‘s middags om drie uur was er kerstevocatie op de St Lutgardisschool. Omdat het er altijd gezellig is als er iets te doen is op school maar vooral omdat een heleboel vriendinnen van Babette hadden gevraagd om Margriet en ik er zouden zijn, wou ik er echt bij zijn. Eerst zongen de kleuterklasjes, dan het 1^ste, 2^de en 3^de leerjaar, dan de 4^de, het 5^de en het 6^de leerjaar en uiteindelijk de juffen en de meesters. Leuk en sfeervol. Daarna was er gelegenheid om een borreltje of een glaasje wijn te drinken. Er was ook erwtensoep. Het was heel leuk om al de vriendinnen van Babette weer eens te zien. Ik kreeg een heel warm onthaal. Het was nu al een hele tijd geleden dat Margriet en ik aan de schoolpoort hadden gestaan om onze kleinkindjes op te halen.

Heb deze week gemerkt dat ik meer last heb van de zeepsmaak in mijn mond. Na de eerste in november had ik die smaak eerst alleen na het drinken van water, later na het eten of drinken van wat dan ook. Nu heb ik de zeepsmaak vrijwel constant behalve als ik iets eet of drink dat een redelijk sterke smaak heeft. Heb wel de hoop dat het in de loop van de komende week wat zal afnemen.

Omdat onze Christiaan geen verlof meer had voor dit jaar en Kariannes oma werd begraven, hadden Margriet en ik besloten om met Karianne mee te gaan naar de begrafenis in Putte. Wij hadden afgesproken dat wij om half negen ’s morgens bij Karianne zouden zijn. Met ons drieen vertrokken we op tijd. Omdat wij door het weinige verkeer ruim op tijd waren, gingen wij in Maxiems Place aan de Lierbaan in Putte eerst een koffietje drinken.

Het was een hele mooie dienst in een hele mooie kerk. Prachtig orgelspel en een hele goede koor die blijkbaar geheel uit bejaarden bestond. Was een paar keer heel erg geëmotioneerd.

Omdat het zo koud weer was gingen Margriet en ik niet mee naar de begraafplaats.

Karianne kwam ons halen voor de koffietafel. Ik was blij om Kariannes mamma en pappa en haar zusjes te zien. Kariannes pappa zei dat ik vooral niet mag vergeten om te schrijven op internet want hij gaat elke dag kijken of er iets nieuws te lezen valt.

‘s middags gingen Margriet en ik naar Antwerpen om kerstcadeautjes voor Karianne te zoeken. Omdat het alles behalve leuk is om met de wagen naar de stad te gaan en omdat jij je blauw betaalt aan parkeergelden, besloten wij om met de tram te gaan. Eerst wilden wij de auto parkeren om de parking van de Carrrefour in Schoten maar die was vol. Dan naar de overkant, naar de park&ride parking van Keizershoek. Die was ook vol. Dan maar naar de Bredabaan in Merksem ter hoogte van de Rerum Novarumlaan. Vol goeie moed liepen wij naar de tramhalte. Wij zagen de tram al aankomen maar moesten nog onze tickets kopen aan de automaat. Omdat ik zonder mijn leesbril niet goed kon zien welke muntsoorten de automaat aanvaarde, probeerde ik eerst met een stuk van 2 euro. Die viel er recht doorheen. Dan een stukje van 1 euro. Muntje erin en dan op die grote groene knop duwen. Maar geen ticket te zien. Aangezien ik alleen maar stukken van 2 euro op zak had, wou ik al opgeven. Margriet had 2 stukken van 50 cent en voordat ik iets kon zeggen, had zij die erin gestopt. En tot mijn grote verbazing kwamen er 2 tickets eruit. De eerste had opzij vastgezeten. De tram was ondertussen al lang vertrokken en wij moesten dus wachtten op de volgende. Als je in de auto zit, lijkt het alsof er een tram om de 2 minuten passeert, maar als je aan een halte op een staat te wachten, duurt het echt 15 minuten. Maar hij kwam. Natuurlijk werkte de eerste ontwaardingautomaat niet maar daar werden wij op gewezen door een vriendelijke medereiziger.

Aan een van de haltes aan de Bredabaan in Merksem, stapte een meisje aan boord. Zij liep meteen naar de trambestuurster om te zeggen dat zij wel een euro, haar laatste, in de automaat op het perron had gestoken, maar dat zij geen ticket had gekregen. Het meisje vroeg of zij nou wel of niet mocht meerijden. De trambestuurster antwoordde op zeer onvriendelijk toon, dat zij daar geen zaakjes mee had. Bij een volgende halte ging een vriendelijke vrouw de trambestuurster vertellen dat de ontwaardingautomaat niet werkte. De trambestuurster antwoordde nors dat zij het maar nog eens moest proberen. Een winkelier die zijn klanten zo zou behandelen zou binnen een paar weken zijn zaak kunnen sluiten maar de Lijn daarentegen……….

