Als ik mijn hand verhef,dan ervoer ik weer pijn,wanneer mijn woorden ontoereikend zijn en dit slechts de enige uitweg lijkt te zijn.

Steeds nog voel ik die onmenselijke drang ineenkrimpend bij harde woorden, beseffent dat er weldra rake klappen gingen komen.

In tweestrijd wanneer ik een korigerende tik wil geven en verdoemde beelden van weleer, die je niet vergeten kan en waarmee je leren leven zal.

Uitputtend is de strijd, die je geweten leverd, of je nu zelf niet bezig bent, waar je indertijd zelf het slachtoffer van was.

Die grenzen liggen zo dicht bij elkaar, dat je nauw moet speuren en best diep in je hart te rade gaat, want je daden zijn onomkeerbaar.

Veel liefde, geduld en begrip doet je hart ontdooien, laat de mens in zich ontplooien.

Weet dat houden van betekent, iemand nemen met zijn goede kanten en zijn gebreken.Het niet aan ons is om een mens zoals klei te kneden,die neemt de vorm aan die je wil.Een mens moet je nemen zoals die is.