Margriet en ik reden eerst nµaar Bergen op Zoom om onze vriendin Els alis een van mijn 2 mental coaches op te halen. Daarna via Steenbergen naar Ouddorp, naar Ingrid en haar buitenhuisje. S avonds na het eten maakten wij een wandeling maar dat beviel mij niet goed. Ik had al een beetje last van mijn darmen en tijdens de wandeling werd het helemaal pijnlijk.Had heel veel lucht in mij darmen en samen met de gegroeide klierpakketten in mijn buik, zorgde dat voor heel wat pijn. Ondanks het bloed wat ik de dag ervoor had gekregen, zag ik heel bleek. In de loop van de avond begon mijnkleur wat te beteren. Toen ik rond 1 uur snachts naar bed ging, had ik zo veel pijn dat ik weer opstond. Geen denken aan slapen. Nam 2 Dafalgan in. Toen die eindelijk werkten, kon ik gaan slapen.
Omdat ik me al een paar dagen slapjes voelde, dacht aan bloedarmoede, belde ik gisteren naar mijn oncologe. Ik mocht meteen vanmorgen om 9 uur komen. De analyse van mijn bloed wees inderdaad op bloedarmoede. Er werd meteen besloten dat ik 2 zakken bloed moest krijgen. De oncologe wou me vertellen over de uitslag van de CT-scan van afgelopen maandag. Ik had toen al s avonds aan mijn dochter en mijn vrouw verteld dat ik vermoedde dat ik binnenkort weer aan de chemo zou moeten. Mijn vermoeden bleek alweer juist. De tumor in mijn buik is in grootte toegenomen. Aanstaande donderdag beginnen wij met een nieuwe chemokuur. Daarna volgt er een sessie 3 weken later en nog eens een alweer 3 weken later. Daarna is het weer tijd voor evaluatie. Het mag misschien een beetje vreemd klinken maar doordat ik al een voorgevoel had, ben ik niet teleurgesteld in de uitslag. Integendeel ga ik er weer met volle moed ertegen aan.
Tijd voor de vierde CT-scan. Margriet en ik waren ruim op tijd in het ziekenhuis. Er waren drie langen rijen met mensen die allemaal moesten inschrijven. Gelukkig ging het best vlot. Dan naar afdeling medische beeldvorming waar ik alle papieren aan de balie moest afgeven. Na een hele tijd kwam eindelijk een jonge verpleger met mijn drankje, een liter contrastvloeistof. Tijdens het wachten dook een Chileense vrouw op. De eerst keer dat wij elkaar zagen moet op 9 januari geweest zijn. Zij kwam toen heel bang z-de zaal binnen waar ik lag om de 6e chemo te krijgen. Zij had mij toen gevraagd of het voor mij ook de eerste keer was. Toen ik mijn chemo had gehad en wegging, zei zij dat zij heel blij was dat zij in het bed naast mij had gelegen want zei ze: you look so happy, you are so cheerie. Terwijl ik onder de scanner lag, vertelde zij haar verhaal aan Margriet. Bij haar was door een bloeding een tumor aan haar eierstokken ontdekt. Na operatie begon voor haar de chemo. Nu was zij terug voor een CT-scan na 6 chemosessies. Terwijl ik nauwelijks last heb gehad van de chemo, was zij telkens heel ziek. De vierde dag was het ergst. Op de zevende dag stond zij weer op. Ondanks alle klachten en alle last, is zij nog vol levenslust. Daar heb ik enorme bewondering voor.
Na dik een uur werd ik dan binnengeroepen voor de scan. Alle kleren behalve onderbroek moeten uit. Badjasje aan en weer een paar minuten wachten. Dan werd ik gehaald om een infuus te steken. Alweer wachten. Dan eindelijk naar de scanner. Tot 3 keer toe werd gevraagd:diep inademen en adem ophouden. Dan weer de sensatie van het warme gevoel als de vloeistof van de infuus zich verspreidt door het lichaam. En dan was het klaar. Over 2 weken gaan wij de resultaten bekijken en bespreken met de oncologe.
