Maandag 22 mei

Tijd voor controle bezoek bij de oncologe. Zoals gewoonlijk vroeg zij eerst het met mij was geweest sinds het laatste bezoek. Ik vertelde dat mijn darmen ondertussen weer tot rust waren gekomen. Maar dat ik wel last had gekregen van mijn rechter schouder. Die doet met momenten heel erg pijn . Reden is hoogst waarschijnlijk dat ik afgelopen week voor het eerst in maanden weer echt aan het werk was gegaan in huis. Wat bezetten en plamuren en schuren van plafond en muren in onze badkamer. Daarbij heb ik dus mijn schouder of in ieder geval sommige spieren en pezen overbelast. Dat heeft op zich niets met mijn kanker of de chemo te maken, maar ik veronderstel dat de chemo wel aanslagen heeft gepleegd ook op mijn spieren en niet alleen op mijn slijmvliezen.

Wij spraken af dat ik op 12 juni opnieuw een CT-scan moet krijgen en dat ik op 26 juni terugkom voor bloed analyse en bespreking van de scan.

Vrijdag 19 mei

Om 14 uur begon de 3^de reunie van de brugepensioneerde exAlcatel-medewerkers die in 2003 het bedrijf mochten verlaten. Het was voor mij de eerste keer dat ik aanwezig was. Zoals gewoonlijk was het georganiseerd door de “meisje”, Suzanne en Marie-Louise. Het was heel leuk om ze allemaal te zien, op 2 na had ik ze sinds maart 2003 niet meer ontmoet.

Woensdag 17 mei

Plots geen last meer van mijn darmen. Eindelijk doen ze weer normaal. Zonder medicamenten. Voel me opgelucht.

Maandag 15 mei

Ondertussen heb ik al 2 weken wat last van mijn darmen. Wij vragen ons alleen af of het niet tussen mijn oren zit. Ik heb wel een ander syndroom sinds een tiental dagen. Het voelt alsof mij n beide onderbenen en mijn voeten slapen, je kent het wel , zo’n prikkelend gevoel. Mijn rechterarm doet ook mee vanaf de elleboog. Aangezien ik weet dat de chemo die ik heb gekregen ook invloed kan hebben op het zenuwstelsel, ben ik niet ongerust.

Zondag 14 mei

Ingrid belde s 'avonds. Ik nam op en voelde meteen aan dat er iets aan de hand was. Zij vroeg naar haar zusje en ik gaf Margriet meteen door. Inderdaad, er was iets aan de hand. Sofie was s'middags gestorven en Ingrid was natuurlijk heel verdrietig. Sofie is immers al 15 jaar haar trouwe kameraadje geweest.

Zaterdag 13 mei

Om dat beter uitkwam, gingen wij op zaterdag ipv op zondag even langs mijn schoonouders ter gelegenheid van moederdag. Margriets zuster was er ook en mijn schoonmoeder was heel blij om ons te zien. Daarna gingen wij even bij Ingrid thuis ieats drinken. Haar hondje Sofie was al een tijdje ziek en Ingrid wou zo snel mogelijk weer bij haar zijn.

Donderdag 11 mei

Margriet en ik gingen na de middag op stap om nieuwe kapstokken te kopen. Eenmaal in de winkel waren wij dat helemaal uit het oog verloren. Dat ontdekten wij pas als wij allang weer thuis waren.

Zondag morgen had ik onze auto gewassen. Daar kon je vadaag niets meer van zien. Net als alle andere auto’s zat hij onder de gele Saharazand. Dus maar weer even wassen. Daarna gingen wij even naar Sjaak en Babette om een glaasje wijn te drinken. Ik maakte er een paar foto’s van Fons, hun hondje. Een of twee zijn best goed gelukt.

Toen ik mijn mails ging checken, zag ik dat Clickx-magazine te laptop van Aldi had getest. Gelukkig kwam hij er heel goed uit. Anders had ik me schuldig gevoeld omdat ik hem aan Chris had aanbevolen.

Zondag 7 mei

Margriet en ik hadden allebei een beetje last van het eten van gisteren. Iets was ons niet goed bevallen. Wij hadden beiden last van onze darmen.

