....stapje voor stapje wordt het beter!  

Gelukkig maar hé!    Toch denk ik dat ik deze ingreep serieus onderschat heb, kijkoperatie of niet, mijn lichaam heeft lang aangevoeld alsof het in twee gezaagd was en daarna terug aan elkaar gelijmd met superglue.

Maandag late namiddag verliep het ontslag uit het ziekenhuis vrij chaotisch omdat mijn chirurg nog aan het opereren was en zijn handtekening was nodig op het ontslag document.

Na veertien dagen omringd te zijn geweest door de goede zorgen van dokters en verpleegsters  was het ook een beetje benauwd om de stap terug naar huis te zetten.  Ik had geen belletje meer om op te drukken in geval van nood ziet ge.

Met bibberende kniekes ben ik - mijn poep ondersteund door Mr. Silver - toch de trap opgeraakt naar ons echtelijk bed en hoewel we net een super nieuw bed hadden gekocht miste ik aanvankelijk de vele variaties van standen van mijn hospitaal bed.

Om naar de WC te gaan van de slaapkamer was het dan weer elke keer een halve trap naar beneden naar het tussenverdiep en ik weet niet waarom, maar ik moest er om de haverklap naartoe.   Waarschijnlijk nog een gevolg van de blaasontsteking.  Maar kom, ik zag het als een goede oefening.

Ik neem nog steeds antibiotica voor de andere infecties die men in het bloed en op de scan had opgemerkt.    Omdat ik wegens de pijn (zie hierboven het doorgezaagd gevoel)  niet diep genoeg inademde waren mijn longen onderaan wat ontstoken.   Verder was er nog een ophoping van vocht rond de milt en onder de pancreas.     Daarom mocht ik het ziekenhuis pas verlaten wanneer ik koortsvrij was.

Dinsdag en woensdag ging alles beter maar donderdag en vrijdag kreeg ik weer precies een klop van de hamer en heb ik bijna de ganse dag geslapen.  

Ik heb me voorgenomen om te luisteren naar mijn lichaam:   wanneer die me zegt: " SLAPEN! "  wel dan doe ik dat.   Ik ga niet de flinke uithangen wanneer het niet nodig is.   Langzaam maar zeker komt alles terug goed als je maar wat geduld hebt.

Mr. Silver zorgt nu voor het huishouden,  maar omdat hij nog geen ei kan koken hebben we vanuit het ziekenhuis via de sociale dienst een regeling getroffen met het Dienstencentrum achter onze hoek.   Daar mag hij elke middag voor ons beiden een warme maaltijd afhalen.  Weer een zorg minder.

Vandaag is hij alleen naar zee vertrokken om onze caravan terug te halen.   Zoon 1 en familie vertrokken vanmorgen ook naar zee voor een weekje herfstvakantie en zij gingen hem helpen met het versjorren van de caravan,  want dat zag ik mezelf nog niet doen. 

Aangezien ik me vandaag weer een beetje beter voelde vond ik het hoog tijd om even aan de computer te komen, dat was me tot nu nog niet gelukt.  

Ik sta heel wat achter en moet veel mails lezen en ik ga nu ook even langs de blogjes om te kijken hoe het met mijn lieve blogvrienden gesteld is.   Hopelijk is daar ook alles goed en aan de beterhand.

30-10-2010 om 14:32 geschreven door BOJAKO  

Jaja....eindelijk heb ik zin om iets meer te doen dan in mijn hospitaal bed te liggen en te slapen!

Voor de eerste keer was ik vanmorgen koortsvrij, slechts 36.9°C !  Fantastische voorutitgang, want door de koorts voel je je nog precies zieker.

Wat mijn arme body betreft: ik heb precies de Mount Everest beklommen en terug afgedaald sinds ik hier opgenomen werd en dat allemaal voor een klein stukje ongewenste inwendige rommel dat er niet had mogen zijn, maar gelukkig per ongeluk werd vastgesteld.

Mijn op George Clooney lijkende chirurg (vraag maar aan ons Paz'ke - ik lieg niet! ) kwam gisteren met stralende ogen zeggen dat hij eindelijk de uitslag van de biopsie had.   De verwijderde mucineuze cyste was goedaardig en dan is het voor mij nu enkel nog genezen zonder verder te moeten piekeren over eventuele chemo en zo.   Zo krijgt ge terug moed nietwaar?

Aangezien de koorts nu pas aan het afnemen is raadt de dokter me aan om nog het weekend uit te zingen in het ziekenhuis en dan kan ik waarschijnlijk,  indien alles zo goed blijft evolueren,  maandag naar huis.

