29-07-2012 om 12:57 geschreven door BOJAKO  

Na een hele week ziekenhuisbehandelingen, de ene al pijnlijker dan de ander, heb ik nu enkele dagen rust.   
Nog één behandeling maandag en dan is het wachten op de uitslag van al de testen.

Ik had vorige keer de ‘ademtest’ vernoemd omdat ik een man dat al had zien doen en ik mijn ogen niet kon geloven.   
Wel, gisteren was het mijn beurt. 
Een volledige dagopname om na het eten van een boke met ‘speciale’ choco vervolgens elk half uur via een rietje in een buisje te blazen en daar snel een stopje op te zetten en zo heb ik vijftien buisjes gevuld met mijn choco adem.

Geef nu toe…ik kan toch niet de enige zijn die zich bij zo’n onderzoek vragen stelt ….wanneer ik via dat rietje in het buisje blaas, dan vliegt mijn adem er langs opzij toch terug uit.   OK, er blijft misschien een restje hangen, maar wanneer de laborant dat buisje opendoet,  dan is de rest van mijn adem toch ribbedebie of niet soms?

Enfin, hoewel de meest bizarre was dat toch de minst pijnlijke test van de vorige week.
  

Maar ik heb me niet verveeld, want tot mijn grote verwondering is het tegenwoordig ‘gemengd publiek’ in de dagopname zalen van het UZA.

In het bed tegenover dat van mij werd een knappe jonge man verzocht om plaats te nemen nadat hij een ziekenhuis schortje had aangedaan. (de gordijnen bleven open)

Via zijn vriend werd om een tolk gevraagd, want de man zou geen woord nederlands spreken of begrijpen.

Iedereen die me kent weet ondertussen dat ik zelfs spreek tegen een hond met een hoed op, dus ik lachtte en wuifde vriendelijk naar mijn overbuurman en hij wuifde (of is het woof) terug met een brede smile.

“Ikke spreek nie goe nederlands, ikke Turk” zei de jonge man, waarop ik natuurlijk onmiddellijk antwoorde : “maar neeje, ge spreekt fantastisch nederlands, hoe lang ben je in België?” - ge moet de mensen die moeite doen toch wat aanmoedigen nietwaar?

“Euh … ene jaar en tien maanden en ik lere nederlands tweede keer per week in nachtschool bij goede lerares” … en hup, we waren vertrokken.

Toen ze hem kwamen halen voor zijn onderzoek wist ik dat hij in een klein dorpje geboren was, dat hij in feite een Koerd was en geen Turk, dat hij de laatste vijftien jaar in Istamboel heeft gewoond, dat er in Istamboel stad vijftien miljoen mensen wonen, dat er een bloeiende textiel nijverheid is, dat hij achtendertig jaar oud was, dat hij gescheiden was en een zoontje van drie jaar had, dat hij België een heel tof land vond en de Belgen ook, dat hij binnen vijf jaar Belg kon worden, dat hij werkte aan de kassa in een Turkse winkel  in Borgerokko etc. etc… en dat voor een man die volgens zijn vriend geen woord nederlands kon.

Ik ben natuurlijk wel getraind in het verstaan van moeilijk nederlands.  
Mijn vader sprak tot aan zijn dood met een zwaar Engels accent en mijn nog in leven zijnde schoonmoeder spreekt na al die jaren in België nog steeds met een zwaar Duits/Oekraïens/Antwaarps accent.

Toen ze hem (den Turk) wegreden brachtten ze een andere dame binnen die op het eerste blik al serieus wat had meegemaakt in haar nog tamelijk jong leven. 

Ik hoorde haar vertellen aan de verpleegster dat ze zwaar diabete was en regelmatig dialyse nodig had en dat ze nu op de lijst stond voor een nier transplantatie.  Er was al één been afgezet en het ander zag er niet rooskleurig uit en ze mistte ook één oog.

Maar ik spitste mijn oren toen ik haar hoorde zeggen : “ik ben niet kleinzerig, zoals u ziet heb ik al een en ander meegemaakt, maar indien ik nog een gastroscopie hier moet laten uitvoeren dan moeten ze mij in slaap doen, dat was zo pijnlijk dat ik flauw gevallen ben.”

