Ik kom net van het blog van Loewiesa,  wiens schrijfsels mij altijd doen grinniken.

Onmiddellijk dacht ik aan mijn kleinzoontje nr 4,  een paar weken geleden.

Deze nana zette haar tweejarige kleinzoontje in bad.   Hij kan nog niet zo goed spreken, maar nana zag een bekende ‘persneiging’ op zijn gezichtje komen en deze nana heeft al véél kindjes in bad gezet. 
Floeps, snel de kleine uit het bad, in een badhanddoek gewikkeld  en hem op het potje gezet en kleinzoon maar drukken en drukken.  Noppes, nada, niks in dat potje.
Terug in het bad en ja hoor ... twee nanoseconden later… daar dreven ze ...eerst enkele vaste bruine onderzeeërs en vervolgens kwam de smurrie, maar nana was supersnel en wist die smurrie net te vermijden, kleinzoon werd nog net op tijd 'proper' uit het bad gevist!
Ervaring baart kunst.

Mr. Silver mocht de bruine visjes vangen en doen met de smurrie wat men met smurrie doet…

Vorige week :

Nana : “kom kindjes, we gaan een lange wandeling maken met Molly naar het park en dan kunnen jullie daar lekker spelen in de speeltuin”.

Kleinzoon 3 (vijf jaar oud) met schitteroogjes : “neeje nana,  laat ons naar de winkelstraat gaan, dan kan ik nog iets afluizen!.”

Uit de mond van kinderen …. 

31-08-2011 om 13:11 geschreven door BOJAKO  

De zomer is volgens de krant van vandaag officieel te nat, te koud en te donker geweest.  Huh…alsof wij dat niet wisten.  Ik ga seffens bij de apotheek nog wat extra vitamine D kopen om de herfst te kunnen overleven.

Donderdag hebben Seppe en kleindochter bijzonder moedig hun vrees voor de nog steeds groter wordende Molly weer wat overwonnen. Een echte prestatie, want de vorige keer stonden ze allebei nog boven op de tafel te gillen.

Vrijdag hebben we een heerlijke namiddag doorgebracht met onze vrienden ‘ondanks’ het vreselijk pokkenweer.   We konden niet in de tuin zitten en binnen was het nog vochtig, klammig,  warm, maar zelfs het weer kon de stemming niet kapot krijgen.

Ik heb meteen ook ge- (mis)bruik gemaakt van het aanwezig  intellect van vriend T.  om me te helpen met mijn nieuwe Notebook.   Niet bepaald gastvrij van mij, maar nu de gelegenheid zich voordeed heb ik er toch maar van geprofiteerd.   Zelf had ik het nooit klaargespeeld, maar hij heeft de contacten van mijn mailbox op mijn grote PC overgezet naar mijn gerestaureerde Notebook (nieuw toetsenbord) met een nu goed werkende letter ‘i’. 

Ik heb mijn meest intelligente gezicht opgezet en gedaan alsof ik het snapte, maar indien het nog eens zou moeten gebeuren heb ik geen flauw idee hoe het moet. ’t Ja …een mens kan niet alles kunnen, ieder zijn specialiteit hé?  Maar toch hartelijk dank lieve T.   Ook dank voor de reuze pompoen en courgette, daar kan serieus wat soep van gemaakt worden.   De pompoen in de Hof van Mr. Silver is nog maar zo groot als een mandarijntje, dus hij moet ook dringend in de leer bij T.

Zaterdag was het bak dag.   Twee biscuits gebakken (met begeleiding van onze twee oudste kleinzonen) en die afgewerkt klaargezet voor het verjaardagsfeestje van Tibo de volgende dag.

Zondag was het feest.  Tibo is twee jaar geworden en dat moest natuurlijk gevierd worden. Wij vieren trouwens alles, daarom kan ik niet vermageren.   Gelukkig waren er die dag enkele opklaringen zodat de bende kleine kinderen zich af en toe konden afreageren in de tuin en uiteindelijk hebben we zelfs buiten kunnen eten, zij het wel met een jasje aan, want het werd frisjes rond de knoesels.

Maandag ochtend nuchter ?!   vertrokken naar de maag-darm specialiste,  omdat ik sinds mijn Pancreas operatie misselijk blijf.   Een gastroscopie bleek noodzakelijk (ik voelde het al aankomen).   Ik zei haar dat ik zelfs kokhals wanneer ik een te groot stuk eten in mijn mond heb, maar ze zei dat ze me een spuitje zou geven.  Ik zou van niets weten …. Nogmaals HUH ….

