Voilà, de vijftigste editie van onze Vlaamse kermis zit er weer op.  Vier dagen lang waren de weergoden ons weer buitengewoon goed gezind en dat hebben we gemerkt.  Heel veel volk en vooral heel veel kindjes.

Broer 1 en Mr. Silver hebben voor de parochie vier dagen lang massa’s fritten, hamburgers, cervela’s, curryworsten etc.  gebakken en schoonzus en ik verkochten speelkaarten aan de vele gretige kinderhandjes en drankbonnetjes aan de vele dorstigen.  

Luc Steeno en Willy Sommers hebben blijkbaar nog veel fans, want onze speelkoer leek vrijdag avond op een mini schlager festival.  

De laatste dag moesten Mr. Silver en ik om drie uur ’s middags forfait geven, want één van onze lieve vriendinnen en haar tweelingbroer vierden hun overstap naar tram zes.   Jaja mannekes, het feesten houdt gewoon niet op. J

Iets minder plezant was de frontale smak tegen moeder aarde van broer 1.  Een pijnlijke neus, een losstaande tand en wat pijnlijke knoken waren het gevolg.  Natuurlijk was hij verzekerd en zo konden we hem eindelijk het ziekenhuis in krijgen voor een onderzoek.

Eindelijk zeg ik… want al twee jaar lang proberen we broer naar een dokter te krijgen voor een onderzoek.   Hij was in die periode rond de veertig kilo vermagerd, maar beweerde dat er niets aan de hand was…hij at gewoon wat minder zei hij.   

In het ziekenhuis kwam het vermageren nu ‘eindelijk’ ter sprake en er werd op spoed onmiddellijk diabetes vastgesteld, met als gevolg dat hij een hele week opgenomen moet blijven.   Schoonzus Ardennen verblijft bij ons omdat het ziekenhuis in de buurt is.

Schwiegermutti sukkelt nog steeds met de overstap van analoge TV naar digitale TV en belt om de haverklap omdat haar TV niet werkt…. (diepe,diepe zucht…..)

Eergisteren ben ik zelf naar een ander ziekenhuis geweest voor een tweede opinie omdat ik nog steeds sukkel met mijn vertering.   Ik had het natuurlijk verwacht : deze dokter wil alle tests opnieuw doen, dus na onze vakantie zal ik deze moedig ondergaan.   J

Gisteren namiddag gingen we een terrasje doen aan de golf voor we broer gingen bezoeken in het ziekenhuis.   L’oeil de Moscou van Mr.Silver had ze onmiddellijk opgemerkt … Myette en haar ventje waren er druk aan het sporten!   Mij had ze niet herkend, ze weet het aan haar ogen, maar ’t was waarschijnlijk omdat ik nu krulletjes heb.   ‘k heb een heel gemakkelijk kapsel voor mijn vakantie gekozen!    Vind ik het daarna niet goed kan ik terug naar super kort.

Voilà, dat waren de laatste nieuwtjes.   Seffens komt kleinzoon 2 en waarschijnlijk zullen we van het mooi weer nog even genieten om een wandeling te maken met hem en Molly.    Tot één uur is ze rustig, maar dan wil ze naar buiten, weer of geen weer.   Hopelijk blijft het voorspelde onweer nog even weg, maar voor  alle veiligheid zal ik toch maar een paraplu meenemen. ;-)

23-05-2012 om 11:53 geschreven door BOJAKO  

Dit gaat gepaard met vaak veel bier en andere versnaperingen zoals rijstpap, gebakken worsten en wafels.

17-05-2012 om 11:59 geschreven door BOJAKO  

Vorige week is weer eens voorbijgevlogen. 
Maandag nog op kleinzoon 4 gepast die nog een beetje moest convalesceren.

Dinsdag samen met Mr. Silver snel snel naar de koekenstad om nog iets te kopen voor de aanstaande communie van kleindochter.  
Zoals bijna elke vrouw vond ik niets convenabel in mijn kleerkast voor DIE dag.    Omdat het ‘zijn’ dinsdag was,  mocht ik voor ene keer daarna met hem en zijn maatjes nog een terrasje doen in hun stamcafé op de Groenplaats.

Woensdag was er dan weer de zorg voor Schwiegermutti.   Ze kon via haar analoge TV haar geliefde sportkanaal niet meer ontvangen en moest daarom overschakelen naar digitale TV.

