De zon schijnt maar ik weet niet of het buiten warmer is dan gisteren, want gisteren was het bitter koud.  

Op één week tijd van 25°C naar 5°C – zo iets kan je enkel in België meemaken denk ik.

Zoals altijd is het tenhuize Bojako en hare zilveren weer druk geweest.

Vorig weekend kwam achterneefje even logeren.  Het was even piekeren voor ons, want we hadden geen flauw benul meer wat dertienjarige jongens graag doen.   Bleek dat hij zich best vermaakte met spelen op de I-Pad en de PC en naar TV kijken.   Ondanks het mooie weer sprak een wandeling hem niet aan.
Gelukkig was het maar voor één nacht en dag, want ik kan me niet voorstellen dat zijn ouders happy zouden zijn indien hij meerdere dagen enkel aan schermen gekluisterd zou zitten.  We gaven hem aan hen terug met vierkante ogen en zeiden dat hij heel braaf was geweest, wat zeker waar was, we hadden hem amper gehoord.
 

Maandag ben ik op koffieklatch geweest met mijn lieve school/werk-vriendinnen: dwz…we zijn allemaal vroeger naar dezelfde school geweest en daarna hebben we allemaal lange tijd op dezelfde firma samengewerkt. 
Spijtig genoeg hebben we al twee lieve vriendinnen van ons groepje heel jong moeten afgeven, vorig jaar was het ons lieve Mieke, maar toch proberen we om die hechte vriendschap in stand te houden.

Dinsdag kwam kleindochter…ze was een beetje ziekjes zei haar papa 's ochtens héél vroeg aan de telefoon.  
(ik denk dat ze gewoon eens een nana verwendag nodig had).

Woensdag kwamen kleinzoon 1 en 2 na de middag en ’s avonds kwam lieve vriendin Paz even op bezoek.  Ze verhuist na lange tijd terug naar hier in de buurt en ik ben daar ongelooflijk blij om.  Toen ze jaren geleden naar de boerenbuiten verhuisde heb ik haar wreed gemist.

Donderdag had ik weer enorm last van maag en darmen en ben ik een dagje van de kaart geweest.  (Dit is het restprobleem waar ik mee zit, dat na uitsluiting en na alle onderzoeken door de specialist PDS èn dumping syndroom werd genoemd).   Ik leg me neer bij haar vonnis en slik braafjes de vele voorgeschreven medicatie.   Mijn apotheker straalt elke keer ik binnenkom.  
Niet moeilijk : ik ben zijn villa aan 't afbetalen.

Ik heb dan van mijn dagje rusten in de zetel gebruik gemaakt om mijn nieuwe GSM weer in orde te krijgen.   De SMS berichten kwamen niet door.  
Na het boekje nog maar eens volledig doorlezen te hebben besloot ik om een volledige reset te doen naar de fabrieksinstellingen en hopsakee … de verloren geraakte berichten kwamen netjes allemaal aan.

Ik ben totaal niet technisch aangelegd maar mijne Handige Harry is op electronisch gebied ook geen held en hij schuift die dingen allemaal naar mij door.

Iets later constateerden we nondepippel dat onze printer het ook begeven had.

“It never rains but it pours” is onze familie motto.

De printer had de antieke leeftijd voor electronica van bijna vijf jaar bereikt,  dus we besloten vrijdag een nieuwe aan te schaffen.  

Ik wou natuurlijk weer iets nieuws en kocht er een die op WiFi werkt…stomme geit dat ik ben.  
Bij andere printers steek je gewoon de kabel in de printer en je bent vertrokken.   Om deze printer aan de praat te krijgen moest ik weer de bijgeleverde encyclopie doorploeteren.

IK HAAT ELECTRONICA (maar ik speel toch zo graag met al die nieuwe apparaatjes  ….) 
 

Zaterdag zou een kalme weekdag moeten worden, maar er kwam weer a hair in the butter.

Zoon 1 en familie hadden eerst een vakantie naar Turkije geboekt en betaald, maar dat was in’t water gevallen wegens te weinig belangstelling.  
Vervolgens hadden ze dan maar een appartementje aan zee gehuurd en net voor ze gingen vertrekken begaf hun auto het.

Onze telefoon rinkelde …. wat volgde kan je al raden zeker?  

De zilveren papa heeft hen met plezier naar ’t zeetje gevoerd en gaat hen volgende week terughalen.

