Een gastbijdrage van Karel Beckman: De vaccinatiedwang die door de overheid wordt uitgeoefend houdt in dat er levens van kinderen en jongeren worden opgeofferd en verwoest ten behoeve van een klein groepje ouderen. Deze omkering van morele waarden is mogelijk geworden doordat het collectivistisch denken diep is doorgedrongen in onze samenleving. De staat heeft de totale macht om over ieders leven te beschikken.

Volgens minister van Volksgezondheid Hugo de Jonge is het belangrijkste argument om je tegen corona laten vaccineren van “epidemiologische” aard. Hoe meer mensen zich laten vaccineren, zegt hij, hoe groter de kans dat we groepsimmuniteit bereiken, zodat we feitelijk het virus hebben verslagen. (Zie dit debat op YouTube tussen De Jonge en kamerlid Wybren van Haga.)

Vaccineren doe je dus volgens De Jonge vooral “voor een ander”. Dat geldt zeker voor alle bevolkingsgroepen die zelf weinig of geen last hebben van corona, zoals jongeren. Doe je niet mee, suggereert hij, dan ben je asociaal, omdat de kans dan groter is dat het virus blijft rondwaren en dat kwetsbare mensen worden besmet. Hij erkent wel dat gevaccineerd zijn niet betekent dat je anderen niet kunt besmetten, maar vaccinatie leidt volgens hem wel tot een “behoorlijke mate van transmissieremming.”

De redenatie van De Jonge lijkt heel redelijk en sociaal en wordt ongetwijfeld gedeeld door zijn collega’s en de meerderheid van de Nederlandse bevolking. (Er wordt op dezelfde manier gesproken over de mondkapjesplicht: “alle beetjes helpen” en “je doet het voor een ander”.) Maar als je wat dieper kijkt dan is het helemaal niet zo’n “sociale” benadering. Integendeel, het is de moraliteit op zijn kop.

Want wat zegt hij? Er is een kleine groep mensen die het risico loopt om besmet te raken met corona (hij erkent zelf dat Van Haga en hijzelf daar niet bij horen) en om die te ontzien moet de hele bevolking, inclusief jongeren en kinderen, zich laten vaccineren. (Ja, en om de “zorg te ontlasten”, maar dat is een drogredenering – je kunt ook in de zorg investeren als dat het probleem is.)

Hij negeert daarbij echter dat vaccineren ook risico’s met zich meebrengt. Van Haga wijst daar terecht op. Er zijn bijvoorbeeld veel gevallen bekend inmiddels van myocarditis (ontsteking van de hartspier) als gevolg van de vaccinaties.

Eind juni waren er volgens officiële meldingen ruim 6000 doden in de V.S. geassocieerd met de vaccinaties en ruim 31.000 ernstige letselgevallen, waarbij je moet denken aan miskramen, ziekenhuisopnames, en permanente gezondheidsschade. Onder 12-17 jarigen vielen in één week 9 doden. In een recente wetenschappelijke studie worden 23 gevallen van hartspierontsteking beschreven bij voorheen gezonde militairen in de V.S. als gevolg van de vaccinaties.

Dit is waarschijnlijk slechts het topje van de ijsberg, aangezien bekend is dat veel gevallen van “bijwerkingen” niet worden gerapporteerd aan de autoriteiten.

Frikandelletje eten

Daar komt bij dat niet bekend is wat de langetermijn-risico’s zijn van de vaccins. De studies die dit moeten uitwijzen zijn nog niet afgerond – de vaccins zijn slechts “tijdelijk” goedgekeurd, terwijl het gaat om nieuwe technieken die nog nooit op mensen zijn toegepast. (Zie bijvoorbeeld deze informatieve video op het videokanaal Blckbx, waarin de landsadvocaat erkent dat de vaccins zich nog in een studiefase bevinden.)

Een vaccinatie ondergaan is dus niet iets triviaals als een frikandelletje eten, zoals deze minister ooit suggereerde. (Als ik de man zie moet ik altijd aan de schertsfiguren uit Monty Python denken, maar de werkelijkheid is zoals zo vaak vele malen absurder dan fictie.) De vaccinaties vormen een reëel risico voor mensen – net als het dragen van mondkapjes gaat het niet om een triviale maatregel, maar is dit een ingrijpende vrijheidsbeperking, met schadelijke gevolgen op psychisch en lichamelijk vlak.

Als De Jonge en andere voorstanders van vaccinatie de risico’s al onderkennen (meestal bagatelliseren ze die), dan hebben ze echter nog een uitweg. Ze gaan aantallen vergelijken. “De vaccinaties leiden misschien tot doden en zwaar letsel, maar zonder vaccinaties zouden er veel meer doden vallen,” zo luidt dan de argumentatie.

Dit argument is ten eerste misleidend en ten tweede, ten diepste immoreel.

