this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Down, in de put, depressief, pffft....mijn voorraad vitamine D is weer opgebruikt vrees ik, maar geef toe, een mens zou van minder in zijn bed kruipen en er nooit meer uitkomen met dat verdomde pokkenweer!
En ik die dacht dat wij het niet getroffen hadden met het weer in juni aan zee. Wij hebben nog hoerenchance (*geluk) gehad vergeleken met de mensen die een fortuin uitgeven hebben om in de maanden juli en augustus aan zee te zijn.
Zoon 2 zit er nu en elke keer ik naar buiten kijk krimpt mijn hart. Hun zuurverdiende vakantie valt letterlijk in het water. Nu maar hopen dat het jong zijn de bittere pil ietwat zoeter maakt.
Zoon 1 en familie waren naar de Ardèche en vervolgens naar Spanje getrokken en ook zij hebben slecht weer gehad. In hun laatste SMS bericht stond dat er al mos groeide op hun tent.
Vandaag verwachten we ze terug en vanavond komen ze eten.
Wat schotel je voor aan mensen die drie weken Franse en Spaanse kost hebben gegeten? Lekker Belgisch eten natuurlijk! Een rosbief, bloemkool met witte saus, puree gemaakt van patatjes uit de hof van Mr. Silver en als dessert een éclair (of twee). Benieuwd naar hun reisverhalen.
Gisteren was het eindelijk droog én warm en Molly was dringend aan een wandeling toe nu haar sterilisatiewonde bijna genezen is, dus wijle op stap naar het dichtsbijzijnde strand, het strand van Sint Anneke.
Eerst een wandeling door het bos. Molly deed braaf haar kakje en wij raapten het netjes op in het zakje. Zo hoort het. Maar dan sta je daar, midden in een bos met een zakje kak in je hand en nergens een vuilbak te bespeuren.
Andere brave hondeneigenaars hadden ook netjes de kakjes van hun honden opgeraapt in de daartoe bestemde zakjes en uiteindelijk zag je dat ze dan maar beslist hadden om de zakjes netjes langs de weg te deponeren. Zakjes in allerlei kleuren, netjes volgens de wet gevuld met hondenstront. Wat een zicht en dat allemaal omdat er niet langs de wandelweg her en der een vuilbakje staat.
We kwamen uit het bos gewandeld en bogen naar rechts af om naar het échte Sint Annekes strand te stappen, nog altijd hoopten we een vuilbak aan te treffen. Noppes, nada. Mr. Silver liep nog altijd met het zakje hondenstront in zijn hand. 'Hou je stad rein'.... mooie slogan, maar ik hou ook graag mijn echtgenoot rein. Ik weet dat het niet mag, maar van pure opgekropte frustratie zei ik : “smijt dat zakje zover je kan in het riet langs de Scheldekant, ge kunt er zo toch niet mee blijven rondlopen.” Hij droeg het al de hele tijd voor zich uit als een homo-handtasje.
Bij onze wandelingen hoort altijd een pit-stop. (nee geen pis-stop, een piT-stop). Als pit-stop verkoos Mr. Silver deze keer de taverne Roma, diezelfde Roma waar men mits tijdige reservatie gebakken haringen kan eten. De Roma naast radio Minerva, Minerva de post met antieke liedjes en even antieke DJ's, die altijd aanstaat in onze wagen.
Meestal kijkt de zuinige zilveren altijd eerst naar de prijskaart, maar deze keer vond hij dat niet nodig. De Roma zag er niet duur uit, integendeel!
Toen we zaten keken we wel naar de drankkaart en sloegen bleek rond onze neus uit. Een Duvel kostte begot vier euro en een huisgemaakte Sangria vijf euro. Zelfs in de mooiste etabilissementen op de zeedijk vroeg men geen 4 € voor een Duvel. Da's verdomme honderdzestig oude Belgische franken voor een glas bier, en dat voor een gepensioneerde die er niet zeker van is dat hij in de toekomst nog pensioen zal trekken.
Omdat ik bang was Sangria sap uit een fles van de Aldi te krijgen informeerde ik toch maar even bij de ober of het wel échte Sangria was, een goede Sangria, een Sangria zoals beschreven op het blog van Huismus.
