Zaterdag 29 juli

Helena en Isaac kwamen samen met Christiaan op bezoek. Als Helena bompas maagzonde  zei ze:”kijk, bompa heeft een lange neus”. Prachtig.

Zaterdag rond half vijf landden Babette en Jules op Zaventem. Zij kwamen teruggevlogen uit Bordeaux en werden opgehaald door Christiaan. Sjaak en Olivier en Fons reden ondertussen met de caravan naar huis.

Jules en Babette hebben natuurlijk geslapen bij bomma.

Vrijdag 28 juli

Nadat ik door misselijkheid wakker was geworden, moest ik rond 4u30 overgeven. Donkerbruin.

Om 6u30 kwamen zij een maagzonde steken. Dat is niet echt heilzaam. Het doet geen deugd. Tenminste niet tijdens het steken.

Een maagzonde is een doorzichtig zacht plastic slangetje van 5 a 6 mm diameter. Voor het steken werd het slangetje ingewreven met een verdovende zalf. Dan werd hij langzaam, mm voor mm naar binnengebracht langs mijn rechter neusgat. Uiteindelijk was hij diep genoeg, tot in mijn maag. Om het af te maken en om te vermijden dat de sonde eruit zou glippen, zit hij vast aan mijn neus met een grote, bijna huidkleurige, plakker op mijn neus.

Donderdag 27 juli

Enorm goed geslapen, zowel s`nachts als overdag. Ontbijtje gegeten. Bij de lunch was er iets met spinazie. Dan laat mijn geheugen of beter gezegd mijn notities me in de steek.

Je zult merken dat er vanaf nu maar weinig sprake is van eten. Dat komt gewoon doordat ik geen normaal eten meer heb gekregen.
Christiaan bracht zijn pc zodat ik web teksten zou kunnen voorbereiden voor mijn weblog .

Woensdag 26 juli

Kwart na drie de eerste spuit tegen de pijnen en kort daarna goede ontlasting.

Om 7 uur alweer goede ontlasting. Ik was heel tevreden met mijzelf.

In de uren daartussen had een oude dame in een kamer tegenover de mijne, heel de nacht liggen roepen:”zuster”. Ik werd het een beetje moe en vroeg of zij haar bel niet zou kunnen gebruiken i.p.v. te roepen. Zij antwoordde dat zij niet bij de bel kon. Omdat ik weet dat dat weleens gebeurt, zei ik: ik kom even kijken. En inderdaad, haar bel lag buiten bereik. Zij was enorm dankbaar en ik heb haar daarna niet meer gehoord.

Om 8 uur ontbijt: melk, 1 sneetje brood met ham en eentje met aalbessengelei.

Om 14 uur werd ik gecontroleerd: bloeddruk 13 over 8, temp 36,6 en hartslag 95.

Om 15 uur zat ik, met toestemming van de hoofdverpleger, in de cafetaria aan een Westmalle donker. Oh, wat smaakte dat lekker.

Om 18u30 was de tijd voor een pijnstillende spuit en om 22u had ik weer ontlasting.

Dinsdag 25 juli

S`nachts om 2 uur en om 4 uur had ik ontlasting en moest ik overgeven. Ik kreeg een morfinespuit om 4 uur.

Mijn ontbijt bestond uit een klein beetje vette platte kaas met een dosis MS Direct.

Bij de lunch kreeg ik soep, kip met groente en aardappelen  

In de namiddag werd de chemokuur met Taxotere gestart. Omdat mijn bloedwaarden nogal slecht waren, was besloten om de kuur in drie porties te verdelen. Na een dik uurtje was het al over.

Bij het avondeten at ik een sneetje brood met smeerkaas, wat yoghurt en een bekertje melk.

Rond 22 uur at ik nog een potje aardbeienyoghurt.

Maandag 24 juli

De nacht van zondag op maandag was nog slechter dan de voorafgaande nacht. Echt enorme pijnen. Om wat zicht te krijgen op mijn pijn, zijn wij begonnen met een Pijnkaart. Hierop vermelde per dag wanneer ik pijn had, hoe hoog de pijnscore was en wat voor medicatie men heet toegediend. Als basis dienen morfinepleister die in de loop van de behandeling zijn opgedreven van 50 via 75 tot 100 microgram. In het begin werd daarbovenop morfinepillen, MS Direct, gegeven afgewisseld met morfine spuiten, allebei in een dosis van 10 microgram.

