Maandag 24 juli

De nacht van zondag op maandag was nog slechter dan de voorafgaande nacht. Echt enorme pijnen. Om wat zicht te krijgen op mijn pijn, zijn wij begonnen met een Pijnkaart. Hierop vermelde per dag wanneer ik pijn had, hoe hoog de pijnscore was en wat voor medicatie men heet toegediend. Als basis dienen morfinepleister die in de loop van de behandeling zijn opgedreven van 50 via 75 tot 100 microgram. In het begin werd daarbovenop morfinepillen, MS Direct, gegeven afgewisseld met morfine spuiten, allebei in een dosis van 10 microgram.

Rond 17 uur had ik wat ontlasting en dat luchtte op.

Zondag 23 juli
De nacht van zaterdag op zondag was echt niet goed. Ik sliep heel slecht.
Sjaak en Babette waren zaterdag middag met de jongens uit Hourtin vertrokken
omdat Jules vond dat Bomma heel zielig klonk over de telefoon en hij (en ook de anderen)
graag dichter bij ons wilden zijn.
Zij waren kort na middernacht aangekomen en Jules en Olivier brachten de nacht door bij Bomma.

Zaterdag 22 juli

S`nachts had ik nog last van de diaree en moest ik ook nog overgeven. Op den duur kon ik niets meer binnenhouden.  S`morgens nam ik een slokje water en moest ik een ½ liter uitspuwen. Dat was niet ok met zulk warm weer en mijn gezondheidstoestand.
Toen ik bij het wassen even op de weegschaal ging staan, bleek dat ik inderdaad 2,5  kilo lichter was geworden op 24 uur. Wij belde Chris op en hij bracht ons naar de spoedafdeling.
Daar werden wij ontvangen door Dr. Franzen, hoofd van afdeling 5b waar ik nu lig.
Nadat er eerst wat bloed was afgenomen, werden er ook röntgenfoto`s van mijn buik genomen.
Dan werd ik weer opgenomen op afdeling 5b. De verpleegster die me een kamer toebedeelde, herkende mijn naam en zorgde ervoor dat ik deze keer een kamer aan de voorzijde van het ziekenhuis kreeg. De kamers aan de voorzijde zijn groter dan die aan de achterkant en zijn ook precies een beetje koeler.

Na het temperatuur- en bloeddruk-meten en het bloedtappen kwamen Dr. Vermeij en Dr. Nielander op hun ronde langs. Zij vertelde mij dat ik inderdaad s ‘middags naar huis zou mogen. Ik belde Margriet meteen op om haar het goede nieuws te vertellen. Zij was samen met Christiaan op jacht gegaan om een mobiele airco te kopen. De ene winkel vroeg ca 1000 Î , een ander meer dan 2000. Een beetje overdreven vonden wij. Uiteindelijk hebben zij bij Media Markt een betaalbaar toestel op de kop kunnen tikken.

Ik was meteen ongeduldig. Ik wou meteen losgekoppeld worden van alle infusen en zo snel mogelijk onder de douche stappen. Maar zuster Cecilia, Cielleke in de wandelgangen, wilde eerst dat ik de infuus met Nexiam zou krijgen. Zij won. Uiteindelijk had die laatste infuus gelopen en ik werd bevrijdt. Onmiddellijk trok ik naar de badkamer. Alle spullen zoals mijn korte broek en polo had ik al lang klaar gelegd. Zoals altijd deed het deugd om te douchen maar omdat ik deze keer niet terug een pyjama aantrok maar “echte” kleren, maakte het helemaal goed.

En dan maar wachten. Door administratieve procedures wordt je pas tegen 14 uur uitgeschreven, dus ik moest wel wachten.

Uiteindelijk was het zover. Een hele vriendelijke verpleegster, de enige soort die zij volgens mijn bescheiden mening hebben in het Jan Palfijn ziekenhuis, kwam mijn papieren en alle instructies over de medicijnen geven. Dan kwamen Margriet en Christiaan en de kinderen en kon ik de afstandsbediening van de TV teruggeven en ik was klaar om te vertrekken.

Het was heerlijk om thuis weer de trap omhoog te lopen en om terug te zijn in ons appartementje. Ik ging meteen op mijn chaise-longue liggen.

Terwijl wij thuis bleven met Isaac en Helena, ging Christiaan een paar boodschappen doen.

