Borderline is soms één minuut me gelukkig voelen, intens, tevreden en dan weer die onrust. Straffen moet ik, zeer voelen, ik voel niet, ik besta niet, ik ben niet.

Borderline is "laat me met rust", "rot op" en tegelijk "bel, bel me", "houd van me", "geef om me".

Borderline is niets kunnen beloven. "Ik bel je morgen" zei ik net tegen iemand, maar misschien wil ik morgen wel niemand spreken.

Borderline is niet durven dromen, niet aan een opleiding durven beginnen, ik kan niet garanderen dat ik het volhoud, zelfs niet een week.

Borderline is telkens maar uitleggen, verdedigen, schaamte.

Borderline is het verlangen naar chaos en het tegelijk haten.

Borderline is onzichtbare pijn.

Borderline is denken "jaja het zal wel, wat moet je van me" als je een glimlach ontvangt.

Borderline is toegeven aan iets liefs voor jezelf doen en met 20 in plaats van één plant thuiskomen en dan weer geen eten kunnen kopen.

Borderline is terugtrekken bij het eerste vermoeden van verraad.

Borderline is intens leven en intens dood willen om de paar minuten.

Borderline is angst.

Borderline is altijd zoeken naar prikkels, ruzie, alles wat me raakt en het vervolgens niet aankunnen.

Borderline is "red me" "neem de verantwoording over" en "blijf van me af, ga weg" in één zin.

Borderline is "unfähig zum leben", een rare uitdrukking, "onmachtig" en "onwaardig" bedoel ik.

Borderline is verlangen naar een permanent kuuroord, niet die boze buitenwereld.

Borderline maakt eenzaam en rijk tegelijk.

Borderline maakt me stuk en heelt me.

Borderline.....

Ik heb het, haat het en omarm het.

Borderline, dat heb ik.