|
Gek hé, al die uitdrukkingen, de woorden als 'mijn hart is gebroken' of 'ze heeft hartepijn', ik voel het zo vaak de laatste maanden. Verdriet. Pijn in mijn hart.
En regelmatig, als iets me erg aangreep, dan volgen er hartkloppingen in die mate dat het lijkt of heel mijn lichaam beweegt door de hevigheid ervan. Het is alsof alle leven in je hoofd wegtrekt en je jezelf voelt koud worden.
Probeer je op te staan dan lijkt het wel of je ieder moment op de grond zal belanden. Benen als gum, krachteloos, je hele lichaam zo slap als een doek.
Enkele keren moest ik naar buiten ook al was de aanval nog niet voorbij. Dat is amper haalbaar. De ene keer moest ik ter plekke blijven staan, ogen dicht. De andere keer vond ik een muur om tegen te leunen.
Enkele dagen geleden moest ik zowat iedere anderhalve meter halt houden, enkele seconden of een minuut of langer blijven staan, en dit tot ik eindelijk bij de voordeur was. Dan kan je wel huilen omdat je eindelijk kan liggen en hopen dat het vlug weer beter wordt. Want soms duren die aanvallen best wel lang.
Nu tracht ik mijn gedachten weg te houden van wat dit alles veroorzaakt.
Ik mis de therapie. Steeds erger. Maar wil volhouden.
05-10-2020 om 13:42
geschreven door Arielle
|
