Rond de jaren 1800 vergingen veel zeilschepen met man en muis doordat een storm onverwachts toesloeg. Fitzroy ontwierp het stormglas in de hoop zo een aankomende storm te kunnen voorspellen. De inhoud bestond en bestaat nog steeds uit : kamfer, alcohol, gedestilleerd water, en enkele zouten. Het stormglas of baroscoop werkt volgens het principe dat men weersvoorspellingen zou kunnen doen door observatie van de veranderende structuur van de kamferkristallen. Het stormglas is zeer omstreden. Vele wetenschappers lachen de betrouwbaarheid weg. Fitzroy zelf geloofde wel in zijn toestel en nam het steeds mee op zijn zeereizen met Darwin op zijn schip "Beagle". Met de dood van Admiraal Fitzroy geraakte het instrument in de vergetelheid en werd het afgedaan als waardeloos. Nu duikt het instrument terug op, en wordt meestal aangeboden samen met een contrabarometer. Volgens sommige hedendaagse meteorologen heeft het stormglas niet zozeer zijn nut als weervoorspeller maar wel dat er door de veranderingen van de kristallen "er een ander weer op komst is". De veranderingen zijn soms zo klein dat een regelmatige observatie nodig is. Beschouw het eerder als een lofbetuiging aan Fitzroy dan aan een wetenschappelijk instrument.
Torricelli bracht voor het eerst in 1643 het bewijs dat lucht gewicht heeft. Hij vulde een glazen buis met kwik, dompelde de onderzijde in een kwikbak en stelde vast dat het kwik in de buis daalde tot op gemiddeld 76 cm. Hij stelde vast dat er een duidelijke samenhang was tussen het niveau van het kwik en het weertype. Bij lage druk, regen of zelfs storm, bij hoge druk, mooi en zonnig weer. De afleesbaarheid van de Torricellibuis was zeer beperkt; men had een vergrootglas nodig voor het aflezen van de mm-schaal. Christiaan Huygens bracht er een revolutionaire verbetering aan door er een tweede buis op aan te sluiten. Zijn idee was eenvoudig : de gekleurde vloeistof geeft een uitvergroting van de kwikbeweging omdat de diameter in de 2e buis 10 maal kleiner is dan de diameter van het kwikreservoir. Deze contrabarometer wordt hedentendage in vele huiskamers aangetroffen en is één van de betrouwbaarste barometers.
Relatieve vochtigheid is een maat voor de hoeveelheid waterdamp die de lucht bevat, m.a.w. in hoeverre de lucht met vocht is verzadigd. Hoe warmer de lucht, hoe meer hij het vocht vasthoudt. Wanneer de lucht afkoelt kan het vocht niet langer worden vastgehouden en slaat dan neer op koude oppervlakken. (bv. beglazing, spiegels, vloeren, achter meubels enz.) Om de relatieve vochtigheid van de lucht te bepalen, wordt er gebruik gemaakt van een hygrometer. De belangrijkste zijn de psychrometer (ook wel droge en natte bol genoemd) en de haar-hygrometer. De haar-hygrometer is het meest geschikt precisie-instrument voor onze woningen.
Een ideaal woonklimaat is ongeveer 22° C bij een relatieve vochtigheidsgraad van 45 à 60 %. Zelden zijn deze waarden constant te behouden. Het is zelfs mogelijk dat tijdens de wintermaanden het vochtgehalte beneden de minimum waarde daalt.
Praktisch : R.V. van minder dan 45 %. De lucht is droog en de leefruimte is niet zo aangenaam. R.V. tussen 50 en 60 %. De lucht is aangenaam en gezond voor mens en dier. R.V. van 70 % en meer. Veroorzaakt muffe geurtjes, schimmel, loskomen van behang en het houtwerk begint te werken (zgn. kraken of leven ).
