange dut dan weer fris genoeg om 's avonds naar onze vrienden te gaan om een lekkere Raclette te nuttigen.
Het lijf van Mr. Silver verslijt precies niet in hetzelfde tempo als dat van mij.
Gisteren voormiddag is hij de gemeenschappelijke tuin gaan omspitten en na de middag heeft hij lustig verder kleine zaken afgewerkt in de bijkeuken.
Zonder enige moeite trippelde hij 's avonds lustig mee naar onze vrienden en vandaag is hij weer aan het tuinieren, regen of geen regen.
(tenzij hij in de serre een Duveltje zit te nuttigen natuurlijk).
Die Russische genen van hem zijn er verdorie straffe, die heeft hij aan mijn even fitte bijna 87 jarige Schwiegermutti te danken.
Jaja 87 wordt ze volgende woensdag en nog altijd zo gezond als een viske.
De feestdagen zijn voorbij... en nu zitten we weer volop met de verjaardagsfeesten.
Hoe kan een mens nu vermageren vraag ik u ?
Binnenkort zal ik het weten, want de kogel is door de kerk. Ik heb een afspraak gemaakt bij een diëtiste.
Baby Tibo kon niet naar mijn verjaardagsfeestje komen omdat hij die dag zo ziek was, hij had heel hoge koorts, moest veel overgeven en had diaree.
Maandag kon hij niet naar de kribbe en kwam hij een hele dag naar zijn nana'ke.
De kleine, zieke, brave jongen heeft bijna de hele dag geslapen en wanneer hij niet sliep was het voldoende om eens flink geknuffeld te worden, wat ik natuurlijk graag gedaan heb.
Dinsdag en woensdag is hij bij zijn andere grootmoeder en donderdag en vrijdag komt hij terug naar ons. Hopelijk is hij dan weer voldoende genezen om volgende week terug naar de kribbe te gaan.
Ik ben benieuwd welke bacterie of virus hij dan weer gaat opdoen?
Ik hoop dat het mooie lenteweer nog even blijft duren, dan kunnen we morgen met hem een lange wandeling doen.
Maandag namiddag had de papa van Tibo vrij en hebben vader en zoon verder gewerkt aan onze bijkeuken. Nog even doorbijten en het is af.
Hieronder zie je de beginfase en daarna hoe het er nu 'gedeeltelijk' uitziet. Hoewel ik bang was van 'trop is teveel' met al het wit, stoort het me nu helemaal niet dat alles wit is, de ruimte is precies twee keer zo groot.
Dinsdag had ik dan een dagje vrij om even te bekomen van de vorige drukken dagen - de zilveren surfer gaat dan op stap met zijn ex-collega's - en daarom was het de geschikte dag om vriendin Paz uit te nodigen voor een babbeltje.
Hieronder zien jullie het prachtig geschenk dat ze voor mijn verjaardag heeft gemaakt .
Ze heeft (zonder dat ik er iets van wist) een foto van mij en de kleinkinderen gekopieerd, deze vervolgens aangepast en verkleind en dan heeft ze er een stempel van laten maken, zodat ik nu mijn persoonlijke boekenstempel heb.
Ik ben er ongelooflijk blij mee en ik vind dat ze de gelijkenis van mezelf en twee kleinkinderen ongelooflijk heeft weten te vatten, voor alle blogvrienden en familie en vrienden die haar kennen - ze is toch een veelzijdige artiest nietwaar?
Niet enkel kan ze fantastisch goed acteren, maar bovendien kan ze uitstekend tekenen en schilderen.
Ik kreeg de mail die je hierna kan lezen pas toegezonden. Meestal lees ik mails en gaan ze de prullemand in, maar toevallig zag ik onlangs op TV iets gelijkaardig in een medische uitzending.
Misschien hebben jullie deze mail ook ontvangen, goed, dan moet ge niet verder lezen hé
Wij senioren komen nu allemaal op een respectabele leeftijd en de richtlijn hieronder vermeld is zo gemakkelijk te onthouden dat ik het zelfs kan.
Nu is het maar hopen dat mijne zilveren het ook kan onthouden, wat ik betwijfel.
Hij is er zo eentje zoals die oude in DADS ARMY ( Brits feuilleton op TV ). Die stond ook altijd stokstijf midden in de kamer te roepen : "don't panic don't panic" maar ondertussen gebeurde er niets.
Enfin, ik ga mijn best doen om het hem nog eens goed uit te leggen, maar ik weet zijn antwoord nu al : "gij doet altijd onnozel, ik ga toch niet weten of het nu echt is of niet"
Maar nu serieus, hier wat je moet doen indien iemand zonder reden struikelt, valt of raar doet :
G.A.S. Het moeilijkste deel is het herkennen van een beroerte, de correcte diagnose stellen en de patiënt binnen de drie uur medisch behandelen, wat niet gemakkelijk is.
Herkennen van een beroerte: Je hoeft slechts "3" stappen te onthouden.
Soms zijn symptomen van een beroerte moeilijk te identificeren. Spijtig want het gemis aan opmerkzaamheid loopt bijna altijd uit op een ramp. Het slachtoffer van een beroerte kan ernstige letsels overhouden indien de mensen bij wie hij is, de symptomen niet tijdig herkennen.
