Om te proberen vast te stellen wat die darmzweer precies veroorzaakte, werd besloten om mij een CT-scan te laten ondergaan. Dat is ondertussen wel een routineonderzoek voor mij geworden. Dit was, als ik me niet misteld heb de vijfde CT-scan.

Omdat ik s nachts weer hevige pijnen had in de buikstreek met uitstralingen naar mijn rug,

Belde ik de nachtverpleegster. Zij bracht meteen een spuitje Dolantin. Omdat ik altijd problemen heb om de namen van medicijnen te onthouden, heb ik voor Dolantin een ezelbruggetje: DOL ANTwerpen IN.

De nacht van dinsdag op woensdag was allesbehalve rustig. Voor drie uur had ik zowat geen oog dichtgedaan. Dan nam ik 2 Dafalgan’s in tegen de pijn. Dan kon ik eindelijk wat slapen. Tegen halfvijf werd ik wakker van de pijn en die was toen erg hevig. Ik maakte Margriet wakker en zei dat zij een van onze kinderen wakker moest bellen om mij naar het spoed te brengen. Zij belde Babette op en zij kwam er meteen aan.

Om kwart voor vijf strompelde ik de spoedafdeling binnen ondersteunt door Margriet. Wij probeerden in het kort uit te leggen wat er aan de hand was aan een hele vriendelijke verpleger. Daar namen zij meteen bloed om het te laten analyseren. Dan kwam de dokteres van de spoedafdeling. In mijn ogen een heel jong vrouwtje. Zij gaf meteen de indruk dat zij heel goed wist waarover zij het had. Ik had meteen vertrouwen in haar en voelde mij veilig. Ik wist dat ik in goede handen was.

Ik kreeg een spuitje Dolantin tegen de pijn. Zij zeiden dat het een paardenmiddel was.De spuit hielp meteen dus mijn conclusie was dat paardenmiddelen ook werken bij ezels.

Dan maakten zij röntgenfoto’s van mijn longen en buik,en een echo van mijn buik.

Dan werd ik overgebracht naar afdeling 5B waar ik ook in oktober had gelegen. en ik kreeg nog 2 zakken bloed. Dan werd ik gestuurd, nou ja gewoon weggereden op mijn bedje, naar een afdeling waar zij een gastroscopie gingen maken.

Omdat ik wat minder aangename herinneringen heb aan de bronchoscopie die vorig jaar in oktober werd uitgevoerd, vroeg ik aan de dokteres of dit iets dergelijks was. Zij vertelde me dat het onder verdoving zou gebeuren. Voor de rest weet ik er niets van. Ik was blijkbaar meteen in slaap.

De uitslag van de gastroscopie was dat in een zweer had aan het begin van de twaalfvingerige darm, dus vlak bij de maag.

Omdat het duidelijk was dat ik niet meteen mee naar huis zou mogen, gingen Margriet en Babette was toiletgerief en aangepaste kleding voor mij halen.

Vlaamse feestdag of niet, den bompa zat weer aan zijn 2 pinten bloed. Die had ik dan ook wel heel hard nodig. De bloedanalyses hadden uitgewezen dat mijn HB-gehalte vrijdag 6 was en maandag 4,8. De normale waarde van een gezond iemand is minstens 12. Dus ik zat wel wat aan de lage kant. Maar voor dat ik de 2 zakken bloed kreeg, dienden zij eerst een zak bloedplasma toe. Omdat ik s ‘morgens vroeg was gekomen en tot laat in de namiddag moest blijven, kreeg ik ook lunch. Ik had weer geluk. Een lekker stukje gekookte vis met een dillensausje, gekookte aardappelen en wortelen en bloemkool en broccoli. Het was heel lekker.

Na de lunch ging Margriet proberen een flesje water op te snorren voor mij.. Heel toevallig (bestaat toeval wel?) kwam zij darbij Cecilia Verbruggen, mijn favoriete verpleegster van 5b, tegen. Cecilia kwam even mij opzoeken. Heel leuk.

Het was ondertussen net 9 maanden geleden dat Babette mij in oktober naar de spoedafdeling van het Jan Palfijn ziekenhuis had gebracht.

Omdat het nog steeds niet beter met me ging ondanks de 2 zakken bloed van Vrijdag, besloten wij de huisarts te bellen. Hij kwam kort na de middag. Zoals wij konden verwachtten stelde hij bloedarmoede, anemie, vast. Hij stelde dan ook voor dat wij de oncologe zouden contacteren.

