this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
22-07-2013
een kat op een hete tinnen dak ...
een kat op een hete tinnen dak .... ja zo voelt het een beetje aan ... maar ik klaag niet hoor, ooooo neeee.... laat de hele zomer zo maar zijn. We hebben zo gezaagd en gezeverd over de buitengewoon lange, koude, natte winter en lente, dus nu lippen stijf opeen en regelmatig met een nat washandje mijn gezicht verfrissen en indien nodig plons ik het zwembadje in om de rest van mijn body ook af te koelen.
Vorige week een vluchtig bezoekje gebracht aan vriendin Paz, die naar mijn en haar gevoel goed en snel aan het genezen is van haar hernia operatie. Mijn rug knarste en kraakte ondanks de facet infiltratie, maar ik durfde haar niet ontmoedigen ...tenslotte is Pazke veel fitter dan ik en zal ze daarom hopelijk ook veel sneller genezen.
Zaterdag waren we uitgenodigd bij schoonbroer en schoonzus aan zee voor een heerlijke BBQ. Naturellement was Schwiegermutti ook van de partij en zoals steeds werd ze door ons thuis aan de voordeur opgepikt met onze voituur.
Ze stapte in, trok achter zich de autodeur toe om meteen te beginnen zagen ... " Oi oi booshma booshma ... kinterschlot stot noch oep en dor kan ich nie teege... mut opendoen!"
Kalm en beleefd zoals altijd antwoordde ik : " uw zoontje zal dat direct doen wanneer hij terugkomt (hij was even een karton water naar haar appartement gaan doen, want we moeten zien dat onze oudjes genoeg vocht innememen) maar denk eraan ma, het kinderslot moet onmiddellijk terug opgezet worden wanneer we straks weer thuis zijn, ik zou niet willen dat één van mijn kleinkinderen de auto uit dondert!"
Waarop zij weer : " ik verschton nie da daaine kindere allemol zoen prutsers zaain, maaine jongens hebbe da noeit kedaan, kinderen von vantaag meuge alles toen, was zoe nie fruger."
Waarop ikke weer, nog steeds uitermate kalm en beleefd : "moeder ... uw oudste zoon heeft nooit in een auto gezeten tot hij minstens vier of vijf jaar oud was, want toen woonden jullie beiden nog in een Duits kamp, hij kon dus moeilijk in een auto aan deuren prutsen. Bovendien heb je me altijd verteld dat hij in dat kamp de vrije loop had als kleuter en je hem overal moest zoeken. Verder herinner ik me dat jullie een VW hadden toen ik je leerde kennen en als ik me niet vergis waren er maar twee deuren in die auto ... ook moeilijk voor een kind om dan de achterdeur open te doen..."
Achter mij hoorde ik zoals steeds het gemompel : " och du verschotst du nie Shaakie ...fruger was alles anders mit oenze kinderen ..."
Godzijdank kwam mijne zilveren op dat ogenblik terug en konden we naar zee vertrekken. Om alle verdere gesprekken te vermijden neem ik altijd een boek mee en zetten we de radio aan in de auto. Niet dat het echt nodig is, want meestal slaapt ze vooraleer we de Kennedytunnel bereiken en moeten we ze wakker maken bij aankomst aan zee.
Ze heeft zich weer een nieuw soort GSM gekocht, speciaal voor ouderen van dagen - zoals men in de volksmond placht te zeggen en schrijven - aangeraden door een nieuwe vriendin, met een alarm achteraan. Zoals steeds snapte ze weer niks van de werking.
Ik stelde voor om eens op de alarm achteraan te drukken om te zien wat er zou gebeuren. Het geluid van een alarm weerklonk en onze GSM's begonnen te rinkelen. Hoera ... het ding werkte. Blijkbaar tot grote schrik van Schwiegermutti, want ze kreeg bijna een appelflauwte : " oi oi ... ich bin bang, sebiet komt ambulance ... zet lawaait af, zet lawaait af ... oi ich gon flauwvallen van zenuweëen..."
Schoonbroer zette het geluid af en enkele minuten daarop kregen we op haar nieuwe GSM een bericht van onze zoon 2 : "wie ben je en wat is er ?"
Ik belde hem onmiddellijk op om hem gerust te stellen. Blijkbaar stond het nummer van Bobonne niet in zijn GSM en er was een bericht binnengekomen met de tekst : Help mij aub ! Soit ... als ze ooit leert hoe ze deze GSM moet gebruiken (de derde al denk ik) dan kan ze met gerust gemoed de straat op, want voor thuis heeft ze een alarm om de nek hangen.
