Drie uur ’s morgens en ik kan niet slapen…ik ben waarschijnlijk nog steeds niet bekomen van die allereerste warme, zonnige, windvrije zomerdag hier aan zee.

Onze zes vrienden brachten van Antwerpen de zon met zich mee, waarvoor oprechte dank, maar ik hoor net op het weerbericht dat dit waarschijnlijk de enige echte zomerdag zal zijn van onze vakantie, morgen zou het weer naar de knoppen zijn.

’t Was nochtans heerlijk en ik wens onze vriend Ludovicus en zijn Lea elke dag van hun vakantie zulk mooi weer toe volgende maand.   We zaten gisteren precies in’t zuiden.

Rond 11 uur arriveerden onze vrienden, net op tijd voor een lekker aperitief, buiten op het terras van het restaurant waar we wat later gingen eten.   Schwiegermutti – ook van de partij – wou liefst buiten op het terras eten, maar ze werd weggestemd.   Geen enkele van onze vrienden rookt maar Schwiegermutti nog wel.    Uit ervaring (ben ooit zelf kettingrookster geweest) weet ik dat een sigaretje tussen de gangen wel kan smaken.

Het eten was geen top kwaliteit (we waren in dat restaurant nog nooit gaan eten) maar kom, ’t was te doen…behalve natuurlijk het lamskroontje van Schwiegermutti …. 't vlees nog te rauw, geen saus, te weinig mayonnaise en niet genoeg frietjes…voor de rest was alles goed.   
De ober, een lieve jonge man, die schoonmoeder al vrij goed kent omdat ze al vaak daar een koffie heeft gedronken, nam met een brede glimlach haar bord terug mee en bracht het terug, maar nondepippel ....deze keer te veel saus, te veel mayonnaise en het vlees aangebrand.   Dedju een mens kan toch tegenslag hebben nietwaar en waarom is dat nu altijd bij haar?  ’t Is precies of ze doen het ervoor.

Eerlijkheid dwingt me om hier te schrijven dat ze zich sinds zo ongeveer het einde van de eerste week vakantie aan de afspraken heeft gehouden.   Ze komt enkel naar ons op uitnodiging en trekt verder goed haar plan.  Ze heeft zelfs tot mijn grote verbazing  haar GSM leren gebruiken.  In nood kan ze ons dus altijd bereiken.

Schoonbroer en schoonzus zee zijn haar ook al regelmatig komen bezoeken.   Weliswaar moest dit soms ’s avonds zijn, want zij hielpen bijna elke dag hun dochter uit de nood,  die al sinds haar twintigste week zwangerschap verplicht platte bedrust moest nemen.   
Hier is gisteren een einde aan gekomen,  ze is de trotse moeder geworden van een flinke dochter.   Schwiegermutti heeft nu negen achterkleinkinderen!

Bovendien is Schwiegermutti nog niet bekomen van de vreselijke schok dat haar idool Walter Capiau, die hier vlakbij woont en die we regelmatig tegenkwamen, van zijne sokkel is gevallen.    
Voor het groot schandaal losbarstte knikte ze bijna dubbel wanneer we hem zagen en dit met een brede smile dat wij een ietsiepietsie overdreven vonden.   

Nu is het echter het tegenovergestelde … we zijn als de dood dat ze hem nu bij een terloopse ontmoeting luidop zal uitmaken voor pedofiel.   Ze is niet bang om mensen hardop haar gedacht te zeggen, dat heeft ze al bewezen toen ze de Duitse dame met de twee loslopende honden luid en streng flink naar haar voeten gaf.     
Maar ik denk niet dat we Walter nu nog zullen tegenkomen,  hij zit waarschijnlijk ergens samen in een klooster te schuilen bij Van Geluwe.  

Vrijdag gaan we terug naar huis, joepiedepoepie…. !!!!   Ik ga mijn inkom deurmat weer op mijn kniekes een kuske geven.

Zaterdag is het feest omdat onze oudste kleinzoon (met een fantastisch rapport) de lagere school heeft beëindigd.    
Zoon 1 en zijn vrouw zijn niet gelovig maar vinden dat kleinzoon ook een feest verdient hoewel hij zijn communie niet doet.  Ik vind dat natuurlijk ook.   Als er iets is dat wij heel graag doen, dan is het feesten.