Omdat mijn zus vandaag terug naar Zweden vertrok, moesten wij vroeg uit de veren. Ondanks onze goede voornemens om op tijd naar bed te gaan, was het best laat geworden. Om acht uur vertrokken wij richting Brussel en tegen negen uur waren wij geparkeerd op de luchthaven van Zaventem. Dat gaf ons ruim de tijd om ons weg te zoeken. Mijn zus had in Zweden haar reis geboekt via internet en zij had geen echt bewijs op zak. Aan de incheckbalie vroegen ze om haar passport en dat was voldoende. Zij kreeg meteen 3 boardingpasses, 1 voor in Brussel, 1 voor in Kopenhagen en 1 voor in Stockholm. Omdat wij voldoende tijd hadden, gingen wij daarna een koffietje drinken en iets kleins eten. Dan kwamen Sjaak en Babette en Fons eraan. Zij hadden eerst Jules en Olivier naar school gebracht. Het was best een emotioneel afscheid. Had het gevoel dat mijn zus tranen in haar ogen had. Daarnet, een half uur geleden, belde zij om te zeggen dat zij veilig thuis was, moe en voldaan.
Wij hadden afgesproken met Ingrid, Margriets zuster om naar haar buitenhuis in Ouddorp te gaan. Onderweg deden wij eerst wat boodschappen in Steenbergen en via Neeltje Jans reden wij dan naar Ouddorp. Na een lekkere lunch maakten wij eerst een wandeling van een paar uur langs het strand. Dan gingen wij naar Goederede waar Margriet een vis wou kopen in een kunstwinkel. Omdat het kunstwinkeltje niet open was, dronken wij eerst een lekker biertje op een terras nabij. Toen en man en een vrouw met een hond aan een van de tafeltjes gingen zitten en de hond meteen van de dienster een bakje water kreeg, was mijn zus echt heel verbaasd. Een hond die wordt bediend voordat zijn baasje iets heeft besteld. Ongelooflijk vond zij dat.
Na een bezoekje aan het huis van onze dochter en een tweede aan het huis van onze zoonhuis et de tram naar de staden bezoek aan de Kathedraal gevolgd door een wandeling langs het Steen tot aan het Noorderterass waar wij even verpoosden. Daarna terug naar Merksem om met de auto naar Brasschaat te gaan. Als avondeten hadden wij asperges en het was de eerste keer dat mijn zus verse at. Heerlijk.
S morgens gingen wij eerst een kijkje neme in de CogelsOsylei. Wij waren alle 3 heel erg onder de indruk van alle mooie huizen. Daarna reden wij naar het Museum voor Schone Kunsten. Daar ontdekte mij zus meteen de voordelen van zestig te zijn. Goedkopere entree. Daarna wilden wij eigenlijk gaan kijken in het open lucht museum in het Middelheimpark maar wij bleven lekker hangen in de zon op een terras. Het was al 5 over 5 voordat ik het in de gaten kreeg dat het hoogste tijd was voor de volgende afspraak om 18uur in de Melkerij in het Peerdsbos.
Ons cadeautje voor mijn zusters verjaardag was een etentje met mijn kinderen en schoonkinderen en kleikinderen in de Melkerij. Het was blijkbaar heel geslaagd. Zij was heel verbaasd over de kindvriendelijkheid, het vele lekkere eten en vooral over het feit dat honden welkom waren. Dat had zij nog nooit gezien.
S avonds om 21u30 kwam mijn zus aan op Zaventem. Zij kwam over voor een paar dagen vanuit Luleå in het noorden van Zweden om haar zestigste verjaardag op 06-06-06 bij ons te vieren. Het was een heel warm weerzien. De laatste keer dat wij elkaar zagen was in 2004 toen Margriet en ik met de auto naar Luleå hadden gereden om haar te bezoeken. In 2003 verloor zij haar man aan longkanker dus het was waarschijnlijk heel emotioneel voor haar om nu haar broertje te zien met dezelfde ziekte. Zij was heel blij dat ik nu precies hetzelfde uitzie als 2 jaar geleden.