Zaterdag 6 mei

Wij hadden afgesproken om met wat oudcollega’s te gaan eten. Herman had gezorgd voor de reservering om 19u in een Japans restaurant.  Toen Margriet en ik arriveerden waren Roger en Chantal, Lucien, Jos, Herman, Gaston en Josefine er al. Dan kwamen Daniel en Reintje en Leo en Ludwine er ook aan. Alleen Hilde liet op zich wachten. Na een halfuurtje belde ik haar op en het bleek dat zij het helemaal vergeten was. Jammer.

Het eten was uitstekend. Voor mij was het sinds 1980 geleden dat ik Japans had gegeten.

Het was al elf uur gepasseerd voordat wij het restaurant verlieten. Op het volgend hoekje was een café waar wij iets gingen drinken. Wij werden zelfs getrakteerd op live gezang van een zanger met een goeie stem. Vier jonge dames, de jongste niet ouder dan 12 jaar, dingen heupwiegend de dansvloer op.

Na een drankje hielden wij het voor gezien en gingen wij tevreden naar huis na een heel gezellig avondje uit.

Donderdag 4 mei

Vandaag werd Manuel begraven. Dat maakte veel indruk op vele mensen en zeker op mij. Het was en hele mooie mis. Zijn laatste rustplaats is op het kerkhof van Ekeren centrum. Dat ligt aan de rand van heel landelijk gebied, heel toepasselijk voor een natuurliefhebber zoals Manuel.

Zaterdag 29 april

Vanmorgen werden wij gebeld door Liliane. Zij had een SMS ontvangen waarin stond dat Manuel Van Loon vrijdag avond om kwart na acht was overleden. Manuel was al jaren lang de partner van Rita, een collega van mijn dochter Babette. Ik leerde hem kennen doordat hij ook op afdeling oncologie van het Jan Palfijn ziekenhuis kwam. Hij keek dan altijd bij mij binnen als ik op een bedje lag met de chemo die in mijn aders stroomde. Hij zei altijd:” Niet opgeven, je moet blijven vechten, niet blijven zitten”. De laatste keer dat ik hem zag, gingen Margriet en ik hem opzoeken in het ziekenhuis. Hij was toen nog vol strijdlust en wij spraken af dat wij nog eens samen een lekkere Leffe zouden pakken. Helaas mocht dit niet zijn.

In de vrij korte tijd dat wij hem kenden, zijn wij hem gaan beschouwen als een hele goede vriend. Iemand waarop je kon rekenen en vertrouwen. Ik putte altijd heel veel sterkte en moed uit zijn woorden en hij was voor mij een voorbeeld hoe je als kankerpatiënt moet proberen te vechten en om te gaan met je ziekte.

Manuel, bedankt, wij zullen je niet vergeten.

Rita, heel veel sterkte.

Zij onderzocht mij en uitte meteen het vermoeden dat mijn darmen vol zaten. Voor alle veiligheid schreef zij een röntgenfoto van mijn buik voor. Dat was heel snel geregeld en om 14h30 waren wij terug bij haar met de foto. Samen keken wij ernaar en zij kon ons meteen geruststellen. Met een zakje Movicol per dag en wat gedroogde pruimen zou het gauw in orde moeten zijn. Zij vroeg mij om Dinsdag of Woensdag volgende week te laten weten per telefoon hoe het met mij gaat. Dat zal ik natuurlijk doen.

Ondertussen ben ik maar al te blij dat ik hier woon in een land waar je snel geholpen kan worden wanneer dat nodig is.

Maandag 17 april

Het was weer tijd om terug te keren naar huis. Na een lekkere uitgebreide ontbijt en het volladen van de auto’s en het betalen van onze drankrekening begonnen rond negen uur wij de terugreis naar Merksem.

Omdat Sjaak en Babette gisteren bij het terugbrengen van de ski’s naar het verhuurbedrijf, vergeten waren om de skibotten van de jongens af te geven, moesten wij alsnog er even langs rijden.

Ik ben er nu nog van aan het nagenieten en zal dat waarschijnlijk en hopelijk nog heel lang doen.