De ober was eerlijk: “'t is een eigen recept mevrouw, maar ik moet wel zeggen dat het fruit uit de diepvriezer komt.” Ach hij was eerlijk en ik stikte van de dorst, dus ik bestelde mijn nog duurdere Sangria. Negen euro in totaal: driehonderdrieënzestig oude Belgische franken voor twee drankjes. (Extra fooi niet inbegrepen) Mannekes toch : daar maak ik thuis met gemak het avondeten voor, plus vino! En de ober had wel gezegd dat het fruit uit de diepvriezer kwam, maar hij was er vergeten bij te zeggen dat het nog steeds bevrozen was.
In de krant en op TV zie je dan een betoging van caféhouders die beweren dat ze failliet gaan omdat roken niet meer wordt toegestaan. De klanten blijven weg.
Neenee mensen, jullie gaan failliet omdat niemand die prijzen nog kan of wil betalen, 'k zal ik het u zeggen: nèh!
Het zal nog zo ver komen dat we van thuis ons drankje moeten meenemen en het opdrinken op een bankje met zicht op de Schelde.
't Zal ook wel aan het weer liggen, maar ik maak me daar nu vandaag nog altijd druk over.
Ook over die voortdurende zever op de toenemende hoop grijze senioren en het steeds weerkerend gezeur: wie gaat er hun pensioen blijven betalen.
Moet je weten dat velen van ons de kans niet hebben gekregen om verder te studeren en gewerkt hebben vanaf ons vijftien, zestien jaar en al die tijd hebben afgedragen voor ons pensioen. Het is dus geen geschenk dat we krijgen, het is ons zuurverdiend spaargeld dat de regering van toen ging beleggen ....voor later. Wat een flater....(een poëtische opwelling )
We hadden het beter zelf gespaard op een spaarboekje. Bovendien heb je ruim je vijfenveertig jaar gewerkt als je begon te werken op die leeftijd. Elke keer ik jonge politiekers over de vergrijzing en de pensioenen hoor zagen krijg ik boebels van ambetantigheid. Precies of we zijn schooiers.
Ge ziet lieve lezers, het wordt tijd dat het zonnetje terug begint te schijnen, dan erger ik me niet aan alles en nog wat en dan word ik terug mijn eigen lieve, verdraagzame, brave , zichzelve.
want ..... O, wat is het leven mooi als de zon schijnt ..... lalalalalalala.... enz.
Vorige Zondag : telefoon van zoon 2 : «mama dringend…kunnen jullie de drie kinderen komen halen aan het zwembad, vrouwtje is flauwgevallen en moet mee met de ambulance, zo snel mogelijk aub, want ik wil naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met haar is».
Wij natuurlijk in vliegende vaart naar het zwembad, de kindjes in onze auto geladen, terug naar huis, eten gemaakt, want ze hadden alle drie grote honger na het zwemmen.
De verlossende telefoon : «Ze mag mee naar huis mama, ze is volledig oververmoeid». Niet moeilijk als je tegenwoordig kleuterjuf bent en dan thuis nog drie kleutertjes hebt, je zou van minder oververmoeid worden. Gelukkig vertrekken ze donderdag op vakantie, dan kan schoondochter hopelijk bekomen en uitrusten. Het idee om de kleuterklassen te splitsen is hoognodig, er zitten veel te veel kindjes in één klas.
Maandag: ik maak pruimenconfituur van de heerlijke pruimen ons gebracht door neef en zijn vrouwtje.
We gaan even boodschappen doen, bij thuiskomst heeft Molly de rand van de keukenhanddoek gepakt, eraan getrokken, met als gevolg een pot pruimenconfituur op de keukenvloer en Molly compleet van slag en met schuldige ogen in haar bench. Gelukkig maar dat ze geen glas heeft opgegeten, misschien lustte ze de confituur niet.
Dinsdag : de grote dag. Molly moet gesteriliseerd worden.
Omdat ze angstig is bij de dierenarts geven we ze op aanraden van de arts een kalmeer pilletje een uurtje op voorhand. Daar aangekomen krijgt ze twee prikken in haar bil en wij mogen vertrekken. De dierenarts zal ons bellen wanneer alles achter de rug is.
