S morgens werden wij gebeld door Eva, een van de lieve verpleegsters van afdeling oncologie van het Jan Palfijn ziekenhuis in Merksem. Zij vroeg of ik in de loop van de namiddag even langs wilde komenom alvast bloed te laten prikken. Zodoende zouden zij een dag eerder mijn bloed kunnen laten analyseren en (indien nodig) alvast bloed bestellen voor vrijdag. Op die manier mag ik morgen al om acht uur s morgens langs komen voor een bloedtransfusie en hoef ik niet zoals vorigekeer te wachten terwijl het bloed wordt besteld en geleverd. Dat scheelt al gauw 2 uurtjes dus tegen 14 uur kwamen wij eraan. Eva haalde meteen alle spullen om mijn poortje aan te prikken en bloed te trekken. Het was snel gebeurd en na nog geen 10 minuten konden wij weer weggaan.
Na het bezoek aan het ziekenhuis gauw even boodschappen gedaan en die naar huis gebracht. Dan gingen wij lekker iets drinken in de Green Garden in tuincentrum Van Gastel.
Nu zitten wij bij onze Babette thuis. Uitzonderlijk heeft Fons, de mopshond, een speelkameraadje Nina, het nieuwe hondje van Indgrid, Margriets zuster, is op bezoek.
Nina is een Jack Russel en zij is ongeveer een maand jonger dan Fons. Eerst leek het alsof Nina bang was voor Fons maar al na 2 minuten renden zij vrolijk heen en weer achter elkaar. Olivier vindt Nina precies heel leuk. Hij speelt nu heel de tijd met haar.
Een hele goede dag na de slechte dinsdag. Ik had alleen heel eventjes s morgens het gevoel dat mijn bloed beneden bleef hangen toen ik van hurkstand rechtstond. Voor de rest voelde ik me prima.
Dit was een minder goede dag. Ik had heel veel last van constipatie en buikkrampen. Dat is een typisch neveneffect van de chemo, Taxotere, die ik nu krijg. Een ander bijwerking is bloedarmoede. Daar heb ik ook duidelijk last van. De tinteling in mijn benen vanaf de knieën tot en met mijn voeten was er al sinds begin mei en dat gevoel is er nog steeds.
Samen met Sjaak en Babette en de jongens waren wij uitgenodigd op een brunch door Christiaan om zijn 33ste verjaardag te vieren. Hartstikke leuk. De kleinkindjes speelden allemaal samen in de tuin en wij hadden het allemaal naar onze zin.
Als ik savonds laat even mijn e-mails ging checken, vond ik er weer eentje van mijn zuster. Ze schreef dat zij heel blij was met de foto-cd die ik haar had opgestuurd. Die bevatte allemaal fotos van haar bezoek hier voor haar 60ste verjaardag. Zij had hem al verschillende keren bekeken en kreeg steeds het gevoel hier terug te zijn. Goed gelukt zou ik zeggen. Met Windows Photo Story 3 lukt dat allemaal heel goed. Fotos verzamelen, op volgorde zetten, teksten erbij en dan nog muziek toevoegen. Dat programma is echt een aanrader. Met Nero 7 kan je dan nog een CD branden die je op je DVD-speler kan afspelen. Echt leuk.
Omdat ik erop had aangedrongen, gingen wij s middags bij Margriets ouders en haar zus langs. Voor mijn schoonouders had ik 2 foto-cds gemaakt, een speciaal gericht op Cecilia met fotos vanaf haar geboorte tot pas geleden, de andere met fotos van al de kleinkinderen. Ze vonden het blijkbaar heel leuk.
Voor Ingrid had ik ook een foto-cd erbij met fotos van het laatste jaar. Een paar van haar kleinkinderen maar ook fotos van verblijfjes in Ouddorp van Ingrid, Laura, Dick en Margriet.
Ik had om 10u30 een afspraak bij de oncologe om mijn bloed te laten checken. Ik wilde mijn bloed laten afnemen door de verpleegsters van afdeling oncologie, maar Eva kon mij overtuigen om dat in het labo te laten doen. Het is goedkoper als het labo het doet. Bij het labo werd ik eerst heel vriendelijk ontvangen door de dame aan de receptie. Na een paar minuten kwam een hele lieve verpleegster mij halen. Ze vroeg me om te gaan zitten en zei dat ze mij eerst een klein beetje ging prikken. Mijn respons was dat ik dan verwachtte om daarna een grote prik te krijgen. Het bleef bij de kleine prik. Ik kon het nauwelijks voelen.
