Zaterdag namiddag mocht kleinzoon 4 naar huis, maar pas nadat de dokter had gezien dat hij ’s morgens en ’s middags een beetje kon eten en drinken en zijn medicamentjes langs de mond innemen. 
Hij kon dat, de flinke kerel, en mocht dus naar huis.

Vandaag op de eerste warme zonnige dag van april vieren we straks de verjaardag van kleinzoon 2.

Later op de maand komen er nog een communiefeest en een lentefeest …

Feesten wordt er veel gedaan in de familie Bojako, geen enkele gelegenheid wordt overgeslagen. J

Kleinzoon 2 belde me vanmorgen om te vragen of ik ook deze keer een taart gebakken had, kwestie van er niet met teveel taarten te staan.  Zijn mama bakt ook.

Ik moest hem tot mijn grote spijt zeggen dat ik er geen gebakken had.

Sinds mijn pancreas operatie lijd ik aan een vorm van blijvende, klijvende zwangerschapsmisselijkheid.  Ik kan geen eten meer zien en dat voor iemand van wie koken en bakken èn eten één van de vele hobby’s was.

Ik eet tegenwoordig omdat ik moet eten en ik kook omdat Mr. Silver niet kan koken.  

Elke keer hij met zijn hongerige ree-ogen vraagt : ‘shoeke wat gaan we eten?’ stijgt mijn maag in mijn keel omhoog en voel ik me verplicht om te zeggen … “ zoek maar iets, leg het klaar en ik zal het klaarmaken”.

Iemand die niet kan koken en er ook geen interesse in heeft, heeft soms ook geen idee wat klaarmaken, dat heb ik al ondervonden.

“Ik zal maar al patatten schillen” is gewoonlijk zijn eerste opmerking.   Dat er buiten patatten ook nog pasta en rijst en brood is, staat niet in zijn mini-kookboekje.   We eten dus veel patatten.

Vervolgens duikt hij de diepvriezer in en komt hij met eender welk soort vlees af.   Dat kan gaan van een rosbief  tot boulli voor de soep – hij kent het verschil niet.

De diepgevroren tuingroenten van vorig jaar zijn nu bijna op en er resten enkel nog wat princessebonen.  
De nieuwe oogst groenten is aan het groeien, er moet enkel nog wat meer zon komen.  
Buiten zijn zelf geplante tuingroenten is zijn kennis ook beperkt.  
Champignons, paprika’s, courgetten, aubergines etc etc … staan niet in zijn culinaire woordenboek, hoewel het vroeger allemaal lekker binnenging.

Hij is tegenwoordig ook de man van de aankopen – ik moet hem bezighouden nietwaar – maar ik heb hem nog nooit spontaan met iets naar huis weten komen buiten een bloemkool.

Als het dan toch echt te erg wordt en mijn maag staat het toe, dan ga ik mee inkopen doen en kopen we andere groenten en vlees als voorraad voor de week.   Maar…indien mijn zwangerschapsmisselijkheidsgevoel niet onderdrukt wordt door de medicatie dan kan ik, raar maar waar, ook geen eten kiezen.   Alles steekt me dan tegen.

Je zou denken dat ik dan ook flink afval, maar niets is minder waar … er gaat geen gram af!

Ik eet omdat ik moet leven en ook om een basis op de bodem van mijn maag te leggen voor mijn resem pillen.

Soms smaakt het, soms niet.   Erruug !!!

Mijn maag-darm specialiste zit met de handen in het haar en weet niet meer wat doen. 
Wel ik ook niet, maar ik zou nondepippel willen dat het over was.

Enfin… het spijtigste vind ik dat ik gisteren langs geen kanten kon beginnen aan een taart voor mijn lieve kleinzoon.   

Gelukkig weet ik dat zijn mama nog beter kan bakken dan ik, maar ik had haar graag het werk bespaard.

Misschien volgend jaar ....

30-04-2012 om 13:18 geschreven door BOJAKO  

Kleinzoon 4, bij wie eergisteren de amandelen verwijderd werden,  werd gisteren, in de armen van zijn papa,  afgehaald in het ziekenhuis door Mr. Silver.  
Ze kwamen beiden naar ons tot zijn mama thuis was.

Hij was voor alle veiligheid een nachtje in het ziekenhuis gebleven omdat dezelfde operatie bij zijn broertje niet zo vlot verlopen was.