Eerst spoot ze een vreselijk smakend goedje achter in mijn keel dat aanvoelde alsof mijn keel opzwol en ik ging stikken en ze zei me troostend dat ik heel moedig was.    Ik zei – voor zover dat nog duidelijk was met een gezwollen keel – dat mijn moedig uiterlijk maar schone schijn was, binnen in mij schuilde een ongelooflijk bange wezel.  “ De spuit aub en snel wat als het kan”, vroeg ik smekend.

Op de tafel gaf de verpleegster me de spuit, maar ofwel heeft ze naast de ader gespoten ofwel was het een placebo om bange wezels kalm te krijgen, ik voelde me helemaal niet kalmer worden.  “Jawel” zei de dokter, “ik zie dat uw pupillen al verwijd zijn”… heel donkerbruine ogen en dan zien dat de pupillen verwijd zijn, ge moet het maar kunnen … nog meer faith healing.

Ondertussen had de verpleegster een soortement tutter in mijn mond gestoken en ze begonnen een darm met de omvang van een tuinslang door mijn strot  te duwen.   Opgevoed om een flink meisje te zijn verbeet ik moedig mijn angst, geholpen door de verpleegster die me stevig op de tafel neergedrukt hield (bodybuilder in haar vrije tijd) en op één of ander manier kregen ze het ding toch in mijn maag om te kijken en om een biopsie te doen.  De spuit werkte nog steeds niet, ik was nog nooit zo helder geweest.  Misschien hebben ze zich vergist van flesje en me iets gegeven om de patiënt terug op zijn positieven te krijgen.

Enfin, ik heb het overleefd, maar net zoals een bevalling is het iets dat ge niet alle maanden wilt meemaken.    De dokter had gezien dat ik een gastritis had en al mijn problemen zijn waarschijnlijk een gevolg van mijn Pancreas operatie.   Of er iets aan te doen is, is een andere vraag, maar er is wel medicatie genoeg om met maag-darm problemen te kunnen leven.   Het zij zo.   Zolang ze me niet terug moeten opensnijden ben ik gelukkig.

Na de middag vielen mijn kleppen toe (zou de medicatie dan eindelijk toch beginnen werken?) en ik ging een dutje doen terwijl Mr. Silver een lange wandeling maakte met onze zeer actieve Molly.

Mijn Goeroe Cesar Millan (Hondenfluisteraar) zegt dat een hond eerst en vooral beweging nodig heeft, en wij proberen zo goed we kunnen de raad van Cesar op te volgen.   Molly is half Bouvier en in haar genen zit een werkhond.  Vroeger werd dit ras gebruikt om karren te trekken.   Misschien moet ik achter haar een kar spannen en kan zij mij vooruit trekken op de wandelingen, dan zijn we allebei tevreden, maar ik denk niet dat Gaija ermee akkoord zou gaan.   Spijtig, want volgens Cesar doen deze honden dat super graag.  Ik zou er haar een dienst mee bewijzen.  Zou ik Gaija kunnen overtuigen denkt ge?   Ik vrees van niet.

En zo zijn we dan bij vandaag beland.   ’t Regent alweer,  maar straks gaan we toch buiten, weer of geen weer.   Van al dat binnen zitten wordt een mens nog depressiever.

Toedeloekes!  

30-08-2011 om 13:23 geschreven door BOJAKO  

Wow, er is een hele week voorbij en ik had er nog geen erg in.  Nochtans hebben we naar mijn gevoel niet al te veel gedaan vorige week. 

Geprofiteerd van de 'enkele' mooie zomer momenten die er waren natuurlijk. 

Met de hond gewandeld en terrasjes gedaan.  Terrasjes horen nu eenmaal bij hond uitlaten.

Mr. Silver moest drie lange dagen zijn wonde droog en proper houden en hoe hou je een actieve man stil?   Je gaat er mee buiten, net zoals met een hond en je shopt en je doet nog een extra terrasje.

Shoppen doet Mr. Silver doodgraag, dat weten jullie inmiddels, en nu die verfoeilijke, gemene droogkast in zijn hand gebeten had was hij niet meer zo happig op reparatie.  Bovendien hadden we de factuur gevonden waaruit bleek dat de droogkast al tien jaar oud was.   Tijd om naar de eeuwige jachtvelden van droogkasten te vertrekken.

Na eindeloos gezoek op het internet moest en zou ik mee met hem om een nieuwe droogkast te kopen, hoewel HDMGW (hij die moet gehoorzaamd worden) al lang beslist had welke droogkast het zou worden.

