Fons is de ene dag de vriendelijkste en charmantste mens die men zich kan indenken, de andere dag stapt hij met het verkeerde been uit bed en verandert hij in een baarlijke duivel. Hij draait en keert als de wind. Dat wispelturig gedrag heeft ervoor gezorgd dat hij al heel veel vrienden is kwijgeraakt. Niemand weet nog wat hij eraan heeft. Op één van die duivelse dagen kan hij iemand met zijn cynische woordenschat terplekke neersabelen, maar daar ligt Fons niet wakker van. Fons vindt dat iedereen hem moet nemen zoals hij is, met fouten en al. Toch schrikt hij, wanneer hij de volgende dag weer vriendelijk en poeslief is, dat mensen hem de rug toe keren en straal negeren. Hij begrijpt het niet dat vrienden, familie en kennissen het met zijn gedrag zeer moeilijk hebben. Meermaals heb ik Fons tactvol trachten uit te leggen dat indien er zoveel mensen zich tegen hem keren, hij zichzelf eens moet afvragen of het niet aan hem ligt. Fons hoort echter niet wat ik zeg of hij verkiest het liever niet te horen. Ik ben wie ik ben is steevast zijn antwoord. Fons streelt je met zijn linkerhand en klauwt dan met zijn rechter. Zelf vindt hij van niet. Hij zegt dat hij nu eenmaal zo in elkaar zit en dat mensen daar begrip voor moeten opbrengen. Hij heeft zichzelf niet gemaakt, hij vindt zichzelf geen hyprocriet, hij doet zich niet anders voor dan hij is om andere mensen terwille te zijn. Hij is op zijn goede dagen inderdaad een toffe vent, vriendelijk en gul. Fons helpt graag en zonder voorwaarden heel vaak zijn vrienden in nood. Toch speelt hij het steeds weer klaar om onze gezamelijke vriendenkring helemaal op stelten te zetten. Fons is ook niet altijd eerlijk, ik ken hem: een beetje stoken hier en daar brengt wat leven in de brouwerij vindt hij. Het leven wordt anders te saai voor hem, dan wordt hij gefrustreerd. Bij elke ruzie, zelfs als hij er niet persoonlijk bij is, komt de naam van Fons altijd weer ter sprake. Ik tracht me nu in de zoveelste vriendenruzie over Fons volledig afzijdig te houden. Aanvankelijk probeerde ik te bemiddelen en verdedigde ik hem, maar ik ben het beu om steeds weer als verzoenende partij op te treden en nadien zelf bakken verwijten van mijn andere vrienden over me heen te krijgen. Misschien is dit laf van mij. Ik ben de eerste om dit toe te geven. Het is best mogelijk, maar ik wil niet nog meer vrienden kwijt omwille van Fons. Uiteindelijk begon bijna elke ruzie door Fons, en omwille van Fons, en allemaal omdat hij zo onvoorspelbaar wispelturig is. Diep in Fons zit ergens diep verscholen een gouden hart dat zich spijtig genoeg steeds minder en minder laat zien. Indien hij zo verder blijft handelen zal hij ooit een heel eenzame, bittere oude man worden. Zelfs ik kom er niet meer graag aan huis en ik krijg bij voorbaat koude rillingen als hij aanbelt.