Op 89 jarige leeftijd is overschakelen van analoog naar digitaal niet zo simpel hoor. 
Mr. Silver, de trouwe zoon, was de hele voormiddag paraat om haar bij te staan tijdens dit groots evenement.  
Hij diende ook als vertaler/tolk te fungeren tussen de twee partijen.  Het Russisch/Duits/Vlaams van Schwiegermutti en het redelijk verstaanbaar vlaams/en een ander exotische taal van de technieker.

Donderdag namiddag trokken we naar Gent om nichtje/petekind van Mr. Silver te bezoeken in het ziekenhuis.   Spijtig genoeg verloopt haar tweede zwangerschap niet probleemloos.  Het kindje kondigt zich veel te vroeg aan.
Hoewel nichtje zich buitengewoon gezond voelt moet ze tot laat in de zwangerschap rusten in het ziekenhuis. 
Héél erg als je thuis nog een baby van één jaar hebt dat je zo mist.   Gelukkig kan de papa tijdelijk van thuis uit werken en verzetten schoonbroer en schoonzus zee bergen om hun dochter en schoonzoon te helpen, ook omdat de verhuis van hun dochter nèt nu plaatsvond.

Vrijdag gingen we naar de beste viswinkel van ’t stad een zalm bestellen, want ik had zoon 2 aangeboden om een zalmschotel te maken voor het buffet op de aanstaande eerste communie.

Zaterdag vloog voorbij en zondag was het eindelijk de grote dag van de communie.

De weergoden waren ons ongelooflijk goed gezind!  

Eerst moest Schwiegermutti thuis opgehaald worden en dan vond Mr. Silver een parkeerplaats vlakbij de kerk … hoerenchance heeft die man toch altijd!    
Om elf uur was de tweede mis.   Ja u leest goed.   Er waren zoveel communicanten dat ze in twee missen zijn moeten opgesplitst worden.   Ik schrok er zelf van.   Ik dacht dat men tegenwoordig communicantjes onder de straatstenen moest gaan zoeken.

Kleindochter straalde, haar ouders straalden, haar broertjes straalden, de grootouders, peter, meter, nichtjes en neefjes, vrienden en buren straalden.  
De stralende zon zal er zeker iets mee te maken gehad hebben.  
Eindelijk zon, dit na weken aan een stuk pokkeregen.

Kleindochter kwam me trots na de mis zeggen dat ze nu ‘vriend van Jezus’ was.   Ongelooflijk schattig.   Benieuwd hoelang ze vriend zal blijven. 
 

Het feest dat erop volgde was ook geweldig.  
Midden in een enorme groene ZONNIGE wei,  met een speeltuintje,  een voetbalveld en een springkasteel  en een weg om te fietsen … wat wil je nog meer?  
De feestgangers moesten niet binnen in de zaal zitten, niet onder de tent, nee we konden begot buiten in de zon zitten en wel de hele namiddag.  

Het gekozen menu van kleindochter was : fritjes met gefrituurde hapjes met daarna alle soorten ijs en heel veel slagroom en dat was voorzien - gezond of niet gezond ... het was haar dag en zij mocht kiezen

Voor ons was er een koud buffet, kaas en voor iedereen daarna ook ijsroom in elke smaak en zoveel je maar wou.

Ik ben benieuwd hoeveel kindjes er vannacht hebben overgegeven en hoeveel er totaal uitgeput zijn.   Geen enkel kind heeft één minuut stilgezeten ?  

Veiligheidshalve zou ik toch naast veel bedjes een emmer hebben klaargezet.

Omdat het zo lekker warm was en omdat de kleinkinderen het ongelooflijk plezant vonden om de gasten veelvuldig van drank te bedienen,  was Mr. Silver duidelijk boven zijn theewater èn de toegelaten alcohol grens om naar huis te rijden.

Ik nam die taak natuurlijk met liefde over om tijdens de rit voortdurend uit de mond van mijne zilveren te vernemen : “ ‘tish lang geleden da gij nog gereden hebt hé shoeke…”  waarop ik elke keer braaf antwoordde : “ ja shoeke ...van de laatste keer dat ge zat waart hé shoeke” ….

Vanop de achterbank klonk dan de stem van Schwiegermutti :
“ zeg Shaakie … duurt nie lank mier veur onze congé eh?   Bist du al ingepakt? “

Ik zweeg als een graf en deed alsof ik het niet gehoord had.   Radio Minerva speelde toevallig net een leuk oud liedje op de radio.