En vandaag is ’t feest … kleindochter werd op 20 oktober 8 jaar en vandaag wordt het gevierd.

Joepie ...lekker met de beentjes onder tafel aanschuiven en genieten …

Toedeloekes !

28-10-2012 om 12:21 geschreven door BOJAKO  

18-10-2012 om 14:22 geschreven door BOJAKO  

Vorige week zijn we een dagje naar zee geweest, op bezoek bij schoonbroer en schoonzus-zee en Schwiegermutti namen we voor de gezelligheid mee.  
’t Was mooi weer en dat is altijd plezanter om te rijden, dit ondanks de twee muren vrachtwagens waar je constant tussendoor moet slalommen.   Je voelt je bangelijk klein tussen al die enorme mastodonten.

De volgende dag moest Mr. Silver met onze oude, trouwe ‘vintage’ Subaru naar de keuring en ja hoor … alles nog perfecto, we mogen er nog een jaartje de baan mee op.  
‘Vintage’ is het nieuw modewoord voor alles wat oud en gerecycleerd is, maar dat wisten jullie zeker. 

Mr. Silver ging op stap met Molly en ik trok op m’n eentje naar onze Noord-Arabische winkelstraat,  een winkelstraat dat in vroegere 'vintage' tijden kon concurreren met de Meir.

Soit, nu vind ik er wat ik zocht, iets wat vroeger niet zo makkelijk was, namelijk enkele pyama broeken.  
Broeken zonder pyama jasjes vindt je niet zo snel in een boutique n’est ce pas en die vind je nu wel in onze winkelstraat.  

Waarom alleen broeken hoor ik jullie vragen?   Wel omdat ik sinds eeuwig en altijd nachtjaponnen draag.   Tijdens mijn jongere en magere periode durfde ik snel au naturel te slapen, maar nu in mijn ‘vintage’ jaren slaap ik terug met een japon.  
Mijn ouders brachten me van jongsaf bij dat een meisje/vrouw/dame daar onderaan, beneden, op de plaats waar enkel een dokter en een echtgenoot mogen kijken.... ’s nachts moet verluchten. 

’s Nachts wordt er dus verlucht, maar ik ondervond de laatste tijd ’s morgens,  terwijl in in mijn kamerjas zat te genieten van een lekkere tas koffie en een krant, dat mijn benen en voeten ijskoud waren 
De oplossing lag voorhanden : enkele pyamabroeken…en die heb ik nu.  
Ik hoef jullie dus geen portret te schilderen van hoe ik er nu uitzie ’s morgens.   Denk daar m’n dikke wollen sokken en m’n crocskes bij en je hebt een volledig schilderij.   Knap is anders

En zo kregen onze drie kleinkinderen me te zien dit weekend.

Zaterdag kwamen ze logeren.

Met drie stoven ze uitbundig naar binnen.   Elk sleurden ze achter zich hun valiesje mee.   Het leek alsof ze voor een maand kwamen logeren.  
Bobby (de hond) was er ook bij, maar die bleef niet overnachten.  
Ze duwden hun papa letterlijk de deur uit, want ze weten dat wanneer hij er niet meer is, hun grootouders véél meer aandacht aan hen schenken.

Ze weten ook dat ze rot verwend zullen worden en veel langer mogen opblijven dan thuis.

“Mag ik bij u slapen?” vroeg kleindochter (8 jaar) die zich op mijn linkerbil genesteld had.
“Nee ik wil bij nana slapen” pruttelde kleinzoon 3 (6 jaar) die op mijn rechterbil met de I-pad zat te spelen.
“Neeje ikke wil bij nana slaape...” riep onze kleinste,  die de speelgoed auto’s allemaal op de tapijt had uitgekieperd.

Ik antwoordde : “Meisjes bij de meisjes in onze slaapkamer en jongens bij de jongens in de logeerkamer” – ik had het natuurlijk al lang van tevoren uitgekiend.  

Kleindochter gaat meestal bij de andere oma slapen en de jongens komen dan naar ons, dus ik kon haar niet teleurstellen.   Ze straalde, ook omdat zij als oudste nog iets langer mocht opblijven dan de jongens.

Molly blafte ons de volgende ochtend allemaal veel te vroeg wakker en de kinderen mochten allemaal in hun pyama voor de TV,  rond de salontafel ontbijten,   een tikkeneike met soldaatjes* (*gekookt eitje met langwerpige sneetjes brood), daarna kabouter* boterhammetjes en warme choco (*boterhammetjes zonder korst in kleine driehoekjes gesneden).  
’t Was feest en ’t was enorm druk voor het keukenpersoneel (Mr. Silver en mezelf).

