....en wij maar zeuren en protesteren over het al of niet splitsen van België!

Onlangs waren we bij een vriendin grote kuis aan het doen in het huis van haar moeder en kijk, wat zag mijn oeuil de Moscou?    

Dezelfde vraagt stelt zich al van voor ik geboren werd nondepippel !   Het boekje op de foto dateert van 1946

quote uit het boekje :

"er leeft géén volk ter wereld, dat, als het Volk der lage landen, zoo gedwee zijn Prinsen volgt, wanneer het vaderlijk wordt geleid;  maar er is ook géén volk dat zoo sterk de knechtschap haat; men dwingt het nooit tot eerbied-uit-schrik, want het is halsstarrig in zijn verzet tegen het geweld;  maar gewillig bij zachtheid."

ootre choos :

Onze dakwerker zit vandaag, regen of geen regen, terug op ons dak.

Hij legt de laatste laag roofing.

Aan al de lieve mensen die dachten dat ik zo dom was om te denken dat men pannen boven op pannen op een pannendak zou leggen ...  zo stupido-dom was ik ook niet hoor

Wij wonen in een rijhuisje met een PLAT dak en op een PLAT dak leg je roofing.    Mijn vraag ging dan ook over hoeveel lagen roofing en isolatie een PLAT dak kan dragen.   Zoon architect heeft me inmiddels al gerustgesteld door me te zeggen dat de twee huizen naast ons, ons wel zullen ondersteunen en rechthouden en dat de antieke balken die het dak ondersteunen nog van een zeer goede kwaliteit zullen geweest zijn.

26-01-2011 om 10:24 geschreven door BOJAKO  

Gisteren liep ik over van inspiratie en had ik geen tijd om te schrijven. Vandaag zit ik hier futloos naar mijn scherm te staren en er komt niets... dedju dedju ... ik denk dat het grauwe, grijze, natte winterweer mij parten begint te spelen. Ik snak naar warmte en zon, maar dat zal zowat hetzelfde zijn bij iedereen in dit land zeker?

Vorige week is net zoals de andere weken voorbij gevlogen.

De dakwerker, besteld voor ik naar het ziekenhuis moest en door ons afgebeld toen ik terug opgenomen werd, stond vorige dindsdag plots met zijn grote wagen voor ons deur.

Een enorme ladder werd tegen de voorgevel gezet en enkele uren later lag al het nodige gerief boven op ons dak.

En toen ...toen begon het natuurlijk te regenen ... gedaan met dakwerken, finito. Viva Belgica!

Gelukkig voor ons volgde daarop weer een dagje droog en hopsakee, om acht uur 's morgens hoorden we de ladder weer tegen de voorgevel kletsen en we hoorden de diepe stemmen van de dakwerker en zijn zoon.

Mijne zilveren wipte onmiddellijk zijn bed uit, deed zijn dak-werkkleding aan en hij mee het dak op. Hij beweert hoogtevrees te hebben, maar ik heb hem de hele dag niet meer gezien. Hij vindt niets leuker dan met zijn handen ergens aan meewerken.

Wat zijn kleding betreft, ik moet er altijd om lachen : Mr. Silver heeft voor alle werken andere werkkledij.

Hij heeft zijn schilder-tuin-kelder-knutsel en kuis kledij en nu blijkt dus ook : zijn dak kledij.    Wanneer hij niet werkt heeft hij zijn gewone ochtend kleding, maar verandert dan weer volledig van kleding wanneer hij even buiten naar de winkel of de apotheker moet, dat is zijn 'tussendoor' kleding. Gaan we vervolgens weg of iets eten, dan doen hij weer iets anders aan.

Op zulke momenten steekt de opvoeding van zijn moeder weer de kop op denk ik.

Maar ja, ik mag niets zeggen, want mijn maternale grootmoeder droeg ook altijd een 'frakvoorschoot' over haar jurk om haar jurk niet vuil te maken en vervolgens droeg ze een gewone schort over haar frakvoorschoot om die niet vuil te maken.   Ook deze verkleedpartij ging mijn pover verstand te boven.