't ja .... oud worden ... niet gemakkelijk hé.... benieuwd hoe wij later zullen zijn en hoe onze kinderen over ons gaan spreken
Gisteren heb ik wegens de hitte de dagelijkse wandeling overgeslagen en ben ik met de regelmaat van een klok mijn zwembadje ingedoken om af te koelen, tussendoor even naar de TV gekeken om ons Flupke te zien koning worden.
Tussen de plonsbeurten in las ik verder in een uitstekend boek van Ben Elton : 'The two brothers', dat zich afspeelt in Nazi Duitsland. Zeker aan te bevelen, want ik had enorm spijt toen het uit was.
Nu moet ik me dringend klaarmaken, want deze namiddag is het koffieklatch met mijn twee lieve vriendinnen in 't park...
Moesten Ludovicus en Lea hier komen lezen : "heel onze bloggroep hoopt dat dit mooi weer blijft duren en dat jullie verder nog een prachtige vakantie aan zee hebben! "
Het is zo stil in blogland omdat bijna iedereen geniet van het mooi zomerweer, me, myself and I natuurlijk ook. Geef toe .. 't is echt geen weer om achter een peeceeke te zitten puffen hé? Maar toch doe ik het, want anders komt er weer niets van. Ik heb nu even tijd.
Net mijn krant gelezen en me ziek geërgerd aan al het geld dat België niet heeft maar toch uitgegeven werd en wordt om schatrijke mensen nog in de bloemekes te zetten en nog rijker te maken. Het ene diner na het andere, twee borstbeelden, een lens voor een camera ... allez mannekes toch, hoe is het in godsnaam mogelijk? Albert is een lieve, brave, gezellige bompa ... ik vind dat ook, maar er zijn zoveel lieve bompa's en die moeten het stellen met een minimum pensioentje... een pensioentje waarvan 'de regering' zich afvraagt waar ze het geld gaan halen om dat minimum pensioentje te kunnen betalen.
Wel als eeuwig budgetterende huisvrouw met gezond verstand zeg ik : haal het bij die rijke lieve oude man die het toch niet nodig heeft, want hij en zijn familie zijn al schatrijk. Zijn al die diners nu écht nodig? Ik dacht van niet. Op de laatste dag een receptie met broodjes en een horloge et voilà, klaar is Kees. Beseft iedereen wel dat wij dat allemaal betalen ... dat komt uit onze portemonnee en daar vliegen al motten uit wanneer we ze opendoen.
Haalt het echt niets uit indien we allemaal protesteren? Soit ... we kunnen dit bij de volgende verkiezingen misschien duidelijk maken aan de gestelde lichamen die nu zo heerlijk elke dag op onze kosten zitten te smullen bij het elfendertigste afscheidsdiner van onze king en zijn madam.
and now for something completely different ...
mijn facet infiltratie begint eindelijk precies een beetje te werken ... ik kan zonder medicatie vrij goed uit de voeten tot een uur of zes 's avonds en dan zijn de druppeltjes pijnstilling weer nodig. Dus nog niet echt een groot succes. We shall wait and see said the blind man. (veel engels vandaag, ik weet het, maar ik ben weer veel boeken aan't lezen en dan komt dat weer boven zweven)
Vriendin Paz is thuis na haar hernia operatie en ook bij haar gaat het precies redelijk goed. Kalmpjes aan en niet te snel en nog veel plat liggen.
Bijna alle kleinkindjes zijn terug thuis na hun kamp en enkelen staan in de startblokken om nu met de ouders op reis te vertrekken.
Zelf gaan we niet op reis dit jaar, maar dankzij het mooi weer van de laatste weken kan ik regelmatig in ons zwembadje wat rondplonzen en dromen dat ik op een exotisch strand lig. Ons geld is nodig om onze royals te onderhouden ziet ge ... neeje ik ga er niet terug over beginnen, want ik krijg er het zuur van.
Straks een mooie wandeling, een terrasje en daarna thuis in't zwembadje en meer is er niet nodig om gelukkig te zijn nietwaar?
Ai ... ik merk dat het weeral een tijdje geleden is dat ik m'n dagboek bijschreef ... foeikes toch en er gebeurt nochtans vrij veel, misschien iets teveel om tijd te maken om te schrijven.
We zijn ondermeer enkele dagen op hotel aan zee geweest en op bezoek bij vrienden die aan zee logeerden. Ondanks het slechte weer toen hadden wij weer geluk, want de dagen dat we aan zee waren scheen het zonnetje, weliswaar niet zo warm als vandaag, maar kom : een kinderhand is snel gevuld.
