het ouderwetse speelgoed heeft nog altijd succes...

Vorige zaterdag waren we ongelooflijk blij dat het zo'n mooi weer was, want kleinzoon 2 verjaarde. We konden buiten in de tuin zitten en zoon 1 zorgde voor een lekkere BBQ. Verder was er nog een taarten buffet en acht jonge kinderen konden tot laat in de avond buiten in de tuin spelen. Heerlijk!

Bobonne last een korte rustpauze in

Zondag hadden wij een rustdag ingelast, enfin ikke toch. Mr. Silver is met Molly een lange wandeling gaan doen, zij heeft veel beweging nodig en Mr. Silver wandelt graag zolang er halverwege een pitstop kan ingelast worden voor één of twee Duveltjes.

Ik zou liegen indien ik zou schrijven dat ik niet blij ben dat het vandaag een beetje frisser is. Ik bedoel niet dat ik terug dat vreselijk herfstweer wil, maar het was al bijna zover dat ik de airco wou opzetten. Eens de 25°C voorbij is het voor mij te warm. Mr. Silver daarentegen begint zich dan pas in zijn element te voelen.

Toen hij vanmorgen vroeg terug kwam van Zaventem was hij aan't klappertanden van de kou.

Iedere would-be tuinier snakt ook naar een beetje regen voor de pas geplante groentjes en bloemen en onze ge-verticuteerde tuin kan ook een zachte nachtelijke douche gebruiken.

We zijn wel blij dat neef 1 en familie terug zijn van hun vakantie in Florida, want hun alarm ging om de haverklap af en Mr. Silver, peter van de neef in kwestie wordt dan opgeroepen door de buurvrouw. Uiteindelijk heeft de politie eergisteren beslist om de alarm volledig af te zetten.

Misschien was de oorzaak van al die commotie de poes die Mr. Silver vond in hun buiten atelier waar ook een alarm staat. Nog niet zo heel lang geleden werd er in het atelier ingebroken en waren ze met al het duur gereedschap van neef weg.

Gisteren moesten we terug naar de dierenarts voor de tweede reeks spuiten van Molly en het plaatsen van een chip, maar deze keer was Molly niet zo happig om op de tafel te zitten, ze wist precies wat er aan te komen zat.

Op een maand tijd is ze al verdubbeld in gewicht, ze is nu drie maanden oud en weegt 8 KG en de dierenarts is ervan overtuigd dat ze meer genen van haar papa (Bouvier) heeft geërfd dan van haar mama (Beagle).

Ze past nog maar krapjes in de bench van onze vorige hond, dus we zullen zeker een nieuwe bench moeten kopen.

Ik vroeg de dierenarts welke maat van bench ik best zou nemen en na Molly grondig bestudeerd te hebben zei ze : «ik zou toch zeker rekenen op de maat van een Duitse Herder». Jawadde Zjérard!  We zullen maar zakken van Delhaize meenemen om haar vuil op te rapen ipv diepvries zakjes.

Na het bezoek aan de dierenarts moesten we nog avondeten en toen ik na het eten rechtstond om af te ruimen kreeg ik me daar een pijnscheut in mijn rug om U tegen te zeggen.

Ja lap .. Herniaretta 'the bitch' was ontwaakt uit haar winterslaap.

Heel de nacht heb ik geen oog dichtgedaan en vandaag is ze nog flink van haar peretten aan ‘t geven. Ik hoop dat mijn facet infiltratie van vorig jaar juli niet uitgewerkt is.  Ik weet trouwens niet of zo'n infiltratie maar tijdelijk is of niet. Ach ...het was te goed om waar te zijn zeker?!

Gelukkig heb ik nog zware pijnstillers in huis, maar van een mooie wandeling zal de eerste dagen niet veel meer in huis komen vrees ik.

Dedju toch!

27-04-2011 om 11:21 geschreven door BOJAKO  

Ik was daarnet op het blog van Natoken en las haar relaas over jarretellen en corsetten.  Plots herinnerde ik me dat ik in 2007 ook over die vreselijke dingen had geschreven op mijn blog.

Gewoon voor de lol en om Natoken gezelschap te houden, zet ik hier weer mijn stukje van toen .

Jarretellen...is er één vrouw die werkelijk graag die vreselijke marteltuigen droeg?