De verpleegster was de deur van de kamer nog niet uit of ik teende naar de dame toe en vroeg of het ook een vrouwelijke arts was die bij haar de gastroscopie had gedaan, wat ze beaamde.

Bij mij had dinsdag de verdoving ook niet gewerkt en het was een van de ergste onderzoeken die ik ooit heb doorstaan, ik dacht ook dat ik van mijne sus ging.    Ik heb trouwens nog steeds last van een pijnlijke keel en mijne slikker (adam-eva's-sappel) is ook nog heel gevoelig.

Ik heb ook aan Mr. Silver gezegd dat indien dit onderzoek nog eens moet overgedaan worden, het dan ook onder complete verdoving zal moeten zijn.

Maar soit … ik leef nog en er is nog meer nodig om me het zwijgen op te leggen!

En nu is ons Molly’ke ziek ocharme … haar neuske is warm, haar buik rommelt dat het niet meer mooi is en ze heeft al wat overgegeven.    Ik heb daarnet voor haar een afspraak gemaakt bij de dierenarts. 

’t Is waarschijnlijk ook wel haar eigen schuld vrees ik, want ze eet alles wat ze tegenkomt in de tuin.   Ik heb haar al slakken met huis en al zien opeten.   Ik stelde me wel wat vragen bij het huisje, maar mensen eten ook escargots, dus dat vond ik niet zo verontrustend.

Gisteren ben ik eindelijk in ons zwembad geweest.   ’t Stond al sinds eind mei op mij te wachten.

Ik kwam bezweet thuis van het ziekenhuis en ik kon niet snel genoeg erin duiken.   Heerlijk was het.

Ik ben hier aan de computer nu ook ferm aan’t zweten,  dus ik denk dat ik er seffens eens terug in duik, de weersvoorspellingen waren niet zo schitterend voor het weekend, dus ik moet er van profiteren terwijl ik kan nietwaar?

Zij die gaat plonzen groet u! 

26-07-2012 om 11:56 geschreven door BOJAKO  

Langs deze weg wil ik mijn oprechte deelneming betuigen aan mijn lieve blogvriend Fons Nicolay van blog Keukenweetjes bij het overlijden van zijn lieve echtgenote.

Het zijn dagen van rouw, want ook de moeder van mijn lieve vriendin R. is overleden.  Ook aan R. en haar familie onze oprechte deelneming.

22-07-2012 om 20:24 geschreven door BOJAKO  

18-07-2012 om 12:43 geschreven door BOJAKO  

Voilà, vorige week heb ik de eerste facet infiltraties moedig doorstaan en dit ondanks mijn nieuw ziekenhuisfobie…soms sta ik gewoon versteld van mezelf.

Vandaag beginnen dan weer de onderzoeken voor de restproblemen van de Pancreas operatie met een CT –scan, dus ik zal weer eens mijn moed uit mijn schoenen ofte rubber laarzen moeten trekken met een vishaak.

Vervolgens morgenvroeg 'nuchter' weer naar ’t ziekenhuis voor een suikeronderzoek en zo blijven we bezig niewaar?

Tijdens de voorbije week hebben we genoten van bezoeken van de kleinkinderen èn van Bobby het hondje waar Molly al goede maatjes mee wordt.

Tussen de plensbuien van deze ‘normale’ (mijn voeten Zjérard) Belgische zomer door,  zijn we met paraplu en rubberlaarzen toch veel gaan wandelen, soms leek het meer op zwemmen, maar kom … we durven niet klagen, want ik meen vanmorgen tien minuten lang Laura gezien te hebben.

’t Kan natuurlijk een mirage geweest zijn … maar Mr. Silver zei dat hij ze ook gezien heeft.

Omdat het even droog is,  is hij daarnet snel op z’n fiets gesprongen en hij is nu naar 'den Hof' om te zien of er nog enige groente zijn die niet volledig verzopen zijn.   Het onkruid groeit welig heeft hij me verzekerd.