Terwijl Molly weg was maakten we gebruik van de tijd om onze lieve vriendin H. te bezoeken die, na een telefoontje, tot onze grote verwondering nog steeds, na veertien dagen, in het ziekenhuis was. Meestal ben je na drie dagen thuis. Ze was geopereerd aan een nekwervel om de pijn in schouder en arm weg te nemen.
Zoals we weten uit ervaring kan er soms iets mislopen en bij vriendin is dat ook gebeurd. De operatie diende om te voorkomen dat haar arm zou verlamd worden en tot grote ontsteltenis van vriendin èn de chirurg was dit na de operatie het gevolg. Gelukkig kan ze haar linkerhand nog ‘redelijk’ bewegen, maar de hele linker arm is gevoelloos en dat kan nog lange tijd duren om in orde te komen. Een lange revalidatie zal nodig zijn.
Tegen de avond volgt de tweede verlossende telefoon van die week, alles is goed en we mogen Molly komen halen. Ze ligt nog groggy in de bench van de dierenarts. Ze krijgt een hippe jas aan om te voorkomen dat ze aan de wonde likt en ook om te voorkomen dat er vuil in de wonde komt. Deze jasjes vervangen de vroegere grote kol die de dieren moesten dragen na een ingreep.
Woensdag: veel werk met Molly, want elke keer ze buiten wil om een plasje of een kakje te doen moeten we de broekkant van haar pakje losmaken en erop letten dat ze van de gelegenheid geen gebruik maakt om aan de wonde te likken. Dus regen of geen regen: wij moeten mee de tuin in en nadien het broekje weer sluiten. Ze krijgt elke dag nog een flinke pijnstiller en lijdt zo te zien geen pijn.
Donderdag : zoon 2 en familie vertrekken met onze caravan op vakantie naar zee en Mr. Silver heeft aangeboden om te komen helpen bij het opzetten van de voortent, wij hebben tenslotte al jaren ervaring. Ik mag mee voor de rit, want ik kan of mag niets doen. Ik voel me de hele dag een beetje ‘de trop’ , maar heb gelukkig een boek bij. Op de kleinkindjes passen gaat ook niet, want die zijn nog altijd bang van Molly. Het begint te beteren, maar toch …
De hele dag blijft het gelukkig droog, maar wanneer we besluiten om naar huis te vertrekken krijgen we de hele terugweg de nationale dretch over ons heen. Bakken en bakken water…. Ik hoop maar dat het beter weer wordt voor de kinderen. (en voor ons ook natuurlijk)
En zo zijn we bij vrijdag aanbeland. Nog een dagje of twee en dan mag het pakje van Molly uit en zou de wonde al wat moeten geheeld zijn. Nog een viertal weken voor ze volledig weer de oude is en mag crossen en springen. Tot dan moeten we proberen om haar kalm te houden.
Schwiegermutti is voor enkele dagen aan zee bij schoonbroer, zoon 1 en familie zijn nog op vakantie, zoon 2 is nu ook op vakantie.
Vanaf nu kan het enkel maar kalmer worden nietwaar?
Amaai, de dagen zijn weer voorbij gevlogen. Ik heb Mr. Silver uiteindelijk met veel moeite kunnen overtuigen dat het vorig stukje écht niet over hem ging, maar over alle mannen in de penopauze. Laat ons zeggen dat hij mij niet echt gelooft, maar hij mokt nooit, dat is een groot pluspunt.
Vorige week donderdag vertrokken we bij hels weer naar broer 1 en schoonzus Ardennen om daar onze caravan op te pikken.
Vrijdag keerden we terug bij prachtig zomerweer om onze sleurhut te deponeren op de oprit van zoon 2, die ermee op vakantie gaat.
Hij en zijn vrouwtje zijn allebei jarenlang scouts geweest, dus kamperen met drie kinderen moet voor hen een fluitje van een cent zijn.
Uit dankbaarheid voor de gedane moeite vroeg zoon ons om te blijven eten en vermits het niet regende aten we buiten. Schoondochter en kleindochter gingen kijken naar K3.
NOOIT EET IK NOG BUITEN IN VOLLE WESPENTIJD ! (ze zijn er vroeg bij dit jaar)
Waarom? OMDAT EEN VERDOMDE WESP MIJ WEER GESTOKEN HEEFT! Daarom.