Onze zes vrienden vandaag op bezoek èn dan als toemaatje het prachtig zomerweer … dat was ook een feest om niet te vergeten.   We hebben al onze zorgen weer eens kunnen weglachen.

Ik hoop terug wat slaperig te worden door seffens een saai spelletje te spelen op de computer, maar ik reken er niet op, ik denk dat het er niet meer inzit, 't is ondertussen al 4 uur geworden.   Ik zie de lichtjes van de schepen die voorbijvaren...mooi hoor.

Molly (zie foto) is op een jaar tijd een prachtige, lieve, zachte, volgzame hond geworden.    Ze staat wel op structuur.   Om 19.30 u blaft ze omdat ze buiten moet en om 20.30u blaft ze om te laten weten dat ze wil gaan slapen.   Ze slaapt de hele nacht door als een roos tot 9u ’s morgens… ongelooflijk!    Ik heb wel besloten om haar baard af te knippen wanneer we thuiskomen, want iedereen denkt dat ze een reu is ocharme.   Een beauty is ze niet, dat geef ik grif toe, maar echte schoonheid zit van binnen nietwaar?

27-06-2012 om 04:08 geschreven door BOJAKO  

22-06-2012 om 11:48 geschreven door BOJAKO  

18-06-2012 om 11:43 geschreven door BOJAKO  

17-06-2012 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Eén van onze meest memorabele vakanties is nu halfweg…èn we leven nog èn zijn nog niet aan de ‘zware’ pillen.   Bloeddrukken gaan op en neer als jo-jo’s, maar:   ‘we shall overcome!’ – ge zijt Brit of ge zijt het niet.

Vorige week hebben we van ons hart een steen gemaakt en zijn we alleen naar vriend B. geweest en hebben we het aangedurfd om Schwiegermutti een hele dag alleen achter te laten.   
Vriend B., een amateur computer deskundige kreeg na lange tijd onze Mobile Viking (internet everwhere) aan de praat.  Oef … niet simpel hoor mannekes.   Qua prijs en snelheid moet ik toegeven dat het daarom wel aan te bevelen is, maar qua installatie moet ge er wel voor zorgen dat ge ergens in uw omgeving een computer expert hebt rondlopen.

Zoals je waarschijnlijk al hebt gezien op TV hebben we tot nu één van de natste maanden juni sinds mensenheugnis.    Regen, stormwind en een schoonmoeder, wat kan een mens nog meer willen op zijn jaarlijkse vakantie?

Godzijdank was het weekend dat de kinderen en kleinkinderen kwamen redelijk.   Met redelijk bedoel ik: droog.  
Jaja, zover zijn wij al gekomen, wij vinden het weer fantastisch als het gewoon droog is.  
Kleinzoontjes en kleindochter vonden de wind heerlijk om hun vliegers op te laten en stoorden zich helemaal niet aan de kou terwijl ze grote forten bouwden om de opkomende tij te trotseren.    
Schoonma en ik verscholen ons achter het zeil aan onze cabine, maar Molly wou mee met kinderen en baasje naar het water en trok zo hard aan de leiband dat ik vasthield, dat schoonma en ik samen tegen de vlakte gingen.  Gelukkig is zand zachter dan beton en kwamen we er enkel met flink wat blauwe plekken vanaf.

Het was een heerlijk weekend en het eten, afgehaald in onze lokale taverne,  was weer om vingers en duimen af te likken.  
Wanneer de kleinkindjes het lekker vinden, vinden wij het ook lekker.  
Het extra appartement van schoonma kwam dit weekend van pas, want twee slapers konden op haar zetelbed slapen.   
Mr. Silver kreeg de volgende dag wel naar zijn voeten omdat hij haar niet had aangeraden om vers brood te halen de dag ervoor, ze kon haar gasten geen degelijk ontbijt geven. 
De arme man laat alle kritiek gewoon over zich heen glijden, hij is het tenslotte gewoon en wil geen ambras.  
Ik daarentegen ben zo geen doetje en antwoordde nogal nijdig : “ge hadt ze gewoon naar ons moeten sturen voor ontbijt moeder, wij hadden veertig verse pistoleekes.”   Voor dit ongepast antwoord kreeg ik natuurlijk weer een bijna dodelijke oeuil de Moscou.