Zaterdag hebben we mogen genieten van een echte rit om Tram 6 ter gelegenheid van een jarige vriend van Mr. Silver.   Heel plezant en voor herhaling vatbaar.

De oude tram reed de stad rond en stopte dan voor een tijdje aan het nieuw gerechtshof waar we in een nabijgelegen taverne genoten van een aperitief en een hapje.

Vervolgens reden we terug door de vreselijke plensbuien naar het eindstation.   Het regende zo hard dat het zelfs op de tram en in het museum binnenregende door het dak.

Waar blijft in hemelsnaam al dat water vandaan komen?

Ik vraag me soms af – jaja …op sommige momenten gebruik ik mijn grijze massa nog :

Wel …de Arabieren hebben geen water maar veel olie en verkopen dit aan ons tegen woekerprijzen…
Kan iemand me vertellen waarom wij al dit hemelwater niet terug aan de Arabieren verkopen, dan groeit er ooit misschien terug gras op al hun zand en zo komt er terug wat geld in de steeds leger wordende lade van onze regering.

Gisteren hoorde ik op het nieuws dat er in Limburg nu zoveel water in de lege mijngangen is,  dat de grond met een halve meter omhoog is gestegen.   Stel je voor...je wordt wakker en je huis is plots een halve meter hoger dan de rijweg! 
Verschietachtig...en dan druk ik het nog zacht uit!

Voilà … dat moet het zijn voor vandaag, want ik moet me nog een beetje presentabel maken voor mijn nieuwe foto onder de scan. 
't kan me niet meer schelen wat ze daar vinden, in mijn lijf wordt niet meer gesneden, 't zal daar dan moeten blijven zitten! Nèh !

Soit, ik hou jullie op de hoogte, maar de uitslag kan nog even op zich laten wachten, er moeten nog andere testen gedaan worden, maar die zijn voorzien voor volgende week, kwestie van het spannend te houden.

Toedeloekes !

16-07-2012 om 10:49 geschreven door BOJAKO  

‘t Is vandaag zondag, zwoel en overtrokken.   Heel de nacht heeft het geregend en ik kan het weten, want ik heb heel de nacht wakker gelegen.

Weer last van mijn ingewanden, maar geen nood, deze maand gaan ze in het UZA op zoek naar een oplossing voor dit blijvend probleem.

Omdat ik het ’s nachts zo warm heb en blijkbaar ook terug lijd aan menopauzale opvliegers sinds mijn operatie, heeft Mr. Silver de airco opgezet die we twee jaar geleden gekocht hebben maar tot nu nog niet nodig gehad hebben.

De airco maakte na een tijdje een hels lawaai, precies een wasmachine dat op hol geslagen was.   Ik ben onmiddellijk uit mijn bed gesprongen en heb het ding afgezet voor het ontplofte.

Mr. Silver heeft het vanmorgen terug aangezet en er was niets aan de hand … vreemd….

Vorige week was het -zoals iedereen weet- soldenweek en dan is Mr. Silver ook niet te houden.  Hij is nu de trotse eigenaar van twee paar nieuwe schoenen en ik heb nieuwe Crocs gekocht omdat  Molly tijdens haar baby periode mijn andere Crocs volledig geperforeerd heeft met haar spitse melktandjes.  Ach … een gaatje meer of minder in een Croc kan geen kwaad, maar ’t is geen zicht hé.

Verder hebben we geïnvesteerd in een nieuwe wekker omdat onze oude het begeven had.   Ik zocht eentje met reuzegrote cijfers, want ’s nachts zonder bril ben ik zo blind als een mol. 

Nu heb ik écht de max!   Een wekker met grote cijfers, maar ook eentje dat de tijd projecteert op ons plafond.    Ik heb vannacht elke minuut en uur zien voorbij trekken. 

Vorige vrijdag was het blogmeeting en we hebben Paz en onze Ludovicus en Lea spijtig genoeg moeten missen.   Die zitten nu lekker te zonnen aan ’t zeetje.   Ondanks de leegte die ze lieten was het toch zoals altijd reuze plezant.  Ongelooflijk hoeveel we elkaar altijd te vertellen hebben.