Maar soit, ik dwaal weer af ....

Op het einde van de dag waren de dakwerken zo ongeveer 90% klaar, maar het afwerken zou pas iets voor aanstaande maandag zijn. De dakwerker had ook nog andere klanten.

Ik vroeg 's avonds aan mijnen teerbeminde zilveren :

"Ge moet mij eens iets uitleggen:  ons huis staat hier al sinds euh... ongeveer 1924 denk ik en sindsdien zal het dak alvast meerdere keren vernieuwd zijn. Hoeveel lagen dak liggen er eigenlijk al op, want jullie hebben niets verwijderd, dat zal dan de vorige keren ook niet gebeurd zijn, maar hoe zwaar weegt dit dak nu dan al en bestaat er geen gevaar op inzakken? "

Vinden jullie dit een stomme vraag? Zelf vind ik dit absoluut geen domme vraag. Tenslotte bestaan er geen domme vragen alleen maar domme antwoorden nietwaar?

Maar mijne zilveren kijkt me op zulke momenten echter aan alsof ik van een ander planeet kom en hij antwoordde met zijn gewone bondigheid : "maar mens, waar zitte gij nu weeral mee in uwe kop? Wij weten wel wat we doen zenne, wij zijn geen onnozelaars!" Voilà en met dat prachtig intelligent antwoord moest ik het stellen.

Huh!

In mijne kop zit nog steeds het beeld van dat ingestort dak van die kerk op kerstnacht, een dak dat door het gewicht van 'sneeuw' ingezakt was.

Ik herinner mij ook nog het dak van mijn vorige werkgever dat door het gewicht van zware regenval en een een verstopte afvoer ingezakt was.

Maar kom, ik heb gelukkig twee zonen die mij waarschijnlijk een iets duidelijker antwoord zullen kunnen geven wanneer ik hen de volgende keer zie.  Tenzij ook zij mij aangapen met diezelfde blik als hunne padré, zo'n blik van:  'dat is nu weer eens een echte typische vrouwenvraag.....'

Ik heb het onlangs nog geschreven : een man handelt nadat een feit zich heeft voorgedaan en een vrouw piekert wat er zich zou kunnen voordoen.

Van de voordelen van de nieuwe super isolatie gaan we dit jaar niet meer genieten vrees ik, want de koudste maand hebben we - denk/hoop ik - al achter de rug.

Zij die slaapt onder een dak met héél veel lagen groet u!

22-01-2011 om 13:10 geschreven door BOJAKO  

Vorig jaar, 't kan ook het jaar daarvoor geweest zijn, de tijd vliegt zo snel, ging ik naar de tandarts voor een pieteklein gaatje in mijne wijze tand. Lezers met een goed lange termijn geheugen zullen zich dat verhaal nog herinneren.

Ik ga jullie niet voor een zoveelste keer met mijn lijdensweg opzadelen, maar toen ik na elfendertig visites ten einde raad tegen de tandarts zei : "trek dat verdomde ding er nu maar uit" besloot hij om de afgebroken ruïne gewoon te laten zitten.  Waarom ??? wel ik vraag ik het me ook nog altijd af.  Ik zit akkerdjië voortdurend met mijn tong in die krater te keuteren en verwond soms mijn zeer noodzakelijk spraak lichaamsdeel aan de bijzonder scherpe tandrestjes met als gevolg dat ik daarna enkele dagen met een floshke spreek.  

Vervolg : een brief van mijn tandarts.
Ze verhuizen van Wilrijk naar Sint Job in't Goor!
Ja zeg!  Plezaaaant zenne, ze had evengoed kunnen uitwijken naar Australië.
Nu ben ik verplicht om op zoek te gaan naar een nieuwe tandarts.   Het was nog niet erg genoeg dat ik onlangs, na twintig trouwe jaren, een nieuwe huisarts moest zoeken.