Daarna kwam hij ons allemaal ophalen en gingen wij naar hun huis. Margriet en ik werden door onze schoondochter uitgenodigd om risotto te komen eten en zoiets sla ik nooit af.

Omdat het nogal een bewogen dag was geweest voor mij en ik best moe was, bracht Christiaan ons op tijd naar huis. Dan zorgde hij ervoor dat de airco werkte voordat hij naar huis ging.

Na het temperatuur- en bloeddruk-meten en het bloedtappen kwam Dr. Nielander zijn ronde doen. Hij was alleen omdat dinsdag Dr. Vermeij’s vrije dag is. Hij wist me te vertellen dat mijn bloed nog beter was en dat wist ik eigelijk al gevoelsmatig en doordat mijn bloeddruk eindelijk bijna normale waarden had voor een bompa van mijn leeftijd.

S ‘morgens vroeg kwam een verpleegster eerst mijn temperatuur en mijn bloeddruk meten.

Wat later werd wat bloed afgetapt voor analyse. Dit was alle dagen dagelijks kost.

Tussen 8 en 9 deden Dr. Vermeij en Dr. Nielander hun ronde. Zij wisten me te vertellen dat mijn bloedwaarden beter waren en dat ik waarschijnlijk tegen de helft van de week naar huis zou mogen. Ik kon vertellen dat mijn stoelgang niet meer zwart zag.

Ontbijt bestond uit rijstpap, yoghurt, appelsap en melk. Om 11 uur kreeg ik Dolantin omdat ik pijn had. Voor het eerst in meer dan een week tijd was mijn ontlasting bruin in plaats van (bijna) zwart. Een goed teken. Bij mijn laatste consultatie bij Dr. Vermeij had zij onder meer gevraagd “zit er bloed bij uw ontlasting?” en “is uw ontlasting zwart?”. Op dat moment moest ik beide vragen met “nee” beantwoorden. Als ik echter de belangrijkheid van de 2^de vraag had beseft, dan had ik veel eerder, toch een paar dagen eerder, alarm kunnen slaan.

Bij de lunch kreeg ik o.a. afwaswater (preisoep???). Ik kon het echt niet thuisbrengen.

Wat later ben ik 2 maal flink naar de WC geweest. Dat klinkt misschien vreemd maar na een weekje van weinig eten en veel constipatie, is zoiets het vermelden wel waard. Al met al vond ik zondag een hele goede dag.

Het avondeten bestond uit vanillepudding, witte vette platte kaas, griesmeel pudding en yoghurt.

S ‘middags kreeg ik een zak plasma gevolgd door twee zakken bloed s ‘nachts.. Dat duurde allemaal 6 uur s‘morgens.

Om 10 uur kreeg ik een potje yoghurt, mijn eerste eten sinds de afgelopen dinsdag avond. Wat smakte dat goed. Om 12 uur kreeg ik pudding. Ook lekker.

Ergens in de loop van de voormiddag had ik Herman een SMS’je gestuurd om te vertellen waar ik was. Dus tijdens het bezoekuur was niet alleen Margriet, Karianne, Isaac, Helena, Cecilia, Christiaan, Ingrid en Els er maar ook die goeie ouwe Herman.

Bij het avondeten kreeg ik rijstpap en yoghurt en appelsap.

Om te proberen vast te stellen wat die darmzweer precies veroorzaakte, werd besloten om mij een CT-scan te laten ondergaan. Dat is ondertussen wel een routineonderzoek voor mij geworden. Dit was, als ik me niet misteld heb de vijfde CT-scan.

Omdat ik s nachts weer hevige pijnen had in de buikstreek met uitstralingen naar mijn rug,

Belde ik de nachtverpleegster. Zij bracht meteen een spuitje Dolantin. Omdat ik altijd problemen heb om de namen van medicijnen te onthouden, heb ik voor Dolantin een ezelbruggetje: DOL ANTwerpen IN.

De nacht van dinsdag op woensdag was allesbehalve rustig. Voor drie uur had ik zowat geen oog dichtgedaan. Dan nam ik 2 Dafalgan’s in tegen de pijn. Dan kon ik eindelijk wat slapen. Tegen halfvijf werd ik wakker van de pijn en die was toen erg hevig. Ik maakte Margriet wakker en zei dat zij een van onze kinderen wakker moest bellen om mij naar het spoed te brengen. Zij belde Babette op en zij kwam er meteen aan.