Ik weet het, op de foto’s van sexy lingerie ziet het er allemaal heel mooi en verleidelijk uit. Maar écht? Ik ben nog van voor de tijd van de panty’s en moest die verdomde dingen een hele tijd dragen.

Ik hoorde al bij de gelukkige generatie, want die voor mij droegen een echt corset waaraan vier kousenknijpers hingen. Ik heb corsetten gezien, mijn grootmoeder droeg zo’n corset, eentje met baleinen en ongelooflijk veel haakjes en oogjes en koordjes. Ze was een half uur bezig om dat ding ’s avonds uit te krijgen. Over dat corset droeg ze een grote, roze flanellen broek dat bijna tot aan haar knieën hing. Het woord ‘sexy’ was toen nog niet uitgevonden.

Mijn grootmoeder was graatmager en moest geen corset dragen, maar hoe moest ze anders haar kousen ophouden?
De baleinen van het corset priemden onderaan in haar borstjes, die waren toen klein, ze was mager nietwaar en dan heb je meestal geen dikke borsten.
Omdat het zo’n pijn deed stak ze op de pijnlijke plaats een in vieren gevouwen herenzakdoek zodat de balein niet langer in haar borst priemde. In feite staken er overal zo van die herenzakdoeken. Omdat ze zo mager was deden die baleinen waarschijnlijk overal pijn.

Dit heeft er helemaal niets mee te maken, maar ’s nachts droeg ze ook een haarnetje dat ze onder haar kin met een strikje toeknoopte. Ook dat heb ik mogen aanschouwen.
Ik denk dat ik haar ’s avonds vanuit mijn bed met open mond zat aan te staren.
Het was voor een jong meisje teveel om allemaal ineens te verwerken.

Mijn vader besliste wanneer het moment aangebroken was dat ik moest overstappen van kniekousen naar nylon kousen en wanneer ik een BH moest dragen.

Die BH vond ik echt niet nodig want ik had nog bijna geen borstjes. Ik was vreselijk gegeneerd dat mijn ouders mijn twee kleine Clementinnekes hadden opgemerkt.

"Poeha", zei mijn vader, "dat is een BH tegen de borstjes die gaan komen, dan hebben die steun dan nodig."

Vaders wil was wet en moeder kocht het nodige aan. Mijn eerste BH’tje, het leek op zo eentje dat Madonna nu over haar kleren draagt. Ronde stiksel die kleiner werden naar de tepel toe. Puntvormig. Zelfs als je geen tepels had leek het nu alsof ze er waren.

Ik kon mijn borsten door die vreselijke BH niet langer verstoppen, ook niet voor mijn broers.

Elke keer ze me langs achter passeerden namen ze de elastiek van de sluiting vast en lieten die tegen mijn rug knallen.

Maar mijn jarretellen waren hun lievelings speelgoed. Ze deden niet liever dan zo’n ding vastnemen (zedig met mijn rok en ‘combinaison’ erbij natuurlijk) en die dan laten schieten met een grote "poinnnngggg". Ik kon de blauw plekken op mijn billen en rug op de lange duur niet meer tellen en zij maar lachen en zich uit de voeten maken vooraleer ik hen in een Nelson greep op de grond gooide. Vader vond het ook allemaal vreselijk grappig. Hij deed het natuurlijk zelf niet, maar hij bestrafte nooit mijn broers. Mijn jongere zus zag met lede ogen aan wat haar wat later te wachten stond. Zij had geluk, zij mistte net de periode van de jarretellen.

Mijn eerste jarretellehouder was van donkerblauw satijn en het sneed mijn heupen bijna in twee door de neerwaarts trekkende kracht van de kousen die eraan vasthingen. Ze waren toen natuurlijk niet elastisch, zeker niet het stuk dat om je middel zat. Dat mocht niet uitrekken want anders zakte het hele spul af. Sexy mijn hoela!

Tussen je broek en je kous had je dan dat vreselijk aan de elementen blootgestelde stuk witte bil. Vreselijk, zeker in de sixties toen de minirok uitkwam. Al die vieze ouwe venten achter je aan de opstap van de tram en maar schuine opmerkingen maken.

De uitvinder van de panty’s verdient een evengroot standbeeld als de uitvinder van de pampers.