Pijn ….mannekes, niet te doen, niet te doen. Ik dacht dat ik van mijne sus ging draaien en het is niet mijn eerste wespensteek. Ik had het verdomde beest nog niet gezien, weggejaagd of gemept. Niets van dat al. Ze zat rustig op mijn ringvinger en ik wachtte even rustig af tot ze zou wegvliegen. Ze moet net een off-day gehad hebben zeker, want ze stak en ze stak met alle venijn dat ze in haar lijf had.
Natuurlijk mepte ik haar na de steek morsdood. Zo dood als een pier, een pierenwesp. Dead as a doornail, zo plat als een vijg, want nu was ik ook één en al venijn. ‘t Was wel vijgen na Pasen, maar ze zal nooit meer steken, neem dat van mij aan.
Omdat er kleine kindjes rondliepen en ik hen geen wespentrauma wou geven, onderdrukte ik met heel veel moeite een gil en de pijn. Niemand van ons wist op dat ogenblik wat te doen en zoon smeerde dan maar flink wat Flamasil op mijn vinger.
Het eten was op, de gil werd nog steeds onderdrukt en de pijn was zo mogelijk nog erger geworden, dus we namen zo snel mogelijk afscheid van zoon en kindjes.
In de auto permitteerde ik me flink wat gekreun en gezaag en gevloek en thuis Googlede ik onmiddellijk naar : behandeling wespensteek.
Voor al die nog gestoken zullen worden :
-het venijn er zo goed mogelijk uitzuigen
-nabehandelen met azijn.
Voilà, zo gemakkelijk is het. Had ik het een uur vroeger maar geweten!
Vandaag lijkt het alsof het menselijk weer zal worden in tegenstelling tot gisteren. Hopelijk blijft het zo en kunnen we met Molly een grote wandeling maken, want dinsdag moet ons arm hondje onder het mes. Onze dierenarts raadt aan om haar eierstokjes te verwijderen voor ze de eerste keer loops wordt. Zo vermijden we een hoop gesmos en onverwachte zwangerschappen.
Gisteren ging ik nog wat oefenen aan de computer en wat ik toen las op ons madam haar blog grensde aan het onwaarschijnlijke. Ik kreeg bijna een attack.
Ik vroeg haar of ze wel besefte hoe belachelijk ze mij gemaakt had ten aanschouwe van de ganse wereld.
Met haar -onschuldig, ik weet totaal niet waar ge het over hebt- gezicht vroeg ze wat ik bedoelde.
Ik zei haar dat iedereen nu zou denken dat ik niet meer goed functioneer, nu zij zo uitgebreid over de penopauze begint te schrijven, de mensen gaan denken dat ze affectie van mijnentwege tekort komt.
Ik moet toegeven dat het niet meer is zoals veertig jaar geleden, toen was het natuurlijk overal en altijd, en nu is het nog maar soms en dan nog liefst in’t bed op een zacht matras, maar ik lijk helemaal niet op die oude vent op dat prentje.
Spijtig dat ik nog niet weet hoe ik een foto op haar blog moet zetten, want mijn zelfbeeld heeft een vreselijke deuk gekregen.
Ik heb haar dat dan ook heel duidelijk gezegd. Ik ben nog altijd in mijn gat gebeten.
Er is tenslotte niets erger dan een man die niet altijd kan. Wanneer uw vrouw dan zo’n zaken in’t lang en in’t breed beschrijft op haar blog dan moet dat rechtgezet worden.
Bij deze ga ik dat dan ook doen:
Dat ventje op die foto ben ik niet!
‘de mijne’ heeft geen naam, hij is anoniem!
erectiele disfuncties zijn er enkel tengevolge van een Duveltje teveel en dan omdat ik gewoon in slaap val, niet omdat ik niet functioneer!
ik heb nog altijd veel zin, maar ik vergeet tegenwoordig vrij snel en ik val gemakkelijk in slaap!
vermoeidheid: ja natuurlijk, ik heb nog nooit zo hard moeten werken dan sinds ik gepensioneerd ben, ik val na het nieuws uitgeput als een blok in’t slaap!
vergeetachtig: altijd geweest, ik herinner me totaal niets meer van de tijd voor ik mijn vrouwke leerde kennen! Volledige black-out.
afname van spierkracht: en wie heeft er dan dat zwembad voor madam ineengestoken?