Verder was er het verjaardagsfeestje van kleinzoon 3 dat we ook buiten hebben kunnen vieren. De kinderen konden al hun energie kwijt in de tuin en zoon 2 en zijn schoonbroer hadden voor een lekkere maaltijd gezorgd. Alle kinderen bleken een uitstekend rapport te hebben en dan moeten de grootouders wel eens in de portemonnee duiken voor een kleine beloning. Schwiegermutti was ook van de partij. Wanneer we weggaan halen we haar thuis op met de auto en zetten ze altijd braaf terug af aan de voordeur. Ik voelde me die dag echt niet zo goed, misselijk en buikkrampen en om negen uur 's avonds stelde ik voor om naar huis te gaan, voor mij was het wel geweest en voor de kindjes ook...en ik was bovendien BOB en die beslist. Schwiegermutti was zich best aan het amuzeren en had absoluut nog geen zin om naar huis te gaan, ik kreeg een boze blik en ze zei: "mor Shaakie, ik haabe just nief sigaret oepgestooke, is nog goe weer, ik wil nog blaaive, ik amuzeir maai". Met een diepe zucht antwoordde ik heel beleefd maar kordaat (dat heb ik van mijn schoonzus geleerd) : "goed ma, van mij moet ge niet naar huis, maar dan zult ge wel de bus moeten nemen, want deze taxi gaat nu vertrekken!" Dik tegen haar zin is ze dan toch maar pruttelend in de auto gestapt.
De dag daarop was ik echt helemaal van de kaart en moest ik zelfs naar de dokter. Waarschijnlijk heb ik tijdens ons kort reisje aan zee op restaurant toch iets gegeten waar lactose in zat. 't Ja op restaurant kan je moeilijk vragen om alles met soja klaar te maken hé.
Dinsdag moest ik willens nillens naar het ziekenhuis, want ik had al een jaar vroeger een afspraak gemaakt voor een facetinfiltratie in mijn rug. Nu maar wachten tot het begint te werken, want dat kan een week tot veertien dagen duren. Vol goede moed onderging ik de pijnlijke behandeling, maar een jonge man die in de stoel naast me lag op de kamer zei dat hij het nooit meer zou laten doen tenzij ze hem in slaap deden. Al goed dat mannen geen kinderen moeten baren
De dag daarop weer in bed doorgebracht ondanks het mooie weer, maar vrijdag voelde ik me toch in staat om naar onze maandelijkse blogmeeting te gaan. We waren maar met vier, want Ludovicus en Lea zijn met vakantie aan zee en gelukkig hebben ze dit jaar prachtig weer. Blogvriendin Paz was de dag ervoor met spoed opgenomen in het ziekenhuis en moest dringend geopereerd worden aan een hernia. Onze andere blogvriendin van het eerste uur Myette was dan weer naar de reumatoloog. Ons groepje begint uiteen te vallen en dan bedoel ik dat heel letterlijk ... er is niemand meer die niets mankeert, we lijden allemaal hoe langer hoe meer aan allerlei kwaaltjes. Dat is oud worden zeker?
Soit ... gisteren heb ik toch mijn uiterste best gedaan en ben ik met wandelstok tot aan de hondenwei gewandeld en terug, wat op zich al een hele prestatie is. Ik vind wel dat ik mijn wandelstok een beetje moet 'pimpen' ... iemand een idee hoe ik dat best zou doen? Knalroze met bloemenstickertjes misschien ...
Al de kleinkindjes zijn op kamp en de mama's en papa's profiteren van die gelegenheid om even tot rust te komen. Daarnet een telefoontje gehad van zoon 1 en zijn vrouwtje, zij zijn een paar dagen op hotel in de Ardennen.
Ons nieuw ottooke is 'ontblutst' en ziet er weer spic en span uit!
Voilà zie, dat staat er weer allemaal op en kan afgeprint worden voor mijn dagboek.
Geniet allemaal van het mooi weer, ik ga dat ook doen!
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
: "moeder ... uw oudste zoon heeft nooit in een auto gezeten tot hij minstens vier of vijf jaar oud was, want toen woonden jullie beiden nog in een Duits kamp, hij kon dus moeilijk in een auto aan deuren prutsen. Bovendien heb je me altijd verteld dat hij in dat kamp de vrije loop had als kleuter en je hem overal moest zoeken. Verder herinner ik me dat jullie een VW hadden toen ik je leerde kennen en als ik me niet vergis waren er maar twee deuren in die auto ... ook moeilijk voor een kind om dan de achterdeur open te doen..."