Vanmorgen lag ik ook voor de eerste keer te dromen over iets lekker om te eten : bv. een zacht gekookt tikkeneike.    Wat brengt de lieve dame van de room service vanmorgen binnen denkt ge?   Just !   een zachtgekookt tikkeneike.  't is hier verdromme precies een luxe hotel.   Vriend Ollie kan ook nog bevestigen dat alle verpleegsters hier precies beauty queens zijn!   Zelf kijk ik natuurlijk naar de mannen hé?!

Ik ga het vandaag niet al te lang trekken, want spijtig genoeg heeft de operatie mijn arme rug weer een fameuze oplawaai gegeven en zit ik weer aan de zware pijnstillers, maar kom ... dat overwinnen we daarna ook wel weer.

Ik bedank hierbij al mijn lieve vriendinnen en vrienden voor hun veelvuldige wensen, bloemen, telefoontjes en bezoekjes.

De warmte en liefde van jullie allemaal helpt enorm bij een genezingsproces, geloof me!

Van mij aan jullie allemaal  : een heel heel warme knuffel en drie dikke zoenen.

23-10-2010 om 10:41 geschreven door BOJAKO  

Brrrr....'t is bijna zover ...

Morgen na de middag vertrek ik naar het ziekenhuis en dinsdag na de middag wordt er geopereerd.

Hoe het zal gebeuren weet ik nog niet, want de dokter ging me dat pas morgen laten weten.

Hij moest zelf nog bestuderen of de cyste via een kijkoperatie kan verwijderd worden of via een traditionele incisie.

De voorbije week hebben kinderen, familie en vrienden er alles aan gedaan om mijn gedachten wat te verzetten.

Woensdag waren alle kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen hier bij ons voor het laatste avondmaal.

Donderdag hadden broer 2 en schoonzus ons en onze beste vrienden uitgenodigd voor een laatste avondmaal.

Vrijdag zijn we met broer 1 en schoonzus bij de Chinees een laatste avondmaal gaan eten en nu is mijn pijp uit.

Enfin, mijn pijp was al uit de vorige avonden en ik ben elke avond als een blok in't slaap gevallen.

Eén ding staat vast: ik zal zeker niet vermagerd zijn!

Donderdag namiddag ben ik met Mr. Silver enkele nieuwe nachtjaponnetjes gaan kopen en een nieuwe kamerjas. (kwestie van een beetje deftig en proper te zijn, want ge weet nooit wie ge tegenkomt nietwaar?)

Sloefjes neem ik niet mee, geef mij maar mijn oude vertrouwde Crockskes!

Gisterenavond kwam een heel lieve vriendin ook nog even op bezoek om mij een zilveren klavertje vier te brengen. "Een beetje extra geluk kan nooit kwaad" zei ze. en gelijk heeft ze.

Mr. Silver verdrijft de tijd door in de tuin te werken en vandaag is hij ons zwembad winterklaar aan het maken.

Bezige handen zetten zijn verstand op nul.

Ik heb altijd maar zin om te slapen.... misschien dat ik mijn overijverige bezorgde hersenen slechts op die manier onder bedwang kan houden want ik zit wel een beetje met de 'poepers'... vooral omdat ik totaal geen idee heb wat me te wachten staat.   Misschien gelukkig maar nietwaar?!

Ik wou toch hier op mijn blogje ook nog even afscheid nemen van mijn lieve lezers, want morgen zal er weinig tijd zijn om te schrijven vrees ik. Bedankt voor al jullie lieve wensen en bemoedigende woorden.

Zodra mogelijk zal ik terug op mijn blogje proberen te schrijven. Ik neem mijn laptop mee naar het ziekenhuis want daar is Internet verbinding.

En nu: nu ga ik een lekker warm badje nemen en mijn spannend boek van Dagliesh verder lezen. Buiten schijnt er wel een mooi zonnetje, maar ik vind het toch maar aan de frisse kant en zo'n warm bad werkt ook heel relaxerend.

Hopelijk tot binnenkort!

Zij die weldra een stukje van haar interieur gaat missen groet u ....

10-10-2010 om 14:47 geschreven door BOJAKO  

Onze rommelmarkt is voorbij. Oef !

Mr. Silver en ik hebben welgeteld vijfendertig euro nettowinst verdiend voor twee dagen intensief werken, enfin ik werkte en Mr. Silver hing aan de toog

We hebben nog veel meer uitgegeven aan frietjes, broodjes, koffies en Duveltjes en jaja ook een Triple of twee voor mij natuurlijk.

Op een stil moment bezocht ik zelf de kraampjes en heb ik ook wat gekocht, wat al bij al onze financiële winst uiteindelijk op min-nul komma nul brengt.