Maar soit, nu over ôtre choos.

De vakantie, the holidays, les vacances.

De feestdagen zijn begot nog niet goed verteerd en waarmee zijn we nu al bezig? Jawel, met het plannen van onze vakantie.

Ik heb aan mijne zilveren surfer uitdrukkelijk gezegd dat ik niet langer wens een vakantie door te brengen in onze ofte enige andere caravan. Mijn avontuurlijke jaren zijn voorbij. ( ze zijn er bij mij trouwens nooit geweest, ik deed het enkel voor hem,  mijne Baden Powell de 2de - de eeuwige scout. )

Omdat mijn huidig genezingsproces (van mijne Pancreas, niet mijn tand) nog steeds aansleept hebben wij, euhm... ikke dus, besloten om nog niet naar het buitenland op reis te gaan, maar iets aan 't zeetje te huren. We zullen in het najaar wel een reisje naar warmere oorden plannen.

Vorige vrijdag hebben we regen en wind getrotseerd aan onze Belgische costa en hebben we na lang beraad -over een lekkere pint- uiteindelijk een appartement op de zeedijk besteld. Als ge een vakantie aan zee doorbrengt, dan vind ik dat ge op z'n minst de zee en de boten moet kunnen zien.

Maar er kwam weer een kink in de spreekwoordelijke kabel.   Zaterdag, na de begrafenis van la mamma van Myette stond er op ons antwoord apparaat : 

"Gallo mevrouw, gier met get ahentsgap. Get spijt ons ontzettend maar get appartement dat u besteld gebt was al verguurd, maar u gad noh een tweede appartement hezien, bent u daar noh in heïnteresseerd?"

Na wat heen en weer gepraat met Mr. Silver besloten we dan maar om het andere appartement te nemen, want anders moesten we terug naar zee.

Voilà, de boullet is door de church wat onze vakantie betreft.

Nu maar hopen dat de weergoden ons goedgezind zullen zijn.

17-01-2011 om 12:28 geschreven door BOJAKO  

Oef, ik heb de feestdagen overleefd.

Hoewel ... bij het laatste nieuwjaars feestje heb ik spijtig genoeg forfait moeten geven. Trop was teveel geweest.

Diezelfde dag waren we naar de begrafenis geweest van Fanny en dat en andere zaken hadden me erg aangegrepen.

Zondag was een rustdag en zoon 1 en de twee kleinzonen kwamen na de middag even op bezoek en schoondochter kwam enkele uren later toen ze gedaan had met werken.

Vroeger zou ik gezegd hebben : "blijf allemaal eten" en was ik de diepvries ingedoken, maar die verdraaide vermoeidheid blijft me parten spelen.

Gisteren moest ik op controle bij mijn knappe George Clooney look-a-like chirurg, de man van weinig woorden.

Ofwel had hij deze keer wat meer tijd, ofwel begint hij me wat beter te kennen, maar deze keer was hij een beetje spraakzaam, niet onmiddellijk een spraakwaterval, maar kom, ik wil geen kommaneuker (sic) zijn ... 't was een serieuze verbetering.

Maar ik was ook voorbereid hoor, ik had thuis netjes mijn vragen uitgetypt en legde het blad voor zijn neus.

Nog steeds pijn links bij niezen, diep inademen en op linkerkant liggen

- antwoord Dr. : "hmmmm..."

word 's morgens wakker indien ik op linkerzijde lig ( rug ook op dezelfde plaats gevoelig)

- antwoord Dr. : " ik word 's morgens ook wakker". (Haha ...zelfs een grapje kon er deze keer af.)

sinds operatie regelmatig nog omneprazol nodig

- antwoord Dr. : "dat kan, blijf die maar nemen."

vermoeidheid

• antwoord Dr. : " wat hebt ge de voorbije maand allemaal gedaan?"