Dokters zeggen dat een omstaander een aanval kan herkennen door het stellen van drie simpele vragen: G * Vraag de persoon om te GLIMLACHEN (de mondhoeken moeten beiden simultaan omhoog gaan).
A * Vraag hem de ARMEN ALLEBEI OP TE STEKEN (de armen moeten beide gelijktijdig en met dezelfde moeite omhoog te tillen zijn). S * Vraag de persoon om te SPREKEN, om een SIMPEL ZINNETJE TE ZEGGEN (Coherent, bv: "Het is zonnig vandaag" er mag geen gebrabbel tussen zijn)
Nota: een ander teken van een beroerte is dit: Vraag de persoon om zijn tong uit te steken. Als de tong scheef trekt, als deze naar de ene of andere kant trekt, is dat ook een teken van een beroerte.
Als hij of zij moeite heeft met eender welke van deze taken, bel dan onmiddellijk 100 of 112 en beschrijf de symptomen aan de dispatcher.
Benadruk dat er haast is geboden !
Een cardioloog zei, dat als iedereen minstens tien andere mensen kan verwittigen, er zeker één leven gered kan worden.
Je kan ook FAST proberen onthouden: BEDANKT SIEKE
F = FACE of gelaat ( mond staat scheef of mondhoeken hangen naar beneden, vragen om te lachen of tanden te laten zien)
A = ARMEN (kijk of een arm of been verlamd is, vraag aan het slachtoffer om ogen te sluiten en beiden armen voor zich uit te strekken met de handpalmen naar boven)
S = SPRAAK ( ga na of het slachtoffer moeite heeft om te spreken, laat desnoods een zin herhalen)
T = TIJD (probeer te weten te komen hoelang deze klachten al duren)
Hier zit ik weer met ijskoude, bibberende teentjes tengevolge van een -hopelijk laatste- winterprik!
'k heb wel dikke sokken aan, maar mijn voeten en mijn rug blijven koud aanvoelen. Geloof me ... er is nog sneeuw op komst en ik ben Frank Deboosere niet
Vorige week begon slecht met een heel zieke Tibo.
Nog erger was het dat hij nog zieker werd en er zelfs een ziekenhuis opname nodig was, gelukkig maar voor één nacht.
Het laatste nieuws : de koorts is weg, de longen zijn
terug proper, hij houdt zijn eten in langs onder en boven....maar hij staat nu wel vol rode uitslag.
Pfffft.... nu maar vingers en koude tenen gekruist houden dat hij niet dezelfde weg opgaat zoals Seppe ocharme, die om de haverklap elke bacterie en virus overneemt.
Zijn mama en papa hadden vandaag gepland om een standje te zetten op onze plaatselijke parochiale rommelmarkt.
De nu te kleine meisjes kleding van onze kleindochter mag weg, nu hun derde kindje een jongen bleek te zijn.
Mr. Silver is gisteren even gaan meehelpen om hun standje op te zetten terwijl ik ging lampetteren met mijn blogmaatjes.
Ik hoef jullie niet te vertellen dat het weer supergezellig was en dat we 's avonds ijsblokjes op onze moe-gebabbelde tongen moesten leggen.
Ik hoor jullie al denken : 'niet moeilijk zo'n kwetterende stel kippen', maar wees gerust, onze geliefde haan Ludovicus moet voor de dames niet onderdoen hoor!
Door de ziekte van Tibo staan de werken in onze bij-keuken momenteel op hold.
Zoon 2 ging vorige week de electriciteit aansluiten, maar door alle hierboven vermelde omstandigheden is het er natuurlijk niet van gekomen.
Mr. zilveren Handige Harry heeft wel het overige werk zo goed mogelijk alleen gedaan, zelfs de klinken hangen aan de nieuwe kast.
Onze machines werken allemaal mits verlengdraden her en der verspreid door de keuken, maar ach, dat vinden we allemaal veel minder erg dan de gezondheid van Tibo.
Gisterenavond zijn wij na de blogmeeting nog een hapje gaan eten.
Donderdag en vrijdag zijn zo'n beetje de 'kookdagen' van Mr. Silver geworden.
Hij is wel een heel handige Harry maar hij kan ocharme nog geen ei koken, maar al goed, want anders was hij bijna perfect en van een perfecte man wordt ge snel misselijk nietwaar?
Donderdag moet alles snel snel, want dan gaat hij Schwiegermutti bezoeken en dan eten we pizza of fritjes van de frituur en 's vrijdags gaan we soms een hapje eten.
Plezant... zo eens niet hoeven te koken, want soms heb ik echt geen inspiratie meer.
Ik zag (dankzij info van vriendin Paz) gisteren mijn fluitende oor specialist op TV in de laatste show.
Tot nu heeft hij me niet kunnen helpen en mijn oren zullen héél héél hard moeten fluiten vooraleer ik hem iets in mijn hersenen laat implanteren.
De magnetische schokken heb ik al gehad en ook die hebben niet geholpen, bijster gezellig waren ze niet bepaald te noemen.