Rond 17 uur had ik wat ontlasting en dat luchtte op.

Zondag 23 juli
De nacht van zaterdag op zondag was echt niet goed. Ik sliep heel slecht.
Sjaak en Babette waren zaterdag middag met de jongens uit Hourtin vertrokken
omdat Jules vond dat Bomma heel zielig klonk over de telefoon en hij (en ook de anderen)
graag dichter bij ons wilden zijn.
Zij waren kort na middernacht aangekomen en Jules en Olivier brachten de nacht door bij Bomma.

Zaterdag 22 juli

S`nachts had ik nog last van de diaree en moest ik ook nog overgeven. Op den duur kon ik niets meer binnenhouden.  S`morgens nam ik een slokje water en moest ik een ½ liter uitspuwen. Dat was niet ok met zulk warm weer en mijn gezondheidstoestand.
Toen ik bij het wassen even op de weegschaal ging staan, bleek dat ik inderdaad 2,5  kilo lichter was geworden op 24 uur. Wij belde Chris op en hij bracht ons naar de spoedafdeling.
Daar werden wij ontvangen door Dr. Franzen, hoofd van afdeling 5b waar ik nu lig.
Nadat er eerst wat bloed was afgenomen, werden er ook röntgenfoto`s van mijn buik genomen.
Dan werd ik weer opgenomen op afdeling 5b. De verpleegster die me een kamer toebedeelde, herkende mijn naam en zorgde ervoor dat ik deze keer een kamer aan de voorzijde van het ziekenhuis kreeg. De kamers aan de voorzijde zijn groter dan die aan de achterkant en zijn ook precies een beetje koeler.

Na het temperatuur- en bloeddruk-meten en het bloedtappen kwamen Dr. Vermeij en Dr. Nielander op hun ronde langs. Zij vertelde mij dat ik inderdaad s ‘middags naar huis zou mogen. Ik belde Margriet meteen op om haar het goede nieuws te vertellen. Zij was samen met Christiaan op jacht gegaan om een mobiele airco te kopen. De ene winkel vroeg ca 1000 Î , een ander meer dan 2000. Een beetje overdreven vonden wij. Uiteindelijk hebben zij bij Media Markt een betaalbaar toestel op de kop kunnen tikken.

Ik was meteen ongeduldig. Ik wou meteen losgekoppeld worden van alle infusen en zo snel mogelijk onder de douche stappen. Maar zuster Cecilia, Cielleke in de wandelgangen, wilde eerst dat ik de infuus met Nexiam zou krijgen. Zij won. Uiteindelijk had die laatste infuus gelopen en ik werd bevrijdt. Onmiddellijk trok ik naar de badkamer. Alle spullen zoals mijn korte broek en polo had ik al lang klaar gelegd. Zoals altijd deed het deugd om te douchen maar omdat ik deze keer niet terug een pyjama aantrok maar “echte” kleren, maakte het helemaal goed.

En dan maar wachten. Door administratieve procedures wordt je pas tegen 14 uur uitgeschreven, dus ik moest wel wachten.

Uiteindelijk was het zover. Een hele vriendelijke verpleegster, de enige soort die zij volgens mijn bescheiden mening hebben in het Jan Palfijn ziekenhuis, kwam mijn papieren en alle instructies over de medicijnen geven. Dan kwamen Margriet en Christiaan en de kinderen en kon ik de afstandsbediening van de TV teruggeven en ik was klaar om te vertrekken.

Het was heerlijk om thuis weer de trap omhoog te lopen en om terug te zijn in ons appartementje. Ik ging meteen op mijn chaise-longue liggen.

Terwijl wij thuis bleven met Isaac en Helena, ging Christiaan een paar boodschappen doen.