Er was maar één plaatsje goed gisteren en dat was in de armen van zijn papa.

Normaal gezien zou hij vandaag naar ons komen, dus vanmorgen de wekker gezet op zeven uur…

Maar ….om kwart voor acht ging de telefoon :  kleinzoontje 4 had die nacht heel veel gehoest en hele hoge koorts gemaakt.   Hij kwam dus niet naar ons, maar naar spoed.

’t Was te mooi om waar te zijn.

Daarnet belde schoondochter.

In het ziekenhuis hebben ze vastgesteld dat hij wat vuil in de longen heeft en de koorts moet bedwongen worden en hij moet antibiotica nemen.   Omdat hij nog niet kan slikken moet dit per infuus, daarom moet hij nog in het ziekenhuis blijven.

Helemaal hetzelfde verhaal als bij zijn broertje, kleinzoon 3.

Goed dat we heel flexibel zijn … seffens gaan we nogmaals kleindochter en kleinzoon 3 afhalen op school en dan blijven ze hier tot hun mama hen komt halen.

Pffft ….nooit een vervelend moment tenhuize Bojako!

26-04-2012 om 14:10 geschreven door BOJAKO  

Ik ben vandaag een ietsiepietsie minder blue, want ik moet eerlijk zijn:  de zon heeft de voorbije dagen af en toe haar best gedaan om te schijnen.  

Vaak werd ze verduisterd door donkere wolken en de koude wind voelde ook niet zo goed aan, maar kom, ik ga niet moeilijk doen, ’t is tenslotte nog maar april nietwaar.

Vandaag worden bij ons jongste schatje, kleinzoon 4, de amandelen verwijderd.

’t Begon al slecht.

Hij moest vanmorgen goed op tijd in het ziekenhuis zijn, want de operatie zou rond negen à tien uur gebeuren.  Het ventje moest dus ook al een hele tijd nuchter zijn.

Bij de aankomst kregen ze echter te horen dat hij pas geopereerd zou worden rond 13 uur en dat manneke maar wenen van honger en dorst.   Leg maar eens uit aan een ventje van 2 ½ jaar waarom hij niet mag drinken of eten.

Mijn grootmoeder hart bloedt alweer.

Straks gaan we zijn broer en zusje afhalen na school en zij blijven hier tot mama hen komt halen.  

Zoon 2 neemt vannacht de wacht over in het ziekenhuis.

Ze hebben ervoor gekozen om hem nog een nachtje daar te houden omdat hun eerste zoontje (kleinzoon 3) na diezelfde operatie enkele jaren terug, een flinke bloeding heeft gehad.

Voilà, veel tijd om te schrijven is er niet, want ik ga nu mijn jagerschotel bereiden zodat ik straks tijd vrij voor hen heb.

Ik lees nu : 'SPRAKELOOS' van Tom Lanoye – een heerlijk boek waar je echt sprakeloos van wordt.  
Een echte aanrader voor al wie het nog niet gelezen heeft.  
Je voelt de haat/liefde verhouding die hij had met zijn moeder en de liefde en bewondering voor zijn vader druipt van elk blad af.

Veel scènes die hij beschrijft zouden ook zo uit het leven van mijn schoonmoeder kunnen geplukt zijn, zeker alles wat drama en theatraal gedrag betreft.

24-04-2012 om 11:27 geschreven door BOJAKO  

20-04-2012 om 12:52 geschreven door BOJAKO  

Ik merk tot mijn ontzetting dat mijn dagboek meer een weekboek aan het worden is.  Hoe wil ik later,  wanneer ik oud en versleten ben ( hier wordt niet gelachen aub !!! ) nog iets kunnen terugvinden?

Ik weet het, ik weet het… ik ben oud en ook versleten.  

Met gemeende spijt deelde mijn specialiste me eergisteren mee dat er volgens haar nog weinig, of liever ..niets meer te doen is aan alle restproblemen van mijn Pancreas operatie.  Ik zal ermee moeten leren leven vrees ik.

Het slecht weer fleurt me ook niet op, maar ik ben ervan overtuigd dat niemand zich goed voelt bij zo’n pokkeweer. 

Nochtans hebben zoon 2 en zijn gezin toch genoten van een lang Paasweekend in de al even natte Ardennen.