Enfin, toen de kinderen en kleinkinderen die avond allen huiswaarts keerden namen ze de droogte mee.  

Maar Mr. Silver, Molly en ik laten ons niet kennen.  
De volgende dag vertrokken we,  ondanks de weergekeerde regen en stormwind, via het strand richting Koksijde.    Na een kwartiertje stappen waren we tot op ons vel doorweekt en moesten we het onderspit delven.  
We keerden om richting appartement en stroopten daar onze mestnatte kleding uit.   Onze jassen en lange broeken moesten wel drogen, want we hadden beiden slechts één regenjas mee.   Ge zijt optimist of ge zijt het niet hé!

De volgende dag waren onze jassen en lange broeken vochtig/droog en de lucht buiten was grijs maar ook vochtig/droog. 
Met die nog vochtige jassen en rubberlaarzen deden we nog een poging en we geraakten zowaar tot in het volgend dorp. 
Aangeboren/aangeleerde  schuldgevoelens  welden op in het peperkoekenhartje van Mr. Silver en hij toog bij het thuiskomen naar zijn mutti om te zien of ze nog leefde.  
De wonderen zijn de wereld nog niet uit : Schwiegermutti kan na tien jaren vruchteloze pogingen om haar te leren werken met een GSM eindelijk bellen.  
Schoonbroer zee had nog eens een ulltieme poging gedaan en waarschijnlijk heeft de schrik om volledig telefoonloos afgesloten te zitten van de buitenwereld haar GSM hersenknopke aangefloept, het bewijs dat er nog enkele hersencellen werken!

Ze vertelde vervolgens aan de vrucht van haar lichaam dat schoonbroer en schoonzus de volgende dag op bezoek kwamen en nodige ons ook uit.      
Die dag was een prachtige dag, de zon scheen, er was bijna geen wind en de temperatuur was boven het vriespunt.  

Na hun vertrek profiteerden we van dit beetje goed weer om nog eens naar de cabine op het strand te gaan.   Ik had een goed boek mee ( ‘Onze Vader’ van Marylin French - nog een aanrader! )  
Mr. Silver zette het windzeil op en ik zette me neer om te genieten van mijn boek.    
Mijn voeten Zjérard …. tetter…tetter…tetterdetetter…. 'Zij die wij hier nu niet meer gaan benoemen' zweeg geen seconde.  
Van armoede stak ik mijn boek terug in mijn strandzak en gelukkig had ik nog een handwerkje bij.  
Drie uur non-stop eenzijdig  getetter later dacht ik dat ik gek ging worden.
Mr. Silver zag de verwilderde blik in mijn ogen…de blik die smeekte om een extra straffe Valium en zei kordaat:   “Kom shoeke, ’t is goed geweest voor vandaag,  we gaan naar huis!”

De tweede mooie dag, ook aangekondigd door onze weerman die er niet dikwijls naast zit, kwamen onze lieve vrienden Natoken en haar T. op bezoek en weer kregen we het niet over ons hart om schoonma niet uit te nodigen.  
Ofwel zijn wij gek ofwel masochist, ik weet het niet.  
Waarschijnlijk zou een goede psychiater het kunnen verklaren.   
Maar Natoken en ikzelf zijn – wanneer we samen zijn – niet te kloppen in non-stop conversatie.   Schoonma kreeg er die dag amper een speld tussen.   Na een lekkere maaltijd gingen we op een terrasje nagenieten en een dessertje eten.

De dag vloog om en vandaag zal een schoonmoeder vrije dag worden … oef!
Natoken en T. hebben net zoals onze kinderen de zon terug meegenomen, maar ….het regent niet.   Dat wordt dus een namiddagwandeling bij laag tij.