Dan terug naar oncologie. Vrijdags is het daar meestal best rustig en deze Vrijdag was uitzonderlijk rustig. Wij mochten meteen binnen bij de oncologe. Zoals gewoonlijk vroeg zij eerst hoe het was geweest. Ik antwoordde:eigenlijk heel goed. Ik druk mijn toestand meestal uit in procenten en Vrijdag was dat zeker 95%. Zo druk ik eventuele pijn ook uit in procenten. 5% is dat ik iets waarneem. Bij 40% neem ik een of ander pijnstiller in omdat ik anders vervelend word van de pijn. Bij 100% zit ik aan de gilgrens en bij 200% val ik gewoon flauw. Zij vond dat blijkbaar een hele goede manier om het uit te drukken. Omdat de resultaten van het bloedonderzoek nog niet klaar waren, stelde zij voor dat zij me zou bellen. Dat vonden wij prima. Voor dat wij weggingen kreeg ik nog een toilettas met wat spullen om vooral mijn nagels extra te kunnen verzorgen. Blijkbaar is Taxotere, de chemo die ik nu krijg, heel gemeen voor je nagels. Ik heb daar tot nu toe nog niets gemerkt maar misschien moet dat nog komen.
Bij twaalven belde de oncologe. Mijn bloedwaarden waren allemaal goed behalve de rode bloedlichaampjes. Die zijn me te weinig. Daarom spraken wij af dat ik aanstaande Vrijdag weer mijn bloed moet laten controleren. Dus op 7 juli is het weer zo ver.
De nacht van Zondag op Maandag was voor mij de slechtste sinds ik in oktober in het ziekenhuis lag. Ik sliep niet meer dan een half uurtje aan een stuk en lag tussendoor lang wakker. Eigenlijk mag ik niet klagen. Een slecht nacht in 8 maanden. Ik denk dat veel mensen zouden willen tekenen om zo goed te slapen als ik. In ieder geval kwam het door problemen met mijn darmen. Constipatie.
S avonds na het eten voelde ik plots een aanval van griep. Ik had grieppijnen in heel mijn lijf en rilde van de kou. Eenmaal thuis kleedde ik me gauw om en ging in mijn pyjama op mijn chaise-longue onder mijn donsdeken. Ik voelde me meteen weer helemaal goed. Waarschijnlijk kwam dat griepaanval gewoon door oververmoeidheid.
Na een heerlijk nachtje slapen stond ik heel fris op, vol energie. Blijkbaar reageer ik heel goed op de chemo. Had meteen zin om van alles te doen. Pas in de late namiddag nadat wij de kindjes van school hadden gehaald, begon ik me wat lui te voelen. S avonds na het eten probeerde ik van op mijn nieuwe chaise long de Britse TV-thriller te kijken maar na een kwartiertje vielen mijn blaffeturen dicht. Heerlijk. Het was al bijna 2 uur s nachts voordat ik wakker werd om naar bed te gaan. Sliep meteen weer in. Sinds woensdag heb ik ook geen last meer van mijn darmen. Dat komt waarschijnlijk door het regelmatig eten van pruimen dat ervoor zorgt dat mijn stoelgang min of meer normaal functioneert. Heb dus ook geen pijn meer in mijn buik of rug gehad.
Het was tijd voor de eerste chemosessie van de 2de kuur. Zoals gewoonlijk meldde ik me ruim op tijd bij de medische secretaresse van afdeling oncologie zodat zij zo snel mogelijk bloed konden aftappen voor controle. Wat later mochten wij bij de oncologe komen. Mijn bloedwaarden waren heel goed en zij leek ook heel tevreden te zijn nadat zij mij had onderzocht. Ik mocht dus starten met de nieuwe chemo, Taxotere. Deze chemo zal me hoogst waarschijnlijk vermoeidheid, aangetaste nagel en haarverlies bezorgen. Maar als dat de prijs is die ik moet betalen om de kanker te bestrijden, dan graag.