Zoon 1 en zijn gezin hebben het de eerste week van hun Paasvakantie nog getroffen met het weer.   Bij hen bleef het tenminste droog.

Op Paasmaandag werden we bij hen uitgenodigd voor een brunch.   Mooi -door de kleinzonen gekleurde tikkeneikes- voor ontbijt met verse pistoleekes en koffiekoeken en een chocolade eitje als dessert.  Wat kan een mens nog meer willen?

Kleinzoon 2, weldra 9 jaar oud,  toonde ons met gepaste fierheid en in primeur zijn eerste zelfgeschreven boek en zijn eerste zelfgetekende stripboek.    Tom Lanoye eat your heart out!

Gisteren was kleinzoon 1 bij ons en hij leert me dan weer werken met onze I-Pad.   Wie het hem ooit geleerd heeft, dàt vraag ik me af!   Ik denk dat die generatie kinderen op een of andere manier genetisch gemanipuleerd is …misschien zijn ze geboren met een ingeplante microchip.

Na de middag trok Mr. Silver ons beiden mee naar een tuinbouwcentrum.   Hij wou per sé een fruitboom, nog liefst een perenboom en dan nog liefst Dobbele Fluppen, of om de peer bij zijn meer elitaire naam te noemen : Beurré de Mérode, Double Philippe, jawadde zeg !!

Vraag me niet waarom hij deze soort peren wil, ik vraag me zo’n zaken al lang niet meer af.     We kochten dan ook maar een Olijfboompje (omdat ik dat mooi vind) en plantjes voor de bloembakken voor het raam en wat kruiden.

Daarna trokken we richting hondenwei om Molly wat energie te laten kwijtspelen.   Een felle regenbui joeg ons snel terug naar huis.

Molly was blijkbaar niet genoeg energie kwijtgespeeld, want toen ik ’s avonds terug thuis kwam ontdekte ik dat ze een flink stuk uit de onlangs nieuw geplamuurde keukenmuur gekrabd had.

Was ze eenzaam en hoorde ze de buren en wilde ze bij hen zijn?   Enkel Joost zal het weten en wij kennen Joost spijtig genoeg niet.

Een hond is net hetzelfde als een heel klein kind.   Ze hebben een kort geheugen en moeten naar hun voeten krijgen terwijl ze stout zijn en geen uren nadien, want dan weten ze niet meer waarom we boos zijn.   Hoewel … ze keek vanmorgen toch héél schuldig toen Mr. Silver zich bukte om de schade op te nemen.  Zou ze het wel nog weten denk je?

Enfin, moest Mr. Silver zich ooit vervelen:  er staat weer iets nieuw op zijn TO DO lijst.

12-04-2012 om 11:52 geschreven door BOJAKO  

Ik kom net van het blog van 'Myette' en ach, hoe erg ik het voor hen vind dat ze loodgieters kosten hebben,  roept dit beeld van zich wassen in een teiltje  pure nostalgie bij me op.  

Tot m’n  dertiende wasten wij ons op die manier.  We hadden het thuis niet breed,  om niet te zeggen dat we straatarm waren.

Heel de week kregen we enkel een teiltje KOUD water om ons te wassen en ’s zaterdags:  ‘de grote wasdag’ werd het zinken bad van de tuinmuur gehaald en in de warme keuken neergezet. 

Met een moor (waterketel ) ging  eerst het kokend water in het bad en daarna volgde voldoende koud water voor een bodempje dat amper je poep (vlaamse versie) bedekte.

Aangezien we met vier kinderen waren, twee jongens en twee meisjes, werd dit badwater dan nog eens verdeeld per twee kinderen.

Zolang we klein waren gingen eerst de twee oudsten erin, ik en mijn broer en daarna in het tweede badwater de twee jongsten, mijn zus en mijn jongste broer.

Tijdens deze periode - toen we nog naar elkaar mochten kijken whoehaaa...-  herinner ik me dat mijn oudste broer eens niet kon wachten op voldoende koud water en snel in het bad sprong om er een nano-seconde later gillend weer uit te springen met een vuurrood achterwerk.

Ik veronderstel dat de grote afzondering er kwam toen een van ons vragen begon te stellen over ‘het onuitsprekelijke’- namelijk waarom de jongens een piemel hadden en wij niet.