(Lieve, van het blog ‘Zabrila en Constantijn’ vindt trouwens dat de uitvinder van de tampax en de moderne maandverbanden ook een standbeeld verdient en ik ben het met haar eens, wie verdient er volgens jullie nog een standbeeld?)

Trouwens, ik ken nog een heel oude mop over de panty.

Wil je die horen? Goed hier komt het:

Vraag: Hoe kan je zien of een dame met panty’s een windje laat?

Antwoord: wanneer haar schoenen uitvliegen!

Ik weet het, ik weet het.... het is een vreselijke kindermop, ééntje van vroeger, toen de panty pas op de markt kwam. Maar toen konden mijn broers er wel heel hard om lachen, even hard als om mijn pijnlijk gezicht bij de zoveelste jarretellen knal.

En nu draag ik liefst een lange broek met sokjes... héhé..... helemaal niet sexy maar oooo zooo gemakkelijk en pijnloos.

22-04-2011 om 10:20 geschreven door BOJAKO  

Gisteren weer een druk dagje gehad.

‘s Morgens heel vroeg uit de veren, want om kwart voor negen moest ik al in ‘t ziekenhuis zijn voor mijn echo en RX.

Galstenen mijn voeten Zjérard, er was niets te zien op de echo, dat kon ik zelfs geweten hebben, want die zouden ze bij de veelvuldige scans tijdens mijn ziekenhuisopname ook wel opgemerkt hebben.

Alles daar pico bello dus, ook de longen. Het vocht is bijna allemaal weg en meneer doktoor is content en ik ben content.

Voor mijn maagproblemen moet ik terug naar af, naar de maag-darm specialiste waar het allemaal begonnen is.

Die maagproblemen zijn begonnen de derde dag na mijn operatie, ik herinner het me goed, want een goede vriend dokter was net op bezoek toen ik aan de verpleegster zei dat mijn maag precies in brand stond, hij raadde Omneprazole aan, wat ik sindsdien neem, maar het helpt niet echt.

Ach... klein bier, de rest is OK en dat zal ook wel goed komen zeker? Ik mag er alleen niet aan denken dat de specialiste met zo'n buis door mijn strot moet om in mijn maag te kijken. Ik moet al kokhalzen als ik een te groot stuk tuttefrut (kauwgom) in mijn mond heb

Na de middag zijn we naar een kennel geweest omdat we drie dagen in de rats zitten qua opvang voor Molly. Toen we die korte reis vastgelegd hebben wisten we niet dat we een puppy zouden hebben.

Onze kinderen waren bereid om Molly die drie dagen te verzorgen, maar ik wil het hen niet aandoen. 

Ons Molly is geen madammeke om zonder handschoenen aan te pakken, letterlijk en figuurlijk. Ze zit nog altijd in haar bijtfase, iets wat heel normaal gedrag is bij puppy's, maar ik ben als de dood dat ze de kleinkindjes zou pijn doen. Haar melktandjes zijn vlijmscherp.

Daarom de kennel, tot Molly goed en wel weet wie er baas is in huis (ikke dus) en dat er om te spelen niet mag gebeten worden in andermans vel.  Mijn handen zitten al vol plakkers.

Onze vorige hond is nooit naar een kennel geweest en ik hoop dat het bij Molly bij die drie dagen zal blijven en ik haar niet met een trauma terugkrijg. Ze is nu al flink zindelijk, buiten het occasioneel ongelukje.

De kennels waren proper en we werden ontvangen en kregen een rondleiding door een heel lieve jonge dame met een reuzengrote hond. Ik denk dat de hond even groot was als zijzelf.  Ze leidde ons rond en ik moest toch even slikken, ‘t was niet echt een vijfsterrenhotel.

Het geblaf van al die hondjes was oorverdovend, maar ze hebben elk een aparte, propere en voldoende grote ruimte binnen en buiten en ze mogen bij mooi weer zelfs om beurt op het gras wat ravotten.

Maar ja ... meenemen op hotel is ook geen optie, want dan genieten wij ook niet van onze korte vakantie.

We shall see hoe het afloopt said the blind man ...

Misschien wil ze niet meer terug naar huis   wie weet.

21-04-2011 om 14:04 geschreven door BOJAKO  

Zo'n ongelooflijk mooi weer voor de tijd van 't jaar, de dagen vliegen gewoon voorbij.  Je zou gek zijn om binnen te blijven en er niet van te profiteren zolang het duurt.  Ik heb amper tijd gehad om aan de PC te komen.