Die dag was ook de babysit dag van Bobby – de Jack Russel puppy van zoon 2.   Een echt dotje!    Het ging heel goed met hem en Molly,  ze bracht zelfs één van haar speeltjes en legde het voor de puppy neer.     

Er was maar één klein nadeel.    Bobby had het vliegend sch…t ofte de Spaanse Spetter.   We wisten niet dat er uit zo’n mini hondje zoveel str…t   kon komen.  

Zoon 2 is er gisteren mee naar de dierenarts geweest en Bobby staat nu op een streng dieet.   Hopelijk komt het snel goed, want ik heb nu mijn hart al aan hem verloren.

’t Is echt grappig om zien, zo’n mini hondje dat dominant staat te doen tegen een grote hond zoals Molly en ik ben ervan overtuigd dat hij in de toekomst ook wel de baas zal worden!

08-07-2012 om 13:08 geschreven door BOJAKO  

Even snel wat  Blog-time inlassen.  Sinds we terug thuis zijn heb ik nog geen tijd gehad.

We zijn een dag vroeger terug naar huis gekomen, want zaterdag was het lentefeest van onze oudste kleinzoon.

Gelukkig was het prachtig weer en konden we ook buiten in de tuin zitten.

Toen we ’s avonds te voet naar huis trokken kregen we wel een ferme bui over ons heen en ik was ervan overtuigd dat ik een paraplu meegenomen had.

Ik vroeg aan mijn ‘licht aangeschoten’ Mr. Silver of hij niet toevallig mijn mini-paraplu genomen had, maar hij zei van niet.

Wijle dus snel snel door de gietende regen naar huis en wat zag ik daar aan de voordeur.  Mijn paraplu stak uit zijn rechterzak.  

Op zo’n momenten krijg ik wrede wurgneigingen, maar omdat ik dan toch kletsnat was kon ik er nog mee lachen.   Ook om de beteuterde look op zijn gezicht natuurlijk.

Het was een prachtfeest en ik ben zeker dat onze kleinzoon het zich zeker nog lang zal herinneren.  Schoondochter en zoon hebben ondanks hun vele werk toch nog tijd gevonden om alles in orde te krijgen.

We hebben zelfs niet gemerkt dat schoondochter tussenin snel snel de rugzak van kleinzoon 2 was gaan wegdoen naar de scouts.   De vrachtwagen moest die dag geladen worden en de volgende dag hebben ze kleinzoon 2 met de auto naar zijn kampplaats in de Limburg gedaan.

Kleinzoon 1 bleef liever bij ons en wij zijn samen gaan wandelen met Molly, die verheugd was om haar vele vrienden terug te zien op de hondenwei.

De uitbaters van de Golf waren dan weer verheugd om ons terug te zien op hun terras.

Schwiegermutti,  die dankzij de goede zorgen van schoonbroer en schoonzus zee thuis en op het feest geraakt was,  belde ons op tijdens onze wandeling gisteren.

Haar TV deed het niet!

Mijne gouden zilveren ging er natuurlijk onmiddellijk naartoe om te kijken wat er aan de hand was en ja hoor …. de stekker stak nog niet in!   ’t Zijn zo die kleine dingen die het leven zo plezant maken nietwaar?!

Zoon 2 en zijn vrouwtje hebben als beloning voor de goede rapporten van hun kinderen nu ook een hondje gekocht…. Een ongelooflijk schattig mini Jack Russeltje dat ze – hoe kan het anders – Bobby gaan noemen

Bobby en Molly hebben nog geen kennis gemaakt, we zullen het beestje even tijd geven om te wennen aan de drukte en het geknuffel van onze drie jongste kleinkinderen.

Mr. Silver is zich nu een weg aan’t banen door onze jungle … het gras stond kniehoog dankzij de vele regenbuien van de maand juni.

Ik ben zo blij dat Ludovicus en Lea beter weer hebben aan zee dan wij.  

Een slechter vakantie dan wij gehad hebben dit jaar kan gewoon niet.    

Maar ik ben gelukkig … ik ben terug thuis!

02-07-2012 om 12:15 geschreven door BOJAKO