BOR speelt gastheer op zijn blog voor de verhalen van zijn oude vriend DOLER en diens zwerftocht door het leven.
't STROTJEN...
of de weg door het leven van Bor de wolf en zijn vriend Doler de zwerver.
05-02-2007
honore
Vandaag wacht Bor een droeve plicht, hij zal er bij zijn als we straks Honoré (links op de foto) ten grave dragen.
Hier zoent Bors kale kop nog vrolijk Alma, Honorees echtgenote, omdat ze winnares was van de volksspelen tijdens het laatste kerstfeest van de Heemkundige Kring. Honoré zit er monkelend, genietend bij.
Honoré is 80 geworden en was jarenlang schepen van landbouw en dijkgraaf.
Bor zal hem missen. EN zijn verhalen over de beesten, de bijen, het veld, de polder en de kreken.
Nog even en DOLER, die ouwe zwerver, word 60 jaar, of hij dat nu leuk vindt of niet. Gelukkig is er BOR, zijn trouwe vriend de wolf, u weet wel de de uitbater van het café in het GROTE DIERENBOS.
Maar zoals bij iedere zwerver weet je maar nooit wanneer hij opduikt.
Het landhuis is gelegen in een heus park. Natuurlijk neemt Bor al zijn jonge wolven en hun welpen mee. Het huis en het park zijn immers voor 4 dagen exclusief van hem. Doler kan dan in het park ronddolen, dat is immers wat dolers nu eenmaal doen, dolen bedoel ik.
Intussen zorgt Bor wel voor de hongerige magen, en kijk...
De eerste waar ik binnen spring is Steffie. IK KEN HAAR WARE NAAM.
En dat is heel belangrijk als je mekaar wil vertrouwen. Tenzij je enkel op het SN zit om te lullen.
Steffie houdt het bij uit haar eigen leven gegrepen belevenissen. Centraal in haar verhalen staat haar zorgenkind Steffie.Al lang geleden heb ik haar bedacht met een eretitel.
Voor mij is zij een moedige, hartelijke, lieve, maar vooral zorgzame vrouw, met een doel in haar leven.
Onze jongste welp beleefde gisteren het avontuur van zijn leven! Hij mocht voor de eerste keer mee met opa Bor, nonkel Nono en de meisjes naar de cinema. Naar "Ice age 2". Hij schaterde van de pret en als het spannend werd gaf hij geen kik, behalve... dat hij met zijn handjes wapperde van opwinding.
Ze keek opa Bor diepzinnig in de ogen en zei wijs "Ik heb in mijn leven 2 problemen gehad!"
Mijn kleindochter, 6 jaar...
"Zo" zei ik bezorgd "en wat waren dat dan wel?" "Wel" zei ze "allebei dezelfde, ik ben namelijk 2 keer vastgeraakt op het toilet" "Als je het toilet langs binnen op slot kan doen kan je het toch ook weer openmaken? probeerde ik. "Dat was het probleem niet" zei ze belerend "ik was in de WC pot gezakt en zat vast" "Wat heb je toen gedaan" vroeg ik medelevend "Heel hard op papa geroepen" zei ze "en die heeft me gered.!"
Tot tranen toe geroerd, zat deze stoere opa vandaag, zondagmorgen, naar het Braambos te kijken op één. Een christelijk geïnspireerd programma, iets wat vandaag de dag bijna garant staat voor NUL kijkcijfers. Zelfs ik was er bij toeval op terecht gekomen.
Het ging over de Vlaamse familie Vandeputte-Haegheman die al gedurende 35 (VIJFENDERTIG) jaar met de camera gevolgd werden bij de opvoeding van hun 3 kinderen, waarvan 2 kinderen zwaar lichamelijk en mentaal gehandicapt waren. Zij hadden er bewust voor gekozen zelf voor die kinderen te zorgen.
