BOR speelt gastheer op zijn blog voor de verhalen van zijn oude vriend DOLER en diens zwerftocht door het leven.
't STROTJEN...
of de weg door het leven van Bor de wolf en zijn vriend Doler de zwerver.
16-06-2006
DE EERSTE
De eerste waar ik binnen spring is Steffie. IK KEN HAAR WARE NAAM.
En dat is heel belangrijk als je mekaar wil vertrouwen. Tenzij je enkel op het SN zit om te lullen.
Steffie houdt het bij uit haar eigen leven gegrepen belevenissen. Centraal in haar verhalen staat haar zorgenkind Steffie.Al lang geleden heb ik haar bedacht met een eretitel.
Voor mij is zij een moedige, hartelijke, lieve, maar vooral zorgzame vrouw, met een doel in haar leven.
Onze jongste welp beleefde gisteren het avontuur van zijn leven! Hij mocht voor de eerste keer mee met opa Bor, nonkel Nono en de meisjes naar de cinema. Naar "Ice age 2". Hij schaterde van de pret en als het spannend werd gaf hij geen kik, behalve... dat hij met zijn handjes wapperde van opwinding.
Ze keek opa Bor diepzinnig in de ogen en zei wijs "Ik heb in mijn leven 2 problemen gehad!"
Mijn kleindochter, 6 jaar...
"Zo" zei ik bezorgd "en wat waren dat dan wel?" "Wel" zei ze "allebei dezelfde, ik ben namelijk 2 keer vastgeraakt op het toilet" "Als je het toilet langs binnen op slot kan doen kan je het toch ook weer openmaken? probeerde ik. "Dat was het probleem niet" zei ze belerend "ik was in de WC pot gezakt en zat vast" "Wat heb je toen gedaan" vroeg ik medelevend "Heel hard op papa geroepen" zei ze "en die heeft me gered.!"
Tot tranen toe geroerd, zat deze stoere opa vandaag, zondagmorgen, naar het Braambos te kijken op één. Een christelijk geïnspireerd programma, iets wat vandaag de dag bijna garant staat voor NUL kijkcijfers. Zelfs ik was er bij toeval op terecht gekomen.
Het ging over de Vlaamse familie Vandeputte-Haegheman die al gedurende 35 (VIJFENDERTIG) jaar met de camera gevolgd werden bij de opvoeding van hun 3 kinderen, waarvan 2 kinderen zwaar lichamelijk en mentaal gehandicapt waren. Zij hadden er bewust voor gekozen zelf voor die kinderen te zorgen.
Ik ga niet melig doen, maar voor mij is dit blog een even goede plaats als ieder andere, om mijn respect te betuigen voor alle mensen die een dergelijke taak opnemen en er hun levensdoel van maken. Iets wat men op de rommelzolder al wist!
ALS HET BLOG "BRABACONNEKE" UIT VRIJE WIL GESTOPT IS, NA MIJN ONDERSTAANDE MAILTJE, DAT IK OOK AAN TIENTALLEN MEDEBLOGGERS HEB VERZONDEN, DAN DANK IK DE ONBEKENDE MAKER VAN DIT BLOG EN HOOP HEM OF HAAR OP EEN POSITIEVE MANIER TERUG TE VINDEN OP HET SN.
DIT IS EEN OPRECHTE OPROEP AAN ALLE BIJ DEZE "MINICRISIS" ROND HET "VUURPELOTON" BETROKKEN BLOGGERS, OM DE STRIJDBIJL TE BEGRAVEN!!!
SINDS MEER DAN EEN JAAR ZIT IK OP DIT SN IN DE RUBRIEK ACTUALITEIT. IK BEGIN ME STILAAN TE SCHAMEN DAT IK IN DEZE RUBRIEK ZIT. WIE U OOK BENT, MAG IK U MET AANDRANG VRAGEN TE STOPPEN MET "HAAT"BLOGGEN.... HET IS GENOEG GEWEEST EN DIT GELD VOOR AL WIE DIT SCHOENTJE PAST!
Aan de voor en tegenstanders van het vuurpeloton
We leven in een land waar de vrijheid van mening is opgenomen in het wetboek.