• ikke : " niks, want het was de hele maand vreselijk rotweer en de huisarts had me aangeraden om binnen te blijven met die kou omdat het niet goed was voor mijn longen."

• - antwoord Dr. : " ja ge moet nu terug aan uw conditie werken hé, je bent door al dat rusten uit conditie geraakt, dat gaat snel, maar het duurt enorm lang om terug in conditie te komen."

• (omdat dokters precies een beetje allergisch zijn aan mensen die zelf doktertje spelen op het internet durfde ik hem niet te zeggen dat ik op de link: http://ehealthforum.com/health/pleurisy-e681.html ondermeer had gelezen dat bij de behandeling van borstvliesontsteking geschreven staat : Rust is heel erg belangrijk voor een goed en tijdig herstel.)

vapeurs zoals bij menopauze (was gedaan)

- antwoord Dr. : " en hebt ge uw koorts gemeten?"

- ikke : "ja, ik had geen koorts, 't zijn echte vapeurs."

- antwoord Dr. : "ja dat is mogelijk".

Hoe lang duurt genezingsproces? Maanden? Jaar?

- antwoord Dr. : " hmmm...dat kan toch een zestal maanden duren".

Mag ik in een vliegtuig indien er nog pleura of wondvocht is?

• antwoord Dr. : "ja dat kan geen kwaad".

• (en nog eens hmmm...ik ga toch eens best informeren bij de zoon van Paz, hij is piloot, want ik weet dat je met sommige longziekten beter niet op een vliegtuig stapt.)

Ik werd vervolgens grondig beluisterd en op de nog pijnlijke plaats betast en ik kreeg zijn goedkeurende zegen. "Het ziet er veel beter uit" zei hij, waarop ik bevestigend knikte.

Ik maakte hem er echter op attent dat ik nog steeds inwendig een vochtophoping voelde en hij had waarschijnlijk bij het beluisteren met zijn stethoscoop ook nog iets verdacht gehoord, want schreef hij een voorschrift om twee verdiepen hoger een RX te laten maken.

Nu moet je verdorie weten dat ik hem een tijdje terug gebeld had om te vragen of ik niet voordien een RX zou laten maken, dan hadden we de uitslag samen kunnen bespreken.

De hersenen van een man werken anders, dat besef ik maar al te goed. Ik kom uit een zeer manrijk gezin.

Mannen grijpen pas in wanneer de situatie zich effectief voordoet, vrouwen grijpen in wanneer ze denken dat er 'iets' zou kunnen zijn. Vooruitziend noemt men dat.

Enfin, we namen afscheid, wensten elkaar het beste voor het nieuwe jaar en spraken af dat ik binnen drie maanden nog eens op controle zou komen en wijle naar de nu reeds zeer vertrouwde RX afdeling. Ik gloei tegenwoordig in het donker.

Natuurlijk kon en mocht de verpleegkundige mij niet zeggen of er nog een vochtophoping te zien was, ik moest contact opnemen met mijn arts.

Bij mijn eigen zichzelfde dacht ik : " pfft 't is niks... seffens krijg ik de platen en dan kan ik zelf zien of er een verbetering is opgetreden of niet, ik ben tenslotte nu al een beetje een ervaringsdeskundige."

Maar nougabollen ... er kwam niemand opdagen met mijn platen en toen ik navraag deed aan de balie kreeg ik te horen dat alles nu digitaal is en dat mijn arts gewoon even op zijn PC moet kijken.

Jawadde!!! en ikke? Het gaat tenslotte om mijn bloedeigen lijf nietwaar? Allemaal goed en wel dat het digitaal is, maar ik zou zelf ook graag eens naar mijn eigen hoeveelheid pleuravocht kijken.

Enfin, rond de middag belde ik Georgke nog eens op en hij zei me dat er inderdaad nog steeds een vochtophoping was, maar dat er een merkbare vermindering was.   Het komt volgens hem met wat geduld allemaal nog in orde!

