Deze week geen chemo. Heb heel de week goed geslapen. Samen met Liliane en Margriet naar de TROC en IKEA in Wilrijk en het Shoppingcenter in Wijnegem geweest.
Bij de TROC kocht Liliane en poezenschilderij en een stoel. Margriet kocht een rekje.
Bij IKEA hebben wij geluncht, ik een halve kreeft. Lekker.
In het shoppingcenter moest Margriet bij juwelier Jan Maes zijn voor een nieuw batterij voor haar horloge. Omdat zij haar horloge niet open konden maken, moest die naar de werkplaats in StNiklaas. Als het goed gaat zal die woensdag klaar zijn.
Voor het eerst sinds ik thuis ben weer in mijn bed geslapen. Al de tijd daarvoor lukte dat niet vanwege de rugpijn maar nu dus wel. Toen ik in het ziekenhuis lag, had ik bijna elke nacht last van rugpijn. In het begin was een Dafalgan voldoende om de pijn te stillen maar toen ik thuis was hielp dat niet meer. Heb toen Voltaren voorgeschreven gekregen en dat was wel beter. Maar sinds de eerste chemo met de hevige spoelbeurt is de rugpijn sterk verminderd.
Niet al te best geslapen,. Moest regelmatig naar het toilet. Waarschijnlijk is dat toch de zenuwen voor de chemo.Lekker een grote bord havermoutpap gegeten als ontbijt met de bedoeling om zeker geen honger te krijgen tijdens de behandeling.
De afspraak bij de oncologe was om 9u15. Dat hield in dat ik me een half uur eerder bij de verpleegsters moest melden zodat ze alvast bloed konden trekken en laten analyseren in het labo. Als wij, Margriet en ik, bij Dr. Vermeij zaten was de uitslag van het bloed nog niet aanwezig maar zij begon met te vragen hoe de week was geweest en hoe ik me had gevoeld. Vertelde dat ik me die ochtend een beetje slapjes had gevoeld en dat ik een beetje een vermoeid gevoel in mijn benen had gehad. Vertelde ook dat ik Zondag middag heel eventjes wat wazig aan de rand van mijn linkeroog zag, een paar minuten maar. Zij vroeg mij om het in de gaten te houden en dat ik het moet laten weten als het weer gebeurt. Het zou kunnen dat het komt van de chemo. Nadat ze me had onderzocht, naar mijn longen geluisterd en mijn buik had onderzocht, mocht ik me weer begeven naar de verpleegsters. Nam daar weer plaats op een van de vier bedden en dan werd het eerste zakje toegediend, een soort voorbereidende spoeling. Na een klein halfuurtje werd dan het zakje chemo, herkenbaar door de gele fluosticker, aangesloten. En toen die na een halfuurtje leeg was volgde de naspoeling. Ondertussen had Ewa, een van de verpleegsters, mij ook een spuitje in mijn buik met EPO gegeven. Ben dus klaar om met de grote jongens te gaan koersen. Kwart na elf was het allemaal achter de rug. Margriet had Sjaak al gebeld om te vragen dat hij ons zou komen halen als hij Jules en Olivier van school had gehaald. Terwijl wij aan de draaideur aan de hoofdingang stonden te wachten, kwam plots Cecilia Verbruggen, een van de lieve verpleegsters van afdeling 5B naar binnen. Het was sinds eind oktober geleden dat wij elkaar hadden gezien dus het weerzien was heel warm. Wij gaven elkaar 3 dikke kussen zoals dat hoort als je iemand heel graag ziet en babbelden nog wat. Heel leuk. Vroeg Cecilia om mijn groeten over te brengen naar iedereen op 5B wat zij meteen beloofde te doen.
Dan gingen wij naar buiten in de zon staan. Lekker. Omdat Margriet en ik begonnen te twijfelen of ik wel of niet Medrol zou moeten slikken, liep ik gauw terug naar oncologie. Op mijn vraag antwoordde Ewa dat dat alleen moet als ik Zis-platinum ook heb gekregen. Dus dat moet pas weer over twee weken.
