Omdat het alweer lang geleden was, had ik een mailtje naar mijn oudcollegas gestuurd om af te spreken voor een drankje in de Midi. Toen ik eraan kwam stond Bob Smits al voor de deur te draaien en Roger Vyvey, Roger Devrieze en Herman Vervoort zaten aan tafel. Dan kwamen Hilde Pellens en Alex, Leo Benneke, Danny Sioncke en Erwin Wuyts binnen. Heel gezellig. Sommige moesten op tijd terug aan het werk en met een klein groepje bleven wij tot half drie.
Good news week, dat was de titel van het liedje dat in mijn kop draaide terwijl wij in de gang bij de oncologe zaten te wachten. En terecht. Nadat de oncologe zoals gewoonlijk eerst had gevraagd hoe het was geweest sinds onze laatste ontmoeting kwam zij terzake. Op de CT-scan was er kliervorming te zien zowel in de thorax als in mijn buik. Maar nog veel belangrijker was de uitslag van de PET-scan. De expert die de PET-scan had geanalyseerd had Dr. Vermeij speciaal gebeld omdat de uitslag zo uitzonderlijk was. Geen enkele metabolische activiteit meer waar te nemen. Dat houd in dat er op dit moment geen enkele reden is om eender welke behandeling te beginnen.
Het spreekt dus vanzelf dat ik mijn oncologe en alle verplegend personeel van de afdeling oncologie en alle lieve mensen, bekenden en onbekenden, die mij op allerlei manieren hebben gesteund,
ongelooflijk dankbaar ben. Dit betekent niet dat ik genezen ben maar het resultaat van de chemo is boven elke verwachting. Echt uniek.
De afgelopen week was, behalve de pijn van de getrokken kiezen, een hele goeie. Heb me uitstekend gevoeld en mag echt niet klagen. Ik moet wel toegeven dat de spanning voor de bespreking morgen met de oncologe aan het stijgen is. Dan gaan wij zien op de PET-scan en de CT-scan hoe de toestand is.
Tijd voor de 3de CT-scan van mijn thorax en abdomen in het Jan Palfijn ziekenhuis in Merksem. Toen wij na het inschrijven ons meldden bij de balie van de wachtklamer bleek dat ik geen voorschrift van de behandelende dokter had. Ik ging meteen naar oncologie en had geluk, Dr Vermeij dok vrijwel meteen op en maakte de voorschrift klaar. Toen ik thuiskwam bleek dat de voorschrift gewoon tussen al de papieren die verband houden met mijn behandeling zat. In de wachtkamer zat ook meester Jurgen van St Lutgardis Merksem. Hij had al zijn literflesje met anijssmakende vloeistof gekregen. Toen de mijne werd gebracht zei hij Skol. Na een uur was mijn fles leeg.
Samen werden wij binnengeroepen en naar onze kleedhokjes gewezen. Hij mocht eerst onder de scanner en daarna. Toen hij klaar was hebben wij even gebabbeld en heb ik uitgelegd wie ik ben. Hij herkende mij maar wist eerst niet vanwaar.
Savonds handen wij een gezellig etentje samen met alle kinderen en kleinkinderen om Jules verjaardag te vieren. Het was voor ons de eerste keer dat wij in de Melkerij aten sinds het daar volledig rookvrij is geworden. Een goed initiatief van de eigenaar. Ik heb er vroeger ook menig pijpje een sigaartje gerookt maar eten in een rookvrije ruimte smaakt toch veel beter.
Alweer een vroege morgen. Het was tijd voor de PET-scan in het Sint Augustinuskliniek in Wilrijk en de afspraak was voor kwart na acht s morgens.
Wij waren er op tijd na inschrijven als het restaurant om acht uur openging, ging Margriet daar wachten en ik trok naar de Da Vinci PET-Scanner.Bij de vorige PET-scan op 10 November kreeg ik een half valium pilletje maar dat had volgens mij weinig effect. Deze keer werd iets ingespoten bij de infuus en zoals de dame die het toediende zei, werkte het meteen. Heb daar lekker liggen slapen terwijl het vloeistof van de infuus in mijn ader binnen liep. Na een uur was het tijd op het bedje van de PET-scanner plaats te nemen. Deze keer had ik gelukkig geen rugpijn zoals de vorige keer dus het was geen lijdensweg. Heb zelfs in de scanner gedut. Toen het klaar was tegen half elf ging ik Margriet zoeken in het restaurant. Tot mijn verbazing was zij niet alleen maar had zij gezelschap gekregen van Babette en Sjaak en Pascale. Leuk. Ik bestelde een koffie verkeerd en een broodje Martino want ik moest nuchter zijn voor de PET-scan en had dus ondertussen aardig wat honger.