In de winkel werd om mijn opinie gevraagd.   Ik zuchtte diep, bekeek de uitverkoren droogkast en zei: “Man toch, je hebt al lang beslist welke droogkast we gaan kopen, waarom heb je mij dan nog nodig.   Ik ga verder in de winkel rondkijken.  Vraag desnoods meer uitleg aan een verkoper.”  Ik voelde de ietwat boze, gekwetste blik een gat in mijn rug boren.

HDMGW gelooft nog steeds dat een droogkast een geschenk is voor een vrouw.  ZDNWG (zij die niet wil gehoorzamen) vindt een droogkast gewoon een nutsvoorwerp en geen sieraad.

Wat later voelde ik een klopje op mijn schouder : “Shoeke kom eens kijken, de verkoper vindt dat we best een andere kopen.”  

De verkoper kende zijn vak.   Hij had binnen vijf minuten Mr. Silver overtuigd om tweehonderd euro meer uit te geven dan hij van plan was. 

Ik stond er toch maar bij voor spek en bonen, maar mijn goedkeuring was blijkbaar nodig en die goedkeuring kregen ze onmiddellijk, want ik winkel niet zo graag en mijn voeten en mijn rug deden pijn.  

Bovendien is een droogkast kopen hetzelfde als een auto of eender welk machine kopen : ge moet geluk hebben.   Oftewel heb je er eentje dat van de band is gerold op een goede dag en gaat het ding tien jaar zonder problemen mee, ofwel heb je tegenslag en werkt het vrij snel niet naar behoren met alle gevolgen vandien.   Het lot bepaalt dit.  Ik ben fatalistisch.

Idem dito met mijn nieuwe laptop – aangekocht in maart.  

De letter ‘i’ haperde.   Nu zal je denken, pffft … so what, maar als je veel en snel typt is er niets zo hinderlijk als een letter dat er niet staat wanneer je je tekst herleest.   Neem 75% van de  ‘i’s’ weg uit deze tekst en je zal begrijpen wat ik bedoel.

Gelukkig begreep de jonge man op ‘de dienst na verkoop’ wat ik bedoelde en nu, één maand later heb ik mijn laptop terug met een nieuw toetsenbord en de letter ‘i’ staat er wanneer ik het wil.   Joepie, en nu maar hopen dat het verder goed gaat en er geen andere verborgen gebreken hun kopje omhoog steken.  Zie je wat ik daarnet bedoelde?  Het Lot bepaalde dat nèt mijn nieuwe laptop een haperende letter 'i' zou hebben.   De doos eronder had waarschijnlijk en laptop dat foutloos tien jaar zou werken.  

En op deze wijze kabbelde onze week rustig verder….

Na drie dagen was Mr. Silver echter niet meer in te tomen en trok hij naar zijn Hof om te ploegen en te zwoegen zoals Boer Wortel van Felix Timmermans.  Ik had wel geïnsisteerd dat hij eerst een Tetanus spuit ging halen bij de dokter, want hij is nog te jong en te knap om te sterven vind ik.

Thuis kreeg ik daarna als beloning een massa groenten die hij voor mij geoogst had en natuurlijk moeten die massa’s snijbonen, princessebonen, rode bieten, pastinaak, sla, tomaten, soepgroenten, rabarber, perziken zo snel mogelijk verwerkt worden, anders zijn ze niet meer vers.

Dus … de hobby van meneer werd flink wat extra werk voor madam.  

Toch heb ik nog even de tijd eraf gepitst om met twee goede vriendinnen nog maar een terrasje te doen en een lange babbel….  

Alle problemen,  miserie en vreugdemomenten van de voorbije maand werden er besproken en wij zijn elkaars therapeut,  op die manier besparen wij al sinds 1975 wat we anders aan psychologen zouden betaald hebben.    Er gaat niets boven de steun en het begrip dat je krijgt van goede vriendinnen.

Lezen weerhield me ook van het schrijven.   Ik lees bijlange zoveel niet meer als vroeger, maar eens ik mijn tanden in een goed boek heb kan ik het amper neerleggen.

De rest van de week gaan we ons ook niet vervelen. 

Vrijdag komen er vrienden op bezoek en hopelijk zitten we dan niet met het vreselijk pokkeweer dat er nu boven Antwerpen hangt.  Frankske voorspelt anders niet veel goeds….

Heel de nacht lang was het klank en lichtspel boven ons huis en bakken regen zijn uit de hemel gevallen.

Zaterdag is het bakdag.  Twee verjaardagstaarten bakken voor het feestje van Tibo die twee is geworden en zondag wordt dat gevierd.