Daarna kwam hij ons allemaal ophalen en gingen wij naar hun huis. Margriet en ik werden door onze schoondochter uitgenodigd om risotto te komen eten en zoiets sla ik nooit af.

Omdat het nogal een bewogen dag was geweest voor mij en ik best moe was, bracht Christiaan ons op tijd naar huis. Dan zorgde hij ervoor dat de airco werkte voordat hij naar huis ging.

Na het temperatuur- en bloeddruk-meten en het bloedtappen kwam Dr. Nielander zijn ronde doen. Hij was alleen omdat dinsdag Dr. Vermeij’s vrije dag is. Hij wist me te vertellen dat mijn bloed nog beter was en dat wist ik eigelijk al gevoelsmatig en doordat mijn bloeddruk eindelijk bijna normale waarden had voor een bompa van mijn leeftijd.

S ‘morgens vroeg kwam een verpleegster eerst mijn temperatuur en mijn bloeddruk meten.

Wat later werd wat bloed afgetapt voor analyse. Dit was alle dagen dagelijks kost.

Tussen 8 en 9 deden Dr. Vermeij en Dr. Nielander hun ronde. Zij wisten me te vertellen dat mijn bloedwaarden beter waren en dat ik waarschijnlijk tegen de helft van de week naar huis zou mogen. Ik kon vertellen dat mijn stoelgang niet meer zwart zag.

Ontbijt bestond uit rijstpap, yoghurt, appelsap en melk. Om 11 uur kreeg ik Dolantin omdat ik pijn had. Voor het eerst in meer dan een week tijd was mijn ontlasting bruin in plaats van (bijna) zwart. Een goed teken. Bij mijn laatste consultatie bij Dr. Vermeij had zij onder meer gevraagd “zit er bloed bij uw ontlasting?” en “is uw ontlasting zwart?”. Op dat moment moest ik beide vragen met “nee” beantwoorden. Als ik echter de belangrijkheid van de 2^de vraag had beseft, dan had ik veel eerder, toch een paar dagen eerder, alarm kunnen slaan.

Bij de lunch kreeg ik o.a. afwaswater (preisoep???). Ik kon het echt niet thuisbrengen.

Wat later ben ik 2 maal flink naar de WC geweest. Dat klinkt misschien vreemd maar na een weekje van weinig eten en veel constipatie, is zoiets het vermelden wel waard. Al met al vond ik zondag een hele goede dag.

Het avondeten bestond uit vanillepudding, witte vette platte kaas, griesmeel pudding en yoghurt.

S ‘middags kreeg ik een zak plasma gevolgd door twee zakken bloed s ‘nachts.. Dat duurde allemaal 6 uur s‘morgens.

Om 10 uur kreeg ik een potje yoghurt, mijn eerste eten sinds de afgelopen dinsdag avond. Wat smakte dat goed. Om 12 uur kreeg ik pudding. Ook lekker.

Ergens in de loop van de voormiddag had ik Herman een SMS’je gestuurd om te vertellen waar ik was. Dus tijdens het bezoekuur was niet alleen Margriet, Karianne, Isaac, Helena, Cecilia, Christiaan, Ingrid en Els er maar ook die goeie ouwe Herman.

Bij het avondeten kreeg ik rijstpap en yoghurt en appelsap.

Om te proberen vast te stellen wat die darmzweer precies veroorzaakte, werd besloten om mij een CT-scan te laten ondergaan. Dat is ondertussen wel een routineonderzoek voor mij geworden. Dit was, als ik me niet misteld heb de vijfde CT-scan.

Omdat ik s nachts weer hevige pijnen had in de buikstreek met uitstralingen naar mijn rug,

Belde ik de nachtverpleegster. Zij bracht meteen een spuitje Dolantin. Omdat ik altijd problemen heb om de namen van medicijnen te onthouden, heb ik voor Dolantin een ezelbruggetje: DOL ANTwerpen IN.

De nacht van dinsdag op woensdag was allesbehalve rustig. Voor drie uur had ik zowat geen oog dichtgedaan. Dan nam ik 2 Dafalgan’s in tegen de pijn. Dan kon ik eindelijk wat slapen. Tegen halfvijf werd ik wakker van de pijn en die was toen erg hevig. Ik maakte Margriet wakker en zei dat zij een van onze kinderen wakker moest bellen om mij naar het spoed te brengen. Zij belde Babette op en zij kwam er meteen aan.