Morgen is het feest voor Mr. Silver ….
Het hoogtepunt van zijn vakantie!  
Voor hem hoop ik dat het droog blijft:  want het is namelijk de SUPERGROTE rommelmarkt in Koksijde en dat is het hoogtepunt van zijn vakantie ….en neeje …. ook dan gaan we een poging doen om ongemerkt met ons beidjes en de hond  weg te sluipen…. ik weet het, ik weet het ....ik ben een slecht mens

Toedeloekes! 

15-06-2012 om 12:24 geschreven door BOJAKO  

En zo zijn we dan, ondanks alle pogingen om eraan te ontsnappen en haar te ontmoedigen  een maand aan zee op vakantie met Schwiegermutti,, weliswaar niet in hetzelfde appartement, want dat had ik helemaal niet overleefd.
't Is een braaf mens, maar ik ben waarschijnlijk niet de ideale schoondochter...
Bovendien is het één keer per jaar plezant om eens met je ventje alleen op vakantie te gaan.
Schoonma heeft al héél lang geen ventje meer en op de waardige leeftijd van 89 jaar zijn je vrienden en kenissen ook bijna allemaal naar de eeuwige jachtvelden of een home verhuisd.

Vanuit haar strategisch gelegen appartement op de hoek van de dijk ziet ze ons komen en gaan ... tenzij we stiekem, goed gecamoufleerd proberen weg te sluipen.

Zoon 2 had ons de wijze raad gegeven :  vanaf het begin goede afspraken maken en dan zijn er verder geen zorgen.

Ha!  Afspraken maken met Schwiegermutti ... het is het proberen waard ... maar alles glijdt bij haar als water van een eendenrug.

Zoals ik vorige keer al schreef : zaterdag brachten schoonbroer en schoonzus haar van Antwerpen naar zee, onze auto was tot op het dak volgeladen.
Mr. Silver hielp zijn broer met de uitpak van haar bagage en de installatie van hare goederen en daarna gingen we allen samen een hapje eten.  Pladijs al ge het per sé wilt weten

Het was die zaterdag nog mooi weer en na de middag konden wij ontsnappen door een wandeling te maken 'langs het water' naar Koksijde.   Iets te moeilijk voor schoonma, maar ik ben ervan overtuigd dat ze het toch nog eens zal willen proberen....

Zondag hadden we nog een rustige dag, want schoonbroer en schoonzus kwamen terug met een microgolf oven en een waterkoker, twee zaken die niet voorzien waren in het appartement.  Ik hoop dat schoonma beseft dat ze twee prachtzonen heeft die ongelooflijk veel voor haar doen. (de schoondochters doen wat ze doen voor hun ventjes).

Wij hadden inmiddels een cabine gehuurd in de duinen, zover mogelijk tegen de honden gedoogzone.   Voor de politie is het nog niet in orde, maar misschien doen ze niet te moeilijk tijdens deze rustige maand juni.

We deelden nadien het nieuws mee aan schoonma waarop ze zei : “moh zoevaar kan ich nie loepe deur al da zand” ... oeikes ....

Maandag was het hier windkracht 10 en de regen viel met bakken neer.   Na de middag kreeg ik toch een pieteklein beetje wroeging en stelde ik voor om schoonma op de koffie te vragen.

Rond drie uur werd het terug wat beter weer en we zeiden : “Sorry ma, maar nu moeten we u laten, want wij gaan boodschappen doen”

“Mach ich nicht meegon?”  vroeg schoonma.
Doemme doemme ... dit zat niet in onze planning en we wisten dat schoonbroer en schoonzus de dag ervoor voor haar boodschappen hadden gedaan.
Dus we stamelden ....
“’t ja de auto moet nog in orde gebracht worden, de achterbank ligt nog plat, Molly moet vanachter zitten en we gaan wel grote inkopen doen”.

“Wilst du liever nie da ik meegon?” vroeg ze geërgerd met samengeperste lippen.

“Nee liever niet” dachten we beiden, maar natuurlijk zeiden we ja, ach ja ..we zijn allebei veel te goed voor deze wereld, ik zal het zelf maar zeggen zeker.

We sleften met haar naar onze auto.

“Mag ich inhangen Shaakie, ik kan schlecht loepen.” vroeg schoonma.