Met weemoed zie ik deze waterzomer heel snel voorbijschrijden.   ’t Is zo mogelijk nog erger dan vorig jaar, want dan hadden we in juli tenminste één hele maand mooi weer.

Maar ach … ik wil niet pessimistisch zijn,   september kan nog mooi worden.  

Hoop doet leven

23-08-2011 om 12:27 geschreven door BOJAKO  

Omdat onze kinderen het niet vanzelfsprekend vinden dat hun ouders hen dikwijls uit de nood helpen,  tonen ze regelmatig hun dank, wat echt niet hoeft, maar wat we toch altijd fijn vinden.

Van de ene krijgen we regelmatig een bloemetje en een dikke kus en knuffel en de andere nodigt ons uit op de Antwerpse moederdag (15 augustus) om bij hen te komen eten.

En zo geschiedde gisteren.

Maar…het zou niet bij Mrs.Bojako zijn indien alles vlotjes verliep.

Mr. Silver had die ochtend  gezorgd dat wasmachine en droogkast vlotjes hun werk deden in de machinekamer: (de kamer naast de keuken waar alle lawaaierige apparatuur staat).  

Ik kwam naar beneden,  rook iets verbrand en snuffelde tot ik bij de oorzaak kwam : de droogkast. 

Onmiddellijk werd die afgezet en Mr. Silver zijn reukorgaan bevestigde even later dat het naar verbrande rubber ruikt.  Nog een hint dat het ding kapot was : de trommel draaide niet rond.   Ge moest geen Einstein zijn om te weten dat het ding finaal de geest had gegeven.

“Hoelang hebben we deze droogkast al?” vroeg Mr. Silver alsof ik een wandelende geheugenbank ben.  

“Geen flauw idee” : was dan ook mijn antwoord.  

Aangezien we ons geen van beiden de aanschaf konden herinneren zal het wel lang geleden zijn.

Maar mijne Handige Harry kon het weer niet laten.   De droogkast werd verschoven en opengemaakt en even later stond hij trots met een kapotte rubber riem voor mijn neus.  

“Zieddet …de riem is kapot” zegt hij fier.  

 “Wow!” antwoord ik flegmatiek. (je bent Brits of je bent het niet).

Terwijl ik aan het stofzuigen ben zie ik uit een ooghoek dat hij op het internet ‘droogkast riemen’ aan’t opzoeken is.

Even later merk ik dat hij de droogkast nog verder heeft opengemaakt en erin zit te prutsen.   Hij is toch van plan om het ding te herstellen.

“Shoeke, geef de stofzuiger even aan mij, ik zal het vanbinnen eens kuisen”.

Ik vraag me na zoveel jaar huwelijk zelfs niet meer af waarom het nodig is om een kapotte droogkast langs de binnenkant te stofzuigen en geef braaf de stofzuiger.

Ik trok naar boven om me op te tutten voor het moederdag feestje bij de kinderen.

Bijna klaar kwam ik terug beneden, ik keek even op mijn horloge omdat Schwiegermutti om 2.30 u moest gehaald worden.

Plots klonk er een hééééél zacht : “Shoeke…”, maar wel uitgesproken op een manier die onmiddellijk mijn zesde zintuig in gang zette.

Ik keek op en daar stond Mr. Silver met zijn hand over een pols waar bloed uit spoot. Letterlijk!  Overal rond hem grote bloedspetters….en Molly maar likken...

Ik aarzelde niet, nam een pas gedroogde badhanddoek, rolde die op en draaide die stevig rond de pols van Mr. Silver.

“Heel goed op de wonde blijven drukken….waar is je Sis kaart en je identiteitskaart?  Kom, we gaan naar de auto en  ik rijd je onmiddellijk naar spoed, volgens mij heb je een slagader geraakt.” zei ik doodkalm.  

Ik panikeer enkel op kalme momenten. J

Bloedend als een rund zat Mr. Silver naast me in de auto,  wat witjes rond zijn neus.

Op spoed merkten ze dat er dringend moest ingegrepen worden en het duurde niet lang of er kwam een dokter om de boel mooi te hechten.

“Hoe is’t gebeurd?” vroeg ze,  terwijl ze hem eerst de verdovende prikken en vervolgens de naaldprikken toediende,  terwijl hij manmoedig zijn pijnen en smarten verbeet.

“Euh..ik was de droogkast vanbinnen aan het stofzuigen  en ge kunt niet geloven hoe scherp de randen daar binnen zijn”  antwoordde Mr. Silver stilletjes. 