Wij reden mee tot aan de Groenplaats en kwamen uit de grond in het GB shoppingcenter. Bij Habitat lukte het ons heel snel om een paar leuke dingetjes voor Karianne te kopen. Dan nog een poging om iets te vinden voor Babette. Margriet had gehoopt iets bij Dille en Kamille te vinden maar helaas. Ondertussen was het me wel opgevallen dat er onderweg langs de Eiermark en in de Vleminckstraat heel weinig kerstversiering en kerststemming te bespeuren viel. Jammer dat er in Antwerpen zo weinig gebeurt. Misschien dat er om de hoek wat te beleven valt.

Dan weer terug. Wij maakten ons zorgen over het feit dat wij nog steeds niet los geld voor twee tramkaartjes hadden maar wij gingen er van uit dat het mogelijk moest zijn om dat in het ondergrondse station te krijgen. Op het perron van tram 3 vonden wij gauw de ticketautomaat. In eerste instantie dacht ik dat je allen met proton kon betalen maar dan zag ik plots een gleufje. Begon op allerlei knopjes te duwen en stak er dan een 2 euromunt in. Door alle onzekerheid nam ik niet 2 tickets in een keer maar slechts eentje. Kreeg wisselgeld terug, een stuk van 50 cent, twee van 20 cent en eentje van 10 cent. Dan weer de hele operatie herhalen. Ondertussen stonden er al een paar andere passagiers achter mij die vol ongeduld aan het wachtten waren op die oude sukkel die alles verkeerd deed. Toen wij eindelijk weer in Merksem waren gingen wij meteen naar the Green Garden bij tuincentrum Van Gastel om iets lekkers te drinken en zodoenden terug op plooi te komen. De drukte van de stad is niets voor ons.

De spierpijn was gelukkig bijna helemaal verdwenen.

Weer tijd voor chemo. Omdat Dr. Vermeij er niet was had ik om 12u00 een afspraak met haar collega Dr. Nielander. Dus meldde ik me ruim een half uur eerder bij de verpleegsters voor de bloedafname. Dat was zo gebeurt. Ging dan maar in de gang voor Dr. Nielanders spreekkamer zitten. Om kwart voor twaalf kwam Ingrid Verbunt vragen of ik kwam eten. Dat leek me een goed idee want er was net een patiënt bij de dokter binnengestapt dus ik had wel 15 minuten tijd. Om 12 uur zat ik weer in de gang. Veertig minuten later wou ik net aan de secretaresse vragen hoe het zat met mijn doktersafspraak als zij me net voor was. Het bleek dat de dokter na die andere patiënt in de gang had gekeken en dat ik er niet was. Hij dacht dus dat de behandeling van mij zonder bezoek bij hem was doorgegaan. Met een half uur vertraging kon de behandeling dan beginnen. Tegen twee uur was het al achter de rug.

‘s avonds belde Ko. Hij vertelde dat hij dagelijks naar mijn blog kijkt om te zien of er wat nieuws is maar dat hij belde omdat hij ook eens mijn stem wou horen. Een gesprek met Ko is altijd opbeurend.

Heel de dag ongelooflijk last gehad van spierpijn. Had me blijkbaar overschat met het tillen van de bank. Van mijn leven nog nooit zo’n sperpijn gehad. Kon geen enkele houding vinden dat het niet zeer deed. Mijn armen en mijn bovenbenen bleven maar zeer doen. Eigen schuld. Ben ‘s avonds in slaap gevallen maar terug wakker geworden van de pijn in mijn armen. Eventjes zelf gemasseerd en dan kon ik weer slapen.

‘s morgens belde Margriet met onze Christiaan om te horen of hij bij de Troc wou gaan kijken naar een mooie Chesterfieldsalon die daar te koop stond. Chris wou net vertrekken dus hij kwam bij ons eerst langs. Met 2 wagens er naar toe. Eerst twijfelde Chris een beetje maar na een telefoontje met Karianne wist hij wat hij wou. Ze zei dat als Margriet zei dat het goed was, dan kon hij daar zeker van zijn. Dus hij betaalde en met ons tweetjes begonnen wij de bank naar buiten te dragen. Ik liep achteruit en Margriet probeerde mij zo goed mogelijk langs alle spullen te loodsen. Vlak voor de deur zat een van de medewerkers van de Troc op z’n hurhen. Hij was bezig spullen die een klant net had binnengebracht te prijzen. Ik had hen niet gezien maar voelde dat ik bijna op zijn rug ging liggen met de bank erbovenop. Gelukkig kon ik overeind komen en een stap terugzetten. Eenmaal buiten de deur zetten wij de bank gauw neer want hij was heel zwaar. Dan de laatste meters naar de auto. Met Margriets hulp kregen wij de bank erin. Hij paste net in breedte en hoogte maar was 30 cm te lang. Had een afdekplastic meegenomen waarmee wij het uiteinde van de bank afdekten. Dan richting naar huis. Bij Karianne en Chris thuis de bank naar binnen gebracht. Had met Margriet afgesproken dat wij de bank zouden nemen als Karianne hem niet mooi vond maar helaas. De kinderen vonden hem meteen prachtig.