Omdat het kiesdag was en omdat kleinzoon 3 naar een kinderfeestje moest kwam hun papa hen vrij vroeg halen. 

Net op tijd hadden ze allemaal een bad gehad en hun tandjes gepoetst.   Kleinzoon 3 maakte extra werk van z’n eerste grote tand die er plots was gekomen.   Wat er met de melktand was gebeurd wist hij niet….een raadsel.

Nadat ze vertrokken waren hebben we heel snel opgeruimd, want ons huis leek alsof er een orkaan doorgeraasd was.

Vervolgens trokken we naar het kiesbureau.  

Daar waar we vroeger iedereen tegenkwamen die we al jaar en dag kenden (zoals beschreven op het blog van Hotlips) leek het nu alsof we ergens in het buitenland stonden aan te schuiven.

Gelukkig was er een grote glimlach van onze Marokkaanse overbuurman die bijzitter was.

Eén bekend gezicht nog, de vlamingen zijn waarschijnlijk geëmigreerd …de witte vlucht zoals men dit pleegt te noemen in de volksmond.

Na de middag heb ik een dutje gedaan op de zetel om te bekomen van het babysitten en een vrijwel slapeloze nacht (kleindochter is een nog grotere wroeter dan ik).

Zoon 2 belde om te vragen of hij langs kon komen met de kinderen.  

Er was maar één voorwaarde : de TV moest blijven aanstaan, want ik wou het verloop van de verkiezingen blijven volgen.  
Kleinzonen 1 en 2 vonden het goed en konden zich best amuseren met de computer en de I-Pad.

Zoon 2 was diep teleurgesteld.   Hun  geplande trip naar Turkije tijdens de aanstaande herfstvakantie was in’t water gevallen.   Ze hadden net een mail ontvangen van het reisbureau.  

Waarschijnlijk te weinig toeristen wegens de problemen tussen Syrië en Turkije.

’t Zal zeker niet zo warm of luxueus zijn, maar ze hebben besloten om dan maar terug naar ons zeetje te gaan en daar is het ook altijd goed, zelfs in de herfst.

En dan : de uitslag van de verkiezingen.  
Een diep treurige Janssens en een waarschijnlijk overgelukkige De Wever.   Moeilijk te zien bij De Wever, want die heeft een pokerface en uit nooit uitbundig zijn gevoelens.  
De arme man is letterlijk weggesmolten tijdens de voorverkiezingen, ik hoop dat hij stopt met zijn dieet anders waait hij binnenkort omver bij een sterke politieke tegenwind.

Iedereen heeft zijn visie over het plotse triomf van de NVA.  

Naar mijn bescheiden ‘vintage’ mening zijn een zeer groot deel voormalige VB stemmers overgestapt naar de NVA omdat er geen cordon rond de NVA is en omdat de NVA ook wat matiger, maar toch rechts is.

Indien de NVA echter ook niet luistert naar de stem van die vele kiezers, dan voorzie ik bij de volgende verkiezingen gewoon een stap terug naar AF, ofte terug naar het VB.

Maar kom ....wie ben ik?   Zeker geen gediplomeerde politoloog, maar ik heb wel de universiteit van het leven al grotendeels achter de rug en ik luister altijd aandachtig naar wat rond mij gezegd word en ik leer daaruit.

Oeikes ...net zoals ‘Myette’ is mijn ball and chain terug binnengewandeld en word ik verwacht om te komen kijken naar de vruchten van zijn tuin-arbeid.

Zij die in het leven geleerd heeft dat het wijs is om haar echtgenoot de nodige aandacht te schenken zal het dus vandaag hierbij laten.

Toedeloekes ….

15-10-2012 om 14:19 geschreven door BOJAKO  

Gisteren was het blogmeeting met mijn blogmaatjes en ik heb er weer heel erg van genoten.   Er werd door mijn blogmaatjes gevraagd of ik nog wel ga schrijven op mijn blog, het was al zo lang geleden …
ik merk tot mijn grote schaamte dat er inderdaad al veel dagen voorbijgevlogen zijn.

Hier gaan we :

Ik en ook de zilveren surfer hebben énorm genoten van onze driedaagse trip naar de Joekee.  
De weergoden waren bijzonder goed gemutst, want we hebben drie prachtige, zonnige, warme dagen gehad.