Ach ...ik zal hem maar best geloven zeker?

11-01-2011 om 11:00 geschreven door BOJAKO  

Eén kerstfeest en vier nieuwjaarsfeesten achter de rug, nog slechts twee nieuwjaarsfeestjes te gaan en dan is't gedaan met feesten ... oef !

Mijn kilo's die er in het ziekenhuis afgevlogen waren zijn er al lang terug aangevlogen.

Bovendien was het soldentijd en iedereen die mijne zilveren surfer kent weet dat hij dan niet in te tomen is. Ik ben getrouwd met één van de weinige mannelijke shopaholics.

Toen Schwiegermutti bij ons nieuwjaar vierde, liet ze zich ontvallen dat ze nu heel bang was van haar oude televisie. "Maain televisie knettert und ich wil nieffe veurdat ouwe oemploft !"   Ook zij had via het nieuws gehoord dat alle rusthuizen zullen voorzien worden van flatscreens omdat de oude TV's met beeldbuizen kunnen ontploffen. Slechts één nieuwsbericht is er nodig om alle oude mensen meteen de schrik op het lijf te jagen.

Samen gaan winkelen met Schwiegermutti is een ervaring die je liever geen tweede keer meemaakt, dus op de eerste soldendag zoefde mijne zilveren op mijn advies sito presto 'solo' naar de TV groothandel . Hij kocht er voor Schwiegermutti dezelfde TV als die van ons en enkele uren later was haar nieuwe TV geïnstalleerd.

De tweede soldendag trokken Mr. Silver en ik naar het Shopping Center en daar heb ik mij even laten gaan. Hij had net één van mijn mooiste en duurste truitjes gewassen en dat was veranderd van een superzachte wollen trui in een stuk karton.

Omdat gisteren de zon volop scheen overwogen we om ook eens een kijkje te gaan nemen in onze lokale winkelstraat/souk waar ik toch nog één van mijn oude, geliefde winkels vond waar ze degelijke schoentjes en laarzen verkochten. De meeste winkels waar ik vroeger kocht zijn spijtig genoeg verdwenen met de noorderzon.

Van al dat feesten en shoppen word ik nog altijd snel moe, met als gevolg dat ik elke avond ten laatste om negen uur mijn bed induik en onmiddellijk in een diepe slaap val.

Waarschijnlijk is dit nog te wijten aan mijn genezingsproces. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik ben door de gedwongen rust ( een volledige maand binnen blijven omwille van de ijzige ijs en de bakken gevallen sneeuw) goed aangesterkt, maar er is nog altijd iets inwendig dat nog steeds niet kosher aanvoelt. Ik heb weliswaar geen idee hoelang de genezing van een Pancreas (met complicaties) duurt, maar dat zal de chirurg mij volgende week wel zeggen zeker?

Het jaar begint wel met bijzonder slecht nieuws.  Tussen de vele kerst- en nieuwjaarskaarten zat er één doodsbrief. Fanny, een heel lieve dame die ik al sinds mijn kindertijd ken, is overleden. Mijn hart gaat uit naar haar kinderen en kleinkinderen.

Aan de andere kant was er dan weer heel goed nieuws van een lieve, goede vriend. Men heeft eindelijk de problemen van zijn slechtwerkende pacemaker kunnen oplossen, zijn tikker tikt weer optimaal en hij voelt zich tot mijn grote vreugde weer gezond en wel.

Neef 1 werd gisteren aan zijn nog vrij nieuw geplaatste heup terug geopereerd en ik ga seffens eens  telefoneren om te zien hoe alles verlopen is en hoe het met hem is.

Zo zie je maar... : 't is nog maar Driekoningen en op die paar dagen was er al verdriet, vreugde en kommer en kwel.

Zoals mijn vader zaliger zei :

" waai drinke ne glas, waai pisse ne plas and alles blaaift gelak it was."

06-01-2011 om 10:48 geschreven door BOJAKO