Iemand met een ongezonde eigenliefde denkt dat de ganse wereld rond zich draait.

Hij kan zich niet voorstellen dat een ander iets voor zichzelf zou willen, want hij is er steevast van overtuigd dat alles en iedereen bestaat in functie van hem.

Hij kan uitsluitend aan zijn eigen behoeften en eigen voldoening denken,
altijd en overal eist hij alle aandacht op voor zichzelf.

Hij kan slechts waarnemen vanuit één gezichtshoek:  namelijk zijn eigen egoïstische gezichtshoek.

Alles en iedereen moet daarvoor wijken.

Hij heeft  totaal geen besef van wat een ander voelt of meemaakt,  want hij kan enkel aan zijn eigen voldoening denken, een ander is voor hem slechts een gebruiksvoorwerp.
Tijdens een gesprek met meerdere mensen moet het over hem gaan, hij verlaat zelfs de groep als niet alle aandacht naar hem gaat.
Alles draait rond hem, hij is het centrum, hij is de belangrijkste, hij is God en iedereen moet voor hem buigen.
Hij is de grootste, de anderen verzinken in het niets tegenover zijn grootheid.
Hij is bewonderenswaardig, zo speciaal, zo anders dan anderen, hij voelt zich boven iedereen verheven.
Wat hij doet is zo perfect en zo goed, dat niemand zelfs kan dromen om te presteren en te creëren wat hij kan.
Hij wil voortdurend opgehemeld en geprezen worden, want hij hunkert en snakt naar het horen van bewonderende woorden.

Indien de lovende woorden niet komen, dan is hij totaal uit het veld geslagen en denkt niet mee te tellen.

Dan begint hij ruzie te maken en de ander allerlei dingen verwijten, of anders zal hij zich gekwetst terugtrekken en zichzelf beklagen.

Hij loopt dan over van zelfmedelijden.

Hij moet altijd de beste zijn, vooraan staan, opvallen, iedereen moet hem zien.  

Hij wil de anderen steeds overtroeven en zorgt ervoor altijd iets te hebben of te zijn dat beter is dan dat van de andere.
Hij krijgt de aandacht van anderen door opvallende of choquerende dingen te zeggen of te schrijven, of door een opvallende houding aan te nemen, door steeds het hoge woord te voeren,  ook als het over thema's gaat waar hij zo goed als niets over weet.
Hij wil macht en hij wil pronken met dure dingen, met dure kleding, pronken met wat een ander juist niet heeft, allemaal om een ander de loef af te steken.
Hij prijst zichzelf de hemel in om zich belangrijk te voelen en overdrijft zijn eigen kunnen, zodat anderen zien hoe goed hij is.

Altijd is hij bezig met beelden over de ideale relatie, succes en macht, hij wil opvallen op alle mogelijke manieren.

Hij denkt dat hij uniek en speciaal is en is ervan overtuigd dat slechts enkelen hem begrijpen.

Zijn voorkeur gaat daarom uit naar enkel die mensen met een bepaalde rang of status waar hij graag bij zou willen horen.

Hij eist van iedereen in zijn omgeving overdreven bewondering en is bereid om anderen te gebruiken om zijn doel te bereiken.

Hij behandelt anderen met een hooghartige houding en is vaak jaloers.  Bovendien denkt hij dat anderen jaloers zijn op hem.

Hij is zo vol van zichzelf dat hij blind wordt voor de rest van de wereld!

Men kan hier dus spreken van een zeer ongezonde eigenliefde, die zelfs kan overgaan in grootheidsfantasieën met een overdreven drang om bewonderd te worden.

Een ander woord voor deze eigenliefde is :
Narcisme.

De term narcisme is een term uit de psychologie en werd voor het eerst gebruikt door Sigmund Freud.  

Hij noemde het verschijnsel naar de figuur Narcissus uit de Griekse mythologie.

Narcissus, die verliefd werd op zichzelf toen hij zijn spiegelbeeld zag in het water en zijn eigen figuur maar bleef bewonderen, tot hij uiteindelijk veranderde in een bloem, de narcis, die naar het water toe buigt, alsof hij zichzelf wil bekijken!

Op het eerste gezicht heeft een narcist een zeer sterk gevoel van eigenwaarde en straalt naar de buitenwereld zelfvertrouwen uit.

Vreemd genoeg is echter het tegendeel het geval.

Narcisten hebben meestal weinig zelfwaarde en compenseren dit door zich altijd beter of belangrijker dan anderen te beschouwen.

Als iemands gedrag er te sterk door bepaald wordt en er problemen met de omgeving ontstaan, kan er zelfs sprake zijn van een psychische aandoening, met noemt dat een narcistische persoonlijkheidsstoornis.

Het gaat hier dan ook om een ernstige stoornis die je isoleert en verhindert om echt te leven en relaties aan te gaan met anderen.

Aangenomen wordt dat het ontstaan van narcisme veelal plaats vindt in de adolescentie, mede veroorzaakt door een gebrek aan inlevingsvermogen van ouders en omgeving.

Hierdoor ontstaat bij het kind een gebrek aan de reacties waar deze behoefte aan heeft, wat resulteert in een uiteenvallend zelfbeeld.

Vaak wordt ook gewezen op overeenkomsten met de borderline persoonlijkheidsstoornis, omdat in beide gevallen een probleem is ontstaan met zelfbeeld.

Er is daarom een specifieke factor in ons leven die onze graad van narcisme bepaalt: de affectie van onze ouders.

Liefhebbende ouders geven ons liefdesenergie, respecteren onze eigenheid en helpen ons om een goede vorm van narcisme te ontwikkelen.

Ouders die hun kinderen daarentegen minachten en voortdurend afbreken, verhinderen hen om een zelfbeeld op te bouwen dat positief genoeg is om gelukkig te zijn.

Ook ouders die hun kinderen steeds ophemelen en op een piëdestal plaatsen, dreigen van hen toekomstige “Narcissusjes” te maken die té goed staan met zichzelf om in hun later leven echt te kunnen communiceren met anderen.