Zodra hij weg was belde ik de afdeling oncologie op. Ik kreeg meteen Dr. Vermeij aan de lijn. Zij luisterde naar mijn verhaal en vroeg me meteen even binnen te komen om mijn bloed te laten analyseren. Dus reden wij naar het ziekenhuis. De verpleegsters vonden dat ik erg bleek was. Zij trokken onmiddellijk bloed en in ik kon weer naar huis. Maar eerst werd afgesproken dat dinsdag weer moest komen voor nog een paar zakken bloed.

Een slappe dag en ik voelde me heel zwakjes.

Zaterdag 8 juli

Omdat ik me niet helemaal goed voelde deed ik s ‘morgens heel rustig aan. Op een bepaald moment belde Jules en vroeg of wij hem wilden uitzwaaien voordat hij voor 5 dagen op scoutscamp vertrok. Bomma antwoordde dat bompa nog in zijn pyjama rondliep en dat wij waarschijnlijk niet op tijd zouden kunnen zijn. Bompa dook meteen onder de douche. Toen ik uit de badkamer kwam liep het heel even mis. Ik haalde net de wc. Ik moest hevig overgeven. Daarna ging ik even op mijn chaiselongue liggen. Na vijf minuten zei ik tegen Bomma:” kom wij gaan“. Reed naar Jules thuis maar zij waren al vertrokken. Dan maar naar het scoutslokaal. Gelukkig waren wij op tijd. Ik wilde Jules perse zien want hij komt pas woensdag naar huis en donderdag zit ik een groot deel van de dag weer in het ziekenhuis voor de volgende chemo en vrijdag vertrekt hij weer op vakantie.

In de namiddag spraken wij af met onze kinderen om eentje te gaan pakken in de Melkerij. Tegen half vier kwamen wij bijeen. Olivier en Isaac en Helena verdwenen meteen in de speeltuin. Ondertussen genoten wij van wat lekkere drankjes. Toen Babette ging wandelen met Fons, nam ik Cecilia mee in haar buggy. Even lekker wandelen in het bos. Toen wij terugkwamen hadden Margriet en Christiaan en Sjaak besloten dat wij daar zouden blijven eten. Tegen zes uur kwam ons Karianne ook aan. Wij hadden al besteld en al gauw werd het lekkere eten opgediend. Ik vond het heerlijk dat ik nog zo kon genieten na de slechte start s ‘morgens.

Al om kwart na acht meldden wij ons bij de verpleegsters op afdeling oncologie. Anita en Eva waren van dienst. Het was er weer heel rustig. Een ouder echtpaar, echt een mooi stel, was er voor de eerste keer. Na een voorspoeling begon het eerste zakje bloed te lopen rond kwart voor negen. Wat later kwam Babette langs samen met Jules en Olivier. Het deed me deugd om de jongens te zien. Zij waren superlief.

Tegen kwart na elf was die eindelijk leeg en werd het tweede zakje aangesloten. Rond kwart voor twaalf vroeg Eva of ik wou eten. Ik vroeg meteen een warme maaltijd aan. Het was kervelsoep gevolgd door een stukje gekookte vis met een lekker sausje en rijst. Als toetje was er chocomousse. Het smaakte allemaal lekker. De oudere meneer at soep en boterhammen. Het bleek dat hij ook Taxoterre krijgt. Op een bepaald moment zei hij dat hij blij zou zijn als de chemo hem nog drie jaren zou schenken. Omdat Margriet ik ik vonden dat hij eruit zag als een goed geconserveerde man van 70 - 72 jaar protesteerden wij. Hij zei, dan kan ik mijn 90^ste verjaardag nog vieren. Ongelooflijk.

Donderdag 6 juli

S ‘morgens werden wij gebeld door Eva, een van de lieve verpleegsters van afdeling oncologie van het Jan Palfijn ziekenhuis in Merksem. Zij vroeg of ik in de loop van de namiddag even langs wilde komen  om alvast bloed te laten prikken. Zodoende zouden zij een dag eerder mijn bloed kunnen laten analyseren en (indien nodig) alvast bloed bestellen voor vrijdag. Op die manier mag ik morgen al om acht uur s ’morgens langs komen voor een bloedtransfusie en hoef ik niet zoals vorige  keer te wachten terwijl het bloed wordt besteld en geleverd. Dat scheelt al gauw 2 uurtjes dus tegen 14 uur kwamen wij eraan. Eva haalde meteen alle spullen om mijn poortje aan te prikken en bloed te trekken. Het was snel gebeurd en na nog geen 10 minuten konden wij weer weggaan.