Om kwart voor vijf strompelde ik de spoedafdeling binnen ondersteunt door Margriet. Wij probeerden in het kort uit te leggen wat er aan de hand was aan een hele vriendelijke verpleger. Daar namen zij meteen bloed om het te laten analyseren. Dan kwam de dokteres van de spoedafdeling. In mijn ogen een heel jong vrouwtje. Zij gaf meteen de indruk dat zij heel goed wist waarover zij het had. Ik had meteen vertrouwen in haar en voelde mij veilig. Ik wist dat ik in goede handen was.

Ik kreeg een spuitje Dolantin tegen de pijn. Zij zeiden dat het een paardenmiddel was.De spuit hielp meteen dus mijn conclusie was dat paardenmiddelen ook werken bij ezels.

Dan maakten zij röntgenfoto’s van mijn longen en buik,en een echo van mijn buik.

Dan werd ik overgebracht naar afdeling 5B waar ik ook in oktober had gelegen. en ik kreeg nog 2 zakken bloed. Dan werd ik gestuurd, nou ja gewoon weggereden op mijn bedje, naar een afdeling waar zij een gastroscopie gingen maken.

Omdat ik wat minder aangename herinneringen heb aan de bronchoscopie die vorig jaar in oktober werd uitgevoerd, vroeg ik aan de dokteres of dit iets dergelijks was. Zij vertelde me dat het onder verdoving zou gebeuren. Voor de rest weet ik er niets van. Ik was blijkbaar meteen in slaap.

De uitslag van de gastroscopie was dat in een zweer had aan het begin van de twaalfvingerige darm, dus vlak bij de maag.

Omdat het duidelijk was dat ik niet meteen mee naar huis zou mogen, gingen Margriet en Babette was toiletgerief en aangepaste kleding voor mij halen.

Vlaamse feestdag of niet, den bompa zat weer aan zijn 2 pinten bloed. Die had ik dan ook wel heel hard nodig. De bloedanalyses hadden uitgewezen dat mijn HB-gehalte vrijdag 6 was en maandag 4,8. De normale waarde van een gezond iemand is minstens 12. Dus ik zat wel wat aan de lage kant. Maar voor dat ik de 2 zakken bloed kreeg, dienden zij eerst een zak bloedplasma toe. Omdat ik s ‘morgens vroeg was gekomen en tot laat in de namiddag moest blijven, kreeg ik ook lunch. Ik had weer geluk. Een lekker stukje gekookte vis met een dillensausje, gekookte aardappelen en wortelen en bloemkool en broccoli. Het was heel lekker.

Na de lunch ging Margriet proberen een flesje water op te snorren voor mij.. Heel toevallig (bestaat toeval wel?) kwam zij darbij Cecilia Verbruggen, mijn favoriete verpleegster van 5b, tegen. Cecilia kwam even mij opzoeken. Heel leuk.

Het was ondertussen net 9 maanden geleden dat Babette mij in oktober naar de spoedafdeling van het Jan Palfijn ziekenhuis had gebracht.

Omdat het nog steeds niet beter met me ging ondanks de 2 zakken bloed van Vrijdag, besloten wij de huisarts te bellen. Hij kwam kort na de middag. Zoals wij konden verwachtten stelde hij bloedarmoede, anemie, vast. Hij stelde dan ook voor dat wij de oncologe zouden contacteren.

Zodra hij weg was belde ik de afdeling oncologie op. Ik kreeg meteen Dr. Vermeij aan de lijn. Zij luisterde naar mijn verhaal en vroeg me meteen even binnen te komen om mijn bloed te laten analyseren. Dus reden wij naar het ziekenhuis. De verpleegsters vonden dat ik erg bleek was. Zij trokken onmiddellijk bloed en in ik kon weer naar huis. Maar eerst werd afgesproken dat dinsdag weer moest komen voor nog een paar zakken bloed.