Zondag begon goed. Kreeg 3 pistolets voor ontbijt en dat smaakte heel goed. Al kon ik maar twee op. Weet niet meer wat de warme maaltijd om 12uur was maar in mijn herinnering smaakte het best goed en at ik bijna alles op: soep, voorgerecht, hoofdschotel en nagerecht.
S middags op het bezoekuur zeer vrouw en kinderen op visite en als ik het nog goed weet gingen wij iets drinken in de cafetaria.
De nachtverpleegsters hebben goed geweten wanneer het middernacht was want stipt om 00u00 drukte ik op de bel. Een lieve verpleegster kwam me meteen geruststellen dat haar collega thee voor mij aan het maken was. Na 5 minuten werd mijn eten gebracht en ik ging meteen aan tafel met alleen een klein nachtlichtje aan. Koen dus niet goed zien wat het was. Brood en een soort koude schotel. Begon te eten en vond het meteen een van de lekkerste maaltijden in mijn leven te vinden. Was al halverwege door de koude schotel heen voordat ik ontdekte dat er filet americain prepare in zat. Het smaakte in ieder geval voortreffelijk en ik ging tevreden slapen.
Zaterdag was zoals meestal in een ziekenhuis een rustige dag. De warme maaltijd s middags smaakte al heel wat beter dan de voorafgaande maaltijden. Kreeg veel volk over de vloer tijdens het bezoekuur: mijn vrouw, mijn kinderen, mijn schoonkinderen, mijn schoonzus Ingrid (de zus van mijn vrouw), haar zoon Kenneth en zijn vriendin Patricia.. Gezellige drukte.
Werd vrijdag ochtend wakker nog steeds met het idee dat ik snel onder het mes zou moeten. De bedoeling van de operatie was om een venstertje in mijn hartzak te maken zodat eventueel nieuw vocht vanzelf naar mijn buikholte zou kunnen wegsijpelen. Tegelijkertijd zouden ze biopties nemen van mijn hartzak om vast te stellen of die ook aangetast was door die kwaadaardige cellen.
Maar de ochtend ging voorbij en als ik aan een verpleegster vroeg voor wanner het nu zou gebeuren, kon zij alleen antwoorden dat zij op een telefoontje van het OK wachtten. Er waren verpleegsters die nog kwader waren dan ik omdat ik al zo lang nuchter moest blijven en omdat er maar geen nieuws vanuit het OK kwam. Om 14 uur begon het bezoekuur en mijn vrouw en dochter waren er zoals altijd. Om kwart na drie kwamen 2 verpleegsters van de afdeling me een spuitje geven en namen ze me mee naar het OK. Zag heel eventjes een geel ding dat door een in het groen geklede vrouw voor mijn mond werd gehouden en sliep meteen lekker in. Werd terug wakker rond 18 uur en voelde me eigelijk opperbest. Behalve dan dat plastic buisje dat door mijn ene neusgat was gestoken. De zuster van dienst op recovery had me meteen in de smiezen en verwijderde gauw dat buisje, een maagsonde. Moest nog tot 19u30 op recovery blijven en werd toen eindelijk terug naar mijn kamer gebracht. Ondanks het feit dat het bezoekuur net afgelopen was, waren mijn vrouw en kinderen er nog aanwezig. Wat was ik blij om hen te zien.
Vroeg meteen aan de verpleegster wanneer ik terug iets mocht eten of drinken. Moest geduldig wachten tot middernacht. Dikke pech voor mij want ik had heel erg honger.
Na een nacht op de intensieve zorgen, werd ik donderdag ochtend overgebracht naar afdeling geneeskunde, afdeling 5B. Kreeg s middags een warme maaltijd voorgeschoteld maar er mankeerde iets aan mijn smaakpapillen want ik vond het helemaal niet lekker. Er zat geen smaak aan, de groenten waren precies afgewassen totdat je niet meer kon proeven wat het was. Toen mijn vrouw en kinderen me s middags kwamen opzoekenwaren heel zij verbaasd dat ik niet meer aan een hartmonitor lag. Maar dat was dus wel zo, alleen was die hier draadloos verbonden met de verpleegsterskamer. Het avondeten beston uit 4 sneden grof brood en wat beleg en een kopje thee. Smaakte alweer niet te best. Rond acht uur s avonds kwam een verpleegster mijn kamer binnen met een bordje en de mededeling dat ik vanaf middernacht nuchter moest blijven (geen eten of drinken) omdat ik de volgende ochtend geopereerd zou worden. Ging dus slapen met het idee dat ze om 8 of om 9 of om 10 of ten aller laatste om 11 uur aan de operatie zouden beginnen
Woensdag 12 oktober Omdat er nog geen plek vrij was op intensieve zorgen, bleef ik tot in de late namiddag op de spoedafdeling.