Vrijdag moest ik op controle bij ‘de Pancreas chirurg'. Deze keer verliep het onderzoek hectisch en snel door mij en niet omdat de dokter zo gehaast was.

Beneden in onze auto zat namelijk mijn hevig bloedende zilveren vechtgenoot.

Net voor we gingen vertrekken naar het ziekenhuis ( dat zal je altijd zien) hoorde ik hem van boven uit de badkamer roepen : «shoeke kom eens!!!» en omdat het zo onheilspellend klonk vloog ik als een raket de trap op.  Mijne macho hing geheel ontredderd over de lavabo met een van bloed doordrenkt washandje onder zijn neus.

Raar maar waar, maar op zo'n ogenblikken word ik ongelooflijk kalm. Ik nam een oude versleten handdoek uit de kast, duwde die onder zijn neus en zei kalm terwijl ik de WC deksel naar beneden deed:  «zet je hier rustig neer, knijp hard je neus toe onder je neusbeen, hou de handdoek eronder en wacht af, het zal seffens wel stoppen». Twee handdoeken later leek het wat beter te gaan en omdat de tijd nuu ècht begon te dringen voor mijn afspraak besloot ik twee vliegen te vangen in één klap.

Ik hielp Mr. Silver om zich verder aan te kleden, knoopte zijn veters en nam hem mee in de auto naar het ziekenhuis.

«Indien het seffens na mijn onderzoek nog bloedt dan gaan we naar spoed» zei ik troostend, terwijl hij in de geparkeerde auto bleef zitten.

De chirurg zal ons gesprek wel bizar gevonden hebben want het verliep ongeveer zo :

Hij : «Tiens meneer is er niet bij?!»

Ikke : «nee die zit in de auto te bloeden.»

Hij : « huh?»

Ikke : « euh ...hij heeft voor de eerste keer in zijn leven een ongelooflijke bloedneus en hij zit in de auto te wachten, want als het seffens niet gedaan is dan ga ik met hem naar spoed, maar ik moest hier bij u op de afspraak zijn om negen uur.»

Hij : «aaah»... (‘t is nog altijd een man van weinig woorden)

Hij : « en hoe is het verder?»

Ikke : «veel beter dokter dank u, nog veel last van mijn spijsvertering, maar de pijn aan de pancreas en de longen waar al het vocht zat is bijna weg.»

Hij : «ga eens op de tafel zitten zodat ik kan luisteren　...  hmm...dat klinkt heel goed, leg u eens neer.»

Er werd vervolgens wat geduwd en gepord in de gevarenzone, ik kreunde wanneer het pijn deed en toen zei hij: «dat is goed,  kom er maar af.»

Ikke : «zijn die spijsverteringsproblemen misschien nog een gevolg van mijn operatie?»

Hij : «hmmmm... hebt ge galstenen?»

Ikke : «voor zover ik weet niet.»

Hij : «ik ga u een briefje voorschrijven voor een echo en dan gaan we dat eens bekijken, hoewel, op de scans waren er geen galstenen te zien ... en laat seffens nog maar een foto van uw longen nemen en bel me dan maar nadien op voor de uitslag.»

Ik zat maar te denken aan mijne arme bloedende zilveren,  dus ik vroeg enkel nog wat ik moest doen ivm mijn maag, waarop hij antwoordde:

«Vraag maar aan uw huisarts om de juiste medicatie,  die zal u nu wel verder helpen.»  en voor ik het goed en wel besefte stond ik weer buiten bij Mr. Silver.   Het bloeden was nu bijna nihil, dus een bezoek aan spoed was niet meer verantwoord.

Omdat hij bloedverdunners neemt vond ik het wel raadzaam om even de huisarts op te bellen toen we terug thuis waren en zij zei inderdaad dat hij best enkele dagen geen bloedverdunners meer zou nemen.

Bij de apotheek waren we gestopt om bloedstelpende watten te kopen en de rest van de dag heeft hij rondgelopen met twee gele proppen watte in zijn neusgaten,  die ik netjes bijknipte zodat we na de middag een wandeling konden maken met Molly.

Zaterdag hebben we vervolgens een heerlijke zonnige dag aan zee doorgebracht bij schoonbroer en schoonzus met Schwiegermutti. Schoonbroer verjaarde. Na de middag hebben we lekker buiten in hun tuin gezeten en nog wat extra vitamine D opgezogen in het zonnetje. Ik begin warempel al een kleurtje te krijgen.