S morgens om half acht vertrokken Margriet en ik richting het Onze Lieve Vrouw Middelares ziekenhuis in Deurne. Wij hadden geluk en konden parkeren op de middenberm tegenover de Spoedingang. Eens wij de hoofdingang binnen waren, waanden wij ons in een hotellobby van de jaren --tig. Ouderwets. Omdat men meestal moet inschrijven sloot ik aan achter in de rij van wachtende mensen. Er waren een stuk of twintig voor mij maar wij waren goed op tijd, tien minuten voor acht terwijl mijn afspraak met de tandchirurg pas om half negen was. Twee minuten voor tijd was ik eindelijk aan de beurt. Ik overhandigde mijn papieren aan de dame achter de balie en vertelde dat ik een afspraak had met Dr. Van Hove. Zij vroeg of het ging om een consultatie en ik antwoordde drie tandextracties. Zij herhaalde haar vraag en dan zei ik gewoon ja waarop zij zei dat men voor een consultatie niet moest inschrijven. Ik vroeg haar de weg en vertrok in de aangeduide richting. Vond meteen de spreekkamer en werd onmiddellijk geholpen. Mocht plaats nemen en de eerste verdovingsspuit werd toegediend, rechts van onder. Dan vroeg de assistente mij om haar aub te volgen. Door een gang, om de hoek, in een goederenlift naar een ander verdieping en dan waren wij bij de behandelkamer. De reden voor deze wandeling was dat zij aan het verbouwen waren.
In de behandelkamer begon de dokter meteen eraan. De kies was wat weerbarstig en hij moest hem in twee kappen om hem eruit te krijgen. Dan was het tijd voor de verdoving van links boven vanachter voor de twee andere kiezen. De eerste van de twee liet zich heel gemakkelijk trekken, de ander was niet even gewillig. Maar het lukte.
Terug naar beneden waar de dokter een penicillinekuur voorschreef.
Hij vroeg of ik een geschikt pijnstiller in huis had. Ibuprofen was ok. Hij gaf een koelzakje mee om de zwelling tegen te gaan en zei dat ik meteen na thuiskomst een pijnstiller moest nemen en een tweede vier uur later. Dat was zeker niet overbodig. Ik heb dagelijks drie pilletjes nodig gehad tegen de pijn gedurende een week.
Om eerlijk te zijn heb ik meer last gehad van de uitgetrokken tanden dan van alle chemo bij elkaar.
Om 14uur30 kwamen zij eindelijk thuis. Nadat zij in ellenlange files is Oostenrijk hadden gestaan kwamen zij terecht in files rond Mϋnchen. Sjaak besloot om richting Nϋrnberg te rijden en bij het vliegveld daar zochten zij een hotel om te overnachten. Ondertussen was het al half een s nachts. Na het ontbijt vertrokken zij even voor negen uur.
Wij hebben met veel plezier te video opnames bekeken en ik moet bekennen dat ik nu nog meer zin heb om mee te gaan skiën met Pasen. Het was ongelooflijk leuk om Jules en Olivier bezig te zien. Zij kunnen al heel goed skiën en ik was ook helemaal onder de indruk van Jules op zijn snowboard.
Wj zij wel heel erg blij dat zij nu allemaal weer thuis zijn.
De afgelopen week passeerde zonder noemenswaardige moeilijkheden. Ik ben mijn lichaam erg dankbaar voor zijn weerbaarheid en herstelvermogen. Vind dat ie het ongelooflijk knap doet aangezien ik in november erg verzwakt was toen de chemo begon. Ondertussen hebben wij vernomen dat het met een van mijn medepatiënten, Manuel, die me telkens moed heeft ingesproken, allesbehalve goed gaat. Daar hebben wij het best moeilijk mee want Manuel heeft me altijd aangespoord om te vechten en om niet bij de pakken te blijven zitten.
Ondertussen proberen wij te volgen hoe de terugreis uit Campitello in de Dolomieten van onze dochter en schoonzoon en hun twee jongens gaat. De eerste 145 km duurde 4 uur en rond München werden files verwacht. In ieder geval lijkt het alsof zij zeer tevreden zijn met de skivakantie want zij wilden meteen boeken voor volgend jaar. Ik weet uit eigen ervaring hoe fijn het is om daar je wintersportvakantie door te brengen, fantastische skipistes, hele goede sneeuwcondities en niet te vergeten heerlijk lekker Italiaans eten.