Maarrrrrr (franse rrrrr) ...zoals afgesproken werd de rest van onze rommel NIET terug naar huis gebracht, maar op het einde van de rommelmarkt weggeschonken aan de professionele rommelmarkters die naast ons stonden en dolgelukkig waren met onze geschonkel rommel. Als dankbetuiging kreeg ik van hen een beetje van hun rommel terug. Jaja, professionele rommelmarkters zijn lieve, gulle mensen!

Tussen de twee dagen rommelmarkt was er een ongelooflijke rommelnacht : vijf kleinkindjes kwamen slapen.

Mr. Silver en ik hadden alles netjes uitgekiend: hij zou in ons nieuw supersize bed slapen met de twee grootste kleinzoontjes en ik zou in ons logeerbed slapen met kleindochtertje en Seppe en Tibo in het babybedje naast me.

Maar dat was buiten ons kleindochtertje gerekend. Nee...zij wou per sé in ons groot bed met kleinzoon 2.

Seppe was de eerste om te gaan slapen. We hadden beslist om ze niet allemaal tegelijk in bed te leggen omdat we uit ondervinding weten dat er dan van slapen niets in huis komt.

Seppe sliep en toen was het de beurt aan Tibo. Tibo sliep en toen was het de beurt aan kleinzoon 2 en kleindochter. Kleinzoon 2 sliep vrij snel, maar kleindochter besloot dat ik  bij haar in het groot bed zou slapen, grootvader moest in de logeerkamer dan maar bij de kleintjes.

What kleindochter wants, kleindochter gets! Die gaat het nog ver brengen.

Omdat we allebei bekaf waren en omdat we de volgende dag vroeg terug achter onze rommelkraam moesten staan besloten Mr. Silver en ik om samen met kleinzoon 1 te gaan slapen. Het zal toen ongeveer negen uur dertig geweest zijn.

De rollen waren nu omgekeerd. Mr. Silver met kleinzoon 1, Seppe en Tibo ernaast in het babybedje.

Fluisterend gaf ik een gevulde papfles aan mijne zilveren en ik zei hem : "indien de kleine 's nachts wakker wordt, geef hem dan een papje en dan slaapt hij verder".

Met rode piepoogjes ( hij had die namiddag al enkele Duveltjes binnen) knikte hij me toe en ik dacht dat hij het begrepen had.

Mijn voeten Zjérard.

Om twaalf uur hoorde ik Tibo pruttelen. Ik hoopte vurig dat mijne zilveren snurker dit ook gehoord had, want eens Tibo zijn keel openzet worden alle vier kinderen terug wakker.

Jaja... ik hoorde wat geschuifel en het werd terug stil.

Een uurtje later idem dito. Weer geschuifel en weer alles stil.

En zo ging het verder tot vier uur. Tibo zachtjes wenend, geschuifel gevolgd door stiltes.

Ik had nog geen oog dichtgedaan.

Kleindochter was mede schuldig aan mijn slapeloze nacht. Ik kan zelf een stukje woelen, maar dat verdwijnt in het niets bij het woelen van haar. Zij draait rond en rond in het bed als een molenwiek bij stormweer. De ene minuut had ik haar voeten naast mijn gezicht, dan weer een knie en kort daarna haar lange blonde lokken.

Kleinzoon 2 was zich van niets bewust, maar ik zag dat hij zich slapend vastklampte aan zijn kant van het grote bed. Op regelmatige tijdstippen probeerde ik hem weer toe te dekken nadat kleindochter tijdens één van haar rondes hem weer blootgewoeld had.

Om vier uur dertig liep de spreekwoordelijke druppel over. De decibels van Tibo maakten nu Seppe en kleinzoon 1 wakker. Grootvader lag nog lustig te snurken naast hen.

Tot mijn grote verbazing zag ik de nog volle papfles staan.

Ik dekte de twee kleintjes toe, zei dat het zeker geen tijd was om op te staan, nam Tibo uit zijn babybedje en trok naar beneden.

Daar slurptje hij gretig in één lange teug zijn flesje leeg en viel in mijn armen in slaap met een gelukzalige blik op zijn gezichtje.

Daar lagen we nu om vijf uur 's morgens beiden op de zetel. Ik legde me heel voorzichtig plat en Tibo lag op mijn buik rustig verder te slapen.

Gelukkig had ik nog verschillende programma's op de digirecorder staan en heb ik TV gekeken tot de eerste kindjes om zeven uur naar beneden kwamen.