Als ik terug buiten kom, is Sjaak er al. De jongens zijn laaiend enthousiast aan het vertellen dat ze gisteren al cadeautjes hebben gekregen van Sinterklaas. Formidabel. Bompa, wij hebben 3 spelletjes gehad. Prachtig.
Dan naar huis. Sjaak de lieve jongen had voor Margriet en mij ieder twee tijgerpistolets gekocht. Wat lief. Met zn tweetjes eten wij lekker ons lunch en dan was het tijd voor mij om een dutje te doen om een beetje van de verloren slaap van de afgelopen nacht in te halen; Wat deed dat deugd. Toen ik weer wakker werd kreeg ik lekker een beker vanille-ijs en een bakje koffie van Margriet. Christiaan was ondertussen ijverig bezig een winkeltje voor Helena te herstellen en timmerde er vrolijk op los. Was net 2 minuten wakker toen Babette belde om te horen hoe het met me ging.
Heel goed geslapen, maar een keertje wakker geweest om naar het toilet te gaan.
Goed ontbeten,een mandarijntje (onbedaarlijke drang om er eentje te eten), koffie en boterhammen met tonijnsalade, oude kaas, rookvlees en chocopasta. Lekker.
Onze Christiaan kwam eventjes langs en Liliane belde. Lang en goed met Liliane gesproken, denk dat het ons allebei deugd heeft gedaan.
Wou eigelijk graag gaan wandelen maar het weer wilde niet meewerken. Moet een beetje voorzichtig zijn dat ik geen verkoudheid opscharrel want met de chemo is mijn weerstand wat aan de lage kant. Dus dat werd dat heel de dag binnen blijven.
Ingrid is op bezoek geweest. Gezellig. Margriet maakte lekkere wok-groenten met koolvis en rijst klaar. Ze gaf me een hele grote portie die ik gretig opat.
Steun mails ontvangen van Jos&Odette, Ingeborg, Gaston&Josefine en Henk&Els voor de chemo voor morgen. Tof.
Alle nachten goed geslapen. Het begint bij me door te dringen dat ik sinds de eerste chemosessie met 3 liter spoelvloeistof voor mijn nieren, veel minder last heb van mijn rug. Kan zelfs voor het eerst sinds mijn ziekenhuisopname plat op mijn rug slapen. En dat doet deugd.
Zaterdag rond 3 uur s middags naar Leo en Ludwine gebeld. Wij hebben al maanden, bijna jaren geprobeerd om een afspraak te maken om samen iets te gaan drinken en ik vind het nu echt hoogste tijd. Gelukkig waren ze vrij en wij spraken af in de Melkerij in het Peerdsbos om 17 uur. Margriet en ik waren er op tijd, zij kwamen ietwat later. Wij waren allemaal best blij om elkaar te zien, het was al maanden geleden. Ludwine kon haar verhaal over de perikelen op haar werk kwijt en Margriet en ik konden ons verhaal aan hun vertellen. Door alle gezelligheid bleven wij wat langer dan ik vooraf had gedacht maar dat is juist goed. Genieten terwijl het kan. Geniet ook ervan dat ik tot nu toe, even hout vasthouden, geen enkele keer misselijk ben geweest en dat ik dus ook niet heb moeten overgeven.
Toen ik s morgens mijn gewicht ging controleren, bleek dat ik in 24 uur 3 kilo was bijgekomen ondanks al dat plassen de dag voordien. Dat was even schrikken.
Kreeg de 2de deel van de chemo gevolgd door 2 zakjes bloed. Het toedienen van het bloed moest langzaam gebeuren dus het was weer voorbij 14 uur voordat ik naar huis kon. Door het bloed voelde ik me ineens veel beter dan daarvoor.
Start van de chemo. Sjaak bracht Margriet en mij naar het ziekenhuis. Wij zaten eerst te wachtten bij de oncologe, Dr. Joanna Vermeij, maar ze bracht me meteen naar de verpleegsters zodat ze wat bloed konden aftappen en laten analyseren.