Ik heb me nooit bemoeid met de discussies rond het blog "vuurpeloton" en wil dus ook niet natrappen. Ook al kon ik me niet van de indruk ontdoen dat ze het voor de goegemeente iets te bont maakten. Toch heb ik nooit begrepen waarom men zich aan dit blog ergerde.
Eens je wist wat soort blog het was en je vaststelde dat het je "meug" niet was, waarom bleef men er dan niet weg? Maar zo zitten wij mensen nu eenmaal in elkaar als, we de kans krijgen op ramptoerisme zullen wij het zeker niet laten ons er aan te vergapen. Bij een ongeval op de snelweg is de kijkfile op de andere rijstrook vaak langer dan de hinder op het betrokken rijvak.
Spuwen naar dit blog, dat naar mijn weten, nooit personen aanviel, maar wel naamloze blogs, of blogs verscholen achter een idiote schuilnaam, lijkt me dan ook redelijk schijnheilig.
Dat sommige fans van het vuurpeleton nu beweren er hun levenswerk van te willen maken om een heksenjacht te openen naar gestoorde blogs lijkt me ook niet de goede oplossing.
Ik zit al zo lang op dit SN en heb al meerdere keren moeten ervaren dat er ergere bloggers zijn, dan die van het vuurpeloton. Ik heb het over hen die al maanden lang naamloos, schaamteloos en ongestraft door de gastenboeken sluipen, overal gif en gal spuwend.
Mijn ene slotopmerking over dit incident: wat zou het uitmaken als de mensen achter dit blog, als ze tenminste met meerderen waren, zoals ze altijd beweerden, hun onmiskenbare talenten gebruikten om iets echt positiefs op gang te brengen.
Men heeft het steeds over vergrijzing, straks zijn die grijsaards van het SN verhoudingsgewijs in de meerderheid binnen onze maatschappij. Gaan die zich als schapen gedragen en alles ondergaan, of gaan zij beseffen dat zij nog het verschil kunnen maken?
Onderstaande tekst ritste ik van Brabbes: (zonder permissie, sorry Rekel!)
Met mijn extreme dank... Aan de Luc, Loekie, Dipperke douwerke,Amorke fatima, Loeki, IKKE, Jeneverbesje, besje, de holtorren, de mestkevers, de nero's, de wijze rechters,de Lana's en zijn kopstukken,lullerke lukske, djauwke, en nog zoveel ander pipos die elke dag vijfentwintig keer kwamen kijken en hun vingerke kapot tiepten op de "nullekes" en naar taalfouten zochten,100.000 maal dank voor de stemmetjes.
Om te beginnen Brabbes, mijn vriend, proficiat!
Toen ik daarnet op je blog kwam waren er 12 bezoekers (record aantal 15). Ook al haal je de verdienste naar beneden omwille van de vingeraars, ik weet zeker dat velen met mij van je teksten genieten. We kennen mekaar van bij de moeilijkheden aan het begin van het SN. Veel wat nu kan, kan alleen omdat mensen als jij er voor geknokt hebben.
Wat de rest betreft... Ik heb zo mijn redenen om Lana uit het lijstje te laten. Maar de anderen vraag ik met aandrang de onzin die je gastenboek en die van anderen ontsiert te stoppen.
Nu het thema van een verdraagzame maatschappij meer dan ooit actueel is, getuigd het van de wijsheid die onze generatie eigen zou moeten zijn, wanneer wij op dit SN al eens het voorbeeld beginnen geven.
Toen Bor, Doler tegen het lijf liep, had deze voor de derde keer een kozijn begraven, een kleinzoon net als hij, van de kantwerkende grootmoeder.
Doler was tien.
Op een dag werd grootmoeder ziek, net in een periode van de zoveelste ruzie tussen haar en Dolers vader.
Waarover?
Later zou Doler met stukjes en beetjes het waarom ontrafelen en begrijpen, maar nu had het kind er het raden naar....
Dolers moeder, met haar gouden hart, trok zich het krakeel niet aan en ging kijken wat er met grootmoeder aan de hand was. Ze stelde vast dat het wel ernstig moest zijn en nam kordaat het besluit grootmoeder met zich mee te nemen, om voor haar te zorgen. Toen vader van zijn werk kwam, vond hij zijn moeder in zijn huis. Nors moest hij haar bed verhuizen en kreeg zij een plaatsje in zijn gezin.