Ik ga niet melig doen, maar voor mij is dit blog een even goede plaats als ieder andere, om mijn respect te betuigen voor alle mensen die een dergelijke taak opnemen en er hun levensdoel van maken. Iets wat men op de rommelzolder al wist!
ALS HET BLOG "BRABACONNEKE" UIT VRIJE WIL GESTOPT IS, NA MIJN ONDERSTAANDE MAILTJE, DAT IK OOK AAN TIENTALLEN MEDEBLOGGERS HEB VERZONDEN, DAN DANK IK DE ONBEKENDE MAKER VAN DIT BLOG EN HOOP HEM OF HAAR OP EEN POSITIEVE MANIER TERUG TE VINDEN OP HET SN.
DIT IS EEN OPRECHTE OPROEP AAN ALLE BIJ DEZE "MINICRISIS" ROND HET "VUURPELOTON" BETROKKEN BLOGGERS, OM DE STRIJDBIJL TE BEGRAVEN!!!
SINDS MEER DAN EEN JAAR ZIT IK OP DIT SN IN DE RUBRIEK ACTUALITEIT. IK BEGIN ME STILAAN TE SCHAMEN DAT IK IN DEZE RUBRIEK ZIT. WIE U OOK BENT, MAG IK U MET AANDRANG VRAGEN TE STOPPEN MET "HAAT"BLOGGEN.... HET IS GENOEG GEWEEST EN DIT GELD VOOR AL WIE DIT SCHOENTJE PAST!
Aan de voor en tegenstanders van het vuurpeloton
We leven in een land waar de vrijheid van mening is opgenomen in het wetboek.
Ik heb me nooit bemoeid met de discussies rond het blog "vuurpeloton" en wil dus ook niet natrappen. Ook al kon ik me niet van de indruk ontdoen dat ze het voor de goegemeente iets te bont maakten. Toch heb ik nooit begrepen waarom men zich aan dit blog ergerde.
Eens je wist wat soort blog het was en je vaststelde dat het je "meug" niet was, waarom bleef men er dan niet weg? Maar zo zitten wij mensen nu eenmaal in elkaar als, we de kans krijgen op ramptoerisme zullen wij het zeker niet laten ons er aan te vergapen. Bij een ongeval op de snelweg is de kijkfile op de andere rijstrook vaak langer dan de hinder op het betrokken rijvak.
Spuwen naar dit blog, dat naar mijn weten, nooit personen aanviel, maar wel naamloze blogs, of blogs verscholen achter een idiote schuilnaam, lijkt me dan ook redelijk schijnheilig.
Dat sommige fans van het vuurpeleton nu beweren er hun levenswerk van te willen maken om een heksenjacht te openen naar gestoorde blogs lijkt me ook niet de goede oplossing.
Ik zit al zo lang op dit SN en heb al meerdere keren moeten ervaren dat er ergere bloggers zijn, dan die van het vuurpeloton. Ik heb het over hen die al maanden lang naamloos, schaamteloos en ongestraft door de gastenboeken sluipen, overal gif en gal spuwend.
Mijn ene slotopmerking over dit incident: wat zou het uitmaken als de mensen achter dit blog, als ze tenminste met meerderen waren, zoals ze altijd beweerden, hun onmiskenbare talenten gebruikten om iets echt positiefs op gang te brengen.
Men heeft het steeds over vergrijzing, straks zijn die grijsaards van het SN verhoudingsgewijs in de meerderheid binnen onze maatschappij. Gaan die zich als schapen gedragen en alles ondergaan, of gaan zij beseffen dat zij nog het verschil kunnen maken?
Onderstaande tekst ritste ik van Brabbes: (zonder permissie, sorry Rekel!)