Elk jaar rond deze tijdstip lassen we een uitstap in om onze huwelijksverjaardag te vieren, dat was dit jaar de 44^ste.
Dat is kunnen volhouden hé mannekes?  

Zoals jullie weten is Mister Silver de allerergste mannelijke shopaholic die ik ken, ik denk dat we elke winkel in Canterbury bezocht hebben, bovendien bezochten we voor het vertrek een hypermarché in Calais en bij het terugkeren de enorme outlet shopping center in Asford.  
Tijdens het rijden van Canterbury naar Ashford zag hij ook nog eens een car boot sale en ook dat hebben we bezocht.

In de allerlaatste supermarkt moest ik in de apotheek afdeling (dat is zo in Engeland - apotheek in een supermarkt ) iets extra gaan vragen voor mijn arm, pijnlijk ruggetje, ik kon gewoon niet meer, maar ik kon ook de uitstap van mijne gouden zilveren niet naar de knoppen helpen.   Hij geniet er zo ontzettend van.

De apothekeres gaf me een soort grote, warme sticker om op de pijnlijke plaats te plakken, want ik zat al vol medicatie.  

Mensenlief dat deed deugd…ik kende het niet, maar het is een aanrader.  
Je plakt het op je pijnlijke plaats en geleidelijk aan, via een chemisch proces, begint de plakker op te warmen en je kan er uren geniet van hebben. 
Of het echt helpt tegen de pijn weet ik niet, maar het warmtegevoel voelt heerlijk aan.

Godzijdank is de Shuttle zonder enig probleem -heen en weer - door de tunnel gereden.  
Zoals ik al meerdere keren schreef,  lijd ik aan een erge vorm van claustrofobie.   Me in de tunnel krijgen, zeker de allereerste keer, was een echte beproeving.  

Maar, omdat het met de Shuttle slechts een half uurtje duurt om van Calais naar Folkestone te rijden kiezen we nu altijd voor deze methode om het kanaal over te steken.
Bovendien word je nooit zeeziek.

Veiligheidshalve leid ik mezelf af door m’n hoofdtelefoon op te zetten met mijn persoonlijke keuze van liedjes op mijn MP3 speler en ik zorg ervoor dat ik spannende lectuur bij de hand heb.   
Op die manier vliegt het half uur onder de zee snel voorbij.

Wat er ooit zou gebeuren indien de trein halverwege stilvalt, daar durf ik niet aan te denken, maar ik denk dat ze dan aan de andere kant best een geel wagentje en een dwangbuis klaar zetten.

Dit weekend verzorgt Mr. Silver samen met anderen de jaarlijkse parochiale rommelmarkt.   Hij is al vier dagen bezig met de organisatie.  

Ondanks de regen,  die vandaag met bakken uit de lucht valt, voel ik me natuurlijk verplicht om er eens langs te gaan.

Bovendien is er vandaag ook nog de plechtige opening van het nieuw rond punt op één van de gevaarlijkse kruispunten in onze buurt en vanavond treedt er een Jazz/Dixie orkest op in het parochie café.

Ik ga me vandaag dus ook niet vervelen.

Vorige maandag heb ik mijn griepspuit laten zetten en vandaag heb ik een snotneus… zou de spuit dan toch niet werken?

Mijn huisarts had al een groot deel van de resultaten van de onderzoeken binnengekregen en van haar kreeg ik toch iets meer uitleg dan van de dokters in het ziekenhuis. 

Zij raadt me bv. een maag/darm sparend dieet aan, daar waar de dokter in het UZA dit onnodig vond.   Wie moet ik nu geloven, een specialist of een huisarts?

Soit, op 18 oktober moet ik ‘hopelijk’ voor de laatste keer naar het UZA voor de uitslag van de Pet-scan.

Ik ben ervan overtuigd dat alles OK zal zijn, want anders hadden ze me al lang gebeld om te komen.

Daarna hoop ik dat ik héééééél lang geen dokter meer hoef te zien.   Ik zal braaf mijn medicatie nemen en proberen om niet te veel te zagen.

Ik ga me nu klaarmaken voor mijn Rommelmarkt bezoek en ik zal proberen om in't vervolg mijn dagboek iets beter bij te houden.

Toedeloekes ….

06-10-2012 om 11:54 geschreven door BOJAKO