Lang zou dit alles echter niet duren. De dokter liep af en aan, er werd fluisterend overlegd. De kinderen werden uit de buurt gehouden en gingen op de boerderij logeren. Er heerste een bedrukte bedrijvigheid en toen op een dag kwam de pastoor.
De volgende dag was grootmoeder dood.
Het was een buurvrouw die de kleine Doler meenam voor een laatste groet.
Met een bang hart ging hij met haar de trap op naar de slaapkamer van zijn zusje waar grootmoeder was overleden en door de vrouwen van de familie was opgebaard.
Als misdienaar had doler vele kisten gezien bij begrafenissen, naar nog nooit een dode mens. Het was het vreemdste wat Doler ooit gezien had. Het was grootmoeder en toch was het grootmoeder niet. Zij zag erg geel. Hij nam alle details van het moment in zich op. Het stonk op de kamer vond Doler, een weeë zoete stank, ondanks de pogingen om met reukwater die geur te verdrijven. De buurvrouw zei dat Doler grootmoeders hand moest aanraken om geen kwalijke dromen te krijgen.
Dat deed Doler.
De hand voelde koud aan... maar Doler kreeg geen kwaaie dromen over grootmoeder
Mag ik iedereen die zich geroepen voelt oude vetes uit te vechten met mekaar, vriendelijk verzoeken dat niet in mijn gastenboek, of als reactie op mijn blog te doen, maar elders anders te gaan?
Ik ben niet weg geweest. Ik ben wel terug, maar dat is iets anders. Ik had er even genoeg van....
Van het Seniorennet en van sommige rubrieken, in het bijzonder de rubriek "Actualiteit en Samenleving".
Of nog scherper; aan de betrokkenheid en de bekommernis die sommigen in deze rubriek aan de dag leggen, voor de echte actualiteit en de toestand van deze maatschappij,
Noord-Frankrijk. Het kleine kerkhof van Bailleulmont ligt, een beetje verloren, in de heuvels net buiten het dorp. Er is geen levende ziel te zien; het is heel vroeg in de ochtend.
Op de begraafplaats is een hoekje ingeruimd voor enkele tientallen Britse gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog. De bekende bruinwitte zerken staan er netjes bij.
Bij één steen liggen bloemen, een paar verregende klaprozen. Onder die steen liggen de resten van een zekere soldaat Albert Ingham. Hij overleed, zoals het kerkhof-register meldt, aan schotwonden.
De inscriptie op die steen, ingebeiteld op last van zijn woedende vader, die pas na de oorlog de waarheid leerde, is schokkend:
S H O T A T D A W N ONE OF THE FIRST TO ENLIST A WORTHY SON OF HIS FATHER
Ingham stierf inderdaad aan schotwonden: hij werd doodgeschoten door een vuurpeleton bestaande uit soldaten van zijn eigen bataljon. Bij zonsopkomst, op 1 december 1916.
Twee jaar eerder behoorde hij tot de eerste Britten die vrijwillig dienstnamen - en zijn vader bleef, tot en met het eind, trots op hem.
Naast Ingham ligt Alfred Longshaw, zijn boezemvriend, onafscheidelijk - tot in de dood. Samen werkten ze bij de spoorwegen, samen namen ze vrijwillig dienst, samen deserteerden ze toen ze werden teruggestuurd naar het gruwelfront aan de Somme. En samen werden door hetzelfde vuurpeleton doodgeschoten.
Tegenstribbelen Een rij verder ligt soldaat William Hunt, die werd aangetroffen toen hij totaal verwezen op het slagveld ronddoolde. Dat werd voor desertie aangezien.
Omdat de 20-jarige jongeman bij zijn executie nogal tegenstribbelde werd hij eerst met armen en benen aan een stoel vastgebonden. Daarna frommelde de bevelvoerende officier een witte zakdoek tussen Williams overhemd om het doelwit aan te geven.
De meesten van Williams twaalf kameraden die het executiepeloton vormden, schoten echter opzettelijk mis, zodat de jongen na het salvo nog leefde en de officier hem met een pistool een genadeschot moest geven.