Na het bezoek aan het ziekenhuis gauw even boodschappen gedaan en die naar huis gebracht. Dan gingen wij lekker iets drinken in de Green Garden in tuincentrum Van Gastel.

Nu zitten wij bij onze Babette thuis. Uitzonderlijk heeft Fons, de mopshond, een speelkameraadje Nina, het nieuwe hondje van Indgrid, Margriet’s zuster, is op bezoek.

Nina is een Jack Russel en zij is ongeveer een maand jonger dan Fons. Eerst leek het alsof Nina bang was voor Fons maar al na 2 minuten renden zij vrolijk heen en weer achter elkaar. Olivier vindt Nina precies heel leuk. Hij speelt nu heel de tijd met haar.

Woensdag 5 juli

Een hele goede dag na de slechte dinsdag. Ik had alleen heel eventjes s morgens het gevoel dat mijn bloed beneden bleef hangen toen ik van hurkstand rechtstond. Voor de rest voelde ik me prima.

Dinsdag 4 juli

Dit was een minder goede dag. Ik had heel veel last van constipatie en buikkrampen. Dat is een typisch neveneffect van de chemo, Taxotere, die ik nu krijg. Een ander bijwerking is bloedarmoede. Daar heb ik ook duidelijk last van. De tinteling in mijn benen vanaf de knieën tot en met mijn voeten was er al sinds begin mei en dat gevoel is er nog steeds.

Samen met Sjaak en Babette en de jongens waren wij uitgenodigd op een brunch door Christiaan om zijn 33^ste verjaardag te vieren. Hartstikke leuk. De kleinkindjes speelden allemaal samen in de tuin en wij hadden het allemaal naar onze zin.

Als ik s’avonds laat even mijn e-mails ging checken, vond ik er weer eentje van mijn zuster. Ze schreef dat zij heel blij was met de foto-cd die ik haar had opgestuurd. Die bevatte allemaal foto’s van haar bezoek hier voor haar 60^ste verjaardag. Zij had hem al verschillende keren bekeken en kreeg steeds het gevoel hier terug te zijn. Goed gelukt zou ik zeggen. Met Windows Photo Story 3 lukt dat allemaal heel goed. Foto’s verzamelen, op volgorde zetten, teksten erbij en dan nog muziek toevoegen. Dat programma is echt een aanrader. Met Nero 7 kan je dan nog een CD branden die je op je DVD-speler kan afspelen. Echt leuk.

Omdat ik erop had aangedrongen, gingen wij s ‘middags bij Margriet’s ouders en haar zus langs. Voor mijn schoonouders had ik 2 foto-cd’s gemaakt, een speciaal gericht op Cecilia met foto’s vanaf haar geboorte tot pas geleden, de andere met foto’s van al de kleinkinderen. Ze vonden het blijkbaar heel leuk.

Voor Ingrid had ik ook een foto-cd erbij met foto’s van het laatste jaar. Een paar van haar kleinkinderen maar ook foto’s van verblijfjes in Ouddorp van Ingrid, Laura, Dick en Margriet.

Ik had om 10u30 een afspraak bij de oncologe om mijn bloed te laten checken. Ik wilde mijn bloed laten afnemen door de verpleegsters van afdeling oncologie, maar Eva kon mij overtuigen om dat in het labo te laten doen. Het is goedkoper als het labo het doet. Bij het labo werd ik eerst heel vriendelijk ontvangen door de dame aan de receptie. Na een paar minuten kwam een hele lieve verpleegster mij halen. Ze vroeg me om te gaan zitten en zei dat ze mij eerst een klein beetje ging prikken. Mijn respons was dat ik dan verwachtte om daarna een grote prik te krijgen. Het bleef bij de kleine prik. Ik kon het nauwelijks voelen.