Margriet en Liliane en ik gingen op reis. Een dagje Engelse tuinen. Dat betekende heel vroeg opstaan, om 6 uur vertrekken om op tijd in Gent te zijn voor de bus. Toen wij eindelijk een parkeerplaats voor de auto hadden gevonden in de buurt van Gent St-Pieters en bij de bus aankwamen waren alle passagiers op een na aanwezig. Om 7 uur stipt vertrok de bus eerst naar Brugge om nog een paar reislustige op te pikken. Tegen 9 uur waren wij in Calais aan de Shuttle waar wij een halfuurtje de tijd hadden voor een koffie. Rond de middag kwamen wij aan bij Penshurst place. Daar bezochten wij eerst een kleine markt waar lokale mensen hun spullen probeerden te verkopen. Heel leuk. Dan even eerst een lunchje gevolgd dooreen toer door het kasteel. Daarna gingen wij de tuinen bezichtigen. Wij hadden ongelooflijk goed weer. Ca 21 graden en een heldere hemel. Blijkbaar veel beter dan in België. De tuinen waren heel mooi. Daarna 20 minuten in de bus om naar Groombridge place te gaan. Daar waren valkeniers bezig met een show. Wij bezochten eerst de tuinen en gingen daarna even door het enchanting wood. Heel leuk. Om half 7 was het weer tijd om plaats te nemen in de bus voor de terugreis. Het was bijna middernacht voordat wij terug waren in Gent en om 10 voor 1 s nachts waren wij eindelijk thuis.
S middags gingen Margriet en ik een eindje wandelen. Eerst liepen wij langs de Bredabaan in Brasschaat. Daarna gingen wij naar het domein Vordenstein in Schoten. Omdat het door al de regen nogal nat was en wij niet echt geschikt schoeisel aan hadden, beperkten wij de wandeling tot het Oranjerie. Dat is echt leuk aan het worden. Het heeft er veel weg van een Engelse kasteeltuin en dat is een compliment voor de makers.
Nadat Margriet en ik boodschappen hadden gedaan bij Carrefour in Schoten, zagen wij Julien Van Den Broek en zijn vrouw in het cafeetje aldaar. Julien wenkte ons om te komen en braaf als wij zijn, luisterden wij onmiddellijk. Het was al jaren geleden dat wij elkaar laatst hadden gesproken. Julien en ik werkten tot in 2003 allebei op Bell Telephone of Alcatel Bell zoals het de laatste jaren werd genoemd. Ik denk dat wij elkaar hebben leren kennen in 1975 of 1976. Zij hadden nog niets vernomen van wat er met mij was gebeurd het laatste halfjaar. Dus probeerden wij dat uit te leggen.
Zij vertelden ons dat hun zoon Thierry meedoet aan de Special Olympics die nu worden gehouden in Antwerpen. Tof.
Omdat de pijn in mijn schouder niet afneemt maar integendeel is gaan uitstralen naar mijn elleboog en mijn nek, besluit ik bij de huisarts langs te gaan. Na een onderzoek zegt hij het zit in een pees die op de voorkant van de schouder eindigt. Hij schreef een ontstekingsremmende pil en een pil om de spieren te ontspannen voor. Toen hij een paar weken geleden mij had onderzocht zei hij iets moois: een half jaar geleden hing je leven aan een heel dun draadje, nu aan een dikke koord.
Tijd voor controle bezoek bij de oncologe. Zoals gewoonlijk vroeg zij eerst het met mij was geweest sinds het laatste bezoek. Ik vertelde dat mijn darmen ondertussen weer tot rust waren gekomen. Maar dat ik wel last had gekregen van mijn rechter schouder. Die doet met momenten heel erg pijn . Reden is hoogst waarschijnlijk dat ik afgelopen week voor het eerst in maanden weer echt aan het werk was gegaan in huis. Wat bezetten en plamuren en schuren van plafond en muren in onze badkamer. Daarbij heb ik dus mijn schouder of in ieder geval sommige spieren en pezen overbelast. Dat heeft op zich niets met mijn kanker of de chemo te maken, maar ik veronderstel dat de chemo wel aanslagen heeft gepleegd ook op mijn spieren en niet alleen op mijn slijmvliezen.
Wij spraken af dat ik op 12 juni opnieuw een CT-scan moet krijgen en dat ik op 26 juni terugkom voor bloed analyse en bespreking van de scan.
Om 14 uur begon de 3de reunie van de brugepensioneerde exAlcatel-medewerkers die in 2003 het bedrijf mochten verlaten. Het was voor mij de eerste keer dat ik aanwezig was. Zoals gewoonlijk was het georganiseerd door de meisje, Suzanne en Marie-Louise. Het was heel leuk om ze allemaal te zien, op 2 na had ik ze sinds maart 2003 niet meer ontmoet.