Het was de bedoeling dat ik deze dag twee verschillende chemomedicaties toegediend zou kregen, maar doordat ik aan bloedarmoede bleek te lijden, hebben ze besloten om het over 2 dagen te spreiden. Dus na voorbereidingen werd dan de meest agressieve chemomedicatie, zis platinum ,gegeven. Omdat die heel gemeen is voor je nieren, kreeg ik ook 3 liter spoelvloeistof toegediend en waterafdrijvende middelen. Er zat ook medicatie tegen misselijkheid bij. Totaal duurde het van s morgens 9 uur tot bij 2 uur s middags maar op zichzelf viel het heel erg mee. Door al dat spoelvloeistof en de waterafdrijvende middelen, moest wel heel regelmatig naar het wc op te plassen.
Voor lunch kreeg ik tomatensoep en boterhammen met kaas. Mocht ook vlees kiezen maar kaas had mijn voorkeur. Omdat het mijn eerste chemosessie was, hadden zij me afgeraden om een zware warme maaltijd te nemen. Vond het enigszins jammer want ik weet dat ze s maandags vis serveren en dat lust ik graag maar het waren vissticks en dat is niet hetzelfde als echte vis dus helemaal erg vond ik het niet.
Omdat een heleboel vrienden van Christiaan al regelmatig bij hem hadden geinformeerd hoe het met me was en ze me ook graag wilden zien voordat ik met de chemo moest beginnen, stelde onze Chris voor om bij hem en Karianne thuis een Pre-chemo-party te organiseren. Bruno, David, Freek, Els, Geert, Roel, Johnny, Tom, Lukas, Babette, Sjaak, Christiaan en Karianne en Margriet en ik kwamen allemaal opdagen. Het bleek een hele leuke spontane bedoening te worden. Zij vonden het heel tof dat ik er zo open over kon spreken want dat maakte het gemakkelijk voor hen.
Hoop vooral dat Freek er iets aan heeft gehad want het zoontje van hem en Cynthia, Seppe, die maar 11 maanden is, lijdt ook aan kanker. Toen ik dat voor het eerst hoorde werd ik woedend. Vond (en vind het nog steeds) zo ongelooflijk oneerlijk voor zo een klein kindje.
Ko, Leonie en Marije kwamen ons opzoeken.s avonds gingen wij gezellig lekker kippetje eten in de Melkerij. Enorm leuk. Het eten en drinken smaakte voortreffelijk.
Achteraf nog wat gedronken bij ons thuis en een gezellige avond was weer voorbij.
Eenpoortje, in vaktaal port-à-cat genoemd, is een apparaatje waarlangs men chemo en andere medicaties rechtstreeks in een bloedader kan toedienen maar ook handig voor het trekken van bloed voor onderzoek. Het plaatsen ervan zou gebeuren in het dagziekenhuis van Ja Palfijn onder lokale verdoving. In afwachting dat ik aan bod zou komen moest ik gewoon thuis blijven totdat ik opgebeld werd. Om 10u30
Ging de telefoon. Een vriendelijk mannelijk verpleger vroeg hoe lang het ging duren voordat ik in het ziekenhuis kon zijn. Antwoordde circa 15 minuten. Belde Sjaak op en hij kwam meteen Margriet en mij halen. Rond 11u15 kwam een operatieverpleegster me halen. Moest mijn bovenlijf ontbloten maar mocht mijn broek aanhouden. Trok een ziekenhuishemdje aan en na een paar minuten werd ik meegenomen naar de operatiekamer. Ze vroegen me aan welke kant ik meestal slaap. Beide zei ik. Omdat ik rechtshandig ben, stelden ze dan voor op het poortje links te plaatsen. Maar omdat die ter hoogte van het sleutelbeen wordt gezet, vond ik het beter om hem rechts te laten plaatsen. Waarom? Omdat ik anders verwachtte om last te krijgen van mijn veiligheidsgordel in de auto. Dat vonden ze een goede reden en pasten de inrichting van het OK aan.
Mocht dan plaatsnemen op de operatietafel. Een jonge chirurg kwam zich voorstellen en legde kort uit hoe hij te werk zou gaan. Ik moest eerst naar links kijken terwijl hij op mijn vel markeerde war een geschikte ader liep. Dan begonnen ze mijn borstkas steriel te maken en werd ik bedekt met steriele doeken. Een klein prikje kondigde de lokale verdoving aan.