Om kwart voor vijf strompelde ik de spoedafdeling binnen ondersteunt door Margriet. Wij probeerden in het kort uit te leggen wat er aan de hand was aan een hele vriendelijke verpleger. Daar namen zij meteen bloed om het te laten analyseren. Dan kwam de dokteres van de spoedafdeling. In mijn ogen een heel jong vrouwtje. Zij gaf meteen de indruk dat zij heel goed wist waarover zij het had. Ik had meteen vertrouwen in haar en voelde mij veilig. Ik wist dat ik in goede handen was.

Ik kreeg een spuitje Dolantin tegen de pijn. Zij zeiden dat het een paardenmiddel was.De spuit hielp meteen dus mijn conclusie was dat paardenmiddelen ook werken bij ezels.

Dan maakten zij röntgenfoto’s van mijn longen en buik,en een echo van mijn buik.

Dan werd ik overgebracht naar afdeling 5B waar ik ook in oktober had gelegen. en ik kreeg nog 2 zakken bloed. Dan werd ik gestuurd, nou ja gewoon weggereden op mijn bedje, naar een afdeling waar zij een gastroscopie gingen maken.

Omdat ik wat minder aangename herinneringen heb aan de bronchoscopie die vorig jaar in oktober werd uitgevoerd, vroeg ik aan de dokteres of dit iets dergelijks was. Zij vertelde me dat het onder verdoving zou gebeuren. Voor de rest weet ik er niets van. Ik was blijkbaar meteen in slaap.

De uitslag van de gastroscopie was dat in een zweer had aan het begin van de twaalfvingerige darm, dus vlak bij de maag.

Omdat het duidelijk was dat ik niet meteen mee naar huis zou mogen, gingen Margriet en Babette was toiletgerief en aangepaste kleding voor mij halen.

Vlaamse feestdag of niet, den bompa zat weer aan zijn 2 pinten bloed. Die had ik dan ook wel heel hard nodig. De bloedanalyses hadden uitgewezen dat mijn HB-gehalte vrijdag 6 was en maandag 4,8. De normale waarde van een gezond iemand is minstens 12. Dus ik zat wel wat aan de lage kant. Maar voor dat ik de 2 zakken bloed kreeg, dienden zij eerst een zak bloedplasma toe. Omdat ik s ‘morgens vroeg was gekomen en tot laat in de namiddag moest blijven, kreeg ik ook lunch. Ik had weer geluk. Een lekker stukje gekookte vis met een dillensausje, gekookte aardappelen en wortelen en bloemkool en broccoli. Het was heel lekker.

Na de lunch ging Margriet proberen een flesje water op te snorren voor mij.. Heel toevallig (bestaat toeval wel?) kwam zij darbij Cecilia Verbruggen, mijn favoriete verpleegster van 5b, tegen. Cecilia kwam even mij opzoeken. Heel leuk.

Het was ondertussen net 9 maanden geleden dat Babette mij in oktober naar de spoedafdeling van het Jan Palfijn ziekenhuis had gebracht.

Omdat het nog steeds niet beter met me ging ondanks de 2 zakken bloed van Vrijdag, besloten wij de huisarts te bellen. Hij kwam kort na de middag. Zoals wij konden verwachtten stelde hij bloedarmoede, anemie, vast. Hij stelde dan ook voor dat wij de oncologe zouden contacteren.

Zodra hij weg was belde ik de afdeling oncologie op. Ik kreeg meteen Dr. Vermeij aan de lijn. Zij luisterde naar mijn verhaal en vroeg me meteen even binnen te komen om mijn bloed te laten analyseren. Dus reden wij naar het ziekenhuis. De verpleegsters vonden dat ik erg bleek was. Zij trokken onmiddellijk bloed en in ik kon weer naar huis. Maar eerst werd afgesproken dat dinsdag weer moest komen voor nog een paar zakken bloed.

Een slappe dag en ik voelde me heel zwakjes.

Zaterdag 8 juli

Omdat ik me niet helemaal goed voelde deed ik s ‘morgens heel rustig aan. Op een bepaald moment belde Jules en vroeg of wij hem wilden uitzwaaien voordat hij voor 5 dagen op scoutscamp vertrok. Bomma antwoordde dat bompa nog in zijn pyjama rondliep en dat wij waarschijnlijk niet op tijd zouden kunnen zijn. Bompa dook meteen onder de douche. Toen ik uit de badkamer kwam liep het heel even mis. Ik haalde net de wc. Ik moest hevig overgeven. Daarna ging ik even op mijn chaiselongue liggen. Na vijf minuten zei ik tegen Bomma:” kom wij gaan“. Reed naar Jules thuis maar zij waren al vertrokken. Dan maar naar het scoutslokaal. Gelukkig waren wij op tijd. Ik wilde Jules perse zien want hij komt pas woensdag naar huis en donderdag zit ik een groot deel van de dag weer in het ziekenhuis voor de volgende chemo en vrijdag vertrekt hij weer op vakantie.

