this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
29-08-2012
Mijn nieuwe bieterkes
Voilà zie, ze zitten er in, maar natuurlijk ook weer niet zonder de nodige poespas.
Na een week met voorlopige kroontjes mocht ik gisteren de definitieve brug laten plaatsen.
Zoals ik al schreef is onze tandarts vanachter onze hoek verhuisd naar het Gat van Fluto, dat bij normaal verkeer via de Ring op een twintigtal minuten te bereiken is.
Maarrrrrr .zoals de meeste Antwerpenaars weten is de Ring rond Antwerpen meestal potdicht, dus wij vertrokken ruim op tijd en we kwamen net op tijd aan.
Het nieuwe brugje lag klaar en paste perfekt.
Hmmm .past perfect maar de kleur staat me niet aan... mompelde meneer dentist vanonder zijn maskertje.Ik vind de tanden te geel, wat vindt u? vroeg hij me, terwijl hij me een spiegel gaf .en inderdaad naast mijn witte bieterkes toonde de één nieuwe veel te geel.
Dat kan niet, ik zal ze onmiddellijk terug laten aanpassen... mompelde hij verder en toen zag hij mijn beteurde blik.
Aaai....nog een week zonder bieterkes dacht ik triest bij mijn eigen zichzelve.
We kunnen het snel oplossen... hoorde ik hem vervolgens zeggen. Indien jullie nu met de brug naar de technieker gaat, die in jullie buurt woont (daar woonde de tandarts vroeger ook) dan kan hij het meteen aanpassen en dan komen jullie vanavond met de aangepaste brug terug en ik zet het erin.
Klaas was Kees, die lieve Kees toch hé
Een uur langs de Ring later, wijle met brug naar de technieker in onze gemeente en ik nam daar weer plaats in een tandartsenstoel.
De tandtechnieker vergeleek de gele tand naast mijn witte tand en ging over tot de aanpassing terwijl we wachtten. De brug werd vervolgens even provisoir in mn mond geplaatst en aldaar door technieker Rembrandt bijgeschilderd tot de kleur helemaal naar zn zin was.
Nog een half uurke daar wachten - het brugje moest terug de oven in - en we kregen het afgewerkte product in een doosje mee om s avonds weer naar de tandarts te trekken (*pardon the pun ...tandarts en trekken .... heddem??? ).
Van de weinige uren die ons nog restten maakte Mr. Silver even gebruik om een wandeling met Molly te maken.
Enfin, om een lang verhaal even lang te laten om vijf uur vertrokken we goed op tijd om uiterlijk om half zeven terug bij de tandarts te zijn .weer via de Ring natuurlijk, maar nu was het spitsuur.
Natuurlijk was er weer file en godzijdank hadden we dat extra half uurke erbij gerekend.
Vreselijk moet het zijn om tegenwoordig alle dagen de baan op te moeten voor je werk.
Soit : net op tijd voor de afspraak en we mochten onmiddellijk binnen.
Mn brugje werd geplaatst en met spijt in ons hart en zeker in onze portemonnee (*beurs) betaalden we de afgesproken prijs (een halve kleine auto, weet je nog? )
t Was even wennen aan mijn nieuwe eetkamer, maar omdat het ondertussen al zo laat geworden was besloten we om snel een hapje te gaan eten. Hoewel de tandarts had gezegd dat ik onmiddellijk alles mocht en kon eten heb ik toch maar op voorzichtig gespeeld, want ik had geen zin om de tweede helft van die kleine auto op te hoesten en veiligheidshalve bestelde ik een ultrazacht kabeljauwschoteltje met puree.
Ik bekeek mezelf thuis later in de spiegel in de badkamer zoals een mens dat placht te doen om zn nieuwe aanwinst te bewonderen en ik dacht bij mijn eigen: stel dat het op zes september slecht afloopt dan lig ik wel mooi in mijn kist, maar t zijn dan wel onnozele kosten op t sterfhuis geweest! (Britse zwarte humor)
Voilà zie, ik ben terug thuis en na een dag platte rust ook wat bekomen van alle doorstane emoties.
Zoals verwacht was de tweede dag in het ziekenhuis er weer eentje van om t half uur bloed afnemen en prikken om te kijken hoe hoog de suiker stond.