Ondertussen belde ik Schwiegermutti op met een smoesje,  dat we haar wat later kwamen halen, want indien ik haar de waarheid vertelde viel zij ook van hare sus en moest ik haar ook naar spoed halen en  brengen. 

Zoon werd ook verwittigd dat we iets later gingen zijn.

Gelukkig was er die dag geen ramp gebeurd in Antwerpen en gelukkig waren er geen spieren of pezen doorgesneden, dus een half uurtje  later stonden we allebei terug buiten, Mr. Silver met vijf draadjes in zijn pols en een mooi verband en we konden vertrekken naar mijn moederdag feestje.

Enfin...weer een Moederdag om nooit te vergeten! J

16-08-2011 om 13:47 geschreven door BOJAKO  

Deze week is 't kinderweek. 

Twee dagen komt achternichtje/petekind naar ons en daarna drie dagen Tibo.  

De eerste is dertien jaar, de tweede wordt deze maand twee jaar en dan moeten we nog rekening houden met de nog steeds groter wordende Molly die midden in haar puberteit zit.

Een meisje van dertien!  

Wat doet een meisje van dertien graag?  Ik zou het begot niet weten. 

Zelf hebben we zonen gehad, vier kleinzonen en onze enige kleindochter is nog bijlange geen dertien, en mijn dagboek ben ik maar beginnen bijhouden op m’n veertiende.

Dan maar naar vriendin Paz gebeld die een kleindochter heeft van dertien. 

Zij brengt me up to date en dan is het afwachten of mijn dertienjarige graag diezelfde dingen doet als haar dertienjarige. 

’t Is alvast een stageperiode voor de tijd wanneer onze eigen kleindochter die leeftijd bereikt.

Al bij al valt het mee.  Ook het weer.  

We gaan haar thuis afhalen in de verre kempen, want mama werkt.

Het begint al goed:  ze is niet thuis.  

Haar iets oudere zus verwijst ons door naar een straatje wat verder in het dorp,  waar ze bij een vriendin is blijven slapen.  

We bellen daar aan : noppes.   Na vééééél bellen doet er eindelijk iemand aan de voorkant van de straat de deur open, daar waar ik achteraan sta te bellen omdat er aan de voorkant geen bel was.  Ik besef dat we nu op den boerenbuiten zijn!

Zelfs de waakhond blaft niet, hoewel er een grote sticker voor het raam hangt : PAS OP VOOR DE HOND.  

Net wanneer we besluiten om dan maar zonder nichtje terug huiswaarts te keren doet een dame de voordeur open op een kiertje.  

Hoewel het al 11.30 u is blijken de twee tieners nog te slapen.  Petekind staat wel binnen de vijf minuten aangekleed en gepakt beneden.  In de auto vertelt ze ons dat zij en haar vriendin de hele nacht niet geslapen hebben, maar voorgelezen uit de Twilight boeken en ze zijn dan om half zeven ’s morgens buiten gaan kijken naar de rijzende zon ???!!! vervolgens zijn ze terug in bed gekropen en daarom sliepen ze nog … voilà.  Het leven van een dertienjarige J

We rijden met haar naar onze koekenstad.  

Via de Grote Markt naar de Groenplaats,  waar we iets drinken en een hapje eten, want petekind heeft nog niet ontbeten. 

De zon blijft wonder boven wonder schijnen en we trekken naar de Meir.  Mr. Silver heeft Molly aan de leiband en zelfs Molly gedraagt zich uitzonderlijk braaf tussen al die drukte. 

Her en der duiken we een winkel binnen omdat petekind iets ‘kei-cool’ heeft opgemerkt.   Mijn moderne woordenschat gaat er zienderogend op vooruit. 

De Vlaaikensgang vindt ze ook ‘kei-cool’ en ze wist niet dat er zoveel mooie plaatsen in Antwerpen waren.   Ik zeg haar dat een rondleiding door Antwerpen op de lijst komt voor een volgend bezoekje.

Ik leer ook bij dat op dertien jaar je je huid heel goed moet verzorgen en ik krijg les in de producten die ik daarvoor nodig heb.  Voor een droge huid is een vochtinbrengende crême een absolute must.  

Gelukkig heb ik al heel mijn leven een vette huid, dat heeft me al een fortuin uitgespaard aan vochtinbrengende crêmes.   