“Gaat niet ma, ik kan zelf moeilijk lopen ... slechte rug ziedde!  Ge moet zorgen dat ge uw wandelstok altijd bij hebt.”  antwoordde ik zo assertief mogelijk.

Mr. Silver was ondertussen al de auto aan ’t herinrichten.

Enfin, wijle naar de Colruyt in Nieuwpoort en schoonma bleek natuurlijk niets nodig te hebben.   Uit eerlijke schaamte laadde ze toch een en ander in onze wagen : “veur als bezoek komt “ zei ze.

Thuisgekomen stelde ze voor een gebraden kip te halen met appelmoes.  “dan kunne waai saame eten”.

Eenstemmig en zonder één nanoseconde twijfelen zeiden Mr. Silver en ik : “nee dank u ma, maar we hebben al eten voor vanavond en gij hebt nog de spagetti die schoonzus gisteren voor u heeft klaargemaakt hé.”

Ondanks de nogmaals opeengeklemde lippen sputterde ze niet al te hard tegen, ze wou voorzekers nog geen ambras bij het begin van de vakantie vermoed ik.

Dinsdag was het de verjaardag van Mr. Silver en er was één dag mooi weer voorspeld.

Ik zei : “Die dag gaan we aan onze cabine zitten hé shoeke!   We moeten van dat beetje zon profiteren.” 

Eerst waren we naar de markt op de zeedijk geweest en ja hoor ... iets later, op weg naar ’t strand zien we schoonma ons breed lachend tegemoet komen.  

“Aha...gost doe nor cabine?  Ich wil oek nor cabine, ich gon mee.” ... en de vrouw die anders amper twee stappen alleen kan zetten slefte flink mee door het mul zand naar onze cabine.

Ze keek rond en zei : “Och.... du hast mor twie stoelen”,  terwijl ze onmiddellijk plaatsnam in één ervan.

“Wor gost du zitten?” vroeg ze haar zoon.   Hij zette zich op de grond en toen zei ze : “Moh ocharme ...go nor maain appartement en hol mor maain stoel en bring oek maain parasol.”

Mr. Silver, blij dat hij kon ontsnappen, volgde braaf de bevelen van zijn moeder op.

Een Duitse dame kwam aangelopen met haar kinderen en twee grote, brave,  loslopende honden.

Schoonma, doodsbang van alle honden, (Molly uitgezonderd) sprong recht en gilde : “ oi oi oi ... groete honden en die loepe los... ich bin bang van groete honden” ,  ze riep boos en bevelend naar de Duitse dame : “madam du moest honden on die laaiband doen!”

De dame wou ook geen ambras met mijn schoonmoeder en deed braafjes de honden aan de leiband, ge zoudt van minder bang worden.

Rond vier uur hield ik het voor gezien...schoonma had geen seconde gezwegen en al wat ze vertelde had ik al honderdduizend keer gehoord.

Kom mee baai maai boove koffie trinke” stelde ze voor.

Ik bedankte er feestelijk voor en zei dat ik een dutje ging doen omdat ik de nacht ervoor slecht geslapen had.

Mr. Silver zei dat hij met Molly een lange wandeling ging maken.

Omdat schoonma ooit Mr.Silver met ongelooflijk veel pijn en smart op de wereld had gezet konden we natuurlijk niet anders dan haar ’s avonds meevragen om te komen eten in het restaurantje waar wij dikwijls naartoe gaan ter ere van zijn verjaardag.

De commentaar tijdens de maaltijd was zoals altijd weer negatief.

De nieuwe eigenaars waren niet zo vriendelijk als de vorige eigenaars, de fritten van de vorige eigenaars waren beter.   De fritten waren koud.  Ze kreeg niet genoeg mayonnaise.   De vorige eigenaar stond al met verse fritten voor de oude op waren....etc..etc.. soit : we konden niet snel genoeg weg zijn.

Woensdag  ...  niet echt zomerweer, maar regen of wind, we slopen ons appartement uit en gingen  ALLEEN te voet naar Nieuwpoort terwijl we onderweg nog eens flink onze schoonmoeder strategie bespraken.