Deze keer had ik eerst s morgens in mijn buik een spuit gekregen die fameus prikte.Maar de bloedafnames bleven deze keer binnen de normale perken (veronderstel ik, want ik ken er niets van).
Als kers op de taart mocht ik nog steeds volledig nuchter kort na de middag onder de MRI (NMR?) scanner.
Mannekes toch, dat is echt niets voor iemand met claustrofobie en ik ben iemand met serieuze claustrofobie.
Een half uur moest ik eronder en ik heb het wonder boven wonder volgehouden, weliswaar met behulp van een kalmeerpilleke, maar het had geen twee minuten langer moeten duren of ik had de alarmknop die ik meegekregen had,ingedrukt.
Je krijgt een koptelefoon aan zodat de radiologe je kan toespreken, maar het dient ook tegen het enorm lawaai van de machine.
Wanneer het ding in gang schiet lig je precies in een vreselijk luidruchtige, rammelende, sapcentrifuge.
Ik heb mijn ogen de hele tijd stijf dichtgeknepen en ik probeerde me voor te stellen dat ik op een zandstrand lag te zonnen op een tropisch eiland.De enige manier om mijn angst te overwinnen.
Maar nu ist gedaan.Ik denk niet dat ik nog veel aankan.Mijn arme oude zenuwen zijn er niet meer tegen bestand.
Ik vroeg aan de radiologe of ze gezien had waar de cyste zich bevond en wat voor cyste het was, maar natuurlijk mocht zij daar niet op antwoorden.
Op de kamer werd eindelijk de pijnlijke catheder uit mijn hand weggenomen en mochten we naar huis.
Het verdict van alle onderzoeken krijgen we de zesde september.Tot dan blijven de zenuwen vrij gespannen.
Thuis was ik zo van de kaart dat ik zelfs de telefoon niet kon beantwoorden en dit aan Mr. Silver overliet.
Mijn rots in de branding had zelfs gezorgd voor eten een pakje voor mij: iets ondefinieerbaar dat naar vis rook dat je even in de microgolfoven moest steken en voor hem iets dito dat niet naar vis rook.Ik heb gemerkt dat vanavond pizza op ons menu staat.
Hopelijk ben ik daarna in staat om terug iets voedzaam op tafel te zetten.
Net vandaag had ik me voorgenomen om mijn moed terug uit mijn sloefen te sleuren en een wandeling te maken met hem en Molly, maar net vandaag hebben de weergoden beslist om de hemelsluizen vollen damp open te zetten.
Misschien lukt het na de middag om te wandelen.Hier in ons Belzikske kan alles op korte tijd veranderen.
Brug verwijderen bij tandarts ging héél goed. Stoute tand, oorzaak van alle leed werd ook zonder problemen getrokken. Spijtig genoeg moet er nu een nieuwe, goede tand opgeofferd worden om de brug terug vast te maken. Nieuwe brug zal wel supersnel klaar zijn. Begin volgende week wordt het geplaatst. Ben nog altijd aan't bekomen van het prijskaartje dat eraan vasthangt! Ik dacht dat ik minstens vier keer naar de tandarts zou moeten, maar 't zal in twee keer gedaan zijn. Gelukkig, want mijn tandarts is verhuisd van achter onze hoek naar 't Gat van Fluto, zijnde St. Job in't Goor. Een vol uur rijden langs een overvolle ring. 'k wist niet dat er zoveel vrachtwagens waren. Godzijdank moet ik niet meer gaan werken, mijn zenuwen zouden er niet meer tegen bestand zijn.
Vandaag dan deel 2: opname twee dagen in 't ziekenhuis voor de nieuw ontdekte cyste aan of in de Pancreas en mijn misselijkheid/krampen probleem. Vandaag The Big Man himself op de kamer gehad ipv dokter Toontje. Waarschijnlijk omdat ik een eenpersoonskamer heb en hij dan een vette faktuur kan aanrekenen. Bijlange niet zo sympathiek als Toontje, maar als hij zijne stiel kent is dat wel het voornaamste en dat leek zo wel. 'k moest nuchter binnenkomen, weer een beker mierzoet siroop drinken en dan vervolgens elk half uur geprikt worden en een bloedafname. Ik voel me net een speldenkussen. Toch iets niet in orde, want de verpleegster keek nogal bedenkelijk bij de laatste bloedafname en vroeg me of ik onmiddellijk een boke wou. Ik keek nogal verwonderd, want het was bijna tijd voor middageten. Ze is dan vliegensvlug een bord eten gaan halen en ik had idd. den bibber .... pffft. Bloedsuiker had een enorme dip gemaakt ondanks de siroop. Not good....not good...me thinks!
