Ik ben Leny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bosheks.
Wist je dat Netflix naast talloze series en films ook documentaires aanbiedt? Zo kijk ik zelf graag naar TED Talks over voeding en komen er verschillende documentaires voorbij over eten en drinken die mijn aandacht trekken. De komende weken zullen we er op het blog een aantal bespreken die wij interessant vonden. Deze week ‘Cowspiracy’.
Waar gaat Cowspiracy over?
Kip Anderson de bedenker van Cowspiracy komt in aanraking met een documentaire, die op hem een grote impact heeft: An Inconvenient Truth: The Crisis of Global Warming. Het onderwerp van deze documentaire is de opwarming van de aarde, maar daarbij komen ook andere mileurampen aan het licht. Deze milieurampen zijn stuk voor stuk te wijten aan het werk van de mens. Kip wilde alles doen om te helpen en besloot op dat moment dat hij zijn leven ging veranderen en doen wat noodzakelijk was om allemaal samen op duurzame wijze in evenwicht te leven met de planeet. Kip veranderde snel in een OCM (Obsessief Cumpulsieve Milieubeschermer), zo schijdde hij afval,recycelde materialen, verwisselde hij alle gloeilampen, nam korte douches, liet het water niet zomaar lopen, deed de lichten uit als hij wegging en nam de fiets in plaats van de auto. Hij vroeg zich af, gezien de voortdurende exologische crisis op de planieet, zelfs als iedereen zijn gewoonten zou overnemen, het genoeg zou zijn om de wereld te redden? Toen stuitte hij op een artikel gepubliceerd door de UN, waarin stond dat veeteelt meer broeikasgassen produceert dan de uitstoot van de gehele transport sector (UN Food Agriculture Organization, 2013). Dit veranderde alles! Dat betekend dus dat de vlees- en zuivel industrie meer broeikasgassen produceert dan alle auto’s, vrachtwagens, treinen, boten en vliegtuigen bij elkaar opgeteld. Schokkend. Maar als deze kennis algemeen toegankelijk is, waarom word hier niets mee gedaan? Waarom focussen de grootste milieu organisaties dan niet op de veeteelt industrie maar op andere kleinere projecten? Want het is toch logisch om je op de grootste boosdoener te richten. Kip besluit het tot op de bodem uit te zoeken en verdiept zich in de nummer 1 boosdoener voor de aarde: veeteelt.
De essentie van de documentaire
Kip leest steeds meer feiten over veeteelt en de invloed ervan op de aarde en besluit contact te zoeken met grote milieu organisaties. Helaas krijgt hij niet veel antwoorden en besluit zijn stoffige busje uit de garage te halen en een bezoek te brengen aan verschillende milieu organisaties. Onderweg komt hij op stuitende conclusies, bij de vraag wat de grootste oorzaak is voor de klimaatsverandering zijn veel antwoorden genoemd, maar geen noemt de veeteelt industrie. De WBG (World Bank Group) concludeert dat veeteelt voor 51% van de door de mens veroorzaakte klimaatverandering zorgde. Maar dat is niet alles.. De veeteeltindustrie is verantwoordelijk voor 30% van het totale waterverbruik, neemt 45% van al het land op aarde bezet, is verantwoordelijk voor 91% van de verwoesting van de Braziliaanse Amazone, de grootste reden is van dode zones in oceanen, habitatverlies en uitsterven van diersoorten. Alle antwoorden die op de eerder gestelde vraag genoemd werden vallen in het niet in vergelijking tot de impact die veeteelt op de aarde heeft. Waarom doet niemand hier iets mee?
De feiten liegen niet. Want als je erover nadenkt dat je voor één hamburger van 450 g rundvlees al 9465 l. water nodig is, of dat door de groei in veeteelt het totaal aantal dieren in het wild gedaald is tot 2%, of de dood van 40-50 miljoen haaien ieder jaar als bijvangst van de visindustrie, of het feit dat er 4000 l. water nodig is om 4 l. melk te produceren en er in totaal 136 miljoen hectare regenwoud verloren is door veeteelt. Dan moet er toch iemand opstaan om te zeggen dat het de spuigaten uitloopt en het een halt toeroepen. Kip staat op en spreekt verschillende mensen en roept op deze manier aandacht naar de situatie. Want als de vlees- en zuivel industrie blijft groeien komen we niet verder dan 2045 voordat de acties van de mens zijn tol eisen.
Sommige zeggen dat het probleem niet de veeteelt is, maar de overbevolking. In 1812 waren er namelijk 1 miljard mensen op de wereld, in 1912 waren dat er 1,5 miljard, en in 2012 waren dat er plots 7 biljoen, dat is meer dan 4 keer zoveel als 100 jaar ervoor. Het probleem zou liggen bij de mens-eet-dier cultuur. Met het huidig aantal bewoners van de aarde en de huidige situatie zouden we ieder mens een uitgebalanceerd dieet kunnen bieden, maar nog steeds verhongeren er mensen. Hoe denk je nu? Als we het voer dat voor dieren bestemd is zouden veranderen in voedsel voor mensen is er genoeg voor iedereen.
De oplossing: een plantaardig dieet!
“Wat zou er gebeuren als we allemaal een plantaardig dieet aten? Als we de koeien niet doodden om te eten, hoefden we ze ook niet te fokken, want we fokken koeien, kippen, varkens en vissen onophoudelijk. Als we ze niet doodden, hoefden we ze niet te voeren, hoefden we dit land niet te besteden aan het verbouwen van gewassen van graan en peulvruchten om ze te voeren. Bossen, wilde dieren zouden terugkomen, oceanen zouden opleven, rivieren worden weer helder, de lucht zou schoon zijn, onze gezondheid zou terugkeren” – Dr. Will Tuttle, Author, The World Peace Diet.
Wat vinden wij?
De documentaire heeft me wel aan het denken gezet, is het echt allemaal zo simpel? Zou een kleine verandering in ons zelf zoveel positieve impact kunnen hebben op de wereld? Ik beschouw mezelf als redelijk duurzaam, ook ik doe het licht uit als ik weg ga, volg een vegetarisch dieet, neem de fiets en het openbaar vervoer, sorteer mijn afval en recycle. Dit heb ik namelijk van huis uit meegekregen, wees goed voor de natuur want je wilt dat anderen er na jou ook nog van kunnen genieten. Maar zijn we op een punt beland waar de volgende generatie dit niet hetzelfde zal ervaren, of wil ik eigenlijk wel een wereld die zo krom is doorgeven? Want als de oplossing is een plantaardig dieet om de wereld te reddend, waarom omarmen we dit niet met zijn allen? Ik ben nog lang niet klaar met dit onderwerp en deze documentaire heeft me enorm aan het denken gezet. Mijn ogen nog verder geopend als je het zo zou willen noemen.
De conclusie: We moeten duurzaam worden, Verandering omarmen en zoals Kip Anderson het mooi verwoord “Embrace change, not sustainability but thriveability”. De aarde heeft ons al zo lang zoveel gegeven, het is tijd om terug te geven!