toename van vetmassa: ik weeg geen gram teveel, ik was vroeger gewoon veel te mager! Ik kan het ook niet helpen dat het vet zich enkel op mijn buik zet.
afname van botmassa: ik zou het niet weten, hoe kunt ge dat nu zien? Rond mijn botten hangt vlees, ik zie mijn knoken niet.
dunner worden van huid en haren: laat me niet lachen, ik heb meer haar op mijn hoofd dan zij en het zijn dan nog krulletjes als ik het laat groeien.
transpireren en flushes: dat komt dan uit de mond van de vrouw die regelmatig ons bed uitdrijft, ik heb last van ‘haar’ flushes ja.
depressief, nerveus, agressief: maar enfin toch, ik ben de kalmte in persoon, ik word enkel agressief als iemand tegen mijn kar rijdt zoals elke gezonde man.
rokers en drinkers een afname van Testosteron: mijn hoela, ik drink al mijn hele leven en ik heb er nog nooit last van gehad! Ge moet wel zorgen dat ge een gezonde pint drinkt, ik raad iedereen Duvel aan!
erectiestoornissen omdat ze geen maatje 38 heeft, ik moet oppassen wat ik hier nu zeg, maar tussen ons gezegd en gezwegen, ze heeft nooit een maatje 38 gehad!
mijn viriliteit willen bewijzen door een jonge vrouw te nemen? Hmmm....daar valt over na te denken!
nog kinderen willen maken: geen krul op mijn hoofd dat daar nog aan denkt, die slapeloze nachten van vroeger ben ik nog steeds niet te boven.
Viagra: ik zou ze wel eens willen uittesten, wie weet hoe plezant het dan pas wordt, ik zal ons madam eens vragen om er bij den apotheker te gaan halen, benieuwd wat voor een gezicht ze dan zal trekken als we de klok veertig jaar terug draaien! Haha, wedden dat ze het op een lopen zet na de derde keer !
Een zomergriepje velt me momenteel. Ge weet hoe dat gaat hé? Snot, hoesten, warm-koud-koud-warm, last van maag, last van darmen etc. etc.
Ik ga niet langer zagen, ik ga u dat besparen en hier gewoon in alle stilte lijden. Tijdens het lijden ben ik mijn dagboek aan het opkuisen en soms kom ik af en toe een tekst tegen waar zelfs ik nog af en toe moet bij grinniken. (helpt beter dan medicijnen) Hier zo eentje :
Andropauze, penopauze, mannen en de overgang, prostaat probelemen, erectiestoornissen,Viagra...
Heb ik uw aandacht dames? Al van bij de titel van dit stukje zeker Ik dacht het, en ik ben zeker dat de enkele heren die mijn blog bezoeken ook geïnteresserd zullen zijn.
Op veel dames blogs lees ik over hun problemen voor/bij/tijdens en na de menopauze, maar bij de enkele mannelijke blogs die ik bezoek lees ik nergens iets over hoe zij het ouder worden ervaren op hormonaal gebied.
Misschien worden mannen gewoon niet oud?
De fallus – penis (waarom geven mannen hun penis trouwens een naam, en meestal dan nog een stoere? ) bevindt zich tegenwoordig als symbool in een heel diepe crisis en dat heeft waarschijnlijk alles te maken met de veranderende rol van de man in de huidige samenleving.
Vrouwen hebben hun menopauze, maar hebben mannen iets vergelijkbaars? Er wordt wel verondersteld dat hormonale veranderingen ook bij mannen op middelbare leeftijd een soort overgang veroorzaken. Ik ging op zoek naar een duidelijke uitleg op het internet maar vond niet zo onmiddelijk een pasklaar antwoord.
Ik ging tegelijkertijd ook op zoek naar een gewone naaktfoto van een wat oudere man om bij dit stukje te plaatsen en dat was ook niet zo evident. Naakte vrouwen vond ik in alle maten en modellen, maar zoek maar eens een ‘gewone’ naaktfoto van een man op middelbare leeftijd.
De term ´andropauze´, ´mannelijke menopauze´, mannelijk climacterium´, ‘penopauze’: het zijn allemaal termen die gebruikt worden voor de beschrijving van het verouderingsproces bij mannen wat bij de vrouw als algemene term 'de menopauze' heeft.
Alle volgende symptomen zouden te wijten zijn aan de geleidelijke afname van het testosterongehalte van de ouder wordende man.