Ondertussen heb ik al 2 weken wat last van mijn darmen. Wij vragen ons alleen af of het niet tussen mijn oren zit. Ik heb wel een ander syndroom sinds een tiental dagen. Het voelt alsof mij n beide onderbenen en mijn voeten slapen, je kent het wel , zon prikkelend gevoel. Mijn rechterarm doet ook mee vanaf de elleboog. Aangezien ik weet dat de chemo die ik heb gekregen ook invloed kan hebben op het zenuwstelsel, ben ik niet ongerust.
Ingrid belde s 'avonds. Ik nam op en voelde meteen aan dat er iets aan de hand was. Zij vroeg naar haar zusje en ik gaf Margriet meteen door. Inderdaad, er was iets aan de hand. Sofie was s'middags gestorven en Ingrid was natuurlijk heel verdrietig. Sofie is immers al 15 jaar haar trouwe kameraadje geweest.
Om dat beter uitkwam, gingen wij op zaterdag ipv op zondag even langs mijn schoonouders ter gelegenheid van moederdag. Margriets zuster was er ook en mijn schoonmoeder was heel blij om ons te zien. Daarna gingen wij even bij Ingrid thuis ieats drinken. Haar hondje Sofie was al een tijdje ziek en Ingrid wou zo snel mogelijk weer bij haar zijn.
Margriet en ik gingen na de middag op stap om nieuwe kapstokken te kopen. Eenmaal in de winkel waren wij dat helemaal uit het oog verloren. Dat ontdekten wij pas als wij allang weer thuis waren.
Zondag morgen had ik onze auto gewassen. Daar kon je vadaag niets meer van zien. Net als alle andere autos zat hij onder de gele Saharazand. Dus maar weer even wassen. Daarna gingen wij even naar Sjaak en Babette om een glaasje wijn te drinken. Ik maakte er een paar fotos van Fons, hun hondje. Een of twee zijn best goed gelukt.
Toen ik mijn mails ging checken, zag ik dat Clickx-magazine te laptop van Aldi had getest. Gelukkig kwam hij er heel goed uit. Anders had ik me schuldig gevoeld omdat ik hem aan Chris had aanbevolen.
S morgens vroeg ging ik een notebook kopen bij Aldi. Niet voor mijzelf maar voor mijn zoon. Thuis begon ik meteen met de installatie zoals hij had gevraagd. Dan ging ik wat fotos van Isaac en Helena en Cecilia erop zetten.
S middags namen wij eerst een kijkje in de antiek en rommel winkel van Patrick. Geen grote vangst deze keer maar een klein schattig glazen vaasje is ook niet te versmaden.
Bij vieren belde onze Chris om te zeggen dat hij tegen 6 uur de PC bij ons wilde komen ophalen. Hij zat in de Melkerij met Isaac en Helena. Wij waren op weg naar de Troc in Deurne. Maar omdat wij daarna toch ergens iets wilden gaan drinken, gooide ik gauw het stuur om. Dat in Deurne was helemaal niet belangrijk. Dat kan volgende week of later ook wel gebeuren.
In de Melkerij bestelde ik meteen een bruine Leffe ter herinnering aan Manuel. Bruine Leffe was immers zijn favoriete bier en ik heb Rita beloofd om regelmatig eentje op hem te drinken.
Dan belde Sjaak ons op. Hij vond het meteen een goed idee om samen met zijn schoonouders iets te drinken en later wat te eten in de Melkerij. Dus hij en Jules en Olivier kwamen er gauw naartoe. Chris haalde Cecilia en Karianne op. Alleen onze Babette moest op dat moment nog werken. Wij hebben er lekker gegeten en gedronken.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
Ik ben een man en woon in Merksem (Belgie) en mijn beroep is vroeger SW designer bij Alcatel, sinds 1 augustus 2003 bruggepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/09/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn kleinkinderen,lezen, gitar spelen, computeren, skien,genieten van het leven.
Officieel heet ik dus Anders maar iedereen noemt mij of Gunnar of Bompa.
Sinds longkanker met metatstases werd vastgesteld in oktober 2005 hoor tot de grote club van kankerpatienten met levenslang lidmaatschap.
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