Dan terug naar oncologie. Vrijdags is het daar meestal best rustig en deze Vrijdag was uitzonderlijk rustig. Wij mochten meteen binnen bij de oncologe. Zoals gewoonlijk vroeg zij eerst hoe het was geweest. Ik antwoordde:”eigenlijk heel goed”. Ik druk mijn toestand meestal uit in procenten en Vrijdag was dat zeker 95%. Zo druk ik eventuele pijn ook uit in procenten. 5% is dat ik iets waarneem. Bij 40% neem ik een of ander pijnstiller in omdat ik anders vervelend word van de pijn. Bij 100% zit ik aan de “gilgrens” en bij 200% val ik gewoon flauw. Zij vond dat blijkbaar een hele goede manier om het uit te drukken. Omdat de resultaten van het bloedonderzoek nog niet klaar waren, stelde zij voor dat zij me zou bellen. Dat vonden wij prima. Voor dat wij weggingen kreeg ik nog een toilettas met wat spullen om vooral mijn nagels extra te kunnen verzorgen. Blijkbaar is Taxotere, de chemo die ik nu krijg, heel gemeen voor je nagels. Ik heb daar tot nu toe nog niets gemerkt maar misschien moet dat nog komen.

Bij twaalven belde de oncologe. Mijn bloedwaarden waren allemaal goed behalve de rode bloedlichaampjes. Die zijn me te weinig. Daarom spraken wij af dat ik aanstaande Vrijdag weer mijn bloed moet laten controleren. Dus op 7 juli is het weer zo ver.

De nacht van Zondag op Maandag was voor mij de slechtste sinds ik in oktober in het ziekenhuis lag. Ik sliep niet meer dan een half uurtje aan een stuk en lag tussendoor lang wakker. Eigenlijk mag ik niet klagen. Een slecht nacht in 8 maanden. Ik denk dat veel mensen zouden willen tekenen om zo goed te slapen als ik. In ieder geval kwam het door problemen met mijn darmen. Constipatie.

S ‘avonds na het eten voelde ik plots een aanval van griep. Ik had grieppijnen in heel mijn lijf en rilde van de kou. Eenmaal thuis kleedde ik me gauw om en ging in mijn pyjama op mijn chaise-longue onder mijn donsdeken. Ik voelde me meteen weer helemaal goed. Waarschijnlijk kwam dat „griepaanval“ gewoon door oververmoeidheid.

Na een heerlijk nachtje slapen stond ik heel fris op, vol energie. Blijkbaar reageer ik heel goed op de chemo. Had meteen zin om van alles te doen. Pas in de late namiddag nadat wij de kindjes van school hadden gehaald, begon ik me wat lui te voelen. S ‘avonds na het eten probeerde ik van op mijn nieuwe chaise long de Britse TV-thriller te kijken maar na een kwartiertje vielen mijn blaffeturen dicht. Heerlijk. Het was al bijna 2 uur s ‘nachts voordat ik wakker werd om naar bed te gaan. Sliep meteen weer in. Sinds woensdag heb ik ook geen last meer van mijn darmen. Dat komt waarschijnlijk door het regelmatig eten van pruimen dat ervoor zorgt dat mijn stoelgang min of meer normaal functioneert. Heb dus ook geen pijn meer in mijn buik of rug gehad.

Het was tijd voor de eerste chemosessie van de 2^de kuur. Zoals gewoonlijk meldde ik me ruim op tijd bij de medische secretaresse van afdeling oncologie zodat zij zo snel mogelijk bloed konden aftappen voor controle. Wat later mochten wij bij de oncologe komen. Mijn bloedwaarden waren heel goed en zij leek ook heel tevreden te zijn nadat zij mij had onderzocht. Ik mocht dus starten met de nieuwe chemo, Taxotere. Deze chemo zal me hoogst waarschijnlijk vermoeidheid, aangetaste nagel en haarverlies bezorgen. Maar als dat de prijs is die ik moet betalen om de kanker te bestrijden, dan graag.

Christiaan vertelde aan Isaac dat Bompa weer een beetje ziek is en dat hij misschien zijn baard en zijn haar zal verliezen. Isaac dacht even na en zei toen:”Dan heb ik twee nonkels net als nonkel Sjakie”. Zijn nonkel Sjakie heeft namelijk een hele korte haargroei.

Om 12uur kreeg ik lunch in het ziekenhuis. Paardenbiefstuk. Dat had ik nog nooit gegeten maar het viel goed in de smaak. Een beetje taai maar zeker lekker.