Eenmaal overgebracht naar de intensieve, werd door Dr. Bresseleers, een van de drie cardiologen die mij hebben onderzocht, een drain gestoken zodat het vocht in de hartzak kon afgevoerd worden. Best pijnlijk want door het wegsijpelen van dat vocht, droogden ook de slijmvliezen van mijn hartzak uit waardoor die vliezen tegen elkaar begonnen de schuren. Ik gilde het uit van de pijn maar een pijnstiller bracht gauw soelaas.
Om 9uur s avonds kreeg ik mijn eerste eten die dag, een paar boterhammen en een kopje thee.
Smaakte best lekker al was mijn honger heel snel gestild.
Omdat ik aangesloten lag op een automatische bloeddrukmeter die om het kwartier mijn arm oppompte, heb ik die nacht niet al te best geslapen. Dat ik ook constantnaar de hartmonitor lag te kijken om mijn polsslag, mijn zuurstofsaturatie en wat dies meer in de gaten te houden, maakte het niet beter. Bovendien lag er naast mij een oudere man die om de haverklap zijn infuus en ook alle draden die hem met de monitoren verbond uittrok.
Voelde me in ieder geval heel wat beter nu de druk op de ketel, dwz het vocht rond mijn hart, begon af te nemen. Er viel letterlijk en figuurlijk een druk van me af. In totaal hebben ze 816 cc vloeistof opgevangen. Begreep toen ik dat zakje zag waarom ik me zo ellendig had gevoeld.
Mijn vrouw en dochter vonden s middags dat het niet beterde met mij maar integendeel bergafwaarts ging. Ik was heel bleek, mijn keel was opgezwollen en de aders in mijn nek waren dik en lagen er bovenop. Mijn vrouw belde de huisarts open hij drong erop aan dat ik dringend naar de spoedafdeling van het Jan Palfijn ziekenhuis in Merksem moest gebracht worden zodat ze daar alle cardiologische testen konden uitvoeren. Nadat ik even onder de douche was gestapt (men wil toch propertjes het ziekenhuis ingaan) brachten ze me weg.
Moet eerlijk toegeven dat ik me er niet bewust was wat er allemaal met en om me heen gebeurde en hoe slecht het eigelijk met me was op dat moment. Ik heb maar flarden opgevangen van wat er gebeurde moet dus de hulp van mijn vrouw en dochter en zoon inroepen, om het allemaal op een rijtje te kunnen zetten.
Ik werd meteen onderzocht door een dokteres en verbonden met een hartmonitor. Omdat zij het niet vertrouwde, mijn buik was aardig opgezwollen, werd ik naar interne geneeskunde gebracht waar men een echoscopie uitvoerde en ontdekte dat er heel wat vocht in mijn hartzak zat. Door dat vocht kwam mijn hart klem te zitten en moest het heel hart werken om mijn bloed rond te pompen. Bracht de nacht door op de spoedafdeling.
Belde voor de lunch onze huisarts en hij is mij s middags thuis komen onderzoeken. Hij stelde vast dat ik last had van een maag en darmontsteking en schreef de geschikte medicamenten voor. Mijn vrouw ging ze meteen halen en ik begon met de inname ervan zoals voorgeschreven.
Nadat mijn vrouw en ik op zaterdagavond 8 oktober hadden opgepast op onze 2 oudste kleinkindjes, Jules en Olivier, waren wij snachts rond een uur of een thuis en gingen wij slapen. Wat later werd ik wakker omdat ik dringend naar de wc moest. Ging zitten op de rand van mijn bed en ben toen flauwgevallen. Het eerstvolgende wat ik weet is dat mijn lieve vrouw me aan het verzorgen was. Ik was met mijn voorhoofd op de grond terechtgekomen en had daarbij mijn wenkbrauw zodanig bezeerd dat er best wat bloed aan te pas kwam. Na de verzorging ging ik voorzichtig naar de wc en dan terug naar bed. In de loop van zondag was ik wat slapjes, had ik maar weinig eetlust en voelde ik me niet al te best.
Nadat ik in de loop van de laatste week van september en de eerste van oktober wat last had gehad van een verkoudheid vergezeld door een voorhoofdsholteontsteking oftewel sinusitis (en er zijn blijkbaar heel wat holtes in mijn hoofd die kunnen ontsteken) leek dat op 6 oktober over te zijn. Bracht toen een heerlijk dagje door in Oisterwijk samen met mijn vrouw Margriet en Liliane, een hele goede vriendin van ons.