Het hotel waar wij verbleven was uitstekend. Nog nooit aten wij zo lekker in Oostenrijk en de sfeer was ook fantastisch. Wat wij enorm waardeerden ondanks dat wij dat (nog) niet nodig hadden, was dat het hotel helemaal is aangepast voor rolstoelgebruikers. De bar, de sauna, de meeste kamers, het zwembad. Supertof. Er waren dan ook veel rolstoelgebruikers aanwezig en vele van hen gingen ook skiën op de gletsjer. Hun website is http://www.weisseespitze.com/

Zondag 16 april

De laatste skidag. S ‘morgens in het hotel zagen wij dikke wolken die heel laag in het dal hingen. Onderweg naar boven naar de gletsjer reden wij verschillende keren in de wolken. Het zag er niet te best uit. Maar een paar bochten voor het einde van de rit veranderde het ineens. De zon brak door en wij zagen grote stukken blauwe hemel tussen de wolken. Babette en Margriet gingen zitten op het terras terwijl Sjaak en Jules en Olivier en ik gingen skiën.

Na 2 afdalingen stelde Sjaak voor dat wij ook naar het terras zouden gaan. Gelukkig maar want  minuten later waren de pistes helemaal onzichtbaar door een dikke mistwolk. Nog geen 20 meter zicht.  Wat later trok het weer open en wij konden terug gaan skiën.

Na wat wisselende weersomstandigheden begon het tegen twee uur weer te bewolken. Omdat Sjaak last had van rugpijn (niet van het skiën  maar van een keihard bed) en Jules en Olivier genoeg hadden geskied, besloten wij om terug naar het hotel te gaan.

Zaterdag 15 april

Voor zaterdag hadden zij hetzelfde weer als de dag voordien voorspeld maar er waren wat dunne wolken Dat kon de pret en het genot echter niet bederven. Jules ging weer snowboarden en daar hebben wij mooie videobeelden van.

Vrijdag 14 april

Vrijdag was het weer op zijn allerbest. Heel de dag stralende zon van een strakke blauwe hemel en bijna geen wind.  Het resultaat was dat ik die dag veel meer dan afgesproken heb geskied. N de namiddag deed Jules zijn snowboardboots aan en ging hij dus snowboarden. Hij heeft 3 keer een half uurtje les gehad op de indoorpiste van Casablanca en met het krokusverlof stond hij ook een half uur op zijn snowboard. Samen met Sjaak ging hij in de sleeplift. In het begin ging het snowboarden wat moeizaam. Jules viel of ging zitten om de 10 à 15 meter. Bij de tweede afdaling ging het al veel beter. Hij deed zowat de hele piste in een ruk. En Olivier ging er achteraan op zijn ski’s. Fantastisch. Bompa was nogal trots.

Donderdag 13 april

S ‘morgens om 7 uur kwamen de jongens nog in pyjama op onze kamerdeur kloppen.

Eventjes knuffelen en dan wassen. Tegen 8 uur gingen wij met zijn allen naar beneden om te genieten van het uitgebreide ontbijtbuffet. Daarna terug naar de kamers om restant skikleding aan te trekken. Dan reden wij neer het dorpje Feichten om ski’s en stokken en botten voor de jongens te huren. Dat ging allemaal best vlot. Aan de overkant was een bank met een bankautomaat. Wij probeerden het eerst en sloegen er uiteindelijk om een briefje van 50 Euro te bemachtigen. Babette probeerde het daarna en zij werd beloond met het laatste briefje van 10 Euro. Dan was het toestel blijkbaar helemaal leeg.

Dan reden wij door richting Kaunertaler gletsjer. Vrij snel kwamen wij bij een tolkantoor. Daar moesten wij betalen voor zowel het gebruik van de weg naar de gletsjer en voor de skikaarten. Dat werd allemaal geregeld door Sjaak en Babette, Bompa mocht geen centje bijleggen.

Het was tegen 10 uur voordat wij op de parkeerplaats bij de gletsjer aankwamen. Bomma zocht een plekje op het terras van het restaurant en wij gingen meteen de skipistes uitproberen.