-erectiele disfunctie, (hij krijgt hem niet meer omhoog)
-afname van libido, ( hij heeft niet veel zin meer)
-snel optredende vermoeidheid, ( hij heeft niet veel zin meer)
-verlies aan concentratie en vergeetachtigheid, (oef, wij vrouwen hebben dit ook )
-afname van spiermassa en kracht, (hij wordt net als wij dames gewoon een dagje ouder)
-toename van vetmassa aan het bovenlichaam en rond de buik, ( komt ook bij dames voor)
-afname van botmassa, (idem dito)
-dunner worden van de huid en haren, (velen hadden al lang geen haren meer, maar toen werd ons gezegd dat het kwam door een teveel aan testosteron, maar dat laten we dan maar even buiten beschouwing)
-vasomotorische symptomen zoals transpireren en flushes (vapeurkes) ,
-symptomen zoals depressies, nervositeit, snel geïrriteerd zijn en agressie. (hmmm...werd vroeger ook aan een teveel van Testosteron toegeschreven)
Alhoewel men beweert dat de menopauze bij een vrouw abrupt optreedt, denk ik dat men hiermee het stoppen van de menstruatie bedoelt, want de ganse menopauze-periode overspant wel enkele jaren.
Bij de ouder wordende man zou er een 'langzame' afname zijn van de productie van het hormoon Testosteron plaatsvinden. Bij vrouwen treedt de menopauze op rond de vijftig en bij mannen zou de periode variabeler zijn, van achter in de dertig tot midden zeventig... da’s wel héél variabel vind ik.
Bij vrouwen is de oorzaak van de menopauze heel duidelijk. Je hormoon huishouding stopt met werken, je produceert geen tikkeneikes meer, je kiekenkot doet dan maar haar deuren toe. Punt ander lijn. De leeftijd waarop dat gebeurt varieert, maar het einde meldt zich op een heel duidelijke manier: je menstrueert niet meer (niet veel vrouwen die ik ken zijn daar rouwig om).
Waarom bij een man het testosteron gehalte begint af te nemen, zou aan een heleboel factoren te wijten zijn: ziekte, gebruik van cortisonen, erfelijkheid enz. Hun winkel blijft dus nog wel open, maar het verkoopcijfer daalt zienderogen, de beurs crasht.
Verder zou hun levensstijl bepalend zijn voor de afname van het hormoon. Bij rokers en drinkers en dikke mannen of gestresseerde mannen treedt vaker een verlaagde testosteronspiegel op, wat natuurlijk als gevolg heeft: een verminderde interesse in seks en potentie, maar ‘dit is niet bewezen’ beweert men – ah nee hé... het idee van de viriele vent moet blijven !
Hij heeft waarschijnlijk erectiestoornissen omdat zijn vrouw geen twintig meer is en geen maatje 38 meer draagt!
Hoe dikwijls lezen we niet dat een tachtigjarige man met een jonge sexy vrouw trouwt? Naar mijn mening wil hij hiermee enkel zijn viriliteit bewijzen, want ik kan met de beste wil van de wereld niet geloven dat hij niet beseft dat hij enkel omwille van zijn dikke portefeuille of status zo gewild is. Als je zo iets beweert komt iedereen natuurlijk onmiddellijk met Charlie Chaplin op de proppen, die ruim in de tachtig nog een kind produceerde.
De uitzondering bevestigt inderdaad de regel en waarschijnlijk had hij toen als multimiljardair een prototype van het wonderbaarlijk geneesmiddel Viagra of een standby donor.
Dat is nog zo iets dat mij verbaast. Voor vrouwen worden pillen uitgevonden om geen kinderen te krijgen, en voor mannen wordt nijverig gezocht naar pillen om kinderen te kunnen maken.
Enfin... ik ga hier geen wetenschappelijk werk schrijven, ik wou enkel een tussentijdse bedenking kwijt.
Kunt ge niet grinniken? Denkt ge dat ik geflipt ben? Wacht tot morgen, dan komt het beste!
Zo stilletjesaan begint het thuis zijn weer te wennen. Voorbereiden voor een vakantie vraagt werk, maar terug thuiskomen vraagt evenveel werk, zo niet meer.
Het appartement aan zee laten we kuisen na vertrek, grote opkuis maakt geen deel uit van een vakantie vind ik.