Christiaan vertelde aan Isaac dat Bompa weer een beetje ziek is en dat hij misschien zijn baard en zijn haar zal verliezen. Isaac dacht even na en zei toen:Dan heb ik twee nonkels net als nonkel Sjakie. Zijn nonkel Sjakie heeft namelijk een hele korte haargroei.
Om 12uur kreeg ik lunch in het ziekenhuis. Paardenbiefstuk. Dat had ik nog nooit gegeten maar het viel goed in de smaak. Een beetje taai maar zeker lekker.
Om 13 uur, na wat voorbereidende spoelingen en medicamenten, was het tijd voor de Taxotere. Tegen 14 uur was dat klaar en dan nog even een naspoeling. Een half uurtje later was het klaar. Omdat ik me goed voelde stelde ik voor om in goede traditie iets te gaan drinken in de Green Garden. Een bruine Leffe en wat bitterballetjes smaakten heel goed.
Al met al moet ik zeggen dat ik deze eerste dag van de nieuwe chemo boven alle verwachting heb door staan. Als ik dit zit te schrijven voel ik me beter dan sinds begin mei. Heerlijk. Ik kan allen maar hopen dat het zo blijft lopen. Ik zal er in ieder geval mijn uiterste best voor doen.
. Wij hadden allebei denk maar weinig tijd voor een praatje. Omdat ik vanaf zondag avond best wat pijn in de nierstreek had, belde ik smorgens naar mijn oncologe. Ik kreeg meteen een afspraak voor 11u30. Fantastisch. Op weg naar de oncologe in het ziekenhuis kwamen wij Roger tegen. Hij was op weg naar de kinesist omdat zijn benen niet meewilden.
De oncologe vermoedde,uitgaande van de CT-scan, dat de pijn werd veroorzaakt door de druk van de klierpaketten die terug zijn gaan groeien. Om zeker te zijn stuurde ze mij voor een echo van mijn abdomen. Daaruit bleek dat ik niet zwanger was maar dat het inderdaad de schuld van de klieren was. Kreeg een pijnstiller en een spoeling van de nieren. De oncologe verwacht dat de klieren zullen verminderen als ik donderdag chemo krijg en dat dan ook de pijn zal verdwijnen. Ik vind het nog steeds ongelooflijk hoe zij daar open staan voor hun patiënten. Geweldig.
Stond rond 8 uur op en voelde me uitgeslapen. Gelukkig kwam mijn stoelgang weer op gang. Het eten smaakte me de hel dag goed en ik had vrijwel geen last meer van mijn darmen. Maar tijdens het terugrijden naar huis, begon mijn rug zeer te doen. Het leek op de pijn die ik had toen ik vorig jaar in oktober in het ziekenhuis lag. Toen dachten wij achteraf dat ik misschien last had van niersteentjes maar dat is nooit vastgesteld. Eenmaal thuis nam ik weer 2 Dafalgan in tegen de pijn.
Margriet en ik reden eerst nµaar Bergen op Zoom om onze vriendin Els alis een van mijn 2 mental coaches op te halen. Daarna via Steenbergen naar Ouddorp, naar Ingrid en haar buitenhuisje. S avonds na het eten maakten wij een wandeling maar dat beviel mij niet goed. Ik had al een beetje last van mijn darmen en tijdens de wandeling werd het helemaal pijnlijk.Had heel veel lucht in mij darmen en samen met de gegroeide klierpakketten in mijn buik, zorgde dat voor heel wat pijn. Ondanks het bloed wat ik de dag ervoor had gekregen, zag ik heel bleek. In de loop van de avond begon mijnkleur wat te beteren. Toen ik rond 1 uur snachts naar bed ging, had ik zo veel pijn dat ik weer opstond. Geen denken aan slapen. Nam 2 Dafalgan in. Toen die eindelijk werkten, kon ik gaan slapen.
Omdat ik me al een paar dagen slapjes voelde, dacht aan bloedarmoede, belde ik gisteren naar mijn oncologe. Ik mocht meteen vanmorgen om 9 uur komen. De analyse van mijn bloed wees inderdaad op bloedarmoede. Er werd meteen besloten dat ik 2 zakken bloed moest krijgen. De oncologe wou me vertellen over de uitslag van de CT-scan van afgelopen maandag. Ik had toen al s avonds aan mijn dochter en mijn vrouw verteld dat ik vermoedde dat ik binnenkort weer aan de chemo zou moeten. Mijn vermoeden bleek alweer juist. De tumor in mijn buik is in grootte toegenomen. Aanstaande donderdag beginnen wij met een nieuwe chemokuur. Daarna volgt er een sessie 3 weken later en nog eens een alweer 3 weken later. Daarna is het weer tijd voor evaluatie. Het mag misschien een beetje vreemd klinken maar doordat ik al een voorgevoel had, ben ik niet teleurgesteld in de uitslag. Integendeel ga ik er weer met volle moed ertegen aan.