Williams grafsteen wijkt niet af van die van de gewone gevallenen naast hem. Nergens is aan af te lezen dat deze jongen niet sneuvelde, maar bij zonsopkomst werd geëxecuteerd.
To be shot at dawn - het is een uitdrukking die steeds terugkeert in de vonnissen van de Britse krijgsraden, die meedogenloos met 'lafaards' afrekenden. Die executies, steevast bij het ochtendgloren, waren nodig pour encourager les autres, zoals de van Napoleon geleende uitdrukking luidde. Om de anderen te bemoedigen.
Ik wil niet in snelheid genomen worden, en wil me bij den Brabbes aansluiten. STOP met dit Eurovisiegeleuter ernstig te nemen. Het eindresultaat sluit aan bij mijn onderstaande, sombere visie op wat er aan de gang is.
Al heb ik liever dat u doorleest naar het onderstaande bericht, toch wil ik kwijt dat het naar mijn mening dezelfde kille onverschillige ondertoon is, in een maatschappij die haar gevoel voor wat goed en mooi is kwijt raakt, die de griezels van Finland liet winnen.
Goede raad? Kijk er niet meer naar, zoals ik gedaan heb, en ga over tot Brabbes' en mijn "orde van de dag".
En lees aub ook mijn reactie hier onder, en aub denk eens na over waar wij mee bezig zijn...
Omdat dit SN en vooral de rubriek Actualiteit en samenleving zich weinig druk schijnt te maken over de rottende stank die uit diezelfde maatschappelijke brij opstijgt, heb ik mijn wereldverbeterende woede een paar weken het zwijgen opgelegd.
Nu is er echter iets zo verschrikkelijks gebeurd, iets dat jullie zeker niet onberoerd zal laten, dat ik wel moet reageren, wil ik ooit nog het Vuurpeleton" van zijn eerste plaats verdringen.
Het is verschrikkelijk, wat zeg ik, afgrijselijk dat Kate Ryan gisteren werd uitgesloten van de Eurovisiesong finale
Arme Kate...
Het was echt jouw schuld niet hoor lieve kind, je hebt echt heel erg je best gedaan. Maar Griekenland hoort nu eenmaal bij de Balkan, en sinds al die, als nieuw blinkende, nationalistische staatjes, zich met deze liedjeskermis zijn gaan bemoeien is het daar een broeinest van kuiperijen. Geen wonder dus dat al die "heimatwaumelende" landen met mandoline en doedelzak (of was het een opgeblazen geit?), voorrang krijgen.
Niet getreurd kind, het mag op jouw niveau de hoogste top lijken, voor mij is het al jaren een "flutkermis".
Wat anders .
Bert???
Ik wil mijn geld terug.!!!
Minister Anciaux heeft ons Kate het hoofd op hol gebracht en er een fortuin ingestoken.
Van mijn belastingsgeld. Hij is de ware dader.
Terwijl hij overal ten lande verenigingen, inclusief jeugdvereniging, hun subsidies door de neus boort, mocht ons Kate (het zij haar, vooral na de uitslag, gegund) heel Europa rondreizen.
Gezien het resultaat van uw investering, Bert, wil ik mijn geld terug.
U had me trouwens niet eens gevraagd of u het voor dat doel mocht gebruiken.
Ik ben echter wel bereid een compromis te sluiten. Betaal me dezelfde tournee met mijn entourage (kinderen en kleinkinderen) en ik zwijg er over.
Net nu Bor verstrooiïng kan gebruiken, loopt hij zijn vriend de zwerver tegen het lijf. Doler heeft nog zoveel verhalen in zijn ransel en Bor heeft er altijd oor naar. Daar gaat hij weer
Dolertjes vader had een moeder. Dat maakte dat Doler naast een grootvader ook een grootmoeder had.
Ze werkte als kuisvrouw in de nieuwe school van Doler.
s Winters stak ze de kolenkachels aan in de klasjes, voor de lessen begonnen. Het gaf Doler wel enig prestige, want ze zag er op toe dat niemand een vinger naar haar kleinzoon uitstak.
Spijtig genoeg was er vaak heibel in de familie aan vaders kant. Meestal over dingen waar Doler weinig van begreep. Omdat die grootmoeder maar een paar straten verder woonde, trok Doler in tijden van crisis stiekem alleen naar haar toe.
