|
.
|
|
Ik zal de titel even snel of traag uitleggen, 't is maar hoe je het bekijkt.
Vorige week was waarschijnlijk even lang als elke andere week, maar die vorige week is tegen zo'n ongelooflijke snelheid voorbijgevlogen dat het echt niet meer gezond is.
Ooooof.... wat ook een mogelijkheid is, ik ben nu zo ongelooflijk traag geworden dat ik de snelheid van een gewone week niet meer kan volgen.
Enfin, ik weet het niet meer.
Vierentwintig uur zijn vierentwintig uur en daar kan niemand iets aan veranderen. Ik snap alleen niet waarom ik vroeger in vierentwintig uur tien keer meer kon doen als nu in diezelfde vierentwintig uur.
Maar kom, genoeg gezaagd en gezeverd.
't Begon vorige dinsdag na de paasdagen : Bibieke (moi) ging naar een diëtiste. (onder zachte dwang van hare halve trouwboek die verzot is op planken met een gat erin).
In ons ziekenhuis is dat niet even snel binnen en buiten.
Nee nee... eerst een half uur aanschuiven in een wachtrij om je te laten registreren en om een voorschot te betalen, dan op zoek naar het gepaste lokaal.
Daar aangekomen geef je mooi je papiertje af aan een nieuwe balie dat je van de vorige balie hebt gekregen en vervolgens vlieg je voor een tijdje mooi de wachtzaal in, lekker tussen de andere dikkerdjes.
Niet àl te laat kwam de diëtiste me halen en ze bood me zelfs haar excuses aan voor het wachten, iets wat de Prof. van de fluitende oren (zie een tijdje terug) beneden zijn waardigheid achtte.
Het lief kind deed haar uiterste best om me uit te leggen wat goed en slecht was voor mijn vetkwabbetjes, maar ik moest een geeuw verbijten. Ik ben tenslotte al drie keer 'met enig succes' naar de WW geweest en weet als geen ander wat goed of slecht is voor gezegde vetkwabbetjes.
Ik benadrukte nogmaal mijn vrees voor het beruchte JOJO effect van al dat diëten. Ondanks drie geslaagde WW diëten in het verleden ben ik nu traag maar zeker dikker dan ooit geworden. Het eraf krijgen is niet moeilijk, het eraf houden is gewoon onmogelijk!
Maarrrrr....(Franse rrrr) in dit ziekenhuis wordt het dieet gekoppeld aan veel beweging.
Bij de WW moest je daar zelf naar op zoek, maar hier wordt er voor beweging gezorgd.
De beweging zal echter pas goed op start komen in september, maar ik werd door het lief kind al wat op de goede weg gezet. Volgende week moet ik me ergens in hetzelfde ziekenhuis aanbieden met zwemgerief en sportkledij. Benieuwd hoe dat gaat aflopen. 't Zal een mooi zicht zijn, allemaal dikkerdjes in een zwempak  - het doet me terugdenken aan vroeger toen ik een prenatale cursus volgde. Al die dikke buikjes rondhuppelend in een maillot.
Maar ik dwaal weer af.
Enfin, na een uurtje praten, meten en wegen werd ik met een boekje, een schriftje en een schouderklopje naar huis gestuurd.
In het schriftje moet ik (net zoals bij de WW) alles noteren wat er door het mondje gaat en de volgende dag aan het kontje hangt.
Tot mijn grote consternatie bleek ik drie centimeter gekrompen te zijn.
Voilà dat is het bewijs : ik word niet dikker, ik word gewoon korter. Ik krimp gewoon op een foute manier, in de lengte ipv in de breedte.
De volgende dag was het nog altijd goed weer, dus een dagje winkelen in onze koekenstad was ook een must, weer geen tijd om aan de PC te zitten.
De dag daarna gingen we op bezoek bij vrienden in de Kempen en samen met hen gingen we iets eten bij de Trappisten. Ik nam uiterst braaf een slaatje en slechts één Triple. Geef toe, ge kunt toch niet bij de Trappisten zitten en geen bier drinken hé, zeg nu zelf !
Het mooi weer bleef maar duren, dus de volgende dag werd ons karretje volgeladen en trokken we naar zee om de voortent aan onze caravan te zetten.
Terwijl mijne zilveren buiten zijn kilo's eraf wroette, (ik werd af en toe eens geroepen om een paaltje vast te houden) zat ik in de caravan en probeerde ik op mijn laptop aansluiting te krijgen met het internet via mijn Mobistar stick. Sakkerdesakkerdesakker ... ik was de pincode vergeten en net zoals bij een bankkaart mag je slechts drie keer proberen en dan slaat de boel tilt.
Niks te internetten ....
We bleven daar aan zee in ons mini huis op wielen slapen en vertrokken de volgende dag naar broer Ardennen, want mijn biologisch vlees was aangekomen.
Van zee naar de Ardennen, het kan niet op, we hebben Belzikske langs alle kanten gezien.
's Avonds bleven we daar slapen, want het is onverantwoord om Mr. Silver nog te laten rijden met enkele Duvels en wat wijn achter zijn kiezen. (en die man wordt maar niet dik, hoe is't toch mogelijk ??? )
Bon, we zijn sinds gisteren middag thuis en zoals ik daarstraks al zei ... de week was voorbij en ik had het nog geeneens gemerkt.
|