Ik heb zo'n beetje het gevoel dat ik voor de Prof. een proefkonijn ben.
Ik heb nu drie weken lang weer een bepaalde medicatie moeten nemen (heeft ook niet geholpen) en ik moet nu terug contact opnemen met het UZA om te starten met een andere soort medicatie waar ik een beetje huiverig tegenover sta.
De nieuwe medicatie die ik zou moeten nemen is een lichte
vorm van dezelfde medicatie die ze geven aan mensen die afkicken van drugs omdat die soms zaken zien die er niet zijn.
Volgens de Prof. hoor ik zaken (dat gefluit) dat er niet is en daarom zou deze medicatie mij 'misschien' ook kunnen helpen.
Verder kreeg ik een berg papieren mee om in te vullen voor een wetenschappelijke studie van de Prof.
Snappen jullie wat mijn sex leven te maken kan hebben met tinnitus ???
Ikke niet, maar de vragen staan er !
Enfin ik besluit zelf of ik ze invul of niet hé.
Misschien is de Prof. tegelijk aan een ander onderzoek bezig en slaat hij zo twee vliegen met één klap.
Ik keek net naar buiten en merkte dat de donker grijze lucht precies plaats maakt voor een iets lichter grijze lucht... joepie de poepie, ik ben met héél weinig tevreden.
Roll on springtime....
Bon, blogje bijgewerkt, nu blogjes lezen en vanmiddag gaan we eens kijken of zoon en schoondochter al wat verkocht hebben op de rommelmarkt.
Ondertussen komen we daar bijna iedereen tegen die we kennen en ik ben er zeker van dat Mr. Silver na de rommelmarkt met heel veel goesting een Parochiaal Duveltje zal willen drinken.
Toedeloekes.
@ Natoken : gisteren je lieve bericht ontvangen, we hebben allemaal aan u gedacht en u heel hard gemist hoor.
Zondag hebben we geluk gehad hé, we zijn ontsnapt aan het ergste van een hevige storm, vergeleken met de landen in onze omgeving toch.
Door regen en wind zijn we bij schoondochter 1 geraakt en hebben we samen haar verjaardag gevierd. Kleinzoon en zoon 1 (zijne papa dus) hadden gezorgd voor lekkere hapjes en de moeder van schoondochter voor lekkere taart.
Maandag, het begin van een nieuwe week.
Onze kleine schat Tibo was nog altijd flink ziek. De antibiotica slaat precies niet aan en heel de dag had het bazeke nog hoge koorts en wou enkel geknuffeld en gesust worden, wat we natuurlijk met veel plezier een hele dag gedaan hebben..
Vandaag neemt zijn mama een dag sociaal verlof en gaan ze nog maar eens naar de pediater.
Ze zouden daar korting bonnetjes moeten uitdelen, want als ze er niet met Seppe zitten is het met zijn zusje en nu weerTibo.
Ach, wij hebben vroeger net hetzelfde meegemaakt met hun papa en spijtig genoeg lijkt het alsof ze zijn genen geërfd hebben.
Wij hebben ook de ondergrondse garage van onze pediater afbetaald.
Wat onze bijkeuken betreft: het was te verwachten, onze keuken is amper drie jaar oud maar een blauwe kast was niet meer te vinden.
Helemaal in de put slenterden we door de Ikea tot ik bij de slaapkamers plots eentje zag "volledig in 't wit." Alles ton sur ton, tot zelfs de kaarsen toe.
Ik remde zo bruusk dat ik remsporen achterliet, Mr. Silver botste tegen me aan en ik zei : " maar zie nu eens shoeke, da's helemaal niet lelijk hé, alles zo in't wit..."
Mr. Silver doet al het werk maar heeft eigenlijk qua keuze niet veel in de pap te brokken, dus hij koos voor het wijze antwoord : " euh ja, euh dat ziet er niet slecht uit hé."
waarop we meteen terug stevenden naar de afdeling keukens en prompt een witte kast bestelden.
Die kast hangt nu tegen de witte tegels, boven de witte afwasmachine, de witte droogkast, de witte microgolf oven en de witte frigo. Enkel mijn zwarte Kenwood stoofpot stoort het geheel. Nu heb ik spijt dat ik geen witte gekocht heb.
Ach...vandaag kan al niet meer kapot, er schijnt er een heerlijk lentezonnetje door het glas van de veranda en alles schittert en blinkt.
Mijn zonnebril ligt klaar voor de zomer
@ Petra et al: ik denk toch niet dat ik de deuren ga overschilderen, het ziet er veel te proper uit.
@ Lipske : die avatar kon ik maken via een nieuwsbrief van mijn provider Scarlet. Je kon het maar één keer maken en de nieuwsbrief heb ik al uit mijn mailbox gewist, sorry hoor zoeteke.
@ Natoken : gisteren niet aan de computer geraakt wegens onze zieke baby, maar toch nog een heel gelukkige verjaardag gewenst.
Baai de wee : ik meen dat ik al groene scheutjes zie doorkomen bij de planten die we van u gekregen hebben. Je laat me op tijd toch weten wanneer ik de Dahlia's moet planten hé?
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