Wat verder in de prachtige shopping center in de voormalige Stadsfeestzaal weet een zeventienjarige juffrouw ons te overtuigen dat we onze vingernagels op een wonderbaarlijke manier kunnen laten blinken.  Voor een demonstratie verwijs ik graag door naar de nageltjes van petekind en inderdaad, op één, twee en drie heeft petekind één schitterend blinkend nageltje.  

Het strafste is dat het hele zakje met alle toebehoren normaal vijftig euro kost, maar vandaag is het te verkrijgen voor de luttele som van vijfendertig euro.  De oogjes van petekind glinsteren en ik zie haar niet dikwijls, dus ik haal mijn plastic geld boven en ze krijgt een geschenkje.  Haar ogen stralen.  

Boven in de boekhandel koop ik haar een boek van Twilight,  hoewel ik dus enkel vaagjes weet dat het over vampieren en weerwolven gaat.  

Bovendien zijn de jongens (vampieren/weerwolven) ook kei-cool.   Ze verzekert me ook dat het geen horror verhalen zijn maar roomans, liefdesverhalen dus. J

Buiten wacht de geduldige Mr. Silver met Molly en we gaan hem uit zijn lijden verlossen.

In de auto krijgt petekind een SMS bericht dat haar zus en de vriendin van haar zus door de glazen achterdeur van hun huis zijn gevallen en nu allebei op spoed worden verzorgd.

Ik schrik me rot, maar petekind verzekert me dat het wel niet waar zal zijn en dat het maar een plagerij van haar zus en die vriendin is.

Ik zeg haar dat ik zo’n bericht alles behalve een plezante plagerij vind en ik vraag haar om toch terug te informeren, want met zulke zaken valt niet te lachen.

Uiteindelijk krijgen we bericht van de werkende mama dat het inderdaad zo is en dat ze momenteel met haar oudere dochter en vriendin op spoed zit.

Wat een jonge moeder lijden kan!  

Gelukkig hebben wij de andere dochter bij ons, anders zat zij misschien ook in het ziekenhuis.

Eens bekomen van de schok rijden we als afsluiter naar een eetcafé in onze buurt.   Ik heb geen flauw idee wat petekind lust of niet lust en daar kan ze kiezen.

Vervolgens gaan we naar huis, want het is woensdag en dat is Mr. Silver z’n theater hobby avond.

Kleinzoon 1 belt of hij even op bezoek mag komen en even later staat hij aan de deur.  Goed voor mij, nu heeft petekind wat gezelschap.   Iets later gaat de voordeur bel en daar staat kleinzoon 2 met zijn mama.  Blij dat ik hen ook nog eens kan knuffelen.

Beiden (de kleinzonen natuurlijk) spelen ze met het object van de aantrekkingskracht (de IPAD van grootvader) – jullie dachten toch niet dat ik het was zeker? J

Opeens zie ik kleinzoon 2 verwoed in zijn haar krabben en ik zeg lachend : “ge hebt toch geen luizen zeker?”  Wanneer ze dit hoort schrikt schoondochter 1,  want ze heeft vanop kamp een bericht gekregen dat het er vergeven was van de luizen.

Met z’n allen beginnen we in de haren van de twee jongens te rommelen.   Ik zou geen luis of een neet kennen moest ik er een tegenkomen, maar ik krijg les van petekind, want onlangs hebben haar jongste zus en broertje ook luizen gehad.   Ik zie helemaal niets, maar schoondochter 1 besluit wijs dat ze toch best naar huis gaat om eens goed met de luizenkam op zoek te gaan naar eventuele beestjes vooraleer het een epidemie wordt.

Brrr… ik krijg al jeuk als ik het woord luis schrijf.   Ik zal mezelf ook zo’n kammetje moeten aanschaffen indien er zoveel luizen in omloop zijn. 

Daarna kijk ik samen met petekind nog  wat TV, enfin zij kijkt, ik zit wat met de IPAD van Mr. Silver te spelen (ik moet toch ook het leren, zie dat ik ook ooit zo’n prachtig ding krijg).  

Ik schrik wel wanneer ik opkijk en zie dat er net een sex-programma op Vijf TV is begonnen.   

Oeps  … Sex op dertien, dat moet petekind thuis maar zien indien dat mag. 

De TV gaat onmiddellijk uit.   Bovendien is het na tien uur en ze heeft de vorige nacht bijna niet geslapen dus tijd voor bed.

Na een herschikking van alles en nog wat in de kamer nestelt ze zich tussen de kussens en ze besluit nog wat te lezen in haar nieuwe vampieren boek.

Al bij al denk ik dat het een geslaagde dag was, alvast voor ons en hopelijk ook voor haar.