Omdat ik in het weekend na de 2de sessie van de 4de chemokuur me erg slapjes had gevoeld, had ik verwacht dat ik dit weekend me minstens even slap zou voelen. Maar blijkbaar was er toen iets anders bijkomstigs aan de hand want deze keer was van slapte en extra vermoeidheid weinig te merken. Gelukkig maar. Slaap steeds beter en de ochtendlijke hoestbuien durend steeds minder en minder lang. Voel me elke dag sterker en fitter en begin weer zin te krijgen om klusjes in huis op te knappen.
In de namiddag ging ik naar de tandarts. Had smorgens gebeld omdat ik de afgelopen dagenvaker en vaker kiespijn had gehad. Hij maakte een surroundfoto en begon dan uit te leggen wat er allemaal aan de hand was. Het komt er op neer dat ik dinsdag a.s. in het Middelares ziekenhuis in Deurne 3 tanden moet laten trekken omdat er anders een te grote risico op infecties is en dat kan ik om de tandarts te citeren missen als kiespijn met mijn geschiedenis van kanker en chemo en verlaagde weerstand.
S nachts heel goed geslapen maar bij het tandenpoetsen moest ik hoesten en dan liep het eventjes een klein beetje verkeerd. Mijn ontbijt vloog eruit. Niet erg. De rest van de dag voelde ik me prima. S avonds aten wij macaroni met ham en kaas samen met Sjaak en Jules en Olivier. Heerlijk 2 lekkere grote portiers verorberd.
Tegen 22 uur kwamen zij nog eventjes langs bij ons om afscheid te nemen voordat zij op skivakantie vertrokken. De jongens vonden het heerlijk om eventjes bij Bomma en Bompa te liggen knuffelen. Wij zullen hen heel hard missen. Bompa moest beloven om volgende keer mee te gaan skien
Het was tijd voor de 2de deel van de 5de chemokuur. Na het bloedtrekken dat meteen naar het labo werd gebracht voor analyse, mochten wij bij de oncologe komen. Omdat de bloedanalyse nog niet klaar was ging zij me eerst onderzoeken na de gewone vragen over hoe de week was geweest. Alles was goed. Mijn bloeddruk en de bloedanalyse ook. Dus mocht de chemo toegediend worden. Eer werd besloten dat na deze vijfde kuur opnieuw een evaluatie te doen. Dit houdt in dat ik op 8 maart een PET-scan moet ondergaan en de week daarop een CT-scan. Daarna volgt een normaal gezien een rustpauze.
Het klonk allemaal heel positief, zelfs zodanig dat Margriet en ik achteraf aan elkaar vroegen of de ander het ook zo had ervaren.
Onmiddellijk na de chemo haalden wij lekker een frietje. Af en toe kan dat toch zo lekker smaken.
Dit was een belangrijke dag want St Lutgardisschool had vanwege het 75 jarig bestaan een musical gemaakt die werd opgevoerd door de leerlingen. Het was formidabel. Ongelooflijk knap in mekaar gezet en de uitvoering was fantastisch. Heel veel supertrotse ouders en grootouders die hun kinderen en kleinkinderen bezig zagen.
De nacht van Vrijdag op Zaterdag was wat rustiger. Geen bloedneus, ik moest maar weinig hoesten en had bijna geen last van slijmen. Ik had wel weer last van brandend zuur in mijn keel en ik moest een keer overgeven. Nadat ik had overgegeven voelde ik me onmiddellijk beter en de rest van de nacht kon ik lekker rustig slapen.
Overdag rustig aangedaan en wat gekeken naar de olympische winterspelen op TV.
S avonds gingen wij naar Laura en Dick. Het was heel gezellig en wij hadden elkaar sinds december niet meer gezien. Er was nog meer volk en zoals bekend, hoe meer zielen hoe meer vreugde. Margriet en ik waren blij dat wij erheen kon gaan want als je chemo krijgt is dat niet vanzelfsprekend.
De nacht van Donderdag op Vrijdag was er een van veelvuldige bloedneuzen, veel hoesten en veel slijm. Moest ook een keer overgeven.
Overdag ging het weer veel beter. Geen last meer van het bovengenoemde. S avonds had ik wel veel last van brandend zuur in mijn keel. Allemaal effecten van de chemo.