Tijd voor de vierde CT-scan. Margriet en ik waren ruim op tijd in het ziekenhuis. Er waren drie langen rijen met mensen die allemaal moesten inschrijven. Gelukkig ging het best vlot. Dan naar afdeling medische beeldvorming waar ik alle papieren aan de balie moest afgeven. Na een hele tijd kwam eindelijk een jonge verpleger met mijn drankje, een liter contrastvloeistof. Tijdens het wachten dook een Chileense vrouw op. De eerst keer dat wij elkaar zagen moet op 9 januari geweest zijn. Zij kwam toen heel bang z-de zaal binnen waar ik lag om de 6e chemo te krijgen. Zij had mij toen gevraagd of het voor mij ook de eerste keer was. Toen ik mijn chemo had gehad en wegging, zei zij dat zij heel blij was dat zij in het bed naast mij had gelegen want zei ze: you look so happy, you are so cheerie. Terwijl ik onder de scanner lag, vertelde zij haar verhaal aan Margriet. Bij haar was door een bloeding een tumor aan haar eierstokken ontdekt. Na operatie begon voor haar de chemo. Nu was zij terug voor een CT-scan na 6 chemosessies. Terwijl ik nauwelijks last heb gehad van de chemo, was zij telkens heel ziek. De vierde dag was het ergst. Op de zevende dag stond zij weer op. Ondanks alle klachten en alle last, is zij nog vol levenslust. Daar heb ik enorme bewondering voor.
Na dik een uur werd ik dan binnengeroepen voor de scan. Alle kleren behalve onderbroek moeten uit. Badjasje aan en weer een paar minuten wachten. Dan werd ik gehaald om een infuus te steken. Alweer wachten. Dan eindelijk naar de scanner. Tot 3 keer toe werd gevraagd:diep inademen en adem ophouden. Dan weer de sensatie van het warme gevoel als de vloeistof van de infuus zich verspreidt door het lichaam. En dan was het klaar. Over 2 weken gaan wij de resultaten bekijken en bespreken met de oncologe.
Omdat mijn zus vandaag terug naar Zweden vertrok, moesten wij vroeg uit de veren. Ondanks onze goede voornemens om op tijd naar bed te gaan, was het best laat geworden. Om acht uur vertrokken wij richting Brussel en tegen negen uur waren wij geparkeerd op de luchthaven van Zaventem. Dat gaf ons ruim de tijd om ons weg te zoeken. Mijn zus had in Zweden haar reis geboekt via internet en zij had geen echt bewijs op zak. Aan de incheckbalie vroegen ze om haar passport en dat was voldoende. Zij kreeg meteen 3 boardingpasses, 1 voor in Brussel, 1 voor in Kopenhagen en 1 voor in Stockholm. Omdat wij voldoende tijd hadden, gingen wij daarna een koffietje drinken en iets kleins eten. Dan kwamen Sjaak en Babette en Fons eraan. Zij hadden eerst Jules en Olivier naar school gebracht. Het was best een emotioneel afscheid. Had het gevoel dat mijn zus tranen in haar ogen had. Daarnet, een half uur geleden, belde zij om te zeggen dat zij veilig thuis was, moe en voldaan.
Wij hadden afgesproken met Ingrid, Margriets zuster om naar haar buitenhuis in Ouddorp te gaan. Onderweg deden wij eerst wat boodschappen in Steenbergen en via Neeltje Jans reden wij dan naar Ouddorp. Na een lekkere lunch maakten wij eerst een wandeling van een paar uur langs het strand. Dan gingen wij naar Goederede waar Margriet een vis wou kopen in een kunstwinkel. Omdat het kunstwinkeltje niet open was, dronken wij eerst een lekker biertje op een terras nabij. Toen en man en een vrouw met een hond aan een van de tafeltjes gingen zitten en de hond meteen van de dienster een bakje water kreeg, was mijn zus echt heel verbaasd. Een hond die wordt bediend voordat zijn baasje iets heeft besteld. Ongelooflijk vond zij dat.