De operatiezuster dwong me te beloven meteen teken te geven ingeval ik maar de geringste pijn zou waarnemen.
Het plaatsen van een poortje (port-à-cat) zou normaal ongeveer 20 tot 30 minuten duren. Maar bij mij lag dat dus anders.
Voelde dat ze met me bezig waren maar het deed absoluut geen pijn. Horde de chirurg op een bepaald moment zeggen dat de ader die hij wilde gebruiken, niet goed was. Blijkbaar stroomde het bloed er niet goed genoeg door. Ik schat dat ze toen al een minuut of 20 bezig waren en net als toen ik op de strijkplak lag voor de PET-scan, begon mijn rug hevig pijn te doen. Vertelde dat onmiddellijk. Ondertussen hoorde ik een vrouwenstem die de jonge chirurg probeerde te begeleiden. Vroeg me eventjes af of dat het een van de 2 operatiezusters was, maar besefte gauw dat het Dr Janssens, de ervaren chirurge was. Blijkbaar had zij de operatie overgenomen want zijn stem heb ik niet meer gehoord.
Omdat ik bleef klagen over rugpijn, die was echt onverdraaglijk, en niet stil kon blijven liggen probeerde de ene zuster me te helpen door eerst een opgerolde handdoek onder mijn rug te leggen. Toen dat niet hielp legde ze een of ander kussen onder mijn benen. Dat hielp ook niet en op een bepaald ogenblik hebben ze me maar een pijnstillende spuit in mijn bil gegeven. Dat hielp ook niet maar ze moesten wel door doen. Ik schat dat ze bijna twee uur bezig waren voordat ik terug dichtgenaaid was. Toen bleek het poortje niet te functioneren maar voordat ze me opnieuw open zouden maken, mocht ik bijkomen op een gewoon ziekenhuis bed. Deed meteen mijn voeten en hoofd omhoog en ineens was de pijn weg. Vertelde dat aan een van de operatiezusters die was komen kijken hoe het met me was en zij zei dat ze dan de rest van de operatie gewoon op dat bed zouden afmaken. Na 20 minuten kwamen zij me weer halen. Dr. Janssens zag meteen wat ermis was, een knikje in een buis. Het was gauw verholpen en ik werd weer dichtgenaaid. Na drie uur was ik er eindelijk vanaf en na een kopje koffie mocht ik weer naar huis.
Nadat ik de afgelopen maandag al een E-mail had uitgestuurd naar mijn oud-collegas van Alcatel om weer eens een pintje te gaan pakken tussen de middag in ons stamcafé de Midi aan de hoek van Amerikalei met de Bresstraat in Antwerpen, kwam ik ruim op tijdaan in het café. De eerstvolgende die binnenkwam was Herman Vervoort. Kort na hem kwam Gaston van de Moer eraan gevolgd door Leo Benneke. Toen dook Danny Sioncke, ook een Alcatel-medewerker op. Danny vroeg mij: hoe is het met de kleinkinderen? en mijn antwoord met de kleinkinderen is alles goed. deed zijn frankske meteen vallen. Vertelde hem kort wat er aan de hand was en die arme jongen schrok zich een beroerte. Ton kwam Jos Van Roosbroeck eraan en als Danny terug was gaan werken kwam Hilde Pellens binnen. Denk dat Hilde al iets van Danny had gehoord, want ze keek alles behalve vrolijk. Heb haar ook het hele verhaal verteld en kon dan mijn best doen om haar te proberen te trosten. Maar wij hebben niet alleen zitten kniezen, het is ons ook best goed gelukt om te lachen en dat is heel hard nodig. Uiteindelijk was het voorbij 3 uur voordat wij vertrokken na een gezellige middag. Ik heb daar ook ontdekt dat mijn mond-collegas niet alleen maar mond-collegas zijn maar ook hele goeie vrienden op wie ik kan steunen. Tof.
Grootouderdag op de school van onze kleinkinderen. Maakte meteen gebruik van de nieuwe video-camera. Margriet en ik waren er samen met oma van Isaac en Helena en Cecilia, de moeder van Karianne.
