Een toestelletje om beter te kunnen loslaten.

Het loslaten van pijn.

De emotionele.

Dapper blijf ik proberen. Relativeren. 

Alleen best moeilijk.

Het is alsof ik op alle kanalen wordt weggeduwd terwijl ik tegengestelde verklaringen krijg.

Alles op een rijtje, hoe pak ik het aan... . Ik moet het loslaten, dat aspect dat me al jaren uit elkaar rijt.

Ik voel immers dat ik niet meer kan... dat het me onderuit haalt, me ziek maakt, zieker en zieker.

Gisteren liep het helemaal mis... alsof ik een enorm harde klap kreeg. Een enorme schreeuw welde op maar wordt hier uiteraard niet geuit.

Ik heb mezelf proberen 'te redden' door naar buiten te gaan. 

Ook al waren er ondertussen een reeks berichtjes naar me verzonden.

De absurdheid daarvan maakte me nog meer van streek.

Ik voelde me als een hond die braafjes moet wachten tot baasje 'toestemming' geeft om te bewegen.

Er werd me verteld dat ik nu mocht... . 

Maar met dat verbrokkelde innerlijke lukte het me niet. 

Dit moet ophouden, het is verwoestend gedrag.

Afstand nemen. Mezelf afschermen. Het maakt mijn leven tot een hel. Het haalt de kleine restjes levenslust weg.

Het stopt hier en nu. 

04-10-2020 om 00:00 geschreven door Arielle

Het naar buiten gaan biedt nog amper soelaas. 

Toch blijf ik iedere dag, al was het voor even, een kort wandelingetje maken. 

Gisteren kon ik ervaren hoe onbekend ik voor mezelf voel... wat betreft vreemde reacties en mijn reactie erop vooral.

In eerste instantie voel ik me al dan niet licht geschokt, vervolgens gaan opnieuw alle luiken naar beneden en de poorten dicht.

Ik voel wel hoe het kwetst, maar het verdwijnt in de mist in en rond me, in de modder om me heen.

Wat vreemd was het te horen dat de oude garde zo nog in elkaar zit... de veralgemening vond ik onaangenaam.. en ik zou eigenlijk wel willen weten wat hij dan onder de nieuwe garde verstond?

Als het allemaal zo ingedeeld werd... dan is wijsheid in zulke uitspraak niet echt aanwezig, voor mijn gevoel.

Het heeft niet te maken met oude en nieuwe garde, maar met de graad van empathie en menselijkheid... met een aanpak die een mens meer ziet als mens en niet een 'geval'. Door die opmerking leek wat ik ervaar als goed, van zijn waarde ontdaan.

Ach... ik kan het niet zo onder woorden brengen als hoe ik het voel.

Ik vond het een vreemde reactie. En het wordt net als alle andere vreemde, vooral kwetsende reacties zo goed mogelijk buiten gehouden. Kwestie van overleven.

De balans is al even niet meer in evenwicht. 

En verwachtingen welke dan ook zijn net als alle andere niet meer te verteren gebeurtenissen door de enorme kolk van zoveel onwerkelijkheid opgezogen. 

02-10-2020 om 10:07 geschreven door Arielle