Zondag kwam zoon 2 op bezoek met de drie jongste kleinkindjes. Tibo had al kennis gemaakt met Molly,  maar de oudste twee waren nog echt bang. Zij keken toe van achter het hek terwijl Tibo zonder enige angst de hondenbrokjes één voor één in de mond van de puppy stak.

Wat later in de tuin kroop Seppe van de schrik boven op een geïmproviseerde boomtafel, -ineengeknutseld door Mr. Zilver als toog bij mooie dagen - waar hij even later natuurlijk prompt aftuimelde met het nodige concert en een geschramde knie als gevolg.

Na de middag trokken we met z'n allen naar het Nachtegalen park waar het leek alsof heel Antwerpen zich verzameld had aan de speeltuin en waar kleindochter en kleinzoon 3 onder mijn begeleiding met Molly aan de leiband mochten wandelen.

Toen ze naar huis ging zei kleindochter heel fier : «ik ben nu nog maar een pieteklein beetje bang hé nana?» waarop ik haar de hemel in prijsde en zei dat ze een ongelooflijk flink meisje was.

En nu is het weer het begin van een nieuwe week, er zijn geen nieuwe neusbloedingen geweest, ik voel me nog altijd misselijk en zal seffens een afspraak maken voor een echo.  Hopelijk zijn het geen galstenen, want ik mag er niet aan denken dat ik terug onder het mes moet.

Mr. Silver is nu naar zijn groentetuin en na de middag zullen we waarschijnlijk nog eens van het mooi weer profiteren en op stap gaan.

Binnenblijven moet je doen bij slecht weer en dat hebben we hier in België genoeg nietwaar?

Toedeloekes!

18-04-2011 om 11:37 geschreven door BOJAKO  

De onverwachte, heerlijke,  korte zomer is spijtig genoeg voorbij, maar wij hebben er echt van genoten.

Twee dagen waren we bij broer  Ardennen en daar heb ik met schoonzus twee namiddagen in de Ardense zon zitten bakken.  De volgende dag zag ik zo rood als een kreeft.  't Ja in april denk je er nog niet aan om zonnecrème mee te nemen nietwaar?

Voor Molly was het haar eerste lange reis in de auto.  We hebben haar bench op de achterbank gezet en ze heeft tot Kontich gejankt en daarna de hele weg geslapen.  Gelukkig ging het bij het naar huis komen onmiddellijk goed, want het was de hele terugweg enorme file.

Molly heeft in de Ardennen ook voor de eerste keer de hele nacht ‘droog' in haar bench geslapen, een gewoonte die we nu thuis verder zetten.  Het ‘jong zot' zit er nog wel  in:  ofwel is ze compleet KO en slaapt ze als een blok, ofwel springt en danst ze rond als een gekke derwisj,  iets wat onze kleinzoon 2 wel een beetje bang maakte.   Haar melktandjes zijn nog vlijmscherp en al spelend heeft ze vandaag ook mijn wijsvinger op twee plaatsen geperforeerd,  wat het typen een beetje bemoeilijkt.   Hopelijk kalmeert ze snel, zeker wat de kleinkindjes betreft.  

Vergeleken met onze vorige hond is ze ook één grote vuilbak.   Zij eet alles maar dan ook alles, ook wat ze in de tuin tegenkomt en dat zijn niet altijd bepaald smakelijke dingen... ah nee!    Daarstraks heb ik een dode salamander uit haar mond gevist, een dode pad en dan zwijg ik nog over de ondergegraven uitwerpselen van de katten uit de buurt.   Molly graaft ze op en wij moeten er supersnel bij zijn of ze werkt dat ook naar binnen.   Bjakkes .... Ons vorig hondje was een heel moeilijke eter en zou nooit zo iets gedaan hebben.  Molly daarentegen.... hmmmm....niet bepaald appetijtelijk.   We zullen ze terug moeten aanlijnen in de tuin tot ze het afleert.

Omdat de weerman voorspelde dat gisteren de laatste warme dag zou zijn hebben we er natuurlijk ook van geprofiteerd en zijn we met vrienden nog maar een terrasje gaan doen en maar goed ook, want vandaag blaast er een ijskoude wind in de tuin.