Isaac en zijn leeftijdgenoten, de 3de kleuterklas, traden als eerste op om 8u45.
De juffen en meesters hadden dit jaar alweer leuke ideetjes. Een soort modeshow waarbij elk kind verkleed mocht gaan zoals hij of zij zelf wilde. Wij zagen een heleboel prinsesjes revue passeren, cowboys, indianen, piraten, honden en zelfs een zebra. Superleuk. Isaac was piraat. Voor zijn rechteroog zat een zwart ooglap en het bandje duwde zijn linkeroog dicht. Hij kon dus nauwelijks iets zien. Hij passeerde ons zonder een lachje, het was bloedserieus.
Na de modeshow, mochten wij een kijkje nemen in Isaacs klas en dan hadden wij eventjes tijd voor een kop koffie en een plakje cake in de grote refter.
Om9u45 was het tijd voor Helena om op te treden. Zij en haar klasgenootjes waren allemaal verkleed als kleine beertjes. Schattig. Zodra er en juf in de buurt van Helena kwam, wees Helena naar ons en zei ze tegen de juf: daar, mijn oma en bomma en bompa. Helemaal anders dan haar grote broer.
Na het tweede optreden even een kijkje bij Helena in de klasen nog eens wat koffie en cake. Daarna namen wij de kinderen mee naar huis, naar Karianne. Daar wachtte ons een huis versierd met vlaggetjes vanwege de grootouderdag en een lekker bordje soep met balletjes.
Afspraak met Dr.Vermeij. Eigenlijk was de afspraak gepland op 16 november maar omdat die dag de grootouderdag op school van onze kleinkinderen en Isaac en Helena voor ons zouden optreden, had ik de secretaresse al de week daarvoor gebeld om het te vervroegen. Een ander reden was dat ik geen uitstel van de start van de chemo behandeling wou.
Omdat er een computerstoring ergens was hadDr.Vermeij s morgens nog geen uitslag van de PET-scan maar onze Christiaan mocht haar s middags bellen. Kreeg meteen een afspraak voor het plaatsen van de port-à-cat voor de aanstaande vrijdag en voor het beginnen van de chemo-kuur de maandag daarop.
S middags ben ik samen met Margriet een nieuwe digitale video-camera gaan kopen. De oude analoge doet het al jaren niet meer goed en ik wilde perse een nieuwe hebben, vooral om bewegen beelden van Cecilia te kunnen vastleggen. Van de 4 oudere kleinkindjes hebben wij al wat filmbeelden maar nog niets van de jongste.
Vanwege de Pet-scan die gepland stond om 12u00 in het St-Augustinus ziekenhuis in Wilrijk, moest ik alweer nuchter zijn. Maar ik mocht wel water drinken. Sjaak en Babette brachten Margriet en mij er naar toe. Na het inschrijven aan de balie, gingen Margriet en ik naar de ondergrondse verdieping en wij meldden ons daar aan. Een hele vriendelijke verpleger/dokter zei dat ik goed op tijd was. Margriet vervoegde zich bij Sjaak en Babette, die in de cafetaria waren gaan zitten. Ik mocht ook even beschikken, dus ik ging er ook naartoe. Zij hadden ondertussen wat eten en drinken besteld en ik vroeg een plat water. Net voor 12 uur ging ik terug naar beneden. Kreeg daar eerst een valiumpilletje en kort daarna mocht ik plaatsnemen op een bedje in een hokje van 2 bij 2 meter met een eigen toiletje in het verlengde. Dan kreeg ik een infuus aangesloten met radioactief gekleurde glucose. Wou eigenlijk wat lezen, maar dat werd vriendelijk maar beslist afgeraden, omdat je spieren allemaal moesten ontspannen, en bij het lezen zou ik zowel spieren in de arm en hand gebruiken en zelfs mijn oogspieren. Heb dus braafjes geluisterd en mijn boek links laten liggen. Na en halfuurtje was de infuus leeg. Na nog 40 minuten werd ik gehaald. Mocht plaatsnemen op de PET-scanner. Alweer een plankje om op te liggen, op de rug, die door het grote oog van het PET-scan toestel wordt geschoven. Mijn hoofd werd in een soort harnas gelegd zodat ik het zeker niet zou kunnen bewegen. Mijn armen moest ik