Van toen af werden we gesegregeerd : de meisjes werden apart gewassen en de jongens moesten achter de gesloten deuren in de voorplaats plaatsnemen en daarna kwam de wissel.

Zaterdag was de dag van het haar wassen, nagels knippen en  proper ondergoed.

God wat moeten we toen gestonken hebben vergeleken met de kinderen van nu,  die elke dag twee keer een douche nemen en elke dag proper onder- en bovenkleding aan krijgen.

Nu ik er wat dieper over nadenk besef ik dat dit ritueel voornamelijk door mijn vader werd gedaan, want mijn moeder werkte ’s zaterdags.  

Vader was klaarblijkelijk een ‘nieuwe man’ avant la lettre.

Hij was ook de man die ons voorlas uit boekjes voor we gingen slapen en hij was ook de man die ons in bed èn stil kreeg.

Bovendien was hij ook de man die ons kon doen lachen met zijn grapjes en aan tafel grappige verhalen en weetjes vertelde.    Dikwijls gingen die verhalen over de oorlog, die toen nog vers in het geheugen lag.  Hij vertelde bv. hoe men snel onder de tafel kroop wanneer er een vliegtuig overvloog.   Plagen deed hij ook, want toen er eens een vliegtuig over ons huis vloog riep hij : "Pas op!  Daar zijn de Duitsers met hun bommen!' waarop mijn jongste broertje van schrik van zijn stoel sprong en bibberend en bang onder de tafel ging zitten ....

pure nostalgie

En moeder? Moeder was de stille, steeds werkende kracht op de achtergrond.

Zij keek altijd toe, zag dat alles goed was en glimlachte.

04-04-2012 om 11:46 geschreven door BOJAKO  

Hupsakee … weer een verjaardagsfeest achter de rug en weer een kilootje bij ... diepe diepe zucht!

Schwiegermutti werd 89 en dit werd gisteren uitvoerig gevierd met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.

Kleindochter ( 8 jaar oud) nam plaats naast mij in het restaurant en fluisterde in mijn oor : “amaai zenne nana … onze papa heeft thuis een half uur bezig geweest met hoe we ons moeten gedragen op restaurant pffff... : we mogen geen scheetjes laten, ook geen boertjes, we moeten stil blijven zitten op onze stoel, geen grote stukken in onze mond proppen en met onze mond toe eten …dat is wel veel om te onthouden hé!” 

Kleinzoon 3 wou weten waarom Molly er niet bij was en nadat ik dit uitgelegd had vroeg hij me weer hoe honden kleine hondjes maken.   Dit was voordien al eens ter sprake gekomen tijdens ons familie weekend in de Ardennen.

Ik vind het niet echt mijn taak om aan een vijfjarige uitleg  te geven over de bloemen en de bijtjes en verwees hem hiervoor door naar zijn mama en papa, die vast en zeker thuis wel een kinderboekje met prentjes zouden hebben.

“Hebt gij dan geen boek met prentjes hoe hondjes puppy’s maken?” vroeg kleinzoon verwonderd en ik moest bekennen dat ik die boeken niet meer in mijn kinderbibliotheek had.

Hoewel koud,  was het toch mooi zonnig weer en na het eten zijn we nog samen met Schwiegermutti en enkele vrienden  buiten een terrasje gaan doen.

Buiten omdat het haar verjaardag was en omdat zij nog steeds graag rookt.   Ze is het levend bewijs dat gerookt vlees bijzonder goed bewaart.   Ze is samen met Mr. Silver de gezondste van ons allemaal. 

Uiteindelijk werd het buiten op het terras toch te koud voor de niet rokers en trokken wij huiswaarts.

Molly had voor de eerste keer bijna een hele dag alleen thuisgezeten en haar vandalenstreken hadden zich beperkt tot het vermorzelen van een rekenmachine en het knabbelen op de afstandsbediening van de TV.   Over de nieuwe reusachtige putten in onze tuin en de slijksporen in de keuken zullen we maar zwijgen.

Mr. Silver heeft vorige week al een afrastering gekocht en is nu weg om de bevestigings paaltjes te kopen.   Het plan is dat we een deel van de tuin voor haar zullen voorbehouden en daar mag ze naar hartelust blijven putten graven.   We hopen dat ons deel van de tuin daarna mooi en groen blijft en niet meer zal lijken op een maanlandschap. ;-)

02-04-2012 om 12:03 geschreven door BOJAKO