Morgen deel 2: terug la même chose als vandaag, maar met een supplementje...'k weet nog niet wat. Maar ze heeft de catheter laten zitten omdat er weer de hele voormiddag bloed moet afgenomen worden om't half uur. Straks ben ik leeg verdorie. Na de middag is een MRI voorzien om de cyste van naderbij te bekijken. Als het aan mij ligt blijft die cyste waar ze is. 'k heb écht geen zin in een tweede operatie met alle complicaties nadien. Dan maar misselijk en krampen ... dat krijgen we wel weg met de nodige pillekes. Misschien zal ik anders spreken wanneer ze me weer goed bang maken, maar voorlopig denk ik er zo over.
Nog een reden van de recente blogstilte was onze babysit periode. 't is hier nogal druk geweest de voorbije week. Schatten van kleinkinderen, maar ik ben altijd blij wanneer ze terug naar mama en papa gaan. Den oude dag hé mannen. Ge voelt dat ge een dagje ouder wordt! Ze hebben nochtans écht genoten van ons zwembad met dat warm weer, maar ik moest er natuurlijk mee in met de jongste, want die kan nog niet zwemmen. Als ik mijne moed uit mijn schoenen kan krijgen zal ik nog eens proberen hier wat foto's of een video te plakken, maar 't zal nog niet voor sebiet zijn.
Ik ga nu nog even genieten van de rust in dit vijfsterrenhotel (de prijs is toch van een vijfsterrenhotel) en me laten verwennen nu er niet meer geprikt wordt.
Vandaag ben ik aan het handje van Mr. Silver terug naar de specialist geweest om de uitslag te horen van alle testen van de voorbije weken.
t Was wel even schrikken.
Er is weer een cyste in de Pancreas te zien op de CT-scan .pffft .ik kreeg het er even serieus benauwd van.
Maar we gaan niet te snel panikeren: zei Toontje (de dokter)toen hij mijn tranen zag opwellen.
Hij hoeft natuurlijk niet te panikeren, maar ikke wel.Ik denk niet dat ik nog zon operatie met alle complicaties nadien kan doorstaan.
Soit volgende week word ik twee dagen opgenomen in het ziekenhuis voor bijkomende testen, een MRI scan om te bepalen wat voor een soort cyste het is en ook een tweede suikeronderzoek.
Contraire zoals altijd, blijkt mijn suiker niet te hoog, maar zakt het elke keer te laag na een maaltijd, wat de periodieke appelflauwtes verklaart.
De maagledigingstest wees verder uit dat mijn maag te traag ledigt.
Toontje (de dokter) dacht niet dat mijn Pancreas de oorzaak was van het misselijk zijn en de maag- en darm krampen.
Hij vertelde me verder dat het soms gebeurt dat mensen na zon operatie een prikkelbare darm krijgen, de maag kan ook mee geprikkeld worden.
Ik wees Toontje erop dat ik niet de hele dag op de pot zit, maar wel voortdurend buikkrampen heb, waarop hij antwoordde dat dit ook een vorm van prikkelbare darm is.
Een écht wetenschappelijk verantwoord medicijn voor dit euvel is er niet en ik moet me dus gewoon verder behelpen met de medicatie die ik momenteel neem voor maag en darmen.
Op mijn vraag of een eventueel dieet zou helpen antwoordde hij ook ontkennend.
Volgende week, twee dagen voor ik naar het ziekenhuis ga voor de onderzoeken, moet ik eerst nog mijn bieterke* (*tand) laten trekken om daarna enkele nieuwe tanden en kronen te laten maken die ons een halve kleine auto zullen kosten.