Voor mij was het dubbel op een enorme ervaring:

·        de eerste keer dat ik ging skiën samen met mijn 2 oudste kleinzoontjes

·        de eerste keer dat in ging skiën nadat ik in het ziekenhuis had gelegen

Al sinds Jules 3 jaar was, droomde ik ervan om misschien ooit te kunnen gaan skiën met mijn kleinzoon. Toen ik 6 maanden geleden in het ziekenhuis lag, durfde niemand te denken of dromen dat ik ooit nog zou gaan skiën.

Het was dus ongelooflijk fantastisch om samen in de sleeplift naar boven te gaan voor de eerste afdaling. Ik had onlangs al videobeelden gezien van de beide jongens op ski’s in Italië maar nu was ik erbij.

Het weer was eerst prachtig met een heldere blauwe hemel. Na drie afdalingen vond ik dat het tijd was voor mij om te gaan zitten. Sjaak en de jongens namen nog een keertje de sleeplift omdat je dan met wat geluk en veel vaart tot aan het restaurant  kon geraken. Ik moest een klein stukje bergopwaarts lopen en dat viel tegen. Ik raakte vrij snel helemaal buiten adem en kon mijn ski’s zowat niet meer optillen. Margriet kwam mij meteen helpen.

Na de lunch bleef ik nog een tijdje zitten op het terras terwijl Sjaak en Babette en de jongens nog wat gingen skiën. Wat later ging Babette rusten en ik ging weer met de jongens mee.

Het is niet te beschrijven wat er door me heen ging als ik achter Jules en Olivier aan ging op de ski’s. Een gevoel van supergeluk en enorme trots benaderd het enigszins.

 In de loop van de namiddag begon het wat te bewolken en tegen 4 uur viel er verse sneeuw. Dan was het ook tijd voor ons om terug te keren naar het hotel

Woensdag 12 april

Op aanraden van mijn oncologe vertrokken wij op skivakantie. Zij had op 20 maart dat voorgeschreven als de volgende stap in mijn behandeling. Daar hadden wij meteen oren naar. De volgende ochtend zaten Babette en ik al in het reisbureau om te proberen een hotel vast te leggen in de buurt van een of ander gletsjer in Oostenrijk voor de periode van 12 tem. 17 april. Het lukte wonderwel ondanks het late tijdstip. In hotel Weisseespitze, in het dorpje Platz in het Kaunertal hadden zij nog een paar kamers vrij.

Om 7 uur s ’morgens vertrokken wij met twee auto’s, 4 volwassenen en 2 kinderen uit Merksem. Wij stopten regelmatig onderweg om wat uit te rusten en wat te drinken en te eten. Op aanvraag van Jules en Olivier hadden Bomma en Bompa hardgekookte eieren mee. Dat vinden zij altijd leuk als wij op reis gaan, vooral de eitjes kapotkloppen tegen Bomma's voorhoofd is een geslaagd moment. S ‘avonds tegen kwart na zes kwamen wij aan. Ik was heel tevreden dat ik dat hele eind zelf had kunnen rijden want het was de eerste serieuze rit sinds ik vorig jaar ziek was geworden.

Wij checkten in en konden meteen genieten van een kopje koffie en een lekker stuk taart. Dat bleek een dagelijkse gewoonte te zijn in het hotel, kopje koffie of thee en taart tussen 3 en 6 uur s ‘middags.

Nadat wij hadden uitgepakt konden wij ons avondeten eten in het restaurant. Omdat onze ervaringen met hoteleten in Oostenrijk niet al te positief waren, waren onze verwachtingen niet al te hoog. Wij werden zeer aangenaam verrast. In het verleden kregen wij bijna uitsluitend varkenvlees op allerlei verschillende manieren met meestal een wienersnitzel als afsluiter. Niets van dat soort dingen hier. Na een lekker voorgerecht en een heerlijk soepje, volgde het hoofdgerecht. Heerlijk klaargemaakte zeezalm. Het nagerecht was ook niet te versmaden. Voor de volgende avond hadden wij keus uit 3 verschillende hoofdgerechten.

Na het eten dronken wij nog wat in de bar voordat wij naar onze kamers gingen. Het reisbureau had geregeld dat onze kamers naast elkaar lagen. Heel fijn, vooral voor Bomma en Bompa en Jules en Olivier. De jongens kwamen lekker even knuffelen met ons voordat zij gingen slapen.