Gisteren heeft ze, zoals alle tieners waarschijnlijk, geslapen tot hoognoen en daarna vroeg ze toelating om wat op de laptop naar youtube filmpjes te kijken en we vertrokken veel te vroeg naar haar zin terug naar huis, "ze was liever nog wat langer gebleven", zei ze met een verdrietig gezichtje.

Ik beloofde haar dat ze zeker en vast nog eens op bezoek mag komen.  

Nu ga ik me omschakelen op de ‘tweejarige’ mode, want seffens komt the one and only kleinzoon 4 - Tibo, de strafste van de vijf kleinkinderen.    Ik zal mijn gewrichten maar al wat invetten.

Een wijze raad van mijn zus,  die eergisteren voor de eerste keer grootmoeder is geworden van een kleinzoon : Max  : 

‘speel nooit met de kindjes op de grond indien je er niet zeker van bent dat je terug recht kan geraken. J’

12-08-2011 om 11:37 geschreven door BOJAKO  

Vandaag in Antwerpen kijken we uit op een grijze,  sombere lucht, maar het is ontzettend warm en plakkerig.  Hoewel ...ik klaag niet, het regent niet en dat is al heel wat in België.   Hopelijk blijft het zo, want straks komt zoon 2 terug uit vakantie en dan komen ze hier eten.

Mr. Silver, mijne sous-chef, en ik hebben de voorbereidingen voor de maaltijd al achter de rug.  Hoe noemen ze dat weer op Njam : de mise en place ?   Strakjes is het klaarmaken dan een fluitje van een cent en kan ik ook mee aan tafel zitten en horen hoe hun vakantie verlopen is.

‘k Heb een nieuwe tip gekregen van broer 2 tegen de wespen, want sinds ik onlangs gestoken werd mijd ik buiten eten als de pest.   

Met alle kleinkindjes en Molly wil ik het vandaag nog eens wagen.

O ja ... de tip : op tafel schoteltjes met water met in elk schotelje een zestal kruidnagels. Die geur zouden wespen niet écht appreciëren volgens broer 2.

Terwijl ik gisteren lekker op zwier was met mijn blogvrienden heeft Mr. Silver zijn gouden hart nog eens laten zien en heeft hij gezorgd voor een nieuwe zonnewering op het appartement van zijn mamoesjka.

De aankoop zelf was al een beproeving, maar het plaatsen een nog grotere.

Toen de oude scandiaflex van de jaren zestig eraf gehaald werd om plaats te maken voor de nieuwe zonnewering,  zag l'oeuil de Moscou van mamoesjka dat het stuk blootgekomen muur wel best een wasbeurt en een likje verf zou kunnen gebruiken.

Na een namiddag winkelen met zijn mamoesjka hield hij het echter voor gezien en hij weigerde vlakaf om nog grote kuis te doen ook. Da's pas durven hé?!

Toen de bestelling binnen was en mocht afgehaald worden heeft hij de zware dozen ocharme langs een draaitrapje naar het achtste verdiep moeten sleuren omdat ze te groot waren voor de lift. 

Morgen moeten de oude scandiaflexen langs diezelfde draaitrap naar beneden gedragen worden, maar dan komt schoonbroer zee meehelpen.

Eeerlijk is eerlijk, schoonbroer had ook aangeboden om te komen helpen bij het plaatsen, maar Ostende is niet achter de hoek en mijne zilveren kan nooit wachten.   Hoe rapper het achter de rug is hoe liever hij het heeft.

Zelf vond ik dat de leverancier beter zelf de spullen had geleverd met een lift, want mijn zilveren ventje is ook niet meer zo jong en ik zou nog graag hebben dat hij enkele jaartjes meegaat.  Hartfalen zit in zijn familie. 

Ik vroeg dan natuurlijk ook of hij gek geworden was toen hij me vertelde dat hij de dozen naar boven had gesleurd naar het achtste verdiep. Dat is smeken om een infarct.

Maar ja... zoals altijd knikt hij braafjes jaja,  maar hij doet toch altijd zijn goesting.  Dat zal nooit veranderen vrees ik.

Onze, ofte zijn/hun groententuin levert momenteel stapels snijbonen op en daarnet zijn ze allemaal door het snippermolentje gedraaid en verpakt om in te vriezen.  Het teveel gaat naar de kinderen.

De opvoeding van Molly evolueert gunstig.   Ik volg de richtlijnen van mijn goeroe Cesar Millan goed op en ik betwijfel of het echt nodig zal zijn om met haar naar de hondenschool te gaan.   Mr. Silver is niet echt happig omdat de lesuren van de dichtstbijzijnde hondenschool zijn hobby werk bij het Dion theater in het gedrang brengt.