Ze kon dan wel niet zo goed vertellen als grootvader, maar haar verhalen zaten vol tragiek die de kleine Doler wel aansprak. Vooral als zij het had over het feit dat zij water en bloed voor haar kinderen had gezweet! Dolertje wist niet zo goed wat hij zich daarbij moest voorstellen, maar hij was van oordeel dat water en bloed zweten verschrikkelijk moest zijn!
Duidelijk was wel dat zij arm was. Ze woonde in een piepklein donker huisje zonder tuin. Ze kloeg vaak over hoe hard ze nog moest werken om rond te komen, en was verplicht om tot in haar laatste dagen kant te klossen om wat bij te verdienen.
Dat klossen vond Doler een magisch karweitje. Onder haar oude kromme vingers rolden de mooiste en fijnste dingen vandaan die Doler ooit had gezien. Ze sloeg de klossen door elkaar, almaar spelden stekend in een doorprikt sjabloon en deed dit met zon snelheid dat Doler dacht dat het toverij was.
Ze werkte bovendien bij het licht van een petroleumlamp waar ze een bolle glazen kom met water voorzette, wat de zaak nog mysterieuzer maakte.
Haar huisje zelf, had iets ongewoons
Je stapte direct in de kleine donkere woonkamer, waarin naast een gangetje dat als keuken diende, een houten trapje naar een bovenkamertje leidde waar ze sliep. En dat was het!
Behalve
Dat het trapje naar omhoog kon getild worden, wat dan toegang gaf tot een donkere kelder die in Dolertjes ogen groter leek dan het hele huisje.
En dan waren er nog de vergeelde verkleurde prenten aan de muur.
Een groot oog keek je streng aan met daaronder de tekst "Vloekt niet, God ziet U!"
Wat verder hing Genoveva van Brabant en prenten van andere helden en heldinnen uit de oude sagen, Tristan en Isolde, Lanceloet enz
Die verhalen kende ze dan weer wel en terwijl ze kant kloste vertelde ze Dolertje die verhalen. Na zoveel jaren is Doler die magie nog niet vergeten.
Kent u het verhaal niet?
Geeft niks, de kinderen rond Doler kenden ook alleen maar Roodkapje!
Daarom hingen ze aan zijn lippen als hij vertelde hoe Genoveva gelukkig getrouwd was met graaf Siegfried van Brabant. Die was dikwijls voor de oorlog of de jacht lange tijd weg van huis. Op een dag werd de schone Genoveva verleid door Golo, de hofmeester van Siegfried. Genoveva weerstond de verleiding.
Toen Siegfried terugkeerde, deden aan het hof verhalen over Genovevas vermeende ontrouw de ronde; en Siegfried geloofde de verhalen. Hij gaf opdracht Genoveva en hun tweejarige zoontje te verdrinken. De dienaar die deze opdracht moest uitvoeren kon de moord echter niet over zijn hart verkrijgen en liet Genoveva en haar zoontje achter in de Belgische Ardennen.
Hier leefden ze zes jaar lang in een grot. Toen Siegfried weer eens op jacht was, ontdekte hij zijn doodgewaande vrouw. Door dit wonder was hij overtuigd van haar onschuld en hij nam haar en zijn zoon mee terug naar het paleis en ze leefden nog lang en gelukkig!
De jongens vonden het maar een raar verhaal, maar de meisjes vonden het prachtig!
Maar dit verhaal heeft een staartje
Want zo ontdekte Bor dat zon oud verhaal uit een verre tijd ook vandaag nog kan nagalmen.
Bomen zegt men komen elkaar niet tegen, mensen wel!
Bor leerde dat Gisela van het schitterende blog Kant verwant is aan Doler en diens grootmoeder ook nog gekend heeft. Van haar kreeg Gisela de liefde voor het kantklossen mee.
Los van een vijftal goede zielen (die ik dankbaar ben voor hun reacties) heeft niemand gereageerd op mijn bedenkingen rond de moord op een jongen in het Brusselse Centraal Station.