Het schaapachtig gezicht van Mr. Silver toen ik hem confronteerde met de 'vergeten papfles' was geld waard.

Gelukkig waren alle ouders op tijd om hun kroost op te halen zodat wij konden vertrekken.

Kent ge dat gevoel dat uw gezicht voos voelt van de vaak? Wel zo voel ik me nog steeds, want gisteren nacht heb ik ook geen oog dichtgedaan.

Waarom ?

Wel ik zal het u even zeggen :

Vandaag was het D-Day (De Dag Der Afspraak met De Chirurg)

Negen uur klokslag riep hij me bij hem binnen.

Punctueel, dat was al één goed punt.

Hij droeg een groen pak en zag eruit als een chirurg: nog een goed punt.

Hij was nog niet al te oud, ik schat midden veertig en vrij knap : twee goede punten!

Hij volgde helemaal de lijn van mijn lieve vriend Dr. Milo : drie goede punten !

Volgende week maandag namiddag moet ik binnen en dinsdag word ik geopereerd.

Hij ging wel alles nog eens goed bestuderen, want hoe hij gaat opereren is nog niet evident. Hij noemde de pro's maar ook de contra's van een kijkoperatie op en de pro's en contra's van een gewone operatie.

Blijkbaar heeft een pancreas de consistentie van een banaan en daar moet heel voorzichtig mee omgesprongen worden.

Nu ben ik hem vergeten te vragen of het een banaan met of zonder pel was, dedju toch!

Indien het om een mucineuze cyste gaat (wat volgens de scan vermoed wordt) dan moet er heel voorzichtig mee omgesprongen worden.

De milt zou ook kunnen sneuvelen, maar dat vond hij niet zo'n groot probleem.

Ik moet deze week dringend nieuwe nachtjaponnen kopen. Schoonzus 2 raadde me aan om geen al te dure te kopen, want er wordt na een operatie blijkbaar nogal kwistig omgesprongen met ontsmettingsmiddelen en andere vloeistoffen die vlekken na laten.

04-10-2010 om 16:46 geschreven door BOJAKO  

Deze week stond mijn agenda zo vol dat ik amper tijd heb gehad om iets te schrijven op mijn blogje.

Aangezien de volgende dagen zeker even druk zullen zijn schrijf ik nu maar snel iets zodat jullie niet denken dat ik de pijp nu al aan Maarten heb gegeven.

Op de dag van ons trouwverjaardag had ik 's middags afgesproken met twee vriendinnen om iets te gaan drinken en nuttigen in de Dikke Mee.  We zijn alle drie grootmoeder en senior en we hadden er écht deze dag moeten tussen pitsen.   We hadden verdorie meer tijd toen we alle drie nog werkten en zelf kinderen hadden.  (of wij worden gewoon trager, dat kan ook natuurlijk)

's Avonds gingen we samen met broer 2 en schoonzus en onze lieve vrienden M en L eten in een leuk restaurantje ter gelegenheid van ons trouwverjaardag.

Woensdag namiddag kwamen onze twee oudste kleinzoontjes na de middag op bezoek, maar hun nana had die dag bitter weinig fut en het werd een namiddag film kijken op TV.   Knutselen en vertellen zal op een latere datum moeten plaatsvinden vrees ik.

Waar ik gisteren geweest ben kan je best lezen op het blog van NATOKEN :  http://blog.seniorennet.be/natoken/  

Ik kan ons uitstapje van gisteren zelf zeker niet beter beschrijven.  Het was een prachtige dag en ook ik bedank Paz voor het gidsen.   Ze liet me terug hoeken en kantjes zien van Antwerpen die ik al lang niet meer gezien had.  Ik heb er ongelooflijk van genoten.

Vanmiddag is het onze maandelijkse blogmeeting, spijtig genoeg zonder Ludovicus,  en ik zal me nog moeten haasten om dit op mijn blogje te krijgen vooraleer ik vertrek want het klokje tikt weer.

De volgende dagen zal ik zeker geen tijd over hebben om te schrijven, want Mr. Silver wil beslist twee dagen nu eens zelf een rommelmarktje doen.    Goed!   zo geraak ik eindelijk van onze rommel vanaf, want ik sta erop dat al wat hij niet verkocht krijgt daarna rechtstreeks naar de Kringloopwinkel gaat.

Zo te zien hebben we zaterdag avond vijf kleinkindjes die komen slapen als een tussendoortje, dus we gaan ons zeker niet vervelen.

Maandag om negen uur moet ik naar de chirurg en dan ... welja ... dan horen jullie het wel zeker.

Prettig weekend allemaal.

01-10-2010 om 12:51 geschreven door BOJAKO