Om 13 uur, na wat voorbereidende spoelingen en medicamenten, was het tijd voor de Taxotere. Tegen 14 uur was dat klaar en dan nog even een naspoeling. Een half uurtje later was het klaar. Omdat ik me goed voelde stelde ik voor om in goede traditie iets te gaan drinken in de Green Garden. Een bruine Leffe en wat bitterballetjes smaakten heel goed.

Al met al moet ik zeggen dat ik deze eerste dag van de nieuwe chemo boven alle verwachting heb door staan. Als ik dit zit te schrijven voel ik me beter dan sinds begin mei. Heerlijk. Ik kan allen maar hopen dat het zo blijft lopen. Ik zal er in ieder geval mijn uiterste best voor doen.

Maandag 19 juni

. Wij hadden allebei denk maar weinig tijd voor een praatje. Omdat ik vanaf zondag avond best wat pijn in de nierstreek had, belde ik s’morgens naar mijn oncologe. Ik kreeg meteen een afspraak voor 11u30. Fantastisch. Op weg naar de oncologe in het ziekenhuis kwamen wij Roger tegen. Hij was op weg naar de kinesist omdat zijn benen niet meewilden.

De oncologe vermoedde,uitgaande van de CT-scan, dat de pijn werd veroorzaakt door de druk van de klierpaketten die terug zijn gaan groeien. Om zeker te zijn stuurde ze mij voor een echo van mijn abdomen. Daaruit bleek dat ik niet zwanger was maar dat het inderdaad de schuld van de klieren was. Kreeg een pijnstiller en een spoeling van de nieren. De oncologe verwacht dat de klieren zullen verminderen als ik donderdag chemo krijg en dat dan ook de pijn zal verdwijnen. Ik vind het nog steeds ongelooflijk hoe zij daar open staan voor hun patiënten. Geweldig.

Zondag 18 juni 

Stond rond 8 uur op en voelde me uitgeslapen. Gelukkig kwam mijn stoelgang weer op gang. Het eten smaakte me de hel dag goed en ik had vrijwel geen last meer van mijn darmen. Maar tijdens het terugrijden naar huis, begon mijn rug zeer te doen. Het leek op de pijn die ik had toen ik vorig jaar in oktober in het ziekenhuis lag. Toen dachten wij achteraf dat ik misschien last had van niersteentjes maar dat is nooit vastgesteld. Eenmaal thuis nam ik weer 2 Dafalgan in tegen de pijn.

Zaterdag 17 juni

Margriet en ik reden eerst nµaar Bergen op Zoom om onze vriendin Els alis een van mijn 2 mental coaches op te halen. Daarna via Steenbergen naar Ouddorp, naar Ingrid en haar buitenhuisje. S ‘avonds na het eten maakten wij een wandeling maar dat beviel mij niet goed. Ik had al een beetje last van mijn darmen en tijdens de wandeling werd het helemaal pijnlijk.  Had heel veel lucht in mij darmen en samen met de gegroeide klierpakketten in mijn buik, zorgde dat voor heel wat pijn. Ondanks het bloed wat ik de dag ervoor had gekregen, zag ik heel bleek. In de loop van de avond begon mijn  kleur wat te beteren. Toen ik rond 1 uur s‘nachts naar bed ging, had ik zo veel pijn dat ik weer opstond. Geen denken aan slapen. Nam 2 Dafalgan in. Toen die eindelijk werkten, kon ik gaan slapen.

Vrijdag 16 juni

Omdat ik me al een paar dagen slapjes voelde, dacht aan bloedarmoede, belde ik gisteren naar mijn oncologe. Ik mocht meteen vanmorgen om 9 uur komen. De analyse van mijn bloed wees inderdaad op bloedarmoede. Er werd meteen besloten dat ik 2 zakken bloed moest krijgen. De oncologe wou me vertellen over de uitslag van de CT-scan van afgelopen maandag. Ik had toen al s ‘avonds aan mijn dochter en mijn vrouw verteld dat ik vermoedde dat ik binnenkort weer aan de chemo zou moeten. Mijn vermoeden bleek alweer juist. De tumor in mijn buik is in grootte toegenomen. Aanstaande donderdag beginnen wij met een nieuwe chemokuur. Daarna volgt er een sessie 3 weken later en nog eens een alweer 3 weken later. Daarna is het weer tijd voor evaluatie.  
Het mag misschien een beetje vreemd klinken maar doordat ik al een voorgevoel had, ben ik niet teleurgesteld in de uitslag. Integendeel ga ik er weer met volle moed ertegen aan.