Met mijn extreme dank... Aan de Luc, Loekie, Dipperke douwerke,Amorke fatima, Loeki, IKKE, Jeneverbesje, besje, de holtorren, de mestkevers, de nero's, de wijze rechters,de Lana's en zijn kopstukken,lullerke lukske, djauwke, en nog zoveel ander pipos die elke dag vijfentwintig keer kwamen kijken en hun vingerke kapot tiepten op de "nullekes" en naar taalfouten zochten,100.000 maal dank voor de stemmetjes.
Om te beginnen Brabbes, mijn vriend, proficiat!
Toen ik daarnet op je blog kwam waren er 12 bezoekers (record aantal 15). Ook al haal je de verdienste naar beneden omwille van de vingeraars, ik weet zeker dat velen met mij van je teksten genieten. We kennen mekaar van bij de moeilijkheden aan het begin van het SN. Veel wat nu kan, kan alleen omdat mensen als jij er voor geknokt hebben.
Wat de rest betreft... Ik heb zo mijn redenen om Lana uit het lijstje te laten. Maar de anderen vraag ik met aandrang de onzin die je gastenboek en die van anderen ontsiert te stoppen.
Nu het thema van een verdraagzame maatschappij meer dan ooit actueel is, getuigd het van de wijsheid die onze generatie eigen zou moeten zijn, wanneer wij op dit SN al eens het voorbeeld beginnen geven.
Toen Bor, Doler tegen het lijf liep, had deze voor de derde keer een kozijn begraven, een kleinzoon net als hij, van de kantwerkende grootmoeder.
Doler was tien.
Op een dag werd grootmoeder ziek, net in een periode van de zoveelste ruzie tussen haar en Dolers vader.
Waarover?
Later zou Doler met stukjes en beetjes het waarom ontrafelen en begrijpen, maar nu had het kind er het raden naar....
Dolers moeder, met haar gouden hart, trok zich het krakeel niet aan en ging kijken wat er met grootmoeder aan de hand was. Ze stelde vast dat het wel ernstig moest zijn en nam kordaat het besluit grootmoeder met zich mee te nemen, om voor haar te zorgen. Toen vader van zijn werk kwam, vond hij zijn moeder in zijn huis. Nors moest hij haar bed verhuizen en kreeg zij een plaatsje in zijn gezin.
Lang zou dit alles echter niet duren. De dokter liep af en aan, er werd fluisterend overlegd. De kinderen werden uit de buurt gehouden en gingen op de boerderij logeren. Er heerste een bedrukte bedrijvigheid en toen op een dag kwam de pastoor.
De volgende dag was grootmoeder dood.
Het was een buurvrouw die de kleine Doler meenam voor een laatste groet.
Met een bang hart ging hij met haar de trap op naar de slaapkamer van zijn zusje waar grootmoeder was overleden en door de vrouwen van de familie was opgebaard.
Als misdienaar had doler vele kisten gezien bij begrafenissen, naar nog nooit een dode mens. Het was het vreemdste wat Doler ooit gezien had. Het was grootmoeder en toch was het grootmoeder niet. Zij zag erg geel. Hij nam alle details van het moment in zich op. Het stonk op de kamer vond Doler, een weeë zoete stank, ondanks de pogingen om met reukwater die geur te verdrijven. De buurvrouw zei dat Doler grootmoeders hand moest aanraken om geen kwalijke dromen te krijgen.
Dat deed Doler.
De hand voelde koud aan... maar Doler kreeg geen kwaaie dromen over grootmoeder
Mag ik iedereen die zich geroepen voelt oude vetes uit te vechten met mekaar, vriendelijk verzoeken dat niet in mijn gastenboek, of als reactie op mijn blog te doen, maar elders anders te gaan?
Ik ben niet weg geweest. Ik ben wel terug, maar dat is iets anders. Ik had er even genoeg van....
Van het Seniorennet en van sommige rubrieken, in het bijzonder de rubriek "Actualiteit en Samenleving".
