Het geeft geen sprankel hoop nu de besmettingen stijgen in een beangstigend tempo, daar tegenover de beslissing van de veiligheidsraad... . 

Ik begrijp het niet en het voelt alsof je overgeleverd wordt aan... ja aan wat?

Goed alle maatregelen gevolgd... maar voordien was er toch iets meer houvast wat de regels voor iedereen betrof. Door die wat 'losser' te maken, voel je je als oudere, of meer kwetsbare persoon zowat vogelvrij verklaard.

Ik probeer er niet te veel aandacht aan te schenken maar het maakt dat wat zonder dat al moeilijk ligt, nog zwaarder. 

Het kunnen delen, raad krijgen van een vertrouwd persoon, het maakte het draaglijker en telkens ook weer iets meer vertrouwen.

Dat is tijdelijk weggevallen. Ook al is die vreselijke angst dat het dezelfde weg op zou gaan als van een hele goede vriendin, ondertussen weggenomen, het gebrek om de zaken die je neerdrukken, beangstigen, te kunnen delen is heel erg voelbaar.

Maar ik wil volhouden. Het moet. Van mezelf. Het moet, zonder verdere verklaring want die kan ik niet geven, niet echt. Alles moet in die waas blijven. Een overlevingstactiek.