Ik ben Dorien
Ik ben een vrouw en woon in Dordrecht (Nederland) en mijn beroep is verpleegkundige terminale thuiszorg/ begeleidster demente ouderen.
Ik ben geboren op 25/05/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: psychologie, boetseren, lezen, fotograferen, knutselen met afgedankte spullen, schrijven.
Steeds als ik denk het leven door te hebben en achterover leun, wordt ik weer eens flink wakker geschud en besef ik dat ik helemaal niets weet.
door mijn ogen bekeken
de persoonlijke kijk op het leven, gekleurd door ervaringen
11-03-2012
Ooit dacht ik dat ik een prinsesje was, die door haar ouders bij mensen van eenvoudige afkomst ondergebracht was, om zo het echte leven te leren kennen. Tot de lessen geleerd waren, dan mocht ik weer naar huis.
Nou ja, de lessen heb ik wel geleerd maar naar huis gaan was er nog niet bij.( Ik denk zomaar dat dat pas bij het verlaten van deze aarde zal gebeuren, maar dit terzijde)
Het gevoel van stiekum een prinsesje zijn heeft me eigenlijk nooit verlaten, al sprak ik er met niemand over, inclusief mezelf. Het bleef van binnen zoetjes in een sluimer slaap.
Pas toen zij geboren werd, merkte ik voor de eerste keer dat het voorzichtig wakker aan het worden was. Maar nog zweeg ik in alle talen, wat zou erover gezegd moeten worden?
Ik zag haar groeien, mooier worden met de dag. Ze kreeg een voorliefde voor prinsesjes, maar dan vooral de jurken en ik zweer, dat had ze niet van mij...
Belde me geregeld op: Kun jij voor mij 'de doornrozen' maken? En dan wil ik ook nog graag.. vul het allemaal maar in, elke Disneyprinses passeerde de revue, haar jurkenkast hangt nu al meer dan vol.
En op haar zevende verjaardag is het dan onverwachts gebeurd.. ben ik eindelijk toch uit de kast gekomen...Volkomen helder viel het op zijn plaats, geen speld kwam daar nog tussen.
Ik noemde haar al heel lang 'mijn prinses' en trok die dag de redenatie door.. dan moest mijn dochter toch de koningin wel zijn.. en dat betekende dat ik toch ook..ik durfde niet meer verder denken, maar een innerlijk, juichend prinsesje maakte het voor mij af.. Ze was natuurlijk met me mee gegroeid, wat dacht ik nou, jaren lang de koningin geweest, met vaste hand haar volk geleid. Nu mag je gaan genieten, jij bent nu: de koningin-moeder van het kleine spul.
"Dus vooruit, trek eindelijk die jurk eens aan, je weet wel die koninklijke, die je stiekum voor jezelf hebt zitten maken, met meters sleep en glitters overal.. vergeet vooral je kroontje niet en haal je hoge hakken.."
Volgens die logica was het dus helemaal niet vreemd dat ik even later uitgedost als een volwaardig lid van de koninklijke familie de auto instapte..(Ik checkte nog wel even bij mijn dochter of wij de enige visite zouden zijn, dit moest wel tussen mij en mijn kleindochter blijven.)
We haalden zoon twee op uit de stad. En even, heel even maar, keek hij een béétje vreemd, maar vertrok verder geen spier tijdens onze loop naar de verderop geparkeerde auto, hij is erger gewend..
Ik hoefde háár niets uit te leggen, mijn kleindochter prinses Luna had natúúrlijk een prinsessenoma..
Iets lastiger te overtuigen was die overvolle kamer met onverwachte en voor mij wildvreemde verjaarsvisite...
Na 2 dochters zagen 4 zonen op rij het levenslicht, de vierde wel onder valse voorwendsels; mijn 2e man verzekerde me dat er in zijn familie alleen maar kleindochters geboren werden...
Ik had geen hoge pet op van de man. Met een vader en 4 broers die altijd in de clinch lagen met mijn moeder hoopte ik voor mijzelf nooit jongens te krijgen.
Luie stinkerds, onhandelbaar, ongehoorzaam, moeder- en zussentreiteraars en dominante op macht beluste wezens. Dat waren, onder andere, mijn vernietigende oordelen over het andere geslacht.
Na de fase van pubermeiden met veel geklets, gezellig getut en nog veel meer van die leuke typische vrouwendingen, gingen de dames hun eigen weg en lieten ze me achter tussen de 5 mannen..ik viel in een gat en hield mijn hart vast, bang voor wat er komen ging..
Ter geruststelling voor alle mannen; mijn jongens zijn geboren met een geheime missie: het bewijzen van mijn ongelijk.
En daar zijn ze goed in.
Als ik ze zo relaxed met elkaar bezig zie, rommelend in mijn keuken( vaste prik, elke maandag) om hier te komen eten, soms zelf de maaltijd bereidend, intussen de aankomende gezamelijke vakantie besprekend, of hun werk, school en andere belangrijke zaken dan gloei ik van binnen..
Geboren in een groot, rumoerig, onveilig gezin aan de kust, weggelopen met de man van mijn dromen toen ik 18 was. Deze 2 feiten staan garant voor een levenslang gevecht tegen mijn toen opgedane meningen en overtuigingen over hoe het leven in elkaar zit. Stukje bij beetje ontrafel ik de wirwar van gebeurtenissen en emoties die eraan vast gekoppeld zijn geraakt. Soms raak ik de moed kwijt en blijf ik verstrikt in gevoelens van vertwijfeling of onverschilligheid jegens het leven. Andere keren duiken er ineens oude patronen uit de dieptes van mijn geest op en vragen om gezien te worden. Om vervolgens afscheid te kunnen nemen. Gelukkig hoef ik het niet alleen te doen. Ik heb een man, 2 dochters en 4 zonen, een hond en een kat, allemaal bijzonder genegen mijn persoonlijke spiegel te mogen zijn. Misschien een beetje veel, heb ik mezelf ook wel eens afgevraagd, maar door de loop der jaren is gebleken dat zij allemaal een stukje van mij laten zien waarvan ik gewend was diep verborgen te houden. Soms denk ik wel dat ik mijn hele persoonlijkheid verborgen heb gehouden, een overlevingsstrategie die mij heelhuids door mijn jeugd heeft gelaveerd, er komt voorlopig nog geen einde aan de ontdekkingstocht van wat ik allemaal verborgen houd.
Ik ben Dorien