Het was weer tijd om bloed te laten onderzoeken en ook om mijn oncologe te zien. Omdat ik 2 weken geleden weer een blad voor bloedonderzoek had meegekregen meldde ik me bij de verpleegsters een halfuurtje voor de afspraak. Meteen werd het nodige aan mijn poortje aangesloten en een paar spuitjes met bloed werd afgenomen.
Zag ook Erwin Wuyts en zijn vrouw terug. Het was precies een maand geleden dat wij elkaar voor het eerst op afdeling oncologie hadden ontmoet. Ik wist dat ik hem van ergens herkende maar kon niet op komen waar dat was geweest. Erwin en zijn vrouw deden het beter. Hij had min achternaam opgevangen en zij mijn voornaam en de combinatie deed zijn frankske vallen. De man met de pijp op Alcatel Bell. Zo stond ik daar inderdaad bekend.
Bij de oncologe vertelde ik dat zij het bij het rechte eind had gehad toen zij een maand geleden had gezegd dat wij na een vierde chemokuur best een rustpauze zouden inlassen. Maar zij had een verrassing in petto voor ons. Zoals zij toen had beloofd had zij contact opgenomen met een professor aan het VUB die gespecialiseerd is in longziektes. Zijn voorstel was om door te gaan met een vijfde en ook een zesde kuur omdat ik het tot nu toe best goed heb kunnen verdragen en omdat het resultaat beter dan verwacht was. Hij was van mening dat het totaalresultaat veel beter beoordeeld kan worden na het volmaken van liefst zes kuurtjes. De eerste deel de 5de kuur kreeg ik meteen vandaag en de 2de deel volgt over een week, op de 23ste dus.
Meteen na afloop van de sessie van vandaag gingen Margriet en ik nar de Green Garden om iets te drinken. Dat ik eigenlijk een vaste gewoonte geworden. Een Karmeliet triple smaakt altijd heel lekker na de chemo en doet bij mij de vermoeidheid verdwijnen. Dat wij daarna een heerlijk lekker etentje kregen opgediend door onze lieve Karianne maakte het geheel maar helemaal perfect.
Margriet en ik gingen s middags samen naar Brasschaat. Eerst wandelden wij langs de zuidkant van de Bredabaan, dan maakten wij een rondje door het park en keerden dan weer terug langs de noordkant van de Bredabaan. Eventjes boodschappen gedaan bij DelHaize. Daarna gingen wij gezellig iets drinken in de Green Garden voordat wij naar Sjaak en Jules en Olivier gingen. Samen met de jongens hebben wij dan heerlijk gegeten voordat wij moe en voldaan teruggingen naar huis.
Het ging weer stukken beter dan de dag voordien dus wij zijn op de goeie weg.
Margriet en ik gingen samen naar het shoppingcenter in Wijnegem. Eerst lunchten wij heerlijk bij Tast-Toe, Margriet at een Bami Java en ik een klein Indonesisch rijsttafel. Het smaakte heerlijk. De rijstafel stond aangekondigd als zeer pikant maar zo erg was dat niet, gewoon lekker pikant. Daarna gingen wij op zoek naar en ribfluwelen broek voor mij maar helaas, dat hadden ze nergens.
S avonds belde Herman. Het was best lang geleden en wij waren allebei blij elkaar stem te horen. Wij spraken af dat ik een bijeenkomst in de Midi zal regelen zodra ik Donderdag van de oncologe weet hoe mijn behandeling verder zal verlopen.
Margriet en ik wilden graag een wandeling maken maar de weergoden beslisten anders. Heel de dag viel er natte sneeuw en dat is niet het ideale weer om een chemo-patiënt uit te laten.
Olivier kwam slapen. Hij mocht net als zijn broer Jules bij Arne en Amber gaan slapen maar hij koos om de nacht bij Bomma en Bompa door te brengen voor twee redenen:
- Arne en Jules praten zoveel in bed dat Olivier niet kan slapen
- anders waren Bomma en Bompa helemaal alleen.
Zoals men kon verwachten was hij superlief. S morgens wou hij ontbijten zoals Bompa op zn Zweeds: boterhammen, een zachtgekookt eitje en Zweedse haring.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
Ik ben een man en woon in Merksem (Belgie) en mijn beroep is vroeger SW designer bij Alcatel, sinds 1 augustus 2003 bruggepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn kleinkinderen,lezen, gitar spelen, computeren, skien,genieten van het leven.
Officieel heet ik dus Anders maar iedereen noemt mij of Gunnar of Bompa.
Sinds longkanker met metatstases werd vastgesteld in oktober 2005 hoor tot de grote club van kankerpatienten met levenslang lidmaatschap.
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