Het is misleidend omdat het eraan voorbijgaat dat de keuze niet is tussen “wel of geen vaccinaties”. Er zijn allerlei andere manieren om de risico’s van coronabesmettingen te reduceren. Sommige daarvan, zoals het gebruik van het Nobelprijs-winnende geneesmiddel ivermectine, zijn door de regering verboden. Andere manieren, variërend van betere ventilatie tot meer lichaamsbeweging, gezondere voeding en “thuisblijven als je symptomen” hebt, worden stelselmatig genegeerd. De Jonge voert aan dat grootscheepse vaccinaties leiden tot “groepsimmuniteit”, maar vergeet erbij te zeggen dat groepsimmuniteit ook kan worden bereikt op natuurlijke wijze, zoals altijd gebeurt bij respiratoire virussen als influenza en corona.

Het is immoreel omdat overheidsbeleid dat dwingend aan burgers wordt opgelegd nooit mag worden gebaseerd op het vergelijken van “aantallen”. We praten over mensen. Individuen. Degenen, zoals jongeren, die worden verplicht een risico te lopen door de vaccinaties, een risico dat ze niet hoeven te lopen, zijn niet dezelfde mensen als degenen die een risico lopen doordat ze in een risicogroep zitten voor corona.

Wat doe je als overheid als je de belangen van deze groepen gaat uitruilen? Je offert jongeren en gezonde mensen op aan ouderen met onderliggend lijden die al een leven achter de rug hebben, die maar al te vaak hun kwetsbaarheid te danken hebben aan hun eigen levensstijl, en die bovendien, als ze daarvoor kiezen, er zelf voor kunnen zorgen dat hun risico’s worden beperkt. Bijvoorbeeld door zich te laten vaccineren, als ze menen dat dit helpt. Of door zich af te schermen van mensen die symptomen vertonen van corona.

Het zou nog tot daaraan toe zijn als er een vrijwillig appèl werd gedaan op niet-risicogroepen om zich te laten vaccineren (of, wellicht, als er sprake zou zijn van een zeer tijdelijke zeer ernstige noodtoestand, wat niet het geval is). Maar we hebben het hier over overheidsbeleid, dat onder dwang, of tenminste onder grote morele, sociale en psychologische druk wordt opgelegd en dat gepaard gaat met discriminerende maatregelen als een vaccinatiepaspoort en andere vrijheidsbeperkingen.

Totalitaire staat

Dit is geen sociaal, maar collectivistisch beleid. Het schakelt de keuzevrijheid en daarmee het zelfbeschikkingsrecht van het individu uit. In een liberale rechtstaat, gebaseerd op individuele rechten, zou het aan ieder mens zelf zijn om te bepalen welke risico’s hij of zij wil lopen, en welke offers hij wil brengen voor zijn medemens. In de maatschappij waarin we nu leven bepaalt de staat – de heer De Jonge en zijn collega’s – wie zich dient te opofferen voor wie, wie welke risico’s dient te lopen op permanente gezondheidsschade en wie niet, wie mag leven en onder welke voorwaarden, en wie niet.

Als de regering de macht heeft om burgers te verplichten “voor een ander te leven”, dan betekent dit dat die burgers geen recht meer hebben om over hun eigen leven en lichaam te beschikken. Dan zijn we beland in een totalitaire staat waarin de staat onbeperkte macht heeft over het leven van de bevolking. Dit is uiteindelijk de implicatie van Hugo de Jonge’s filosofie – en hij is niet de enige met deze visie.

Bedenk wat het precedent is dat hier wordt geschapen, als we accepteren dat vaccinaties, tests, quarantaines, mondkapjes en 1,5 meter kunnen worden afgedwongen op “epidemiologische” gronden – om risico’s voor een kleine groep mensen uit te sluiten. Deze variant van corona zal worden gevolgd door andere varianten, waar de huidige vaccinaties niet voor zullen werken. Ook andere besmettelijke ziekten zullen weer de kop opsteken, zoals influenzavirussen. Wanneer zullen de vaccinaties, test, quarantaines, mondkapjes ophouden? Er zullen altijd risico’s zijn voor kwetsbare ouderen.

Ik las dat wetenschappers een gezichtsmasker hebben uitgevonden dat virussen kan detecteren. Gaan we iedereen verplichten om zo’n masker permanent te dragen? Zo kan ik nog wel een paar dingen bedenken die ons zouden kunnen worden opgelegd. In de huidige angstcultuur valt geen enkele maatregel uit te sluiten.

Het schokkende van de coronacrisis is dat de meeste mensen dit allemaal volkomen acceptabel vinden. Ze zijn blijkbaar niet meer in staat om te bedenken dat ook een andere aanpak, een andere samenleving mogelijk is, namelijk één waarin mensen zelf bepalen hoe ze met de risico’s van het leven willen omgaan, in plaats van dat de staat dat voor iedereen bepaalt.

Als we in een totalitaire staat terecht zijn gekomen, dan komt dat vooral omdat de meerderheid van het volk, verlamd door irrationele angst, zijn eigen verantwoordelijkheid, zijn vrijheid, zijn grondwettelijke rechten, heeft ingeleverd – in ruil voor een vals gevoel van veiligheid.

Dat belooft niet veel goeds voor de toekomst.

Over de auteur: Karel Beckman is freelance journalist, mede-auteur van De Democratie Voorbij (uitgeverij Aspekt, 2011) en auteur van De Staat Voorbij (Aspekt, 2017). Zijn website is The Friendly Society. Volg hem op Twitter.