Erger nog, in de top 20 van deze rubriek die toch "Actualiteit en samenleving" heet, heeft enkel "Lieven" het drama zijdelings aangeraakt. Zelfs het blog "ouders van vermoorde kinderen" had het te druk met de organisatie van hun komende koffiekransje!
Want geweld bij jongeren dreigt steeds meer een drama te worden in onze samenleving. Er rust wat mij betreft een grote verantwoordelijkheid terzake, bij iedereen die met de opvoeding van jongeren te maken heeft.
Of ben ik dan toch een sentimentele ouwe zot, die hoopt de wereld nog te veranderen?
Blijkbaar kan op dit SN alles. Geld, speelgoed, kleren, eten en wat weet ik al niet verzamelen is geen probleem, maar echt van gedachten wisselen en hopen op een engagement, dat onze samenleving terug menselijker maakt kan dus niet.
Geen wonder dat je "publiekelijk" kunt vermoord worden zonder dat iemand het ziet!
Neergestoken voor zijn MP3 speler in een vol Brussel Centraal.
We waren er allemaal bij en deden niets .
Wilden wij bij geen ambras betrokken raken?
Deden we het in ons broek van schrik?
Laten we eerlijk zijn we zijn het intussen gewoon geworden het hoofd af te wenden bij alles wat ons rustige leventje dreigt te verstoren, armoede, miserie, geweld. Als het maar ver van ons bed blijft.
Het maakt nu niets meer uit
Misschien kunnen we ons geweten sussen met het feit, dat de daders alweer jonge allochtonen waren, en vergeten we het geweld bij onze eigen westerse jongeren.
Gaat onze wereld zich nu zo druk maken om een zinloze moord, als hun wereld om de Mohammed cartoons?
Zit daar misschien de knoop?
ONS en HUN .
Zijn we een hopeloos verdeelde maatschappij geworden?
Praten we nog met mekaar?
Kunnen wij nog open staan voor anderen?
Kunnen we eigenlijk nog wel een multiculturele samenleving aan?
Of wordt die ons om welke reden ook, opgedrongen?
Is het waar dat wij liever doppen dan het minderwaardige, vuile werk te doen?
Laten we dat vuile werk liever aan de anderen terwijl wij doppen?
Noemen wij de anderen luiaards als zij van een uitkering leven?
Wie zijn WIJ?
Zijn dat WIJ
Zijn dat de ANDEREN?
Of zijn we dat SAMEN?
Is deze wereld wel gemaakt om geglobaliseerd te worden?
Schijnbaar is één wereld enkel weggelegd, voor hen die alleen in termen van macht en aandelen denken en is de simpele kleine man hierbij vergeten.
De wereld is één groot dorp geworden!
Ammehoela!
Laat me lachen
Is het niet vreemd dat met de globalisering, ook het nationalisme in de lift zit?
Als we niet op de groten dezer aarde kunnen rekenen, moeten we het dan toch zelf doen?
Moeten wij als ouders, grootouders en opvoeders in het algemeen, onze kinderen, onze jongeren, niet opnieuw waarden bijbrengen die samenleven mogelijk maken en die nu bijna vergeten zijn?
Durven jullie nog TV, films en videogames weigeren aan jullie kinderen vol tomeloos geweld?
Wordt het geen tijd dat wij weer over elkaar waken?
Wordt het geen tijd wat meer moed en inspanningen te investeren in deze individualistische maatschappij, waar een MP3 speler voor jongeren blijkbaar belangrijker is dan een mensenleven?
Moeten wij er niet alles aan doen om diegenen, welke wij in onze gemeenschap opnemen duidelijk te maken wat onze waarden zijn?
Wordt het geen tijd in de eerste plaats respect op te brengen voor de anderen en hun waarden, met tolerantie en dialoog?
Maar als de tegenstellingen onverzoenbaar zijn kunnen wij hen dan niet verzoeken onze gemeenschap verlaten?
En als de regels van onze rechtstaat overtreden worden, hebben we dan nog de moed streng op te treden?
Wie nu éénderde van zijn straf uitzit kan vrijkomen, hoeveel mag gerechtigheid kosten?
Zoveel vragen, waar ook ik geen antwoord op kan geven.
Voor Joe maakt het niets meer uit of toch
Met verbeten boosheid om deze zinloze dood, bied ik de familie mijn oprechte deelneming.