In de namiddag spraken wij af met onze kinderen om eentje te gaan pakken in de Melkerij. Tegen half vier kwamen wij bijeen. Olivier en Isaac en Helena verdwenen meteen in de speeltuin. Ondertussen genoten wij van wat lekkere drankjes. Toen Babette ging wandelen met Fons, nam ik Cecilia mee in haar buggy. Even lekker wandelen in het bos. Toen wij terugkwamen hadden Margriet en Christiaan en Sjaak besloten dat wij daar zouden blijven eten. Tegen zes uur kwam ons Karianne ook aan. Wij hadden al besteld en al gauw werd het lekkere eten opgediend. Ik vond het heerlijk dat ik nog zo kon genieten na de slechte start s ‘morgens.

Al om kwart na acht meldden wij ons bij de verpleegsters op afdeling oncologie. Anita en Eva waren van dienst. Het was er weer heel rustig. Een ouder echtpaar, echt een mooi stel, was er voor de eerste keer. Na een voorspoeling begon het eerste zakje bloed te lopen rond kwart voor negen. Wat later kwam Babette langs samen met Jules en Olivier. Het deed me deugd om de jongens te zien. Zij waren superlief.

Tegen kwart na elf was die eindelijk leeg en werd het tweede zakje aangesloten. Rond kwart voor twaalf vroeg Eva of ik wou eten. Ik vroeg meteen een warme maaltijd aan. Het was kervelsoep gevolgd door een stukje gekookte vis met een lekker sausje en rijst. Als toetje was er chocomousse. Het smaakte allemaal lekker. De oudere meneer at soep en boterhammen. Het bleek dat hij ook Taxoterre krijgt. Op een bepaald moment zei hij dat hij blij zou zijn als de chemo hem nog drie jaren zou schenken. Omdat Margriet ik ik vonden dat hij eruit zag als een goed geconserveerde man van 70 - 72 jaar protesteerden wij. Hij zei, dan kan ik mijn 90^ste verjaardag nog vieren. Ongelooflijk.

Donderdag 6 juli

S ‘morgens werden wij gebeld door Eva, een van de lieve verpleegsters van afdeling oncologie van het Jan Palfijn ziekenhuis in Merksem. Zij vroeg of ik in de loop van de namiddag even langs wilde komen  om alvast bloed te laten prikken. Zodoende zouden zij een dag eerder mijn bloed kunnen laten analyseren en (indien nodig) alvast bloed bestellen voor vrijdag. Op die manier mag ik morgen al om acht uur s ’morgens langs komen voor een bloedtransfusie en hoef ik niet zoals vorige  keer te wachten terwijl het bloed wordt besteld en geleverd. Dat scheelt al gauw 2 uurtjes dus tegen 14 uur kwamen wij eraan. Eva haalde meteen alle spullen om mijn poortje aan te prikken en bloed te trekken. Het was snel gebeurd en na nog geen 10 minuten konden wij weer weggaan.

Na het bezoek aan het ziekenhuis gauw even boodschappen gedaan en die naar huis gebracht. Dan gingen wij lekker iets drinken in de Green Garden in tuincentrum Van Gastel.

Nu zitten wij bij onze Babette thuis. Uitzonderlijk heeft Fons, de mopshond, een speelkameraadje Nina, het nieuwe hondje van Indgrid, Margriet’s zuster, is op bezoek.

Nina is een Jack Russel en zij is ongeveer een maand jonger dan Fons. Eerst leek het alsof Nina bang was voor Fons maar al na 2 minuten renden zij vrolijk heen en weer achter elkaar. Olivier vindt Nina precies heel leuk. Hij speelt nu heel de tijd met haar.

Woensdag 5 juli

Een hele goede dag na de slechte dinsdag. Ik had alleen heel eventjes s morgens het gevoel dat mijn bloed beneden bleef hangen toen ik van hurkstand rechtstond. Voor de rest voelde ik me prima.