langszij leggen en dan werd een brede band over mijn buik en borst gespannen zodat ik met mijn torso ook niet zou kunnen bewegen. Kon dus eigenlijk alleen een beetje met mijn vingers wiebelen en mijn benen bewegen. Onder mijn benen werd een driehoekige kussen geschoven en daar lag ik dan. Op de vraag of ik goed lag, kon ik op dat moment alleen ja zeggen Dan werd de scanner gestart voor een sessie van 40 minuten. Het duurde maar een minuut of twee voordat mijn rug begon op te spelen. Probeerde te ontspannen, probeerde mijn benen in te spannen om het onderste van mijn rug een beetje omhoog te kregen. Maar het wou niet helpen. Het was dus een regelrechte marteling voor mij. Op een bepaald moment kreeg ik te horen dat het nog maar 4 of 5 minuten zou duren. Zei dat ik heel blij was om dat te horen vanwege de intense rugpijn. Op het voorstel om de scan meteen af te breken wou ik niet ingaan, liever nog een paar minuten dan riskeren om het nog eens te moeten ondergaan. Zodra ik mocht rechtstaan, begon ik mij rug in alle bochten te wringen, en de pij werd meteen ietwat lichter. Trok dan naar boven naar de cafetaria. Had gezien dat de dagschotel stoofvlees met De Koninckbier was, en dat leek me wel aantrekkelijk. Maar omdat het ondertussen al half 3 was geworden en de kindjes op tijd van school moesten gehaald worden en omdat de bediening niet echt snel was, koos ik voor een broodje Martino en een plat water. De anderen bestelden ook wat en ik liet snel dat plat water vervangen door een Westmalle donker. Het bier en het broodje smaakten me voortreffelijk en ik voelde me gauw weer veel beter.
Zoals gewoonlijk waren Margriet en ik ruim op tijd. Ik had gedacht dat de scan meteen zou plaatsvinden maar zo gaat dat niet. Moest even wachten en kreeg dan een radioactieve inspuiting. Dan was ik vrij om te doen wat ik wou tot 14uur.
Dus wij even weg en een paar uur later keerden wij terug. Ik moest op mijn rug plaatsneemnop het toestel dat lijkt op een strijkplank die door het grote oog van de scanner word geschoven. Eerst werd gecheckt op welke hoogte de scan moest gebeuren over mijn hele lichaam. Dan werd de scan gestart. Ik werd tergend langzaam door het oog van de scanner geduwd en telkens voelde ik hoe de strijkplank in hoogte werd versteld. Kon op een monitor volgen hoe de scan mijn skelet stukje voor stukje ontblootte. Best leuk. Maar het duurde niet lang of ik kreeg hevige rugpijnen van het stilliggen op die harde strijkplank. Gelukkig was het na een twintigtal minuten al afgelopen en zodra ik recht mocht staan was het pijn geleden.
De plannen voor deze dag bestonden uit eerst een CT-scan van mijn buik en dan om samen met Babette en Sjaak en Jules en Olivier een uitstap te maken naar Snowworld in Landgraaf, de grootste indoor skipiste van Europa.
Had best slecht geslapen, veel rugpijn. Moest ook nuchter zijn i.v.m . de CT-scan van de buik/abdomen. Vanwege de scan moesten wij al om 8 uur in het ziekenhuis zijn, dus wat vroeger opstaan dan anders. Dus eigelijk zag ik het niet zitten om nog naar Landgraaf te gaan.
Wij waren netjes op tijd voor de scan en ik meldde me aan bij de receptie. Na 10 minuten kwam een verpleegster met een literfles vol met water en een beker. Zij zei dat ik de hele fles in een halfuurtje moest leegdrinken. Aangezien ik niets meer had gedronken sinds de vorige avond had ik wel wat dorst maar zoveel nou ook alweer niet. De eerste beker ging er rap in. Het smaakte een beetje naar anijs. De tweede ging ook snel. De derde begon al wat tegen te steken en de vierde moest ik echt erin forceren. Maar het lukte. De scan op zichzelf ging best. Het duurde niet te lang en om negen uur konden wij het ziekenhuis alweer verlaten.