Benieuwd of de twee bange kleinkindjes straks hun angst zullen kunnen overwinnen want Molly wordt natuurlijk elke maand wat groter.  Ik denk niet dat ze zo groot zal worden als vader Bouvier, maar ze lijkt op een Bouvier en ze is al veel groter dan haar moeder Beagle.

Het werk roept,  dus het hobbyschrijven moet hiervoor wijken.

CU later alligators! 

06-08-2011 om 13:12 geschreven door BOJAKO  

..

03-08-2011 om 19:55 geschreven door BOJAKO  

Maandag den eerste augustus tweeduizend en elf ...en ja hoor, joepiedepoepie ... eindelijk terug zon. Slechts voor enkele dagen voorspelt mijn krant, maar 'wie het kleine niet begeert is het grote niet weerd': zei moeder zaliger altijd.

Ik fleur er onmiddellijk van op, dat merk je waarschijnlijk wel aan de toon van dit schrijfsel.

Mr. Silver sprong daarnet ook gezwind op zijn fiets om naar zijn/hun tuintje te trekken om aldaar ijverig te zoeken naar groenten tussen het onkruid, dat ongelooflijk weelderig tiert door de vele recente plensbuien.

Plensbuien die het onmogelijk maakte om te tuinieren, tenzij hij zich een zuidwester aanschaft. Hmmm....misschien een goed idee voor een volgende verjaardag.

Dit jaar kreeg hij van mij zoals beloofd de beruchte I-PAD voor zijn verjaardag. Iets waar ik natuurlijk zelf ook al op verlekkerd was, maar waar ik nu met mijn handen afblijf, want het is zijn geschenk. De afspraak is dat hij mij er mee leert werken wanneer hij het onder de knie heeft.

Je zou denken dat werken met THE PAD evident is, maar niets is minder waar. Oooooo nee!

In de supergrote winkel die zulke zaken verkoopt en wiens naam we niet zullen noemen, krijg je een vingervlugge demonstratie van wat THE PAD allemaal kan, maar wanneer je informeert naar een gebruiksaanwijzing, wordt je vaagjes gezegd dat je dit alles kan terugvinden bij Apple op het internet, kwestie van bomen/papier te sparen zie je? Enfin, je spaart dan niets uit, want je moet het zelf thuis afdrukken op je eigen papier.

Noch Mr. Silver, noch ikzelf snapte hoe het ding werkte, we konden het enkel aan en afzetten, en het beeld laten draaien, maar kleinzoon 1, tien jaar oud en net terug uit vakantie zag THE PAD liggen en zijn oogjes begonnen te meteen te schitteren.

“Wow nana...hebben jullie een I-Pad?” vroeg hij met ogen vol bewondering.

Op die manier krijg je nog bewonderende blikken van je kleinkinderen, door bij te blijven op het gebied van informatica, al snap je er zelf niets van.

Kleinzoon 1 toonde ons hoe alle apps. (applicaties) werkten en zei ons meteen dat we oom D. zo snel mogelijk moesten contacteren, want die was een wizard op gebied van I-PAD. Die klein mannen worden volgens mij geboren met een ander netwerk in hun hersenen dan wij vroeger. Onvoorstelbaar hoe ze het allemaal onmiddellijk begrijpen.

Zogezegd, zogedaan. Neef D. werd opgebeld en hij raadde ons aan om eerst en vooral een I-tunes ticket van 15 € te kopen (wist ik veel wat dat was) en dan zou hij THE PAD komen opstarten.

Omdat het zijn cadeautje was, stond ik erop dat Mr. Silver moest noteren wat neef D. deed, om het daarna aan mij uit te leggen. De man van Apple in de grote superwinkel was ons vergeten te zeggen dat THE PAD enkel maar werkt via je computer. Je moet dus eerst THE PAD verbinden via een USB poort met je PC en dan kan je pas verder. Nu, van zo'n klein beetje nuttige informatie zou de Apple verkoper niet doodgevallen zijn nietwaar?

Op een ik en een gij, enfin ietske meer, toch een dik uurtje, had neef D. het geflikt en werkte onze I-PAD naar behoren. Kleinzoon 1 belde ons kort daarna op om te informeren of alles in orde gekomen was, want hij zit op hete kolen. Straks en morgen komt hij naar hier en zijn vingertjes jeuken al om er mee te kunnen spelen.

01-08-2011 om 10:37 geschreven door BOJAKO