Thuis: alles uit die tjokvolle auto werd binnengezet, een deel in de gang, een deel in de keuken, valiezen naar boven etc. en vervolgens moest dat allemaal weer gesorteerd en weggelegd worden.
De grote zak was diende gewassen, gedroogd, gestreken en weggelegd te worden en dan begon pas het echte werk.
Om terug in de tuin te kunnen moet eerst het kniehoge gras gemaaid worden. Boven op het terras moest de Blauwe Regen dringend gesnoeid worden, want het kwam al bijna binnen door de ramen.
Het stof van meer dan een maand diende gekuist te worden, enfin jullie kennen dat allemaal, verder uitleg hoeft niet zeker?
Ijskast, diepvries en voorraadkast dienden gevuld te worden... we hebben ons nog niet verveeld.
Tijdens onze afwezigheid was de deur van onze grote diepvriezer blijven openstaan. De diepvriezer zelf had enorm veel moeite gedaan om alles te bewaren en was op volle toeren beginnen draaien en het geheel was veranderd in één grote blok ijs.
Nu is de vraag: moet heel die kostelijke voorraad vlees en groenten weggegooid worden of niet? Tenslotte was er niets ontdooid, alles was gewoon één grote ijsklomp. We hadden er potvolkoffiemetklontjes net voor ons vertrek voor circa 200€ vlees ingestoken!
Wie de schuldige was die de deur heeft laten openstaan zal een open vraag blijven, maar ik was die week niet thuis, ik zat toen al aan zee, maar ik wil niet naar een ander met kasseien werpen, dus we zwijgen als vermoord over het schuldig verzuim.
Ook de grote groentetuin, die Mr. Silver samen bewerkt met de vader van schoondochter 2, was volledig overwoekerd. Vader van schoondochter 2 was ook met vakantie geweest tijdens diezelfde periode en echte tuiniers weten dat in juni een tuin vééééééél verzorging nodig heeft.
Wij lijden verlies door onze openstaande diepvriezer, maar hij leed verlies toen kort na aankomst in hun Spaanse vakantieoord zijn portefeuille gestolen werd. Gedeeld leed is halve leed tussen de twee mannen in de grote groentetuin.
Sinds we terug thuis zijn schijnt Laura volop. Mr. Silver heeft mijn zwembad grondig gereinigd en gefilterd en ik heb er al lekker in liggen plonzen. Heerlijk toch, wie wil er nu weg als je hier in België zo'n mooi weer hebt?
Molly kan, net zoals ik, blijkbaar ook niet tegen hoge temperaturen. Ze ploft overal neer en slaapt veel en wanneer we gaan wandelen puft ze bijna even erg als ik. Misschien heb ik dan toch een hond met dezelfde energie ofwel past het lief beest zichzelf aan mijn energie niveau aan. Pure empathie!
Drie van onze kleinkindjes zijn of waren op kamp en vandaag kwamen de briefjes aan.
De enveloppe van kleindochter (zeven jaar oud en op haar eerste kamp) was helemaal volgetekend met bloemen en gekleurde hartjes. Haar briefje was als volgt :
Lieve nana en Doeshka
ik mis je zoo
de eers dag
was ik wat
verdrieteg
ik mis julie
zoo tog
Haar pijn ging als een pijl recht door mijn peperkoekenhart. Ik vloog naar de telefoon om daar te vernemen van zoon 2 dat ze veilig en wel terug thuis was. De brieven waren bij het begin van het kamp geschreven, maar daarna had ze zich reuze geamuseerd. Oef!
De brief van kleinzoon 1 ( tien jaar oud ) klonk heel wat optimistischer:
Liefste Nana en Doeshka
t'is hier leuk op kamp
maar kan wel niet goed
slapen omdat we naast
een treinspoor liggen en naast
een vliegveld. ‘k heb jullie gemist.
Xxx
Het briefje van kleinzoon 3 ( acht jaar oud en artiest in spé)
Dag nana en doeska het is heel leuk op
kamp maar ik mis je wel een beetje
groetjes j.
Met daaronder getekend een heel schattig lachend muisje.
Wat me het meeste treft in de drie briefjes is dat ze ons allemaal missen en wil je nu iets weten?