Voelde me stukken beter en wij gingen langs de apotheek voor pijnstillers (Dafalgan) en dan langs de bakker. Ik had honger en reuze zin in een paar koffiekoeken voor bij de koffie. Dan naar onze Babette voor mijn ontbijt.
Dan gingen wij toch maar mee naar Landgraaf. Ik had best wel willen skiën maar daar was geen sprake van. Dus terwijl onze kinderen en kleinkinderen zich in orde maakten, gingen Margriet en ik zitten het panorama-restaurant. Heb daar heel de dag op een houten stoel gezeten zonder een greintje rugpijn. Het was wel jammer dat je vanuit het restaurant maar de laatste 50 m van de piste kon zien want dat betekende dat wij regelmatig de jongens pas zagen als ze al beneden waren.
Op een bepaald ogenblik ging Nadine zitten aan de tafel naast het onze. Nadine was een van de vele lieve verpleegsters die mij zo goed verzorgden op afdeling 5B. Het was leuk om haar weer te zien en te spreken en het gaf me een veilig gevoel om een privé-verpleegster bij de hand te hebben. Al met al hadden wij allemaal een fijne dag.
Dr. Nielander kwam me voor de lunch opzoeken en zei dat hij had gehoord dat ik naar huis wou. Ik zei natuurlijk ja en hij zei dat aangezien ik fit was en goed at en dronk, hij geen reden zag om me langer in het ziekenhuis te houden. >Ik belde meteen mijn vrouw op en vroeg haar om aub mijn kleren mee te brengen als zij op het bezoekuur kwam.
Het was een raar gevoel om na dik twee weken eindelijk weer met gewone kleren aan en schoenen op mijn voeten door de gang van de afdeling te lopen. Een heerlijk gevoel. Moest nog wat wachten op alle paperassen maar om 14h30 was het eindelijk zo ver. Nadat ik alle aanwezige verpleegsters had bedankt voor hun hele goeie zorgen nam ik afscheid van zuster Cecilia met een innige omhelzing en drie dikke kussen. Rustig door de gang naar de lift, naar beneden en voor het eerst in 16 dagen weer naar buiten. Sjaak en Babette waren er met hun auto en wij gingen meteen naar hun huis.
Tegen half vier was het tijd om Jules en Olivier van school te halen en ik wou absoluut mee. Kreeg er enorm veel aandacht bij de schoolpoort. Het leek alsof een heleboel moeders best blij waren om me te zien. Kon alleen genieten van alle aandacht. Dan ging de schoolpoort open en wij mochten de kindjes gaan afhalen. Jules en Ollie waren heel blij om Bompa te zien. Helena de schat zag me plots , liep naar me toe , sloeg haar armen om mijn been, keek omhoog en zei: ben je nu weer genezen, Bompa?. Dat doet je wat. Vijf kleinkinderen is een enorme rijkdom en Bompa is de aller mooiste titel die er bestaat.
Omdat er voor vrijdag 28 oktober een algemene staking was aangekondigd tegen het generatie pact, begon ik te denken dat het hoogste tijd was voor mij om daarvoor al uit het ziekenhuis losgelaten te worden. Bij een van mijn wandelingen over de gang zag ik de doctores van de afdeling en ik vroeg haar of er nog testen gepland waren voor mij. Zij antwoordde neen en dan vroeg ik of het niet hoodste tijd was om mij naar huis te laten gaan. Zij zei dat zij het zou opnemen met Dr. Nielander, de oncoloog.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
Ik ben een man en woon in Merksem (Belgie) en mijn beroep is vroeger SW designer bij Alcatel, sinds 1 augustus 2003 bruggepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn kleinkinderen,lezen, gitar spelen, computeren, skien,genieten van het leven.
Officieel heet ik dus Anders maar iedereen noemt mij of Gunnar of Bompa.
Sinds longkanker met metatstases werd vastgesteld in oktober 2005 hoor tot de grote club van kankerpatienten met levenslang lidmaatschap.
Ik ben Anders Gunnar BERG, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bompa.