Na een bezoekje aan het huis van onze dochter en een tweede aan het huis van onze zoonhuis et de tram naar de staden bezoek aan de Kathedraal gevolgd door een wandeling langs het Steen tot aan het Noorderterass waar wij even verpoosden. Daarna terug naar Merksem om met de auto naar Brasschaat te gaan. Als avondeten hadden wij asperges en het was de eerste keer dat mijn zus verse at. Heerlijk.
S morgens gingen wij eerst een kijkje neme in de CogelsOsylei. Wij waren alle 3 heel erg onder de indruk van alle mooie huizen. Daarna reden wij naar het Museum voor Schone Kunsten. Daar ontdekte mij zus meteen de voordelen van zestig te zijn. Goedkopere entree. Daarna wilden wij eigenlijk gaan kijken in het open lucht museum in het Middelheimpark maar wij bleven lekker hangen in de zon op een terras. Het was al 5 over 5 voordat ik het in de gaten kreeg dat het hoogste tijd was voor de volgende afspraak om 18uur in de Melkerij in het Peerdsbos.
Ons cadeautje voor mijn zusters verjaardag was een etentje met mijn kinderen en schoonkinderen en kleikinderen in de Melkerij. Het was blijkbaar heel geslaagd. Zij was heel verbaasd over de kindvriendelijkheid, het vele lekkere eten en vooral over het feit dat honden welkom waren. Dat had zij nog nooit gezien.
S avonds om 21u30 kwam mijn zus aan op Zaventem. Zij kwam over voor een paar dagen vanuit Luleå in het noorden van Zweden om haar zestigste verjaardag op 06-06-06 bij ons te vieren. Het was een heel warm weerzien. De laatste keer dat wij elkaar zagen was in 2004 toen Margriet en ik met de auto naar Luleå hadden gereden om haar te bezoeken. In 2003 verloor zij haar man aan longkanker dus het was waarschijnlijk heel emotioneel voor haar om nu haar broertje te zien met dezelfde ziekte. Zij was heel blij dat ik nu precies hetzelfde uitzie als 2 jaar geleden.
Margriet en Liliane en ik gingen op reis. Een dagje Engelse tuinen. Dat betekende heel vroeg opstaan, om 6 uur vertrekken om op tijd in Gent te zijn voor de bus. Toen wij eindelijk een parkeerplaats voor de auto hadden gevonden in de buurt van Gent St-Pieters en bij de bus aankwamen waren alle passagiers op een na aanwezig. Om 7 uur stipt vertrok de bus eerst naar Brugge om nog een paar reislustige op te pikken. Tegen 9 uur waren wij in Calais aan de Shuttle waar wij een halfuurtje de tijd hadden voor een koffie. Rond de middag kwamen wij aan bij Penshurst place. Daar bezochten wij eerst een kleine markt waar lokale mensen hun spullen probeerden te verkopen. Heel leuk. Dan even eerst een lunchje gevolgd dooreen toer door het kasteel. Daarna gingen wij de tuinen bezichtigen. Wij hadden ongelooflijk goed weer. Ca 21 graden en een heldere hemel. Blijkbaar veel beter dan in België. De tuinen waren heel mooi. Daarna 20 minuten in de bus om naar Groombridge place te gaan. Daar waren valkeniers bezig met een show. Wij bezochten eerst de tuinen en gingen daarna even door het enchanting wood. Heel leuk. Om half 7 was het weer tijd om plaats te nemen in de bus voor de terugreis. Het was bijna middernacht voordat wij terug waren in Gent en om 10 voor 1 s nachts waren wij eindelijk thuis.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
Ik ben een man en woon in Merksem (Belgie) en mijn beroep is vroeger SW designer bij Alcatel, sinds 1 augustus 2003 bruggepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn kleinkinderen,lezen, gitar spelen, computeren, skien,genieten van het leven.
Officieel heet ik dus Anders maar iedereen noemt mij of Gunnar of Bompa.
Sinds longkanker met metatstases werd vastgesteld in oktober 2005 hoor tot de grote club van kankerpatienten met levenslang lidmaatschap.
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