Of nog scherper; aan de betrokkenheid en de bekommernis die sommigen in deze rubriek aan de dag leggen, voor de echte actualiteit en de toestand van deze maatschappij,
Noord-Frankrijk. Het kleine kerkhof van Bailleulmont ligt, een beetje verloren, in de heuvels net buiten het dorp. Er is geen levende ziel te zien; het is heel vroeg in de ochtend.
Op de begraafplaats is een hoekje ingeruimd voor enkele tientallen Britse gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog. De bekende bruinwitte zerken staan er netjes bij.
Bij één steen liggen bloemen, een paar verregende klaprozen. Onder die steen liggen de resten van een zekere soldaat Albert Ingham. Hij overleed, zoals het kerkhof-register meldt, aan schotwonden.
De inscriptie op die steen, ingebeiteld op last van zijn woedende vader, die pas na de oorlog de waarheid leerde, is schokkend:
S H O T A T D A W N ONE OF THE FIRST TO ENLIST A WORTHY SON OF HIS FATHER
Ingham stierf inderdaad aan schotwonden: hij werd doodgeschoten door een vuurpeleton bestaande uit soldaten van zijn eigen bataljon. Bij zonsopkomst, op 1 december 1916.
Twee jaar eerder behoorde hij tot de eerste Britten die vrijwillig dienstnamen - en zijn vader bleef, tot en met het eind, trots op hem.
Naast Ingham ligt Alfred Longshaw, zijn boezemvriend, onafscheidelijk - tot in de dood. Samen werkten ze bij de spoorwegen, samen namen ze vrijwillig dienst, samen deserteerden ze toen ze werden teruggestuurd naar het gruwelfront aan de Somme. En samen werden door hetzelfde vuurpeleton doodgeschoten.
Tegenstribbelen Een rij verder ligt soldaat William Hunt, die werd aangetroffen toen hij totaal verwezen op het slagveld ronddoolde. Dat werd voor desertie aangezien.
Omdat de 20-jarige jongeman bij zijn executie nogal tegenstribbelde werd hij eerst met armen en benen aan een stoel vastgebonden. Daarna frommelde de bevelvoerende officier een witte zakdoek tussen Williams overhemd om het doelwit aan te geven.
De meesten van Williams twaalf kameraden die het executiepeloton vormden, schoten echter opzettelijk mis, zodat de jongen na het salvo nog leefde en de officier hem met een pistool een genadeschot moest geven.
Williams grafsteen wijkt niet af van die van de gewone gevallenen naast hem. Nergens is aan af te lezen dat deze jongen niet sneuvelde, maar bij zonsopkomst werd geëxecuteerd.
To be shot at dawn - het is een uitdrukking die steeds terugkeert in de vonnissen van de Britse krijgsraden, die meedogenloos met 'lafaards' afrekenden. Die executies, steevast bij het ochtendgloren, waren nodig pour encourager les autres, zoals de van Napoleon geleende uitdrukking luidde. Om de anderen te bemoedigen.
Ik wil niet in snelheid genomen worden, en wil me bij den Brabbes aansluiten. STOP met dit Eurovisiegeleuter ernstig te nemen. Het eindresultaat sluit aan bij mijn onderstaande, sombere visie op wat er aan de gang is.
Al heb ik liever dat u doorleest naar het onderstaande bericht, toch wil ik kwijt dat het naar mijn mening dezelfde kille onverschillige ondertoon is, in een maatschappij die haar gevoel voor wat goed en mooi is kwijt raakt, die de griezels van Finland liet winnen.
Goede raad? Kijk er niet meer naar, zoals ik gedaan heb, en ga over tot Brabbes' en mijn "orde van de dag".
En lees aub ook mijn reactie hier onder, en aub denk eens na over waar wij mee bezig zijn...
Nog even en DOLER, die ouwe zwerver, word 60 jaar, of hij dat nu leuk vindt of niet. Gelukkig is er BOR, zijn trouwe vriend de wolf, u weet wel de de uitbater van het café in het GROTE DIERENBOS.