“euh ...mama ….kleinzoon 4 is naar school maar hij voelt zich niet goed…. kunnen jullie hem deze namiddag opvangen, ik denk dat hij wat oververmoeid is!”  

Helderziendheid is één van mijn kleine gaven!

14-05-2012 om 11:44 geschreven door BOJAKO  

Er is iets serieus mis met mijn schrijfknobbel.   Hiermee bedoel ik niet de knobbel die je aan je vinger krijgt door veelvuldig schrijven, maar de inspiratieknobbel in je hersenen.

Die hersenknobbel laat me tegenwoordig in de steek.  Niks inspiratie, nada, rien, nul komma nul.

Als je niets te zeggen hebt kan je beter zwijgen werd me vroeger aangeleerd.  Daarom is het hier tegenwoordig ook al eens stil.

Echt eens flink een boom doorzagen wil ik hier ook niet doen, dat heb ik vorige vrijdag bij mijn blogmaatjes gedaan en daar kreeg ik de broodnodige steun en troost die me er weer bovenop hielp.  Mijn blogmaatjes zijn ook flink wat goedkoper dan een therapeut.

Ik zou kunnen schrijven dat ik uitkijk naar onze vakantie aan zee in juni, maar dan zou ik liegen…vrienden weten waarom

Maar kom… de zon schijnt vandaag en vanmiddag komt kleinzoon 4 en dan gaan we van het mooi weer genieten door een lange wandeling te maken.

Kleinzoon kan dan zijn middagdutje doen in de buggy en ik kan op de buggy steunen om mijn pijnlijke rug en knie wat te helpen.  

Wat er plots mis is met mijn knie is ook weer een raadsel.  
Met Herniaretta heb ik al leren leven en ik kijk al reikhalzend uit naar de facet infiltratie in de pijnkliniek in juli, maar ik denk dat mijn knie me gewoon even wil laten weten dat zij er ook nog is.

Madam knie stuurde signalen naar mijn hersenen alwaar mijn werkloze schrijfknobbel zich bevindt en zei daar : “laat dat mens nu eens ophouden met zagen over maag en darmen en rug, vermeld mij eens … ik ben er ook nog!”  waarop mijn gehoorzame neuronen onmiddellijk van de gelegenheid gebruik maakten om nog wat extra pijnscheuten naar mijn rechterknie te zenden.

Ligt het aan mijn kniekussen,  die ik ’s nachts tussen mijn benen gekneld hou omdat Herniaretta zich zou koest houden terwijl ik slaap?  
Ik denk het niet, want ik slaap al heel lang met dat kussen.  
Vroeger, in betere tijden,  lag dat been over Mr. Silver gedrapeerd, maar ze is er niet meer zo welkom sinds ze meer en meer gebruikt wordt om te stampen wanneer hij voor de zoveelste keer een vreselijk decibel-overschrijdend snurkconcert geeft.

Soit, een tube zalf en dezelfde pijnstiller die ervoor zorgt dat Herniaretta zich koest houdt maakt het lopen ietwat draaglijk.

Ik vertel het zelfs niet meer aan mijn dokter, want ik haar ogen lees ik : “ge wordt een dagje ouder madammeke en wat vermageren zou ook goed zijn voor uw kniekes.”   
Praise Buddha dat ik ook graatmagere mensen ken die rug- en knielijder zijn.

Voilà, dit is nogmaals het bewijs dat senioren enkel nog kunnen praten en schrijven over hun pijntjes en kwaaltjes.

Ik zou jullie nogmaals en tot treurens toe kunnen vertellen dat ik kapot was van emotie na het lezen van ‘Sprakeloos’ van Tom Lanoye, maar dat heb ik al twee keer gedaan en ik wil niet dat jullie denken dat ik ook nog mijn marbollen (*knikkers) begin kwijt te geraken.   Ik wil enkel en alleen dat iedereen het boek leest.

Seffens komt onze jongste schattebol, dus ik ga ons huis even wat kindvriendelijker maken.   (zijn autootjes en garage klaarzetten).

Zelf is hij nog het meest verliefd op de Dinky toy autootjes van zijn grootvader, die veiligheidshalve achter glas bewaard worden en de twee gebronsde tutters (*fopspenen) van zijn vader en oom die achter hetzelfde glas bewaard worden.  Mijn moederhart kon en kan er nog steeds geen afstand van doen.

07-05-2012 om 11:08 geschreven door BOJAKO