Ik ben Gunnar, op dit moment 57 jaar oud, geboren in Enskede, een gemeente ten zuiden van Stockholm in Zweden. Toen ik net 21 jaar was geworden trok ik naar Eindhoven in Nederland met de bedoeling wat ervaring op te doen in het buitenland voordat ik finaal aan de slag zou gaan in mijn moederland. Meteen nadat ik bij Philips was begonnen stage te lopen, kon ik geregeld kregen om mijn stage het jaar daarop bij Philips in Parijs voort te zetten. Bij Philips in Eindhoven kwam ik een meisje tegen, Margriet, op wie ik onmiddellijk verliefd werd. Na een jaar in Nederland en nog een in Parijs, kwam ik in september 1971 België terecht, bij Bell Telephone in Antwerpen, waar ik, als uiteindelijk mijn werk- en verblijfsvergunningen in orde waren, in januari 1972 begon te werken. In juli 1972 trouwden Margriet en ik en gingen wij in Merksem wonen. Wij hebben 2volwassen kinderen, een dochter, Babette, en een zoon, Christiaan. Babette is getrouwd met Sjaak en zij hebben 2 zonen, Jules en Olivier. Christiaan is getrouwd met Karianne en ze hebben 3 kinderen, Isaac, Helena en Cecilia. Ben bij den Bell werkzaam gebleven tot 1 april 2003, werd toen met brugpensioen naar huis gestuurd.
Onlangs werd bij mij vastgesteld dat ik aan longkanker lijd. Toen mijn nichtje, Ingeborg, de dochter van de zuster van mij vrouw, verleden week me weer eens belde om te horen hoe het met haar oompie ging, zei ik dat het soms een beetje vermoeiend werd om alweer voor de zoveelste keer dezelfde uitleg aan iemand te geven en dat ik het gevoel had dat mijn verhaal telkens korter en korter werd. Mijn nichtje zei toen: waarom begin je niet een webpagina? Dus ..
Ondertussen heb ik ook ontdekt dat het me deugd doet om te proberen mijn verhaal neer te pennen en alles op een rijtje te zetten.
Op deze blog wil ik geinteresserde vrienden informeren over o.a. de ontwikkeling van mijn gezondheid en dan meer specifiek mijn pas begonnen gevecht tegen longkanker maar ook over mijn familie e.a. Mijn blog zal waarschijnlijk de vorm van een soort dagboek krijgen maar zeker weet ik het nog niet.
Dit was best een drukke dag. Nadat Margriet en ik hadden ontbeten en ons hadden gewassen en aangekleed, gingen wij eerst naar Ekeren om een paar kerstkaarten bij mensen in hun brievenbus te doen. Dan dedenen wij boodschappen bij Delhaize in Brasschaat. Ongelooflijk wat een lekkernijen ze daar hebben. Daarna reden wij naar Ikea in Breda om een cadeautje voor Babette aan te schaffen. Evetjes een klein lunchje bij Ikea. Dan weer terug naar België en naar het shoppingcenter de Promenade in Kapellen. Daar kochten wij o.a. oorbellen en een halssnoer voor Babette. Daarna nog naar Inno in Schoten voor een geurtje voor Margriets zuster Ingrid. Eindelijk naar huis. In de oorspronkelijke planning was er een uurtje tijd geweest voor mij om uit te rusten. In de realiteit bleef van dat rusten maar 5 minuten over. Voor pakjesavond moesten wij eerst nog een aantal cadeautjes inpakken.
Kerstavond brachten wij traditiegetrouw door samen met onze kinderen, Babette en Christiaan, onze schoonkinderen, Sjaak en Karianne en onze kleinkinderen Jules, Olivier, Isaac, Helena en, voor het eerst, Cecilia. Dit jaar kwamen wij bij Babette thuis bijeen. Allemaal pakjes onder de boom. De kinderen waren nat
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
Ik ben een man en woon in Merksem (Belgie) en mijn beroep is vroeger SW designer bij Alcatel, sinds 1 augustus 2003 bruggepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn kleinkinderen,lezen, gitar spelen, computeren, skien,genieten van het leven.
Officieel heet ik dus Anders maar iedereen noemt mij of Gunnar of Bompa.
Sinds longkanker met metatstases werd vastgesteld in oktober 2005 hoor tot de grote club van kankerpatienten met levenslang lidmaatschap.
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