Nu ga ik snel naar de keuken mijne zilveren souschef uit de nood helpen.   Hij mengt voor de eerste keer in zijn leven hamburgers....

Toedeloekes ....

12-04-2011 om 17:10 geschreven door BOJAKO  

 Zo hier ben ik eindelijk terug.  Van schrijven kwam vorige week weinig in huis.

‘t Ja wat wil je ... we hebben 'nog maar eens' een bijzonder drukke week achter de rug.

We vierden de achtentachtigste verjaardag van Schwiegermutti die er nog steeds twintig jaar jonger uitziet.

Op het feest was ook nichtje Gent aanwezig, die half april een kindje verwachtte. Het was dus voor iedereen een serieuze verrassing toen we hoorden dat ze diezelfde avond nog naar het moederhuis moest en daar bevallen is van een zoontje. Een paar uur vroeger en het was een Antwerpenaartje geweest.

Verder bestond de week uit het opvoeden van Molly, het opvangen van zieke kleinzoon 4 en de zeldzaam zieke Mr. Silver wat sparen en verzorgen.

Enfin, zoals je merkt, we vervelen ons niet.

Kleinzoon 4 had als laatste van zijn familie maag- darm problemen en Mr. Silver had voor de eerste keer in zijn leven een flinke sinus ontsteking.

Het spannendste moment was de kennismaking tussen kleinzoon 4 en Molly. Allebei zijn ze op dit ogenblik mentaal even oud en in dezelfde ontwikkelingsfase.

"Aai Molly, aai Molly": zei kleinzoon 4 terwijl hij de puppy aaide en dit ging prima tot hij per abuis flink aan een plukje haar trok waarop Molly luid kefte. Kleinzoon schrok en begon te janken en Molly schrok zo erg van dàt janken dat ook zij een concert inzette.

Twee jankers die moesten getroost worden!

Zoals je kan zien op de foto werden ze nadien de beste vriendjes, maar je kan ze geen ogenblik uit het oog verliezen, dat is momenteel onverantwoord.

Molly zit nu in haar socialisatie fase en volgens mijn oude hondenboeken moeten we haar nu aan alles blootstellen. Drukte, verkeer, lawaai, kinderen en andere honden.

Ze moet ook wennen aan haar halsband, want tot nu mocht ze nog niet buiten. Ik leer heel veel van programma's zoals De hondenfluisteraar, dus of Molly zin had of niet, ze moest en ze zou me volgen op straat. Haar nageltjes waren op slag wat bijgevijld.

Moedig doorstond ze haar korte trip door onze drukke winkelstraat en terug thuis viel ze in haar bench in een diepe, onrustige slaap. Zo klein en al zoveel te verwerken ocharme.

Vrijdag was het de maandelijkse bijeenkomst met mijn lieve blog maatjes, iedereen was aanwezig en er was zoals altijd heel veel te vertellen en heel veel ambiance.

Zaterdag was het prachtweer, het leek net zomer en met zo'n weer moet je buiten en een terrasje doen nietwaar. Zeker nu mijn nieuwe huisarts vastgesteld heeft dat ik een serieus tekort aan vitamine D heb. Nu begrijp ik waarom ik altijd zo hondsmoe ben. Mijn bloedwaarden stonden ver beneden het minimum.

Ik moet een olie-achtige substantie in capsules nemen (levertraan? ) en zoveel mogelijk buiten in de zon zitten.

Maar zondag was mijn pijp volledig uit. Ik was compleet op en heb de hele dag op de zetel gelegen en ben ‘s avonds heel vroeg in mijn bed gekropen en voilà...vandaag voel ik me weer prima.

Daarnet ben ik op controle naar de oogarts geweest en ik moet weer mijn brilleglazen laten versterken, dat wordt weer een dure rekening! Misschien overwegen om een bril in Nederland laten maken, naar het schijnt zijn ze daar een stuk goedkoper.

Mr. Silver is nu even naar zijn groentetuin en seffens komt een vriendin voor een babbeltje bij een tasje koffie. Hopelijk kunnen we buiten wat in de tuin zitten en zonnestralen met vitamine D opzuigen.

O... wat is het leven mooi als de zon schijnt !

Wie zingt dat liedje toch alweer?

04-04-2011 om 13:03 geschreven door BOJAKO