In de huidige maatschappij zijn er steeds meer gezinnen met één kind.
De tendens is nu om eerst voor een mooie woning en auto te zorgen, vervolgens mooie reizen te maken en dan pas vrij laat een kind te nemen.
Er wordt hoe langer hoe meer gekozen om slechts één kind te nemen.
De leeftijd van de wat oudere moeder kan ook bepalend zijn.
Hoe ouder een vrouw is, hoe moeilijker het wordt om zwanger te geraken.
Het percentage vrouwen dat na hun 30ste bevalt, is sinds 1972 verdubbeld en het aantal bevallingen tussen 40 en 44 jaar is zowel in Europa als in de Verenigde Staten met 50% gestegen.

Er is al veel geschreven over de rangorde van kinderen in een gezin, maar enige kinderen zijn uniek omdat zij in de rangorde tegelijk het eerste en het laatste kind zijn.

Toen er nog geen sprake was van geboorteperking zoals we die nu kennen, was een enig kind eerder de uitzondering dan de regel.
De natuur bepaalde dat vrouwen meerdere kinderen kregen in de hoop dat er tenminste enkele zouden overleven om aldus voortzetting van het geslacht te verzekeren.
Nu kunnen mensen zelf bepalen hoeveel kinderen ze willen.
Velen kiezen ervoor om maar één kind te hebben. Sommige mensen verkiezen om er geen te hebben.

Enige kinderen worden vaak anders bekeken, want zij staan altijd in het middelpunt van de belangstelling in het gezin en heel vaak zijn ze rotverwend door hun ouders.

Studies tonen aan dat in een gezin met meerdere kinderen de eerstgeborene ambiteuzer, meer academisch onderlegd en een grotere leider is, dan de kinderen die volgen.
Volgende kinderen zullen meer onconventioneel zijn, meer flexibel en rebels.
Enige kinderen vertonen meestal de karakteristieke eigenschappen van een eerstgeboren kind.
Kinderen met broers of zusters moeten rekening houden met iets dat een enig kind niet kent, namelijk : de onderlinge rivaliteit.
In een gezin met meerdere kinderen moet elk kind vechten voor wat ouderlijke aandacht.
Enige kinderen hoeven nooit zulke inspanningen om aandacht te leveren.

In China worden gezinnen al jarenlang aangeraden om slechts één kind te nemen om de bevolkingsgroei af te remmen.
Deze kinderen, die men daar ‘kleine keizers' noemt, worden meestal aanzien als rotverwende monstertjes.

Omdat er geen rivaliteit is en omdat enige kinderen niet hoeven te vechten met andere kinderen om een plaats in het gezin te verwerven, is er weinig sociale interactie met kinderen van hun eigen leeftijd.
Om normaal te kunnen ontwikkelen moet het enig kind op een andere manier met leeftijdsgenoten in contact komen.
Willen ze die sociale interactie met leeftijdsgenoten, dan worden ze gedwongen om buitenhuis vrienden te maken, want hun gezin voorziet hen hier niet van.
Enige kinderen functioneren niet goed in een grote groep en wanneer ze zich bij een groep voegen, dan hebben ze de neiging om te domineren en een leidersfunctie op te eisen.
Vermits er geen interactie is met broers of zussen zijn ze thuis meestal op zichzelf aangewezen voor vermaak.
Ouders en speelgroepen kunnen bijdragen tot die sociale interactie, maar het enig kind is uiteindelijk toch op vaak op zichzelf aangewezen en kan ook enkel op zichzelf rekenen.

Enige kinderen zitten gevangen in een dilemma.

Alhoewel de invloed van de directe omgeving niet de enige invloed is op de ontwikkeling van een kind, zitten enige kinderen toch in een unieke omgevings situatie.
Hun status als enig kind belemmert de natuurlijke aanleg om normaal te funcitoneren in een groep.
Er ontwikkelt zich bij enige kinderen een tendens om niet te participeren in veel activiteiten, maar ze willen wel ‘leiders’ worden indien ze uiteindelijk toch bij een groep behoren.
Omdat ze alleen zijn, zijn ze op hun gemak als ‘loners’ en leren ze zich in zichzelf terugtrekken.

Het enig kind is uniek in die zin dat het tegelijk het eerste en het laatstgeboren kind is in een gezin en het wordt onvrijwillig gedwongen om meervoudige rollen en verantwoordelijkheden op zich nemen, dit in tegenstelling tot kinderen die uit een gezin komen met meer kinderen.
Een gezin met één kind kent geen onderlinge rivaliteit of competitie.
Omdat er geen familiale banden zijn met andere kinderen, moet het enig kind op zichzelf leren rekenen.
In dit omgevings isolement vertoont het enig kind vaak introverte karakteristieken.
Voor amusement en interactie is het enig kind op zichzelf aangewezen.
Op sociaal vlak snakt het enig kind naar vriendschap van leeftijdsgenoten, dit veel meer dan kinderen uit een groter gezin.
Het enig kind, een introvert wegens omstandigheden, wordt dan soms tegennatuurlijk gedwongen om extrovert te handelen om vriendschap te verkrijgen.

Bij vorige generaties was het sterftecijfer van kinderen vrij hoog, gezien de levensomstandigheden in heel grote gezinnen.
Een kind dat enkele generaties terug zijn eerste jaar overleefde was puur geluk.
Daarom was het zinvol dat ouders hun aandacht pas schonken aan een kind dat er in slaagde om te overleven.
De eerstgeborene had veel meer kansen, want zij waren al overwinnaars. Ze waren in leven gebleven.
Het was voor die generatie gemakkelijker om aandacht te schenken aan een kind dat de kritieke fase had overleefd, dan om aandacht te geven aan de zwakkere, jongere kinderen, van wie men nog niet wist of ze gingen overleven of niet.

Daaruit groeide de stereotype van de succesvolle, zelfzekere, dominante eerstgeborene en de afhankelijke, overcompenserende laatstgeborene.

Het is een harde manier om de zaak zo te bekijken, maar het strookt met het voorbeeld van “the survival of the fittest”.

Ouders die slechts één kind hebben moeten alles in het werk stellen om dit kind in leven te houden want ze hebben geen back up als er met het kind iets gebeurt.
Daarom gaat al hun aandacht en moeite naar dit enig kind, ze voeden het op tot een individu met de beste kansen om te overleven.
Het enig kind voelt zich vanzelfsprekend al succesvoller, want er zijn geen andere kinderen om die ouderlijke aandacht van hem af te pakken.
Enige kinderen krijgen de stempel van “rot verwend” omdat ze door hun overbezorgde ouders overladen worden met alle aandacht en materiële zaken.
Ouders van een enig kind disciplineren en controleren ook veel minder.
Het kind groeit op en vindt het vanzelfsprekend dat alles voor hem gedaan wordt en rekent er op dat dit verder altijd zo zal zijn.

Het enig kind gaat er van uit dat er altijd iemand zal zijn die voor hen zorgt en zij verwachten later een luxueus leventje, zonder de normale alledaagse conflicten die er normaal zouden zijn indien er broers of zussen waren waar rekening mee diende gehouden worden.

Zij krijgen ongewild, een vervormd beeld van de wereld en van het echte leven.