Ziezo, we zijn terug thuis in onze eigen ‘Casa Costaplenti'. De terugkeer met een tjokvolle auto ging vlot tot Kruibeke - het gaat altijd vlot tot Kruibeke en dan is ‘t naar de chokkedijzen. Meestal gaan we er af in Temse om niet in de file te zitten, maar deze keer opteerde HDMGW (hij die moet gehoorzaamd worden) om via de Kennedy tunnel te rijden. Godzijdank had ik een goed boek en mijn hoofdtelefoon met MP3 speler. Ik zat even snor als thuis in de zetel.
Molly zat wat minder snor, want zoals ik al zei : de auto zat barstensvol. Wat een mens toch allemaal meeneemt voor een maandje vakantie aan zee tch tch tch ....
Maar ja, aan ons zeetje kan je op één maand alle seizoenen aan je voorbij zien gaan - wat ook gebeurd is - je moet op alles voorbereid zijn. Met je rubber laarzen door de zee pannen kletsen is nog altijd even plezant als toen je klein was.
Boven op het dak van de auto: de grote bench van Molly, de box voor Molly, de tweedehands kinderfietswagen (voor Molly). Achter op de auto de fietsen en in de auto al onze bagage. Ik denk dat we volgende keer best een busje moeten kopen.
Fietsen hebben we dit jaar niet veel gedaan omwille van Molly. Ze is veel te groot uitgevallen om in een mandje vooraan te liggen.
Daarom de aanschaf op de rommelmarkt van die kinderfietswagen.
Haar eerste rit was vrij chaotisch. Het wagentje hing natuurlijk achter de fiets van Mr. Silver, ik kan zelf amper fietsen, ik ging mijn leven niet riskeren door aan mijn fiets nog een wagentje te hangen met een bange, bibberende hond erin.
En bang was ze! (maar als ge bang zijt krijgt ge ook klop - Antwerps gezegde)
Hoewel ze goed vastgemaakt was met haar riem aan de riempjes in de wagen, hing ze er op slag terug uit en kreeg al ademnood omdat de riemen, bedoeld om haar in de kar te houden, zo strak stonden.
Na veel gesakker, geduw en gepor en een andere manier van vastmaken èn met het dakje open in plaats van toe leek het te lukken.
Mr. Silver fietste eerst, ik erachter aan en Molly keek me met trieste ogen vanuit haar bewegend karretje aan, met ogen waarin duidelijk stond geschreven : «maar wat doen jullie me toch allemaal aan?»
Maar het lukte! Wij zoefden weg. De wind deed haar oren flapperen. Voor zich zag ze haar baasje en achter zich haar vrouwtje ...hoera... we kunnen nu met onze fiets èn Molly op stap.
Zunde dat we het pas op het einde van onze vakantie geprobeerd hebben, maar kom, de zomer staat nog voor de deur. Hier in Antwerpen kunnen we ook fietsen.
Honden/fiets/experts zullen denken : maar mensen toch : laat die hond naast de fiets lopen! Maar dat is echt niet mogelijk met een jonge hond op drukke wegen. Dat is goed als je op de boeren-boeren-buiten woont (nog moeilijk te vinden in België) waar je niet voortdurend massa's mensen of auto's tegenkomt.
Onze vakantie was dit jaar écht voor herhaling vatbaar, iets wat zelden gebeurt bij mij. Meestal snak ik na één weekje vol heimwee terug naar mijn huisje, maar deze keer niet. Ik had nog gerust een maand of twee daar kunnen blijven. 't ja wat wil je : ik ben een vis en vissen horen thuis aan zee zeker?
Terug thuis miste ik zelfs het steeds wisselend panoramisch zicht op strand en zee. Ons huisje voelde claustrofobisch aan. Misschien was dit te wijten aan het feit dat ons voortuintje volledig overgroeid was en de blauwe regen vooraan zo ongelooflijk weelderig bloeide dat het bijna bij de buren binnendrong. Het gras in de tuin achter ons huis stond kniehoog, het water in het zwembad liep bijna over: enfin er moet heel wat werk gedaan worden om de natuur terug binnen de perken te krijgen. We zijn vertrokken na maanden droogte, maar zo te zien is het tijdens onze afwezigheid niet droog gebleven. Enkel mijn mooie, grote buxus heeft het begeven.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
) 