Onze kinderen hebben ons zoveel mogelijk gespaard tijdens de lange twee maandelijkse vakantie, maar soms zijn er dagen die ze zelf niet ingevuld krijgen en dan zijn wij er, de nood-opvang grootouders. Gisteren en vandaag zijn het de twee oudste kleinzonen die komen. Godzijdank is het eindelijk zomer en prachtweer en dankzij de uitvinders van medicamenten voel ik me weer een beetje beter.
Gisteren kwamen ze met hun zwemzakje aan, kleinzoon 2 wou meteen in ons zwembad duiken, maar zijn grootvader en ik hadden andere plannen. In ons dorp/gemeente/district (kies zelf maar) was er kermis. Zo'n dorpskermis van vroeger met een paar kraampjes voor de kleintjes en een paar voor de wat grotere kinderen en natuurlijk een kraam met smoutebollen en wafels.
Hoewel ze de dag ervoor met hun mama naar Bobbejaanland waren geweest, waren ze niet te houden en stonden ze op straat al te springen om te vertrekken om half twee. Ik heb me zo snel mogelijk fatsoenbaar gemaakt en samen trokken we tevoet naar de kermis. Mijn eerste vrij lange wandeling sinds de facetinfiltratie en facetblok, weliswaar nog ondersteund door pijnstillers. Ik ben er geraakt en ook terug thuis geraakt, wat toch wijst op een lichte vooruitgang.
We waren te vroeg, de kermis was om twee uur nog niet open. Pas om drie uur konden we onze centjes laten rollen. Dan maar eerst naar een taverne om iets te drinken. Snikheet en kleinzoon 2 vroeg om een warme chocomelk. De ober en zijn grootvader keken hem geschrokken aan en zeiden beiden tegelijk..."ge bedoelt een koude zeker" waarop kleinzoon 2, die nogal verlegen is maar ja knikte, maar nadien zei dat hij ook in de zomer graag warme soep at. Ik keek naar zijn grootvader en zei hem dat ook hij in't putteke van de winter graag ijskoude Duvel dronk en dat we in't vervolg het kind bij zijn keuze moesten laten. Enfin, van het drinken kregen ze beiden nog meer dorst, dat dan op mijn advies maar gelest werd met een plat waterke.
Toen was de kermis eindelijk open. Twee minuten op de bots autookes, drie minuutjes bunji springen en grootvader kon al gaan bijtanken in de dichtsbijzijnde bank. Maar veel meer was er echt niet te zien, dus hebben we maar een grote zak smoutebollen gekocht en die op de terugweg opgegeten.
Terug thuis kwam het speelgoed boven : op hun leeftijd is dat de I-Pad en de TV. Ach ... even rusten moet kunnen nietwaar. Zwemmen zat er niet meer in.
Ik maakte een fish pie (ovenschotel van gepocheerde vis met groenten in een bechamelsaus, puree erop en gemalen kaas erover voor een lekker korstje) dit voor ons: en grootvader, die geen vis lust kreeg zijn traditionele doos Cassoulet. Ik kook uit principe geen twee potten.
Hun papa kwam mee-eten/meeëten (kies maar zelf, ik weet het niet meer) en had zijn vakantiefoto's bij. Mama moest werken ocharme. We hebben maar de helft van de foto's kunnen zien, want het was moeder bezoekdag voor Mr. Silver.
Seffens komen beide kleinzonen terug, maar het zal een volledig dagje niksen worden, tenzij ze willen zwemmen of wandelen met Molly en grootvader naar de hondenwei....
Vandaag vieren onze jongste zoon en zijn vrouwtje hun tiende huwelijksverjaardag. Ze zijn op vakantie, maar langs deze weg zenden we ze een heel dikke proficiat.
't ja het was hier stil de laatste dagen, 'k ben een beetje ziekjes geweest ... weer die vervelende maag en darmen, maar deze keer erg genoeg om gewoon in bed of in de zetel te liggen en meer niet. Gelukkig is't vandaag een beetje beter. Benieuwd wat de uitslag zal zijn bij de dokter op 13 augustus.
Door de wolken, de regen en de donder en bliksem heen zie ik toch weer licht aan de hemel...ik moet wel snel kijken natuurlijk het water valt met bakken uit de lucht. Wat een zomer.. nog erger dan vorige zomer vind ik.
Voilà, dat is het zowat voor het moment. Mijn zetel roept me terug.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
(Britse zwarte humor) 