Vandaag zijn we uitgenodigd bij een vriend van Mr.Silver.   Mr. S. is nu naar zijn moeder om haar te zeggen dat ze weer een dagje alleen aan zee zal moeten doorbrengen.  
Benieuwd hoe het gesprek zal aflopen!   Jullie ook ????  ;-)

PS: de zon schijnt vandaag en het is niet koud en momenteel regent het niet.

Zeegroetjes aan alle lezers.

07-06-2012 om 11:53 geschreven door BOJAKO  

Zoals altijd de eeuwige optimist:  ik  pakte mijn valies op een snikhete dag… badpakken, topjes, shorts, sandalen … één dikke trui, één lange broek, één paar schoenen, één paar warme sokken enz… het moest en zou een snikhete juni maand worden aan ons zeetje.
Huh….de eerste twee dagen viel het nog mee, maar één ervan was voorzien om naar zee te rijden en uitpakken en de tweede was wachten op schoonma en haar helpen uitpakken…
En toen was het mooi liedje uit.  

De hemel werd grijs, een natte motregen viel en verpestte de dag van de rommelmarkt-standhouders op de dijk èn die van de wandelaars langs die rommelmarkt … wijle dus.

Vandaag is het geen motregen, vandaag zijn de wolken donkergrijs en regent het naar goede, oude Belgische gewoonte bakken ouw wijven.
Ik zit hier in m’n enige warme lange broek, met m’n enige warme sokken aan,  te tokkelen aan m’n computer en dit bij gebrek aan iets beter.
Internetverbinding kan ik niet meer krijgen met mijn laatste nieuwe laptop en dit  omdat mijne zilveren vlak voor ons vertrek besloot om er een nieuwe ‘goedkopere’ internet verbinding op te zetten, namelijk Mobile Viking. 
Mobile viking heeft ons al 12 euro gekost plus (dat zeggen ze er niet bij) de speciale USB stick die je moet gaan kopen bij Base die ook nog eens 59 euro kost.  Bovendien moet je nog software downloaden en daar zit waarschijnlijk de oorzaak van de hele miserie.   Na heel wat over en weer getelefoneer zeiden ze dat de fout niet bij hen lag,  maar waarschijnlijk bij mijn laptop.   Bezin eer je begint.    HUH … en nog eens HUH….

Soit, Mobile Viking doet het niet en nu doet Mobistar Everywhere het ook niet meer op deze laptop….gaat er nog iets goed zijn aan deze vakantie vraag ik me ontzettend moedeloos af?   

Godzijdank had Mr. Silver mijn oude laptop ook meegebracht en daar werkt Mobistar Everywhere nog wel op.  Ik vergeef hem daarom hierbij zijn gefoefel aan mijn nieuwe laptop.  
Ik tik dus op de snelle laptop en met wat knip en plakwerk krijg ik deze tekst hopelijk op mijn blog geplakt.

Ik merkte bij de verbindingen wel een verbinding via een Belgacom hotspot, maar dat kost ongeveer veertig euro per week en dan weet ik nog niet of en hoe het werkt of hoeveel GB of MB ik daarvoor krijg.  

Je merkt het … er is heel weinig nieuws, het kan niet anders dan beteren nietwaar?  

Het appartement is nog in dezelfde staat als vorig  jaar, maar er is wel een nieuw ijskast en een nieuw afwasmachine.

Schoonmoeder schrok wel even bij aankomst in haar appartement, want bij de verhuur was haar niet gezegd dat het een niet rokers appartement betrof.   Dit was enkel te lezen bij de inventaris die op tafel lag bij aankomst.  
De eerste dag hing ze te roken uit het keukenvenster, maar met dit weer zal ze dat vast en zeker niet doen anders vliegt haar hoofd eraf en raakt haar permanent in den oorlog (nl: in de war )

Brandt astemblieft allemaal een kaarsje voor mooi weer, want we hebben een cabine gehuurd, maar bij weer zoals vandaag geraken we zelfs daar niet zonder een duikerspak.   ’t Hoeft niet snikheet te zijn, neeje....gewoon droog is al goed genoeg.   Merci en dankuwel voor de moeite.

04-06-2012 om 11:42 geschreven door BOJAKO